Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 października 2022 roku.

Sąd Rejonowy w Golubiu - Dobrzyniu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Leszek Osiński

Protokolant: st. sekr. sądowy Barbara Dera

w obecności oskarżyciela - funkcjonariusza Policji -------

po rozpoznaniu dnia 25 października 2022 roku

sprawy J. S.

s. J. i H. z domu O.

ur. (...) w G. (...)

obwinionego o to, że: w okresie od dnia 22 kwietnia 2022 roku godz. 19:00 do dnia 23 kwietnia 2022 roku godz. 10:30 w miejscowości B., rejon posesji (...) gm. R. dokonał uszkodzenia zasiewów- trawy na powierzchni 35 arów na działce o nr (...) o wartości 2000 złotych na szkodę W. R.

tj. o wykroczenie z art. 156 kw

ORZEKA:

I.  uznaje obwinionego J. S. za winnego popełnienia zarzucanego mu we wniosku o ukaranie czynu, tj. wykroczenia z art. 156 § 1 kw i za to na mocy art. 156 § 1 kw w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw wymierza mu karę grzywny w kwocie 200 (dwieście) złotych;

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30,00 zł (trzydzieści złotych) tytułem opłaty i obciąża go wydatkami w sprawie w kwocie 100 zł (stu złotych).

II W 273/22

UZASADNIENIE

Wnioskiem o ukaranie Komendanta Powiatowego Policji w G. (...) z dnia 6 maja 2022 roku J. S. został obwiniony o to, że: w okresie od dnia 22 kwietnia 2022 roku godz. 19:00 do dnia 23 kwietnia 2022 roku godz. 10:30 w miejscowości B. rejon posesji (...) gmina R. dokonał uszkodzenia zasiewów- trawy na powierzchni 35 arów na działce o nr (...) o wartości 2000 złotych na szkodę W. R., tj. o wykroczenie z art. 156 § 1 kw.

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Działka oznaczona nr ewidencyjnym (...) położona w B., gmina R. stanowi własność W. R.. Otrzymał on tę nieruchomość w drodze darowizny od swojej siostry H. N. w dniu 17 czerwca 2021 roku. Dla nieruchomości tej Sąd Rejonowy w Golubiu-Dobrzyniu IV Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o nr (...)

Sąsiadem W. R. jest obwiniony J. S., zamieszkały (...). Przez okres od 2014 roku do dnia 22 kwietnia 2022 roku obwiniony za zgodą W. R., a wcześniej jego siostry H. N., obrabiał nieruchomość stanowiącą działkę o nr (...).

W dniu 22 kwietnia 2022 roku pomiędzy stronami doszło do nieporozumień w przedmiocie granicy działek oraz planowanego ustawienia przez pokrzywdzonego płotu.

W tymże dniu J. S. obrabiał swoją ziemię i kiedy zauważył pokrzywdzonego W. R., który w tym czasie montował ogrodzenie na swojej działce w miejscowości B., podjechał do niego ciągnikiem, aby porozmawiać o przebiegu tegoż ogrodzenia. Wskazał wówczas pokrzywdzonemu, aby ten odsunął się z ogrodzeniem od granicy tak, aby obrabiając działkę nie zahaczył sprzętem rolniczym ustawianego płotu. Pokrzywdzony odmówi i na tym tle doszło do nieprozumień. J. S. oświadczył wówczas W. R., że nie będzie już uprawiał jego ziemi, na co ten się zgodził i oznajmił obwinionemu, że w takim razie nie ma już prawa wjazdu na jego działkę. Obwiniony i pokrzywdzony rozstali się. Następnego dnia rano pokrzywdzony zauważył, że jego działka została zorana. Obwiniony dokonał zniszczenia zasiewu trawy na obszarze około 35 arów na działce pokrzywdzonego W. R..

Obwiniony J. S. jest właścicielem gospodarstwa rolnego o powierzchni 27 ha wraz z budynkami gospodarczymi i sprzętem rolniczym.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowo wyjaśnień obwinionego J. S.- (k. 42-43), zeznań świadka W. R. (k. 43), dokumentacji fotograficznej (k. 6-11, 40-41), aktu notarialnego z mapami (k. 12-19).

