Pełny tekst orzeczenia

1.Przewodniczący:

1.SSO Agnieszka Połyniak

1.Protokolant:

1.Marta Synowiec

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka778/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z 3 czerwca 2022r., sygn. akt III K 870/21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

Z. D.

uprzednia karalność oskarżonego za występki z art. 244 k.k.

karta karna

194

2.1.2.2.

Z. D.

miejsce zameldowania oskarżonego w okresie objętym zarzutem

wydruk systemu PESEL-2

195

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

dokument zawiera treści nienegowane przez strony postępowania, a sporządzony został przez uprawniony podmiot.

dokument potwierdzający miejsce zameldowania oskarżonego w W. przy ul. (...), treść dokumentu, pochodzącego z oficjalnej bazy danych nie budzi wątpliwości

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

obrońca oskarżonego zarzucił:

a) naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. i art. 5§2 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów w związku z wybiórczym potraktowaniem materiału dowodowego w sprawie i przyjęcie:

- iż nie został udowodniony fakt, iż oskarżony nie miał świadomości, iż wydana została wobec niego decyzja o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami, albowiem została doręczona na nieaktualny adres oskarżonego, podczas gdy w okolicznościach faktycznych, a w szczególności wobec faktu zakupu nieruchomości na Osiedlu (...) w D. nie ulega wątpliwości, iż mieszkał w D., a ponadto przesyłka z decyzją była dwukrotnie awizowana na nieaktualny adres i niepodjęta w terminie, w związku z czym trudno przyjąć aby oskarżony miał świadomość wydania wobec niego decyzji o utracie uprawnień do kierowania pojazdami;

- zeznania oskarżonego są w przeważającej części niewiarygodne, podczas gdy przedłożone do akt sprawy dokumenty, w szczególności akt notarialny , wypis z CEIDG, rachunki za media wskazują, iż zeznania oskarżonego należy uznać za wiarygodne,

- iż decyzją Prezydenta Miasta W. z dnia 2 maja 2018r. cofnięto oskarżonemu uprawnienie do kierowania pojazdami mechanicznymi, podczas gdy decyzja ta jest nieważna z uwagi na wydanie jej przez organ niewłaściwy miejscowo w związku z tym iż oskarżony nie ma miał i nie ma miejsca zamieszkania w W.

b) naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 8§1 k.p.k. w zw. z art 438 pkt k.p.k. poprzez błąd w ustaleniach faktycznych w związku z przyjęciem za podstawę rozstrzygnięcia decyzji Prezydenta Miasta W. o utracie uprawnień do kierowania pojazdami i przyjęcie, ze decyzja ta jest ważna a oskarżony mieszkał pod wskazanym adresem, podczas gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego w sprawie wynika, że decyzja ta jest nieważna, a wobec oskarżonego powinna być przeprowadzona cała procedura przez inny organ aby mogła zostać wydana decyzja o utracie uprawień,

b) naruszenie prawa materialnego, tj. art. 180a k.k. poprzez jego niewłaściwą subsumcję do stanu faktycznego sprawy i przyjęcie, że oskarżony dopuścił się czynu zabronionego opisanego w powołanym przepisie, podczas gdy w stanie faktycznym sprawy nie budzie wątpliwości, iż oskarżony swoim zachowaniem nie wypełniła znamion opisanego czynu zabronionego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja jest wręcz oczywiście bezzasadna, a podniesione zarzuty dotyczące obrazy jednocześnie prawa procesowego, tj. art. 7 k.p.k. i art. 5§2 k.p.k. oraz prawa materialnego - art. 180a k.k. sprzeczne z sobą, ponieważ wzajemnie się wykluczają. Wskazać bowiem wypada, że przepisy art. 5 § 2 i art. 7 k.p.k. mają charakter rozłączny, a zatem zastosowanie art. 5 § 2 k.p.k. jest możliwe dopiero wówczas, gdy mimo przeprowadzenia wszystkich możliwych dowodów oraz dokonania ich właściwej oceny, spełniającej wymogi określone w art. 7 k.p.k., pojawią się wątpliwości, których nie da się wyeliminować. Z kolei zarzut obrazy prawa materialnego skuteczny jest wtedy, kiedy sąd do prawidłowo /niekwestionowanego/ stanu faktycznego nie zastosował przepisu prawa materialnego, mimo że był do tego zobligowany, bądź też zastosował w okolicznościach kiedy postąpić tak nie mógł. Skoro zatem skarżący kwestionuje prawidłowość ustaleń faktycznych, zaistniałą wskutek niewłaściwej oceny zgromadzonych dowodów, to formułowanie tezy, że doszło do niewłaściwej subsumcji przepisu prawa materialnego do tak ustalonego stanu faktycznego jest pozbawione racjonalnych podstaw. Nadto świadczy o tym, że obrońca wadliwie rozumie istotę unormowania zasady in dubio pro reo wyrażonej w art. 5§2 k.p.k. Nawet w sytuacji, kiedy materiał dowodowy pozwala na skonstruowanie w istotnym dla sprawy zakresie odmiennych wersji wydarzeń, w zależności od sposobu dokonania oceny dowodów i jedna z nich jest korzystniejsza dla oskarżonego, to sąd w cale nie ma obowiązku przyjąć wersji korzystniejszej. Takie założenie jest oczywiście nieprawdziwe, ponieważ sądowi wolno jest przyjąć którąkolwiek z tych wersji, byle przekonująco i logicznie uzasadnił swe stanowisko, zaś rzeczą strony nieakceptującej tego stanowiska jest przekonująco wykazać (ale nie tylko poprzez wskazanie na możliwość przyjęcia odmiennej wersji) w środku odwoławczym, dlaczego jest ono wadliwe. Negowanie przyjętych za podstawę skazania ustaleń faktycznych poprzez przedstawienie odmiennej oceny dowodów nie jest przecież tożsame ani z wadliwą subsumcją danego przepisu prawa materialnego pod ten wskazany stan faktyczny, ani te nie świadczy o zaistnieniu wątpliwości, których usunąć nie można, a stanowić może ewentualnie podstawę innego zarzutu, a to np. błędu w ustaleniach faktycznych.

Już tylko z uwagi na powyższe zarzut obrazy art. 5§2 k.p.k. oraz prawa materialnego w okolicznościach niniejszej sprawy jest pozbawiony podstaw. Sąd meriti, dokonał wszak ustaleń, wedle których Z. D., mając świadomość wydania w stosunku do niego decyzji o cofnięciu mu uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi, nie stosował się do niej i taki pojazd 21 lutego 2022r. prowadził. Ustalenie to w pełni uprawnia do uznania, iż oskarżony wyczerpał ustawowe znamion właśnie występku z art. 180a k.k. Nie sposób zatem twierdzić, że doszło do wadliwej subsumcji normy z art. 180a k.k., czy też, by Sąd orzekający powziął istotne wątpliwości w tym względzie i następnie rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego.

Chybiona jest także ta część apelacji, która dotyczy naruszenia przepisów prawa procesowego, tj. wadliwej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, poprzez wybiórcze potraktowanie dowodów i błędną ocenę wyjaśnień oskarżonego (oskarżony - wbrew temu co przedstawił obrońca - składa w toku sprawy karnej wyjaśnienia, a nie zeznania - kk. 176v) oraz niezanegowanie ważności decyzji Prezydenta Miasta W., co z kolei miałoby uzasadniać zarzut obrazy art. 8§1 k.p.k., gdyż tak, zdaniem skarżącego, winna być potraktowana przedmiotowa decyzja, z dalej idącymi konsekwencjami na korzyść oskarżonego.

Wskazuje zatem Sąd odwoławczy, że trafnie uznał Sąd orzekający, iż Z. D. został zawiadomiony osobiście o wpłynięciu do (...) w W. wniosku (...) we W. o sprawdzenie jego kwalifikacji w związku z wielokrotnym w ciągu roku naruszeniem przepisów ruchu drogowego (k.113) oraz doręczona mu została decyzja z 29 grudnia 2017r. ((...)) o zatrzymaniu mu prawa jazdy kat. B w związku z przekroczeniem liczby 24 punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego (k. 110 i 112, 114). Po przekroczeniu 24 punktów kierowca musi zdać egzamin, żeby odzyskać prawo jazdy, co jest wiadome każdemu kierującemu, oskarżony nie tylko zatem wiedział, iż przekroczył ten limit, ale również o tym, że ma obowiązek zwrócić dokument, a skoro tak, do momentu zgodne z prawem odzyskania uprawnień i dokumentu, nie ma prawa prowadzić samochodu po drogach publicznych.

Wskazać przy tym należy, że zgodnie z brzmieniem art. 130 ustawy prawo o ruchu drogowym (obowiązującym do 4 czerwca 2018r., dopiero z tą datą przepis ten został uchylony przez art. 125 pkt 13 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami /Dz.U.11.30.151/) po przekroczeniu limitu punktów karny Komendant Wojewódzki Policji, jako organ prowadzący ewidencję w oparciu o przepisy wykonawcze ówcześnie obowiązującego Rozporządzenia MSWiA z dnia 20 grudnia 2002r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego (Dz. U. Nr 236 poz. 1998), jest zobowiązany wystąpić do organu właściwego w sprawach wydawania prawa jazdy tj. (...) lub (...) z wnioskiem o sprawdzenie kwalifikacji. Tak też w sprawie Z. D. postąpiono, o czym został właściwie zawiadomiony wyżej wskazanymi pismami. Ich odbiór potwierdził własnoręcznym podpisem, a korespondencja ta wysłana została na adres W. ul (...). Tym samym nie ulega wątpliwości, iż miał świadomość, że tego rodzaju działania zostały wobec niego podjęte. Sam zaś nie podjął żadnych kroków świadczących, że kwestionuje działania w/wym. organów.

Z ustaleń tut. Sądu odwoławczego wynika przy tym, że ani w tej dacie, ani w okresie późniejszym, czy nawet na dzień rozpoznania apelacji w przedmiotowej sprawie, oskarżony nie zmienił adresu zameldowania (k. 195), a - co najważniejsze – posługiwał się tym adresem jako "dla doręczeń", o czym przekonuje choćby, to, że sam oficjalną korespondencję ze wskazaniem ul. (...) w W. wysyłał. Posługiwał się nim zarówno przed 2 maja 2018r. (data wydania decyzji), jak i 21 lutego 2022r. (data zatrzymania do kontroli) oraz po tej dacie, o czym przekonują np. akt sprawy III K 611/18 Sądu Rejonowego w Wałbrzychu, czy w sprawie II K 309/22. Z akt wskazanych postępowań wynika, że, w toku postępowania II K 611/19, gdzie występował jako strona, posługiwał się właśnie wskazanym adresem, wysyłając i odbierając korespondencję (np. k. 49, 65 i 159). Także w trakcie przesłuchania 25 lutego 2022r. w sprawie II K 309/22 Z. D., jako adres dla doręczeń, podał ten przy ul. (...) (k. 134).

Kiedy tę kwestię odniesie się do ciążącego na kierowcy z mocy art. 18 ust. 1 ustawy o kierujących pojazdami, obowiązku informowania właściwego organu uprawnionego do wydania prawa jazdy o zmianie stanu faktycznego wymagającego zmiany danych w nim zawartych, w terminie 30 dni od dnia zaistnienia tego zdarzenia, co dotyczyło także m.in. adresu, bowiem ten określał właściwość miejscową prezydenta miasta, czy starosty, który uprawniony był do podjęcia decyzji zarówno w przedmiocie skierowania kierowcy na egzamin państwowy, jak też podjęcia dalszych decyzji odnośnie uprawnień takiego kierowcy.

Wynikało to stąd, że art. 103 ust. 1 lit. d ustawy z 5 stycznia 2011r. o kierujących pojazdami wprost stanowił, że organ uprawniony do wydania prawa jazdy w razie stwierdzenia niezgłoszenia się we wskazanym terminie na egzamin państwowy który miał być przeprowadzony w trybie art. 49 ust. 1 pkt 2 i pkt 3 lit. b, czyli właśnie sprawdzenia kwalifikacji w formie egzaminu państwowego podlega osoba posiadająca prawo jazdy lub pozwolenie na kierowanie tramwajem w razie uzasadnionych zastrzeżeń co do jej kwalifikacji (art. 49 ust. 1 pkt 2). Taki końcowy termin przystąpienia do egzaminu został wyznaczony (do 30.kwietnia 2018r.), a decyzja w tym zakresie doręczona na adres wskazany przez oskarżonego (k. 66 i 67). W między czasie, w związku z przekroczeniem 24 punktów karnych, wydana została kolejna decyzja w sprawie (...) o skierowaniu na badania psychologiczne w celu ustalenia istnienia lub braku przeciwwskazań psychologicznych do kierowania pojazdami (k. 107 - 108), której również oskarżony nie odebrał (k. 109). Po bezskutecznym upływie tych terminów (...) W., niejako automatycznie, był wręcz zobligowany do wydania decyzji o cofnięciu uprawnień, co istotnie nastąpiło 2 maja 2018r. (k. 102). W zaistniałych okolicznościach, związanych z wiadomym oskarżonemu przekroczeniem dopuszczalnego prawem limitu punktów karnych, po którym - z mocy prawa - tracił uprawnianie do posługiwania się dokumentem uprawniającym do kierowania pojazdami i, by mógł je odzyskać, winien był poddać się nakazanym badaniom i egzaminowi, czego nie uczynił, jak też nie zwrócił samego dokumentu, wprost świadczy o tym, że nie podjęcie korespondencji, czy teza, że pod tym adresem wówczas nie mieszkał i korespondencja winna być doręczana na inny adres, to wyłącznie linia obrony, która miałaby usankcjonować jego zachowanie.

Próba oskarżonego zanegowania ważności i skuteczności decyzji z 2 maja 2018r. sygn. (...) o cofnięciu uprawnień (k. 102) poprzez negowanie tego, że została wydana przez uprawniony podmiot oraz, że została mu skutecznie doręczona, co miałoby stanowić o tym, że nie wiedział, iż uprawnienia zostały mu cofnięte, z przyczyn wskazanych wyżej, jest nieskuteczna i obliczona wyłącznie na użytek niniejszego postępowania karnego. By uwiarygodnić linię obrony Z. D. w toku niniejszej sprawy III K 870/21, tj. 28 października 2021r., wystąpił nawet do (...) w W. o stwierdzenie nieważności decyzji (...) W. z 2 maja 2018r. znak (...)o cofnięciu uprawnień do prowadzenia pojazdów mechanicznych wg kat. B (k. 76 - 86), lecz (...)odmówiło, w uzasadnieniu wskazując, że nie było (i nadal nie ma) podstaw, by kwestionować właściwość (...) W. do wydania przedmiotowej decyzji, a to że oskarżony nabył nieruchomość w D. nie stanowi przesłanki, która wpływałaby na właściwość organu uprawnionego do wydania tej decyzji, właśnie m.in. z uwagi na to, że sam zainteresowany zaniechał zgłoszenia zmiany miejsca faktycznego pobytu (czy też adresu dla korespondencji), zatem zgodnie z obowiązującymi przepisami w zakresie doręczeń to adres ostatnio wskazany w ewidencji kierowców stanowił podstawę uznania swej właściwości przez wydającego tę decyzję (decyzja (...) w W. z 19 stycznia 2022r. znak (...), k. 135 - 138).

Przedstawione w uzasadnieniu apelacji argumenty, które miałyby świadczyć o nieważności przedmiotowej decyzji, co miałoby uzasadniać zarzut obrazy art. 8§1 k.p.k., a w konsekwencji uwolnić Z. D. od odpowiedzialności karnej z art. 180a k.k., są tożsame z tymi, które przedstawił we wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji. Niemniej żaden z nich, w ujawnionych okolicznościach sprawy, zwłaszcza, jeżeli uwzględni się, że oskarżony w dalszym ciągu posługuje się adresem w W. przy ul. (...), nie zasługuje na uwzględnienie. Tut. Sąd odwoławczy podziela argumenty przedstawione w uzasadnieniu decyzji z 19 stycznia 2022r., jak też uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, w zakresie dotyczącym tego, że decyzja jest ważna i obowiązuje w obrocie prawnym, odpowiadają nie tylko ustaleniom faktycznym, ale oparte zostały na obowiązujących w tamtym okresie regulacjach dotyczących obowiązków informacyjnych kierujących i wynikających stąd konsekwencji prawnych, w tym i tych negatywnych dla kierującego, a co istotne, w rzeczywistości także obecnie nie uległy zmianie.

Sąd odwoławczy nie ma przy tym żadnych wątpliwości co do tego, że Z. D. kwestie miejsca faktycznego zamieszkania (adres zameldowania jest bowiem stale ten sam - W. ul. (...)) wykorzystuje instrumentalnie, tj. tak, jak jest to dla niego w danych okolicznościach korzystne. Nie jest przecież zaskoczeniem dla kierującego, że w związku z przekroczeniem limitu punktów karnych ma obowiązek – na wezwanie uprawnionego organu - najpierw zwrócić dokument prawa jazdy (w tym przypadku w związku z wydaną stosowną decyzją), a następnie, że winien powstrzymać od kierowania pojazdami do momentu wyjaśnienia tej sytuacji m.in. poprzez poddanie się wymaganym przez prawo obowiązkom weryfikującym zdolność do kierowania pojazdami. Oskarżony miał świadomość, że taka sytuacja zaistniała, lecz uznał, że odbierając tylko wybraną korespondencję i nie podejmując tej, która wiązała się dla niego z konsekwencjami, których się spodziewał, uniknie obowiązku poddania się badaniom i egzaminowi, nie tracąc uprawnień, a "sprawa z czasem ulegnie zapomnieniu".

Nie ma zatem żadnych racjonalnych podstaw, by twierdzić, że Sąd a quo przekroczył granice swobodnej oceny dowodów, które zgromadził, a przede wszystkim, by to wyjaśnienia Z. D. (k. 89) mogły stanowić podstawę jakichkolwiek ustaleń w zakresie stanu jego świadomości odnośnie tego, czy 22 lutego 2021r. mógł kierować samochodem.

Z powyższych względów nie ma Sąd ad quem wątpliwości, że oskarżony miał świadomość zaistniałej sytuacji, jak też tego, że nie ma uprawnień do kierowania, ani nawet prawa posługiwać się dokumentem prawa jazdy, skoro nigdy nie dopełnił obowiązków, by stan ten odwrócić, co stanowi o tym, że skoro 22 lutego 2021r. kierował samochodem osobowym marki M. (...) nr rej (...) robił to świadomie, w konsekwencji czego wyczerpał wszystkie ustawowe znamiona występu z art. 180a k.k.

Wniosek

o uchylenie zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn wskazany wyżej wniosek o zmianę orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego (błędnie postulował obrońca uchylenie zaskarżonego wyroku) jest niezasadny. Ustalenia Sądu a quo są oczywiście prawidłowe, ocena ujawnionych dowodów jest jedynie słuszna i logiczna, stanowi bowiem wynik prawidłowo i rzetelnie przeprowadzanej analizy całości tego materiału dowodowego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

uznanie sprawstwa Z. D. oraz jego winy, jak też wymierzenie mu kary 4 miesięcy pozbawienia wolności (pkt I) z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby z obowiązkiem wykonywania pracy zarobkowej (pkt II), orzeczenie środka karnego - zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres roku (pkt III) oraz częściowego zwolnienia go od obowiązku poniesienia kosztów sądowych, tj. w zakresie wydatków, którymi obciążony został Skarb Państwa, zaś wymierzeniem mu opłaty w kwocie 120 złotych.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Rozstrzygnięcia zawarte w zaskarżonym wyroku stanowią wynik prawidłowego dokonanej oceny ustalonego stanu faktycznego, opartego na jednoznacznych w swej wymowie dowodach, nadto argumentacja Sądu meriti, dotycząca podstaw uznania odpowiedzialności karnej oskarżonego oraz wymierzenia mu kary w takim właśnie rozmiarze z zastosowaniem środka probacji oraz środka karnego, jest przekonująca i w pełni realizuje wymogi sprawiedliwego ukarania sprawcy, zgodnie z kryteriami określonym w art. 53 k.k.

Także rozstrzygnięcie o kosztach sądowych znajduje oparcie w obowiązujących regulacjach procedury karnej o wysokości opłat w sprawach karnych, z uwagi na wynik tego postępowania.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt II

z uwagi na wynik postepowania odwoławczego, brzmienie art. 636§1 k.p.k., jak też sytuację materialną i majątkową Z. D., został on obciążony kosztami sądowymi związanymi tym postępowaniem, wynikłym z jego apelacji. Wysokość opłaty ustalona została na podstawie art. 8 ustawy z 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U z 1983r. Nr 49 poz. 223 ze zm.) w zw. z art 2 ust. 1 pkt 2 tej ustawy.

7.  PODPIS

SSO Agnieszka Połyniak

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca Z. D.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

uznanie sprawstwa i winy oskarżonego co do czynu z art. 180a k.k. oraz orzeczenia wobec niego kary oraz środka karnego

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana