Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący

SSA Janusz Sulima (spr.)

Sędziowie

Jacek Dunikowski

Alina Kamińska

Protokolant

Elżbieta Niewińska

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 271/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

4

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 25 czerwca 2021 r., sygn. akt III K 161/19

1.2. Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

oskarżyciel posiłkowy

oskarżyciel prywatny

obrońca

oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

na korzyść

na niekorzyść

w całości

w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego

zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2. USTALENIE FAKTÓW W ZWIĄZKU Z DOWODAMI
PRZEPROWADZONYMI PRZEZ SĄD ODWOŁAWCZY

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1

R. F., A. W.

Linia technologiczna będąca przedmiotem dofinansowaia była linią nabytą od firmy (...) w 2008 roku

ustna opinia biegłego z zakresu automatyki i robotyki T. S.

k. 2652 odwr. - 2.655

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1

ustna opinia biegłego z zakresu automatyki i robotyki T. S.

opinia rzetelna, nie budząca jakichkolwiek zastrzeżeń

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające

znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH

ZARZUTÓW I WNIOSKÓW

Lp.

Zarzut

1

2.

3.

4

Apelacja obrońcy oskarżonego adwokata J. W.:

obraza przepisów postępowania, która mogła mieć na treść orzeczenia, a mianowicie art. 4 k.p.k., art. 5 §2 k.p.k. i 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, polegające na:

- dokonaniu dowolnrj i wybiórczej oceny materiału zgromadzonego w sprawie, w szczególności opinii biegłego rzeczoznawcy T. S. i uznaniu wbrew zasadzie in dubio pro reo, że treść sporządzonej opinii daje podstawy do tego, aby przypisać oskarżonemi winę i skazać za zarzucany mu czyn, w sytuacji gdy Sąd Okręgowy po wpłynięciu aktu oskarżenia sam stwierdził, że przy tak zgromadzonym materiale dowodowym, tj. bez opisanych ustaleń nie jest możliwe dojście prawy materialnej, po czym po uzupełnieniu materiału dowodowego o ustną opinię biegłego, która de facto niczego nie wniosła do sprawy, uznał oskarżonego za winnego i skazał;

- dokonanie dowolnej i wybiórczej oceny materiału zgromadzonego w sprawie i uznanie, że linia technologiczna nie była nowa, w sytuacji gdy linia ta była nowa w rozumieniu §5 ust. 2 Rozporządzenia MInistra Rozwoju Regionalnego z dnia 11 października 2007 r. w sprawie udzielenia regionalnej pomocy inwestycyjnej w ramacg ragionalnych programów operacyjnych (Dz. U. 2007.193.1399).

Apelacja obrońcy oskarżonego A. W.:

bład w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mogący mieć wpływ na treść tego orzeczenia polegający na przyjęciu, że:

- oskarżeni przedłożyli wraz z wnioskiem o dofinansowanie realizacji projektu Podniesienie konkurencyjności i innowacyjności firmy (...) sp. z o.o. przez inwestycję w linię technologiczną" nierzetelne pisemne oświadczenie dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania wymienionego wsparcia finansowego dotyczące zakupu w ramach projektu linii technologicznej służącej do produkcji szyb zespolonych technologią (...), nie wskazując wprost na czym miałaby polegać ta nierzetelność w sytuacji gdy treść tego oświadczenia jest zgodna z prawdą, albowiem (...) sp. z o.o. w dniu 21 lipca 2009 r. nabyła od (...) sp. z o.o. innowacyjną linię technologiczną do produkcji szyb zespolonych w technologii (...) za ccnę 5 581 500 zł;

- linia technologiczną do produkcji szyb zespolonych zakupiona przez (...) sp. z o.o. w dniu 6 czerwca 2008 r. od B. L. to la sama linia, którą ww. spółka nabyła w dniu 21 lipca 2009 r. od (...) sp. z o.o. w sytuacji gdy obie linie różniły się znacznie pod względem możliwości produkcyjnych;

- zakres modernizacji linii technologicznej do produkcji szyb zespolonych przeprowadzony przez ówczesnego właściciela linii, tj. (...) sp. z o.o. był niewielki w sytuacji gdy ustaleniu temu przeczy treść spójnych zeznań świadków S. J. oraz R. S.;

- do wydatków kwalifikowanych w ramach nowej inwestycji zalicza się niezbędne do jej realizacji wydatki poniesione na nabycie wyłącznie nowych środków trwałych w sytuacji gdy ustaleniu temu przeczy treść zeznać świadka A. J. oraz A. N. (1) a ponadto twierdzenie to pozostaje w sprzeczności a treścią § 6 ust. 5 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego z dnia 11 października 2007 r. w sprawie udzielania regionalnej pomocy inwestycyjnej w ramach regionalnych programów operacyjnych.