J. S. zarówno w toku czynności wyjaśniających, jak i na rozprawie nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Obwiniony wyjaśniał, że za zgodą pokrzywdzonego obrabiał kawałek ziemi przy budynku pokrzywdzonego. Obwiniony potwierdził, że wjechał na tę działkę i zaorał trawę. Tłumaczył jednakże, że zrobił to z uwagi na to, że chciał tam posiać kukurydzę. Obwiniony wskazał, że nie wie, czy dnia 22 kwietnia 2022 roku była rozmowa z pokrzywdzonym w przedmiocie zaprzestania korzystania przez niego z tej części nieruchomości. Kwestionował, aby w akcie złości/zemsty zniszczył trawę na wskazanym fragmencie nieruchomości. Twierdził, że trawa była słaba i dlatego też gruberował działkę pod nowy zasiew - tym razem kukurydzy.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego w zakresie pokrywającym się z ustalonym stanem faktycznym. W zakresie okoliczności sporu sąsiedzkiego między stronami, przede wszystkim faktu zaorania przedmiotowej nieruchomości, jego relacja znalazła potwierdzenie w pozostałym wiarygodnym materiale dowodowym. Sąd natomiast uznał za niewiarygodne wyjaśnienia obwinionego, że zniszczył trawę nie w akcie złości, czy rewanżu, lecz mając zamiar posiać tam kukurydzę. Ponadto nie dano wiary wyjaśnieniom obwinionego w zakresie, że nie wie on czy doszło w dniu 22 kwietnia 2022 roku do rozmowy z pokrzywdzonym, która zakończyła się ustaleniem, że obwiniony ma zaprzestać obrabiania tej działki. Stanowisku obwinionego przeczą zeznania świadka W. R. oraz dokumentacja fotograficzna. Świadek W. R. szczegółowo opisał przebieg rozmowy z obwinionym i ich ustalenia dotyczące uprawy spornego fragmentu działki. Jego relacja jest wiarygodna. Największe zdziwienie musi budzić, iż obwiniony zniszczył zasiew trawy akurat dzień po rozmowie wskazanej przez pokrzywdzonego. Wtedy to podjął decyzję o zmianie sposobu uprawy działki (zasiew kukurydzy). Co równie istotne, nie mógł tego uczynić ponieważ działka stanowi własność pokrzywdzonego, który wyraźnie wskazał, iż wobec braku porozumienia co do przebiegu płotu odstępuje od grzecznościowej umowy zezwalającej obwinionemu na użytkowanie spornego fragmentu działki. Wskazane ustalenia dają jasno do zrozumienia, iż postawa obwinionego była bezpośrednim skutkiem wcześniejszej rozmowy z pokrzywdzonym. Bynajmniej nie chodziło w tym wypadku o zmianę zasiewu, ale celowe zniszczenie działki jako swego rodzaju retorsja za skutek wcześniejszej rozmowy. Było to więc działanie celowe, nastawione na zniszczenie zasiewu.

Podstawą ustaleń faktycznych Sądu stanowiły również zaliczone w poczet materiału dowodowego dokumenty, gdyż zostały sporządzone w przewidzianej formie i podpisane przez osoby do tego uprawnione, a ich rzetelność i wiarygodność nie były podważane przez strony w trakcie przewodu sądowego. Żadna ze stron nie kwestionowała również autentyczności dokumentacji fotograficznej składanej do akt sprawy.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę J. S. w odniesieniu do zarzucanego mu wykroczenia kwalifikowanego z art. 156 § 1 kw Zachowanie obwinionego naruszające wskazany przepis polegało na uszkodzeniu zasiewów trawy na działce (...)położonej w B..

Zgodnie z przepisem art. 156 § 1 kw kto na nienależącym do niego gruncie rolnym lub leśnym niszczy zasiewy, sadzonki lub trawę, podlega karze grzywny do 500 zł albo karze nagany.

Nie ulega wątpliwości, iż działka nr(...) położona w miejscowości B. stanowi grunt rolny. Pośrednio, na podstawie wyjaśnień samego obwinionego, oraz bezpośrednio - zeznań świadka W. R. - a przede wszystkich na skutek porównania dokumentacji fotograficznej przedłożonej przez pokrzywdzonego, ustalić można fakt uszkodzenia w/w działki przez obwinionego i przypisany zakres i formę tego uszkodzenia.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał obwinionego za winnego popełnienia czynu, wyczerpującego znamiona wykroczenia z art. 156 § 1 kw. Oceniając stronę podmiotową przedmiotowego czynu wskazać należy, iż J. S.. jest osobą pełnoletnią i miał pełną poczytalność w czasie popełniania wykroczenia. Jest zatem osobą zdolną do ponoszenia odpowiedzialności. Zebrane w sprawie dowody pozwalają przypisać mu zarzut, iż świadomie i złośliwie zniszczył zasiew trawy na przedmiotowej nieruchomości. Nie ma w niniejszej sprawie wątpliwości, że do zniszczenia doszło na nieruchomości stanowiącej własność pokrzywdzonego. Jeśli nawet obwiniony korzystał na podstawie ustnego przyzwolenia z tejże działki i to on posiał tę trawę to winien ja zebrać, a nie zaorać, niszcząc teren działki.

Przy wymiarze kary w zakresie zarzuconego obwinionemu czynu Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 33 k.w. oraz ustawowymi granicami zagrożenia przewidzianymi przez ustawodawcę. Jako okoliczność obciążającą sąd miał na uwadze brak skruchy po stronie obwinionego. Z drugiej jednak strony okolicznością łagodzącą jest to, iż obwiniony nie jest osobą naruszającą przepisy prawa i prowadzi ustabilizowany tryb życia. Przy wymiarze wysokości grzywny Sąd uwzględnił ponadto wysokość dochodu obwinionego w kontekście kosztów jego własnego utrzymania oraz kosztów prowadzenia gospodarstwa rolnego o produkcyjnym charakterze.

W świetle powyższego Sąd uznał, iż kara grzywny w wymiarze 200 zł za przypisany obwinionemu czyn jest słuszną, sprawiedliwą w odczuciu społecznym i spełnia ona – zwłaszcza w wymiarze indywidualnym – swą prewencyjną rolę. Tak orzeczona kara mianowicie spowoduje, że obwiniony zdobędzie się na refleksję nad swoim postępowaniem i nie popełni więcej podobnego czynu.

O kosztach postępowania sąd orzekł na podstawie art. 118 § 1 kpw, zasadzając je od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa. Na koszty te złożyła się kwota 30 złotych tytułem opłaty oraz kwota 100 zł tytułem wydatków postępowania. Obwiniony uzyskuje stały dochód, a zatem zapłata kosztów nie na razie go na istotny uszczerbek w utrzymaniu.