Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 417/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 5 maja 2022 r., sygn. akt II K 1604/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------------

-----------------------------------------------

-----------------

------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------------

---------------------------------------------

-----------------

------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

-------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

--------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

  3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Z apelacji obrońcy oskarżonej:

1. Naruszenie przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie przez Sąd I instancji dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów zgromadzonych w postępowaniu, a w szczególności:

- na podstawie niepełnego materiału dowodowego, pomijając zarazem okoliczności wynikające ze spójnych i wiarygodnych zeznań świadka G. P. złożonych w drodze pomocy prawnej, które w pełni korelują z dowodami z dokumentów zgromadzonych w sprawie (aktami notarialnymi, pokwitowaniem z dnia 8 kwietnia 2005 roku, pisemnym oświadczeniem oskarżonej, protokołem z rozprawy cywilnej o sygn. akt I C 1491/14 z dnia 5 marca 2015 roku);

- poprzez wydanie rozstrzygnięcia w oparciu o dowód z dokumentów w postaci wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 19 lipca 2012 roku, aktów notarialnych umowy darowizny z dnia 2 kwietnia 2013 roku, pomijając zaś okoliczności i fakty wynikające z pozostałych dokumentów, tj. pokwitowania z dnia 8 kwietnia 2005 roku, umowy sprzedaży z dnia 18 kwietnia 2005 roku, umowy darowizny z dnia 24 listopada 2011 roku oraz pisemnych oświadczeń oskarżonej;

- poprzez wydanie rozstrzygnięcia w oparciu o dowód z zeznań pokrzywdzonej M. Ż., która ze względu na charakter zarzucanego czynu nie ma wiedzy na temat okoliczności zawarcia umowy darowizny przez oskarżoną oraz wzajemnych rozliczeń i ustaleń oskarżonej z synem G. P., a w konsekwencji:

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

2. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę wydanego orzeczenia polegający na przyjęciu, że oskarżona zawierając z synem umowę darowizny nieruchomości położonej w D. w dniu 2 kwietnia 2013 r. miała zamiar udaremnienia wykonania orzeczenia sądowego z dnia 19 lipca 2012 roku i uszczuplenia wierzyciela, podczas gdy nie sposób tego przyjąć w oparciu o przeprowadzone dowody, m. in. zeznania G. P., akty notarialne z dnia z dnia 2 kwietnia 2013 roku, protokół rozprawy cywilnej sygn. akt I C 1491/14 z dnia 5 marca 2015 roku, akt notarialny z dnia 24 listopada 2011 roku, pokwitowanie odbioru gotówki z dnia 8 kwietnia 2005 roku oraz pisemne oświadczenia oskarżonej z dnia 15 października 2021 roku oraz dnia 25 kwietnia 2022 roku, zaś darowanie udziału w nieruchomości w dniu 2 kwietnia 2013 roku stanowiło rozliczenie z synem wobec otrzymanej od niego w 2005 roku gotówki i w żadnym stopniu działanie oskarżonej nie wypełniło znamion przestępstwa z art. 300 § 2 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Z apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej:

3. Naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na treść wyroku, art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. poprzez niezawarcie w opisie czynu przypisanego oskarżonej – mimo dokonania w tym zakresie trafnych i odpowiadających prawdzie ustaleń faktycznych – wszystkich znamion typu czynu (przypisanego czynu), tj. że oskarżona działając w zamiarze bezpośrednim, w celu udaremnienia wykonania orzeczenia Sądu (SR w Jeleniej Górze z dnia 19.07.2012r., sygn. akt I C 181/09) uszczupliła zaspokojenie swojej wierzycielki M. Ż. przez to, że darowała swojemu synowi G. P. składnik swojego majątku – nieruchomość stanowiącą działkę nr (...) zabudowaną, położoną w D., dla której Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze prowadzi księgę wieczystą KW (...), tj. nieruchomość zagrożoną zajęciem.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1

W pierwszej kolejności zaznaczyć należy, iż zgodnie z dyrektywą art. 7 k.p.k., organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych w sposób swobodny z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd Rejonowy w pisemnych motywach wydanego rozstrzygnięcia w sposób logiczny i wyczerpujący wyjaśnił, na których dowodach oparł poczynione w sprawie ustalenia faktyczne, a którym odmówił waloru wiarygodności i z jakiego powodu, zaś Sąd Odwoławczy tę ocenę w pełni aprobuje.

