Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

14 grudnia 2022 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie: Przewodniczący sędzia Dorota Załęska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym 14 grudnia 2022 roku w Sieradzu

sprawy z powództwa K. S. (1)

przeciwko (...) spółce jawnej z siedzibą w Z., M. T. i A. T.

o odszkodowanie, zadośćuczynienie i ustalenie

na skutek apelacji pozwanych

od wyroku Sądu Rejonowego Wieluniu - IV Wydziału Pracy

z 11 sierpnia 2022 roku sygn. akt IV P 56/20

Oddala apelację.

Sygn. akt IV Pa 30 /22

UZASADNIENIE

K. S. (1) wystąpił przeciwko (...) Spółce jawnej z siedzibą w Z. oraz wspólnikom spółki M. T. i A. T. o zapłatę odszkodowania w kwocie 5 000,00 zł tytułem kosztów leczenia, dojazdów oraz opieki osoby trzeciej, zapłatę zadośćuczynienia w kwocie 15 000,00 zł za krzywdę doznaną wskutek wypadku przy pracy z dnia 15 kwietnia 2019 r. oraz ustalenie odpowiedzialności pozwanych na przyszłość za skutki wypadku domagając się zasądzenia kosztów postępowania. W uzasadnieniu żądania powód podniósł, iż zatrudniony był w pozwanej spółce jawnej na podstawie umowy o pracę z dnia 01 marca 2017 r. W dniu 15 kwietnia 2019 r. uległ wypadkowi przy pracy wykonując demontaż plastikowej owiewki drzwiowej w samochodzie ciężarowym, która gwałtownie wypadła z prowadnicy uderzając powoda w lewe oko. Powód zawiadomił pracodawcę o wypadku, udał się do Poradni Okulistycznej w D., a od 17 kwietnia 2019 r. przebywał w (...) Szpitalu(...)im. (...) w C. na Oddziale Okulistycznym, gdzie rozpoznano u powoda ranę perforującą gwiazdowatą rogówki powstałą w wyniku urazu i zaćmę pourazową lewego oka. W dniu 18 kwietnia 2019 r. u powoda przeprowadzono zabieg operacyjny zszycia rany perforującej rogówki oka lewego, po której zastosowano farmakoterapię. Drugi raz powód przebywał na Oddziale Okulistycznym od 14 do 15 lipca 2019r. z rozpoznaniem dojrzałej zaćmy pourazowej, podwichniętej, przepukliny ciała szklistego, blizny rogówki, zrostu okrężnego w wyniku urazu perforującego oko. Podczas drugiego pobytu w szpitalu przeprowadzono zabieg uwolnienia zrostów i ciała szklistego oraz fakoemulsyfikacji zaćmy oka lewego ze wszczepem dotorebkowym IOL z użyciem pierścienia napinającego. Po zabiegu powód miał zleconą farmakoterapię i przeciwskazany wysiłek fizyczny, przebywał na zwolnieniu lekarskim od 18 kwietnia do 11 października 2019 r. W tym czasie nie mógł wykonywać większości prac w domu i wymagał pomocy osoby trzeciej przy zabiegach związanych z pielęgnacją rany.

Powód poniósł wydatki na leki i soczewki w kwocie 476,38zł i na świadczenie medyczne 300,00 zł oraz koszty 20 dojazdów na leczenie do C. 50 km w jedną stronę i do aptek w wysokości 1 671,60 zł. Powód wymagał pomocy osób trzecich: w kwietniu przez 13 dni w wymiarze 2 godzin dziennie, w maju i w czerwcu w wymiarze po 1,5 godziny dziennie, w lipcu przez 29 dni w wymiarze 1 godziny dziennie, w sierpniu i we wrześniu w wymiarze 0,5 godziny dziennie. Koszty tej opieki powód ustalił na kwotę 2 601,00 zł przyjmując stawkę 14,70 zł za godzinę. U powoda stwierdzono 17,5% uszczerbek na zdrowiu, ZUS wypłacił powodowi odszkodowanie. W wyniku wypadku powód nie mógł w pełni wykonywać swoich dotychczasowych zajęć i pracować, musiał zrezygnować z dotychczasowego trybu życia. Dolegliwości bólowe nadal upośledzają sprawność powoda. Poza dolegliwościami związanymi z bólem i zabiegami medycznymi powód odczuwał cierpienia natury psychicznej, doznany stres spowodował nerwowość, wywołał obawy o przyszłość swoją i najbliższych. Powód musiał polegać na życzliwości i pomocy rodziny, która wyręczała powoda w podstawowych czynnościach życia codziennego, co wiązało się z poczuciem wstydu i dyskomfortu. U powoda występuje stan niepewności co do skutków leczenia i bezradność wobec następstw wypadku. Rokowanie co do stanu zdrowia jest niepewne, bowiem istnieje możliwe późne powikłanie urazu perforującego. Odpowiedzialność spółki (...) oparta jest, zdaniem powoda, na zasadzie ryzyka na podstawie art. 435 § 1 k.c.

Pozwani powództwa nie uznali i wnieśli o jego oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew podnieśli, iż powód wykonując demontaż owiewki nie korzystał z zapewnionych przez pracodawcę środków ochrony indywidualnej w postaci okularów ochronnych. Pozwani nie ponoszą odpowiedzialności na zasadzie ryzyka. Istotą działalności warsztatu samochodowego nie jest siła przyrody, lecz siła ludzka. Nawet gdyby pozwany został uznany za przedsiębiorstwo wprawiane w ruch za pomocą sił przyrody, odpowiedzialność pozwanego jest wyłączona z uwagi na wyłączną winę powoda. Gdyby powód założył okulary ochronne do zdarzenia nie doszłoby. Powód powinien był przewidzieć, że przy demontażu elementów pojazdu, który wymaga użycia siły fizycznej może dojść do odpryśnięcia, odskoczenia lub odpadnięcia pewnych elementów, które mogą doprowadzić do zranienia. Okulary ochronne są przydzielane pracownikom, a w razie uszkodzenia lub zużycia wymieniane są na nowe. Żądane przez powoda kwoty z tytułu odszkodowania i zadośćuczynienia są zawyżone. Wątpliwe są koszty pomocy osób trzecich; powód po wypadku był osobą całkowicie sprawną, wielokrotnie przyjeżdżał sam do siedziby pozwanego własnym samochodem. Stan zdrowia powoda pozwalał na zwykłe funkcjonowanie, a cierpienia nie były natężone w takim stopniu, który uzasadniałby żądanie zadośćuczynienia we wskazanej kwocie. Powód otrzymał odszkodowanie z ZUS.

Wyrokiem z 11 sierpnia 2022r. Sąd Rejonowy – Sąd Pracy w W. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4.500,00 zł tytułem zadośćuczynienia i kwotę 1.500,00 zł tytułem odszkodowania, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 29 października 2020r. do dnia zapłaty. Ustalił odpowiedzialność pozwanych na przyszłość za skutki wypadku przy pracy z 15 kwietnia 2019r . W pozostałej części powództwo oddalił. Zasądził od pozwanych na rzecz powoda koszty procesu , a na rzecz Skarbu Państwa zwrot wydatków poniesionych w sprawie.

Wyrok zapadł po następujących ustaleniach i ocenie prawnej:

K. S. (1) zatrudniony był w pozwanej spółce (...) T. od 01 marca 2017 r. na stanowisku mechanika samochodowego. Powód odbył szkolenie wstępne i okresowe w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy. W dniu 1 marca 2017 r. pozwany pracodawca przydzielił powodowi odzież i obuwie robocze oraz środki ochrony indywidualnej w postaci okularów ochronnych, maski przeciwpyłowej i rękawic.

W dniu 15 kwietnia 2019 r. powód na polecenie pracodawcy wykonywał demontaż części w samochodzie ciężarowym. Podczas demontażu owiewki drzwiowej naprężona owiewka gwałtownie wypadła z prowadnicy uderzając powoda w lewe oko. Do pracy powód nie nałożył okularów ochronnych. Powód poczuł silny ból w oku. Po zakończeniu pracy powód pojechał do okulisty, a na drugi dzień, kiedy przestał widzieć na oko pojechał na Oddział Okulistyki Wojewódzkiego Szpitala (...) im. (...) w C., gdzie poddany został operacji.

W protokole ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy zespół powypadkowy stwierdził, iż zdarzenie z dnia 15 kwietnia 2019 r., w którym powód doznał rany perforującej gwiazdowatej rogówki, urazu i zaćmy pourazowej oka lewego jest wypadkiem przy pracy. Jako bezpośrednią przyczynę wypadku wskazano gwałtowne wyskoczenie naprężonej owiewki i uderzenie w lewe oko. Nie stwierdzono nieprzestrzegania przez pracodawcę przepisów prawa pracy i bhp . Nie stwierdzono także, iż wyłączną przyczyną było nieprzestrzeganie przez poszkodowanego przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia.

W opinii biegły sądowy z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy wskazał , iż bezpośrednią przyczyną wypadku przy pracy powoda było uderzenie demontowaną owiewką. Pośrednie przyczyny wypadku to niestosowanie środków ochrony osobistej, brak instrukcji stanowiskowej i niedostateczny nadzór ze strony osób kierujących pracownikami. Niestosowanie środków ochrony osobistej pozostaje w bezpośrednim związku przyczynowo- skutkowym z wypadkiem. Użycie przez powoda okularów ochronnych zniwelowałoby siłę uderzenia, co wpłynęłoby na skutki wypadku: powód mógł nie doznać urazu albo mógł doznać mniejszego urazu.

Brak instrukcji stanowiskowej i niedostateczny nadzór ze strony osób kierujących pracownikami nie pozostają w bezpośrednim związku przyczynowo-skutkowym z wypadkiem, ich wyeliminowanie nie wyklucza wprost możliwości zaistnienia wypadku, jednak mogło mieć wpływ na prawdopodobieństwo jego zaistnienia. Instrukcja stanowiskowa powinna dotyczyć czynności, które wiążą się z zagrożeniami. Pracodawca nie może odstąpić od sporządzenia instrukcji stanowiskowej, która powinna zawierać co najmniej 4 elementy: czynności przed rozpoczęciem pracy, w trakcie jej wykonywania i po zakończeniu oraz postępowanie w razie wystąpienia sytuacji awaryjnej. W instrukcji stanowiskowej dotyczącej wszystkich czynności wykonywanych na stanowisku powoda powinna być informacja o bezwzględnym obowiązku stosowania środków ochrony indywidualnej. Wykonywane przez powoda prace odbywały się z naruszeniem przepisów i zasad bezpieczeństwa i higieny pracy z uwagi na niezastosowanie środków ochrony indywidualnej do ochrony oczu. Zachowanie powoda nie stanowiło jednak wyłącznej przyczyny wypadku.

Z uwagi na obrażenia doznane w wypadku z15 kwietnia 2019 r. , powód zaopatrzony został w gabinecie w Przychodni (...) w D.. Od 17 do 19 kwietnia 2019 r. przebywał w Wojewódzkim Szpitalu (...) im. (...) w C. na Oddziale Okulistycznym z rozpoznaniem rany perforującej gwiazdowatej, stanu po urazie i zaćmy pourazowej oka lewego. W dniu 18 kwietnia 2019 r. poddano powoda zabiegowi zszycia rany perforującej rogówki oka lewego. Na tym samym Oddziale Okulistyki powód przebywał ponownie w dniach 14-15 lipca 2019 r. z rozpoznaniem zaćmy dojrzałej, pourazowej, podwichniętej, przepukliny ciała szklistego, blizny rogówki, zrostu okrężnego, stanu po urazie perforującym oka lewego.

W dniu 15 lipca 2019 r. powód został poddany operacji uwolnienia zrostów i ciała szklistego, fakoemulsyfikacji zaćmy oka lewego ze wszczepem dotorebkowym IOL z użyciem pierścienia napinającego.

Biegły sądowy specjalista chorób oczu badaniem z 23 marca 2022 r. stwierdziła u powoda zaćmę wtórną oka lewego, której występowanie powoduje pogorszenie ostrości wzroku oka lewego. Zaćma wtórna jest powikłaniem po urazie i zabiegu operacyjnym. Z uwagi na obecność zaćmy wtórnej wskazane jest wykonanie u powoda kapsulotomii tylnej YAG, która może poprawić ostrość wzroku oka lewego. W zaświadczeniu lekarskim z dnia 11 października 2019 r. o zakończeniu leczenia na tym etapie ostrość wzroku oka lewego z korektą okularową wynosiła 1,0, czyli była pełna, a w dniu badania 23 marca 2022 r. wynosiła 0,2. Określenie uszczerbku na zdrowiu może nastąpić po wykonaniu zabiegu kapsulotomii tylnej YAG. Biegła podniosła w opinii, iż powód doznał ciężkiego urazu oka, które jest okiem o zmniejszonej odporności i zawsze mogą pojawić się późne skutki uboczne urazu. Po kilku latach pojawiło się nowe powikłanie, w związku z czym powód wymaga przeprowadzenia następnego zabiegu.

Powód jeździł na wizyty do Poradni Okulistycznej w Wojewódzkim Szpitalu (...) im. (...) w C. w dniu 17 maja 2019 r., 07 czerwca 2019 r., 05 lipca 2019 r., 14 sierpnia 2019 r. i 12 września 2019 r. Na leki i soczewki oraz na świadczenie medyczne u lekarza okulisty w dniu 06 września 2019 r. wydał 776,38 zł. Powód około 20 razy dojeżdżał do placówek medycznych w C. oraz do aptek. Odległość od miejsca zamieszkania powoda do C. wynosi 50 km. Podczas hospitalizacji, do powoda do szpitala dojeżdżała żona.

W związku z dojazdami powód poniósł koszty w wysokości 1 671,60 zł.

Po wypadku powód wymagał opieki i pomocy świadczonej przez żonę: w kwietniu 2019 roku przez 13 dni w wymiarze 2 godzin dziennie, w maju i w czerwcu w wymiarze po 1,5 godziny dziennie, w lipcu przez 29 dni w wymiarze 1 godziny dziennie, w sierpniu i we wrześniu w wymiarze 0,5 godziny dziennie przy zmianie opatrunku, czynnościach higienicznych, praniu, przygotowaniu posiłków, wyjazdach na wizyty kontrolne do lekarza, zakupach. Koszty tej opieki powód ustalił na kwotę 2 601,00 zł. przyjmując stawkę 14,70 zł za godzinę.

Stan psychiczny powoda po wyjściu ze szpitala był zły. Powód był przygnębiony informacją o stanie oka, obawiał się, że nie wróci do pełnej sprawności, odczuwał dolegliwości bólowe. Po zabiegach przeciwwskazany był wysiłek fizyczny, bezpośrednio po operacji powód musiał leżeć i nie poruszać okiem. Po wypadku z uwagi na stan wzroku powód ma problemy z dojazdem do pracy, z jazdą samochodem po ciemku i z wykonywaniem prac wymagających precyzyjnego widzenia.

Decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 31 grudnia 2019 r. przyznano powodowi jednorazowe odszkodowanie w kwocie 16 048,zł z tytułu stałego uszczerbku na zdrowiu 17,5% będącego następstwem wypadku przy pracy z dnia 15 kwietnia 2019 r.

Pozwana spółka w chwili wypadku powoda prowadziła działalność polegającą na serwisie samochodów ciężarowych oraz imporcie samochodów na części. Spółka posiadała dwie hale do serwisu pojazdów i do demontażu. W spółce nie były wykorzystywane maszyny, poza kompresorem i wózkiem widłowym do wywożenia cięższych części.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie zeznań pozwanego M. T. , powoda , zeznań świadków – żony powoda A. S., oraz K. S. , M. M., dokumentacji medycznej, opinia pisemna i uzupełniająca biegłego sądowego specjalisty chorób oczu , opinii pisemnej i ustnej biegłego sądowego z zakresu bhp.

Przechodząc do rozważań , Sąd Rejonowy powoła definicję wypadku przy pracy, zawartą w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (tekst jednolity Dz. U. z 2019 r., poz. 1205) stanowiący, iż za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą: 1) podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych; 2) podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia; 3) w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy.

Sąd Rejonowy wskazał , że odpowiedzialność pozwanego pracodawcy za skutki wypadku, któremu uległ powód oparta jest na zasadzie winy, stosownie do treści art. 415 k.c. - kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

Jednym z podstawowych praw pracownika jest prawo do bezpiecznej pracy. Stosownie do treści art. 207 § 1 k.p. pracodawca ponosi odpowiedzialność za stan bezpieczeństwa i higieny pracy w zakładzie pracy. Na zakres odpowiedzialności pracodawcy nie wpływają obowiązki pracowników w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy oraz powierzenie wykonywania zadań służby bezpieczeństwa i higieny pracy specjalistom spoza zakładu pracy, o których mowa w art. 237 ¹¹ § 2 k.p. Zgodnie z art. 207 § 2 pkt 1-4 k.p. pracodawca jest obowiązany chronić zdrowie i życie pracowników przez zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków pracy przy odpowiednim wykorzystaniu osiągnięć nauki i techniki. W szczególności pracodawca jest obowiązany: organizować pracę w sposób zapewniający bezpieczne i higieniczne warunki pracy; zapewniać przestrzeganie w zakładzie pracy przepisów oraz zasad bezpieczeństwa i higieny pracy, wydawać polecenia usunięcia uchybień w tym zakresie oraz kontrolować wykonanie tych poleceń; reagować na potrzeby w zakresie zapewnienia bezpieczeństwa i higieny pracy oraz dostosowywać środki podejmowane w celu doskonalenia istniejącego poziomu ochrony zdrowia i życia pracowników, biorąc pod uwagę zmieniające się warunki wykonywania pracy i zapewnić rozwój spójnej polityki zapobiegającej wypadkom przy pracy i chorobom zawodowym uwzględniającej zagadnienia techniczne, organizację pracy, warunki pracy, stosunki społeczne oraz wpływ czynników środowiska pracy. Na podstawie art. 207 ¹ § 1 pkt 1 i 2 k.p. pracodawca jest obowiązany przekazywać pracownikom informacje o: zagrożeniach dla zdrowia i życia występujących w zakładzie pracy, na poszczególnych stanowiskach pracy i przy wykonywanych pracach, w tym o zasadach postępowania w przypadku awarii i innych sytuacji zagrażających zdrowiu i życiu pracowników i działaniach ochronnych i zapobiegawczych podjętych w celu wyeliminowania lub ograniczenia zagrożeń.

Odwołując się do opinii biegłego sądowego w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy, Sąd Rejonowy wskazał , że bezpośrednią przyczyną wypadku przy pracy powoda było uderzenie w oko owiewką, którą powód demontował z drzwi samochodu ciężarowego. Jako pośrednie przyczyny wypadku biegły wskazał niestosowanie środków ochrony osobistej, brak instrukcji stanowiskowej i niedostateczny nadzór ze strony osób kierujących pracownikami.

W bezpośrednim związku przyczynowo -skutkowym z wypadkiem pozostaje niestosowanie środków ochrony osobistej, ponieważ użycie przez powoda okularów ochronnych zniwelowałoby siłę uderzenia materiału w oko: powód mógł nie doznać urazu albo uraz mógł mieć łagodniejsze skutki. Natomiast brak instrukcji stanowiskowej i niedostateczny nadzór ze strony osób kierujących pracownikami mogło mieć wpływ na prawdopodobieństwo zaistnienia wypadku. Z uwagi na niezastosowanie środków ochrony indywidualnej w postaci okularów, wykonywane przez powoda prace odbywały się z naruszeniem przepisów i zasad bezpieczeństwa i higieny pracy. Zachowanie powoda nie stanowiło jednak wyłącznej przyczyny wypadku, z uwagi na zaistnienie wymienionych wyżej przyczyn pośrednich - brak instrukcji stanowiskowej i niedostateczny nadzór ze strony osób kierujących pracą powoda w zakresie kontroli używania przy pracy środków ochrony indywidualnej w postaci okularów. Pracodawca ponosi więc winę w nadzorze nad pracą powoda.

Uwzględniając przyczynienie się powoda do powstania szkody, Sąd I instancji zastosował przepis art. 362 k.c., zgodnie z którym, jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron. Sąd Rejonowy przyjął 70% przyczynienie się powoda do zaistnienia wypadku z 15 kwietnia 2019 r.

W dalszej kolejności Sąd Rejonowy powołał się na art. 444§1 k.c. , zgodnie z którym w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Stosownie do treści przepisu art. 445§1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Jak wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego powód po wypadku wymagał pomocy i opieki, którą świadczyła na rzecz powoda żona A. S. przy zmianie opatrunków, przygotowywaniu posiłków, czynnościach higienicznych, praniu, robieniu zakupów, wyjazdach do lekarza. Sąd Rejonowy uznał za uzasadnione żądanie powoda: zasądzenia kosztów opieki osób trzecich, we wskazanym przez powoda wymiarze i przyjęciu stawki 14,70zł za godzinę, co stanowi kwotę 2 601,00 zł, zwrotu kosztów dojazdów do placówek medycznych w związku z leczeniem powoda i pobytem w szpitalu ustalonych na kwotę 1 671,60zł i zwrotu poniesionych przez powoda wydatków na soczewki, usługę medyczną i leki zgodnie z przedstawioną fakturą i paragonami w kwocie łącznie 776,38zł. Odszkodowanie, którego wysokość powód określił na kwotę 5 000,00zł Sąd zasądził na podstawie art. 444§1 k.c. w wysokości 1 500,00zł., uwzględniając przyczynienie się powoda do powstania szkody i oddalił powództwo w pozostałej części.

Zakres cierpień fizycznych i psychicznych powoda po wypadku, przebyte zabiegi operacyjne, doznany bezpośrednio po wypadku uszczerbek na zdrowiu 17,5% określony przez lekarza orzecznika w decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz opisany przez biegłego specjalistę chorób oczu w opinii ciężki uraz oka, pojawienie się nowego powikłania, w związku z którym powód wymaga przeprowadzenia następnego zabiegu kapsułotomii tylnej YAG, w ocenie sądu meriti uzasadnia przyznanie na rzecz powoda zadośćuczynienia na podstawie art. 445§1 k.c., w wysokości wskazanej w pozwie, tj. 15 000,00 zł. Uwzględniając jednak przyczynienie się powoda do powstania szkody , Sąd zasądził na rzecz powoda zadośćuczynienie w wysokości

4 500,00zł oraz oddalił powództwo w pozostałej części.

Sąd zasądził odszkodowanie i zadośćuczynienie solidarnie od pozwanych (...) spółki jawnej i wspólników spółki M. T. i A. T. zgodnie z art. 22 § 2 Kodeksu spółek handlowych, który stanowi, że każdy wspólnik odpowiada za zobowiązania spółki bez ograniczenia całym swoim majątkiem solidarnie z pozostałymi wspólnikami oraz ze spółką, z uwzględnieniem art. 31. Przepis art. 31 Kodeksu spółek handlowych określa subsydiarną odpowiedzialność wspólnika. Na podstawie art. 31 § 1 k.s.h. wierzyciel spółki może prowadzić egzekucję z majątku wspólnika w przypadku, gdy egzekucja z majątku spółki okaże się bezskuteczna. Zgodnie z art. 31§2 k.s.h. przepis §1 nie stanowi przeszkody do wniesienia powództwa przeciwko wspólnikowi, zanim egzekucja z majątku spółki okaże się bezskuteczna.

Odsetki od kwoty zasądzonej tytułem odszkodowania i zadośćuczynienia Sąd zasądził od dnia doręczenia pozwanym odpisu pozwu z uwzględnieniem, że najpóźniej w dniu 29 października 2020 r. odpis pozwu odebrała pozwana A. T. i nie uwzględnił żądania zasądzenia odsetek od dnia wniesienia pozwu.

Sąd Rejonowy na podstawie art. 189 k.p.c. uwzględnił żądanie powoda ustalenia odpowiedzialności pozwanych za skutki wypadku w przyszłości. Jak wynika z opinii biegłego specjalisty chorób oczu powód doznał ciężkiego urazu oka, które w następstwie wypadku jest okiem o zmniejszonej odporności i zawsze mogą pojawić się późne skutki uboczne urazu. Ostrość wzroku powoda w lewym oku obecnie pogorszyła się i jest to powikłanie po urazie doznanym w wypadku z dnia 15 kwietnia 2019 r. Powód wymaga przeprowadzenia kolejnego zabiegu kapsulotomii tylnej YAG.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 100 zdanie pierwsze k.p.c. Wartość przedmiotu sporu w niniejszej sprawie wynosiła 20 000,00 zł.

Strony poniosły koszty zastępstwa procesowego w wysokości po 1 800,00 zł. , zgodnie z § 9 ust. 1 pkt 5 w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2018 r., poz. 265).

Ponieważ powód utrzymał się z żądaniem w 30% należne mu koszty zastępstwa procesowego wynosiły 540,00 zł; koszty należne pozwanemu wynosiły 1 260,00 zł, wobec czego Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego różnicę w wysokości 720,00 zł. Wydatki na wynagrodzenie biegłych wyniosły 2 595,16 zł. Sąd obciążył pozwanego kwotą 778,55 zł stanowiącą 30% wydatków poniesionych w niniejszej sprawie tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego złożyli pozwani, zaskarżając wyrok w całości.

Wyrokowi zarzucono:

I.  naruszenie przepisów postępowania sądowego mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

art. 233§1 k.p.c. poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów oraz zaniechanie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego polegającego na:

1. błędnym przyjęciu, że opinia pisemna z dnia 05 października 202lr. sporządzona w sprawie przez biegłego sądowego do spraw bezpieczeństwa i higieny pracy oraz uzupełniająca opinia ustna biegłego są opiniami rzetelnymi i prawidłowymi, pomimo umotywowanych zastrzeżeń pozwanego i będących przyczyną sprzeczności ustaleń Sądu z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, polegającej na bezkrytycznym ustaleniu za wyżej wskazaną opinią, że pozwany przyczynił się do powstania wypadku przy pracy pośrednio, poprzez nieumieszczenie na stanowisku pracy instrukcji stanowiskowej i brakiem niedostatecznego nadzoru ze strony osób kierujących nad pracownikami, pomimo tego, że bezpośrednią przyczyną wypadku przy pracy był brak korzystania przez powoda z dostępnych i będących na jego wyposażeniu okularów ochronnych i tym samym naruszenie przez niego zasad bezpieczeństwa i higieny pracy, a konsekwencją takich ustaleń było przyjęcie przez Sąd 30% przyczynienia się pozwanego do powstania wypadku przy pracy,

2. sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia zawodowego ocenę materiału dowodowego, skutkującą przyjęciem, że pozwany przyczynił się do powstania wypadku przy pracy, w sytuacji gdy powód jako osoba dorosła powinien kierować się wiedzą i doświadczaniem życiowym, a także doświadczeniem zawodowym (zatrudniony u pozwanego jako mechanik samochodowy), które nakazuje zachowanie szczególnej ostrożności w sytuacji niepewnych warunków bezpieczeństwa pracy, tymczasem powód wbrew zasadom przepisów bhp wykonywał pracę bez okularów ochronnych, które były na jego wyposażeniu, a więc celowo i w sposób, tj. w pełni świadomy naruszył zasady bezpieczeństwa, powodując, że szkoda na jego osobie w postaci obrażeń lewego oka powstała wyłącznie z jego winy,

3. nieuwzględnienie przy ustalaniu stanu faktycznego zeznań świadków: M. M. i K. S. oraz wyjaśnień M. T. (pozwany) i K. S. (1) (powód) w zakresie w jakim wskazywali, że:

• powód odbył szkolenie wstępne, okresowe, instruktaż stanowiskowy gdzie został zapoznany z przepisami i zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy, z czynnikami środowiska pracy, sposobami ochrony przed zagrożeniami oraz ryzykiem zawodowym związanym z wykonywaną pracą na stanowisku mechanik samochodowy oraz został wyposażony w środki ochrony indywidualnej (osobistej), tj. rękawice gumowe, fartuch gumowy, okulary ochronne i maskę przeciwpyłową i zobowiązany do ich stosowania podczas świadczenia pracy i wykonywania czynności zawodowych, oraz, że:

• pozwany sprawował dostateczny nadzór nad pracownikami przy wykonywanych

przez nich czynnościach na hali za pośrednictwem monitoringu lub poprzez bezpośrednie (osobiste) przebywanie na hali w miejscu wykonywania zleconych czynności pracownikom i zwracania im uwagi o konieczności pracy w okularach ochronnych,

4.nieuwzględnienie przy ustalaniu stanu faktycznego wyjaśnień biegłego sądowego złożonych na rozprawie w dniu 14.12.202lr., gdzie biegły stwierdził: „To nie do końca obciąża pracodawcę nawet kiedy tej instrukcji nie było. Poszkodowany powinien wiedzieć, że istnieją tego typu zagrożenia, powinien mieć tego świadomość wykonując taka pracę” (nagranie od 00:39:47 - do 00:42:34), a także wyjaśnień w zakresie stosowania okularów ochronnych: Rozporządzenie w sprawie ogólnych przepisów BHP określa wskazania środków ochronnych min. twarzy i jest to kwestia uzależniona od panujących zagrożeń i wskazań pracodawcy. W przedsiębiorstwach produkcyjnych i budowlanych gdzie poziom bezpieczeństwa jest wysoki to stosowanie środków ochronnych indywidualnych, w tym okularów, jest wymagane przez cały czas. Jeżeli poszkodowany otrzymał od pracodawcy okulary ze wskazaniem ich stosowania to powinien je stosować, a tego nie zrobił, a tym samym niewyprowadzenia prawidłowego wniosku przez Sąd, iż powód wbrew zasadom przepisów bhp wykonywał pracę bez okularów ochronnych, a więc celowo i w sposób w pełni świadomy naruszył zasady bezpieczeństwa, powodując, że szkoda na jego osobie w postaci obrażeń lewego oka powstała wyłącznie z jego winy,

5.naruszenie art. 278§lk.p.c. w zw. z art. 236 k.p.c. i w zw. art. 227 k.p.c. poprzez oparcie przez Sąd rozstrzygnięcia wyłącznie na dowodzie z opinii biegłego sądowego do spraw BHP na okoliczność nieprzestrzegania przez pozwanych przepisów bezpieczeństwa w zakresie organizacji stanowiska pracy powoda poprzez niewyposażenie go w instrukcję stanowiskową, jak również niedostatecznego nadzoru ze strony osób kierujących pracownikami, w sytuacji, gdy wyłącznie do Sądu należy ocena dowodów, ustalenie stanu faktycznego i dokonanie na tej podstawie oceny prawnej sprawy w tym również w zakresie przestrzegania przez pozwanych obowiązujących przepisów w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy.

II) będące skutkiem powyższych naruszeń przepisów postępowania sądowego - naruszenie

przepisów prawa materialnego, a to:

-art 415 k.c. w zw. z art. 445§1 k.c. w zw. art. 444§1 k.c. i w zw. z art. 189 k.p.c. poprzez nieprawidłowe ich zastosowanie w sprawie skutkujące uznaniem, że powód jest uprawniony do zadośćuczynienia i odszkodowania wraz z ustaleniem odpowiedzialności pozwanych za skutki wypadku w przyszłości, pomimo tego, że wypadek przy pracy i powstanie szkody nastąpiły z wyłącznej winy powoda,

-art. 362 k.c. poprzez jego zastosowanie i przyjęcie, że pozwany przyczynił się do powstania szkody, w sytuacji, gdy powód jako osoba dorosła powinien kierować się wiedzą i doświadczaniem życiowym, a także doświadczeniem zawodowym (zatrudniony u pozwanego jako mechanik samochodowy), które nakazuje zachowanie szczególnej ostrożności w sytuacji niepewnych warunków bezpieczeństwa pracy, tymczasem powód wbrew zasadom przepisów bhp wykonywał pracę bez okularów ochronnych, a więc celowo i w sposób, tj. w pełni świadomy naruszył zasady bezpieczeństwa, powodując, że szkoda na jego osobie w postaci urazu oka lewego powstała wyłącznie z jego winy.

Wskazując na powyższe apelujący wnieśli o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje, według norm przepisanych, a

ewentualnie o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Wieluniu oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu apelujący podnieśli , że Sąd dokonał wadliwej oceny dowodów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia, naruszając art. 233§1 k.p.c.

Pozwany nie zgadza się z oceną sądu meriti w zakresie w jakim wskazuje, iż brak instrukcji stanowiskowej i według Sądu sprawowany niedostateczny nadzór ze strony osób kierujących pracownikami miał wpływ pośredni, na zaistnienie w dniu 15 kwietnia 2019r. wypadku w pracy, a konsekwencją którego było doznanie przez poszkodowanego obrażeń w postaci urazu lewego oka.

Apelujący podnosi, iż powód jako osoba dorosła powinna kierować się wiedzą i doświadczeniem życiowym, a także doświadczeniem zawodowym (zatrudniony u pozwanego na stanowisku mechanik samochodowy), które nakazują zachowanie szczególnej koncentracji i ostrożności w sytuacji niepewnych warunków bezpieczeństwa pracy. Powód pracował bez okularów ochronnych, które gdyby zastosował, spowodowałyby, że do wypadku nie doszłoby w ogóle. Poszkodowany zazwyczaj korzystał ze środków ochrony indywidualnej, nie zrozumiałe jest więc dlaczego w dniu 15.04.2019r. przystąpił do demontażu elementów pojazdu ciężarowego bez okularów. Strona powodowa naruszyła więc wszelkie reguły ostrożności, które nakazywały pracować w okularach ochronnych. Apelujący podnieśli także , iż wykonywane w dniu wypadku przez powoda czynności w miejscu pracy były czynnościami tzw. prostymi, nie wymagającymi szczególnego instruktażu na stanowisku pracy. Zdaniem pozwanego do wykonywania tzw. prostych czynności demontażowych wystarczy ukończenie odpowiedniej szkoły o profilu zawodowym i odbycie szkolenia BHP w momencie przyjmowania do pracy. Poszkodowany ukończył taką szkołę. Powód odbył szkolenie wstępne, szkolenie stanowiskowe oraz szkolenie okresowe w trakcie których został zapoznany z oceną ryzyka zawodowego. Okoliczność odbycia ww. szkoleń przez powoda w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy, potwierdził w zeznaniach pisemnych świadek K. S. (specjalista do spraw bhp), który przeprowadził szkolenia w firmie pozwanych na zlecenia właściciela (p. M. T.) firmy (...) z/s w Z., a także w zeznaniach pisemnych świadek M. M. (pracownik).W programie szkolenia stanowiskowego określono rodzaj czynności przy których obowiązkowo należy używać środków ochrony indywidualnej, tj: rękawice gumowe, fartuch gumowy, okulary ochronne, maskę przeciwpyłową. Zatem, powód powinien był przewidzieć, że przy demontażu elementów pojazdu, który wymaga użycia siły fizycznej może dojść do odpryśnięcia, odskoczenia lub odpadnięcia pewnych elementów pojazdu, które mogą doprowadzić do zranienia okolic twarzy i zranienia oka.

Natomiast przesłuchany na rozprawie w dniu 14.12.202lr. biegły sądowy w ustnej opinii, stwierdził: „to nie do końca obciąża pracodawcę nawet kiedy tej instrukcji nie było. Poszkodowany powinien wiedzieć, że istnieją tego typu zagrożenia, powinien mieć tego świadomość wykonując taką pracę ”. Nie można także zgodzić się z ustaleniami faktycznymi i argumentacją Sądu, że w miejscu pracy powoda występował niedostateczny nadzór ze strony osób kierujących pracownikami. Powód na rozprawie w dniu 09.02.202lr. wyjaśnił, iż p. M. T. poinformował go, czym ma się zajmować na swoim stanowisku pracy i o obowiązku zakładania okularów ochronnych, zeznając: ,,Przy przyjęciu do pracy byty powiedziane podstawy BHP. W czasie kiedy się przyjmowałem do pracy to szef powiedział czym mam się zajmować i jak postępować. Nie pamiętam czy była mowa o okularach. Jest możliwość, że była mowa o okularach ’’

Natomiast hala produkcyjna na której były wykonywane prace demontażowe pojazdów jest monitorowana i p. M. T. widzi jak pracownicy wykonują zlecone im czynności i w związku z tym wielokrotnie musiał przechodzić przez hale produkcyjną i zwracać im uwagę, że nie pracują w okularach ochronnych i aby je założyli podczas wykonywania zleconych czynności.

Także poszkodowany p. K. S. (1), na rozprawie w dniu 14.12.202lr. wyjaśnił, iż jemu także zawracał p. M. T. uwagę aby zakładał okulary ochronne, tj.: /.../ Przez okres mojej pracy może dwa, trzy razy pracodawca mówił żebym założył okulary/.../

Okoliczność tą potwierdził także w zeznaniach pisemnych z dnia 16.12.2020r. świadek M. M., - M. T. wydawał polecenia korzystania z okularów ochronnych zawsze, gdy zauważył, że pracownik ich nie używa. Tak, pracodawca wskazywał, że okulary musimy zakładać przy cięciu, szlifowaniu, gdy wymieniamy uszkodzone szyby lub odkręcamy naprężone elementy metalowe lub z tworzyw sztucznych, a pozwany M. T. na rozprawie w dniu 14.12.202lr. wyjaśnił: /.../ Przychodziłem na halę podczas prac. Okulary zawsze były dostępne. Zdarzało się, że powód okulary zakładał podczas cięcia, podczas mycia chemią. Były sytuacje, że nie miał okularów. Zwracałem uwagę powodowi, że nie ma okularów kiedy byłem na hali i widziałem, że nie ma okularów /.../

Odnośnie zarzutów naruszeń prawa materialnego - art. 415 k.c., przy uwzględnieniu przyczynowości o której mowa w art. 362 k.c., strona pozwana wskazuje, że ustalenia faktyczne nie dają podstawy do przyjęcia odpowiedzialności pozwanego na zasadzie winy. W ocenie pozwanego i na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego należy wyprowadzić wniosek, iż to powód ponosi wyłączną winę za spowodowanie wypadku w pracy, w którym poniósł szkodę w postaci urazu lewego oka. Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie wykazał winy pracodawcy w spowodowaniu lub przyczynieniu się do wypadku przy pracy. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika bezspornie, iż jedyną przyczyną wypadku było niezałożenie okularów ochronnych przez powoda i nieprzestrzegania podstawowych zasad bezpieczeństwa i higieny pracy z którymi powód został zapoznany podczas odbytych szkoleń, szkolenia stanowiskowego, a które także wynikają z doświadczenia zawodowego powoda. W konsekwencji powód nie udowodnił w toku procesu, że szkoda pozostawała w związku przyczynowym z jakimkolwiek zawinionym naruszeniem przez pracodawcę obowiązków wynikających z zasad bezpieczeństwa i higieny pracy i sprawowanego nadzoru nad pracownikami. Tym samym bezzasadne jest dochodzenie roszczenia przez stronę powodową o zadośćuczynienie, odszkodowanie oraz ustalenie odpowiedzialności pozwanych na przyszłość .Nie zostały wykazane przesłanki odpowiedzialności z 445§1 k.c. w zw. art. 444§1 k.c. w zw. z art. 189 k.p.c oraz z art. 415 k.c. ,

W odpowiedzi na apelację , powód wniósł o oddalenie apelacji pozwanych i zasądzenie kosztów postępowania sądowego w tym kosztów zastępstwa procesowego za pierwszą i drugą instancję według norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu wskazano , iż zarzut przekroczenia swobodnej oceny dowodów jest chybiony, stanowi jedynie wyraz polemiki z prawidłowym i zgodnym z zasadami logicznego rozumowania przyjętym tokiem rozumowania, zgodnym z zasadami doświadczenia życiowego.

W trakcie postępowania apelujący nie podnosił zarzutów w kwestii prawidłowości przeprowadzenia przez sąd postępowania dowodowego, nie zarzucał sądowi naruszenia przepisów postępowania. Nie zasługuje na aprobatę zarzut apelującego, że powód doznał urazu ze swojej wyłącznej winy. Trzeba wskazać za orzeczeniami sądów, że obowiązek noszenia okularów ochronnych powinien wynikać z oceny ryzyka na danym stanowisku pracy, nic takiego jednak nie wynikało z dokumentacji dołączonej przez pozwanego pracodawcę.

Osoby kierujące pracownikami w związku z pełnioną funkcją są zobowiązane przede wszystkim do szczególnej staranności przy organizacji pracy podległych pracowników w sposób zapewniający im pełne bezpieczeństwo, w szczególności przez możliwe dokładne określenie sposobu wykonania zleconej pracownikowi czynności. W trakcie czynności polegającej na demontażu owiewki drzwiowej, powód nie musiał mieć założonych okularów ochronnych, jeżeli nie wynikało to z wewnętrznych uregulowań prawnych pracodawcy, takich jak regulamin pracy, szczegółowa instrukcja BHP wprowadzona do stosowania przez pracodawcę, określające postępowanie przy tego rodzaju czynnościach lub z dokumentacji oceny ryzyka zawodowego.

SĄD OKRĘGOWY ZWAŻYŁ:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Skarżący nie kwestionują faktu zaistnienia wypadku przy pracy w dniu 15 kwietnia 2019r. z udziałem powoda, w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (tekst jednolity Dz. U. z 2009 r. Nrl67, poz. 1322), jak i nie kwestionują przyjętej przez sąd meriti co do zasady odpowiedzialności deliktowej z art. 415 k.c.

Osią sporu w rozpoznawanej sprawie jest natomiast powoływana przez apelanta okoliczność egzoneracyjna, wyłączająca odpowiedzialność pozwanego , tj. wyłączna wina powoda za powstały wypadek, polegająca na wykonywanie pracy w dniu zdarzenia bez okularów ochronnych, co pozostaje w bezpośrednim związku przyczynowo – skutkowym . Apelujący kwestionuje przyjęcie przez sąd meriti współprzyczynienia się do wypadku, zarzucając wydanie wyroku opartego wyłącznie na opinii biegłego z zakresu bhp, co zdaniem skarżącego narusza art. 278 §1 k.p.c.

Sąd Okręgowy nie podziela tego zarzutu . Przepis art. 278 §1 k.p.c. nakazuje sądowi zasięgnięcie opinii biegłego w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych, a taka potrzeba niewątpliwie zaszła w rozpoznawanej sprawie . Czynienie więc zarzutu naruszenia tego przepisu nie znajduje uzasadnienia. Opinia biegłego podlega natomiast ocenie sądu, co zresztą zauważa także apelacja, z zastosowaniem zasady wyrażonej w art. 233§1 k.p.c. i w tej sprawie Sąd Rejonowy takiej oceny dokonał, przyjmując opinię biegłego z zakresu bhp ( tylko do tej opinii odnosi się apelacja) za podstawę rozstrzygnięcia . Samo niezadowolenie strony z treści opinii nie skutkuje podważeniem jej waloru dowodowego . Strona winna wykazać mankamenty opinii, czemu apelujący nie sprostał. Nie można zatem podzielić zarzutu apelacji o naruszeniu przez sąd meriti w tym zakresie zasady swobodnej oceny dowodu z opinii , wyrażonej w art. 233§1 k.p.c.

W świetle przedmiotowej opinii jest niesporne , że bezpośrednią przyczyną wypadku przy pracy powoda było uderzenie w oko owiewką, którą powód demontował z drzwi samochodu ciężarowego. W bezpośrednim związku przyczynowo-skutkowym z wypadkiem pozostaje niezastosowanie przez powoda środków ochrony osobistej- okularów ochronnych będących na jego wyposażeniu, co świadczy o naruszeniu przez pracownika podstawowych obowiązków w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy . Jednakże nie mógł ujść uwadze Sądu I instancji , że pozwany nie sporządził i nie zapoznał powoda z instrukcją stanowiskową , co jest faktem. Przywołana w uzasadnieniu apelacji ustna opinia biegłego z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy w zakresie w jakim stwierdza , że nie zawsze brak instrukcji obciąża pracodawcę , nie umniejsza jednak odpowiedzialności pozwanego, jak chciałby tego apelujący. Podkreślenia wymaga , na co zasadnie zwraca uwagę biegły w ustnej opinii , że nie można odstąpić od sporządzenia instrukcji stanowiskowej bhp, nawet w sytuacji gdy treść tej instrukcji byłaby przekazana w formie szkolenia . Na szkoleniu stanowiskowym przekazuje się informacje , a obowiązek sporządzenia instrukcji przewiduje inny przepis i jeden obowiązek jest niezależny od drugiego. Sąd Okręgowy podziela tę opinię , gdyż obowiązek przeszkolenia pracownika w zakresie bhp wynika z art. 237 ³k.p. , zaś obowiązek pracodawcy do wydania szczegółowych instrukcji i wskazówek dotyczących bhp na stanowiskach pracy oraz obowiązek potwierdzenia na piśmie przez pracownika zapoznania się z przepisami oraz zasadami bhp wynika z art. 237 ⁴k.p. Temu obowiązkowi pozwany jednak nie sprostał.

Sąd Okręgowy nie podzielił zarzutu apelacji naruszenia art. 233§1 k.p.c. przez przyjęcie przez Sąd I instancji niedostatecznego nadzoru ze strony osób kierujących pracownikami, w zakresie kontroli używania przy pracy środków ochrony indywidualnej w postaci okularów. Apelujący kontestując tę ocenę wywodzi , iż ,, hala produkcyjna jest monitorowana i M. T. widzi jak pracownicy wykonują zlecone im czynności w związku z tym musiał przechodzić przez halę produkcyjną i zwracać im uwagę , że nie pracują w okularach ochronnych i aby je założyli podczas wykonywania zleconych im czynności”. Podkreślić więc trzeba , iż sam fakt istnienia monitoringu i możliwość obserwacji pracowników nie daję podstaw do przyjęcia prawidłowego nadzoru osób kierujących pracownikami. Na uwagę zasługują przy tym zeznania M. T. złożone na rozprawie 29 lutego 2022r (k.139 i k 244 min 01:37:21) – ,,nie nadzorowałem pracy powoda w chwili wypadku . Jest monitoring na hali , ale nie służy śledzeniu pracowników , tylko do bezpieczeństwa , żeby coś nie zginęło” . W rozpoznawanej sprawie brak jest przekonujących dowodów uzasadniających tezę apelacji o właściwym nadzorze pracodawcy nad poszkodowanym Sąd Okręgowy podziela ocenę Sądu I instancji o niedostatecznym nadzorze ze strony osób pozwanego kierujących pracownikami. Pracodawca ponosi więc winę w nadzorze nad pracą powoda w zakresie kontroli używania przy pracy środków ochrony indywidualnej w postaci okularów, co mogło mieć wpływ na prawdopodobieństwo zaistnienia wypadku, a przez to stanowi jego współprzyczynę . Dodatkowo podkreślić należy , iż pracodawca w protokole powypadkowym nie wskazywał na wyłączną winę poszkodowanego za powstały wypadek przy pracy , a powód otrzymał z ubezpieczenia wypadkowego jednorazowe odszkodowanie.

W myśl art. 21 ust. 1 ustawy z 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, świadczenia z ubezpieczenia wypadkowego nie przysługują ubezpieczonemu, gdy wyłączną przyczyną wypadków, o których mowa w art. 3 tej ustawy, było udowodnione naruszenie przez ubezpieczonego przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia, spowodowane przez niego umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa. Przepis ten dla pozbawienia ubezpieczonego prawa do świadczeń z ubezpieczenia wypadkowego (w tym jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy) wymaga zatem, aby wyłączną (jedyną) przyczyną wypadku było zawinione zachowanie ubezpieczonego, polegające na naruszeniu przez niego przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia. Zachowanie ubezpieczonego stanowi jedyną (wyłączną) przyczynę wypadku wówczas, gdy oprócz tego zachowania, nie występują inne przyczyny wypadku, w szczególności działania lub zaniechania innych osób, które mogą być oceniane jako bezpośrednia lub pośrednia współprzyczyna zdarzenia. Badanie wpływu większej liczby przyczyn (współprzyczyn) na wystąpienie wypadku, należy oceniać według kryterium prawa cywilnego, czyli założeń adekwatnego związku przyczynowego, umożliwiających odpowiedź na pytanie, czy wypadek stanowi normalne następstwo wyłącznie określonego działania lub zaniechania ubezpieczonego, czy też wystąpiła jakakolwiek przyczyna niezależna od pracownika (zachowanie innych jego uczestników lub zaniedbanie organizacyjno-techniczne pracodawcy), która wpłynęła na powstanie wypadku.

Związek przyczynowy, o którym mowa w art. 21 ust. 1 ustawy z 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, trzeba więc rozumieć jako normalny (adekwatny) związek przyczynowy według art. 361 § 1 k.c. a "wyłączność" przyczyny wypadku przy pracy, analogicznie, jak przesłankę egzoneracyjną ("wyłączną winę poszkodowanego") z art. 435 § 1 k.c. Zwrot "wyłącznie" należy tym samym odnosić do sytuacji, w której nie wystąpiła żadna inna przyczyna wypadku, w szczególności pracodawca w żaden sposób nie przyczynił się do niego, a zachowanie poszkodowanego stanowiło wyłączną (jedyną) przyczynę zdarzenia. Dlatego wystąpienie jakiegokolwiek innego zdarzenia, niezależnego od pracownika, nieleżącego po jego stronie, które wpłynęło na powstanie wypadku, uniemożliwia przyjęcie wyłączności przyczyny wypadku polegającej na zachowaniu się pracownika, a do pozbawienia pracownika świadczeń z tytułu wypadku przy pracy nie jest wystarczające stwierdzenie, że zachowanie pracownika było "decydującą przyczyną wypadku", jeżeli nie było ono wyłączną jego przyczyną. W razie zaistnienia dodatkowych, nieleżących po stronie pracownika przyczyn, nie ma potrzeby badania stopnia zawinienia pracownika, który w takim przypadku, nawet przy udowodnieniu mu winy umyślnej, zachowuje prawo do świadczeń z ubezpieczenia wypadkowego ( por wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 czerwca 2016 r. III UK 158/15).

W związku z tym podzielić należy ocenę sądu meriti , iż zachowanie powoda nie stanowiło wyłącznej przyczyny wypadku, z uwagi na zaistnienie wymienionych wyżej przyczyn pośrednich .To z kolei uzasadnia zastosowanie przez Sąd Rejonowy art.362 k.c. , a ocena stopnia przyczynienia się powoda do wypadku nie narusza sędziowskiej oceny dowodów zakreślonej ramami art. 233§1 k.p.c.

W konsekwencji zarzuty naruszenia prawa materialnego, poprzez nieprawidłowe zastosowanie art. 362 k.c. oraz art 415 k.c. w zw. z art. 445§1 k.c. w zw. art. 444§1 k.c. i w zw. z art. 189 k.p.c. są także niezasadne.

Apelacja podlega więc oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.