Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 164/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Sąd Okręgowy w (...)

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

I. APELACJA OSKARŻYCIELA PUBLICZNEGO - PROKURATORA

1. rażąca niewspółmierność kary orzeczonej wobec A. P., polegająca na wymierzeniu mu kary jednostkowej za czyn opisany w pkt I części wstępnej wyroku, tj. za przestępstwo z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. – w wymiarze 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz w konsekwencji wymierzenie mu kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze 3 lat i 6 miesięcy, podczas gdy prawidłowa ocena okoliczności popełnienia przestępstwa, jakiego dopuścił się oskarżony, stopień zawinienia oraz stopień społecznej szkodliwości czynu, jak również względy prewencji indywidualnej i generalnej przemawiają za orzeczeniem surowszej kary jednostkowej a w konsekwencji kary łącznej w wyższym wymiarze.

II. APELACJA OBROŃCY (zarzuty dotyczą czynu z pkt I części wstępnej wyroku)

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że A. P. działając z zamiarem bezpośrednim spowodował ciężki uszczerbek na zdrowiu K. M. (1), podczas gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego w postaci wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadków wynika, że oskarżony ugadzając niechcący nożem K. M. (1) przekroczył granice obrony koniecznej, odpierając zamach polegający na wdarciu się do mieszkania i naruszenia miru domowego, który konkretnie polegał na pozostawaniu K. M. (1), P. B. i M. M. w mieszkaniu oskarżonego, mimo wyrażenia wprost woli, aby opuścili oni jego mieszkanie.

2. ewentualnie błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że A. P. działając z zamiarem bezpośrednim spowodował ciężki uszczerbek na zdrowiu K. M. (1), podczas gdy z wyjaśnień oskarżonego wynika, że oskarżony wyjął nóż z obawy przed grupą mężczyzn, która niespodziewanie w późnych godzinach nocnych weszła do jego mieszkania, zdenerwowała tym samym córkę oskarżonego, która pozostawała pod jego opieką a jego celem było wystraszenie ich, by wyszli z miejsca zamieszkania oskarżonego a nie ugodzenie nożem K. M. (1).

3. alternatywnie błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że nie zachodzą przesłanki do zastosowania art. 60 § 2 k.k., podczas gdy nawet najniższa kara przewidziana za popełniony czyn zabroniony jest niewspółmiernie surowa, co skutkuje rażącą surowością wymierzonej oskarżonemu kary.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie należy wskazać, iż Sąd Okręgowy w Z. G. wyrokiem z dnia (...) uznał oskarżonego A. P. za winnego tego, że:

I. w dniu (...) r. w Ż., działając z zamiarem bezpośrednim, spowodował ciężki uszczerbek na zdrowiu K. M. (1) w ten sposób, że ugodził go nożem kuchennym o długości ostrza 19,5 cm w powłoki brzucha, w wyniku czego K. M. (1) doznał stanowiących chorobę realnie zagrażającą życiu obrażeń ciała w postaci penetrującej rany kłutej powłok brzucha w nadbrzuszu prawym o długości 2 cm oraz głębokości nie mniejszej niż 5 cm, ostrego zapalenia otrzewnej, martwicy przyczepka sieciowego jelita grubego uwięźniętego w jamie otrzewnej i wtórnego zapalenia wyrostka robaczkowego, tj. popełnienia zbrodni z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za przestępstwo to na podstawie tych przepisów wymierzył oskarżonemu karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

II. w dniu (...) r. w S., woj. (...) wdarł się do cudzego domu należącego do I. H., tj. popełnienia występku z art. 193 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za przestępstwo to na podstawie tych przepisów wymierzył mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności,

III. na podstawie art. 568a § 1 pkt 1 k.p.k. oraz art. 85 § 1 i 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia (...) r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. połączył w/w kary i wymierzył oskarżonemu karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, na poczet której na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył okres tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia (...)r. i nadal ( V), na podstawie art. 46 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego K. M. (1) nawiązkę w kwocie 17.000 zł ( IV), na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego w postaci noża ( VI) oraz orzekł o kosztach procesu ( VII i VIII).

