Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II AKa 396/21

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 grudnia 2022 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Anna Zdziarska (spr.)

Sędziowie: SA – Ewa Jethon

SA – Katarzyna Capałowska

Protokolant: sekr. sąd. Ewelina Turlej

przy udziale prokuratora – Arkadiusza Górniaka

po rozpoznaniu w dniu 24 listopada 2022r.

sprawy: 1. D. W. (1) (W.), syna W. i A. z domu K., urodzonego dnia (...) w W.

oskarżonego o czyny z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 55 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 91 § 1 k.k., z art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 91 § 1 k.k.;

2. S. J. (1), syna M. i G. z domu J., urodzonego (...) w L.

oskarżonego o czyny z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 55 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii, art. 59 ust 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomani w zw. z art. 91 § 1 k.k., z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 59 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii, z art. 62 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii, z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii;

3. H. K. (1), syna R. i B. z domu S., urodzonego (...) w W.

oskarżonego o czyny z art. 53 ust. 2 w zb. z art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k., z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 53 ust. 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii, 18 § 2 k.k. w zw. z art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii;

4. M. K. (1), syna J. i E. z domu P., urodzonego (...) w m. Dobre

oskarżonego o czyny z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 53 ust. 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k., z art. 62 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k. ;

5. A. S. (1), syna B. i B. z domu G., urodzonego (...) w P.

oskarżonego o czyny z art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 91 § 1 k.k.;

6. A. Z. (1), syna W. i T. z domu M., urodzonego (...) w W.

oskarżonego o czyny z art. 59 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k., art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k.;

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych i prokuratora

od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa - Praga w Warszawie

z dnia 5 marca 2021 r.

sygn. akt V K 56/18

zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

I. 1. wobec oskarżonego D. W. (1) (W.):

- w punkcie 4 wyroku ustala, że przepadek dotyczy równowartości korzyści majątkowej, a za podstawę prawną jego orzeczenia przyjmuje art. 45 § 1 k.k.,

2. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec D. W. (1) (W.) w pozostałym zakresie;

II. 1. wobec oskarżonego S. J. (1):

- z podstawy prawnej wymiaru kary wskazanej w punkcie 7 wyroku eliminuje art. 14 § 1 k.k.,

- w punkcie 12 wyroku ustala, że przepadek dotyczy równowartości korzyści majątkowej, a za podstawę prawną jego orzeczenia przyjmuje art. 45 § 1 k.k.,

- opis czynu zarzuconego w punkcie XX aktu oskarżenia, a przypisanego w punkcie 10 wyroku uzupełnia o ustalenie, że przestępstwo zakończyło się na etapie usiłowania, zaś podstawę prawną skazania uzupełnia o art. 13 § 1 k.k., natomiast podstawę prawną wymiaru kary o art. 14 § 1 k.k.,

- obniża wysokość jednej stawki dziennej grzywny w karze łącznej wymierzonej w punkcie 11 wyroku do 20 (dwudziestu) złotych,

2. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec S. J. (1) w pozostałym zakresie;

III. 1. wobec oskarżonego H. K. (1):

- uchyla karę łączną pozbawienia wolności i grzywny orzeczoną w punkcie 17 wyroku,

- uniewinnia oskarżonego H. K. (1) od popełnienia czynu z punktu XIII aktu oskarżenia, a przypisanego w punkcie 14 wyroku, zaś kosztami procesu w tej części obciąża Skarb Państwa,

- - opis czynu zarzuconego w punkcie XX aktu oskarżenia, a przypisanego w punkcie 16 wyroku uzupełnia o ustalenie, że przestępstwo zakończyło się na etapie usiłowania, zaś podstawę prawną skazania uzupełnia o art. 13 § 1 k.k., natomiast podstawę prawną wymiaru kary o art. 14 § 1 k.k.

2. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec H. K. (1) w pozostałym zakresie,

3. na podst. art. 85 § 1 k.k., art. 86 § 1 i 2 k.k. wymierza H. K. (1) karę łączną w wymiarze 3 (trzech) lat i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności oraz 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny w kwocie po 20 (dwadzieścia) złotych każda;

IV. 1. wobec oskarżonego M. K. (1):

- uchyla karę łączną pozbawienia wolności orzeczoną w punkcie 20 wyroku,

- w ramach czynu zarzuconego w punkcie XIII aktu oskarżenia, a przypisanego w punkcie 18 wyroku uznaje oskarżonego M. K. (1) za winnego tego, że:

W dniu 12 marca 2017r. w miejscowości O., powiat (...), woj. (...), wbrew przepisom ustawy posiadał przyrządy w postaci szkła laboratoryjnego obejmującego dwie miarowe kolby stożkowe o pojemności 1000 ml każda, cylinder miarowy o poj. 1000 ml w okolicznościach z których wynikało, że służą do niedozwolonego wytwarzania substancji psychotropowej oraz posiadał prekursor w postaci kwasu siarkowego, a także ciekłą amfetaminę o objętości 982 ml ciekłej amfetaminy o stężeniu 59 %, z której można uzyskać znaczną ilość substancji psychotropowej w postaci siarczanu amfetaminy, przy czym czynu tego dokonał w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne

- tj. czynu z art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zb. z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., a na podst. art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

2. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec M. K. (1) w pozostałym zakresie,

3. na podst. art. 85 § 1 k.k., art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierza M. K. (1) karę łączną w wymiarze 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

V. 1. wobec oskarżonego A. S. (1):

- w punkcie 22 ustala, że przepadek dotyczy równowartości korzyści majątkowej, a za podstawę prawną jego orzeczenia przyjmuje art. 45 § 1 k.k.,

2. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec A. S. (1) w pozostałym zakresie;

VI. 1. wobec oskarżonego A. Z. (1):

- w punkcie 26 ustala, że przepadek dotyczy równowartości korzyści majątkowej, a za podstawę prawną jego orzeczenia przyjmuje art. 45 § 1 k.k.,

2. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec A. Z. (1) w pozostałym zakresie;

VII. na podst. art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza H. K. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 4 kwietnia 2017r., godz. 14:50 do dnia 3 grudnia 2019r., godz. 18:05;

VIII. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokatów: R. C., K. C., G. D. – Kancelarie Adwokackie w W. po 720 złotych, powiększone o 23 % VAT z tytułu wynagrodzenia za obronę pełnioną z urzędu w postępowaniu odwoławczym, zaś adw. G. D. dodatkowo 120 (sto dwadzieścia) złotych, powiększone o 23 % VAT za obronę pełnioną z urzędu przed Sądem I instancji;

IX. zwalnia oskarżonych od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wydatkami obciążając Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 396/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

7

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego Warszawy Pragi w Warszawie, z dnia 5 marca 2021 r.,

w sprawie sygn. akt V K 56/18

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia – adw. T. D.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości co do oskarżonego D. W. (1)

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia, tj.:

- art. 4 k.p.k. oraz art. 5 § 2 k.p.k. polegającą na uwzględnianiu jedynie okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonego, w tym ocenę zebranego materiału dowodowego w sposób mający umożliwić poparcie z góry przyjętych założeń oraz interpretowanie nie dających się usunąć wątpliwości, wyłącznie na niekorzyść oskarżonego;

- art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. polegającą na dowolnej a nie swobodnej ocenie materiału dowodowego z naruszeniem zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, w szczególności przez oparcie głównych ustaleń w sprawie na zeznaniach świadków anonimowych (funkcjonariuszy Policji działających pod przykryciem) mimo, iż nie są one w pełni logiczne i spójne, jak również nie zostały poparte innymi dowodami i stoją w sprzeczności z wyjaśnieniami oskarżonego i zeznaniami pozostałych świadków, poprzez:

-

uznanie D. W. (1) winnym popełnionych czynów z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 55 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r., o przeciwdziałaniu narkomanii, opisanych w pkt. I i II aktu oskarżenia, poprzez wskazanie, że czyny te zostały popełnione w ciągu przestępstw, z jednoczesnym brakiem dowodów na popełnienie przez oskarżonego czynu zarzucanego w pkt. I aktu oskarżenia tj., w okresie od dnia 1 września 2016 r., do dnia 12 września 2016 r., w datach dziennych nieustalonych, w nieustalonym miejscu na terenie Polski, działając wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłował dokonać wewnątrzwspólnotowej dostawy znacznej ilości substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ilości 1 kg, w ten sposób, że po uprzednim ukryciu powyżej substancji w paczce żywnościowej, nadał ją jako przesyłkę kurierską nieustalonej firmie przewozowej, celem wywozu poza granice Rzeczypospolitej Polski na terytorium Szwecji, co jednak nie nastąpiło, z uwagi na ujawnienie amfetaminy przez przewoźnika i odmowę jej dalszego transportu za granicę;

