Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I C 281/21

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 listopada 2022 roku

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Agnieszka Kuryłas

po rozpoznaniu w dniu 10 listopada 2022 roku w Szczecinie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa: P. A.

przeciwko: (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda P. A. kwotę 9.979,76 zł (dziewięciu tysięcy dziewięciuset siedemdziesięciu dziewięciu złotych siedemdziesięciu sześciu groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od następujących kwot i terminów:

- od kwoty 9.676 zł (dziewięciu tysięcy sześciuset siedemdziesięciu sześciu złotych) od dnia 13 lutego 2020 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 300 zł (trzystu złotych) od dnia 17 kwietnia 2020 roku do dnia zapłaty,

II.  umarza postępowanie co do kwoty 925,06 zł (dziewięciuset dwudziestu pięciu złotych sześciu groszy),

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.458,61 zł (jednego tysiąca czterystu pięćdziesięciu ośmiu złotych sześćdziesięciu jeden groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty,

IV.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwotę 1.074,64 zł (jednego tysiąca siedemdziesięciu czterech złotych sześćdziesięciu czterech groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sędzia Agnieszka Kuryłas

Sygn. akt I C 281/21

UZASADNIENIE

W dniu 20 marca 2020 roku powód P. A. złożył przeciwko (...) spółce akcyjnej w W. pozew o zapłatę kwoty 10 901,06 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwot: 10 601,06 zł od dnia 13 lutego 2020 roku do dnia zapłaty i 300 zł od dnia 17 kwietnia 2020 roku do dnia zapłaty, a także złożył wniosek o zasądzenie kosztów procesu wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód podał, iż w wyniku zdarzenia z dnia 13.01.2020 r uszkodzony został samochód marki (...) o numerze rejestracyjnym o nr rej. (...). Sprawca szkody objęty był ochroną ubezpieczeniową u pozwanego. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność i wypłacił odszkodowanie w kwocie 10 166,58 zł. Powód wskazał nadto, iż zawarł umowę cesji z właścicielem pojazdu nabywając tym samym wierzytelność przysługującą poszkodowanemu wobec pozwanego. Strona powodowa wskazała, iż zleciła sporządzenie kalkulacji odszkodowania, z której wynika, iż wypłacone przez pozwanego odszkodowanie jest zaniżone i której koszt to dochodzone 300 zł.

Nakazem zapłaty z dnia 7 stycznia 2021 r. Starszy Referendarz Sądowy w I Wydziale Cywilnym Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie uwzględnił żądanie pozwu w całości .

W skutecznie wniesionym sprzeciwie od nakazu zapłaty (...) spółka akcyjna w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości, a także złożył wniosek o zasądzenie kosztów procesu wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu potwierdził, że udzielał ochrony ubezpieczeniowej sprawcy szkody i przeprowadził postępowanie likwidacyjne, w wyniku którego wypłacił odszkodowanie w kwocie 10 166,58 złotych. Ponadto wskazał, że kwestionuje kalkulację naprawy uzyskaną przez powoda, zakres uszkodzeń pojazdu związanych ze zdarzeniem oraz konieczność wydatkowania środków na prywatną ekspertyzę powoda. Ponadto pozwany podał, że zaproponował poszkodowanemu możliwą organizację naprawy pojazdu w warsztatach należących do sieci warsztatów współpracujących z pozwanym, co umożliwiało rozliczenie bezgotówkowe bez konieczności ponoszenia dodatkowych, poza wypłaconymi, kosztów.

Po sporządzeniu opinii przez biegłego powód cofnął powództwo i zrzekł się roszczenia w zakresie kwoty 925,06 zł. Powód wniósł także o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz zwrotu wydatków na materiały biurowe poniesionych w związku z niniejszym postępowaniem w kwocie 126,30 zł, kosztów dojazdu do sądu i z sądu do domu w kwocie 4,10 zł oraz zwrotu utraconego zarobku w kwocie 338,23 zł, modyfikując ostatecznie to żądanie do kwoty 82,31 zł

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 13 stycznia 2020 r. uległ uszkodzeniu w wyniku kolizji drogowej pojazd marki (...) o nr rej. (...) należący do L. S..

Z uwagi na zakres zaistniałych uszkodzeń – boku pojazdu – szkoda nie została zakwalifikowana jako szkoda całkowita.

Poszkodowany zgłosił szkodę pozwanemu jako ubezpieczycielowi, z którym sprawca szkody miał zawartą umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Pozwany zarejestrował szkodę pod numerem PL (...), przeprowadził oględziny pojazdu, sporządził kalkulację naprawy i na tej podstawie wypłacił odszkodowanie oszacowane na kwotę 10 166,58 złotych.