Sąd Rejonowy w głównej mierze oparł swoje ustalenia na treści zgromadzonych w aktach sprawy dokumentów wydanych w prowadzonym postępowaniu cywilnym, treści aktów notarialnych i odpisów ksiąg wieczystych. Wobec treści tych dokumentów oraz wynikającej z niej w sposób jednoznaczny korelacji czasowej pomiędzy uzyskaniem przez wierzycielkę M. Ż. klauzuli wykonalności i złożeniem wniosku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego (11 lutego 2013 r.) a dokonaniem przez oskarżoną darowizny jedynego składnika swojego majątku o większej wartości - nieruchomości położonej w D. nr (...)na rzecz syna (2 kwietnia 2013 r.), Sąd Rejonowy jedynie częściowo dał wiarę zeznaniom G. P. (w tym treści protokołu rozprawy z dnia 5 marca 2015 r. w sprawie I C 1491/14). Chociaż treść tych zeznań dotyczących przekazania matce pieniędzy umożliwiających zakupienie nieruchomości będącej następnie przedmiotem darowizny pozostaje spójna ze stanowiskiem oskarżonej wyrażonym w kierowanych do sądu pismach i oświadczeniach, nie stanowią one jednak podstawy do podważenia słuszności zaskarżonego wyroku.

Należy zwrócić uwagę, iż nakaz zapłaty z powództwa M. Ż. został wydany przeciwko J. W. już 4 listopada 2008 r. (sygn. akt I Nc 924/08). Wyrokiem z dnia 19 lipca 2012 r. nakaz ten utrzymano w mocy w przeważającej części (dotyczącej kwoty 29.527,20zł należności głównej), zaś 21 stycznia 2013 r. orzeczeniu temu nadano klauzulę wykonalności (sygn. akt I C 181/09). Skoro zatem przed dokonaniem przedmiotowej darowizny w dniu 2 kwietnia 2013 r. przeciwko J. W. wydano prawomocne orzeczenie zasądzające należność na rzecz M. Ż., to opierając się na zasadach logiki i doświadczenia życiowego nie sposób uznać, iż oskarżona działała bez świadomości pokrzywdzenia wierzyciela. Za słusznością takiego wniosku przemawia także postawa prezentowana przez J. W., która zarówno w postępowaniu cywilnym, jak i przed sądem karnym negowała zasadność roszczenia M. Ż.. Oskarżona starała się podważyć wydany tytuł wykonawczy i pomimo wyczerpania wszystkich środków prawnych nie udało jej się powstrzymać prowadzonej przez komornika egzekucji, podjęła zatem kroki, które miały skuteczność tej egzekucji znacznie ograniczyć.

Nie uszło uwadze Sądu orzekającego, że J. W. dokonała zakupu nieruchomości położonej w D. nr (...), dla której Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze prowadził księgę wieczystą nr (...) w maju 2007 r., a darowizny na rzecz G. P. dokonała niemal 5 lat później, już po wszczęciu postępowania egzekucyjnego z majątku oskarżonej. Nie ulega zatem wątpliwości, iż to obawa przed zajęciem tego składnika majątku J. W. stanowiła impuls do dokonania darowizny przedmiotowej nieruchomości na rzecz syna.

Wbrew stanowisku skarżącego, nie doszło zatem do naruszenia zasad postępowania określonych w art. art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k., a podstawę wyroku stanowił całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Podkreślić przy tym należy, iż dokonanie przez Sąd orzekający innej oceny zebranego w sprawi materiału dowodowego, aniżeli subiektywne przekonanie oskarżonej, nie jest równoznaczne z naruszeniem przez Sąd I instancji zasad postępowania.

Ad. 2

Przypomnieć należy, iż zgodnie z dyspozycją art. 8 § 2 k.p.k. prawomocne rozstrzygnięcie sądu kształtujące prawo lub stosunek prawny jest orzeczeniem wiążącym dla sądu karnego. Taki właśnie charakter miał prawomocny wyrok Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z 17 marca 2015r. w sprawie I C 1491/14 uwzględniający skargę pauliańską wierzycielki oskarżonej i skutkujący uznaniem za bezskuteczną wobec M. Ż. umowy darowizny nieruchomości położonej w D., stanowiącej zabudowaną działkę gruntu nr (...), dla której Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze prowadzi księgę wieczystą nr (...), zawartą w dniu 2 kwietnia 2013 r. w J. pomiędzy J. W. a G. P. przed notariuszem A. W. – akt notarialny rep. A nr 1328/2013 w zakresie wierzytelności wynikającej z tytułu wykonawczego w postaci wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 19 lipca 2012 r. (sygn. akt I C 181/09). Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 3 listopada 2015 r. o sygn. akt II Ca 414/15 oddalił apelację od tego wyroku.

Obecne ujęcie przepisów art. 300 k.k. wskazuje, że przedmiotem ochrony jest interes majątkowy wierzycieli. Ubocznym przedmiotem ochrony art. 300 § 2 k.k. jest także interes wymiaru sprawiedliwości w zakresie prawidłowego przebiegu postępowania egzekucyjnego lub postępowania zabezpieczającego. Przedmiot wykonawczy przestępstw na szkodę wierzycieli z art. 300 k.k. jest specyficzny, bo jest nim własne mienie dłużnika. To właśnie odróżnia te typy przestępstw od przestępstw przeciwko mieniu. Co prawda analogicznie do przestępstw przeciwko mieniu ta grupa także godzi w cudze interesy majątkowe. Jednak w przeciwieństwie do przestępstw przeciwko mieniu, gdzie na skutek czynu sprawcy następuje zubożenie mienia pokrzywdzonego, w tych przestępstwach naruszenie cudzych interesów majątkowych polega na tym, że sprawca wyzbywa się, obciąża lub ukrywa własny majątek po to, aby wierzyciele nie byli w stanie skutecznie z majątku dłużnika zaspokoić swoich prawnie uzasadnionych roszczeń majątkowych. Mimo że czyn z art. 300 § 2 k.k. jest zaliczany do tzw. przestępstw gospodarczych, to przepis ten chroni każdy rodzaj wierzytelności, której przymusowo wierzyciel dochodzi od dłużnika (tak też M. Gałązka, Kodeks..., 2019, s. 1453).

Dla ustalenia, iż J. W. wypełniła znamiona zarzucanego jej czynu z art. 300 § 2 k.k. kluczowe jest zatem ustalenie, iż w dniu popełnienia przypisanego jej czynu, tj. 2 kwietnia 2013 r. była ona właścicielką nieruchomości zabudowanej w D., co potwierdzają zgromadzone w sprawie dokumenty, w tym treść aktu notarialnego. Dokonując darowizny tej nieruchomości na rzecz swojego syna G. P. miała ona pełną świadomość toczącego się przeciwko niej postępowania egzekucyjnego, zaś dokonana czynność w sposób oczywisty zmierzała do uniknięcia zaspokojenia przysługującej M. Ż. wierzytelności poprzez zajęcie nieruchomości położonej w D. nr (...), dla której Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze prowadził księgę wieczystą nr (...).

Kwestia źródła finansowania zakupu przedmiotowej nieruchomości przez oskarżoną czy jej rozliczeń z synem nie ma żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia w badanej sprawie, podobnie jak subiektywne przekonanie oskarżonej, iż przysługująca M. Ż. wierzytelność jest świadczeniem niezależnym. Podnoszone przez obrońcę zarzuty nie stanowią podstawy do jej uniewinnienia, zaś ustalenia faktyczne leżące u podstaw zaskarżonego wyroku uznać należy za w pełni prawidłowe.

Ad. 3

Sformułowany przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej zarzut naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. poprzez niezawarcie w opisie czynu przypisanego oskarżonej – mimo dokonania w tym zakresie trafnych i odpowiadających prawdzie ustaleń faktycznych – wszystkich znamion typu czynu poprzez wskazanie, że oskarżona działała w zamiarze bezpośrednim, był zarzutem bezzasadnym. Przypomnieć należy, iż przypisany J. W. występek z art. 300 § 2 k.k. jest przestępstwem umyślnym, które może zostać popełnione z zamiarem bezpośrednim albo ewentualnym. Należy przy tym zwrócić jednak uwagę, iż Sąd Rejonowy w zawartym w pkt I części dyspozytywnej wyroku opisie czynu przyjął, iż oskarżona 2 kwietnia 2013 r. uszczupliła zaspokojenie swojego wierzyciela M. Ż. darując swojemu synowi G. P. przedmiotową nieruchomość. Oczywistym jest zatem, iż oskarżona działała z zamiarem bezpośrednim, gdyż z samego charakteru czynności darowizny wynika działanie intencjonalne. Tym samym nie było konieczności, aby w zawartym w treści zaskarżonego wyroku opisie przypisanego J. W. czynu z art. 300 § 2 k.k. wskazać, iż oskarżona działa z zamiarem bezpośrednim. Wobec ustalenia, iż J. W. dokonała darowizny na rzecz syna w celu uszczuplenia zaspokojenia swojego wierzyciela jest oczywistym, iż oskarżona działała z zamiarem bezpośrednim. Jako że Sąd I instancji w pkt 1. części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku zawarł wymagany opis i kwalifikację prawną przypisanego J. W. czynu, nie było podstaw do uwzględnienia zarzutu naruszenia art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k.