-

uznanie D. W. (1) winnym popełnionych czynów z art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r., o przeciwdziałaniu narkomanii, opisanych w pkt. III, IV, XIX, XXI aktu oskarżenia, poprzez wskazanie, że czyny te zostały popełnione w ciągu przestępstw, z jednoczesnym brakiem dowodów na popełnienie przez oskarżonego czynu zarzucanego w pkt. IV aktu oskarżenia tj. w okresie od 13 września 2016 r., do 29 września 2016 r., daty dziennej nieustalonej, w nieustalonym miejscu, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, uczestniczył w obrocie znaczna ilością substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ilości 1 kg, w ten sposób, że po uprzednim nieudanym przemycie powyższej substancji na terytorium Szwecji dokonał jej sprzedaży za nieustaloną kwotę S. J. (1), w celu dalszej dystrybucji;

-

braku poczynienia ustaleń przez sąd I instancji co do wysokości przepadku korzyści majątkowej (określonej w pkt. III, XIX, XXI aktu oskarżenia) jaką miał z przestępczego procederu osiągnąć oskarżony D. W. (1), pomimo, że dla zastosowania tego przepisu konieczne jest poczynienie takich ustaleń;

- art. 424 § 1 i 2 k.p.k. poprzez niedostateczne ustosunkowanie się do zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności nie rozstrzygnięcie przez sąd licznych sprzeczności i rozbieżności w zebranym materiale dowodowym i wiążących się z tym wątpliwości, których sąd nie usunął, co skutkowało niewystarczającym uzasadnieniem przede wszystkim w zakresie podstawy faktycznej i prawnej wyroku;

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
polegający na ustaleniu, iż oskarżony D. W. (1):

-

w okresie od dnia 1 września 2016 r., do dnia 12 września 2016 r., w datach dziennych nieustalonych, w nieustalonym miejscu na terenie Polski, działając wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłował dokonać wewnątrzwspólnotowej dostawy znacznej ilości substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ilości 1 kg, w ten sposób, że po uprzednim ukryciu powyżej substancji w paczce żywnościowej, nadał ją jako przesyłkę kurierską nieustalonej firmie przewozowej, celem wywozu poza granice Rzeczypospolitej Polski na terytorium Szwecji, co jednak nie nastąpiło, z uwagi na ujawnienie amfetaminy przez przewoźnika i odmowę jej dalszego transportu za granicę;

- w okresie od 13 września 2016 r., do 29 września 2016 r., daty dziennej nieustalonej, w nieustalonym miejscu, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, uczestniczył w obrocie znaczna ilością substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ilości 1 kg, w ten sposób, że po uprzednim nieudanym przemycie powyższej substancji na terytorium Szwecji dokonał jej sprzedaży za nieustaloną kwotę S. J. (1), w celu dalszej dystrybucji, przy czym powyższe ustalenia powstały w efekcie błędnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego:

-

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka, wyrażającą się w wymierzeniu oskarżonemu D. W. (1) zbyt wysokiej kary łącznej, w postaci 4 lat i 8 miesięcy pozbawienia, podczas gdy okoliczności sprawy, postawa oskarżonego oraz jego warunki i właściwości osobiste, nie uzasadniały nawet w przypadku skazania orzeczenia tak surowej kary

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

Zmiana poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów pkt I i IV aktu oskarżenia, a w związku z powyższym wymierzenie łagodniejszego wymiaru kary, uchylenie orzeczenia w zakresie przepadku korzyści majątkowej, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji

1.3. Granice zaskarżenia – adw. R. C.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości co do oskarżonego S. J. (1)

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia,

l.  odnośnie pkt 5 wyroku (czynu V z aktu oskarżenia): naruszenie prawa procesowego tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., polegające na zaniechaniu dokonania przez Sąd I instancji wszechstronnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego poprzez dowolne przyjęcie, iż oskarżony S. J. nadał przesyłkę z substancją psychotropową w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, podczas gdy w toku przeprowadzonego postępowania dowodowego brak jest podstaw do uznania, iż oskarżony miał przyjąć w zamian za wysyłkę jakąkolwiek kwotę (w opisie czynu również wskazane zostało, iż odnosić się to ma do nieustalonej kwoty pieniężnej), zaś sam oskarżony przyznając w wyjaśnieniach, iż przesyłkę faktycznie nadał to stanowczo i konsekwentnie zaprzeczał jakoby miał przy tej sposobności uzyskać korzyść majątkową czy osobistą;

2.  odnośnie pkt 6 wyroku (czynu VI z aktu oskarżenia): naruszenie prawa procesowego, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., polegające na zaniechaniu dokonania przez Sąd I instancji wszechstronnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego poprzez dowolne przyjęcie, iż oskarżony S. J. nie mniej niż 11 razy udzielił A. S. (1) substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, podczas gdy ten nie potwierdził w Sądzie swoich wcześniejszych wyjaśnień w tym zakresie, zaś oskarżony S. J. nie przyznał się do popełnienia tego czynu;

3.  odnośnie pkt 7 wyroku:

a.  co do czynów VII i VIII z aktu oskarżenia: mające wpływ na wynik sprawy naruszenie prawa procesowego tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. polegające na zaniechaniu dokonania przez Sąd I instancji wszechstronnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego poprzez dowolne przyjęcie, iż oskarżony S. J. uczestniczył w obrocie substancjami psychotropowymi, podczas gdy mający z nim działać wspólnie i w porozumieniu: A. S. (1) i D. W. (1) nie potwierdzili w swoich wyjaśnieniach tego faktu, zaś oskarżony S. J. nie przyznał się do popełnienia tego czynu, ponadto jedyną podstawą w tym zakresie mają być zeznania funkcjonariuszy policji pod przykryciem, którzy w swoich zeznaniach w wielu miejscach mijają się z prawdą szczególnie odnośnie spożywania przez nich alkoholu, zażywania substancji psychotropowych oraz nakłaniania oskarżonych do popełniania przestępstw, a materiał audio i video jest w wielu miejscach nieczytelny i niezrozumiały,

b.  co do czynu XVIII z aktu oskarżenia:

- naruszenie prawa procesowego, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., polegające na zaniechaniu dokonania przez Sąd I instancji wszechstronnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego poprzez dowolne przyjęcie, iż oskarżony S. J. działał wspólnie i w porozumieniu z D. W. (1), podczas gdy oskarżony J. wyjaśnił, iż D. W. (1) nie brał udziału w tym zdarzeniu;

4.  odnośnie pkt 8 wyroku (czynu X z aktu oskarżenia): naruszenie prawa procesowego, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., polegające na zaniechaniu dokonania przez Sąd I instancji wszechstronnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego poprzez dowolne przyjęcie, iż oskarżony S. J. nadał przesyłkę z substancją psychotropową w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, podczas gdy w toku przeprowadzonego postępowania dowodowego brak jest podstaw do uznania, iż oskarżony miał przyjąć w zamian za wysyłkę jakąkolwiek kwotę (w opisie czynu również wskazane zostało, iż odnosić się to ma do nieustalonej kwoty pieniężnej), zaś sam oskarżony przyznając w wyjaśnieniach, iż przesyłkę faktycznie nadał to stanowczo i konsekwentnie zaprzeczał jakoby miał przy tej sposobności uzyskać korzyść majątkową czy osobistą;

5.  odnośnie pkt 10 zaskarżonego wyroku (czynu XX z aktu oskarżenia): naruszenie prawa procesowego, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., polegające na zaniechaniu dokonania przez Sąd I instancji wszechstronnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego poprzez dowolne przyjęcie, iż oskarżony S. J. wraz z H. K. (1) nakłaniali dwóch funkcjonariuszy Policji wykonujących czynności w trybie art. 19a ustawy o Policji, do dokonania czynu zabronionego polegającego na uczestnictwie w obrocie znacznymi ilościami substancji psychotropowej w postaci amfetaminy oraz środka odurzającego w postaci kokainy, podczas gdy jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym z nagrań jasno wynika, iż to funkcjonariusze Policji wbrew procedurom namawiali oskarżonego S. J. do sprzedaży im substancji psychotropowych i dążyli do przeprowadzenia takiej transakcji;

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

Zmiana:

- odnośnie pkt 5 wyroku (czynu V z aktu oskarżenia) - o zmianę kwalifikacji prawnej czynu na art. art. 55 ust. 2 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i tym samym przyjęcia przypadku mniejszej wagi oraz wymierzenia kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia;

- odnośnie pkt 6 wyroku (czynu VI z aktu oskarżenia): o zmianę zaskarżonego wyroku i odmienne orzeczenie co do istoty sprawy poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu;

- odnośnie pkt 7 wyroku:

a. co do czynów VII i VIII z aktu oskarżenia: o zmianę zaskarżonego wyroku w tym zakresie i odmienne orzeczenie co do istoty sprawy poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów;

b.co do czynów IX, XIX, XXI z aktu oskarżenia: o zmianę zaskarżonego wyroku w tym zakresie poprzez wymierzenie kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia;

c.co do czynu XVIII z aktu oskarżenia o zmianę zaskarżonego wyroku w tym zakresie poprzez: wyeliminowanie z opisu czynu, iż oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z D. W. (1), wymierzenie kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia;

- odnośnie pkt 8 wyroku (czynu X z aktu oskarżenia): o zmianę zaskarżonego wyroku i odmienne orzeczenie co do istoty sprawy poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu; o zmianę kwalifikacji prawnej czynu na art. art. 58 ust. 1 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i tym samym przyjęcia przypadku mniejszej wagi oraz wymierzenia kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia;

- odnośnie pkt 9 wyroku (czynu XI z aktu oskarżenia) - o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia;

- odnośnie pkt 10 zaskarżonego wyroku (czynu XX z aktu oskarżenia) - o zmianę zaskarżonego wyroku i odmienne orzeczenie co do istoty sprawy poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu

1.3. Granice zaskarżenia – adw. K. C.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości co do oskarżonego H. K. (1)

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia,

- odnośnie pkt 14 wyroku (czynu XIII z aktu oskarżenia):. art. 7 k.p.k. w zw. art. 410 k.p.k, polegająca na zaniechaniu dokonania wszechstronnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego poprzez dowolne przyjęcie, iż oskarżony miał wspólnie i w porozumieniu z M. K. (1) usiłować wytworzyć przedmiotową, znaczną ilość narkotyków, kiedy ujawniony i zabezpieczony sprzęt laboratoryjny stanowił wyłączną własność osk. M. K., co sam przyznał, znajdował się on na jego posesji, poza fizyczną bytnością H. K. w czasie zatrzymania w tym miejscu i ujawnienia w/w rzeczy przez Policję, brak jest innych dowodów obciążających go w tym zakresie, oskarżeni nie zostali zatrzymaniu tempore criminis i w czasie wykonywania jakichkolwiek czynności mogących świadczyć o tym, że realizują oni proces produkcji amfetaminy i chcą tego dokonać, a ujawnione na miejscu ślady daktyloskopijne i biologiczne nie pochodziły od H. K., a tylko i wyłącznie od M. K., co winno prowadzić do odmiennego przyjęcia odnośnie winy w/w odnośnie tego czynu,

- odnośnie pkt 16 wyroku (czynu XX z aktu oskarżenia): art. 7 k.p.k. w zw. art. 410 k.p.k., polegająca na zaniechaniu dokonania wszechstronnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego poprzez dowolne przyjęcie, że oskarżony H. K. miał wspólnie i w porozumieniu z S. J. podżegać funkcjonariuszy Policji działających w trybie art. 19a ustawy o Policji do uczestniczenia w obrocie narkotykami w znacznej ilości, poprzez sprzedanie im kokainy w nie mniejszej ilości niż 100 gram i wyprodukowanej przez siebie amfetaminy, kiedy w rzeczywistości brak jest w sprawie bezpośredniego i obiektywnego dowodu z tego inkryminowanego zdarzenia w postaci zapisu audio-vide z kontroli operacyjnej (zapis z tego zdarzenia znajdujący się w materiałach niejawnych jest de facto pusty, tzn. poza krzątaniną, szmerami i hałasami nic wartościowego dla sprawy on nie zawiera), a nadto poprzez uznanie za wiarygodnych zeznań świadków anonimowych co do tego czynu, kiedy ich depozycje są rozbieżne, mało konkretne i ogólnikowego co do przebiegu tego zdarzenia, a nadto wynika z nich, że to oni sami bardziej byli zdeterminowani w uzyskaniu jakiejkolwiek propozycji co do dostawy narkotyków ze strony oskarżonych, co dowodzi przekroczeniu przez nich granic dozwolonej prowokacji, zatem powinny zostać zdyskwalifikowane jako wartościowy materiał do rekonstrukcji stanu faktycznego i tym samym podstawy do przyjęcia sprawstwa oskarżonego,

