Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 598/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 19 lipca 2022 roku w sprawie sygn. akt II K 356/21.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzuty podniesione w apelacji oskarżyciela publicznego z uwagi na ich treść zostaną omówione łącznie, a są to:

1. obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez dowolną ocenę przeprowadzonych dowodów, nie uwzględniającą zasad prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego, jak też poprzez pominięcie przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności niekorzystnych dla oskarżonej, ustalonych na podstawie całokształtu okoliczności sprawy i przypisanie jednocześnie szczególnej wagi wyjaśnieniom oskarżonej oraz okolicznościom niezwiązanym bezpośrednio z toczącym się postępowaniem, tj. modus operandi działania sprawców w innych rodzajowo podobnych przestępstwach, przy jednoczesnym zmarginalizowaniu okoliczności świadczących o popełnieniu czynu zabronionego w tej konkretnej sprawie, co w konsekwencji miało wpływ na treść orzeczenia,

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, a polegający na uznaniu, że dowody ujawnione na rozprawie głównej i ustalone na ich podstawie okoliczności, w tym w szczególności:

- wątpliwości oskarżonej co do zakładania dla potrzeb podjętej "pracy" rachunków bankowych w zamian za niczym nieuzasadnione wynagrodzenie w kwocie 300 złotych,

- świadomość oskarżonej co do skali przepływów finansowych na jej rachunkach bankowych,

- wgląd za pośrednictwem rachunku bankowego w informacje co do dokonywanych dyspozycji na rachunku bankowym, w tym wypłat zgromadzonych środków na rachunku w kilku miejscach w Polsce w krótkim okresie czasu,

- nieprofesjonalny i budzący szereg jej wątpliwości sposób postępowania "pracodawcy" polegający na straszeniu zawiadomieniem organów ścigania w sytuacji zaniechania natychmiastowego wykonania obowiązków "pracowniczych", polegających na chwilowej zwłoce w przesłaniu kodu (...),

- sugestie małżonka oskarżonej co do nielegalności podjętego zatrudnienia i sygnalizacja obaw co do nielegalności zatrudnienia przez samą oskarżoną, a mimo to, kontynuowanie przestępczych zachowań,

nie są wystarczające do uznania za udowodniony faktu przewidywania przez oskarżoną możliwości popełnienia przestępstw polegających na pomocnictwie do oszustwa i godzenia się na to, a tym samym popełnienia przez oskarżoną w zamiarze ewentualnym zarzucanych jej 92 czynów kwalifikowanych z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k., podczas gdy dowody te i okoliczności ocenione we wzajemnym ze sobą powiązaniu prowadzą do jednoznacznego wniosku, że oskarżona dopuściła się zarzucanego jej czynu.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się do zarzutów zauważyć w pierwszym rzędzie należy, że błąd w ustaleniach faktycznych, o których mowa w art. 438 pkt 3 k.p.k., to błąd w logicznej ocenie zgromadzonego materiału dowodowego poprzez wyprowadzenie przez sąd orzekający błędnych wniosków. Natomiast zarzut co do błędu w ustaleniach faktycznych winien odnosić się do oceny wniosków, które nie odpowiadają prawidłowości logicznego rozumowania, a przez to nie może sprowadzać się do polemiki z ustaleniami sądu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 02.06.2016 r., WA 4/16, Legalis). Innymi słowy, kontrola instancyjna oceny dowodów polega na sprawdzeniu tego, czy nie wykazuje ona błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodu), lub logicznej (błędności rozumowania i wnioskowania), albo czy nie jest sprzeczna z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 02.02.2007 r., IV KK 436/06, Legalis). Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia to błąd, który wynika z niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd "braku") lub z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd "dowolności"). Może on być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów (art. 7 k.p.k.), np. błąd logiczny, zlekceważenie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonywającym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, czy oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych (tak też w wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 09.02.2017 r., II AKa 256/16, Legalis). Zatem kontrola instancyjna oceny dowodów polega na sprawdzeniu tego, czy nie wykazuje ona błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodu) lub logicznej (błędności rozumowania i wnioskowania) albo czy nie jest sprzeczna z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 02.02.2007 r., IV KK 436/06, Legalis). Błąd w ustaleniach faktycznych ma miejsce tylko wtedy, kiedy sąd dokona ustaleń sprzecznie z treścią dowodu uznanego za wiarygodny. Zarzut ten musi sprowadzać się do wykazania, jakich mianowicie konkretnych uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania, dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 10.04.2014 r., II AKa 284/13, Legalis).

Przy czym, zważyć też należy - mając na względzie zarzuty apelacyjne prokuratora - przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną reguły z art. 7 k.p.k., jeżeli jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.), stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.) oraz jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 10.11.2016 r., II AKa 420/06, Legalis). Tym samym, zanegowanie trafności ustaleń sądu orzekającego poprzez wyrażenie tylko odmiennego poglądu w tej materii nie jest wystarczające do wnioskowania o dopuszczeniu się przez ten sąd błędu w ustaleniach faktycznych (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 28.12.2016 r., II AKa 358/16, Legalis). Istota zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych nie może opierać się tylko na odmiennej ocenie materiału dowodowego i polegać na forsowaniu własnego poglądu na tę kwestię. Stawiając tego rodzaju zarzut należy wskazać, jakich uchybień w świetle zgodności (lub niezgodności) z treścią dowodu, zasad logiki (błędność rozumowania i wnioskowania) czy sprzeczności (bądź nie) z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy dopuścił się w dokonanej przez siebie ocenie dowodów sąd pierwszej instancji (tak też w wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 25.11.2016 r., II AKa 398/16, Legalis).

W aspekcie powyższego, Sąd odwoławczy podzielił pogląd prokuratora, iż ustalenia odnoszące się do czynów zarzuconych K. L. były następstwem wadliwej, nie odpowiadającej kryteriom, o jakich mowa w art. 7 k.p.k., oceny dowodów. Bowiem o ile przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. jako charakteryzujące się celem w postaci osiągnięcia korzyści majątkowej należy do tzw. przestępstw kierunkowych i może być popełnione tylko z zamiarem bezpośrednim, tym niemniej w przypadku formy zjawiskowej pomocnictwa do tego przestępstwa sprawca może działać również z zamiarem ewentualnym.

Oczywiście, zachowanie oskarżonej K. L. niewątpliwie ułatwiło sprawcy bądź sprawcom oszustw internetowych ich popełnienie, choćby z tego względu, że sprawca (sprawcy) oszustwa pozostawał anonimowy i nie ryzykował ujawnieniem swojego rachunku bankowego, na które wpłynęły wyłudzone pieniądze. O ile jednak od strony przedmiotowej pomocnictwa (ułatwienia popełnienia przestępstwa innej osobie) ustalenia Sądu Rejonowego nie budzą zastrzeżeń, o tyle rozważania Sądu I instancji dotyczące jego strony podmiotowej, tj. zamiaru oskarżonej, oparte zostały wyłącznie na domysłach i domniemaniach. Odpowiedzialność oskarżonej została tu oderwana od jej rzeczywistego zamiaru (czy miała ona świadomość, że jej działanie ułatwia innej osobie popełnienie czynu zabronionego i co najmniej się na to godziła) oraz zobiektywizowana. Kwestia strony podmiotowej przestępstwa jest tymczasem bardzo istotna, gdyż udzielający pomocy musi przede wszystkim mieć świadomość tego, że podejmuje czynności stanowiące ułatwienie innej osobie popełnienia czynu zabronionego. Mało tego, oskarżona musi obejmować świadomością zarówno prawną charakterystykę czynu zabronionego, którego popełnienie ma zamiar ułatwić oraz mieć świadomość znaczenia swojego zachowania (działania lub zaniechania), a w szczególności tego, że stanowi ono ułatwienie popełnienia czynu zabronionego przez inną osobę. Jednocześnie pomocnictwo do przestępstwa może być dokonane jedynie umyślnie (z zamiarem bezpośrednim lub ewentualnym), czyli udzielający pomocy musi chcieć, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego, albo przewidując możliwość dokonania przez inną osobę takiego czynu zabronionego na to się godzić. Nie jest natomiast karalne nieumyślne udzielenie pomocy. Owa umyślność wymaga wykazania, gdyż skoro pomocnictwo z art. 18 § 3 k.k. może zostać popełnione w zamiarze bezpośrednim, bądź ewentualnym, to zamiar ten nie może być dorozumiany, czy też domniemany, ale musi być on pewny i udowodniony, by takiemu sprawcy móc przypisać pomoc innej osobie w dokonaniu czynu zabronionego.

Sąd I instancji uznał, iż postępowanie dowodowe nie obaliło istniejącego po stronie oskarżonej domniemania niewinności, gdyż wymowa zebranych dowodów nie pozwoliła na konstatację, że K. L. działała z zamiarem, aby inna osoba dokonywała oszustw internetowych z wykorzystaniem jej imienia i nazwiska oraz jej rachunków bankowych, a można jej jedynie zarzucić nadmierną ufność i brak roztropności, ale nie zamiar współdziałania w przestępstwie pod postacią świadomego pomocnictwa do blisko 100 oszustw internetowych. Co więcej, Sąd meriti naiwność oskarżonej tłumaczył też faktem mającego mieć wówczas miejsce światowego lockdownu i pośpiesznego przechodzenia na tryb pracy zdalnej, a także faktem, iż nie wszyscy zdawali sobie sprawę, jak taka praca ma wyglądać i gdzie leży granica bezpieczeństwa w jej podejmowaniu.

Sąd odwoławczy rozumowania tego nie podzielił, albowiem nie można tracić z pola widzenia faktu, że oskarżona jest osobą młodą (obecnie ma 27 lat, a w chwili czynów miała 25 lat) posiadającą wykształcenie średnie, wykonującą uprzednio prace zarobkowe (a więc posiadającą wiedzę jak wygląda zatrudnienie pracownika). Tym samym, twierdzenia oskarżonej, że wykonywanie pracy polegającej na byciu "rozliczeniowcem" w systemie (...) w systemie internetowym, nie wzbudziło jej podejrzeń o jej nielegalności, w tym kontekście, na wiarę nie zasługują. Jednocześnie Sąd pierwszej instancji konstatował, że związane z zaistniałą podówczas sytuacją epidemiologiczną w kraju i na świecie wyzwania e-nauki, e-leczenia, elektronicznego załatwiania spraw urzędowych i służbowych, stało się przyczynkiem do tego, że to K. L. stała się jedną z wielu ofiar cyberprzestępczości. Uwzględniając tzw. modus operandi popełnianych przez inne osoby przestępstw (co do których zjawiskową formę jej dokonania zarzucono oskarżonej K. L.), jaki wyłaniał się z jej wyjaśnień, ale też z zebranych dowodów, prokurator argumentację powyższą w swoim środku odwoławczym skutecznie zakwestionował.

Oskarżyciel publiczny zasadnie też zwracał uwagę na to, iż całokształt okoliczności ujawnionych w przedmiotowych postępowaniu nie uzasadniał dokonywania oceny zachowania oskarżonej z perspektywy wszystkich innych, toczących się lub zakończonych na terytorium Polski postępowań o oszustwa z wykorzystaniem tzw. "słupów", bowiem każdorazowo, oceny takiej dokonywać należało z perspektywy konkretnej sprawy. Trafnie też wskazywał, że o ile oskarżona nie działała z zamiarem bezpośrednim popełnienia czynu zabronionego, a jej działania zdeterminowane było silną wolą podjęcia zatrudnienia i zasilenia domowego budżetu, niemniej jednak godziła się na to, że jej zachowanie może mieć charakter nielegalny. Zestawienie wszak okoliczności - które wyartykułował w apelacji prokurator - a mianowicie: wątpliwości oskarżonej co do zakładania dla potrzeb podjętej "pracy" rachunków bankowych w zamian za niczym nieuzasadnione wynagrodzenie w kwocie 300 złotych, świadomość oskarżonej co do skali przepływów finansowych na jej rachunkach bankowych, wgląd za pośrednictwem rachunku bankowego w informacje co do dokonywanych dyspozycji na rachunku bankowym, w tym wypłat zgromadzonych środków na rachunku w kilku miejscach w Polsce w krótkim okresie czasu, nieprofesjonalny i budzący szereg jej wątpliwości sposób postępowania "pracodawcy" polegający na straszeniu zawiadomieniem organów ścigania w sytuacji zaniechania natychmiastowego wykonania obowiązków "pracowniczych", polegających na chwilowej zwłoce w przesłaniu kodu (...), sugestie małżonka oskarżonej co do nielegalności podjętego zatrudnienia i sygnalizacja obaw co do nielegalności zatrudnienia przez samą oskarżoną, a mimo to, kontynuowanie przestępczych zachowań, przekonuje, że oskarżona mogła przewidywać uczestnictwa w nielegalnym procederze, a mimo to godziła się na to. Sama oskarżona wszak przyznała, że nie było informacji o pracodawcy (podejmując przedmiotowe "zatrudnienie") faktycznie nawet nie wiedziała i nawet nie starała się pozyskać tą wiedzę, kto jest tym pracodawcą (dopiero, gdy zostało zablokowane jej konto w banku skierowała zapytanie o dane pracodawcy), gdyż ogłoszenie o pracy zostało wystawiona na F. przez agencję pracy, a kontakt odbywał się wyłącznie przez komunikator M.. Oskarżona K. L. skuszona perspektywą łatwego (bo przecież rolą oskarżonej było jedynie podawanie kodów BLIK-a, a także założenie dodatkowych kont bankowych, bez konieczności w istocie wychodzenia z domu) i szybkiego zarobku przysłoniła jej fakty takie jak chociażby to, że nie otrzymała żadnych pisemnych informacji o warunkach pracy, a po założeniu kont bankowych - do których w istocie miała dostęp i świadomość dokonywanych na nie przez inne osoby wpłat - podawała nieznanej osobie kody BLIK-a umożliwiające wypłaty tych środków. Z wyjaśnień oskarżonej wyłaniał się bowiem tzw. modus operandi popełnianych przestępstw. W jego przebiegu, oskarżona pełniła istotną rolę - jakkolwiek pomocniczą - a bez jej działania nie udałoby się innym osobom (kierującym tym procederem) oszukanie ponad dziewięćdziesięciu osób pokrzywdzonych. Prokurator zasadnie zauważa, że czynności podejmowane przez K. L. nie miały charakteru "nieświadomego". Uzasadnieniem dla takiego stanu rzeczy nie jest też z pewnością czasokres dokonanych czynów. Bowiem rzeczywiście stan epidemiologiczny na terenie kraju wprowadził do przestrzeni naszego życia m. in. zawodowego, społecznego, ekonomicznego wiele rozwiązań zmuszających do korzystanie w szerokim zakresie z komunikacji internetowej, niemniej jednak korzystanie z tego medium nie nastąpiło "z dnia na dzień" jest procesem, który trwa już od kilku lat i z pewnością nie był obcy oskarżonej (biorąc pod uwagę jej warunki osobowościowe - na które szczegółowo wskazywała w swej opinii psychologicznej biegła psycholog powołana na etapie postępowania odwoławczego). Jednocześnie podkreślić należy, że sierpień 2020 roku nie był czasem "ścisłego lockdownu", a na istniejącym wówczas rynku pracy poszukiwani byli pracownicy z różnych specjalności i przy wykazaniu minimum dobrej woli oraz zaangażowania możliwym było pozyskanie legalnej pracy w warunkach stacjonarnych (a nie zdalnych), ale też możliwość zweryfikowania ewentualnego zatrudnienia oferowanego w systemie internetowym (zdalnym). Nie można zgodzić się też z rozumowaniem Sądu również i z tego względu, że zachowanie oskarżonej nie było aktem jednorazowym, incydentalnym, lecz trwało przez kilka dni, wymagało podjęcia przez nią szeregu czynności takich jak podpisanie umowy o prowadzenie rachunków bankowych w dwóch bankach, oraz przekazywania - w drodze kontaktu na komunikatorze M. - kodów (...) nieznanym, niezidentyfikowanym osobom, a skala jej działalności urosła do kilkudziesięciu czynów, w których pokrzywdzonymi okazali się nieświadomi przestępczego procederu pokrzywdzeni z całej Polski.

