Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący

SSA Janusz Sulima (spr.)

Sędziowie

SSA Alina Kamińska

SSA Sławomir Wołosik

Protokolant

Dariusz Adamik

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 25/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 2 listopada 2021 sygn. akt III K 80/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

oskarżyciel posiłkowy

oskarżyciel prywatny

obrońca

oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

na korzyść

na niekorzyść

w całości

w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego

zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2. USTALENIE FAKTÓW W ZWIĄZKU Z DOWODAMI
PRZEPROWADZONYMI PRZEZ SĄD ODWOŁAWCZY

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające

znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH

ZARZUTÓW I WNIOSKÓW

Lp.

Zarzut

I

II.

III.

IV.

V.

obraza przepisów postępowania art. 4 w zw. z art. 366 § 1 oraz art. 7 w zw. z art. 410 KPK wyrażającą się w ustaleniu okoliczności faktycznych sprawy na podstawie niekompletnego materiału dowodowego, bez zbadaniu oraz uwzględnienia okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, przy oddaleniu wszystkich środków dowodowych zgłaszanych przez oskarżonego, które mogłyby świadczyć o braku jego winy lub zasiać wątpliwości, które powinny być interpretowane na jego korzyść, z wyeliminowaniem: a) opinii biegłych psychiatrów określającej wpływ przyjmowanych przez oskarżonego od ponad 10 lat środków psychotropowych na percepcję rzeczywistości, b) dokumentów świadczących o stanie psychicznym oskarżonego i jego długotrwałym leczeniu oraz c) faktów, które doprowadziły go do podjęciu decyzji o przyprowadzeniu do Rosji/Estonii samochodu będącego własnością W. K.; d) roli jaką w procederze przewozu narkotyków spełniali V. K. i A. K.; e) zeznań O. M. (1) na okoliczność znajomości jej i jej męża, R. K. (1), z oskarżonym; f) dowodów z filmów obrazujących prowadzenie w M. przez młodych sportowców i studentów akcji zwalczania dealerów narkotykowych i usunięcia ich z ulic miasta. W trakcie postępowania nie ustalono ponadto: a) w jakim celu oskarżony pojechał do S., stamtąd do Hiszpanii i dalej do Estonii, skoro w trakcie tej podróży nie było czasu na przygotowanie skrytek lub umieszczenie w nich narkotyków i zamaskowanie skrytek; b) w jakim celu używał niemieckich tablic rejestracyjnych, skoro jego działanie mogło skutkować wzmożoną kontrolą; c) braku logiki w postępowaniu oskarżonego, który działał tak, jakby chciał żeby go złapano (wymiana – tablic rejestracyjnych, opuszczenie granicy w K., brak upoważnienia właścicielki do korzystania z samochodu); d) powodów i okoliczności pozostawienia śladów w komunikatorach /telefonie oskarżonego dotyczących znajomości z O. M. (1) i zdjęć odnoszących się do przemytu narkotyków; e) innych niż wskazanych przez prokuraturę okoliczności sprawy, być może związanych z wskazaną przez oskarżonego zemstą handlarzy narkotyków;     

obraza przepisów postępowania art. 167 i 170 §1a k.p.k. wyrażającą się w oddaleniu wszystkich środków dowodowych zgłaszanych przez oskarżonego, które mogłyby świadczyć o braku jego winy lub zasiać wątpliwości, które powinny być interpretowane na jego korzyść, które to oddalenie mogło mieć wpływ na treść wyroku w zakresie prawidłowości ustaleń faktycznych;

obraza przepisów postępowania art. 193 §1 i art. 201 k.p.k. wyrażającą się w oddaleniu wszystkich środków dowodowych zgłaszanych przez oskarżonego, które mogłyby świadczyć o braku jego winy lub zasiać wątpliwości, które powinny być interpretowane na jego korzyść, które to oddalenie mogło mieć wpływ na treść wyroku w zakresie prawidłowości ustaleń faktycznych;

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mających wpływ na jego treść:

1) poprzez niezasadne ustalenie na podstawie faktów i dowodów, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu z winy umyślnej;

2) poprzez niezasadne ustalenie na podstawie faktów i dowodów, że oskarżony wiedział, że w prowadzonym przez niego samochodzie ukryty został haszysz;

3) poprzez niezasadne ustalenie na podstawie faktów i dowodów, że oskarżony znał R. K. (1) i V. A.;

4) poprzez niezasadne ustalenie na podstawie faktów i dowodów, że oskarżony wiedział o procederze przemytu / przewozu haszyszu, brał w nim udział, a jego działania nacechowane były uporem i zuchwałością;

5) poprzez niezasadne ustalenie na podstawie faktów i dowodów, że oskarżony jest osobą zaufaną, dającą gwarancję dostarczenia przewożonych narkotyków;

6) poprzez niezasadne ustalenie, że wyjaśnienia oskarżonego pozbawione są logiki, a jego wersja wydarzeń jest absurdalna;

7) poprzez przyznanie zbyt małej rangi (sposobowi i okolicznościom popełnienia czynu, wadze naruszonych przez sprawcę obowiązków, motywacji sprawcy, rodzajowi naruszonych reguł ostrożności oraz stopniowi ich naruszenia) oraz zbyt dużej rangi (rodzajowi i charakterowi naruszonego dobra, rozmiarom wyrządzonej lub grożącej szkody, postaci zamiaru) okolicznościom z art. 115 § 2 KK przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości zarzucanego oskarżonemu czynu.

rażąca niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości oraz winy oskarżonego.

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1

Żadną miarą nie można zgodzić się z obrońcą, że Sąd pierwszej instancji tendencyjnie z naruszeniem art. 4 k.p.k. ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy. Poza tym zarzut obrazy art. 4 k.p.k. nie może być podstawą apelacji, gdyż zawiera ogólną zasadę postępowania, która nie nakazuje ani nie zakazuje konkretnego sposobu procedowania. Wykazanie, że w toku postępowania doszło do naruszenia tej zasady, wymaga wskazania konkretnych przepisów służących realizacji tej zasady, a takich przepisów autor apelacji nie wskazał. Wprawdzie obrońca powiązał naruszenie tej zasady procesowej z naruszeniem art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 366 §1 k.p.k., ale odrzucenie przez Sąd pierwszej instancji pewnych dowodów w końcowej ocenie, przy jednoczesnym uwzględnieniu innych dowodów stanowi uprawnienie sądu dokonującego ustaleń faktycznych z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny i nie może być uznane za przejaw złamania zasady obiektywizmu. Ta zasada jest dyrektywą adresowaną do organów prowadzących postępowanie, nakazującą im zachowanie bezstronności wobec stron, a szerzej do sprawy będącej przedmiotem rozpoznania. O braku bezstronności można by mówić wówczas, gdyby organ procesowy przystępował do wypełniania swych powinności z osobistym nastawieniem (pozytywnym lub negatywnym), pomijał niektóre dowody, czyli okazywał stronniczość. Gwarancją tej zasady jest między innymi instytucja wyłączenia sędziego określona w art. 40 - 42 k.p.k.

W każdym razie sąd meriti jest zobowiązany do poddania w toku procesu, w tym w szczególności w fazie wyrokowania, drobiazgowej analizie wszelkich okoliczności sprawy istotnych z punktu widzenia prawidłowego rozstrzygnięcia o przedmiocie procesu. Z taką samą uwagą i według tożsamych reguł sąd ten powinien rozważyć i ocenić dowody obciążające jak i odciążające. Następnie zaś winien zająć w odniesieniu do powyższych kwestii kompleksowe, logiczne i wyczerpujące stanowisko w części motywacyjnej wyroku. Odzwierciedlone w protokołach rozpraw czynności sądu oraz treść pisemnych motywów zaskarżonego wyroku wskazują jednoznacznie, że Sąd Okręgowy sprostał temu zadaniu.

Po zapoznaniu się z zebranymi w niniejszej sprawie dowodami oraz uzasadnieniem wyroku nie można też stwierdzić, aby Sąd pierwszej instancji, dokonując oceny dowodów, wyszedł poza nakreślone przez przepis art. 7 k.p.k. granice. Dokonana przez Sąd pierwszej instancji ocena dowodów w każdym razie nie jest sprzeczna z wymaganiami wskazanymi w tym przepisie. Została ona bowiem dokonana z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

W żadnym też wypadku nie można też skutecznie zarzucić Sądowi I instancji obrazy art. 410 k.p.k. Z naruszeniem tego przepisu mamy bowiem do czynienia jedynie wówczas, gdy sąd opiera swoje orzeczenie na materiale nieujawnionym na rozprawie głównej, bądź tylko na części materiału ujawnionego i jego rozstrzygnięcie nie jest wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności. W żadnej mierze natomiast dokonanie oceny dowodów i oparcie się na określonych z nich, przy jednoczesnym odmówieniu wiary dowodom przeciwnym nie stanowi naruszenia dyspozycji art. 410 k.p.k.

Nie sposób też mówić o naruszeniu przez Sąd pierwszej instancji dyspozycji art. 366 §1 k.p.k. Należy pamiętać, że zgodnie z tym przepisem na rozprawie przeprowadza się nie wszelkie wnioskowane dowody, lecz tylko takie, które mają na celu wyjaśnienie istotnych okoliczności.

Na etapie postępowania przed Sądem pierwszej instancji oskarżony został przebadany przez biegłych psychiatrów i psychologa. Opinia biegłych nie nasuwa żadnych zastrzeżeń. Biegli jednoznacznie się wypowiedzieli, że brak jest podstaw do stwierdzenia u A. B. (2) choroby psychicznej lub upośledzenia umysłowego. W czasie popełnienia zarzucanego mu czynu miał zachowaną zdolność rozpoznania jego znaczenia i kierowania swoim postępowaniem. Gdyby biegli uznali, że przyjmowane przez oskarżonego leki mogły mieć wpływ na jego percepcję rzeczywistości, to wnioski końcowe opinii byłyby odmienne. Z opinii jednoznacznie wynika, że biegli wzięli pod uwagę, że A. B. (3) od dłuższego czasu przyjmował leki zalecone przez psychiatrę. Przyjmuje on leki przeciwdepresyjne oraz uspokajające. Demonstrowane przez niego objawy, w tym zgłaszane halucynacje, zdaniem biegłych, nie mają charakteru psychotycznego, a są jedynie próbą symulacji choroby psychicznej. Prezentowane przez niego zachowania i wypowiedzi wynikają z przyjętej przez niego postawy obronnej.

Z opinii zatem jednoznacznie wynika, że w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu oskarżony był w pełni poczytalny i przyjmowane przez niego leki nie zaburzały jego percepcji rzeczywistości.

Sąd pierwszej instancji słusznie uznał za niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonego odnośnie tego, dlaczego podjął decyzję o podróży samochodem marki M.. Jego wyjaśnienia co do tego są bowiem wewnętrznie sprzeczne i pokrętne.

W toku postępowania nie udało się ustalić, jaką rolę w przemycie narkotyków mogli spełniać W. K. i A. K.. Brak jednakże tych ustaleń nie powoduje, że nie można było ustalić, iż oskarżony przewoził w pełni świadomie znaczne ilości środka odurzającego.

Niezrozumiały jest zarzut dotyczący „wyeliminowania” zeznań O. M. (1). Osoba ta w toku postępowania nie była bowiem przesłuchiwana w charakterze świadka.

Nie można wykluczyć, że w M., jak twierdzi w apelacji obrońca, była prowadzona przez młodych sportowców i studentów akcja mająca na celu zwalczanie dealerów narkotykowych. Okoliczność ta jednakże nie ma żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia. Jeżeli nawet oskarżony uczestniczył w tej akcji, to wcale nie wyklucza to, że oskarżony świadomie przewoził narkotyki.

Nie można zgodzić się z obrońcą, że kiedy oskarżony podróżował nie było czasu na przygotowanie skrytek w samochodzie i umieszczenia w nich narkotyków. W wyniku analizy materiału dowodowego uzyskanego z elektronicznych urządzeń, tj. telefonu komórkowego marki (...), tabletu marki S. oraz przenośnej pamięci USB zabezpieczonych od A. B. (2) ustalono, że oskarżony z Estonii poprzez Łotwę, Litwę, Polskę, Niemcy, Francję udał się do Hiszpanii do miejscowości A. (protokół eksperymentu procesowego – ustalenie trasy przemieszczania się samochodu osobowego marki M. (...)). Tam zanim wyruszył z powrotem przebywał trzy dni.

Wbrew twierdzeniom obrońcy należy w pełni zgodzić się z Sądem pierwszej instancji, że oskarżony po to zamontował w samochodzie niemieckie tablice rejestracyjne, żeby uniknąć kontroli drogowej. Powszechnie wiadomym jest, że w Polsce samochody z rosyjskimi tablicami rejestracyjnymi są częściej kontrolowane, zwłaszcza w pobliżu granicy.

Wskazywany przez obrońcę brak logiki w zachowaniu oskarżonego bynajmniej nie może oznaczać, że był niepoczytalny w czasie przewożenia narkotyków. Poza tym oskarżony mógł wcale nie spodziewać się, że zostanie zatrzymany. Po to między innymi zamontował niemieckie tablice rejestracyjne. To zaś, że w jego telefonie znajdowały się komunikaty lub zdjęcia dotyczące znajomości oskarżonego z O. M. (1) oraz zdjęcia odnoszące się do przemytu narkotykowego, wcale nie oznacza, że chciał on, aby jego złapano. Trudno bowiem uznać, że oskarżony przewidywał, że zostanie zatrzymany i wraz z jego zatrzymaniem zostanie zabezpieczony od niego telefon.

Za wręcz absurdalne należy uznać sugestie obrońcy, że zatrzymanie oskarżonego z narkotykami było efektem zemsty handlarzy narkotyków za to, że A. B. (3) zaangażował się w akcję zwalczania sprzedaży narkotyków na terenie M.. Powtórzyć należy za Sądem pierwszej instancji, że elementarne zasady doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania przeczą temu, żeby osoby zajmujące się handlem narkotykami „poświęciły” środki odurzające warte 2.300.000 złotych, żeby zemścić się na oskarżonym za to, że uczestniczył w akcji zwalczanie dealerów narkotykowych.

Ad. 2 i 3

Wbrew twierdzeniom obrońcy wnioski dowodowe oskarżonego zostały zasadnie oddalone.

Przede wszystkim, jak już wcześniej wskazano, brak było jakichkolwiek podstaw do dopuszczania dowodu z uzupełniającej opinii biegłych psychiatrów. Znajdująca się w aktach sprawy opinia jest pełna, jasna i nie zachodzi jakakolwiek sprzeczność w samej opinii. Fakt, że dowód z opinii dostarczonej w sprawie przez biegłych nie jest przekonujący dla strony procesowej nie może stworzyć podstawy do stosowania przepisu art. 201 k.p.k. Opinię biegłego ocenia sąd i ten organ procesowy decyduje, czy jest ona dla niego zrozumiała i przekonująca w treści, czy odpowiada na pytania zakreślające jej przedmiot i granice, czy jest wewnętrznie spójna i niesprzeczna oraz, czy nie rodzi wątpliwości co do jej merytorycznej trafności (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30 marca 2021 roku, III KK 82/21). Biegli nie mieli wątpliwości co do poczytalności oskarżonego w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu. Ich opinia co do tej okoliczności jest jednoznaczna i kategoryczna. Podkreślić jednocześnie należy, że z treści opinii wynika, że biegli wzięli pod uwagę, że oskarżony od wielu lat przyjmuje leki psychotropowe: przeciwdepresyjne i uspokajające. Gdyby okoliczność ta miała wpływ na poczytalność oskarżonego, to na pewno wynikałoby to z opinii biegłych psychiatrów.

Słusznie też Sąd pierwszej instancji oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu poligrafii. Trafnie wskazuje się, że dowód taki może mieć wartość w początkowej fazie postępowania, a traci na znaczeniu z upływem czasu, a zwłaszcza z ilością czynności procesowych, w których bierze udział oskarżony. Na etapie postępowania sądowego przeprowadzenie takiego dowodu byłoby zupełnie nieprzydatne.

Dla rozstrzygnięcia nie miały żadnego znaczenia dokumenty wskazujące na problemy zdrowotne oskarżonego z sercem i żołądkiem. Nie ma żadnych podstaw do uznania, że z powodu tych problemów oskarżony nie mógł świadomie przewozić narkotyków.

Obrońca oskarżonego złożył też wniosek o dopuszczenie dowodu z nagrania video na płycie cd obrazującego walkę na terenie M. z dealerami narkotykowymi. Skoro na tym nagraniu nie ma A. B. (2), to nie może być ono dowodem, że oskarżony brał udział w zmaganiu się z dealerami narkotykowymi. Poza tym nawet gdyby przyjąć, że oskarżony uczestniczył w zwalczaniu dealerów narkotyków, to wcale nie wykluczałoby to, że świadomie przewoził samochodem narkotyki z Hiszpanii do Estonii.

Również słusznie Sąd pierwszej instancji oddalił wniosek o przesłuchanie w charakterze świadka O. M. (1). Jeżeli świadek ta zeznałaby, że nie zna oskarżonego, to bynajmniej nie wykluczałoby to, że A. B. (3) kontaktował się z R. K. (2), który także przewoził samochodem znaczne ilości środków odurzających. Poza tym to, że oskarżony znał O. M. (2), wynika z innych dowodów.

Ad. 4.

W toku śledztwa został zabezpieczony od oskarżonego telefon marki iPhone. Na podstawie znajdujących się w tym telefonie sms – ów, wiadomości przesyłanych na komunikatorze oraz zdjęć łatwo można było ustalić, że oskarżony w dniu 22 października 2020 roku wjechał na terytorium Łotwy, a stamtąd przez Litwę do Polski. Następnie jadąc przez Niemcy dotarł do Francji, gdzie w S. przenocował. Następnie pojechał do Hiszpanii, do miejscowości A.. Na podstawie też tego, co znajdowało się w pamięci telefonu można też było ustalić, że oskarżony znał się zarówno z V. A. oraz R. K. (3). Profil R. K. (2) znajduje się w znajomych A. B. (2) na F.. Zarówno V. A., jak A. B. (3) przewozili samochodami znaczne ilości haszyszu z Hiszpanii do Polski.

Sąd pierwszej instancji słusznie uznał wyjaśnienia oskarżonego za niewiarygodne. Są one bowiem wykrętne, nielogiczne oraz naiwne. Zwrócić też należy uwagę, że wyjaśnienia oskarżonego są wewnętrznie sprzeczne. Kiedy był przesłuchiwany w śledztwie, twierdził, że nie jechał z Hiszpanii, lecz ze S.. Utrzymywał też, że nie zna R. K. (4) i V. A.. Tymczasem te twierdzenia oskarżonego są rażąco sprzeczne z tym, co wynika z zawartości zabezpieczonego od niego telefonu. Składając z kolei wyjaśnienia na rozprawie, oskarżony przyznał, że dojechał do A.. Sprzeczne są również twierdzenia co do tego, gdzie i kiedy miał spotkać się z właścicielką samochodu V. K.. Po odczytaniu mu przesyłanych wiadomości za pomocą komunikatora M. przeczących jego wyjaśnieniom, stwierdził, że nie pisał takich komunikatów, że zrobiła to osoba, której przekazał swoje konto. W innym miejscu twierdził, że ktoś się włamał na jego konto. Tych nieścisłości w wyjaśnieniach oskarżonego jest znacznie więcej. W każdym razie jego depozycje odnośnie okoliczności związanych z jego podróżą do Hiszpanii i z powrotem do Polski, gdzie został zatrzymany, nie tworzą logicznej całości. To zaś sprawia, że nie można dać im wiary. Każda z wersji podawanych przez oskarżonego jest nie do zaakceptowania w świetle doświadczenia życiowego.

W pełni zgodzić się należy z Sądem pierwszej instancji, że elementarne zasady logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego nakazują stwierdzić, że nie podrzuca się wartego 2, 3 mln. złotych narkotyków nieświadomej osobie, by jadąc przez praktycznie całą Europę nieświadoma niczego wiozła je narażając się na próbę ich przejęcia, czy przypadkowej utraty.

Ad. 6

Zgodzić się należy, że wymierzona oskarżonemu kara ośmiu lat pozbawienia wolności jest rażąco niewspółmierna. Brak jest nawet pośrednich dowodów, że udział oskarżonego w obrocie narkotykami był znaczący. Brak było podstaw do przyjmowania, że z tego procederu miał stałe źródło dochodu i że działał w grupie zajmującej się handlem narkotykami na szeroką skalę. Jego rola w obrocie znaczną ilością narkotyków sprowadzała się li tylko do roli kuriera. Miał on wyłącznie za zadanie przewiezienie środków odurzających z jednego do drugiego kraju. Wprawdzie przewoził niezwykle dużą ilość narkotyków, ale były to narkotyki określane jako „miękkie”, a nie „twarde” jak przyjął Sąd pierwszej instancji. W niektórych nawet krajach posiadanie niewielkich ilości haszyszu jest legalne. Nie powoduje ona takich spustoszeń w organizmie człowieka jak chociażby kokaina czy heroina. Jedynie częste i regularne używanie haszyszu może spowodować pewne psychiczne uzależnienie.

Wniosek

zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu określonego w pkt I wyroku, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w części, tj. odnośnie pkt I i przekazanie sprawy w uchylonej części Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nizasadność zarzutów apelacyjnych odnoszących się do sfery winy determinowała nieuwzględnienie wniosków apelacyjnych.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymano wyrok co do winy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zebrany w sprawie materiał dowodowy oceniany stosownie do treści art. 7 k.p.k. w pełni pozwalał na uznanie, że wina oskarżonego w popełnieniu zbrodni określonej w art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii nie nasuwa jakichkolwiek wątpliwości.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Złagodzono wymierzoną oskarżonemu karę pozbawienia wolności do pięciu lat.

Zwięźle o powodach zmiany

Jak wcześniej wskazano, słuszny jest zarzut apelacyjny rażącej niewspółmierności wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności. Stąd też należało ją wydatnie złagodzić. Za karę adekwatną do stopnia szkodliwości społecznej popełnionego przez oskarżonego przestępstwa oraz stopnia jego zawinienia uznano karę pięciu lat pozbawienia wolności. Taka kara będzie dla niego wystarczająco dolegliwa, aby spełniła wobec niego pożądane cele. Kara te jednocześnie powinna spełnić swoją funkcję w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Ponieważ oskarżony jest pozbawiony wolności i tym samym nie ma możliwości zarobkowania, został on zwolniony od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

7. PODPIS