Apelacja obrońcy oskarżonych R. F. i A. W. - adw. P. G.:

1. naruszenie przepisów art. 286 §1 kk poprzez jego wadliwą interpretacje i zastosowanie w sprawie wskazanie, że działanie oskarżonych nosiło znamiona czynu zabronionego określonego w tym przepisie w szczególności, że przedstawiona dokumentacja na zakup linii montażowej, która po odsprzedaniu została z modyfikowana w sposób pozwalający na produkcję okien w innej technologii z innym oprogramowaniem gdzie tylko podstawa linii została wykorzystana do zbudowania urządzenia zgodnego ze specyfikacją, podczas gdy nie można przypisać Instytucji Finansowej sprawdzajacej poprawność i rzetelność dokumentacji przymiotu wyzyskania stanu pozostawania w błędzie i wyzyskania tego błędu podczas gdy nie zatrzymali oni również żadnej korzyści majątkowej,

2. naruszenie przepisów art. 297 §1 kk poprzez ich wadliwe zastosowanie w sprawie i wskazanie, że działanie oskarżonych nosiło znamiona czynu zabronionego określonego w tym przepisie w szczególności że wcześniejsza sprzedaż przestarzałej linii spółce oferującej modernizację, modyfikację, wdrożenie nowej technologii i systemów operacyjnych, a następnie zakup zaoferowanej zmodyfikowanej technicznie i programowo linii był skierowany na uzyskanie nienależnej dotacji na wdrożenie nowej technologii pomimo, iż ww. czynności wymagały przepływów finansowych pomiędzy spółkami a oskarżeni nie zatrzymali żadnej korzyści finansowej,

3. błąd w ustaleniach faktycznych mających wpływ na wnioskowanie w sprawie i wskazanie, że działanie oskarżonych w postaci wcześniejszej sprzedaży przestarzałej linii spółce oferującej modernizacje, modyfikację, wdrożenie nowej technologii i systemów operacyjnych, a następnie zakup zaoferowanej zmodyfikowanej technicznie i programowo linii był skierowany na uzyskanie nienależnej dotacji na wdrożenie nowej technologii nie jest normalna praktyka rynkowa a prowadzona spółka powinna zmodernizować i przebudować linię technologiczną we własnym zakresie pomimo nie posiadania ani zaplecza technicznego, ani kadrowego do takiej czynności. i uznanie iż działania wypełniły znamiona czynu zabronionego.

Apelacja oskarżyciela publicznego:

rażąca niewspółmierność kar orzeczonyc wobec oskarżonych R. F. i A. W. wyrażająca się w wymierrzeniu każdemu z nich kary po 2 lata pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania na okres próby po 4 lata ora kar grzywny po 500 stawek dziennych, przyjmując jedną stawkę dzienną za równoważną kwocie 100 zł, podczas gdy okoliczności sprawy, świadczące o wysokim stopniu winy oskarżonych i wysokim stopniu społecznej szkodliwości czynu, jak również cele zapobiegawcze i wychoawcze, które kara ma osiągnąć wobec oskarżonych oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa przemawiają za orzeczeniem wobec J. F. i A. W. kar pozbawienia wolnośi w wymiaze po 5 lat bez warunkowego ich zawieszenia.

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego R. F.:

Na wstępie podnieść należy, że błędne jest jednoczesne zarzucanie obrazy art. 7 k.p.k. i art. 5 §2 k.p.k. Naruszenie zasady in dubio pro reo jest możliwe wyłącznie wówczas, gdy orzekający w sprawie sąd rzeczywiście powziął wątpliwości lub powinien był je powziąć co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i wobec niemożliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. Jeżeli natomiast skarżący kwestionuje ocenę dowodów, to takiej sytuacji nie dotyczy art. 5 §2 k.p.k., tylko art. 7 k.p.k. Gdy pewne ustalenia faktyczne zależne są od np. dania wiary lub odmówienia zeznaniom świadka, nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo, a ewentualne zastrzeżenia co do oceny wiarygodności konkretnego dowodu lub grupy dowodów rozstrzygane mogą być jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez sąd w granicach sędziowskiej swobody ocen wynikającej z treści art. 7 k.p.k. (por. wyrok Sądu Najwyższego z 11 października 2002 r., V KKN 251/01, Lex nr 56836).

Żadną miarą nie można mówić o naruszeniu przez Sąd I instancji dyspozycji art. 410 k.p.k. Z obrazą tego przepisu mielibyśmy do czynienia, gdyby sąd oparł swoje ustalenia na podstawie nie ujawnionych na rozprawie dowodach bądź też przy ocenie materiału dowodowego pominął zupełnie pewne dowody. Z żadną z takich sytuacji nie mamy do czynienia w niniejszej sprawie.

Nie można zgodzić się z obrońcą, że Sąd pierwszej instancji tendencyjnie z naruszeniem art. 4 k.p.k. ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy. Poza tym zarzut obrazy art. 4 k.p.k. nie może być podstawą apelacji, gdyż zawiera ogólną zasadę postępowania, która nie nakazuje ani nie zakazuje konkretnego sposobu procedowania. Wykazanie, że w toku postępowania doszło do naruszenia tej zasady, wymaga wskazania konkretnych przepisów służących realizacji tej zasady, a takich przepisów autor apelacji nie wskazał. Wprawdzie obrońca powiązał naruszenie tej zasady procesowej z naruszeniem art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 5 §2 k.p.k., ale odrzucenie przez Sąd pierwszej instancji pewnych dowodów w końcowej ocenie, przy jednoczesnym uwzględnieniu innych dowodów stanowi uprawnienie sądu dokonującego ustaleń faktycznych z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny i nie może być uznane za przejaw złamania zasady obiektywizmu. Ta zasada jest dyrektywą adresowaną do organów prowadzących postępowanie, nakazującą im zachowanie bezstronności wobec stron, a szerzej do sprawy będącej przedmiotem rozpoznania. O braku bezstronności można by mówić wówczas, gdyby organ procesowy przystępował do wypełniania swych powinności z osobistym nastawieniem (pozytywnym lub negatywnym), pomijał niektóre dowody, czyli okazywał stronniczość. Gwarancją tej zasady jest między innymi instytucja wyłączenia sędziego określona w art. 40 - 42 k.p.k.

Nie ma racji obrońca, że dokonana przez Sąd pierwszej instancji ocena dowodów jest dowolna i wybiórcza. To właśnie obrońca w apelacji przedstawił ocenę dowodów w sposób zdecydowanie dowolny i wybiórczy. Nie można bowiem wniosków płynących z opinii biegłego T. S. oceniać i czynić ustalenia faktyczne w oderwaniu od innych dowodów i okoliczności.

Stosownie do treści §5 ust. 2 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego z dnia 11 października 2007 roku (Dz. U. z 2007 roku, Nr 193, poz, 1399) w sprawie udzielania regionalnej pomocy inwestycyjnej w ramach regionalnych programów operacyjnych pomoc może być udzielana beneficjentom pomocy na realizację nowych inwestycji lub tworzenie nowych miejsc pracy związanych z nową inwestycją w województwie objętym danym regionalnym programem operacyjnym. W ustępie 3 wskazano, że nowa inwestycja obejmuje: inwestycję w środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne związane z: a) utworzeniem nowego przedsiębiorstwa, b) rozbudową istniejącego przedsiębiorstwa, c) dywersyfikacją produkcji przedsiębiorstwa poprzez wprowadzenie nowych dodatkowych produktów lub d) zasadniczą zmianą dotyczącą procesu produkcyjnego w istniejącym przedsiębiorstwie, a także obejmuje nabycie środków trwałych bezpośrednio związanych z przedsiębiorstwem, które zostało zamknięte lub zostałoby zamknięte, gdyby zakup nie nastąpił, przy czym środki nabywane są przez inwestora niezależnego od zbywcy. Stosownie zaś do treści §6 ust. 1 pkt 3 do wydatków kwalifikowanych w ramach nowej inwestycji zalicza się niezbędne do jej realizacji wydatki poniesione na: nabycie lub wytworzenie środków trwałych, w tym: a) budowli i budynków pod warunkiem, że ich nabycie pozostaje w bezpośrednim związku z celami projektu inwestycyjnego objętego pomocą, b) maszyn i urządzeń, c) narzędzi, przyrządów i aparatury, d) wyposażenia technicznego dla prac biurowych, e) infrastruktury technicznej związanej z nową inwestycją, w szczególności drogi wewnętrznej, przewodów lub urządzeń wodociągowych, kanalizacyjnych, ciepłowniczych, elektrycznych, gazowych lub telekomunikacyjnych.

Z tych przepisów wynika zatem niedwuznacznie, że przewidziana w cytowanym rozporządzeniu Ministra Rozwoju Regionalnego z dnia 11 października 2007 roku pomoc finansowa może być udzielona na zakup nowych środków trwałych, a nie na modernizację posiadanych już środków trwałych. Tymczasem z opinii biegłego wynika, że zarządzana przez oskarżonych spółka nie nabyła w 2008 roku nowej linii produkcyjnej. Nie można jedynie wykluczyć, że ta linia została zmodernizowana, co równie dobrze mogło nastąpić w późniejszych latach.

Powtórzyć należy za Sądem Okręgowym, że wydatki na zmodernizowanie posiadanego wcześniej środka trwałego żadną miarą nie mogły stanowić wydatków kwalifikowanych w rozumieniu §6 ust. 1 pkt. 3 cytowanego rozporządzenia, bowiem dofinansowanie przysługuje do inwestycji początkowych, pod którymi kryją się inwestycje na nowe aktywa materialne – nowe środki trwałe.

Dlatego zupełnie nie ma racji obrońca podnosząc, że linia technologiczna, która, jak wynikało z przedłożonych faktur, miała być zakupiona w 2009 roku, była nowa w rozumieniu §5 ust. 2 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego z dnia 11 października 2007 r. w sprawie udzielania regionalnej pomocy inwestycyjnej w ramach regionalnych programów operacyjnych.

Oskarżeni w istocie za pomocą faktur chcieli upozorować, że zakupili nową linię produkcyjną. Przypomnieć należy fakty zupełnie pominięte w apelacji. Otóż, zgodnie z fakturą nr (...) z dnia 13 lipca 2009 roku spółka z o.o. (...) miała sprzedać linię technologiczną spółce (...), która była zarządzana przez obu oskarżonych, za kwotę 5.429.451,40 zł. (...) spółka z o.o. (...), zgodnie z fakturą nr (...) z dnia 14 lipca 2009 roku, miała sprzedać linię produkcyjną spółce z o.o. (...) za kwotę 5.436.102,07 złotych. Z kolei spółka z o.o. (...), zgodnie z fakturą (...) z dnia 17 lipca 2009 roku miała sprzedać linię technologiczną do produkcji szyb zespolonych spółce (...) za kwotę 5.436.102,07 złotych. Ostatecznie, zgodnie z fakturą (...) z dnia 21 lipca 2009 roku, spółka z o.o. (...) miała sprzedać tę linię spółce (...) za kwotę 5.581.500 złotych.

W tych okolicznościach rodzi się pytanie: po co linia technologiczna do produkcji szyb zespolonych była odsprzedawana przez różne firmy w ciągu zaledwie 9 dni? Jedyne wytłumaczenie takiego stanu rzeczy jest takie, że oskarżeni chcieli ukryć fakt, że faktury: (...) z dnia 21 lipca 2009 roku oraz (...) z dnia 13 lipca 2009 roku dotyczą tej samej linii technologicznej do produkcji szyb zespolonych. Tym samym jest nad wyraz ewidentne, że oskarżeni w 2009 roku nie kupili nowej linii technologicznej do produkcji okien zespolonych i że składając do Urzędu Marszałkowskiego wniosek o dofinansowanie złożyli nierzetelne pisemne oświadczenie dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania wymienionego wsparcia finansowego dotyczące zakupu nowej linii technologicznej.

Znamienne jest, że jednym z podmiotów, który zgodnie z fakturą miał kupić i sprzedać w ciągu czterech dni linię technologiczną do produkcji szyb zespolonych, była firma konsultingowa, która z pewnością nie zajmowała się produkcją szyb.

Podkreślić należy, że przedmiotowe urządzenie posiadało kilka tabliczek znamionowych oznaczonych logo firmy: (...) i zawierających napis „Modernizacja przeprowadzona za wiedzą i zgodą pierwotnego producenta” Na urządzeniu było też umieszczone logo pierwotnego producenta (...).

Nie można całkowicie wykluczyć, że przedmiotowa linia została zmodernizowana. Nie mogła to być jednakże taka modernizacja, która sprawiłaby, że mielibyśmy do czynienia z nowym urządzeniem. Porównując kwoty z poszczególnych faktur łatwo obliczyć, że wartość ewentualnej modernizacji stanowił niewielki ułamek wartości całej linii produkcyjnej.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego A. W.:

Wbrew zarzutom obrońcy Sąd pierwszej instancji nie popełnił żadnego błędu w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę zaskarżonego wyroku.

Przede wszystkim, wbrew wywodom obrońcy, prawidłowe jest ustalenie, że oskarżeni wraz z wnioskiem o dofinansowanie realizacji projektu „Podniesienie konkurencyjności i innowacyjności firmy (...) sp. z o. o. przez inwestycję w linie technologiczną” złożyli nierzetelne pisemne oświadczenie dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania wsparcia finansowego dotyczącego zakupu w ramach projektu linii technologicznej służącej do produkcji szyb zespolonych technologią (...). Nierzetelność ta polegała na tym, że oskarżeni wskazaną linię produkcyjną faktycznie zakupili w dniu 6 czerwca 2008 roku. Jak wcześniej zaznaczono, wystawiona przez spółkę (...) faktura sprzedaży (...) z dnia 21 lipca 2009 dotyczyła dokładnie tej samej linii produkcyjnej, która została sprzedana spółce (...) rok wcześniej przez (...). Mogła być ona co najwyżej zmodernizowana, co nie czyniło ją przez to „nowej” w rozumieniu §6 ust. 5 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego z dnia 11 października 2007 roku w sprawie udzielania regionalnej pomocy inwestycyjnej w ramach regionalnych programów operacyjnych.

Jak już wcześniej wskazano (ustosunkowując się do zarzutów z apelacji obrońcy R. F.), nie ma żadnych wątpliwości, że linia technologiczna do produkcji szyb zespolonych zakupiona przez (...) spółkę z o.o. w dniu 6 czerwca 2008 roku od (...) to ta sam linia, którą spółka nabyła w dniu 21 lipca 2009 r. od (...). sp. z o.o. (...) jest jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że linia zakupiona w 2009 roku znacząco się różniła od linii zakupionej rok wcześniej. Nie można wykluczyć, że linia zakupiona w 2008 roku została zmodernizowana, jednakże nie mogła to być modernizacja istotna, skoro wartość linii, zgodnie z fakturami, wzrosła o niecałe 3%.

Cytowani przez obrońcę świadkowie S. J. i R. S. w gruncie rzeczy potwierdzili, że linia technologiczna będąca przedmiotem dofinansowania nie była produktem nowym, lecz linią nabytą od (...) w 2008 roku, a następnie sprzedaną i zmodyfikowaną przez spółkę (...). Nie mogła to być jednak istotna modernizacja. Jeszcze raz należy przypomnieć, że spółka (...) miała kupić tę linię za kwotę 5.436.102,07 złotych brutto, a następnie ją sprzedać spółce zarządzanej przez oskarżonych za kwotę 5.581.500 złotych brutto. Mając to na względzie, można byłoby przyjąć, że koszt modernizacji wyniósł zaledwie 145 397,93 złotych. Tymczasem oskarżeni ubiegali się o dofinansowanie liczone od całej wartości nabytej linii technologicznej. Oskarżeni bynajmniej nie wnosili o dofinasowanie jedynie kosztów modernizacji, a tylko takie faktycznie mogli ponieść w 2009 roku. Nawet zatem przyjmując, że spółka (...) zmodernizowała linię technologiczną, to logiczne jest, że oskarżeni nie mieli podstaw do ubiegania się o dofinansowanie zakupu linii technologicznej w kwocie wskazanej w fakturze wystawionej przez spółkę (...).

Wbrew twierdzeniom obrońcy poczynionym przez Sąd Apelacyjny ustaleniom faktycznym nie przeczą zeznania świadków A. J. i A. N. (2). Jeżeli nawet uznać, że w świetle cytowanego wcześniej rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego z dnia 11 października 2007 roku aby otrzymać dofinansowanie nie jest konieczne nabycie przez beneficjenta, nie będącego dużym przedsiębiorcą, nowych środków trwałych, to i tak brak byłoby podstaw do przyjmowania, że oskarżeni nie wprowadzili w błąd Instytucji Zarządzającej co do istnienia podstaw do wypłaty dofinansowania. Wprowadzenie w błąd polegało bowiem na tym, że oskarżeni wskazali, że zakupili całkowicie nową linię produkcyjną, za którą zapłacili ponad pięć i pół miliona złotych. Tymczasem dokonali jedynie czynności pozoracyjnych mających na celu ukrycie faktu, że jedynie doszło do niewielkiej modernizacji linii technologicznej do produkcji szyb zespolonych. Inaczej rzecz ujmując spółka (...) kupiła od spółki (...) tę samą linię produkcyjną co rok wcześniej od (...) z tą tylko różnicą, że ta linia mogła zostać nieznacznie zmodernizowana. Faktycznie ich wydatki na innowacyjność wyniosły nie 5.581.500 złotych brutto, lecz 145.397,93 złotych brutto. Tymczasem we wniosku o dofinansowanie wskazano jako sumę wydatków inwestycyjnych kwotę 5.444.091,40 złotych. Jednocześnie wskazano we wniosku, że współfinansowanie projektu ze środków publicznych będzie wynosić 1.784.948 złotych. Z tego jednoznacznie wynika, że oskarżeni ubiegali się o dotowanie zakupu nowego produktu, a nie wcześniej używanego i tylko zmodernizowanego. W tym celu zostało wystawionych kilka faktur sprzedaży tej samej linii technologicznej, żeby ukryć fakt, że w 2009 roku spółka (...) sprzedała i kupiła tę samą linię technologiczną co rok wcześniej i że brak było podstaw do finansowania ze środków publicznych wydatków na innowacyjność w kwocie 1.784.948 złotych.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonych R. F. i A. W.:

Brak jest jakichkolwiek racjonalnych podstaw do przyjmowania, jak chce tego najwyraźniej obrońca, że oskarżeni najpierw sprzedali przestarzałą linię produkcyjną, a następnie kupili zmodyfikowaną technicznie i programowo linię. Już wcześniej podniesiono, porównując kwotę, za jaką rzekomo spółka (...) sprzedała linię z kwotą, za jaką zakupiła tę linię od spółki (...) należy dojść do wniosku, że jeżeli doszło do modernizacji linii technologicznej, to była ona niewielka, gdyż podniosła wartość linii o niecałe 3%. Poza tym powstaje pytanie, w jakim celu spółka (...) sprzedała najpierw tę linię spółce (...), a ta następnie zbyła dzień później tę linię spółce consultingowej? Oceniając te okoliczności w świetle doświadczenia zawodowego i życiowego nie można dojść do innego wniosku jak tego, że te kuriozalne zabiegi służyły jedynie temu, żeby wprowadzić w błąd osoby decydujące o przyznaniu dofinansowania, że wydatki na innowacyjność stanowiły równowartość całej linii technologicznej do produkcji szkła zespolonego.

Z tych też względów Sąd pierwszej instancji słusznie uznał, że oskarżeni wprowadzili w błąd pracowników Instytucji Zarządzającej. W wyniku zaś wprowadzenia w błąd co do poniesionych przez nich wydatków na innowacyjność, a tym samym podstaw do wypłaty dofinansowania doszło do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci środków publicznych. Działanie oskarżonych jednoznacznie zmierzało do osiągnięcia korzyści majątkowej dla zarządzanej przez nich spółki (...). Tym samym nie może być żadnych wątpliwości, że oskarżeni swoim zachowaniem zrealizowania znamiona przestępstwa z art. 286 §1 k.k.

Nie ulega też żadnej wątpliwości, że zarządzana przez oskarżonych spółka nie otrzymałaby dotacji w kwocie 1.784.948 złotych, gdyby nie złożyli oświadczenia, że w 2009 roku ponieśli wydatki na innowacyjność w kwocie 5.444.091,40 złotych. Ubiegając się zatem o otrzymanie dotacji w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa (...) na lata 2007 – 2013 złożyli nierzetelne pisemne oświadczenie dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania wsparcia finansowego dotyczące zakupu linii technologicznej służącej do produkcji szyb zespolonych technologią (...). Tym samym swoim zachowaniem wyczerpali również znamiona występku z art. 297 §1 k.k.

Tak więc wina oskarżonych nie budzi żadnych wątpliwości, a swoim zachowaniem wyczerpali oni znamiona przestępstwa z art. 286 §1 k.k. w zw. z art. 294 §1 k.k. w zb. z art. 297 §1 k.k.

Odnośnie apelacji prokuratora:

Nie można zgodzić się z oskarżycielem publicznym, że wymierzone kary są niewspółmierne do szkodliwości społecznej popełnionego przez oskarżonych przestępstwa. Prokurator w swojej apelacji pominął szereg okoliczności łagodzących dla oskarżonych. Tymczasem jest ich bardzo wiele. Zarówno R. F., jak i A. W. nie byli dotychczas karani sądownie. Prowadzą ustabilizowany tryb życia, nie naruszając porządku prawnego. Od wielu lat prowadzą działalność gospodarczą na szeroką skalę. Zarządzana przez nich spółka zatrudnia 250 osób, dla których otrzymywane wynagrodzenie stanowi główne źródła utrzymania ich rodzin. Oskarżeni płacą rzetelnie podatki. Niewątpliwie popełnione przez nich przestępstwo w ich życiu miało charakter incydentalny.

Wbrew też twierdzeniom prokuratora Sąd pierwszej instancji słusznie zastosował wobec obu oskarżonych dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wymierzonych wobec nich kar pozbawienia wolności. Biorąc bowiem pod uwagę dotychczasowe życie oskarżonych należało postawić wobec nich pozytywną prognozę na przyszłość. W gruncie rzeczy sam fakt, że toczyło się wobec nich postępowania karne i zostali skazani, stanowiło dla nich wymierną dolegliwość. Nie można też tracić z pola widzenia, że zostały wobec nich wymierzone jednocześnie stosunkowo wysokie kary grzywny. Oskarżeni zostali też zobowiązani do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłacenie na rzecz pokrzywdzonego 1.784.948 złotych. Suma tych wszystkich dolegliwości sprawia, że wydany wobec nich wyrok, w którym kary pozbawienia wolności zostały warunkowo zawieszone, spełni nie tylko funkcje zapobiegawcze wobec oskarżonych, ale również przyczyni się do prawidłowego kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Wniosek

Apelacja obrońcy oskarżonego R. F.:

zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego R. F. od popełnienia zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Białymstoku.

Apelacja obrońcy oskarżonego A. W.:

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie A. W. od zarzucanego mu czynu.

Apelacja obrońcy oskarżonych R. F. i A. W.

o uchylenie i zmianę poprzez uniewinnienie oskarżonych od stawianych zarzutów.

Apelacja oskarżyciela publicznego:

o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej orzeczenia o karze poprzez orzeczenie wobec oskarżonych J. F. i A. W. kar po 5 lat pozbawienia wolności oraz kar grzywny po 500 stawek dziennych jedna stawka równoważna kwocie 100 zł, a także zobowiązanie oskarżonych do naprawienia szkody.

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutów determinowała nieuwzględnienie wszystkich wniosków apelacyjnych.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymano zaskarżony wyrok w zakresie winy i kary.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Jak wcześniej wykazano wszystkie zarzuty z czterech apelacji okazały się bezzasadne. Wina oskarżonych nie budzi żadnych wątpliwości. Wymierzone zaś wobec nich kary są adekwatne do stopnia szkodliwości społecznej popełnionego przez nich przestępstwa i stopnia zawinienia. Powinny one spełnić swoje funkcje zarówno wobec oskarżonych, jak i w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II i III

O kosztach zastępstwa procesowego poniesionych przez oskarżyciela posiłkowego orzeczono na podstawie art. 636 §1 k.p.k.

O opłacie za II instancję orzeczono na podstawie art. 2 ust. 1, art. 3 ust. 1 i art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (t. j. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.).

O pozostałych kosztach sądowych orzeczono w myśl art. 634 k.p.k. i art. 627 k.p.k.

7. PODPIS