Wniosek

1. Obrońca oskarżonej wnioskował o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i uniewinnienie J. W. od popełnienia zarzucanego jej czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

2. Pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie oskarżonej – w opisie przypisanego jej czynu – za winną tego, że w dniu 2.04.2013 r. w J. działając w zamiarze bezpośrednim w celu udaremnienia wykonania orzeczenia Sądu uszczupliła zaspokojenie swojego wierzyciela M. Ż. przez to, że darowała swojemu synowi G. P. składnik swojego majątku – nieruchomość stanowiącą działkę nr (...) zabudowaną, położoną w D., dla której Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze prowadzi księgę wieczystą KW (...) zagrożoną zajęciem, tj. występku z art. 200 § 2 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ad. 1

Jak już wspomniano, odnosząc się do zarzutów apelacji obrońcy oskarżonej, Sąd Odwoławczy zaaprobował ustalenia Sądu I instancji dotyczące przypisania J. W. sprawstwa i winy w zakresie zarzucanego jej czynu, nie znajdując tym samym żadnych podstaw do uniewinnienia oskarżonej od jego popełnienia. Nie ujawniono także żadnych przesłanek uzasadniających uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania. Wbrew zarzutom skarżącego, całościowa ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego ocenionego zgodnie z wymogami art. 7 k.p.k. prowadzi do przyjęcia, iż zachowanie oskarżonej objęte zaskarżonym wyrokiem stanowiło realizację znamion przypisanego jej przestępstwa.

Ad. 2

Wniosek pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej nie był zasadny, bowiem przyjęty w pkt I. części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku opis przypisanego J. W. czynu odpowiadał wymogom art. art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. i nie było konieczności jego zmiany poprzez wskazanie, iż oskarżona działała z zamiarem bezpośrednim. Okoliczność ta wynika bowiem w sposób oczywisty z zawartego w treści wyroku ustalenia, iż oskarżona wypełniła znamiona przypisanego jej przestępstwa, dokonując darowizny na rzecz swojego syna (co determinuje postać jej zamiaru).

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Odwoławczy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonej J. W..

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Jak już wspomniano, Sąd Odwoławczy nie uwzględnił zarzutów podniesionych przez obrońcę oskarżonej oraz pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej w wywiedzionych przez nich środkach odwoławczych, w pełni aprobując ustalenia i oceny Sądu I instancji leżące u podstaw zaskarżonego wyroku. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości, iż oskarżona dopuściła się przypisanego jej przestępstwa z art. 300 § 2 k.k. Biorąc pod uwagę kierunek apelacji stwierdzić również należy, iż kara 1 roku pozbawienia wolności za ten czyn została wymierzona z uwzględnieniem dyrektyw z art. 53 k.k. i jest adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżoną przestępstwa. Roczny okres probacji pozwoli na zweryfikowanie przyjętej w stosunku do oskarżonej pozytywnej prognozy kryminologicznej, zaś środek karny w postaci podania wyroku do publicznej wiadomości powinien oddziaływać wychowawczo na postawę oskarżonej. Wobec powyższego zaskarżony wyrok, jako trafny i prawidłowy, podlegał utrzymaniu w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

--------------------------------------------------------------------------------------------

6  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

III

IV

Sąd Odwoławczy na podstawie art. 636 § 2 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. zasądził od oskarżycielki posiłkowej M. Ż. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 10 złotych i wymierzył jej opłatę w kwocie 200 złotych, zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.

Ponadto Sąd II instancji na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982r. Prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. Ł. kwotę 516,60 złotych, w tym 96,60 złotych podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconej obrony oskarżonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym, której wysokość ustalono na podstawie § 2 i § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu. Powołane przepisy określają stawkę minimalną za obronę przed sądem okręgowym jako drugą instancją, która wynosi 420 złotych, którą to zgodnie z § 4 ust. 3 powołanego rozporządzenia uzupełniono o obowiązującą aktualnie stawkę podatku od towarów i usług.

Mając na względzie trudną sytuację materialną oskarżonej, Sąd Odwoławczy na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. zwolnił ją od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.

PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

przypisanie oskarżonej zarzucanego jej przestępstwa

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

opis czynu przypisanego oskarżonej

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana