Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący

SSA Janusz Sulima

Sędziowie

SSA Jacek Dunikowski

SSA Alina Kamińska

Protokolant

Elżbieta Niewińska

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 51/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Suwałkach z dnia 25 stycznia 2022 r., sygn. akt II K 55/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

oskarżyciel posiłkowy

oskarżyciel prywatny

obrońca

oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

na korzyść

na niekorzyść

w całości

w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego

zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2. USTALENIE FAKTÓW W ZWIĄZKU Z DOWODAMI
PRZEPROWADZONYMI PRZEZ SĄD ODWOŁAWCZY

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1

A. G.

Przekazywanie przez oskarżonego osobom nieuprawnionym stanowiących tajemnicę służbową informacji dotyczących sposobu zabezpieczenia granicy przez funkcjonariuszy Straży Granicznej

zeznania świadka M. F.

8.477 odwr.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1

zeznania świadka M. F.

Świadek nie miał żadnego interesu, żeby zeznawać tendencyjnie na niekorzyść oskarżonego. Nie miał też żadnego interesu procesowego, aby obciążać A. G..

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające

znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH

ZARZUTÓW I WNIOSKÓW

Lp.

Zarzut

1

II

Apelacja obrońcy oskarżonego:

1) obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, tj.:

1. art. 344a § 1 k.p.k. poprzez nieprzekazanie sprawy prokuratorowi w cełu uzupełnienia śledztwa, podczas gdy wskazuje na istnienie istotnych braków postępowania, a mianowicie w aktach nie ma wniosków o dokonanie kontroli operacyjnych ani postanowień Sądu Okręgowego w Warszawie w tym zakresie, przy czym materiały z kontroli operacyjnej stanowią główny dowód w sprawie i powinny być jawne chociażby w kontekście art. 168a i 168b k.p.k.;

2. art. 237 § 1 k.p.k. w zw. z art. 168a k.p.k. i art. 168b k.p.k. poprzez uznanie za dowód w sprawie materiałów z kontroli operacyjnej'podsłuchów uzyskanych na podstawie zarządzeń wydanych w postępowaniu, którego przedmiotem były inne czyny zabronione, na co wprost wskazuje różnorodność postawionych zarzutów, co wyłączało możliwość uznania przedmiotowych materiałów za dowód w sprawie, ponieważ prokurator nie wydał decyzji w przedmiocie wykorzystania materiałów zebranych z przekroczeniem granic pierwotnej zgody udzielonej przez Sąd Okręgowy w Warszawie na prowadzenie kontroli operacyjnej i nie postulował o to przed Sądem w procesie;

3. art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. poprzez zastosowanie przez Sąd I instancji nie swobodnej, a wybiórczej oceny dowodów, bez uwzględnienia przy ich ocenie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej skutkującej brakiem dążenia Sądu do wyjaśnienia okoliczności sprawy wyrażającej się w błędnym dokonaniu przez Sąd oceny dowodów oraz wskazania okoliczności, jakie uznał za udowodnione i nieudowodnione, co w konsekwencji miało wpływ na ustalenia, jakich dokonał oraz w jakiej mierze oparł się na dowodach nie uznając dowodów przeciwnych, co przejawiało się w zupełnym pominięciu, że:

• przekazane do Sądu Okręgowego w Suwałkach akta śledztwa wskazują na istotne braki postępowania, a mianowicie w aktach nie ma wniosków o dokonanie kontroli operacyjnych ani postanowień Sądu Okręgowego w Warszawie w tym zakresie;

• nie wydał decyzji w przedmiocie wykorzystania materiałów zebranych z przekroczeniem granic pierwotnej zgody udzielonej przez Sąd Okręgowy w Warszawie na prowadzenie kontroli operacyjnej i nie postulował o to przed Sądem w procesie;

• przesłuchani w sprawie świadkowie tj. A. F., M. F.

oraz T. J., którzy rzekomo mieli współdziałać z oskarżonym w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw skarbowych zakwestionowali tą okoliczność przed Sądem Okręgowym w Suwałkach;

• treść zarzutów postawionych A. F., M. F. oraz T. J. wskazuje na to, że osoby te miały pomagać oskarżonemu w przekazywaniu informacji dotyczących zabezpieczenia granicy na odcinku służbowej odpowiedzialności Placówki Straży Granicznej w N., a nie działać z nim w grupie przestępczej;

• w trakcie długotrwałej kontroli operacyjnej nie dokonano zatrzymania ani jednej

osoby mającej rzekomo dokonywać przemytu papierosów przy użyciu informacji uzyskanej od oskarżonego, nie zatrzymano też ani jednej paczki papierosów, która miała zostać nielegalnie sprowadzona na terytorium RP;

• z opisu czynu wymienionego w pkt. II sentencji wyroku nie wynika nawet komu oskarżony miał przekazywać informacje dotyczące sposobu zabezpieczenia granicy na odcinku służbowej odpowiedzialności Placówki Straży Granicznej w N.;

• w kwalifikacji prawnej czynów z pkt. II i VI sentencji wyroku został wymieniony

art. 65 § 1 k.k., podczas gdy nie ustalono jakoby oskarżony osiągnął jakąkolwiek korzyść z przypisywanych mu przestępstw, a co dopiero że rzekoma przestępcza działalność miała mu przynosić stałe źródło dochodu;

• z materiałów z kontroli operacyjnej nie wynika jakoby oskarżony miał przekazywać informacje w celu dokonania przez inne osoby przestępstw skarbowych;

• przemyt papierosów to nie zawsze przestępstwo skarbowe ale również wykroczenie;

• z materiałów kontroli operacyjnej oraz zeznań K. B. wynika, że

dnia 09 marca 2019 r. to K. B., a nie oskarżony przekazał B. S. dowód rejestracyjny ciągnika rolniczego D.-F. oraz pieniądze w kwocie 200 zł celem przedłużenia ważności badań technicznych na 2 lata;

2) powyższe uchybienia doprowadziły do błędu w ustaleniach faktycznych przyjętego za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść wyroku polegającej na przyjęciu, iż oskarżony dopuścił się czynów wymienionych w sentencji zaskarżonego wyroku,

podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie potwierdza sprawstwa A. G..

Apelacja prokuratora:

rażąca niewspółmierność kary łącznej orzeczonej wobec oskarżonego A. G. przez wymierzenie mu za przestępstwa opisane w pkt. I-VIII aktu oskarżenia kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary grzywny w wysokości 200 stwek dziennych, ustalając wysokość stawki dziennej na kwotę 20 złotych w sytuacji, gdy zgromadzony materiał dowody oraz ustalone na jego podstawie okoliczności sprawy, przede wszystkim wysoki stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych A. G., świadome lekceważenie przez niego porządku prwanego, a także wzgląd na cele kary w zakresie jego społecznego oddziaływania z jednoczesnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych, jakie kara ta ma osiągnąć w stosunku do skazanego, przemawiają za orzeczeniem kary pozbawienia wolności w znacznie wyższym wymiarze.

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnośnie zarzutu z apelacji obrońcy oskarżonego:

Wbrew twierdzeniom obrońcy nie było jakichkolwiek podstaw do zastosowania w niniejszej sprawie art. 344a §1 k.p.k., który tylko w wyjątkowych sytuacjach pozwala na przekazanie sprawy prokuratorowi w celu uzupełnienia śledztwa. Nie ujawniły się bowiem jakiekolwiek braki postępowania przygotowawczego, które by mogły uzasadniać podjęcie takiej decyzji. Przekazane przez prokuratora materiały pozwalają na stwierdzenie, że kontrola i utrwalanie treści rozmów telefonicznych oskarżonego miała zakotwiczenie w przepisach ustawy z dnia 12 października 1990 roku o Straży Granicznej (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 1061). Wszystkie materiały, których według obrońcy brakuje, zostały przekazane przez prokuratora do sądu. Nie było zatem nawet potrzeby do zobowiązywania prokuratora do ich przekazania

Rację ma natomiast obrońca, że zebrany w wyniku kontroli operacyjnej materiał dowodowy nie można było wykorzystać do ustalania popełnienia przez oskarżonego wszystkich przestępstw. Użyte w art. 168b k.p.k. sformułowanie „innego przestępstwa ściganego z urzędu lub przestępstwa skarbowego innego niż przestępstwo objęte zarządzeniem kontroli operacyjnej” obejmuje swoim zakresem wyłącznie te przestępstwa, co do których sąd może wyrazić zgodę na zarządzenie kontroli operacyjnej, w tym te, o których mowa w art. 9c ust. 1 ustawy z dnia 12 października 1990 roku o Straży Granicznej.

Szereg okoliczności wynikających z materiałów z kontroli operacyjnej znajduje potwierdzenie w innych przeprowadzonych w sprawie dowodach.

I tak okoliczność, że oskarżony przekazywał osobom zajmującym się przemytem wyrobów akcyzowych przez granicę wynika w dużej mierze z zeznań przesłuchanego na rozprawie odwoławczej świadka M. F.. Podał on między innymi, że w październiku lub listopadzie 2018 roku skontaktował A. G. z mężczyznami zajmującymi się przemytem. Oskarżony wymienił się z tymi mężczyznami numerami telefonów i dogadał się z nimi, że będzie ich bezpośrednio informował o istniejących możliwościach przemytu. M. F. zeznał też, że oskarżony później wycofał się ze współpracy z przemytnikami, gdyż uznał, że otrzymuje zbyt małe pieniądze, żeby ryzykować.

Z kolei słuchana w charakterze podejrzanej A. F. przyznała się do tego, że w dniu 28 maja 2017 roku mając wiedzę o tym, że A. G. pełni służbę w (...) Oddziale Straży Granicznej w B. otrzymawszy od M. F. pochodzące od A. G. stanowiące tajemnicę służbową informacje dotyczące zabezpieczenia granicy Rzeczypospolitej Polskiej na odcinku służbowej odpowiedzialności Placówki Straży Granicznej w N., przekazała je T. J., w efekcie czego umożliwiła wprowadzenie na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej towarów bez polskich znaków akcyzy. Podobnie T. J. przyznał się do tego, że w dniu 28 maja 2017 roku mając wiedzę o tym, iż A. G. pełni służbę w (...) Oddziale Straży Granicznej w B. otrzymał od A. F. pochodzące od A. G. stanowiące tajemnicę służbową informacje dotyczące sposobu zabezpieczenia granicy Rzeczpospolitej Polskiej i przekazał je nieustalonym osobom w efekcie czego umożliwił sprowadzenie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej towarów akcyzowych. Zarówno A. F., jak i T. J. byli wówczas przesłuchiwani przez prokuratora i tym samym nie sposób jest przyjąć, że nie przyznali się dobrowolnie do popełnienia zarzucanych im przestępstw. Nie można jednocześnie podzielić stanowiska obrońcy, że osoby te tylko dlatego przyznały się do popełnienia tych czynów, gdyż zależało im na jak najszybszym zakończeniu toczącego się przeciwko nim postępowania. Nie sposób też przyjąć za wiarygodne twierdzeń, że do wyjaśnień o takiej treści nakłonili ich obrońcy.

Brak jest jednak racjonalnych podstaw do tego, żeby przyjąć, że A. G. świadomie uczestniczył w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw skarbowych. Z materiałów z kontroli operacyjnej w ogóle nie wynika, żeby istniała jakaś grupa o pewnym stopniu zorganizowania, zajmująca się przemytem przez granicę wyrobów akcyzowych. Innych dowodów na istnienie grupy nie zebrano. Twierdzenia o istnieniu grupy, o której konkretnie nic nie wiadomo, opierają się wyłącznie na domniemaniach. To, że oskarżony współdziałał w pewien sposób z innymi osobami, bynajmniej nie oznacza, że tworzył on zorganizowaną grupę przestępczą.

Nie wiadomo dlaczego obrońca zarzucił, że Sąd pierwszej instancji błędnie przyjął, iż oskarżony z popełnienia przestępstw uczynił sobie stałe źródło dochodu. W opisie czynów przypisanych oskarżonemu nie ma bowiem takiego ustalenia. Kwalifikacja dwóch przypisanych mu przestępstw z art. 65 §1 k.k. była wynikiem przyjęcia jedynie, że oskarżony tych czynów dopuścił się w ramach grupy przestępczej.

To, że nie zdołano ustalić, komu oskarżony finalnie przekazywał objęte tajemnicą służbową informacje, nie ma jakiegokolwiek znaczenia dla odpowiedzialności karnej oskarżonego z art. 231 §2 k.k. i z art. 266 §2 k.k.

Również nie zwalnia oskarżonego z odpowiedzialności karnej to, że prowadzona kontrola operacyjna w niniejszej sprawie w żaden sposób nie przyczyniła się do zatrzymania osób przemycających wyroby akcyzowe przez granicę. Dla odpowiedzialności z tych przepisów bez znaczenia też pozostaje to, jakie ilości tych wyrobów akcyzowych mogły być przemycane przez granicę Rzeczpospolitej Polskiej przez osoby, którym były przekazywane informacje dotyczące sposobu zabezpieczenia granicy na odcinku służbowej odpowiedzialności Placówki Straży Granicznej w N.. Zupełnie irrelewantne jest to, czy osoby te dopuszczały się na tym tle przestępstw skarbowych czy też wykroczeń skarbowych.

Materiały z kontroli operacyjnej nie mogły być natomiast wykorzystane jako materiał dowodowy stanowiący podstawę ustalenia, że oskarżony dopuścił się przestępstwa złożenia fałszywych zeznań w sprawie o prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości. Okoliczność ta wynika jednakże z innych zebranych w sprawie dowodów.

Zarówno w postępowaniu przygotowawczym o sygnaturze TD13730.2017 prowadzonym w Komendzie Miejskiej Policji w S., jak i w postępowaniu sądowym prowadzonym za sygnaturą akt II K 65/18 oskarżony w swoich zeznaniach zataił istotną okoliczność dotyczącą kierowania w dniu 3 października 2017 roku przez K. Z. samochodem osobowym. Zeznał on, że tego dnia był u K. Z. i wypił z nim pół litra wódki. Dalej podał, że K. Z. po wypiciu wódki zasnął, a on około godziny 22.00 udał się do domu. Tymczasem te twierdzenia są sprzeczne z tym, co zeznał K. Z.. Świadek co prawda nie przyznał się do kierowania autem, ale zeznał, że tego dnia jechał samochodem wraz z oskarżonym, który po zatrzymaniu pojazdu, widząc podchodzących do auta policjantów, uciekł z miejsca, w którym stał samochód.

Z kolei dla odpowiedzialności karnej za przestępstwo podżegania osoby pełniącej funkcję publiczną do poświadczenia nieprawdy co do okoliczności mającej znaczenie prawne, tj. poświadczeniu przeprowadzenia okresowego badania ciągnika rolniczego, nie jest istotne to, że to nie oskarżony, lecz K. B. przekazał dowód rejestracyjny z pieniędzmi. Można bowiem również podżegać w rozumieniu art. 18 §2 k.k. za pośrednictwem innej osoby. Inaczej rzecz ujmując istnieje możliwość tak zwanego „podżegania łańcuszkowego”. Z wyjaśnień K. B. wynika jednoznacznie, że to A. G. był zainteresowany, żeby diagnosta B. S. potwierdził w dowodzie rejestracyjnym wykonanie badań technicznych, bez ich przeprowadzenia, ciągnika rolniczego, który nie był sprawny. To na prośbę A. G. K. B. skontaktował się z B. S. i spytał go o możliwość potwierdzenia badań w dowodzie rejestracyjnym. To też oskarżony dał dowód rejestracyjny z pieniędzmi K. B., aby ten przekazał go dalej diagnoście, żeby uczynić w nim odpowiednią wzmiankę. Wyjaśnienia K. B. nie budzą żadnych wątpliwości. Nie miał on żadnego interesu w tym, aby zeznawać na niekorzyść oskarżonego.

Materiałów z kontroli operacyjnej nie można było wykorzystać przy ustalaniu, czy oskarżony popełnił przestępstwo z art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o ochronie zwierząt oraz z art. 52 pkt 2 ustawy z dnia 13 października 1995 roku – Prawo Łowickie. Nie tylko ustawa o Straży Granicznej, ale też przepisy innych ustaw nie przewidują możliwości zarządzania kontroli operacyjnej polegającej na uzyskiwaniu i utrwalaniu rozmów telefonicznych w sprawach dotyczących tego rodzaju przestępstw.

Inne zaś zebrane dowody nie pozwalają na stanowcze ustalenie, iż A. G. uśmiercił potrąconą przez samochód sarnę i że dokonał zaboru jej tuszy. Bezpośrednim świadkiem tego zdarzenia był M. G., ale on skorzystał z prawa do odmowy udzielania odpowiedzi na pytania i w konsekwencji jego zeznania nic nie wniosły do sprawy. Świadek P. M. zeznał jedynie, że M. G. opowiadał, że potrącił leśne zwierzę. O udziale w tym zdarzeniu oskarżonego w ogóle nie wspomniał. Z kolei świadek C. C. zeznał, że M. G. opowiadał, że potrącił zwierzę, gdy jechał sam samochodem. Świadek przypomniał też sobie, że była rozmowa ze służbą dyżurną, że potrącone zwierzę dorżnięto i że zabrał je A. G.. C. C. dodał, że nie wie, kto dorżnął zwierzę, nie widział, żeby ktoś przywiózł potrącone zwierzę do placówki. Na tej podstawie, że świadek tylko słyszał rozmowę, iż oskarżony zabrał potrącone zwierzę, nie sposób jest dokonać pewnego ustalenia, że to właśnie A. G. a nie M. G. zabrał tuszę kozła sarny. Innych dowodów na tę okoliczność prokurator nie przedstawił.

Odnośnie apelacji prokuratora:

Nie można zgodzić się z prokuratorem, że Sąd I instancji nie nadał istotnym okolicznościom obciążającym właściwego znaczenia i w konsekwencji orzekł karę, która jest niewspółmiernie łagodna i nie spełnia dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 k.k. Faktem jest, że istnieje szereg okoliczności obciążających oskarżonego. Popełnione przez niego przestępstwa, a zwłaszcza polegające na przekazywaniu przemytnikom informacji o rozmieszczeniu patroli Straży Granicznej, cechują się znaczną szkodliwością społeczną. Rację ma prokurator, że swoim zachowaniem oskarżony niejako osłabiał zaufanie do funkcjonariuszy Straży Granicznej. Oskarżony jako funkcjonariusz Straży Granicznej był powołany do ochrony granicy Rzeczpospolitej Polskiej. Miał między innymi zadanie przeciwdziałać nielegalnemu sprowadzaniu do Polski wyrobów akcyzowych. Tymczasem A. G. zamiast wypełniać ten obowiązek, swoim działaniem umożliwiał innym osobom popełnianie przestępstw związanych z przekraczaniem granicy. Taka postawa oskarżonego jest wysoce karygodna i zasługuje na potępienie. Nie oznacza to jednak, że należy wymierzać wobec niego długoletnią karę pozbawienia wolności. Oskarżony już poniósł konsekwencje swojego nagannego zachowania. Zakończyła się bowiem jego kariera w Straży Granicznej. Został wydalony ze służby. Nie można też tracić z pola widzenia okoliczności łagodzących dla oskarżonego. Przede wszystkim należało wziąć pod uwagę, że A. G. nigdy wcześniej nie był karany. W miejscu swego zamieszkania cieszy się pozytywną opinią środowiskową. Prowadzi ustabilizowany tryb życia. Pomimo popełnienia kilku przestępstw nie można uznać, że jest osobą zdemoralizowaną. Ażeby osiągnąć wobec oskarżonego cele wychowawcze i poprawcze, nie jest konieczne odbywanie przez niego długotrwałej kary pozbawienia wolności. Orzekanie wobec niego kilkuletniej kary pozbawienia wolności nie jest też wymagane względami ogólno – prewencyjnymi. Wystarczającym ostrzeżeniem i przestrogą dla innych funkcjonariuszy Straży Granicznej jest to, że przestępcze wykorzystanie statusu funkcjonariusza publicznego pociąga za sobą nie tylko wydalenie ze służby, ale również osadzenie w więzieniu oraz obowiązek zapłacenia dotkliwej kary pieniężnej.

Wniosek

Apelacja obrońcy oskarżonego:

- o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznnania.

Apelacja prokuratora:

- o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie A. G. kary 3 lat pozbawienia wolności.

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Odnośnie wniosku z apelacji obrońcy:

Jak wskazano wyżej brak było podstaw do przypisania oskarżonemu przestępstwa uczestnictwa w zorganizowanej grupie przestępczej oraz przestępstwa polegającego na niehumanitarnym uśmierceniu zwierzęcia i zaborze jego tuszy. Dlatego też należało częściowo uwzlgędnić wniosek obrońcy i uniewinnić oskarżonego od popełnienia tych przestępstw.

Odnośnie wniosku prokuratora:

Ponieważ orzeczona wobec oskarżonego kara łączna nie jest rażąco łagoda, brak było podstaw do uwzględnienia wniosku z apelacji prokuratora.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymano wyrok w części dotyczacej czynów z punktu IV i VI

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Brak było podstaw do zakwestionowania poczynionych ustaleń faktycznych przez Sąd pierwszej w zakresie tych czynów. Oskarżony przyznał się do czynu z punktu VII, a jego wyjaśnienia w tej części zmajdują potwierdzenie w zeznaniach świadka, który wraz z nim w 18 stycznia 2019 roku podczas służby dokonywał kontroli drogowej. Jak wcześniej wskazano z zeznań świadków jednoznacznie wynika, że oskarżony dwukrotnie dopuścił się przestępstwa składania fałszywych zeznań.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Uniewinniono oskarżonego od popełnienia czynów przypisanych mu w punktach I i III. Wyeliminowano z opisu czynów przypisanych oskarżonemu w punktach II i V sformułowania „w ramach zorganizowanej grupy przestępczej” i z kwalifikacji prawnej tych czynów wyeliminowano art. 65 §1 k.k.. Zmieniono opis czynu przypisanego w punkcie VII uściślając, że do podżegania doszło za pośrednictwem innej ustalonej osoby. Orzeczono ponownie o karze łącznej.

Zwięźle o powodach zmiany

Na podstawie zebranych dowodów, a w szczególności materiałów z kontroli operacyjnej, nie sposób było ustalić, że oskarżony działał w strukturze jakiejś grupy zajmującej się sprzecznym z prawem sprowadzaniem do Polski wyrobów akcyzowych. Nie można było ustalić, co to była za grupa, kim byli jej członkowie i czym się zajmowali czy była ona shierarchizowana czy też miała strukturę poziomą z ustalonymi rolami jej członków. Można było jedynie przyjąć, że oskarżony współdziałał z innymi osobami. Jest to jednak dalece za mało, aby można było przyjąć, że był on uczestnikiem zorganizowanej grupy przestępczej. Tym samym nie można było też uznać, że dopuszczał się przestępstw w ramach zorganizowanej grupy przestępczej.

Materiałów z kontroli operacyjnej nie można było wykorzystać co do przestępstwa polegającego na uśmierceniu zwierzęcia leśnego i zabrania jego tuszy. Z innych zaś przeprowadzonych na rozprawie dowodów nie wynika jednoznacznie, że oskarżony dopuścił się tego rodzaju przestępstwa.

Z zeznań K. B. jednoznacznie wynika, że oskarżony za pośrednictwem tego świadka wręczył diagnoście korzyść majątkową oraz nakłonił do poświadczenia nieprawdy w dowodzie rejestracyjnym. Z tego względu należało uściślić opis tego czynu.

Orzekając na nowo o karze łącznej wzięto pod uwagę zarówno okoliczności obciążające oskarżonego, jak i łagodzące. Jak wcześniej wskazano, oskarżony nie jest osobą zdemoralizowaną. Stąd tez niezasadne jest orzekanie wobec niego długoterminowej kary pozbawienia wolności. Stosownie do treści art. 85a k.k. za karę, która osiągnie wobec A. G. cele zapobiegawcze i wychowawcze oraz jednocześnie spełni potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, należało uznać karę jednego roku i pięciu miesięcy pozbawienia wolności.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

I, III

O kosztach w części uniewinniającej orzeczono na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k.

O jednej opłacie za obie instancje orzeczono na podstawie art.10 ust, art. 2 ust. 1 pkt 4 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (t. j. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.

Względy słusznościowe przemawiały za zwolnieniem na podstawie art. 624 oskarżonego od ponoszenia pozostałych kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

7. PODPIS