Pełny tekst orzeczenia

1.Przewodniczący:

1.SSO Waldemar Majka

1.Protokolant:

1.Ewa Ślemp

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 1024/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z 15 września 2022 roku, sygnatura III K 2132/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

Uchylenie

☐

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

I. P.

Niekaralność oskarżonego

Informacja z KRK

669

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść przedmiotowego wyroku, polegający na nieprawidłowym uznaniu, iż zgromadzony materiał dowodowy, a w szczególności oparcie się wyłącznie na opinii sądowo-lekarskiej wydanej przez biegłych z (...) w P. wskazującej, że postępowanie lekarza I. P. w ramach opieki nad pacjentem Z. M. w dniu 25 marca 2017 roku w (...) było prawidłowe, zgodne ze sztuką medyczną i nie naraziło pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu uzasadnia przyjęcie, że oskarżony nie dopuścił się zarzuconego mu przestępstwa, podczas gdy prawidłowa ocena całości zebranego w sprawie materiału dowodowego, a to ta część twierdzeń biegłych z (...) J. w K. C. M. zawarta w opinii głównej i opiniach uzupełniających wskazujących, iż błędna decyzja lekarza I. P. o nie wykonaniu badania tomografii komputerowej głowy, którego wykonanie pozwoliłoby na stwierdzenie u pacjenta ognisk po przebytych wcześniej udarach skutkowała zmniejszeniem szans na uniknięcie udaru i narażała pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, a warunek bezpośredniości został zachowany, gdyż do wystąpienia udaru mózgu nie było konieczne zaistnienie dodatkowego czynnika, bez przeprowadzenia mogących rozwiać wątpliwości dodatkowych czynności w postaci chociażby konfrontacji biegłych czy też uzyskanie kolejnej specjalistycznej opinii, prowadzi do wniosku, iż oskarżony dopuścił się zarzuconego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja prokuratora okazała się nietrafną.

Zgodnie z §13 obowiązującego w dacie czynu rozporządzenia Ministra Zdrowia z 3 listopada 2011 roku w sprawie szpitalnego oddziału ratunkowego (Dz.U.2011.237.1420) minimalne zasoby kadrowe szpitalnego oddziału ratunkowego to: ordynator (kierownik) oddziału i pielęgniarka oddziałowa, lekarze w liczbie niezbędnej do zabezpieczenia prawidłowego funkcjonowania oddziału, w tym co najmniej jeden lekarz systemu przebywający stale w oddziale oraz pielęgniarki lub ratownicy medyczni w liczbie niezbędnej do zabezpieczenia prawidłowego funkcjonowania oddziału. Definicję lekarza systemu określał przepis art.3 pkt 3 ustawy z dnia 8 września 2006 roku o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz.U.2006.191.1410 ze zmianami), który w dacie czynu posiadał brzmienie, iż lekarz systemu, to lekarz posiadający specjalizację lub tytuł specjalisty w dziedzinie: anestezjologii i intensywnej terapii, medycyny ratunkowej lub neurologii albo lekarza po drugim roku specjalizacji w tej dziedzinie, który kontynuuje szkolenie specjalizacyjne, lub lekarz posiadający specjalizację lub tytuł specjalisty w dziedzinie: chorób wewnętrznych, kardiologii, chirurgii ogólnej, chirurgii dziecięcej, ortopedii i traumatologii narządu ruchu, ortopedii i traumatologii lub pediatrii, lub lekarz, który w ramach szkolenia specjalizacyjnego ukończył moduł podstawowy w dziedzinie: chorób wewnętrznych, pediatrii lub chirurgii ogólnej i kontynuuje lub zakończył szkolenie specjalizacyjne oraz uzyskał tytuł specjalisty.

W dniu 25 marca 2017 roku lekarzem systemu przebywającym stale na szpitalnym oddziale ratunkowym pozostawał L. K., który w rozumieniu powyższych przepisów był lekarzem systemu władnym do podjęcia decyzji o pozostawieniu pokrzywdzonego w szpitalu. Oskarżony I. P. natomiast, co eksponują biegli w opinii z dnia 27 maja 2022 roku (k.541-542) pozostawał konsultantem neurologiem „i jego rola na dyżurach lekarskich sprowadza się do konsultowania pacjentów na życzenie/prośbę/wskazanie lekarza pełniącego dyżur w (...). To lekarz (...) decyduje, który pacjent wymaga oceny neurologicznej i czy jest to tryb bardzo pilny (podejrzenie udaru mózgu), czy pacjent może oczekiwać pewien czas na konsultację, np. do czasu gdy lekarz pełniący dyżur w oddziale neurologicznym wykona niezbędne obowiązki w ramach pracy w oddziale. Z analizowanej dokumentacji wynika, że lekarz (...) udaru nie podejrzewał, sam stan neurologiczny pacjenta nie budził takich podejrzeń, co zostało potwierdzone badaniem neurologicznym przez specjalistę neurologa”.

Zgodnie z art.2 kk odpowiedzialności karnej za przestępstwo skutkowe popełnione przez zaniechanie podlega jednak ten tylko, na kim ciążył prawny, szczególny obowiązek zapobiegnięcia skutkowi. Prawnego obowiązku oskarżonego, o którym mowa powyżej, można upatrywać w regulacji art.30 ustawy z 5 grudnia 1996 roku o zawodzie lekarza (k.546), a przepis ten stanowi, iż lekarz ma obowiązek udzielać pomocy lekarskiej w każdym przypadku, gdy zwłoka mogłaby spowodować niebezpieczeństwo utraty życia, ciężkiego uszkodzenia ciała lub ciężkiego rozstroju zdrowia oraz w innych przypadkach niecierpiących zwłoki. Nałożony na lekarza przepisem art. 30 u.z.l. obowiązek niesienia pomocy występuje we wszystkich wypadkach, w których zwłoka w udzieleniu pomocy lekarskiej mogłaby spowodować określone w tym przepisie skutki, a więc i wtedy, gdy ich zaistnienie mogło i powinno być przez lekarza przewidziane. Oznacza to, że w kontakcie z pacjentem lekarz zobowiązany jest ocenić nie tylko stan jego zdrowia na podstawie aktualnej diagnozy, ale także, w wypadku stwierdzenia zagrożenia, rozważyć prawdopodobieństwo jego zwiększenia. Jeśli przewidywany wzrost zagrożenia wskazuje na możliwość zaistnienia skutków wymienionych w art. 30, to pełniąc funkcję gwaranta, lekarz jest zobowiązany do niezwłocznego udzielenia właściwej pomocy medycznej i taka też pomoc została pokrzywdzonemu przez oskarżonego udzielona w ramach konsultacji zleconej przez dyżurującego na (...) lekarza systemu. Wskazany obowiązek jest obowiązkiem prawnym jednak ma charakter ogólny, a dla przypisania odpowiedzialności karnej konieczne pozostaje ustalenie, iż na sprawcy ciążył prawny i szczególny obowiązek zapobiegnięcia skutkowi (art.2 kk).

Prawny, szczególny obowiązek zapobiegnięcia skutkowi, który ciąży na lekarzu - w wypadku pokrzywdzonego sprowadzał się do zniwelowania bezpośredniego niebezpieczeństwa utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w wypadku jego zaistnienia - zaktualizował się natomiast w chwili przystąpienia do pracy w szpitalnym oddziale ratunkowym przez lekarza systemu obejmującego dyżur, którego działanie precyzowane jest w art.33 ust.1 cytowanej ustawy z dnia 8 września 2006 roku o państwowym ratownictwie medycznym (Dz.U. Dz.U.2013.757 t.j. ze zmianami), zgodnie z którym szpitalny oddział ratunkowy udziela świadczeń opieki zdrowotnej między innymi osobie w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego.

W dniu zdarzenia natomiast 25 marca 2017 roku oskarżony I. P. nie pełnił roli gwaranta wobec pokrzywdzonego, ponieważ nie był pełniącym dyżur w ramach (...) lekarzem systemu a jedynie neurologiem konsultantem. Już z tego powodu wobec brzmienia art.2 kk nie sposób przypisać oskarżonemu sprawstwa i winy zarzucanego mu czynu, zaś wnioski opinii uzupełniającej biegłych z C. M. (k.292) odnośnie zakresu obowiązków oskarżonego nie są uprawnione i nie mają podstaw faktycznych i prawnych. Oskarżony bowiem jako konsultujący lekarz neurolog opisał swoją konsultację, z której wynika, że stan neurologiczny pacjenta był prawidłowy. Postępowanie oskarżonego było więc prawidłowe, w chwili konsultacji pacjent nie był pacjentem „neurologicznym", tzn. nie wymagał leczenia w oddziale neurologicznym, a leczeniem internistycznym zajął się lekarz dyżurny (...) (k.542). Lekarz dyżurny (...) nie opisał w dokumentacji, aby dolegliwości które pacjent zgłaszał załodze zespołu ratownictwa medycznego, pojawiły się w oddziale ratunkowym, nie stwierdził ich również konsultujący neurolog, z czego należy wnioskować, że po unormowaniu ciśnienia tętniczego krwi ból głowy u pacjenta-ustąpił. Silny, niepoddający się leczeniu niesterydowymi lekami przeciwzapalnymi ból głowy, który nie ustępuje także po unormowaniu ciśnienia tętniczego, może sugerować udar mózgu, niemniej jednak jeżeli dolegliwość ta poddaje się w/w leczeniu, trudno jednoznacznie zakładać, że rozwija się udar, tym bardziej że (opisane przez konsultującego) badanie neurologiczne nie zawierało żadnych odchyleń od stanu prawidłowego. Poza bólem głowy nie opisano (obiektywnie) żadnych neurologicznych deficytów u pacjenta.

Badanie neurologiczne przeprowadzone przez oskarżonego nie dawało zatem podstaw do zalecenia tomografii komputerowej. Od 25 marca 2017 roku do 28 marca 2017 roku pokrzywdzony korzystał z szeregu konsultacji medycznych opisanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (kolejny też raz trafił na (...)), w czasie których nie zaobserwowano żadnych objawów świadczących o udarze mózgu (k.576), co również przemawia za uznaniem, że w dniu badania pokrzywdzonego przez oskarżonego objawy takie nie występowały.

Reasumując należy podkreślić, iż oskarżony I. P. nie był lekarzem systemu kierującym szpitalnym oddziałem ratunkowym w dniu 25 marca 2017 roku a jedynie konsultantem z zakresu neurologii, a zatem nie posiadał kompetencji dotyczących przyjęcia pokrzywdzonego do szpitala. W świetle powyższego - już tylko z tego powodu - postulowana potrzeba zasięgnięcia opinii kolejnych biegłych czy też konfrontowania biegłych w trybie art.201 kpk nie znajduje podstaw. Prokurator nadto we wniosku dowodowym stara się wykazać, iż oskarżony błędnie nie podjął decyzji o przyjęciu pokrzywdzonego do szpitala, mimo iż nie leżało to w kompetencji oskarżonego.

Niezależnie od powyższego jak przyjmuje się w orzecznictwie sam fakt zaistnienia sprzeczności między opiniami nie obliguje sądu do powoływania innych biegłych, a sąd w ramach swobodnej oceny dowodów może spośród kilku sprzecznych opinii przyjąć tę, która odpowiada wymaganiom i na jej podstawie stwierdzić okoliczności mające istotny wpływ na rozstrzygnięcie. Wówczas sprzeczność staje się pozorna wobec zdyskwalifikowania jednej z opinii. Innymi słowy, konieczność powołania nowego biegłego powstaje dopiero wówczas, gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwala uznać jednej ze sprzecznych opinii za przekonywającą i odpowiadającą wymogom procesowym. Jeśli sąd uznaje, że opinia zespołu jest kompletna, jasna i nie posiada wewnętrznych sprzeczności, to nie ma potrzeby przeprowadzania nowego dowodu z nowej opinii. Odmienna interpretacja art. 201 kpk prowadziłaby do sytuacji, iż nowe dowody, lub nowe opinie - należałoby dopuszczać aż do czasu, gdy treść dowodu (opinii) będzie zadowalająca dla strony postępowania o niego wnioskującą. Tym samym nie sposób podzielić argumentacji skarżącego, zgodnie z którą „ skoro zatem mamy do czynienia z dwoma opiniami, odbiegającymi w swych-zawartych nie tylko we wnioskach końcowych - twierdzeniach, nasuwa się potrzeba dokonania ich weryfikacji, poprzez wysłuchanie - zwłaszcza biegłych z (...) J. C. M., przeprowadzenia ewentualnej konfrontacji biegłych, czy też powołania kolejnego zespołu biegłych, którzy wypowiedzieli by się na temat prawidłowości postępowania medycznego lekarza I. P. w dniu 25 marca 2017 roku”.

Ponadto eksponowane przez skarżącego sprzeczności w opiniach mają charakter jedynie pozorny, co słusznie eksponuje również sąd I instancji, skoro biegli z (...) J. C. M. wskazali, iż przedstawione przez Z. M. objawy nie zapowiadały późniejszego udaru, a jedynie świadczyły o pogarszającym się stanie tętnic mózgowych (…) zaś udar mózgu wystąpił po przeciwnej stronie niż wcześniejsze epizody niedokrwienia, a zatem był to nowy incydent a nie poszerzenie incydentu wcześniejszego (k.231), a skoro udar wystąpił pomimo wdrożenia u pokrzywdzonego leczenia nadciśnienia, to oznacza że prawdopodobnie był nie do uniknięcia. W opinii uzupełniającej (k.267 odwr. teza 4 opinii) biegli wskazali, że zarówno 25-go jak i 27-go marca 2017 roku nie stwierdzono u pokrzywdzonego objawów udaru, co uzasadniałoby przeprowadzenia badań TK głowy i w istocie były to diagnozy trafne, bowiem w tych dniach pokrzywdzony udaru nie przechodził, zaś lekarz dyżurujący (...) miał prawo zweryfikować podejrzenia dotyczące udaru zgłaszane przez ratowników medycznych, co też uczynił samodzielnie w toku badania oraz zasięgając konsultacji neurologicznej.

W świetle powyższego słusznie nie dopatrzył się sąd I instancji w zachowaniu oskarżonego znamion czynu zabronionego z art.160§2 kk.

Wniosek

uchylenie orzeczenia w całości oraz przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Wałbrzychu do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uchylenia trafnego orzeczenia.

3.2.

błąd w ustaleniach faktycznych będących podstawą orzeczenia, który to błąd miał wpływ na treść orzeczenia, polegający na oparciu się jedynie na treści opinii (...) im. K. M. w P. z dnia 27.05.2022 roku, zgodnie z którą to opinią postępowanie I. P. w dniu 25.03.2017 roku wobec pacjenta Z. M. było prawidłowe, a pominięciu wniosków z opinii medycznej Instytutu (...) w K. wraz z opiniami uzupełniającymi, zgodnie z którymi błędna decyzja I. P. o niepoddaniu Z. M. badaniu tomografem komputerowym w dniu 25.03.2017 roku, które to badanie pozwoliłoby na ujawnienie ognisk po przebytych wcześniej udarach skutkowała zmniejszeniem szans na uniknięcie udaru i narażała oskarżyciela posiłkowego na bezpośrednie narażenie utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, podczas gdy rozbieżność wniosków z opinii uzasadniał chociażby zobowiązanie biegłych z Instytutu (...) w K. do odniesienia się do opinii biegłych z (...) im. K. M. w P., konfrontację pomiędzy biegłymi, czy też dopuszczenie kolejnej opinii.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie jest zasadny z przyczyn wskazanych w części 3.1 niniejszego uzasadnienia

Wniosek

uchylenie orzeczenia w całości oraz przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Wałbrzychu do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uchylenia trafnego orzeczenia

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z 15 września 2022 roku, sygnatura III K 2132/20

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność apelacji

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

III

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono po myśli art. 636§1 kpk w zw. z art.633§1 kpk zasądzając od oskarżyciela posiłkowego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe związane z tym postępowaniem w ½ części, a na podstawie art.13 ust.2 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. nr 49, poz. 223 ze zm.) wymierzono mu opłatę w kwocie 200 złotych, zaś pozostałe koszty związane z apelacją prokuratora ponosi Skarb Państwa

7.  PODPIS

SSO Waldemar Majka

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z 15 września 2022 roku, sygnatura III K 2132/20

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☐

Zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel posiłkowy Z. M.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z 15 września 2022 roku, sygnatura III K 2132/20

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☐

Zmiana