- odnośnie pkt 13 wyroku (czynu XII z aktu oskarżenia): art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., polegająca na zaniechaniu dokonania przez Sąd I instancji wszechstronnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego co polegało na dowolnym przyjęciu, iż oskarżony H. K. z 15 na 16 listopada 2016 r. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej miał wytworzyć I kg amfetaminy i wprowadzić ją do obrotu poprzez przekazanie jej S. J. w celu dalszej odsprzedaży za 8500 zł funkcjonariuszom działającym w trybie art. 19a ustawy o Policji, kiedy brak jest na to jakiegokolwiek wiarygodnego i bezpośredniego dowodu, a w szczególności za dowody sprawstwa co do tego czynu nie powinny zostać uznane rozbieżne zeznania świadków anonimowych, którzy podali m.in., że oskarżony miał brać bezpośredni udział w tej transakcji i miał je produkować w miejscu co do którego brak jest jakichkolwiek ustaleń procesowych związanych z tą sprawą, co także świadczy o nieprawidłowej ocenie zeznań tych osób poprzez uznanie ich za wiarygodny dowód obciążający H. K..

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia,

odnośnie pkt 15 wyroku (czynu XIV z aktu oskarżenia): poprzez uznanie, że posiadana przez oskarżonego ilość 0,8 grama marihuany nie jest nieznaczną ilością środka odurzającego, kiedy w sposób oczywisty jest to ilość odpowiadająca doraźnym potrzebom osoby zażywającej taki narkotyk, stanowi ona jedną porcje, oskarżony posiadał ją na własny użytek jako konsumenta tej konkretnej ilości na co wskazał w swoich wyjaśnieniach, jest to tzw. narkotyk miękki i było to pierwsze naruszenie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii przez oskarżonego, czyn ten nie stanowił żadnego zagrożenia dla osób trzecich, co winno skutkować przyjęciem o braku zasadności orzekania o odpowiedzialności karnej za ten występek będący przypadkiem mniejszej wagi i zastosowaniu art. 62a Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii czyli umorzeniem postępowania w tym zakresie

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

Zmiana:

- odnośnie pkt 15 wyroku (czynu XIV z aktu oskarżenia) - kwalifikacji prawnej tego czynu poprzez przyjęcie, że stanowi on typ uprzywilejowany z art. 62a Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i o uchylenie wyroku w tej części i umorzenie postępowania.

- odnośnie pozostałych czynów - zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od ich popełnienia.

- o zasądzenie na rzecz obrońcy z urzędu H. K., kosztów jego reprezentacji w postępowaniu odwoławczym wg norm prawem przepisanych, które to koszty nie zostały do tej pory uregulowane w żadnym zakresie.

1.3. Granice zaskarżenia – adw. G. D.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości co do oskarżonego M. K. (1)

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, to jest art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, poprzez błędne uznanie, iż porcja 0,37 g marihuany stanowi środek odurzający w rozumieniu tegoż przepisu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia:

- art. 410 ,k.p.k. poprzez całkowite pominięcie zeznań funkcjonariusza (...) G. J., z których wynika, że Oskarżony M. K. (1) oraz H. K. (1) zostali zatrzymani w pewnej odległości od nieruchomości w O., po tym jak już z własnej i nieprzymuszonej woli opuścili samochodem jej teren, a budynek oraz brama wjazdowa zostały przez nich zamknięte, co doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, polegającego na ustaleniu, że usiłowali oni wytworzyć w wyniku strącania siarczanu amfetaminy, znaczną ilość soli substancji psychotropowych, do czego nie doszło ze względu na interwencję policji, podczas gdy interwencja policji niczemu nie zapobiegła, bowiem Oskarżeni zostali zatrzymani w samochodzie na drodze, poza nieruchomością w O., a żaden proces chemiczny nawet się nie rozpoczął, więc nie można przyjąć, iż doszło do formy stadialnej w postaci usiłowania wytworzenia soli substancji psychotropowych;

- art. 410 k.p.k., poprzez pominięcie okoliczności wynikających z opinii (...), z której wynika, iż w próbkach w postaci cieczy w szklanych fiolkach oznaczonych nr 1, 2, 3, 4 oraz cieczy w szklanej butelce oznaczonej nr 5 nie stwierdzono żadnych środków odurzających lub substancji psychotropowych oraz nie stwierdzono żadnych substancji powstających w procesie ich wytwarzania, co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegającym na ustaleniu, że Oskarżony usiłował wytworzyć w wyniku strącania siarczanu amfetaminy, znaczną ilość soli substancji psychotropowych, podczas gdy na naczyniach nie stwierdzono obecności środków odurzających, substancji psychotropowych, ani substancji powstających w wyniku ich wytwarzania;

- art. 410 k.p.k., poprzez pominięcie okoliczności wynikających z opinii (...), z której wynika, że na ubraniach Oskarżonego i na rękawiczkach nie ujawniono obecności prekursorów, ani amfetaminy, co skutkowało błędnym ustaleniem, że Oskarżony usiłował wytworzyć w wyniku strącania siarczanu amfetaminy, znaczną ilość soli substancji psychotropowych, podczas gdy nie ujawniono na jego ubraniach i rękawiczkach substancji mogących służyć do strącenia siarczanu amfetaminy, a obecność taka byłaby oczywiście konieczną gdyby Oskarżony w warunkach właściwie potowych i bez wiedzy specjalistycznej (chemicznej) usiłował zainicjować i przeprowadzić jakikolwiek proces chemiczny uzyskania soli substancji psychotropowych;

- art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie okoliczności wynikających z dowodu w postaci protokołu oględzin szklanej butelki z etykietą (...), z którego wynika, iż kwas siarkowy utracił swoją ważność w roku 2013 oraz, że znajdowała się w nim niewielka ilość kwasu siarkowego, co skutkowało błędnym ustaleniem, że Oskarżony usiłował wytworzyć w wyniku strącania siarczanu amfetaminy, znaczną ilość soli substancji psychotropowych przy pomocy kwasu siarkowego, podczas gdy w toku postępowania nie zostało ustalone jakie właściwości ma przeterminowany kwas siarkowy oraz czy jego ilość w ogóle pozwalałaby na strącenie siarczanu amfetaminy oraz w jakim rozmiarze;

art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie okoliczności wynikających z zeznań biegłego Ł. C., z których wynika, że nie wiadomo jakie właściwości ma kwas siarkowy po przeterminowaniu, co skutkowało błędnym ustaleniem, że Oskarżony usiłował wytworzyć w wyniku strącania siarczanu amfetaminy, znaczną ilość soli substancji psychotropowych przy pomocy kwasu siarkowego, podczas gdy w toku postępowania w ogóle nie zostało ustalone czy przedmiotowy przeterminowany kwas siarkowy mógł służyć temu celowi;

- art. 424 § 1 pkt. 2 k.p.k., poprzez opisanie czynu w części uzasadnienia wyjaśniającej jego kwalifikację prawną w sposób sprzeczny z czynem zarzucanym Oskarżonemu aktem oskarżenia i przypisanym Oskarżonemu w sentencji wyroku, a także poprzez niewyjaśnienie na czym polegało usiłowanie dokonania czynu zabronionego, co uniemożliwia w tym zakresie jednoznaczne odtworzenie toku rozumowania sądu i prawidłową kontrolę zaskarżonego wyroku;

- ewentualnie z ostrożności procesowej, w razie nie podzielenia zarzutu obrazy przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, na podstawie art. 427 § l-2 k.p.k. i art. 438 pkt. 2 i 3 k.p.k., zaskarżonemu orzeczeniu co do czynu z pkt. 19 wyroku: naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wydane orzeczenie, tj.

a)  art. 410 k.p.k., poprzez pominięcie okoliczności, że w trakcie przeszukania Oskarżonego nie znaleziono przy nim substancji zabronionej w postaci marihuany, co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, polegającym na ustaleniu, że Oskarżony posiadał 0,37 g marihuany, podczas gdy z zeznań funkcjonariusza (...) G. J. oraz z protokołu przeszukania wynika, że Oskarżony nie posiadał przy sobie marihuany;

b)  art. 410 k.p.k. w zw. z art. 5 § 2 k.p.k., poprzez pominięcie zeznań funkcjonariusza (...) G. J., z których wynika, że nie wiadomo gdzie znajdowały się ubrania Oskarżonego po tym jak Oskarżony je oddał funkcjonariuszom Policji , a także pominięcie wyjaśnień Oskarżonego H. K. (1), z których wynika, że ubrania zostały rzucone w kąt, co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegającym na ustaleniu, że Oskarżony posiadał 0,37 g marihuany, podczas gdy zostało to ujawnione dopiero podczas badań chemicznych odzieży w laboratorium , a losy tejże odzieży od momentu przekazania jej Policji nie zostały ustalone;