W niniejszej sprawie wykazano (udowodniono), że oskarżona zakładając na siebie konta bankowe, a następnie udostępniając kody (...) osobie (bądź osobom), z którą korespondowała za pośrednictwem M. miała świadomość, że osoba ta może wykorzystać tę okoliczność do popełnienia przestępstwa oszustwa i – co więcej – przekazując tej osobie te dane co umożliwiło dokonywanie wielokrotne, bez jakiejkolwiek kontroli z jej kont środków pieniężnych, w sposób oczywisty na to się godziła.

Tym samym, argumentacja przedstawiona przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku prezentuje cechy rzekomej nieświadomości i braku zamiaru oskarżonej, pomimo tego, że materiał dowodowy i ustalone na jego podstawie fakty, nie pozwalają na tego rodzaju konstatację. Słusznie zatem prokurator podnosi, iż taki sposób postępowania oskarżonej i całokształt okoliczności mu towarzyszący pozwala na zakwalifikowanie go jako formy pomocnictwa do oszustwa.

Wniosek

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i skierowanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez Sąd pierwszej instancji.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zasadność wniosku wyjaśniona w sposób szczegółowy powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

Zważywszy na treść art. 454 § 1 k.p.k. zaskarżony wyrok uchylony w całości.

☒ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Zasadną okazała się apelacja wniesiona na niekorzyść oskarżonej K. L. w zakresie wszystkich czynów, od popełnienia których została uniewinniona. Mając zaś na uwadze zakaz wynikający z art. 454 § 1 k.p.k., sąd odwoławczy nie mógł skazać oskarżonej, która została uniewinniona w pierwszej instancji. W tym więc zakresie zaskarżony wyrok został uchylony, a sprawa przekazana sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

- ponowienie postępowania dowodowego w odniesieniu do czynów, od których uniewinniona została K. L., przy czym w zakresie dowodów, które nie miały wpływu na uchylenie wyroku, należy poprzestać na ich ujawnieniu stosownie do treści art. 442 § 2 k.p.k.

- uwzględnienie opisanych wyżej zasad dopuszczających przypisanie działania w warunkach pomocnictwa

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel publiczny - prokurator Prokuratury Rejonowej w Piotrkowie Trybunalskim.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 19 lipca 2022 roku w sprawie sygn. akt II K 356/21.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana