Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 stycznia 2023 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Monika Rosłan-Karasińska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 5 stycznia 2023 r. w Warszawie

sprawy A. O.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania A. O.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 17 stycznia 2020 r. znak (...)

zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 17 stycznia 2020 r. znak (...) w ten sposób, że przyznaje odwołującej się A. O. prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na stałe.

SSO Monika Rosłan-Karasińska

Sygn. akt VII U 319/20

UZASADNIENIE

21 lutego 2020r. A. O. złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W. z 17 stycznia 2020r., znak (...) i wniosła o jej zmianę poprzez orzeczenie o częściowej niezdolności do pracy odwołującej się. Ubezpieczona podniosła, że orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 30 grudnia 2019r. uchylono orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 25 września 2019r., które w sposób prawidłowy i adekwatny do stanu zdrowia ubezpieczonej stwierdzało jej częściową niezdolność do pracy. Uchylone orzeczenie miało potwierdzać chorobę ubezpieczonej polegającą przede wszystkim na podstępującej degradacji ruchu (głównie dłoni i kolan), którą wywołuje stan zapalny ścięgien, a objawia się przykurczami, obrzękami i zbierającym się płynem w tkankach miękkich i tkankach okołostawowych. Prowadzone dostępne leczenie ma jedynie działania spowalniające postęp choroby i uśmierzające ból. W efekcie jej podstawowy narząd ruchy, niezbędny do wykonywania pracy zawodowej, czyli ręce i dłonie nie są w pełni sprawne, są zdeformowane i wymagają znacznych ograniczeń nawet w wykonywaniu codziennych czynności. Wobec powyższego ubezpieczona uznaje, że decyzja ZUS jest błędna i wnosi o jej zmianę. (odwołanie z 7 lutego 2020r., k. 3-12 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wskazał, że lekarz orzecznik ZUS orzeczeniem z 25 września 2019r. uznał, że odwołująca jest częściowo niezdolny do pracy od 7 kwietnia 2010r. do 30 września 2024 r. Wskazane orzeczenie zostało skontrolowane w trybie nadzoru nad wykonywaniem orzecznictwa o niezdolności do pracy. Orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 30 grudnia 2019r. odwołująca nie została uznana za niezdolną do pracy. W oparciu o powyższe organ zaskarżoną decyzją z 17 stycznia 2020 r. odmówił ubezpieczonej prawa do roszczonego świadczenia. (odpowiedź na odwołanie z 27 lutego 2020r., k. 13 a.s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Odwołująca A. O. urodzona (...) z wykształceniem wyższym (licencjat). Od 2001 do 2005 roku zatrudniona była z przerwami w tym zatrudnieniu jako asystent w dziale marketingu, barman, specjalista ds. promocji i reklamy, junior account manager. Następnie od 2 maja 2006r. do 10 sierpnia 2010r. prowadziła własną działalność gospodarczą, a od 1 stycznia 2011 do 13 grudnia 2017 roku była zatrudniona w ośrodku (...) (...) W. w dzielnicy W. na stanowisku pracownika ds. marketingu. Od 11 stycznia 2016 roku jest zatrudniona w (...) Centrum (...). (informacja o okresach składowych i nieskładkowych k. 7-8 a.r., świadectwa pracy k. 9-15 a.r. umowa spółki cywilnej k. 19-27 a.r., decyzja o wykreśleniu działalności gospodarczej k. 18 a.r., karta przebiegu zatrudnienia k. 81-83 a.r.)

Ubezpieczona leczy się od 2009 roku. Rozpoznano u niej niezróżnicowaną chorobę tkanki łącznej, zespół antyfosfolipidowy i chorobę toczniopodobną, następnie toczeń rumieniowaty układowy. W 2010r. przebyła zakrzepicę zatok żylnych mózgu oraz żył głębokich prawej kończyny dolnej. Była wielokrotnie hospitalizowana. W 2012 roku w Klinice (...) (...) (...). W 2013 roku miała pierwszy w życiu napad padaczki, w związku z którym również była hospitalizowana. Następnie hospitalizacja ubezpieczonej miała miejsce w 2013 i 2014 roku w Instytucie Hematologii i Transfuzjologii. Ubezpieczona leczy się w Instytucie (...). Bóle stawowe i obrzęki w zakresie stawów rąk nasiliły się u niej od 2015 roku. Leczona również ze względu na zakażenie Boreliozą B. oraz z uwagi na ostrą niewydolność nerek. Dnia 23 listopada 2016 roku orzeczono u niej znaczny stopień niepełnosprawności z powodu 05-R,11-I, 07-S.Od 2019 roku u ubezpieczonej nasilił się stan zapalny w obrębie drobnych stawów dłoni. Stwierdzono ograniczenie ruchomości i deformację stawów międzypaliczkowych, dalszych i bliższych, stawów śródręczno-paliczkowych, obustronne z objawami stanu zapalnego. Objawy stanu zapalnego były widoczne na USG z dnia 1 lipca 2019 roku. Z uwagi na orzeczenie o niepełnosprawności ubezpieczona korzysta ze szczególnych uprawień pracowniczych takich jak krótszy czas pracy, dodatkowy urlop wypoczynkowy i prawo do korzystania ze zwolnień od pracy w celu wykonywania badań i konsultacji, które ubezpieczona odbywa regularnie co miesiąc. (dokumentacja lekarska w aktach rentowych, dokumentacja medyczna złożona przez ubezpieczoną k. 175 a.s. pismo ubezpieczonej z dnia 25 lutego 2021 wraz z załącznikami r. k. 63-64 a.s.)

Dnia 29 lipca 2019 roku ubezpieczona złożyła wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W toku postępowania wyjaśniającego, odwołująca została skierowana na badanie lekarskie przez Lekarza Orzecznika ZUS, który orzeczeniem wydanym 25 września 2019 roku uznał badaną za częściowo niezdolną do pracy, a jako datę powstanie częściowej niezdolności do pracy wskazał dzień 7 kwietnia 2010 roku. ( wniosek z 29 lipca 2019 roku, k. 1-3 a.r., orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z 25 września 2019 roku k. 45 a.r.).

Decyzją z 5 listopada 2019 roku, znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. przyznał ubezpieczonej prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy od 1 lipca 2019 roku do 30 września 2024 roku. (decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z 5 listopada 2019 roku, znak: (...) k. 89 a.r.).

Następnie dnia 4 grudnia 2019 roku Naczelny Lekarz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych przekazał sprawę ubezpieczonej do rozpatrzenia przez komisję lekarską. Ubezpieczona została skierowana na badania i orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 30 grudnia 2019 roku stwierdzono, że nie jest ona niezdolna do pracy. (pismo Naczelnego Lekarza Zakładu Ubezpieczeń Społecznych k. 99 a.r., orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS k. 101 a.r.).

Następnie, decyzją z 17 stycznia 2020 roku, znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. odmówił ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z 30 grudnia 2019 roku uznała, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy (decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. 17 stycznia 2020 roku, znak: (...) k. 105 a.r.).

Od ww. decyzji organu rentowego, ubezpieczona A. O. złożyła odwołanie do tut. Sądu, inicjując tym samym niniejsze postępowanie (odwołanie z 7 lutego 2020 r. k. 3-12 a.s.).

W toku postępowania sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty chirurga ortopedy celem ustalenia niezdolności do pracy odwołującej się i jej rokowań na odzyskanie tej zdolności po przekwalifikowaniu się, daty powstania tej niezdolności, czy niezdolność ma charakter trwały czy okresowy, a jeżeli okresowy to na jaki okres (postanowienie sądu z 30 maja 2020 r., k. 25 a.s.).

W opinii z 19 stycznia 2021 roku biegły sądowy z zakresu ortopedii M. G. wskazał, że u odwołującej rozpoznano choroby układowe tkanki łącznej, zespół antyfosfolipidowy, chorobę tocznio podobną z hipergammaglobulinemią poliklonalną. Po przeprowadzonym badaniu i analizie dokumentacji medycznej biegły stwierdził, że jest ona całkowicie niezdolna do pracy z powodu uogólnionego stanu zapalnego i deformacji stawów dłoni, co powoduje znaczną dysfunkcję manualną i chwytną. Zdaniem biegłego występujące obustronnie zmiany o znacznym nasileniu powodują całkowitą niezdolność do pracy ubezpieczonej (opinia z 19 stycznia 2021 roku k. 48-49 a.s.).

Organ rentowy pismem z 15 lutego 2021 roku, do której została załączona opinia Komisji Lekarskiej ZUS, wniósł o uzupełnienie opinii biegłego ortopedy celem odniesienia się do kwestii poruszanych w stanowisku Członków Komisji Lekarskiej ZUS, w szczególności do wskazania, od kiedy istnieje całkowita niezdolność do pracy, czy wcześniej istniała częściową niezdolność, a także czy doszło do pogorszenia stanu zdrowia w okresie od badania przez Komisję Lekarską ZUS do badania przez biegłego (pismo organu rentowego z 15 lutego 2021 roku k. 59 a.s.).

Dnia 27 czerwca 2021 roku biegły specjalista ortopeda M. G. wydał opinię uzupełniającą. Biegły wskazał, że nie wystąpiło od badania przez Komisję Lekarską ZUS dnia 30 grudnia 2019 roku pogorszenie stanu zdrowia ubezpieczonej, a zmiany występujące u niej są wieloletnie. Zdaniem biegłego pozostaje ona od 1 lipca 2019 roku trwale i całkowicie niezdolna do pracy. Wynika to z faktu braku sprawności chwytnej i znacznego zaburzenia sprawności manualnej. Biegły podkreślił, że od 2010 roku istniała częściowa niezdolność do prac, a do pogorszenia doszło w czerwcu/lipcu 2019 roku. Zmiany u ubezpieczonej mają charakter postępujący, a niezdolność jest trwała. Z uwagi na wykonanie 1 lipca 2019 roku badania USG ubezpieczonej na podstawie, którego stwierdzić można było objawy stanu zapalnego stawów obu rąk biegły przyjął ten dzień jako początek wystąpienia całkowitej niezdolności do pracy ubezpieczonej (opinia uzupełniająca z dnia 27 czerwca 2021 roku k. 90 a.s.).

W dniu 28 lipca 2021 roku organ rentowy wniósł o dopuszczenie dowodu z kolejnej opinii biegłego. Organ rentowy nie podzielił stanowiska wyrażonego w opinii biegłego sądowego ortopedy w zakresie stwierdzonej niezdolności do pracy. Organ wskazał, że w trakcie badań przez komisję lekarską w 2019 roku ubezpieczona była osobą pracującą biurowo i uznaną za zdolną do wykonywania tej pracy. Jeśli wystąpiłoby pogorszenie stanu zdrowia ubezpieczonej od tego czasu to powinna istnieć w tym zakresie dokumentacja medyczna lub powinna być ona hospitalizowana. Organ ocenił, że biegły nie odniósł się do tych badań i braku przeciwskazań od pracy na tym stanowisku oraz do możliwości skorzystania przez ubezpieczoną z okresu zasiłkowego, zwolnień i leczenia w ramach świadczeń rehabilitacyjnych. Biegły M. G. wydał kolejną opinię uzupełniającą, potwierdzając, że odwołująca z uwagi na utrwaloną dysfunkcję chwytną i manualną obu dłoni jest niezdolna do pracy. Jednocześnie biegły podniósł, że nie fakt hospitalizacji świadczy o wystąpieniu niezdolności do pracy, ale istnienie stanu zapalnego i dysfunkcji i degradacji stawu. Biegły wskazał, że sprzeczności, na które powoduje się ZUS wynikają ze zbyt pobieżnego badania przeprowadzonego przez komisję Lekarską ZUS i potwierdził dotychczasowe wnioski z wcześniejszych opinii. (pismo organu z dnia 28 lipca 2021 roku k. 98 a.s., opinia uzupełniająca z 29 października 2021 roku k. 107 a.s.)

Kolejnym pismem procesowym organ rentowy przekazał opinię lekarską Komisji Lekarskiej ZUS, w której wskazano, że nadal nie można zgodzić się z opinią biegłego ortopedy oraz podkreślono, że dysfunkcja rąk nie przeszkadza ubezpieczonej w pracy biurowej w pełnym etacie. Ubezpieczona nadal pracuje i okresowo przebywa na zwolnieniach z innych powodów. Odpowiadając na powyższe stanowisko organu rentowego, biegły ortopeda wskazał, że podtrzymuje wnioski z wcześniejszych opinii, uznając, że dysfunkcja rąk ubezpieczonej jest podstawą do uznania jej za całkowicie niezdolną do pracy (pismo organu rentowego z opinią z dnia 23 grudnia 2021 roku k. 114-115 a.s., opinia uzupełniająca biegłego z dnia 5 lutego 2022 eoku k. 147 a.s.).

