Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 3 stycznia 2023 roku

Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: sędzia Sądu Apelacyjnego Gwidon Jaworski

Protokolant: Kamil Klupś

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Katowicach del. do Prokuratury Regionalnej w Katowicach Iwony Skrzypek

po rozpoznaniu w sprawie A. M. (M.)

skazanego za przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. i inne

zażalenia obrońcy skazanego

na postanowienie Sądu Okręgowego w Katowicach

z dnia 24 listopada 2022 roku, sygn. akt VIII Kow 3219/22

w przedmiocie odmowy udzielenia warunkowego zwolnienia

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k., art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k., art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k.w. i art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku – Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2022 r., poz. 1184 j.t.) w zw. z § 4 ust. 1 i 3 oraz § 19 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2019 r., poz. 18 j.t. ze zm.)

postanawia:

1.  utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie;

2.  zasądzić od Skarbu Państwa (Sądu Okręgowego w Katowicach) na rzecz adw. M. R. (Kancelaria Adwokacka w K.) kwotę 147,60 zł (sto czterdzieści siedem złotych sześćdziesiąt groszy), w tym 23 % podatku VAT, tytułem zwrotu kosztów obrony skazanego z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

3.  zwolnić skazanego od ponoszenia wydatków postępowania odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Zażalenie obrońcy skazanego nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należy przypomnieć, że odbycie określonej części kary stanowi warunek formalny do ubiegania się o przedterminowe zwolnienie z reszty kary, ale nie stwarza dla skazanego żadnego prawa do takiego zwolnienia. Warunkowe zwolnienie z części kary zależy bowiem od prognozy kryminologicznej, którą sąd ustala w oparciu o wszystkie przesłanki wymienione w art. 77 § 1 k.k. Zawsze bowiem jako zasadę powinno się postrzegać odbywanie prawomocnie orzekanej kary w całości, a więc w takim rozmiarze, w jakim została ona wymierzona przez sąd skazujący.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy dokonując trafnych ustaleń faktycznych i prawnych, doszedł do słusznego wniosku, że skazany A. M. nie zasługuje na dobrodziejstwo, o które się ubiega. Zachowanie skazanego w trakcie odbywania kary pozbawienia wolności jest oceniane jako umiarkowane, był dwukrotnie nagradzany regulaminowo i nie był karany dyscyplinarnie. Wobec przełożonych zachowuje się regulaminowo, bezkonfliktowo funkcjonuje z innymi osadzonymi. Nie korzystał z systemu przepustowego, nie jest uczestnikiem podkultury przestępczej, deklaruje krytyczny stosunek do popełnionych przestępstw. Karę pozbawienia wolności odbywa w systemie zwykłym. Wymienione okoliczności oznaczają, iż skazany stara się podporządkować regułom odbywania kary, co jest stanem naturalnym, za który nie należy oczekiwać nagrody w formie skrócenia orzeczonej kary. Mając jednak na uwadze w szczególności jego dotychczasową karalność, okoliczności popełnionych przestępstw, doprowadzenie do odbycia kary pozbawienia wolności, uzależnienie od alkoholu, korzystania w przeszłości z warunkowego zwolnienia, które mu zostało odwołane czy też nieukończony proces resocjalizacji prowadzony na dotychczasowych warunkach, stwierdzić należy, iż osadzony nie zasługuje na dobrodziejstwo, o które się ubiega.

Trafnie uznał sąd I instancji, że skazany A. M. wymaga dalszych oddziaływań wychowawczo – resocjalizacyjnych prowadzonych w miejscu osadzenia, celem utrwalenia w nim prawidłowych wzorców zachowań i zapobiegnięciu wejściu w konflikt z prawem w przyszłości. W tych też warunkach brak jest podstaw do udzielenia skazanemu warunkowego zwolnienia, czego nie było w stanie podważyć wniesione zażalenie, odnoszące się przede wszystkim do uprzedniej karalności skazanego, pozytywnych aspektów jego zachowania w warunkach więziennych, jego stanu zdrowia, czy też okresu pozostałego do końca kary. W konsekwencji uznać należy, że podniesione zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych oraz obrazy przepisu art. 77 § 1 k.k., nie były w stanie doprowadzić do zmiany bądź uchylenia zaskarżonego orzeczenia.

Mając na uwadze sytuację rodzinną i majątkową skazanego, zwolniono go od ponoszenia wydatków postępowania, obciążając nimi Skarb Państwa. Z kolei w oparciu o powołane przepisy w części wstępnej niniejszego postanowienia, zasądzono na rzecz obrońcy od Skarbu Państwa zwrot kosztów obrony skazanego z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

W tym stanie rzeczy orzeczono o treści, jak w części dyspozytywnej postanowienia.

ZARZĄDZENIE

- odpis postanowienia z pouczeniem o prawomocności doręczyć skazanemu,

- zwrócić akta sprawy.

Katowice, dnia 3 stycznia 2023 roku