Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Bełchatowie

z dnia 22 listopada 2022 roku w sprawie o sygn. akt II W 612/22

W dniu 22 lipca 2022 roku około godziny 19:20 M. B. z numeru (...) zgłosił dyżurnemu Komendy Powiatowej Policji w B., że przed sklepem w miejscowości J. (...) w gminie R. dwie osoby spożywają alkohol. Obwiniony miał oczekiwać na wysłany przez dyżurnego patrol Policji na miejscu zdarzenia.

/dowody: notatka urzędowa – k. 1, zeznania świadka M. K. – k. 37 (w zw. z k. 8 – 9)/

Po wyżej wymienionym zgłoszeniu funkcjonariusze Policji st. sierż. M. K. i asp. szt. T. D. udali się na miejsce zdarzenia, dokonując kontroli terenu w okolicach sklepu. Nikogo jednak nie znaleźli. Wewnątrz budynku pracowała jedna ekspedientka S. K., która oświadczyła, że w przeciągu ostatnich kilkudziesięciu minut ani na terenie sklepu, ani w jego pobliżu nikt nie spożywał alkoholu. Kobieta widziała jedynie jak przed sklepem na chwilę zatrzymało się białe auto dostawcze typu van, którego kierowca spoglądał jakiś czas na sklep. Kilkanaście minut przed przyjazdem Policji nieznany mężczyzna zakupił również butelkę piwa i cały czas niosąc zamkniętą butelkę w ręku, oddalił się w nieznanym kierunku. Na miejscu zdarzenia Policjanci nie zastali zgłaszającego M. B..

/dowody: zeznania świadka S. K. – k. 36 – 37 (w zw. z k. 7 i k. 11), zeznania świadka M. K. – k 37 (w zw. z k. 8 - 9)/

Wcześniej przed tym samym sklepem miały już miejsce podobne interwencje policyjne na skutek zgłoszeń dokonywanych przez obwinionego.

/fakt znany sądowi z urzędu, nadto dowód: zeznania świadka S. K. - k. 36 – 37 (w zw. z k. 7 i k. 11)/

Obwiniony M. B. ma (...)lata. Nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień na etapie czynności wyjaśniających. Był on wielokrotnie karany za wykroczenia z art. 66 § 1 pkt 1 k.w.

/fakty znane sądowi z urzędu, nadto dowody: protokół przesłuchania oskarżonego – k. 13, oświadczenie obwinionego, według którego był on karany z art. 66 § 1 pkt 1 k.w./

Rozprawa prowadzona była zaocznie, gdyż obwiniony, któremu doręczono zawiadomienie o terminie rozprawy, nie stawił się na nią, nie usprawiedliwił nieobecności i nie wnosił o odroczenie rozprawy.

/protokół rozprawy z dnia 22 listopada 2022 roku – k. 36/

Sąd ustalił opisywany stan faktyczny na podstawie policyjnej notatki urzędowej opisującej przebieg interwencji oraz zeznań świadków S. K. i M. K., które pozostawały ze sobą spójne i wzajemnie się uzupełniały. W ocenie Sądu zeznania te stanowiły wiarygodne źródła dowodowe. Świadkowie składali je bowiem w sposób uporządkowany, logiczny; nadto są oni osobami dla M. B. obcymi, a w konsekwencji nie mieli oni podstaw do pomawiania obwinionego o popełnienie zarzucanego mu wykroczenia czy też zeznawania nieprawdy na jego niekorzyść.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 66 § 1 pkt 1 k.w., kto chcąc wywołać niepotrzebną czynność, fałszywą informacją lub w inny sposób wprowadza w błąd instytucję użyteczności publicznej albo organ ochrony bezpieczeństwa, porządku publicznego lub zdrowia, podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny do 1500 zł.

Zachowanie określone w wyżej wymienionym przepisie polega na wywołaniu u osoby zawiadamianej, reprezentującej instytucję lub organ, błędnego przeświadczenia o konieczności podjęcia czynności pozostających w zakresie jej kompetencji, mimo braku podstaw, które uzasadniałyby ich podjęcie. Koniecznie jest zatem ustalenie bezpośredniego zamiaru sprawcy wykroczenia z art. 66 § 1 pkt 1, który ma świadomość, że czynność ww. instytucji bądź organu jest w danych okolicznościach faktycznych zbędna, a i tak chce taką niepotrzebną czynność wywołać, przy czym dla przypisania odpowiedzialności nie mają znaczenia pobudki czy motywy obwinionego, a jedynie wola wywołania owej zbędnej czynności oraz umyślne wprowadzenie wymienionych w przepisie organów w błąd poprzez przekazanie nieprawdziwej informacji albo w inny sposób.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje, że M. B. zdawał sobie sprawę z tego, że zgłasza interwencję dyżurnemu Komendy Powiatowej Policji, mimo braku uzasadnionych podstaw do jej podjęcia. Według poczynionych przez Sąd w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych, obwiniony obserwował teren sklepu z samochodu, a po dokonaniu zgłoszenia oddalił się, mimo iż miał on oczekiwać na miejscu rzekomego zdarzenia na przyjazd funkcjonariuszy Policji. Sąd dał wiarę nie tylko zeznaniom pełniącego wówczas służbę świadka M. K., ale również zeznaniom świadek S. K. – ekspedientki pracującej w dniu zarzucanego obwinionemu czynu w ww. sklepie – która jednoznacznie i stanowczo stwierdziła, że w przeciągu kilkudziesięciu minut przed interwencją ani w budynku sklepu ani w jego pobliżu nikt na pewno nie spożywał alkoholu.

Wymierzając obwinionemu karę, Sąd kierował się stopniem społecznej szkodliwości czynu, biorąc również pod uwagę cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do osoby ukaranej (art. 33 § 1 k.w.). Zdaniem Sądu popełnione przez M. B. wykroczenie cechowało się znacznym stopniem społecznej szkodliwości. Zachowanie obwinionego doprowadziło do zaangażowania służb odpowiadających za bezpieczeństwo obywateli do przeprowadzenia niepotrzebnej interwencji. Obwiniony ma (...) lata, jest osobą dojrzałą emocjonalnie i doświadczoną życiowo, jest również poczytalny. Dopuścił się popełnienia czynu umyślnie, z pełną premedytacją i znajomością potencjalnych konsekwencji swojego nieodpowiedzialnego zachowania. Sąd nie dopatrzył się więc żadnych okoliczności, które mogłyby umniejszać jego stopień winy. Jako okoliczności wpływające na zaostrzenie wymiaru kary Sąd przyjął również uprzednią karalność obwinionego za podobne wykroczenia.

Mając na względzie powyższe rozważania, Sąd na podstawie art. 66 § 1 pkt 1 k.w. wymierzył mu karę grzywny w kwocie 1000 złotych. W przekonaniu Sądu kara ta pozostaje adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz będzie stanowiła realną dolegliwość dla obwinionego, która nie tylko uświadomi mu konsekwencje nieodpowiedzialnego, niezgodnego z prawem zachowania, ale również spełni względem niego rolę wychowawczą i prewencyjną, zniechęcając do popełniania podobnych wykroczeń w przyszłości.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 119 § 1 k.p.w., zasądzając od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 100 złotych tytułem zwrotu zryczałtowanych wydatków postępowania w oparciu o § 3 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia. Kwota 100 złotych wymierzonej obwinionemu opłaty została natomiast ustalona zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych.