Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 579/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 09 maja 2022 roku w sprawie II K 1285/19

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

W związku z treścią apelacji obrońcy oskarżonej – odnośnie punktu 1 co do winy w zakresie czynu z punktu I i II, odnośnie punktu 3 co do zasądzenia naprawienia w całości szkody, odnośnie punktu 7 w zakresie częściowym zasądzenia od Skarbu Państwa wskazanej kwoty, podniesione w niej zarzuty zostaną omówione łącznie, a są to następujące zarzuty:

I. w odniesieniu do czynu z punktu I i II:

1) obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 170 § 1 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego obrońcy z dnia 12.02.2021 r. dot. dopuszczenia dowodu z przesłuchania świadków – pracowników i pośredników bankowych (...) Bank S.A. których podpisy figurują na zawartych umowach nr (...) i (...). P. K. (1), B. P. oraz D. S. na okoliczność weryfikacji kredytobiorcy zgodnie z należytą starannością i wymaganym nadzorem w zakresie przestrzegania procedur bezpieczeństwa przy udzielaniu kredytów i przyczynieniem się (...) Bank S.A. do powstania szkody,

2) obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na wydanie wadliwego wyroku w art. 7 k.p.k. poprzez dowolną, w miejsce swobodnej oceny dowodów w kwestii oceny działania A. (...) i braku dostrzeżenia w tej mierze sprzeczności mimo że są one widoczne w sposób obiektywny, bowiem to na Banku spoczywa odpowiedzialność spełnienia wszelkich procedur do prawidłowego funkcjonowania, a jeśli takowe nie zostały spełnione, to trudno uznać, że nie ponoszą winy w swoim działaniu, co powinno być wzięte pod uwagę,

3) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który miał wpływ na treść orzeczenia, polegający na przyjęciu przez sąd, że oskarżona A. W. popełniła czyny wskazane w punkcie 1 zaskarżonego wyroku podczas gdy oskarżona co prawda posłużyła się dowodem osobistym pokrzywdzonych P. K. (2) i M. W. ale zgromadzony materiał dowodowy wskazuje, że:

- umowa kredytowa (...) została podpisana (jako P. K. (2)) przez świadka K. K. która prawomocnym wyrokiem SR w Tarnowskich Górach z dnia 19.08.2021 r. w sprawie II K 671/21 została uznana za winną popełnienia podrobienia podpisu pokrzywdzonej P. K. (2),

- niedanie wiary wyjaśnieniom oskarżonej w przedmiocie uzyskania kredytu (...) w wysokości tylko 30000 zł, podczas gdy wyjaśnienia oskarżonej, wydruki korespondencji mailowej i telefonicznej z okresu 10.2018 r., między oskarżoną a E. M. / K. K. (wniosek dowodowy obrońcy z dnia 12.02.2021 – zał. D i E) wskazują między innymi na okoliczność, że oskarżona nie składała pod żadną umową kredytową podpisu, a jedynie przekazała dowody osobiste pokrzywdzonych celem uzyskania kredytu bankowego w kwotach (...) – 30.000 zł i (...) – 25.000 zł.

4) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który miał wpływ na treść orzeczenia, polegający na przyjęciu, że oskarżona działając w okresie października 2018 roku do grudnia 2018 roku w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła (...) Bank S.A. do niekorzystnego rozporządzenia pieniędzmi w kwocie 173247,16 zł, podczas gdy zgromadzony materiał dowodowy nie wskazuje na wypełnienie przez nią znamion przestępstwa z art. 286 § 1 k.k.

II. w odniesieniu do czynu z punktu 3:

- obraza prawa materialnego tj. art. 46 § 1 k.k. poprzez jego zastosowanie podczas gdy w prawidłowo ustalonym stanie faktycznym możliwym byłoby orzeczenie nawiązki na podstawie art. 46 § 2 k.k. ze względu na fakt przyczynienia się pokrzywdzonego ( (...) Bank S.A.) – na zasadzie art. 362 k.c. do powstania szkody, a sąd w tym zakresie nie zastosował przepisów kodeksu cywilnego, a zatem należy bezspornie przyjąć, że wyrok z takim uchybieniem nie odpowiada prawu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty przedstawione w apelacji obrońcy oskarżonej A. W. nie są zasadne.

Tytułem wstępu - przed odniesieniem się do poszczególnych zarzutów apelacyjnych - wskazać należy, że błąd w ustaleniach faktycznych, o których mowa w art. 438 pkt 3 k.p.k., to błąd w logicznej ocenie zgromadzonego materiału dowodowego poprzez wyprowadzenie przez sąd orzekający błędnych wniosków. Natomiast zarzut co do błędu w ustaleniach faktycznych winien odnosić się do oceny wniosków, które nie odpowiadają prawidłowości logicznego rozumowania, a przez to nie może sprowadzać się do polemiki z ustaleniami sądu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 02.06.2016 r., WA 4/16, Legalis). Innymi słowy, kontrola instancyjna oceny dowodów polega na sprawdzeniu tego, czy nie wykazuje ona błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodu), lub logicznej (błędności rozumowania i wnioskowania), albo czy nie jest sprzeczna z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 02.02.2007 r., IV KK 436/06, Legalis). Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia to błąd, który wynika z niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd "braku") lub z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd "dowolności"). Może on być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów (art. 7 k.p.k.), np. błąd logiczny, zlekceważenie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonywającym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, czy oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych (tak też w wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 09.02.2017 r., II AKa 256/16, Legalis). Zatem kontrola instancyjna oceny dowodów polega na sprawdzeniu tego, czy nie wykazuje ona błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodu) lub logicznej (błędności rozumowania i wnioskowania) albo czy nie jest sprzeczna z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 02.02.2007 r., IV KK 436/06, Legalis). Błąd w ustaleniach faktycznych ma miejsce tylko wtedy, kiedy sąd dokona ustaleń sprzecznie z treścią dowodu uznanego za wiarygodny. Zarzut ten musi sprowadzać się do wykazania, jakich mianowicie konkretnych uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania, dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 10.04.2014 r., II AKa 284/13, Legalis). Przy czym, zważyć w tym miejscu również należy, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną reguły z art. 7 k.p.k., jeżeli jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.), stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.) oraz jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11.04.2018 r., IV KK 104/18, Legalis; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 28.10.2021 r., II AKa 186/20, Legalis). Tym samym, zanegowanie trafności ustaleń sądu orzekającego poprzez wyrażenie tylko odmiennego poglądu w tej materii nie jest wystarczające do wnioskowania o dopuszczeniu się przez ten sąd błędu w ustaleniach faktycznych. Istota zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych nie może opierać się tylko na odmiennej ocenie materiału dowodowego i polegać na forsowaniu własnego poglądu na tę kwestię. Stawiając tego rodzaju zarzut należy wskazać, jakich uchybień w świetle zgodności (lub niezgodności) z treścią dowodu, zasad logiki (błędność rozumowania i wnioskowania) czy sprzeczności (bądź nie) z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy dopuścił się w dokonanej przez siebie ocenie dowodów sąd pierwszej instancji (tak też w wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 25.11.2016 r., II AKa 398/16, Legalis).

Z dokonanej przez Sąd Okręgowy analizy akt przedmiotowej sprawy i pisemnych motywów zaskarżonego wyroku wynika, że ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji, a dotyczące sprawstwa i winy oskarżonej A. W. w zakresie przypisanych jej czynów są prawidłowe i zgodne z całokształtem okoliczności sprawy.

Do poczynienia prawidłowych ustaleń faktycznych uprawniały Sąd meriti wyjaśnienia oskarżonej, która w sposób szczegółowy przedstawiła chronologię i przebieg zdarzeń z jej udziałem, a wskazane przez nią okoliczności, znajdują odzwierciedlenie w zebranej dokumentacji, w tym historii rachunku bankowego, potwierdzeniach transakcji, kserokopiach umów oraz zeznaniach świadków M. W. oraz B. G.. Odnosząc się do zarzutu niesłusznego zaniechania przesłuchania w charakterze świadków pracowników i pośredników bankowych (...) Bank S.A. których podpisy figurują na zawartych umowach nr (...) i (...). P. K. (1) (w istocie tenże nie składał podpisu osobiście, a jego podpis to faksymile), B. P. oraz D. S., to jest on bezzasadny. Bowiem kwestia ta nie ma znaczenia dla istoty rozstrzygnięcia w zakresie odpowiedzialności oskarżonej za inkryminowane jej czyny, co do których w istocie rzeczy w/w się przyznała. Okoliczność weryfikacji kredytobiorcy przez pracowników (...) Bank S.A. może ewentualnie być przedmiotem analizy wewnętrznych procedur w tym podmiocie w zakresie staranności i nadzorem w zakresie przestrzegania procedur bezpieczeństwa przy udzielaniu kredytów. Zważyć bowiem należy, iż oskarżona w celu uzyskania kredytów dwukrotnie posłużyła się dokumentami tożsamości innych osób (które stosując podstęp bezprawnie pozyskała), gdyż miała świadomość, że na swoje dane osobowe – z uwagi na posiadane zadłużenie i problemy finansowe – nie otrzyma. Tym samym, oskarżona swą świadomością i wolą obejmowała wykorzystanie danych swego męża oraz M. W. i P. K. (2) do zawarcia umów kredytowych na kwoty kilkudziesięciu tysięcy złotych, nie licząc się z negatywnymi konsekwencjami, które te osoby musiałyby ponieść (oskarżona wszak nie była w stanie systematycznie regulować zaciągniętych zobowiązań finansowych). Infantylne w tym aspekcie są twierdzenia oskarżonej, jakoby nie widziała dokumentów kredytowych ponieważ interesowało ją jedynie pozyskanie kolejnych środków finansowych. Przepływy środków pieniężnych na koncie oskarżonej wyraźnie wskazują na skalę przestępczego procederu i dowodzą, że miała ona wiedzę odnośnie tego jakie kwoty zostały pozyskane tytułem kredytów, pomimo że tylko część z tych pieniędzy ostatecznie trafiła do niej. Istotne jest to, że przedmiotowe kredyty nie zostałyby nigdy udzielone gdyby pokrzywdzony (...) Bank S.A. miał rzeczywistą wiedzę odnośnie kredytobiorców oraz osób uczestniczących w tym procederze. Wbrew twierdzeniom apelującego – którego w istocie linia obrony koncentruje się na wykazaniu rzekomych nieprawidłowości w działaniach pracowników (...) Bank S.A., ich niekompetencji i braku staranności – to oskarżona A. W. wykorzystując internetowe pośrednictwo osoby podającej się za E. M. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dla siebie wprowadziła w błąd co do tożsamości osób zawierających umowy (...) Bank S.A. i doprowadziła tenże podmiot do niekorzystnego rozporządzenia jego mieniem. W tym kontekście nie ma znaczenia, że część pozyskanych przez nią pieniędzy oskarżona przekazała osobom, które też w tym procederze aktywnie uczestniczyły (choć jak słusznie dostrzegł Sąd meriti nie znalazły się wraz z nią na ławie oskarżonych).

A zatem, odnosząc się do wyartykułowanych przez skarżącego zarzutów - koncentrujących się na wykazaniu błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mającego wpływ na jego treść - w realiach niniejszej sprawy postępowanie dowodowe i przyjęte w jego wyniku przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne jednoznacznie wskazują, że oskarżona dopuściła się popełnienia przypisanych jej przestępstw stypizowanych w art. 286 § 1 k.k. i art. 275 § 1 k.k. w warunkach ciągu przestępstw.

Reasumując obrońca oskarżonej, wdając się w polemikę z ustaleniami faktycznymi poczynionymi przez Sąd I instancji, podjął nieskuteczną próbę wyjaśnienia, dlaczego poczynione przez ten sąd ustalenia miałyby naruszać zasady prawidłowego rozumowania, wskazania wiedzy lub doświadczenia życiowego. Akta sprawy pozwalają na dokonanie oceny, iż Sąd I instancji, ustalając stan faktyczny, wziął pod uwagę wszystkie dowody ujawnione w postępowaniu, a także prawidłowo je ocenił. Orzekając na podstawie tych dowodów, sąd wziął pod uwagę wynikające z nich fakty (okoliczności) istotne w sprawie.

Wbrew twierdzeniom apelującego nie doszło również do obrazy prawa materialnego tj. art. 46 § 1 k.k. poprzez jego zastosowanie. Bowiem w myśl tego przepisu w razie skazania sąd może orzec, a na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej orzeka, stosując przepisy prawa cywilnego, obowiązek naprawienia, w całości albo w części, wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; przepisów prawa cywilnego o możliwości zasądzenia renty nie stosuje się. Przy czym, jedynie w sytuacji, gdy orzeczenie obowiązku określonego w § 1 jest znacznie utrudnione, sąd może orzec zamiast tego obowiązku nawiązkę w wysokości do 200 000 złotych na rzecz pokrzywdzonego, a w razie jego śmierci w wyniku popełnionego przez skazanego przestępstwa nawiązkę na rzecz osoby najbliższej, której sytuacja życiowa wskutek śmierci pokrzywdzonego uległa znacznemu pogorszeniu. W razie gdy ustalono więcej niż jedną taką osobę, nawiązki orzeka się na rzecz każdej z nich (art. 46 § 2 k.k.). Tymczasem na kanwie przedmiotowej sprawy w sposób jasny i klarowny ustalono wysokość powstałej na skutek przestępstw oskarżonej szkody i w takim zakresie o jej naprawienie wystąpił pokrzywdzony wskazując w sposób rzeczowy jej wysokość i sposób jej wyliczenia. W tym kontekście istotnie należało mieć na uwadze, że ustalanie szkody następuje zgodnie z zasadami prawa cywilnego ( J. Wojciechowska, w: G. Rejman, KK. Komentarz. Część ogólna, 1999, s. 902), zaś szkoda jako przesłanka karnoprawnego obowiązku jej naprawienia obejmuje zarówno poniesione straty ( damnum emergens), jak i utracone korzyści ( lucrum cessans), jeżeli in concreto są one normalnym następstwem przestępnego działania lub zaniechania (por. uchwalę Sądu Najwyższego z dnia 24.08.1972 r., VI KZP 3/72, Legalis). A zatem, ustalenie wysokości szkody nie może sprowadzać się wyłącznie do przyjęcia równowartości mienia, którym niekorzystnie rozporządził pokrzywdzony, lecz powinna uwzględniać wszystkie te okoliczności, które rzutują na rozmiary rzeczywiście poniesionej szkody (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21.05.2020 r., III KK 313/19, Legalis). W tym stanie rzeczy, prawidłowo Sąd Rejonowy orzekł od oskarżonej obowiązek naprawienia szkody w całości w kwocie 215.721,29 złotych wskazanej przez pokrzywdzonego (...) Bank S.A.

Wniosek

Wniosek o uniewinnienie oskarżonej za czyny z art. 286 k.k., ewentualnie wyeliminowanie z podstawy prawnej skazania z punktu 1 wyroku art. 286 k.k., skazanie na podstawie art. 275 k.k. ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, a także uchylenie w całości punktu 3 wyroku i pozostawienie tych kwestii do rozstrzygnięcia przez sąd cywilny, ewentualnie orzeczenie nawiązki na rzecz pokrzywdzonego (...) Bank S.A. w kwocie 30.000 zł na zasadzie art. 46 § 2 w zw. z art. 362 k.c. oraz zwolnienie oskarżonej od kosztów sądowych w całości, albowiem nie jest ona w stanie ich uiścić bez uszczerbku koniecznego dla niej oraz jej rodziny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski niezasadne z przyczyn wskazanych szczegółowo powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy w całości zaskarżonego wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 09 maja 2022 roku w sprawie II K 1285/19.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok jest słuszny i sprawiedliwy, zaś apelacja obrońcy oskarżonej bezzasadna. Sąd I instancji przeprowadził w przedmiotowej sprawie postępowanie dowodowe w sposób wszechstronny i wyczerpujący, a następnie zgromadzony materiał dowodowy poddał rzetelnej analizie i na tej podstawie wyprowadził całkowicie słuszne wnioski zarówno co do winy oskarżonej w zakresie popełnienia przypisanych jej przestępstw, subsumpcji prawnokarnej jej czynów, jak i w konsekwencji orzeczonej kary i środków kompensacyjnych. Przedmiotem rozważań zaprezentowanych przez Sąd Okręgowy w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku były nie tylko dowody obciążające oskarżoną, ale i dowody przeciwne, zostały one ocenione w zgodzie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Jednocześnie kara wymierzona oskarżonej jest adekwatne do jej czynów, stopnia ich społecznej szkodliwości i sprawiedliwa, na pewno nie nosi cech rażącej niewspółmierności.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Biorąc pod uwagę sytuację rodzinną i majątkową oskarżonej, jak również to, że spoczywa na niej obowiązek naprawienia szkody na rzecz (...) Bank S.A. w kwocie 215.721,29 złotych, oraz uiszczenia należności sądowych poniesionych przed Sądem pierwszej instancji w łącznej kwocie 3.056,76 złotych, Sąd Okręgowy na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn.: Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.), zwolnił ją od uiszczenia opłaty za drugą instancję oraz od wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej A. W..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 09 maja 2022 roku w sprawie II K 1285/19

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana