Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 września 2012 roku

Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Tarnowie

w składzie:

Przewodniczący:SSR del. Jacek Liszka

Protokolant: sekr. sąd. Paulina Truchan

po rozpoznaniu w dniu 5 września 2012 roku w Tarnowie na rozprawie

odwołań F. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 23 lutego 2012 roku nr (...)

i z dnia 24 kwietnia 2012 roku nr (...)

w sprawie F. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o emeryturę

oddala odwołania.

Sygn. akt IV U 380/12

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 5 września 2012 roku

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. decyzją z dnia 23 lutego 2012 roku odmówił F. B. prawa do emerytury z uwagi między innymi na brak udokumentowania rozwiązania stosunku pracy z każdym pracodawcą, na rzecz którego praca była wykonywana bezpośrednio przed dniem ustalania prawa do emerytury.

Kolejną decyzją z dnia 24 kwietnia 2012 roku ZUS również odmówił F. B. prawa do emerytury. W uzasadnieniu tej decyzji Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał, iż F. B. nie spełnia warunków, od których zależy prawo do emerytury w myśl art. 32 w zw. z art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, gdyż nie wykazał on co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Odwołanie od powyższych decyzji wniósł F. B. domagał się ich zmiany poprzez przyznanie prawa do emerytury. Ubezpieczony stwierdził, iż pracował w warunkach szczególnych wykonując prace związane z dozorem inżynieryjno-technicznym w okresie od 1.06.1978 r. do 31.12.1998 r. zgodnie z załączonym do wniosku o emeryturę zaświadczeniem pracodawcy z dnia 3.01.2012 r. Odwołujący podniósł również, że ZUS dokonał interpretacji zakresów jego zawodowych obowiązków w oderwaniu od powyższego zaświadczenia. Ponadto podniesiono, iż ZUS powinien był zaliczyć jako okres pracy w warunkach szczególnych okres od 27.04.1972 r. do 11.04.1974 r., kiedy odbywał zasadniczą służbę wojskową.

W odpowiedzi na odwołania organ emerytalny domagał się ich oddalenia, powołując argumentację z zaskarżonych decyzji. Jak stwierdzono odwołujący w powyższym spornym okresie zatrudnienia, w zakresie swoich obowiązków pracowniczych wykonywał czynności pozostające bez związku z wykonywaniem bezpośredniego dozoru nad procesem produkcji.

Bezsporne między stronami było:

F. B. urodzony w dniu (...) ukończył 60 lat. Posiada na dzień 1.01.1999 r. łączny staż zatrudnienia wynoszący ponad 27 lat.

Nadto Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W zaskarżonych decyzjach ZUS zaliczył F. B. jako pracę w warunkach szczególnych okresy zatrudnienia w Zakładach (...) w T. M.: od 5.07.1971 r. do 22.04.1972 r. na stanowisku aparatowego, od 7.05.1974 r. do 31.03.1977 r. na stanowisku montera obchodowego urządzeń gospodarki wodnej, od 1.04.1977 r. do 31.05.1978 r. na stanowisku mistrza zmianowego, tj. łącznie 4 lata, 10 miesięcy i 14 dni. Odwołujący w okresie od 27.04.1972 r. do 11.04.1974 r. odbywał zasadniczą służbę wojskową.

Dowód:

- akta ZUS,

- dokumenty dołączone do odwołania – k. 9-10,

- kserokopia akta osobowych odwołującego się przesłana przez Zakłady (...) w (...) S.A. (w szczególności zakresy obowiązków).

Ubezpieczony w okresie od 1.06.1978 r. do 31.12.1982 r. pracował w Zakładach (...) w T. M. na stanowisku kierownika zmianowego. Praca ta odbywała się w zakładzie energetycznym, zajmującym się produkcją mediów energetycznych, ich dystrybucją oraz gospodarką ściekową. Najważniejsza działalność zakładu polegała na dostarczaniu wody do zakładów produkcyjnych, ciepła w parze, w wodzie gorącej, gazów technicznych i eksploatacja oczyszczalni ścieków. Kierownik zmianowy przejmował nadzór nad pracą całego zakładu na drugiej i trzeciej zmianie oraz w dni wolne od pracy w czasie nieobecności kierownika zakładu energetycznego. Kierownikowi zmianowemu podlegali mistrzowie na poszczególnych wydziałach. Bezpośredni nadzór nad pracownikami pełnili brygadziści, a w hierarchii stanowisk ich przełożonymi byli mistrzowie, następnie właśnie kierownik zmianowy i kierownik zakładu. Kierownik zmianowy oceniał stan instalacji, urządzeń, odczytywał parametry, decydował o pracy podległych mu pracowników na zmianie również wówczas, gdy występowały awarie, miał bezpośredni nadzór nad pogotowiem energetycznym, gazowym, pary, wody, central chłodniczych, systemu ścieków. Zakład energetyczny miał swój oddzielny budynek, gdzie znajdowało się kierownictwo i miejsce pracy nie tylko kierowników zmianowych, ale również zespołu technologicznego. Większość czasu odwołujący spędzał na terenie zakładu, przy instalacjach.

Dowód:

- akta ZUS,

- dokumenty dołączone do odwołania – k. 9-10,

- zeznania odwołującego się k. 43,

- zeznania świadka E. H. k. 40-41,

- zeznania świadka S. P. - k. 42,

- zeznania świadka J. S. k. 42,

- kserokopia akta osobowych odwołującego się przesłana przez Zakłady (...) w (...) S.A. (w szczególności zakresy obowiązków),

- dokumenty dołączone do pisma ZUS z dnia 16.08.2012 r. – k. 46-47.

Następnie w okresie od 1.09.1986 r. do 30.11.1986 r. ubezpieczony pracował na stanowisku kierownika zespołu technologicznego. Zespół technologiczny przygotowywał plany remontowe, usprawnienie instalacji, zestawienia bilansowe oraz wszelkie rzeczy potrzebne do sprawozdań na zewnątrz. Był to zespół inżynierski, którego zadaniem było opracowanie norm jakościowych, ich wdrażanie, bezpośrednia kontrola procesów, udział w usuwaniu awarii, wysuwanie wniosków rozwojowych na przyszłość. Praca ta również wykonywana była często przy instalacjach, „w terenie” jednak w mniejszym stopniu, niż praca kierownika zmianowego.

W kolejnym okresie od 16.11.1989 r. do 30.09.1991 r. ubezpieczony pełnił funkcję specjalisty technologa, czyli również wchodził w skład opisanego wyżej zespołu technologicznego i zajmował się np. chłodnictwem lub gospodarka cieplną. Zatem ubezpieczony pracując jako specjalista technolog zajmował się wąską, ale bardzo specjalistyczną dziedziną, a kierownik zespołu technologicznego wykonywał czynności kierownicze w stosunku do technologów. W okresie od 1.10.1991 r. do 14.12.1993 r. ubezpieczony ponownie pełnił funkcję kierownika zespołu technologicznego oraz specjalisty technologa.

Dowód:

- akta ZUS,

- dokumenty dołączone do odwołania – k. 9-10,

- zeznania odwołującego się k. 43,

- zeznania świadka E. H. k. 40-41,

- zeznania świadka S. P. - k. 42,

- zeznania świadka J. S. k. 42,

- kserokopia akta osobowych odwołującego się przesłana przez Zakłady (...) w (...) S.A. (w szczególności zakresy obowiązków),

- dokumenty dołączone do pisma ZUS z dnia 16.08.2012 r. – k. 46-47.

Następnie w okresie od 15.12.1993 r. do 31.12.1998 r. odwołujący zajmował stanowisko kierownika technicznego. Był on wówczas bezpośrednim zastępcą kierownika całego zakładu energetycznego. Odpowiadał za remonty, konserwację, modernizację wszystkich urządzeń na terenie zakładu. W tym zakresie jego podwładnymi byli kierownicy wydziału, mistrzowie, brygadziści itp., a więc cały niższy personel. Praca ta również w większości wykonywana była na terenie zakładu, związana z kwestiami awaryjno-remontowymi, a nie bezpośrednią produkcją.

Dowód:

- akta ZUS,

- dokumenty dołączone do odwołania – k. 9-10,

- zeznania odwołującego się k. 43,

- zeznania świadka E. H. k. 40-41,

- zeznania świadka S. P. - k. 42,

- zeznania świadka J. S. k. 42,

- kserokopia akta osobowych odwołującego się przesłana przez Zakłady (...) w (...) S.A. (w szczególności zakresy obowiązków),

- dokumenty dołączone do pisma ZUS z dnia 16.08.2012 r. – k. 46-47.

Odwołujący będąc zatrudniony w Zakładach (...) w T. M. na powyższych stanowiskach nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy czynności dozoru inżynieryjno-technicznego gdyż ten był wykonywany stale przez pracowników niższego strzebla. Wykonywał szereg czynność niezwiązanych bezpośrednio z dozorem inżynieryjno-technicznym – wymienionych w zakresach czynności na poszczególnych stanowiskach, a dotyczących generalnie planowania, analizy, regulacji, kontroli itp.

Dowód:

- akta ZUS,

- dokumenty dołączone do odwołania – k. 9-10,

- zeznania odwołującego się k. 43,

- zeznania świadka E. H. k. 40-41,

- zeznania świadka S. P. - k. 42,

- zeznania świadka J. S. k. 42,

- kserokopia akta osobowych odwołującego się przesłana przez Zakłady (...) w (...) S.A. (w szczególności zakresy obowiązków),

- dokumenty dołączone do pisma ZUS z dnia 16.08.2012 r. – k. 46-47.

Dokumenty dające podstawę dla poczynienia ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie Sąd uznał za autentyczne i wiarygodne. Poza tym treść i forma tych dokumentów nie budziły zastrzeżeń i wątpliwości uczestników postępowania, nie ujawniły się też takie okoliczności, które należałoby brać pod uwagę z urzędu, a które podważałyby wiarygodność tej kategorii dowodów i godziły w ich moc dowodową od strony materialnej czy formalnej. Dokumenty urzędowe stanowiły zatem dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone (art. 244 k.p.c.), a dokumenty prywatne, że osoba która je podpisała złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie (art. 245 kpc).

Generalnie za wiarygodne w ocenie Sądu należy uznać także zeznania świadków jak i odwołującego się. Korespondowały one ze sobą wzajemnie jak i z materiałem dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie. Depozycje te nie zawierały żadnych wewnętrznych sprzeczności, były logiczne i spójne. Trzeba jednak podkreślić, iż podawane przez słuchanych informacje, głównie w liczbach, a dotyczące ilości wykonywanej przez odwołującego pracy przy instalacjach wydają się być przesadzone biorąc pod uwagę treść zakresów czynności odwołującego się na poszczególnych stanowiskach i wymienione tam wiele obowiązków spoczywających na nim, a nie związanych z bezpośrednim dozorem..

Sąd Okręgowy rozważył, co następuje:

Odwołania nie zasługują na uwzględnienie.

Przedmiotem postępowania było ustalenie czy F. B. przysługuje prawo do emerytury w niższym wieku z tytułu wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Zdaniem ZUS z zakresów czynności odwołującego ustalono, iż zadania które wykonywał w spornym okresie zatrudnienia wykraczają w większości poza zakres osobistego stałego dozoru, czy też kontrolowania procesów produkcyjnych.

Z powyższych względów zwrócić uwagę należy na regulację zawartą w art. 184 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS (Dz.U. z 2009 roku Nr 153 poz.1227 ze zm.) zgodnie, z którą ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, tj. 60 lat życia dla mężczyzny, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (czyli w dniu 1.01.1999 r.) osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27, tj. 25 lat dla mężczyzny.

Z kolei według art. 32 wyżej powołanej ustawy ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami (o których mowa w ust 2-3 tegoż artykułu), zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1 – tj. 65 lat w przypadku mężczyzn. Dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa powyżej, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych. Przepis art. 32 ust. 4 powołanej ustawy stanowi natomiast, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Za owe przepisy dotychczasowe należy uważać przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43 ze zm.) wydanego na podstawie upoważnienia zawartego w art. 55 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. 1982 r. Nr 40 poz. 267 ze zm.).

Zgodnie z uchwałą składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 13 lutego 2002 roku ( sygn. akt III CZP 30/2001, opubl. OSNAPiUS 2002/10 poz. 243 ) zawarte w art. 32 ust. 4 ustawy odesłanie do przepisów dotychczasowych, sankcjonujących obowiązywanie rozporządzenia, można odnosić tylko do tych przepisów rozporządzenia, które regulują materię określoną w przepisie ustawy, a więc wiek emerytalny, rodzaje prac lub stanowisk, oraz warunki, na jakich osobom wykonującym te prace przysługuje prawo do emerytury. Zachowały zatem moc przepisy § 4-8a określające wiek emerytalny i okres wykonywania pracy w szczególnych warunkach pracowników wykonujących prace wyszczególnione w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia, przepisy § 9-15 określające wiek emerytalny i warunki przechodzenia na emeryturę osób zatrudnionych w szczególnym charakterze, a ponadto przepis § 3 określający ogólny wymagany okres zatrudnienia oraz przepis § 2 ust. 1 stanowiący, że okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Zgodnie zatem z § 4 rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn i ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż F. B. nie spełnia wszystkich przesłanek nabycia prawa do emerytury. Otóż co prawda ukończył 60 lat, posiada wymagany okres ogólnego stażu pracy, jednak nie legitymuje się okresem pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze na stanowiskach objętych wykazem A cytowanego rozporządzenia wynoszącym co najmniej 15 lat pracy. Przeprowadzone w niniejszej sprawie dowody z dokumentów, zeznań świadków, jak i odwołującego w sposób jednoznaczny potwierdziły, iż odwołujący nie posiada 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Zdaniem organu rentowego należy odróżnić czynności administracyjno-biurowe ściśle związane ze sprawowaniem dozoru inżynieryjno-technicznego od wykonywania w ramach zakresu obowiązków również innych czynności niemających związku z wykonywaniem bezpośredniego dozoru nad procesem produkcji.

W wyroku z dnia 4.11.2008 r. (I UK 111/08) Sąd Najwyższy odnosząc się do pracy wymienionej w pkt 24, działu XIV, wykazu A do rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stwierdził, iż przy ocenie dozoru inżynieryjno-technicznego jako pracy w warunkach szczególnych podstawowe znaczenie ma ustalenie jakie prace wykonywali pracownicy podwładni. Warunkiem jest tu pozytywne stwierdzenie, że jako podstawowe wykonywali prace wymienione w wykazie. Dopiero wówczas można oceniać czy określona kontrola bądź dozór stanowiły pracę w szczególnych warunkach, przy czym łącznikiem byłoby narażenie ubezpieczonego na czynniki istniejące na stanowiskach pracy podwładnych zatrudnianych w szczególnych warunkach. Warto w tym miejscu zwrócić uwagę również na orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 11.03.2009 r. (II UK 243/08) zgodnie z którym czynności obejmujące sporządzenia dokumentacji związanej z dozorem stanowią integralną część sprawowanego dozoru. Nie ma zatem podstaw do ich wyłączania i traktowania odrębnie. W sytuacji, gdy dozór inżynieryjno-techniczny jest pracą w szczególnych warunkach i praca polegająca na dozorze była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, nie ma żadnej potrzeby ustalania, ile czasu pracownik poświęcał na bezpośredni nadzór nad pracownikami, a ile na inne czynności, które również były związane z tym dozorem.

W uzasadnieniu tego orzeczenia jest właśnie mowa o rozgraniczeniu czynności bezpośredniego dozoru nad pracownikami zatrudnionymi w oczyszczalniach na stanowiskach zaliczanych do pracy w szczególnych warunkach od innych czynności bez związku z takim dozorem obejmujących choćby nadzór nad funkcjonowaniem kierowanych oczyszczalni i przepompowni ścieków, ich właściwą eksploatacją, konserwacją urządzeń, kontrolę właściwego przebiegu procesów technologicznych i prawidłowego działania poszczególnych elementów oczyszczania, prowadzenie analiz laboratoryjnych ścieków, planowanie produkcji, remontów, inwestycji i zaopatrzenia, prowadzenie statystyki, sprawozdawczości, raportów, itp. Odróżnić zatem należy czynności administracyjno - biurowe ściśle związane ze sprawowanym dozorem inżynieryjno - technicznym, stanowiące jego immanentną cechę, od czynności, które nie pozostają w żadnym związku z tym dozorem i stanowią dodatkowe obowiązki.

Taka właśnie sytuacja zachodzi w omawianym stanie faktycznym. Otóż nie można stwierdzić, aby F. B. w całym spornym okresie zatrudnienia w Zakładach (...) w T. M., tj. od 1.06.1978 r. do 31.12.1998 r. stale i przez cały czas sprawował bezpośredni dozór o jakim mowa w Wykazie A, dziale XIV pkt 24 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Jak wynika bowiem z jego akt osobowych i znajdujących się w nich zakresów czynności oraz z zeznań słuchanych w sprawie osób ubezpieczony na wszystkich zajmowanych stanowiskach w spornym okresie wykonywał szereg czynności niezwiązanych zupełnie ze sprawowaniem bezpośredniego nadzoru inżynieryjno-technicznego. Odwołujący w spornym okresie nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy czynności dozoru inżynieryjno-technicznego gdyż ten był wykonywany stale przez pracowników niższego strzebla. Wykonywał szereg czynność niezwiązanych bezpośrednio z dozorem inżynieryjno-technicznym – wymienionych w zakresach czynności na poszczególnych stanowiskach, a dotyczących generalnie planowania, analizy, regulacji, kontroli itp.

Rację ma ZUS podnosząc, iż czym innym są czynności administracyjno-biurowe ściśle związane ze sprawowaniem dozoru inżynieryjno-technicznego, a czym innym wykonywanie w ramach zakresu obowiązków również innych czynności niemających związku z wykonywaniem bezpośredniego dozoru nad procesem produkcji. Ubezpieczony pełnił bowiem w tych latach przede wszystkim funkcje kierownicze miał pod sobą w hierarchii innych pracowników, jak choćby mistrzów, czy brygadzistów, którzy właśnie sprawowali bezpośredni nadzór nad pracownikami wykonującymi prace w warunkach szczególnych. ZUS uwzględnił ubezpieczonemu jako pracę w warunkach szczególnych wcześniejsze okresy pracy, kiedy to właśnie pracował on na wymienionych niższych stanowiskach albo wykonując prace w warunkach szczególnych, albo wykonując bezpośredni nadzór nad takimi pracownikami.

Odnosząc się jeszcze do okresu od 27.04.1972 r. do 11.04.1974 r., kiedy odwołujący pozostając w zatrudnieniu w Zakładach (...) odbywał zasadniczą służbę wojskową, należy stwierdzić, że okres ten podlega zaliczeniu do wymaganego stażu co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych jako przesłanki nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym. Zgodnie bowiem ugruntowanym stanowiskiem judykatury wyrażonym w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 6.04.2006r. (III UK 5/06, OSNP 2007/7-8/108) okres zasadniczej służby wojskowej odbytej w czasie trwania stosunku pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze zalicza się do stażu pracy wymaganego do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym (art. 32 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych,), jeżeli pracownik w ustawowym terminie zgłosił swój powrót do tego zatrudnienia. Jak stwierdził Sąd Najwyższy w powołanym wyroku już wykładnia gramatyczna powołanych unormowań nie powinna nasuwać jakichkolwiek wątpliwości, że okres odbytej czynnej (zasadniczej) służby wojskowej przez pracownika zatrudnionego poprzednio w szczególnych warunkach pracy, który po zakończeniu tej służby zgłosił swój powrót do tego zatrudnienia, traktuje się tak samo jak wykonywanie takiej pracy, a skoro okres ten podlega zaliczeniu do okresu zatrudnienia w zakresie wszelkich uprawnień uzależnionych od ilości lat pracy w szczególnych warunkach, to uwzględnia się go także do stażu pracy wymaganego do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym.

Odnosząc powyższe do omawianego stanu faktycznego nie może być jakichkolwiek wątpliwości, iż okres od 27.04.1972 r. do 11.04.1974 r., odbywania przez ubezpieczonego zasadniczej służbę wojskowej podlega zaliczeniu do wymaganego okresu co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych z uwagi, iż zarówno przed jak i po służbie wykonywał on uwzględnioną przez ZUS pracę w warunkach szczególnych. Pozostaje to jednak bez znaczenia dla przedmiotowego rozstrzygnięcia, gdyż uwzględniając przedmiotowy okres odbywania zasadniczej służby wojskowej ubezpieczony i tak nie posiada 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Należy jeszcze wspomnieć, iż bez znaczenia dla sprawy jest fakt, iż świadkowie w postaci E. H. i S. P. mają przyznaną przez ZUS emeryturę w niższym wieku ze względu na pracę w warunkach szczególnych, gdyż Sąd bada konkretny stan faktyczny dotyczący odwołującego i nie jest w żaden sposób związany dotyczącymi innych osób rozstrzygnięciami organu rentowego.

Mając powyższe na uwadze, działając na mocy wskazanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Sąd oddalił odwołania.