II. APELACJA OBROŃCY

Ad. 1 i 2

Skarżący stawia w tych punktach zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie ustaleń dotyczących przebiegu inkryminowanego zdarzenia, wskazując z jednej strony, iż oskarżony nie działał umyślnie a jedynie „niechcący” ugodził nożem pokrzywdzonego, działając przy tym w warunkach obrony koniecznej a z drugiej strony, odwołując się do wyjaśnień oskarżonego, iż oskarżony nie spowodował tych obrażeń pokrzywdzonego, działając z zamiarem bezpośrednim, gdyż jego celem było wystraszenie mężczyzn, którzy weszli do mieszkania a nie ugodzenie nożem K. M. (1).

Mając więc na uwadze te zarzuty, sprowadzające się do zarzutów błędu w ustaleniach faktycznych o charakterze dowolności trzeba przypomnieć, iż zarzut błędu ”dowolności” jest tylko wtedy słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, przy czym dla swej skuteczności wymaga on od apelującego wykazania, jakich konkretnych uchybień w świetle wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania dopuścił się sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego a nie tylko ograniczenia się do własnej oceny tego materiału (por. wyrok SN z 20.02.1975 r., II K 355/74, OSNPG 1975, nr 9, poz. 84; wyrok SN z 22.01.1975 r., I Kr 197/74, OSNKW 1975, nr 5, poz. 58).

Tymczasem, zapoznając się zarówno z treścią zarzutów, jak i uzasadnienia apelacji należy wyraźnie zaznaczyć, iż apelujący nie sprostał postawionemu w apelacji zadaniu w nawet najmniejszym stopniu.

Trzeba podkreślić, iż Sąd Okręgowy dysponował bardzo obszernym materiałem dowodowym, zebranym w toku rozprawy głównej, który pozwalał w sposób należyty na zrekonstruowanie stanu faktycznego, w tym zwłaszcza w zakresie zachowania się oskarżonego i pokrzywdzonego i w sposób jednoznaczny na wyjaśnienie, w jakim zamiarze oskarżony działał, ugadzając nożem pokrzywdzonego oraz czy działał w warunkach obrony koniecznej, podnoszonej przez obrońcę bądź z przekroczeniem jej granic, czy to uderzenie nożem było przypadkowe, czy też celowe, wskazujące wyraźnie na zamiar oskarżonego.

Należy wyraźnie podkreślić, iż odnośnie omawianego tu zdarzenia istotne są dowody w postaci wyjaśnień samego oskarżonego (k. 42-45, 57, 158-160, 241-243, 246-247, 521-525), zeznań K. M. (1) (k. 21-22, 151-153, 273-274, 526-530), M. M. (k. 19, 535-536), K. M. (2) (k. 16-17, 559-562), D. W. (k. 593-596) i A. W. (k. 120-122, 563-564) a także pośrednio potwierdzających agresywne zachowanie się oskarżonego, jak i znajdowanie się jego w stanie nietrzeźwości dowody w postaci zeznań I. H. (k. 100-102, 564-566), P. J. (k. 133-134) i M. J. (k. 137-139) a także dowody w postaci badania trzeźwości oskarżonego i jego wyników (k. 7), właściwości zabezpieczonego dowodowego noża kuchennego (k. 2-4, 123-126, 245), oględzin miejsca zdarzenia (k. 8-10), przeprowadzonych eksperymentów procesowych z udziałem oskarżonego i pokrzywdzonego (k. 246-261, 272-299), dokumentacji medycznej, obrazującej doznane przez pokrzywdzonego obrażenia wraz z oględzinami jego osoby (k. 25, 32-37, 155, 172, 26-31), wydanych w tej sprawie łącznie opinii lekarskich przez biegłych E. B. (k. 143), M. S. (k. 205-208) oraz J. S. i F. L. (k. 341-343, 531-535).

Sąd I instancji poddał te dowody wyjątkowo skrupulatnej ocenie, zauważając zarówno zgodność treści zeznań pokrzywdzonego, jego kolegów i babci, jak i absurdalność twierdzeń oskarżonego odnośnie działania przypadkowego, jak i w warunkach obrony koniecznej, mając na uwadze nie tylko powyższe zeznania, ale i wskazane wyżej opinie biegłych, zwłaszcza J. S., jak i wyniki eksperymentów procesowych wraz z miejscem, gdzie rozegrało się to zdarzenie z użyciem noża. Sąd I instancji bardzo szczegółową ocenę tych dowodów zawarł w treści uzasadnienia formularzowego w sekcji 2 na str. 11-39. Sąd Okręgowy logicznie wykazał dlaczego i które fragmenty wyjaśnień oskarżonego nie zasługują na wiarę a które na tę wiarę zasługują, jak i dlaczego poszczególnym dowodom dał wiarę, zwracając przy tym uwagę na wynikające z tej oceny logiczne wnioski w zakresie nie tylko sprawstwa oskarżonego, ale i jego działania z zamiarem bezpośrednim i braku przypadkowości ugodzenia nożem pokrzywdzonego, jak i braku jakiejkolwiek możliwości przyjęcia działania jego w warunkach obrony koniecznej, czy choćby w warunkach jej przekroczenia. Należy wyraźnie wskazać, iż przeprowadzona przez Sąd I instancji wyczerpująca ocena dowodów jest wręcz perfekcyjna, Sąd I instancji ocenę tę przeprowadza z pełnym poszanowaniem zasad określonych w art. 7 k.p.k. a wyciągnięte z tej oceny wnioski są logiczne, jasne i zasługujące na pełną akceptację. Ocena tych dowodów pozwoliła znów na poprawne i wyczerpujące zrekonstruowanie stanu faktycznego, jaki został przytoczony w treści uzasadnienia wyroku w sekcji 1 na str. 1-10, którego znów odbicie znalazło wyraz w opisach czynów (w tym z pkt I wyroku) przypisanych oskarżonemu. Jednocześnie, kierując się tymi ustaleniami, jak i zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, jak i logicznego rozumowania, Sąd I instancji wywiódł, dlaczego przyjął działanie oskarżonego w zamiarze bezpośrednim spowodowania u pokrzywdzonego ciężkiego uszczerbku na zdrowiu i dlaczego do jego działania przyjął kwalifikację prawną przestępstwa z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. (uzasadnienie wyroku w sekcji 3 na str. 40-41) a także wywiódł, dlaczego w realiach tej sprawy nie można zasadnie twierdzić o działaniu oskarżonego w warunkach obrony koniecznej i to w każdym podnoszonym przez obronę aspekcie, jak i w warunkach przekroczenia jej granic, co znalazło wyraz w rozważaniach w sekcji 6 uzasadnienia na str. 59-61.

Sąd Apelacyjny, mając na uwadze to, iż apelujący obrońca faktycznie w żadnym momencie apelacji nawet nie stara się podważyć tych ustaleń, jak i dokonanej przez Sąd I instancji oceny dowodów, jak tego wymaga przepis art. 438 pkt 3 k.p.k., zgadzając się w pełni z tymi wszystkimi wywodami Sądu I instancji, czyni z nich integralną część niniejszego uzasadnienia, traktując je jako własne. Nie zachodzi więc potrzeba przytaczania w niniejszym miejscu tych treści, gdyż byłoby to zwyczajne powtórzenie argumentacji, zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Trzeba zauważyć, iż apelujący na str. 3-7 apelacji, na podstawie wyjaśnień oskarżonego, które Sąd I instancji zasadnie uznał za niewiarygodne, próbuje sam dokonać oceny zebranych dowodów i na ich podstawie dokonać ustalenia stanu faktycznego. O tym świadczą częste odwołania się do tych wyjaśnień oskarżonego, bez jednoczesnego wykazania, by Sąd I instancji w sposób dowolny, niezgodny z zasadami art. 7 k.p.k. dokonał ich krytycznej oceny. Tymczasem przecież Sąd I instancji ocenił zachowanie się oskarżonego w chwili, gdy dowiedział się, że małoletnia córka znajduje się sama w domu, w chwili, gdy po powrocie z domu I. H. przybyła do mieszkania jego „teściowa” D. W., gdy w mieszkaniu pojawili się K. M. (2) (brat córki oskarżonego i notabene uprawniony do przebywania w tym samym mieszkaniu, co oskarżony – przyp. SA) wraz ze swoimi kolegami aż do czasu ugodzenia pokrzywdzonego na klatce schodowej nożem i powrotu do mieszkania. Sąd I instancji ocenia wszystko to, co na tych stronach apelacji kreśli obrońca oskarżonego, przy czym, jak już wspomniano wyżej, kreślenie tych okoliczności przede wszystkim wynika z opierania się na wyjaśnieniach oskarżonego, które słusznie Sąd I instancji uznał za niewiarygodne, zaś tejże oceny Sądu I instancji apelujący nie podważa. Sąd I instancji w treści uzasadnienia odniósł się również, poza faktami, do podnoszonych przez obronę okoliczności związanych z rzekomym działaniem oskarżonego w ramach obrony koniecznej, odnoszącym się do sprawowania władzy rodzicielskiej czy do naruszenia miru domowego, jak i działania pod wpływem strachu. Skarżący przy tym „zapomniał”, iż oskarżony, znajdując się z znacznym stanie nietrzeźwości w rzeczywistości stanowił zaprzeczenie osoby, nadającej się do sprawowania należytej opieki nad małoletnim dzieckiem, jak i „zapomniał”, iż w tym samym mieszkaniu mieszkał syn partnerki oskarżonego (K. M. (2)) a jednocześnie brat małoletniej córki oskarżonego, jak i wnuk D. W., która udostępniła tym osobom swoje mieszkanie. Nie są przy tym prawdziwe sugestie skarżącego, iż małoletnia córka oskarżonego zaczęła płakać w wyniku zachowania się K. M. (2) i jego kolegów, bowiem z ustaleń Sądu I instancji jasno wynika, że płakała już wcześniej. Skarżący pomija w swoich rozważaniach również fakt, iż to pokrzywdzony w chwili atakowania go przez oskarżonego nożem był wystraszony i wręcz odcięty od możliwości swobodnego zejścia schodami na klatce schodowej, jak i zupełnie pomija wiarygodne twierdzenia biegłej J. S., uwzględniające w swojej opinii także wyniki eksperymentów procesowych, których potrzebę przeprowadzenia, dla poprawnego opiniowania w tej sprawie, widział biegły M. S., starając się przekonać, iż cios nożem zadany był z małą siłą.

Należy zauważyć, iż na stronach 2-7 apelacji obrońca oskarżonego w ogóle nie podważa ani jednego ustalenia dokonanego przez Sąd Okręgowy, jak i nie podważa dokonanej przez ten Sąd oceny zebranych dowodów. Odnieść zaś należy wrażenie, iż apelujący sam, pomijając te ustalenia Sądu I instancji, ocenia zebrane w sprawie dowody, starając się je dopasowywać do niewiarygodnych wyjaśnień oskarżonego i na tej podstawie, abstrahując od oceny dokonanej przez Sąd I instancji, stara się ustalić stan faktyczny. Apelacja ta więc, w zakresie omawianych tu zarzutów apelacyjnych, to tylko własna interpretacja zebranego w sprawie częściowego materiału dowodowego, wygodnego z punktu widzenia linii obrony a nie rzetelna i merytoryczna argumentacja, podważająca prawidłowość dokonanych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych we wszystkich istotnych w tej sprawie kwestiach.

Apelacja ta więc jest przykładem typowej polemiki z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji i to ustaleniami, jak i oceną dowodów, które bronią się same, która to apelacja nie wykazuje, jak tego wymagają postawione zarzuty, dowolności w rozumowaniu Sądu I instancji przez pryzmat zasad określonych w art. 7 k.p.k., natomiast apelujący sam ocenia dowody, tyle, że wyciąga korzystne dla oskarżonego wnioski na podstawie dowodów, które Sąd Okręgowy słusznie uznał za niewiarygodne.

Oczywistym jest więc, iż tak postawione zarzuty, jak i przytoczona na ich poparcie argumentacja nie może przynieść szans powodzenia apelacji i dlatego z tych względów zarzuty te nie zasługują na uwzględnienie.

Z tych też powodów na uwzględnienie nie zasługują wnioski apelacyjne zawarte w punktach 1 i 2, skoro brak jest możliwości przyjęcia działania oskarżonego w warunkach obrony koniecznej czy z przekroczeniem jej granic.

I. APELACJA OSKARŻYCIELA PUBLICZNEGO – PROKURATORA

Ad. 1

II. APELACJA OBROŃCY

Ad. 3

Zarzuty te dotyczą orzeczonej wobec oskarżonego kary, przy czym w ocenie obrońcy kara ta powinna zostać orzeczona z zastosowaniem instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary, zaś według oceny oskarżyciela publicznego kara ta jest zbyt rażąco łagodna.

W ocenie Sądu Apelacyjnego zarzut postawiony w apelacji obrońcy jest nieuzasadniony. Trudno wręcz w tej sprawie dopatrywać się jakichkolwiek okoliczności, pozwalających w ogóle na rozważenie możliwości zastosowania art. 60 § 2 k.k. To, że oskarżony po wyjściu z więzienia postanowił ułożyć sobie życie i posiadał bardzo dobrze płatną pracę, jak i po zdarzeniu w części zrekompensował zadośćuczynienie nie oznacza, iż zasługuje na dobrodziejstwo nadzwyczajnego złagodzenia kary. To są jedynie elementy brane pod uwagę przy wymierzaniu kary, które pozwalają na wymierzenie oskarżonemu kary za popełnioną zbrodnię bliżej w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, ale już nie poniżej tej granicy, jeżeli zważy się same okoliczności przedmiotowego przestępstwa, znaczny stan nietrzeźwości oskarżonego i inne okoliczności, które powinny zostać uwzględnione na niekorzyść oskarżonego, o czym szerzej przy ustosunkowaniu się do apelacji prokuratora. Sąd I instancji zresztą bardzo wnikliwie pochylił się i nad tym zagadnieniem, nie znajdując najmniejszych podstaw, by zastosować art. 60 § 2 k.k. Należy więc odwołać się do wywodów tego Sądu, zawartych w treści uzasadnienia wyroku w sekcji 6 na str. 61-62, z którymi Sąd Apelacyjny w pełni się zgadza, by zrozumieć, iż w przypadku oskarżonego brak jest racjonalnych podstaw do zastosowania tej instytucji. Apelujący zaś nie wykazał, by Sąd I instancji był w błędzie, odmawiając orzeczenia kary przy zastosowaniu nadzwyczajnego złagodzenia kary a jedynie, jak w całej apelacji, jedynie sam stara się podnieść w sposób polemiczny argumenty, pomijając te niekorzystne okoliczności, do których odwołuje się Sąd I instancji, by przekonać do orzeczenia kary z dobrodziejstwem tej instytucji (str. 7 apelacji). Tym samym i ten zarzut nie może zostać uwzględniony a w ślad za nim nie może być uwzględniony wniosek zawarty w pkt 3 tej apelacji.

Natomiast zarzut postawiony w apelacji prokuratora okazał się w pełni uzasadniony.

Trzeba zauważyć, iż Sąd I instancji na niekorzyść oskarżonego trafnie przyjął takie okoliczności, jak znaczny stopień społecznej szkodliwości tego przestępstwa, przejawiający się w sposobie popełnienia tego czynu, okolicznościach (i miejscu) jego popełnienia, jak brak powodu popełnienia tej zbrodni, cyt.: „ w zasadzie upatrując pokrzywdzonego jako jedyną ofiarę, wobec której może wyładować agresję” oraz znaczny stan nietrzeźwości oskarżonego (sekcja 4 na str. 45-46 uzasadnienia), jak i działanie w zamiarze bezpośrednim a do tego przy ustaleniu znacznego stopnia winy (sekcja 4 uzasadnienia na str. 47-48) a także wielokrotna karalność oskarżonego, negatywna opinia środowiskowa i negatywna opinia z Aresztu Śledczego w Z. (sekcja 4 uzasadnienia na str. 50), co znajduje odzwierciedlenie w dokumentach na k. 775-779, 227-228, 487-489. Na korzyść zaś jedynie zostały uwzględnione takie okoliczności jak działanie w zamiarze nagłym (pod wpływem nieplanowanego wcześniej impulsu), przeproszenie pokrzywdzonego na rozprawie i okazanie skruchy, próby prowadzenia akceptowalnego społecznie trybu życia, fakt częściowego naprawienia wyrządzonej krzywdy, wskazując przy tym jednoznacznie na niejasne stanowisko oskarżonego w tym względzie (sekcja 4 uzasadnienia na str. 47, 49), które to jednak okoliczności nie powinny zostać przecenione, co słusznie podniósł apelujący prokurator. Rację ma przy tym prokurator, iż Sąd I instancji nie docenił występujących w tej sprawie okoliczności obciążających ze względu na ich wagę, jak i przeważającą ilość, skupiając się przy tym nadmiernie nad okolicznościami łagodzącymi. Słusznie bowiem prokurator podnosi, iż mimo nagłego zamiaru oskarżony miał możliwość przerwać akcję przestępczą, ale tego nie zrobił, atakując dalej pokrzywdzonego i to w miejscu publicznym, dążąc do zadania pokrzywdzonemu ciosów nożem, osiągając finalnie, działając z zamiarem bezpośredni zamierzony skutek, nie interesując się już potem losem pokrzywdzonego. Jednocześnie prokurator trafnie zdyskredytował przyjętą przez Sąd I instancji skruchę oskarżonego, wskazując na postawę procesową oskarżonego, jak i wręcz próby przerzucenia odpowiedzialności za swój czyn na pokrzywdzonego. Słusznie również skarżący zdyskredytował przyjęty na korzyść oskarżonego młody wiek, mając na uwadze jakże wielokrotną już dotychczasową karalność oskarżonego, która nie wyrobiła w nim trwałej zmiany, czego przykładem jest osądzana w niniejszej sprawie zbrodnia, a także nadużywanie alkoholu i stosunek oskarżonego do spożywania alkoholu, brak rzeczywistego odczuwania winy, jak i naganne zachowanie w warunkach pobytu w areszcie. W tych zaś realiach sprawy, mając na uwadze znaczną przewagę jakże ważkich okoliczności obciążających nad okolicznościami wpływającymi na korzyść oskarżonego wymierzona oskarżonemu za tę zbrodnię kara 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności jawi się jako symboliczna, wyjątkowo niska, jeżeli przy tym weźmie się pod uwagę ustawowe zagrożenie karą od lat 3 do lat 15 pozbawienia wolności. Bez wątpienia oskarżony w tych okolicznościach na tak łagodne potraktowanie nie zasługuje i rację ma apelujący, iż kara 5 lat pozbawienia wolności będzie przy tych okolicznościach sprawy w pełni sprawiedliwą. Kara ta bowiem odzwierciedla wszystkie okoliczności wskazane w art. 53 k.k., dopiero czyniąc ją sprawiedliwą i w pełni akceptowalną, również ze społecznego punktu widzenia. Kara ta, mimo że nadal oscyluje bliżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia, jest dopiero w stanie spełnić cele wychowawcze i zapobiegawcze w stosunku do oskarżonego, jak i cele w zakresie prewencji generalnej, uzmysławiając otoczeniu oskarżonego, iż taki sposób na życie, poprzez sięganie po przemoc i czynienie znacznych krzywd innym osobom nie może się opłacać i spotka się ze sprawiedliwą reakcją wymiaru sprawiedliwości.

Z tych też powodów, zgadzając się z wnioskiem prokuratora, Sąd Apelacyjny, kierują się przepisami art. 438 pkt 4 k.p.k. w zw. z art. 437 § 2 k.p.k. zmienił w tym zakresie zaskarżony wyrok, podwyższając wymierzoną karę za to przestępstwo do 5 lat pozbawienia wolności. Konsekwencją takiego orzeczenia było też wymierzenie oskarżonemu, w miejsce uchylonej kary łącznej, nowej kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze 5 lat, przy zastosowaniu niekwestionowanej przez skarżącego prokuratora obowiązującej w czasie popełnienia czynu zasady pełnej absorpcji.

Wniosek

I. APELACJA OSKARŻYCIELA PUBLICZNEGO – PROKURATORA

1. zmiana zaskarżonego wyroku w pkt I poprzez orzeczenie oskarżonemu A. P. kary jednostkowej za czyn z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w wymiarze 5 lat pozbawienia wolności oraz w punkcie III poprzez orzeczenie kary łącznej w wymiarze 5 lat pozbawienia wolności.

II. APELACJA OBROŃCY

1. uchylenie wyroku w zaskarżonej części i umorzenie postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 4 k.k. przy zastosowaniu instytucji określonej w art. 25 § 2a k.k.

2. ewentualnie zmiana zaskarżonego wyroku poprzez zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary albo odstąpienie od jej wymierzenia na podstawie art. 25 § 2 k.k.

3. alternatywnie zmiana orzeczenia poprzez zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary na podstawie art. 60 § 2 k.k.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

I. APELACJA OSKARŻYCIELA PUBLICZNEGO – PROKURATORA

Ad. 1

O zasadności wniosku wypowiedziano się już wyżej przy omówieniu zarzutu postawionego w tej apelacji.

II. APELACJA OBROŃCY

Ad. 1, 2 i 3

O niezasadności tych wniosków wypowiedziano się już wyżej przy omówieniu zarzutów postawionych w tej apelacji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Z urzędu jedynie prawidłowo zaliczono okres stosowanego wobec oskarżonego na poczet kary łącznej tymczasowego aresztowania (rzeczywistego pozbawienia wolności).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Sąd I instancji nie zauważył, iż oskarżony odbywał karę 2 lat pozbawienia wolności w sprawie SR Ż. o sygn. akt (...) (k. 487-488). To zaś oznacza, iż nie było możliwe zaliczenie oskarżonemu na poczet kary tego okresu. Tym samym, kierując się treścią art. 63 § 1 k.k., jak i treścią art. 420 § 1 i 2 k.p.k., mając na uwadze fakt, iż nie jest możliwe zaliczenie jednego okresu na poczet dwóch kar pozbawienia wolności, Sąd Apelacyjny zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w niniejszej sprawie od dnia (...)

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Całość wyroku Sądu Okręgowego (za wyjątkiem kary za czyn z pkt I i kary łącznej z pkt III oraz zaliczenia okresu tymczasowego aresztowania z pkt V), którego treść przytoczono wyżej w sekcji 3 przed ustosunkowaniem się do zarzutów apelacyjnych.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku w zakresie winy i kwalifikacji prawnej co do czynu z pkt I jest wynikiem nieuwzględnienia zarzutów apelacyjnych podniesionych przez obrońcę, czyn z pkt II nie był kwestionowany. Również zastrzeżeń nie budzą orzeczenia z punktów IV (orzeczenie wydane na podstawie art. 46 § 2 k.k.) i z pkt VI (orzeczenie wydane na podstawie art. 44 § 2 k.k.). Sąd I instancji orzeczenia te należycie umotywował w sekcji 4 na str. 56-59 i nie ma podstaw, by z przytoczoną tam argumentacją się nie zgodzić, tym bardziej, iż nie jest ona przez apelujących kwestionowana.

Orzeczenia o kosztach procesu nie są kwestionowane przez apelujących, zaś Sąd Apelacyjny nie znajduje podstaw, by je zakwestionować z urzędu. Zresztą Sąd I instancji również i te orzeczenia należycie uzasadnia w sekcji 7 na str. 63 uzasadnienia.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Zmiany dotyczą orzeczonych kar za czyn z pkt I, kary łącznej z pkt III i zaliczenia tymczasowego aresztowania na poczet kary łącznej z pkt III.

Zwięźle o powodach zmiany

O powodach tych zmian wypowiedziano się szczegółowo przy ustosunkowaniu się do zarzutów apelacji prokuratora oraz w sekcji 4.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

Nie dotyczy

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

Nie dotyczy

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

Nie dotyczy

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Nie dotyczy

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Sąd Apelacyjny zwolnił skazanego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie apelacyjne oraz od opłaty za obie instancje na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity z 1983 r., Dz.U. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.), gdyż skazany, z racji osadzenia na dłuższy okres czasu z zakładzie karnym ma znacznie ograniczone możliwości osiągania dochodów, zaś w pierwszej kolejności winien skupić się na uiszczeniu środka kompensacyjnego (zadośćuczynienia).

7.  PODPIS

G. N. K. L. M. K.