Bezsporne, a nadto dowód:

- Zdjęcia uszkodzonego pojazdu k.44-47,

- Kosztorys pozwanego z dnia 13.01.2020 r. k.5v-8v,

- ustalenie wysokości szkody k.5,

- informacja o odszkodowaniu z dnia 13.01.2020 r. k.41-41v,

- Wydruk z systemu pozwanego k.42-43,

- decyzja pozwanego z dnia 12.03.2020 r. k.13,

- zeznanie świadka L. S. k.80,

L. S. zawarł w dniu 10 lutego 2020 roku z powodem umowę cesji wierzytelności, na mocy której przeniósł na powoda wierzytelność w stosunku do pozwanego z tytułu szkody PL (...).

Powód , jako nabywca wierzytelności , zlecił wycenę kosztów naprawy (...) sp. z o.o. sp.k. Kosztorys kosztował go kwotę 300 złotych. Według tej wyceny koszt naprawy pojazdu wynosi kwotę 20 767,64 złotych.

Dowód:

- umowa przelewu wierzytelności– k.9;

- zawiadomienie o zmianie wierzyciela k.11v,

- kalkulacja naprawy (...) k.15-18v, 66-69v,

- faktura (...) z dnia 13.03.2020 r. k.19,

- potwierdzenie przelewu opłaty za kalkulację k.20

- reklamacja k.10-11,12,

- e-mail z dnia 17.03.2020 r. k.21,

- kalkulator odsetek k.167,

- faktura FS (...) (dowód zakupu kartridża) k.148,

- opis wydajności kartridża k.148v,

- kserokopia dowodu rejestracyjnego powoda k.149,

- raport fiskalny za okres sierpień – października 2021 r. k.149v,

- zestawienie obrotów k.150,

- zeznanie świadka L. S. k.80,

Pismem z dnia 23 marca 2020 r. pozwany poinformował, że zmienia kwalifikację szkody na całkowitą, a po kolejnej reklamacji powoda pozwany ostatecznie uznał szkodę jako częściową i poinformował, że może zaakceptować koszty do kwoty 18 378,81 zł.

Pozwany w dniu 26 marca 2020 r dopłacił powodowi kwotę 474,42 zł z tytułu dopłaty do odszkodowania.

Poszkodowany L. S. w dniu 19 maja 2021 roku złożył pisemne oświadczenie, że w dniach od 13 do 24 lutego 2020 roku przeprowadzona została naprawa należącego wtedy do niego samochodu (...) o nr rej. (...) i podał, że naprawa nie została przeprowadzona zgodnie z kosztorysem, gdyż brakowało mu na to własnych środków i podał, że część części zostało naprawionych, zamiast wymienionych. Podał, że po kilku miesiącach od naprawy rozbił auto i sprzedał jako wrak.

Dowód:

- pismo pozwanego z dnia 23.03.2020 r. k.58,

- kalkulacja z dnia 13.01.2020 r. k.59—59v,

- reklamacja powoda z dnia 24.03.2020 r. k.60-60v wraz z wyceną k.61-61v,

- pismo pozwanego z dnia 11.05.2020 r. k.62 wraz z wyceną k.63-64v,

- korespondencja e-mail k.65,

- decyzja pozwanego z dnia 21.05.2020 r. k.70-70v,

- potwierdzenie przelewu z dnia 26.03.2020 r. k.

- wydruk z kalkulatora odsetek k.

- oświadczenie poszkodowanego k.71,

- zeznanie świadka L. S. k.80,

Koszt naprawy uszkodzonego pojazdu (...) z uwzględnieniem oryginalnych części zamiennych sygnowanych znakiem producenta pojazdu oraz przy zastosowaniu stawek za roboczogodzinę stosowanych przez odpowiednio wyposażone w komorę lakierniczą i geometryczną ramę naprawczą nieautoryzowane zakłady naprawcze wynosił kwotę 20 317 zł brutto i nie przekraczał wartości rynkowej pojazdu .

Zaistniała konieczność wymiany błotnika przedniego prawego, drzwi przednich prawych, drzwi tylnych prawych, ściany bocznej tylnej prawej, a także konieczność lakierowania błotnika przedniego prawego (nowy element), drzwi prawych przednich (nowy element), drzwi tylnych prawych (nowy element), ściany bocznej tylnej prawej (nowy element, zderzaka tylnego (lakierowanie naprawcze), wykładziny progu prawego (lakierowanie naprawcze), tarczy koła tylnego prawego. Średnie stawki robocizny w nieautoryzowanych warsztatach naprawczych na terenie byłego województwa (...) w II i IV kwartale 2017 r. wynosiły 121,50 zł /1 rbg dla prac mechanicznych i blacharskich i 127,71 zł/1 rbg dla prac lakierniczych.

Dowód:

opinia biegłego z zakresu mechaniki samochodowej M. M. wraz z kalkulacjami – k. 86-106;

opinia uzupełniająca biegłego z zakresu mechaniki samochodowej M. M. wraz z kalkulacją – k. 128-137.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne w całości.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowią przepisy art. 822 § 1 i 2 k.c., art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (teks jednolity: Dz. U. z 2013 roku, poz. 392 ze zmianami) oraz art. 436 § 1 k.c. i 415 k.c.

Przepis art. 822 § 1 i 2 k.c. stanowi, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony (§ 1 ). Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia (§ 2).

Okoliczności kolizji nie były pomiędzy stronami sporne. Również legitymacja czynna po stronie powoda i bierna pozwanego do występowania w niniejszym procesie nie budziły wątpliwości.

Legitymacja bierna pozwanego ubezpieczyciela wynika z art. 19 ust. 1 zdanie pierwsze powołanej wyżej ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…), zgodnie z treścią którego poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Było bowiem okolicznością niekwestionowaną, iż sprawca szkody posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego ubezpieczyciela.

Legitymacja procesowa czynna powoda wynika, poza wskazanymi powyżej przepisami, ponadto z treści art. 509 § 1 i 2 k.c., jako że wierzytelność przysługująca poszkodowanemu została przelana na rzecz powoda.

Spór będący przedmiotem niniejszego postępowania rozgrywał się na płaszczyźnie ustalenia rozmiaru i wysokości szkody poniesionej w związku z zaistniałą kolizją, a w konsekwencji, co do wysokości należnego odszkodowania związanego z kosztami naprawy uszkodzonego pojazdu.

Pozwany nie kwestionował zasady swojej odpowiedzialności za szkodę i wypłacił odszkodowanie w kwocie 10 166,58 złotych. Świadczenie ubezpieczyciela z tytułu umowy ubezpieczenia majątkowego ma charakter odszkodowawczy i ta funkcja kompensacyjna determinuje podstawową treść pojęciową, zakres i poziom odszkodowania. Odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń jest szczególną postacią odpowiedzialności cywilnej, a prawo ubezpieczeń majątkowych jest częścią prawa odszkodowawczego. Pojęcie szkody w ubezpieczeniach jest zatem takie samo, jak w innych działach prawa odszkodowawczego, zasada odszkodowania nie może być bowiem traktowana w oderwaniu od ogólnych zasad odszkodowawczych, które znalazły wyraz i zostały uregulowanie w kodeksie cywilnym. Dotyczy to samych pojęć szkody i odszkodowania. Zakład ubezpieczeń obowiązany jest do naprawienia szkody tylko w formie wypłaty odpowiedniej sumy pieniężnej. Niezależnie od tego, czy poszkodowany naprawił uszkodzoną rzecz, należy mu się od zakładu ubezpieczeń odszkodowanie ustalone według zasad art. 363 § 2 k.c., w związku z art. 361 § 2 k.c., co oznacza, że jego wysokość ma odpowiadać kosztom przywrócenia rzeczy jej wartości sprzed wypadku. Odszkodowanie, jakie zobowiązany jest w takiej sytuacji wypłacić zakład ubezpieczeń obejmuje wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy.

Przywrócenie uszkodzonej rzeczy do stanu poprzedniego oznacza doprowadzenie jej do stanu używalności i jakości w zakresie istniejącym przed wypadkiem; w razie uszkodzenia pojazdu mechanicznego chodzi o przywrócenie mu sprawności technicznej, zapewniającej bezpieczeństwo kierowcy i innych uczestników ruchu oraz wyglądu sprzed wypadku (uchwała SN z dnia 12.04.2012 r., II CZP 80/11). Gdy więc naprawa rzeczy przywróci jej wartość sprzed wypadku, odszkodowanie powinno odpowiadać kosztom takiej właśnie naprawy ustalonym przez rzeczoznawcę.

Zgodnie z art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W literaturze dominującą jest teoria adekwatnego związku przyczynowego, od której odstępstwa mogą wystąpić w warunkach opisanych w art. 361 § 2 k.c., zgodnie z którym granicach określonych w art. 361 § 1 k.c., w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Co do zasady normalny związek przyczynowy pełni zatem w prawie cywilnym funkcję przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej, a nadto wyznacza jej granice w tym sensie, że zobowiązany ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa zdarzeń, z którymi ustawa łączy jego obowiązek odszkodowawczy.

Przeprowadzona w sprawie opinia biegłego z zakresu mechaniki pojazdowej wskazuje, że koszt naprawy pojazdu (...) z uwzględnieniem oryginalnych części zamiennych sygnowanych znakiem producenta pojazdu oraz przy zastosowaniu stawek za roboczogodzinę stosowanych przez odpowiednio wyposażone w komorę lakierniczą i geometryczną ramę naprawczą - nieautoryzowane zakłady naprawcze wynosił kwotę 20 317 zł brutto i nie przekraczał wartości rynkowej pojazdu . Ustalenie to daje podstawę do uzupełnienia wypłaconego odszkodowania o dochodzoną kwotę z tego tytułu, czyli o kwotę 9.676 zł. ( 20.317 zł minus 10.641 zł ) . Oznacza to zasadność powództwa w pełnym zakresie. Biegły podał, że użycie części nowych oryginalnych i przeprowadzenie naprawy zgodnie z technologią producenta spowodowałoby przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody.

Powód cofnął powództwo co do kwoty 925,06 zł, w tym co do kwoty 474,42 zł, którą to kwotę pozwany dopłacił powodowi już po wniesieniu pozwu. Wobec tego na podstawie art. 355 k.p.c. Sąd umorzył postępowanie w tym zakresie, o czym orzekł w pkt II wyroku.

Zasadne również jest uznanie, że przygotowany kosztorys prywatny był celowy, a koszt jego poniesienia (300 złotych) podlega zasądzeniu w niniejszym postępowaniu.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 2 września 2019 r. (III CZP 99/18) , poszkodowanemu oraz cesjonariuszowi roszczeń odszkodowawczych z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej zwrot kosztów tzw. prywatnej opinii (ekspertyzy) rzeczoznawcy, jeżeli jej sporządzenie było niezbędne do efektywnego dochodzenia odszkodowania. Podobnie wskazał Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 29 maja 2019 roku (III CZP 68/18), nabywcy - w drodze przelewu - wierzytelności o odszkodowanie za szkodę komunikacyjną przysługuje od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej zwrot uzasadnionych kosztów ekspertyzy zleconej osobie trzeciej tylko wtedy, gdy jej sporządzenie było w okolicznościach sprawy niezbędne do efektywnego dochodzenia odszkodowania. Sąd Najwyższy podkreślił, że o przysługiwaniu nabywcy wierzytelności odszkodowawczej zwrotu równowartości kosztów zleconej osobie trzeciej ekspertyzy na potrzeby dochodzenia od ubezpieczyciela nabytej wierzytelności także rozstrzyga pozostawanie wydatków poniesionych na tę ekspertyzę w adekwatnym związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym. Jako kryterium oceny istnienia tego związku również tu należy mieć na względzie zasadność w okolicznościach sprawy zlecenia ekspertyzy osobie trzeciej, tj. celowość, niezbędność, konieczność, racjonalność, ekonomiczne uzasadnienie z punktu widzenia efektywnej realizacji roszczenia odszkodowawczego. Okoliczności miarodajne w tym względzie odnoszące się do osoby wierzyciela powinny być jednak przy ocenie w tym przypadku uwzględniane - inaczej niż w przypadku zlecenia ekspertyzy przez poszkodowanego - już w stosunku do nabywcy wierzytelności, dlatego że jeżeli zgodnie z treścią stosunku, z którego wynika przelana wierzytelność, doniosłe dla uprawnień wierzyciela w zakresie dochodzenia świadczenia są okoliczności dotyczące wierzyciela, to od chwili dojścia przelewu do skutku miarodajne są w tym zakresie co do zasady już okoliczności dotyczące osoby cesjonariusza jako aktualnego wierzyciela. Również w uchwale z dnia 18 maja 2004 r. Sąd Najwyższy (III CZP 24/04, OSNC 2005/7-8/117), wskazał, iż odszkodowanie przysługujące z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów może - stosownie do okoliczności sprawy - obejmować także koszty ekspertyzy wykonanej na zlecenie poszkodowanego. Każdorazowo należy więc ocenić, czy w danej sprawie poniesienie tego wydatku było obiektywnie konieczne. Obowiązek wykazania takiej konieczności spoczywa na żądającym zwrotu takich kosztów (art. 6 k.c.), a więc w tym przypadku na powodzie. Sam fakt poniesienia kosztów nie przesądza automatycznie o tym, że zakład ubezpieczeń powinien je zwrócić

Zdaniem Sądu o uzasadnieniu wydatku na prywatną kalkulację kosztów naprawy musi w szczególności przesądzać jej zbieżność z kosztami ustalonymi przez Sąd. Kalkulacja przedstawiona przez powoda jest zbieżna z opinią biegłego. Kalkulacja strony powodowej opiewała na kwotę 20 767,64 zł brutto, a ustalony przez biegłego, uzasadniony koszt naprawy wyniósł 20 317 zł. Tym samym sporządzenie prywatnej kalkulacji pozwoliło powodowi zasadnie oponować przed zaniżeniem odszkodowania i w sposób racjonalny ukształtować żądania pozwu, a zasądzenie kosztów sporządzenia opinii od pozwanego Sąd uznał za zasadne.

Mając powyższe na uwadze zasądzeniu na rzecz powoda podlegała kwota stanowiąca różnicę pomiędzy kosztem naprawy ustalonym w opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej, a kwotą wypłaconego odszkodowania tj. kwota 9 676 zł (20 317 zł – 10.641 zł ) powiększona o koszt sporządzenia prywatnej kalkulacji naprawy w kwocie 300 zł i skapitalizowane odsetki ustawowe za opóźnienie w kwocie 3,76 zł (pozwany w dniu 26 marca 2020 r. dopłacił powodowi kwotę 474,42 zł, co daje 42 dni zwłoki) – łącznie 9 979,76 zł, o czym orzeczono w pkt I sentencji wyroku.

Roszczenie o odsetki ustawowe za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego znajduje swoje oparcie w treści art. art. 359 § 1 k.c. oraz art. 481 § 1 i 2 k.c. oraz art. 817 § 1 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Zgodnie z treścią przepisu art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Dłużnik popada w opóźnienie jeśli nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie, w którym stało się ono wymagalne także wtedy, gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia. Ubezpieczyciel, stosownie do treści przepisu art. 817 § 1 k.c., obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku, a jeśli tego nie czyni, popada w opóźnienie uzasadniające naliczenie odsetek ustawowych od należnej wierzycielowi sumy. Świadczenie ubezpieczyciela ma zatem charakter terminowy, a spełnienie świadczenia w terminie późniejszym niż wynikający z art. 817 k.c. może być usprawiedliwione jedynie wówczas, gdy ubezpieczyciel wykaże istnienie przeszkód w postaci niemożliwości wyjaśnienia okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności albo wysokości świadczenia, mimo działań podejmowanych z wymaganą od niego starannością profesjonalisty, według standardu, którego reguły wyznaczanej przez prawo ubezpieczeniowe.

Wobec powyższego naliczono odsetki ustawowe od kwoty 9. 676 zł od dnia 13 lutego 2020 r., bowiem wówczas pozwany był zobowiązany podjąć decyzję o przyznaniu odszkodowania. W zakresie odsetek od kosztów ekspertyzy przyznano je od daty przedstawienia przez powoda pozwanemu zobowiązania do realizacji tego świadczenia.

O kosztach Sąd orzekł na zasadzie art. 98 par. 1 k.p.c. w zw. z art. 108 par. 1 k.p.c. Obydwie strony mogły zgłosić do rozliczenia koszty celowe – niezbędne do przeprowadzenia w procesie swoich roszczeń i zarzutów. Powód poniósł koszty w postaci opłaty od pozwu w kwocie 750 złotych, zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego w kwocie 500 zł, wydatków na materiały biurowe poniesionych w związku z niniejszym postępowaniem w kwocie 126,30 zł oraz utracił zarobek w kwocie 82,31 zł w związku ze stawiennictwem na rozprawie w dniu 4 listopada 2021 r.– łącznie 1 458,61 zł.

Podstawę rozstrzygnięcia o odsetkach ustawowych za opóźnienie w uregulowaniu kosztów procesu stanowił natomiast art. 98 § 1 1 k.p.c.

Wynagrodzenie biegłego wyniosło kwotę 1 574,64 zł (1 335,60 zł i 239,04 zł), a uiszczona przez powoda na ten cel zaliczka w wysokości 500 zł okazała się niewystarczająca. Kwotę 1 074,64 zł wydatkowano więc z sum budżetowych. Mając zaś na uwadze wynik postępowania oraz treść art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28.07.2005 r o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, nieuiszczonymi kosztami sądowymi należało obciążyć strony stosownie do wyniku postępowania. Dlatego też od pozwanego należało pobrać na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1 074,64 zł, gdyż przegrał on sprawę w 100 %. Stąd orzeczenie zwarte w pkt IV sentencji wyroku.

W tym stanie rzeczy orzeczono jak w sentencji.

Sędzia Agnieszka Kuryłas