Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VI P 306/19

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 września 2022 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: sędzia Małgorzata Kryńska – Mozolewska

po rozpoznaniu w dniu 17 września 2022 roku w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

w trybie z art. 15 zzs 2 ustawy z dnia 2 marca 2020 roku o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych

sprawy z powództwa M. G.

przeciwko (...) sp. z o.o. w restrukturyzacji z siedzibą w O.

o przywrócenie do pracy, wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, ekwiwalent za urlop i świadczenie socjalne

orzeka:

1.  przywraca powódkę M. G. do pracy w pozwanym (...) sp. z o.o. w restrukturyzacji z siedzibą w O. na poprzednie warunki pracy i płacy;

1.  zasądza na rzecz powódki M. G. od pozwanego (...) sp. z o.o. w restrukturyzacji z siedzibą w O. po 5.775,00 zł (słownie: pięć tysięcy siedemset siedemdziesiąt pięć złotych 00/100) za każdy miesiąc pozostawania bez pracy tytułem wynagrodzenia za cały czas pozostawania bez pracy, pod warunkiem podjęcia przez powódkę M. G. pracy w pozwanej (...) sp. z o.o. w restrukturyzacji z siedzibą w O. w terminie 7 dni od uprawomocnienia się niniejszego wyroku;

2.  w pozostałym zakresie oddala powództwo;

3.  zasądza na rzecz powódki M. G. od pozwanego (...) sp. z o.o. w restrukturyzacji z siedzibą w O. kwotę 180,00 zł (słownie: sto osiemdziesiąt złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

4.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) sp. z o.o. w restrukturyzacji z siedzibą w O. na rzecz Skarbu Państwa – kasy Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie – kwotę 13.586,17 zł (słownie: trzynaście tysięcy pięćset osiemdziesiąt sześć złotych 17/100) tytułem opłaty od pozwu, od obowiązku uiszczenia której powódka była zwolniona;

2.  nadaje wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności w punkcie drugim do kwoty 5.775,00 zł (słownie: pięć tysięcy siedemset siedemdziesiąt pięć złotych 00/100).

Sygn. akt VI P 306/19

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 3 lipca 2019 roku (data na kopercie) powódka M. G. wniosła o przywrócenie jej do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy w pozwanej spółce (...) sp. z o.o. w restrukturyzacji z siedzibą w O. w związku z niezgodnym z prawem rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika, a także o uznanie wręczonego jej rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia za nieskuteczne.

W uzasadnieniu pozwu powódka podała, że była zatrudniona w pozwanej spółce na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony od dnia 1 grudnia 1982 roku na stanowisku starszego inspektora. Pismem z dnia 28 czerwca 2019 roku pozwana złożyła jej oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę w trybie art. 52 kp. W ocenie powódki przyczyny wskazane w rozwiązaniu umowy o pracę nie są wystarczająco konkretne, są nieprawdziwe i nieusprawiedliwione. Powódka podniosła również, że pracodawca nie zachował miesięcznego terminu z art. 52 § 2 KP, a także nie przeprowadził konsultacji z organizacją związkową wbrew art. 52 § 3 KP.

(pozew – k. 1 – 12)

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości. W uzasadnieniu swego stanowiska pozwana podniosła, że przyczyny wskazane w rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia są prawdziwe, uzasadnione i wyczerpujące.

(odpowiedź na pozew – k. 107 – 112)

Na rozprawie w dniu 16 lutego 2021 roku pełnomocnik powódki zmodyfikował powództwo, wnosząc dodatkowo o zasądzenie na jej rzecz wynagrodzenia za cały okres pozostawania bez pracy.

(protokół rozprawy z dnia 16.02.2021r. – k. 179 – 179 verte)

Pismem z dnia 14 lutego 2022 roku powódka ostatecznie sprecyzowała powództwo, wnosząc o przywrócenie jej do pracy oraz o zasądzenie na jej rzecz wynagrodzenia za cały okres pozostawania bez pracy w kwocie po 5.775,00 zł brutto miesięcznie oraz o zasądzenie na jej rzecz ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy za okres od dnia 2 lipca 2019 roku do dnia przywrócenia do pracy i świadczeń socjalnych za lata 2019, 2020 i 2021.

(pismo z dnia 14.02.2022r. – k. 250 – 250 verte)

Pismem z dnia 14 czerwca 2022 roku powódka wniosła dodatkowo o zasądzenie na jej rzecz kwoty 21.532,00 zł tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy oraz kwoty 3.300,00 zł tytułem świadczenia z Funduszu Socjalnego. Ponadto powódka wniosła, w przypadku oddalenia jej roszczenia o przywrócenie do pracy, o zasądzenie na jej rzecz kwoty 17.325,00 zł tytułem odprawy emerytalnej oraz kwoty 17.325,00 zł tytułem nagrody jubileuszowej za 40-lecie zatrudnienia.

(pismo z dnia 14.06.2022r. – k. 262 – 262 verte)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. G. urodziła się (...).

Powódka pracowała w pozwanym na podstawie umowy o pracę od 1 września 1982 roku, w tym od 1 sierpnia 2010 roku na stanowisku starszego inspektora. W okresie od 1 kwietnia 2018 roku do 31 maja 2019 roku powódka pełniła dodatkowo obowiązki Kierownika (...). Do obowiązków powódki na stanowisku starszego inspektora należało:

- rozliczanie świadczeń medycznych w ramach realizacji umów zawartych z NFZ w tym:

- współpraca przy przygotowywaniu ofert do NFZ w zakresie zebrania informacji dotyczących potencjału (personelu realizującego usługi, ich harmonogramów pracy, sprzętu medycznego), planu rzeczowo – finansowego oraz podwykonawców, a także wprowadzenie tych informacji do programu udostępnionego przez NFZ,

- tworzenie i monitorowanie procesu weryfikacji raportów statystycznych,

- wyjaśnianie świadczeń zakwestionowanych przez NFZ oraz świadczeń, które nie zostały wysłane w raporcie statystycznym z powodu błędów w sprawozdawczości,

- wystawianie faktur za świadczenia uznane w raportach statystycznych przez NFZ,

- współpraca z sekretarkami medycznymi/rejestratorkami w zakresie zasad sprawozdawania świadczeń,

-pomoc merytoryczna oraz techniczna sekretarkom medycznym/rejestratorkom w rozwiązywaniu problemów związanych ze sprawozdawaniem świadczeń,

- bieżące monitorowanie i zgłaszanie zmian w harmonogramach personelu medycznego, na podstawie informacji dostarczonych przez kadry i kierowników danej komórki organizacyjnej,

- bieżące monitorowanie i zgłaszanie zmian w dostępności do sprzętu medycznego na podstawie informacji dostarczonych przez pracownika działu odpowiedzialnego za sprzęt medyczny,

- elektroniczne wprowadzanie wniosków o rozliczenie świadczeń „za zgodą płatnika”,

- wysyłanie raportów z kolejek oczekujących tworzonych przez poszczególne komórki organizacyjne (oraz potwierdzone przez specjalnie powołaną komisję), w ramach umowy – leczenie szpitalne,

- tworzenie i wymiana korespondencji z NFZ w zakresie w/w umowy,

- bieżący kontakt z dostawcą oprogramowania w zakresie umowy – leczenie szpitalne,

- elektroniczne wypełnianie i wysyłanie do NFZ kart, pacjentów leczonych z powodu udaru,

- zbieranie informacji oraz tworzenie sprawozdań statystycznych dla Ministerstwa Zdrowia, Mazowieckiego Urzędu Wojewódzkiego, Głównego Urzędu Statystycznego,

- współpraca z naczelną pielęgniarką, pielęgniarkami oddziałowymi, koordynującymi, ordynatorami i kierownikami działów w zakresie realizacji powierzonych zadań przez bezpośredniego przełożonego,

- bieżące tworzenie oraz prowadzenie zestawień związanych z rozliczaniem umów na świadczenia medyczne,

- tworzenie raportów dotyczących karty statystycznej dla Mazowieckiego Urzędu Wojewódzkiego,

- wykonywanie zadań zleconych przez Kierownika D. w zakresie pracy D.,

- bieżąca współpraca z kancelarią prawną i innymi instytucjami,

- przestrzeganie tajemnicy służbowej.

(dowód: świadectwo pracy, powierzenie dodatkowych obowiązków – a/o powódki, zakres obowiązków – k. 21 – 22)

Średnie wynagrodzenie powódki liczone jak ekwiwalent za urlop wynosiło 5.775,00 zł brutto.

(dowód: zaświadczenie o wynagrodzeniu – a/o powódki i k. 251)

Dnia 18 kwietnia 2019 roku, podczas nieobecności powódki w pracy ze względu na wykorzystywany urlop wypoczynkowy, informatycy pracujący w pozwanej spółce przejęli komputer powódki. Po zwrocie komputera w dniu 23 kwietnia 2019 roku powódka zgłosiła niekompletność znajdujących się w nim danych.

(dowód: notatka z dnia 24.04.2019r. – k. 14)

Dnia 1 lipca 2019 roku powódka otrzymała oświadczenie pracodawcy o rozwiązaniu z nią umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika. Jako przyczynę rozwiązania umowy o pracę pozwana podała ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych przez powódkę polegające na braku kontroli nad rozliczaniem świadczeń do NFZ, a w szczególności:

- brak kontroli nad wprowadzaniem zużycia krwi (różnica pomiędzy krwią wydaną a nierozliczoną wyniosła 20%, rozliczanie krwi nie było kontrolowane do maja 2019 roku) – o czym pracodawca dowiedział się w dniu 18 czerwca 2019 roku,

- zaniechanie od 2018 roku kontroli nad rozliczaniem świadczeń mających uprawnienia z tytułu posiadania karty (...) (brak wiedzy o sposobie rozliczania takich pacjentów, co spowodowało stratę w przychodach (...)) – o czym pracodawca dowiedział się 3 czerwca 2019 roku,

- brak aktualizacji w systemie (...) dotyczącej zmiany nazwy (...) 9 w restrukturyzacji, zmiany prezesa, zmiany miejsc wykonywania świadczeń, – o czym pracodawca dowiedział się w dniu 17 czerwca 2019 roku,

- dopuszczenie do składania fałszywych informacji dotyczących konkursu ofert na psychiatrię, – o czym pracodawca dowiedział się w dniu 18 czerwca 2019 roku,

- potwierdzanie wykonania limitów punktowych lekarzom kontraktowym bez ustalenia ich na piśmie i zatwierdzenia przez prezesa (...), – o czym pracodawca dowiedział się w dniu 21 czerwca 2019 roku,

- niewykorzystywanie funkcjonalności systemu informatycznego, co uniemożliwiło prawidłowe rozliczanie środków finansowych za udzielane świadczenia medyczne (uznanie błędów merytorycznych za błędy systemowe), – o czym pracodawca dowiedział się 7 czerwca 2019 roku,

- brak nadzoru nad wprowadzonymi do systemu podwykonawcami poprzez nieinicjowanie przedłużania obowiązkowych umów, – o czym pracodawca dowiedział się w dniu 10 czerwca 2019 roku,

- brak nadzoru nad prowadzonymi w dziale umowami komercyjnymi (brak aktualizacji cen), – o czym pracodawca dowiedział się w dniu 21 czerwca 2019 roku,

- zaniechanie rozliczeń indywidualnych w przypadku pacjentów otrzymujących świadczenia po upływie mniej niż 14 dni od świadczenia poprzedniego, – o czym pracodawca dowiedział się w dniu 19 czerwca 2019 roku.

Na spotkaniu, na którym wręczono powódce rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia nikt nie wyjaśnił powódce poszczególnych przyczyn wskazanych w przedmiotowym oświadczeniu.

(dowód: rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia – k. 19, zeznania powódki M. G. – protokół rozprawy z dnia 08.02.2022r. od 00:05:02 do 00:33:03)

Powódka w zakresie swoich czynności pracowniczych zajmowała się rozliczaniem świadczeń leczniczych z NFZ, sporządzała raport, który wysyłała przez portal (...) do NFZ. Powódka nie odpowiadała za rozliczanie krwi. Krew była pobierana przez oddział szpitala, który jej potrzebował. Musiało to być zaewidencjonowane w systemie medycznym, a następnie raportem statystycznym informacja ta była przekazywana do NFZ, który płacił za dane świadczenie medyczne oraz za pobraną krew. Do sytemu zapotrzebowanie na krew wpisywała sekretarka medyczna. Powódka jedynie zajmowała się wysyłaniem raportu zgodne z wpisem do systemu. Jeśli sekretarka wpisała, że została pobrana krew, to powódka tę informację umieszczała w systemie i przekazywała w raporcie do NFZ.

Pozwana w ramach swojej działalności przyjmowała pacjentów z (...) ( (...)) z Unii Europejskiej w ramach ubezpieczenia. Powódka wysyłała raporty statystyczne do NFZ, w których widniały również świadczenia wykonane na rzecz pacjentów dysponujących (...). Dane pacjenta na podstawie karty (...) były wpisywane przez sekretarki medyczne, zaś powódka importowała te dane z systemu. Czasami zdarzały się takie sytuacje, że był błąd w numerze karty ubezpieczeniowej, wtedy powódka poprawiała ten błąd, ale świadczenie było rozliczone.

System (...) to (...). Warunkiem dokonania zmiany w systemie (...) była zmiana w księdze rejestrowej, czyli w (...). Wówczas powódka mogła wprowadzić zmiany do (...). Dział Administracyjno-Prawny pozwanej zajmował się zmianami w księdze rejestrowej i on zawiadamiał powódkę, kiedy może ona wprowadzić zmiany do (...). Czasami od momentu zgłoszenia do księgi rejestrowej do momentu umieszczenia w niej zmian, upływały 2, 3 miesiące albo i dłużej. Dział Administracyjno-Prawny nie przekazał powódce przed rozwiązaniem z nią umowy o pracę informacji, że może wprowadzić do (...) zmiany w zakresie nazwy (...) 9 w restrukturyzacji, osoby prezesa oraz miejsc wykonywania świadczeń.

W 2018 roku pozwana wzięła udział w ogłoszonym przez NFZ konkursie na świadczenie opieki dziennej terapii uzależnień, a powódka brała udział w opracowaniu dokumentacji na ten konkurs. Pozwana wygrała ostatecznie ten konkurs. Jednym z wymogów konkursu było posiadanie w oprogramowaniu modułu e-pacjent. Powódka pracowała wówczas w pozwanej spółce na programie O., zaś od stycznia 2019 roku miał zostać wprowadzony nowy program M.. Powódka zwróciła się do dostawcy oprogramowania, który poinformował ją, że program M. będzie miał moduł e-pacjent. Po uzyskaniu tej wiadomości powódka zaznaczyła w formularzu konkursowym, że pozwana będzie dysponować tym modułem. Ostatecznie z powodu braku funduszy moduł e-pacjent nie został zakupiony przez pozwaną, wobec czego powódka musiała pisać wyjaśnienia do NFZ w sprawie braku tego modułu.

Powódka nie potwierdzała limitów punktów lekarzom kontraktowym. Sekretarki medyczne wpisywały wszystkie świadczenia do programu, a powódka drukowała z programu ilość wykonanych świadczeń oraz ilość wykonanych punktów, ponieważ każde świadczenie miało inną wartość punktową. Lekarze zatrudnieni w pozwanej mieli wynagrodzenie uzależnione od ilości zrealizowanych punktów, wobec czego po dokonaniu wydruku przez powódkę danych z systemu lekarz otrzymywał informację o tym, ile punktów wykonał w danym miesiącu i na tej podstawie wystawiał fakturę. Faktura była następnie zatwierdzana przez prezesa pozwanej i kierowana do księgowości celem wypłaty wynagrodzenia.

Powódka w 2018 roku pracowała na systemach O. i C., od 2019 roku zaś na systemie M.. Po wprowadzeniu programu M. ujawniły się liczne problemy. Powódka często zwracała się do dostawcy tego oprogramowania z prośbą o usunięcie wad. Ostatecznie pozwany zrezygnował z tego programu.

Powódka nie zajmowała się przedłużaniem umów z podwykonawcami. Tym zajmował się Dział Administracyjno-Prawny lub zamówienia publiczne. Powódka otrzymywała jedynie informację, że dana umowa została przedłużona. Wtedy musiała ją wprowadzić do systemu.

Powódka nie zajmowała się nadzorem nad umowami komercyjnymi, ponieważ leżało to w zakresie kompetencji Działu Administracyjno-Prawnego.

W sytuacjach, gdy pacjent wracał do szpitala z tą samą jednostką chorobową, na którą był wcześniej przyjęty do szpitala, przed upływem 14 dni, wówczas nie można było jego ponownej hospitalizacji rozliczyć, jako kolejnego świadczenia. Było to, bowiem traktowane, jako dalszy ciąg świadczenia udzielonego za pierwszym razem. Powódka nie mogła rozliczyć takich świadczeń, było to, bowiem niezgodne z wytycznymi NFZ. Jednocześnie powódka rozliczała świadczenia, gdy pacjent wracał do szpitala przed upływem 14 dni, ale na inną jednostkę chorobową.

(dowód: zeznania świadka J. C. – protokół rozprawy z dnia 16.02.2021r. od 00:33:20 do 00:57:25, zeznania świadka B. J. – protokół rozprawy z dnia 01.07.2021r. od 00:05:24 do 00:13:38, zeznania świadka T. W. – protokół rozprawy z dnia 08.07.2021r. od 00:07:39 do 00:19:42, zeznania powódki M. G. – protokół rozprawy z dnia 08.02.2022r. od 00:05:02 do 00:33:03)

Przed wręczeniem powódce rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia pracodawca nie zwracał się do związków zawodowych z pytaniem o to, czy powódka jest objęta ochroną związkową, nie informował organizacji związkowej o zamiarze rozwiązania umowy o pracę z powódką. Powódka nie jest członkiem związku zawodowego, nie zwróciła się też o ochronę związkową.

(dowód: zeznania świadka J. M. – protokół rozprawy z dnia 16.02.2021r. od 00:58:29 do 01:05:01, zeznania świadka T. L. – protokół rozprawy z dnia 08.07.2021r. od 00:04:54 do 00:07:33, zeznania powódki M. G. – protokół rozprawy z dnia 08.02.2022r. od 00:05:02 do 00:33:03)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wskazane wyżej dowody z dokumentów, których wiarygodność nie została skutecznie zakwestionowana przez strony. Sąd oparł się również na zeznaniach świadków i powódki, różnie jednak oceniając ich wiarygodność.

Sąd uznał za wiarygodne w całości zeznania świadka J. C.. Świadek miała wyczerpująca i szczegółową wiedzę na temat okoliczności wskazanych w rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z powódką, jej zeznania znalazły potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym. Są one zgodne z zeznaniami świadków B. J. i T. W., którym Sąd również dał wiarę w całości.

Sąd uznał za wiarygodne w całości również zeznania świadków J. M. i T. L., świadkowie ci zgodnie potwierdzili, że pracodawca nie przeprowadził konsultacji ze związkami zawodowymi przed rozwiązaniem z powódką umowy o pracę bez wypowiedzenia, a jednocześnie, że sama powódka nie była członkiem związku zawodowego i nie była objęta ochroną związkową.

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka K. K. w zakresie, w jakim świadek twierdzi, że powódka miała rozmowy dyscyplinujące w sprawie braków rozliczeń, które miały wynikać z jej błędów, nie znajduje to bowiem potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym, w szczególności brak jest jakichkolwiek notatek służbowych dokumentujących takie błędy, czy rozmowów dyscyplinujących, co więcej również sama ówczesna prezes spółki, zeznająca w charakterze świadka E. P. niczego takiego nie potwierdziła. W pozostałym zakresie Sąd miał na uwadze, że świadek K. K. nie miała wiedzy, co do przyczyn wskazanych w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia, wiarygodne są natomiast jej zeznania, co do braku konsultacji z organizacjami związkowymi, co wynikało z decyzji prezesa zarządu pozwanej spółki.

Odnośnie zeznań świadka E. P. (k. 239 akt sprawy) w ocenie sądu jej zeznania są nieprzydatne. Świadek, mimo że jako ówczesna prezes zarządu podjęła decyzję o zwolnieniu powódki z pracy, to nie pamiętała dlaczego zwolniła powódkę. Z kolei, jeśli chodzi o zeznania powódki M. G. Sąd uznał je za wiarygodne w całości, bowiem znajdują one potwierdzenie w zgromadzonych dokumentach i są też zgodne z zeznaniami świadków J. C., B. J. i T. W..

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie jest roszczenie powódki o przywrócenie jej do pracy w związku z rozwiązaniem z nią umowy o pracę bez wypowiedzenia. Podstawą materialnoprawną dla roszczenia powódki jest regulacja z art. 56 § 1 KP, zgodnie, z którą pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy. Przesłanką zasadności roszczenia jest, więc uznanie, że rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia zostało dokonane z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie. W szczególności chodzi tutaj o art. 52 § 1 KP, który wskazuje, w jakich przypadkach pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia. W niniejszej sprawie w treści wręczonego powódce oświadczenia pozwany, jako podstawę prawną podał art. 52 § 1 pkt 1 KP, zgodnie, z którym pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych.

Sąd dokonał, więc analizy, czy wskazane w treści rozwiązania umowy o pracę zachowanie powódki uzasadniało jego kwalifikację, jako ciężkie naruszenie przez powódkę podstawowych obowiązków pracowniczych.

W tym miejscu należy wskazać, że ocena, czy naruszenie obowiązku [przez pracownika] jest ciężkie, powinna uwzględniać stopień jego winy oraz zagrożenie lub naruszenie interesów pracodawcy. W użytym w powołanym przepisie pojęciu "ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych" mieszczą się trzy elementy. Są to: bezprawność zachowania pracownika (naruszenie podstawowego obowiązku pracowniczego), naruszenie albo zagrożenie interesów pracodawcy, a także zawinienie obejmujące zarówno winę umyślną, jak i rażące niedbalstwo (wyrok SN z dnia 20 grudnia 2013 roku, sygn. akt II PK 81/13).

W uzasadnieniu wręczonego powódce oświadczenia o rozwiązaniu z nią umowy o pracę bez wypowiedzenia z jej winy pracodawca, jako zachowania uzasadniające ciężkie naruszenie przez powódkę jej podstawowych obowiązków pracowniczych wskazał na brak kontroli nad rozliczaniem świadczeń do NFZ, a w szczególności:

- brak kontroli nad wprowadzaniem zużycia krwi (różnica pomiędzy krwią wydaną a nierozliczoną wyniosła 20%, rozliczanie krwi nie było kontrolowane do maja 2019 roku), – o czym pracodawca dowiedział się w dniu 18 czerwca 2019 roku,

- zaniechanie od 2018 roku kontroli nad rozliczaniem świadczeń mających uprawnienia z tytułu posiadania karty (...) (brak wiedzy o sposobie rozliczania takich pacjentów, co spowodowało stratę w przychodach (...)), – o czym pracodawca dowiedział się 3 czerwca 2019 roku,

- brak aktualizacji w systemie (...) dotyczącej zmiany nazwy (...) 9 w restrukturyzacji, zmiany prezesa, zmiany miejsc wykonywania świadczeń, – o czym pracodawca dowiedział się w dniu 17 czerwca 2019 roku,

- dopuszczenie do składania fałszywych informacji dotyczących konkursu ofert na psychiatrię, – o czym pracodawca dowiedział się w dniu 18 czerwca 2019 roku,

- potwierdzanie wykonania limitów punktowych lekarzom kontraktowym bez ustalenia ich na piśmie i zatwierdzenia przez prezesa (...), – o czym pracodawca dowiedział się w dniu 21 czerwca 2019 roku,

- niewykorzystywanie funkcjonalności systemu informatycznego, co uniemożliwiło prawidłowe rozliczanie środków finansowych za udzielane świadczenia medyczne (uznanie błędów merytorycznych za błędy systemowe), – o czym pracodawca dowiedział się 7 czerwca 2019 roku,

- brak nadzoru nad wprowadzonymi do systemu podwykonawcami poprzez nieinicjowanie przedłużania obowiązkowych umów, – o czym pracodawca dowiedział się w dniu 10 czerwca 2019 roku,

- brak nadzoru nad prowadzonymi w dziale umowami komercyjnymi (brak aktualizacji cen), – o czym pracodawca dowiedział się w dniu 21 czerwca 2019 roku,

- zaniechanie rozliczeń indywidualnych w przypadku pacjentów otrzymujących świadczenia po upływie mniej niż 14 dni od świadczenia poprzedniego, – o czym pracodawca dowiedział się w dniu 19 czerwca 2019 roku.

Z powyższego wynika, że na przyczynę rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z powódka składa się szereg zarzucanych jej zachowań. Wobec tego Sąd przeanalizował, czy zachowania te faktycznie miały miejsce, a także czy można je zakwalifikować, jako ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków przez powódkę.

Pierwszym z podanych przez pracodawcę zachowań powódki jest brak kontroli powódki nad wprowadzaniem zużycia krwi (różnica pomiędzy krwią wydaną a nierozliczoną wyniosła 20%, rozliczanie krwi nie było kontrolowane do maja 2019 roku) – o czym pracodawca miał się dowiedzieć w dniu 18 czerwca 2019 roku. Z ustaleń Sądu wynika, że powódka w ogóle nie była odpowiedzialna za kontrolę zużycia krwi. W trakcie postępowania dowodowego ustalono, że powódka wprowadzała dane przesyłane przez poszczególne oddziały szpitala, same zajmowały się rozliczaniem zużycia krwi. Jednocześnie w toku postępowania strona pozwana nie była w stanie wykazać, że faktycznie doszło do różnic w rozliczeniach krwi i nie wykazała również, aby te różnice wynikały z jakiegokolwiek braku kontroli po stronie powódki. Aktywność dowodowa strony pozwanej była bardzo znikoma, zaś ówczesna prezes zarządu pozwanej spółki, która podjęła decyzję o zwolnieniu powódki, nie była w stanie w toku postępowania, przesłuchiwana, jako świadek, podać jakichkolwiek konkretów, co do przyczyn rozwiązania umowy o pracę z powódką. Warto zaś zauważyć, że to na pracodawcy spoczywa ciężar udowodnienia prawdziwości tych przyczyn. W tej sytuacji pierwsze z zachowań podanych w rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia jest nieudowodnione i nieprawdziwe.

Pracodawca następnie wskazał na zaniechanie od 2018 roku kontroli nad rozliczaniem świadczeń mających uprawnienia z tytułu posiadania karty (...) (brak wiedzy o sposobie rozliczania takich pacjentów, co spowodowało stratę w przychodach (...)) – o czym pracodawca miał się dowiedzieć 3 czerwca 2019 roku. Również i w tym przypadku brak jakichkolwiek dokumentów na potwierdzenie takiego zaniechania po stronie powódki. Jednocześnie ze zgromadzonego przez Sąd materiału dowodowego wynika, że powódka rozliczała wszystkich pacjentów z Europejską Kartą Ubezpieczenia Zdrowotnego ( (...)). Powódka kontrolowała te rozliczenia, zarzut ten jest, więc nieprawdziwy.

Kolejny zarzut pracodawcy dotyczy braku aktualizacji w systemie (...) dotyczącej zmiany nazwy (...) 9 w restrukturyzacji, zmiany prezesa, zmiany miejsc wykonywania świadczeń – o czym pracodawca miał się dowiedzieć w dniu 17 czerwca 2019 roku. W tym zakresie Sąd ustalił z kolei, że to nie powódka była odpowiedzialna za przedłużenia czasu pomiędzy zaistnieniem zmian nazwy pracodawcy czy zmiany prezesa, a wprowadzeniem tych zmian do systemu (...). Powódka mogła te zmiany wprowadzić dopiero po uprzednim wprowadzeniu ich do księgi rejestrowej, którą z kolei prowadził dział administracyjno – prawny. Powódka musiała, więc czekać na informację z tego działu i dopiero po jej uzyskaniu mogła wprowadzić zmianę danych do (...). Brak, więc jakiejkolwiek winy po stronie powódki w tym zakresie, a poza tym podobnie jak w przypadku pozostałych przyczyn, pracodawca nie zdołał udowodnić, aby rzeczywiście powódka nie dokonała aktualizacji w wyznaczonym jej terminie. Również, więc i to zachowanie nie może uzasadniać rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia.

Następnie pracodawca zarzucił powódce dopuszczenie przez nią do składania fałszywych informacji dotyczących konkursu ofert na psychiatrię – o czym pracodawca miał się dowiedzieć w dniu 18 czerwca 2019 roku. Przyczyna ta jest niejasna i nie została powódce przez pracodawcę wyjaśniona. W toku postepowania pozwany nie udowodnił, o jakie konkretnie fałszywe informacje chodzi. W toku postępowania z zeznań świadka J. C. wynika, że może chodzić tu o kwestię zaznaczenia w ramach postępowania konkursowego na świadczenia opieki dziennej terapii uzależnień, tzn. że pozwana będzie dysponowała w programie medycznym modułem e-pacjent, co było wymogiem konkursowym. Powódka faktycznie miała potwierdzić, że pozwana będzie tym modułem dysponowała, jednak ostatecznie okazało się, że pozwana nie będzie miała tego modułu. Z ustaleń Sądu wynika, że nie sposób w tym zakresie przypisać powódce winy umyślnej, czy rażącego niedbalstwa. Jak bowiem wynika z zeznań świadka J. C. informacja o dysponowaniu modułem e-pacjent była przekazana powódce przez dostawcę oprogramowania. Powódka działała więc w zaufaniu do profesjonalnego podmiotu, który zapewniał oprogramowanie, że taki moduł będzie. Ostatecznie okazało się jednak, że z przyczyn finansowych nie wprowadzono takiego modułu. Jednakże to nie po stronie powódki leżały decyzje co do zakupu odpowiedniego oprogramowania, czy modułów do niego. Powódka jedynie uzyskała informację od dostawcy oprogramowania, że taki moduł będzie w programie. To, że pozwana nie zakupiła tego modułu, nie może w żaden sposób obciążać powódki. Wobec powyższego również i co do tego zachowania nie sposób uznać, aby miało ono przemawiać za ciężkim naruszeniem przez powódkę jej podstawowego obowiązku pracowniczego.

Następne zachowanie wskazane przez pracodawcę dotyczy potwierdzania przez powódkę wykonania limitów punktowych lekarzom kontraktowym bez ustalenia ich na piśmie i zatwierdzenia przez prezesa (...) o czym pracodawca miał się dowiedzieć w dniu 21 czerwca 2019 roku. Jak wynika z ustaleń Sądu powódka jedynie drukowała z systemu liczbę punktów zrealizowanych przez poszczególnych lekarzy. Nie miała ona kompetencji do sprawdzania, czy faktycznie dana liczba punktów została wykonana przez lekarza. Powódka opierała się jedynie na informacjach wprowadzonych do systemu przez innych pracowników pozwanej spółki. Powódka nie potwierdzała więc wykonania przez lekarzy limitów punktowych, ale jedynie drukowała taką informację o punktach z systemu i zanosiła do lekarza, który na tej podstawie wystawiał fakturę. Zarzut ten jest również nieprawdziwy.

Pracodawca zarzucił powódce również niewykorzystywanie funkcjonalności systemu informatycznego, co uniemożliwiło prawidłowe rozliczanie środków finansowych za udzielane świadczenia medyczne (uznanie błędów merytorycznych za błędy systemowe) – o czym pracodawca miał się dowiedzieć 7 czerwca 2019 roku. Jeśli chodzi o tę przyczynę jest ona niekonkretna i niejasna. Powódka również nie miała pojęcia o co konkretnie w tym zarzucie chodzi, pozwana zaś w toku postępowania nie była w stanie tego w jakikolwiek sposób sprecyzować. Jednie świadek K. K. zeznał, że podobno jakieś błędy, które według powódki miały być błędami systemu okazały się po sprawdzeniu przez informatyków błędami merytorycznymi powódki. Jednak te zeznania nie są dla Sądu wiarygodne wobec całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego, brak bowiem jakichkolwiek notatek służbowych dotyczących owych błędów, brak jakiegokolwiek sprecyzowania o jakie błędy chodziło, nie wykazano również kiedy powódka miała je popełnić, wreszcie nie zostali zawnioskowani w charakterze świadków informatycy, którzy mogliby ewentualnie wyjaśnić o co chodziło w sprawie przedmiotowych błędów. Zarzut ten jest więc niejasny i nieudowodniony przez stronę pozwaną.

Następny zarzut pracodawcy dotyczył braku nadzoru nad wprowadzonymi do systemu podwykonawcami poprzez nieinicjowanie przedłużania obowiązkowych umów – o czym pracodawca miał się dowiedzieć w dniu 10 czerwca 2019 roku. Również i w tym przypadku nie wiadomo o co pracodawcy chodziło, powódka też tej przyczyny nie zrozumiała. Pozwana w toku postępowania w żaden sposób nie sprecyzowała o jakie umowy chodzi, jak miał przebiegać nadzór powódki, które przedłużanie umów miała inicjować.

Następne zachowanie wskazane przez pracodawcę odnosi się do braku nadzoru powódki nad prowadzonymi w dziale umowami komercyjnymi (brak aktualizacji cen) – o czym pracodawca miał się dowiedzieć w dniu 21 czerwca 2019 roku. Z ustaleń Sądu wynika, że nadzór nad umowami komercyjnymi w ogóle nie był w zakresie obowiązków powódki, zajmowała się tym zupełnie inna komórka organizacyjna pozwanej spółki. Nie można więc skutecznie postawić powódce takiego zarzutu.

Następnie pracodawca zarzucił powódce zaniechanie rozliczeń indywidualnych w przypadku pacjentów otrzymujących świadczenia po upływie mniej niż 14 dni od świadczenia poprzedniego – o czym pracodawca miał się dowiedzieć w dniu 19 czerwca 2019 roku. Po pierwsze nie wiadomo o jakich pacjentów i o jakie rozliczenia chodziło. Pracodawca nie przedstawił żadnej dokumentacji w tym zakresie. Jednocześnie z ustaleń Sądu wynika, że w przypadku, gdy pacjent przed upływem 14 dni ponownie trafiał do szpitala należącego do pozwanej spółki i ponownie rozpoznanie chorobowe było takie samo, to wówczas powódka nie mogła, zgodnie z wytycznymi wprowadzonymi przez NFZ, rozliczyć skutecznie takiego pacjenta. Przy założeniu więc, że w tym zarzucie chodziło właśnie o brak rozliczenia takich pacjentów, to nie można wymagać od powódki, aby ich rozliczyła, ponieważ działała zgodnie z wytycznymi NFZ. Nie sposób więc powódce przypisać jakiejkolwiek winy, co więcej nie sposób uznać, że naruszyła swoim zachowaniem jakikolwiek obowiązek pracowniczy.

Reasumując - żadne z powyżej wskazanych zachowań powódki nie może uzasadniać stwierdzenia, że doszło do naruszenia przez nią jej podstawowych obowiązków pracowniczych w sposób ciężki. Powyższe zachowania miały uzasadniać jedną zbiorczą przyczynę rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy powódki w postaci braku kontroli nad rozliczaniem świadczeń do NFZ. Jednak z powyższego nie wynika, aby powódce można było taki brak kontroli zarzucić. Wręcz przeciwnie powódka w sposób sumienny wykonywała swoje obowiązki. Wobec powyższego przyczyna wskazana w rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia jest nieprawdziwa, a co za tym idzie całe rozwiązanie umowy o pracę jest niezgodne z prawem.

W tym miejscu należy również zauważyć, że zgodnie z art. 52 § 2 KP rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika nie może nastąpić po upływie 1 miesiąca od uzyskania przez pracodawcę wiadomości o okoliczności uzasadniającej rozwiązanie umowy. W toku niniejszej sprawy pozwana nie udowodniła, aby zachowała ten termin. Powódka kwestionowała zachowanie terminu, wobec czego to na pracodawcę został przerzucony ciężar wykazania, że wręczył powódce rozwiązanie umowy o pracę w ciągu miesiąca od ujawnienia przyczyn podanych w tym rozwiązaniu. Co prawda w treści samego rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia podano daty, w jakich pracodawca miał się dowiedzieć o poszczególnych zarzucanych powódce zachowaniach, jednak w toku postępowania nie przedstawiono jakiegokolwiek dokumentu, ani wyczerpującej argumentacji, które miałyby przemawiać za prawdziwością dat wskazanych w oświadczeniu pracodawcy. Innymi słowy pozwana nie zdołała udowodnić, aby zachowała miesięczny termin z art. 52 § 2 KP. Również więc i z tego powodu rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia jest niezgodne z prawem.

W toku postępowania powódka powoływała się również na brak konsultacji z organizacją związkową. Zgodnie z art. 52 § 3 KP pracodawca podejmuje decyzję w sprawie rozwiązania umowy po zasięgnięciu opinii reprezentującej pracownika zakładowej organizacji związkowej, którą zawiadamia o przyczynie uzasadniającej rozwiązanie umowy. W razie zastrzeżeń co do zasadności rozwiązania umowy zakładowa organizacja związkowa wyraża swoją opinię niezwłocznie, nie później jednak niż w ciągu 3 dni. W niniejszej sprawie faktycznie brak było konsultacji ze związkami zawodowymi, nikt nie pytał organizacji związkowych, czy którakolwiek z nich reprezentuje powódkę. Jednocześnie Sąd ustalił, że powódka nie była w momencie rozwiązania umowy o pracę członkiem jakiegokolwiek związku zawodowego, nie zwróciła się również do żadnej organizacji związkowej z prośbą o objęcie jej ochroną. W tej sytuacji brak konsultacji, o których mowa w art. 52 § 3 KP nie stanowi o niezgodności z prawem rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika, konsultacje te są wówczas nieobowiązkowe.

Podsumowując powyższe rozważania, rozwiązanie umowy o pracę z powódką bez wypowiedzenia z jej winy jest niezgodne z prawem. Tym samym jest spełniona przesłanka jej roszczenia o przywrócenie do pracy z art. 56 KP. Sąd przywrócił więc powódkę do pracy. Jednocześnie w toku postepowania powódka wniosła o zasądzenie na jej rzecz wynagrodzenia za cały czas pozostawania bez pracy. Zgodnie z art. 57 § 1 KP pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 3 miesiące i nie mniej niż za 1 miesiąc. Jednak zgodnie z art. 57 § 2 KP jeżeli umowę o pracę rozwiązano z pracownikiem, o którym mowa w art. 39, wynagrodzenie przysługuje za cały czas pozostawania bez pracy. Zgodnie z art. 39 Kp pracodawca nie może wypowiedzieć umowy o pracę pracownikowi, któremu brakuje nie więcej niż 4 lata do osiągnięcia wieku emerytalnego, jeżeli okres zatrudnienia umożliwia mu uzyskanie prawa do emerytury z osiągnięciem tego wieku. W niniejszej sprawie powódka faktycznie była w okresie ochronnym z art. 39 Kp bowiem w momencie wręczenia jej rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z jej winy miała 58 lat. Spełniona jest więc przesłanka żądania wynagrodzenia za cały czas pozostawania bez pracy, o której mowa w art. 57 § 2 KP. Jednocześnie powódka precyzując swoje stanowisko wniosła o zasądzenie z tego tytułu wynagrodzenia w kwocie 5.775,00 zł brutto miesięcznie wraz z ekwiwalentem za niewykorzystany urlop wypoczynkowy za lata 2019 – 2021 oraz świadczeniami socjalnymi za te lata. Sąd jednak miał na uwadze, że wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy zasądza się w wysokości odpowiadającej średniemu miesięcznemu wynagrodzeniu za pracę liczonemu jak ekwiwalent za urlop, a więc w niniejszej sprawie w kwocie 5.775,00 zł brutto (zgodnie z §1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 29 maja 1996 roku w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia w okresie niewykonywania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, dodatków wyrównawczych do wynagrodzenia oraz innych należności przewidzianych w Kodeksie pracy – Dz. U. z 2017 roku, poz. 927 – t.j.). Nie ma w ramach tego roszczenia możliwości dodatkowego żądania ekwiwalentu za urlop, czy świadczeń socjalnych. Tym samym Sąd zasądził na rzecz powódki po 5.775,00 zł brutto miesięcznie za cały czas pozostawania bez pracy, pod warunkiem podjęcia przez powódkę pracy w pozwanej spółce w terminie 7 dni od uprawomocnienia się niniejszego wyroku.

Sąd miał również na uwadze, że w ostatecznym stanowisku zawartym w piśmie procesowym z dnia 14 czerwca 2022 roku powódka sprecyzowała kwotowo swoje roszczenia o ekwiwalent za urlop i o świadczenia socjalne, co każe je rozpoznać również jako odrębne roszczenia, a nie jedynie jako element wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy. Powódka wskazała również, że w przypadku nieprzywrócenia jej do pracy wnosi o odprawę emerytalną i nagrodę jubileuszową, którą dołączyła do kwoty wynagrodzenia za cały czas pozostawania bez pracy powiększonej o ekwiwalent za urlop i świadczenia socjalne. Odnośnie ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy to zgodnie z art. 171 § 1 KP w przypadku niewykorzystania przysługującego urlopu w całości lub w części z powodu rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy pracownikowi przysługuje ekwiwalent pieniężny. Prawo do ekwiwalentu aktualizuje się więc dopiero po rozwiązaniu lub wygaśnięciu stosunku pracy. Tym samym w niniejszej sprawie powódka dopiero po jej przywróceniu do pracy i ewentualnym zakończeniu jej restytuowanego stosunku pracy nabyłaby prawo do ekwiwalentu za niewykorzystany urlop w okresie pozostawania bez pracy. Innymi słowy jej powództwo w zakresie ekwiwalentu za ten urlop jest obecnie przedwczesne i jako takie podlega oddaleniu. Z kolei jeśli chodzi o świadczenia socjalne, Sąd miał na uwadze, że powództwo w tym zakresie nie jest udowodnione. Powódka nie przedstawiła jakichkolwiek dokumentów, regulaminów, które miałyby po pierwsze potwierdzać wysokość owego świadczenia, po drugie zaś potwierdzać, że powódka na pewno nabyłaby do nich prawo. Wobec powyższego powództwo w zakresie roszczenia o zasądzenie ekwiwalentu za urlop oraz świadczeń socjalnych podlega oddaleniu.

Powódka wniosła również o odprawę emerytalną i o nagrodę jubileuszową, jednak roszczenia te zostały przez nią sformułowane, jako roszczenia ewentualne, w przypadku, gdyby Sąd nie przywrócił jej do pracy. Sąd zaś uznał w niniejszej sprawie, że zasadnym jest przywrócenie powódki do pracy. W tej sytuacji roszczenia ewentualne nie są przez Sąd rozpoznawane.

Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

W kwestii kosztów postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 i 99 KPC oraz §9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. - Dz. U. z 2018r., poz. 265), zasądzając na rzecz powódki od pozwanej spółki kwotę 180,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Sąd miał na uwadze, że zgodnie z §19 wskazanego wyżej rozporządzenia w razie zmiany w toku postępowania wartości stanowiącej podstawę obliczenia opłat, bierze się pod uwagę wartość zmienioną, poczynając od następnej instancji. Tym samym modyfikacja roszczenia poprzez dodanie roszczenia o zasądzenie na rzecz powódki wynagrodzenia za cały czas pozostawania bez pracy nie ma wpływu na stawkę kosztów zastępstwa procesowego przed I instancją, bowiem pierwotne żądanie pozwu obejmowało jedynie roszczenie o przywrócenie powódki do pracy.

Sąd, działając na podstawie art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nakazał pobrać od pozwanej spółki na rzecz Skarbu Państwa kwotę 13.586,17 zł tytułem opłaty od pozwu. W niniejszej sprawie na wartość przedmiotu sporu, od której obliczona została opłata od pozwu składa się wartość wskazana na k. 46 akt sprawy i dotycząca roszczenia o przywrócenie do pracy (49.500,00 zł) oraz wartość zsumowanych wynagrodzeń za czas pozostawania bez pracy od dnia rozwiązania umowy o pracę do dnia wydania wyroku (tak też co do obliczania wartości przedmiotu sporu w podobnych sprawach orzekł SN w postanowieniu z dnia 5 stycznia 2011 roku, sygn. akt II PZ 47/10). Stosunek pracy pomiędzy stronami ustał z dniem 1 lipca 2019 roku, wyrok został zaś wydany dnia 17 września 2022 roku, powódce należy się, więc wynagrodzenie za prawie cały lipiec 2019 roku (30 z 31 dni), kolejne 37 miesięcy, oraz 17 dni września 2022 roku. Wynagrodzenie powódki za 37 miesięcy wyniesie 213.675,00 zł. Do tego należy obliczyć wynagrodzenie za 30 dni lipca 2019 roku i za 16 dni września 2022 roku. Aby wyliczyć wynagrodzenie za część miesiąca należy:

- miesięczną stawkę wynagrodzenia podzielić przez liczbę godzin przypadających do przepracowania w danym miesiącu,

- otrzymaną kwotę pomnożyć przez liczbę godzin nieprzepracowanych,

- otrzymaną kwotę odjąć od wynagrodzenia przysługującego za cały miesiąc. W przypadku lipca 2019 roku daje to kwotę 5.523,88 zł (5.775,00 zł : 184 godzin = 31,39 zł; 31,39 zł x 8 godzin = 251,12 zł; 5.775,00 zł – 251,12 zł = 5.523,88 zł). Z kolei w przypadku września 2022 roku daje to kwotę 3.024,60 zł (5.775,00 zł : 168 godzin = 34,38 zł; 34,38 zł x 80 godzin = 2.750,40 zł; 5.775,00 zł – 2.750,40 zł = 3.024,60 zł).

Ostatecznie łącznie wynagrodzenie za czas pozostawania powódki bez pracy od 2 lipca 2019 roku do 16 września 2022 roku, czyli do dnia wydania wyroku w niniejszej sprawie, wynosi 222.223,48 zł. Łącznie wartość przedmiotu sporu wyniesie, więc 271.723,48 zł (222.223,48 zł + 49.500,00 zł), zaś obliczana od takiej kwoty opłata od pozwu w wysokości 5% wynosi 13.586,17 zł.

Sąd na podstawie art. 477 2 § 1 KPC nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 5.775,00 zł brutto.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)