Następnie, Sąd zgodnie z wnioskiem organu rentowego dopuścił dowód z opinii biegłego lekarza sadowego specjalisty reumatologa celem wypowiedzenia się na pytania Sądu dotyczące niezdolności do pracy ubezpieczonej (postanowienie z dnia 23 marca 2022r. k. 159 a.s.).

W opinii z dnia 29 czerwca 2022 roku biegły sądowy z zakresu reumatologii rozpoznał u ubezpieczonej mieszaną chorobę tkanki łącznej, która charakteryzuje się nakładaniem się objawów kilku układowych chorób tkanki łącznej. Biegły podkreślił, że występuje u niej naruszenie sprawności organizmu, które jest poważne i wieloukładowe. W życiu codziennym manifestuje się przede wszystkim całkowitą dysfunkcją obu rąk uniemożliwiającą wykonywanie nawet prostych czynności. Zdaniem biegłego A. O. wymaga dalszego intensywnego leczenia. Biegły nie zgodził się z wnioskami organu rentowego, który nie wziął pod uwagę, że choroba ubezpieczonej jest postępującą, a stwierdzone upośledzenia sprawności nie mogą się cofnąć. Biegły stwierdził, że ze względu na niesprawność rąk ubezpieczona jest całkowicie niezdolna do pracy od 1 lipca 2019 roku tj. zgodnie z wnioskami biegłego ortopedy (opinia biegłego z dnia 29 czerwca 2022 roku k. 176-178 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. zgłosił zastrzeżenia
do opinii B. L. i wniósł o powołanie uzupełniającej opinii ( pismo procesowe organu rentowego z dnia 25 sierpnia 2022r. wraz z opinią, k. 192-193 a.s.).

Sąd nie uwzględnił wniosku organu rentowego o wydanie opinii uzupełniającej. Biegły sądowy B. L. – wbrew zarzutom Zakładu – odniósł się do chorób i niesprawności ubezpieczonej, a także do stanu faktycznego ustalonego na podstawie akt sprawy, wywiadu z ubezpieczoną i przeprowadzonych badań. Ponadto, dokumentacja, którą wskazał biegły jest dołączona do akt sprawy (koperta k. 175). Wobec powyższego należało uznać, że wniosek organu rentowego zmierzał jedynie do przedłużenia postępowania w sprawie i nie był przydatny do wykazania danego faktu.

Biegły reumatolog potwierdził również wnioski z opinii biegłego ortopedy dotyczące niezdolności w zakresie wykonywania przez ubezpieczoną pracy zarobkowej, nawet umysłowej, gdyż ubezpieczona, z powodów, które zostały wskazane, a do których nie odniósł się ZUS, nie może pracować zawodowo. Do tych aspektów organ rentowy nie ustosunkował się szczegółowo, a jedynie ogólnie sformułował zarzuty. W związku z tym należy podkreślić, że oceniając opinie biegłych, ich wnioski trzeba odnosić przede wszystkim do dokumentacji medycznej oraz stanu zdrowia osoby badanej, a nie do oceny, jakiej dokonali lekarze badający ubezpieczoną w ZUS, gdyż ocena ta może być wadliwa. W związku z tym organ rentowy, zgłaszając zastrzeżenia wobec opinii, powinien koncentrować się na zarzutach natury medycznej, odwołujących się do konkretnych danych medycznych, a nie do ocen lekarzy ZUS, które nie muszą być poprawne. W przedmiotowej sprawie takich zarzutów o charakterze medycznym zabrakło, wobec tego, zdaniem Sądu, brak było podstaw do uznania opinii biegłych za nierzetelne i powoływanie kolejnych opinii w tym zakresie.

Stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o dokumentację medyczną zawartą w aktach sądowych, dokumentację znajdującą się w aktach rentowych ubezpieczonej, a także nadesłana przez nią w trakcie postępowania sądowego oraz w oparciu o dowód z opinii biegłych sądowych z zakresu ortopedii i reumatologii. Autentyczność zgromadzonych dokumentów i ich zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy nie budziła zastrzeżeń, w związku z tym sąd uznał dokumenty za pełnowartościowy i bezsporny materiał dowodowy.

Opinie biegłych z zakresu ortopedii i reumatologii zostały sporządzone w sposób rzetelny i fachowy, z uwzględnieniem dostępnej w sprawie dokumentacji medycznej ubezpieczonej oraz po przeprowadzeniu badań. Ponadto prezentowane przez biegłych wnioski dotyczące istnienia u ubezpieczonej całkowitej niezdolności do pracy oraz czasu, kiedy powstało naruszenie sprawności organizmu taką niezdolność do pracy powodujące, mają charakter stanowczy i jednoznaczny, a poza tym zostały wyczerpująco uzasadnione oraz są spójne. Zastrzeżenia organu rentowego nie podważyły rzetelności i prawidłowości powyższych decyzji. Biegli odnieśli się do twierdzeń organu co do możliwości wykonywania przez ubezpieczoną pracy biurowej, zaprzeczając takim wnioskom i wskazując powody, dla których nie jest ona zdolna wykonywać jakiejkolwiek pracy zarobkowo.

Sąd zważył co następuje:

Odwołanie A. O. było uzasadnione.

W ocenie sądu, zgromadzony materiał dowodowy był wystarczający do wydania orzeczenia na posiedzeniu niejawnym, na podstawie art. 148 ¹§ 1 k.p.c., albowiem sąd uznał - mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych - że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne.

W niniejszej sprawie, Sąd Okręgowy badał prawo A. O. do świadczenia rentowego, o które się ubiegała, w oparciu o przepisy ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 291 ze zm.), zwanej dalej ustawą emerytalną. Przepis art. 57 ust. 1 tej ustawy wskazuje, że renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Wskazane warunki muszą być spełnione łącznie. Pierwszy z nich, tj. niezdolność do pracy, jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania odzyskania tej sprawności po przekwalifikowaniu. Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania, co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy) (por. wyrok Sądu Najwyższego - Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 stycznia 2004 r., II UK 222/03). Przepis art. 12 ustawy emerytalnej rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 ww. przepisu, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy.

Kolejna przesłanka, o której mowa w art. 57 ust. 1 pkt 2 ustawy emerytalnej, wiąże się z treścią art. 58. Wskazany przepis określa w ust. 1, że warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, w myśl art. 57 ust. 1 pkt 2, uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej: 1 rok - jeżeli niezdolność do pracy powstała przed ukończeniem 20 lat, 2 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 20 do 22 lat, 3 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 22 do 25 lat, 4 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 25 do 30 lat, 5 lat - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat. Okres, o którym mowa w ust. 1 pkt 5, powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy, do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej. Jeżeli chodzi zaś o trzeci z warunków z art. 57 ust. 1 pkt 3 ustawy emerytalnej, to wiąże się on z okresami, w czasie których powinna powstać niezdolność do pracy (bądź w ciągu 18 miesięcy od ich ustania), aby ubezpieczony mógł skorzystać z prawa do renty. Przepisu ust. 2 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy, o którym mowa w art. 6, wynoszący co najmniej 25 lat dla kobiety i 30 dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Ocena niezdolności do pracy w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania zatrudnienia wymaga wiadomości specjalnych. W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dotyczących prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, do dokonywania ustaleń w zakresie oceny stopnia zaawansowania chorób oraz ich wpływu na stan czynnościowy organizmu, uprawnione są osoby posiadające fachową wiedzę medyczną, a zatem okoliczności tych można dowodzić tylko przez dowód z opinii biegłych sądowych, zgodnie z treścią art. 278 k.p.c. Opinia biegłego ma na celu ułatwienie Sądowi należytej oceny zebranego materiału dowodowego wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Dlatego też opinie sądowo - lekarskie sporządzone w sprawie przez lekarzy specjalistów, mają zasadniczy walor dowodowy dla oceny schorzeń wnioskodawcy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 11 lutego 2016r., III AUa 1609/15).

Badając w przedmiotowej sprawie kwestionowane przez organ rentowy przesłanki warunkujące przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarza ortopedy i reumatologa, które miały być pomocne przy ustaleniu niezdolności do pracy ubezpieczonej oraz daty powstania tej niezdolności. Z opinii biegłych reumatologa i ortopedy wynika, że odwołująca z przyczyn niesprawności rąk jest całkowicie niezdolna do pracy od 1 lipca 2019 roku. Ponadto biegły sądowy z zakresu ortopedii stwierdził, że odwołująca jest trwale niezdolna do pracy. W opiniach obu biegłych wskazano, że schorzenia ubezpieczonej mają charakter postępujących i nasilających się zmian powodujących utratę zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Biegli przeprowadzili badania ubezpieczonej i dokonali analizy dokumentacji medycznej, po czym dokładnie opisali schorzenia ubezpieczonej i ich wpływ na wykonywanie przez nią codziennych czynności. Biegły ortopeda M. G. odniósł się też do kolejnych zastrzeżeń i opinii Komisji Lekarskiej ZUS, podtrzymując wnioski o całkowitej i trwałej niezdolności ubezpieczonej do pracy.

Zdaniem Sądu, oceny dokonanej przez opiniujących w sprawie biegłych sądowych nie zmienia okoliczność aktywności zawodowej ubezpieczonej, na którą powoływał się organ rentowy. Jak wynika z treści pism ubezpieczonej z uwagi na orzeczenie o niepełnosprawności ubezpieczona korzysta ze szczególnych uprawień pracowniczych takich jak krótszy czas pracy, dodatkowy urlop wypoczynkowy i prawo do korzystania ze zwolnień od pracy w celu wykonywania badań i konsultacji, które ubezpieczona odbywa regularnie co miesiąc. Ponadto, ubezpieczona wskazała, że wykonywanie przez nią pracy jest związane z koniecznością zarobkową, ponieważ nie posiada żadnych innych źródeł utrzymania. Musiała ona samodzielnie przystosować się do wykonywania prac biurowych pomimo swoich schorzeń przykładowo poprzez nauczenie się pisania na klawiaturze ołówkami. Ponadto, ubezpieczona wskazała wbrew twierdzeniom ZUS, że korzysta ze zwolnień z uwagi na swoje schorzenia i wskazała zwolnienie lekarskie z powodu zaostrzenia stanu zapalnego w dniach 4 stycznia 2021r. – 22 stycznia 2021r. Powyższe wskazuje, że ubezpieczona jest zatrudniona w szczególnych warunkach oraz musi korzystać z szczególnych rozwiązań w celu wypełniania swoich obowiązków pomimo schorzeń. Odnośnie zarzutu organu rentowego co do zwolnień lekarskich, Sąd zważył zgodnie z twierdzeniami ubezpieczonej, iż takie zwolnienia mogę być wystawiane przez lekarzy dowolnej specjalizacji posiadających jej dokumentację medyczną. Wobec powyższego zarzuty organu rentowego Sąd przy uwzględnieniu opinii biegłych i wiarygodnych twierdzeń w pismach ubezpieczonej wraz z załączonymi do nich dokumentami je potwierdzającymi, uznał zarzuty organu rentowego za bezprzedmiotowe i niemogące podważyć stanowiska biegłych specjalistów co do całkowitej niezdolności do pracy A. O..

Biorąc pod uwagę wskazane okoliczności, Sąd ocenił, że nie ma podstaw do kwestionowania opinii biegłych sądowych B. L. i M. G. w zakresie, w jakim stwierdzili całkowitą niezdolność do pracy ubezpieczonej trwającą nieprzerwanie od kilku lat. Biegli byli zgodni co do tego, że powstanie niezdolności do pracy nastąpiło od 2019 roku. Jeśli chodzi zaś o okres, do kiedy powinna być orzeczona całkowita niezdolność do pracy, to zgodnie z twierdzeniami biegłych Sąd uznał, że jest to trwała niezdolność.

Sąd w tym zakresie uwzględnił wnioski biegłych, brak poprawy stanu zdrowia ubezpieczonej na przestrzeni okresu od 2019 roku do momentu badań przez biegłych w niniejszym postępowaniu, a także postępujący charakter jej schorzeń, które jak potwierdzili biegli powołani przez Sąd są zmianami stale pogarszającymi stan zdrowia ubezpieczonej. Wobec powyższego Sąd przychylił się do wniosków z opinii biegłych o całkowitej niezdolności do pracy ubezpieczonej na stałe.

Analizując w dalszej kolejności przesłanki warunkujące przyznanie świadczenia rentowego, określone w art. 57 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy emerytalnej, Sąd stwierdził, że A. O. spełniła je, co nie było kwestionowane przez żadną ze stron.

Mając powyższe na uwadze, sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z 17 stycznia 2020r., znak (...) w ten sposób, że przyznał odwołującej A. O. prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na stałe.