- naruszenie § 11 ust. 2 pkt. 5 w zw. z § 17 pkt. 1 rozporządzenia ministra sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie poprzez ich niezastosowanie, podczas gdy nie ma konstytucyjnego uzasadnienia dla obniżania obrońcy z urzędu wynagrodzenia, które by otrzymał jako obrońca z wyboru,

ewentualnie, w razie nie podzielenia powyższego zarzutu, naruszenie § 4 ust. 2 pkt. 1 i 4 rozporządzenia ministra sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu poprzez jego niezastosowanie, podczas gdy obrońca wnioskował o podwyższenie wynagrodzenia z uwagi na obszerność materiału dowodowego, ilość stawiennictw oraz czas trwania postępowania;

ewentualnie w razie nie podzielenia powyższych zarzutów, naruszenie § 17 ust. 2 pkt. 5 rozporządzenia ministra sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu w zw. § 20 rozporządzenia ministra sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, poprzez jego niezastosowanie, podczas gdy obrońca stawił się na 33 terminach rozpraw

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka: (ewentualnie, z ostrożności procesowej, na wypadek nie podzielenia zarzutu obrazy przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu), polegającą na wymierzeniu Oskarżonemu kary 1 miesiąca pozbawienia wolności, podczas gdy chodzi o posiadanie 0,37 g marihuany, a więc mniej niż jednej działki, jednocześnie nie sprawdzono czy ilością to można w ogóle się odurzyć, a tym samym postępowanie na podstawie art. 62a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii winno być umorzone, bowiem społeczna szkodliwość posiadania takiej ilości jest znikoma;

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

Zmiana:

- zaskarżonego wyroku w pkt.18 i uniewinnienie Oskarżonego od przypisanego mu czynu, ewentualnie o zmianę kwalifikacji prawnej czynu zaskarżonego wyroku w pkt. 18 na art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i wymierzenie Oskarżonemu na podstawie art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 37b kk kary 6 miesięcy pozbawienia wolności i 1 roku 2 miesięcy ograniczenia wolności;

- zaskarżonego wyroku w pkt. 19 i uniewinnienie Oskarżonego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o zmianę kwalifikacji prawnej czynu na art. 62a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i umorzenie postępowania, ewentualnie o wymierzenie Oskarżonemu kary grzywny w wysokości 30 stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki na kwotę 20 złotych;

- pokrycie kosztów nieodpłatnej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, bowiem nie zostały one opłacone w całości, ani w części,

- rozstrzygnięcia o kosztach procesu i zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy z urzędu Oskarżonego M. K. (1) kwoty 8880 zl brutto, ewentualnie o zasądzenie kwoty 5461,20 zł powiększonej o należny podatek VAT, ewentualnie o zasądzenie kwoty 4440 zł, powiększonej o należny podatek VAT.

1.3. Granice zaskarżenia – adw. P. A.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości co do oskarżonego A. S. (1)

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia:

a) art. 4, 5 § 2, 7 k.p.k. oraz 410 i 424 § 1 i 2 k.p.k., poprzez naruszenie zasady obiektywizmu (art. 4 k.p.k.) oraz zasady swobodnej oceny sędziowskiej (art. 7 k.p.k.), poprzez bezkrytyczne danie wiary zeznaniom świadków anonimowych (D. i B., funkcjonariuszy działających pod przykryciem na podstawie art. 19 a ustawy o Policji), dotyczącym działania oskarżonego A. S. (1) w okresie od 12 września 2016 do listopada 2016 roku, który wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami w wbrew przepisom ustawy, w krótkich odstępach czasu , w celu osiągnięcia korzyści majątkowej brał udział w obrocie znacznymi ilościami substancji psychotropowej o nazwie 25B-NBOMc w ten sposób, że umożliwił dwóm funkcjonariuszom Policji działających pod przykryciem na podstawie art. 19 a ustawy o Policji nawiązanie kontaktu z S. J. (1), a także w nocy z 15 na 16 listopada 2016 w m. S. L., działając wspólnie i w porozumieniu z w/w J. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ilości 993,07 grama, w zamian za uczestnictwo w powyższej transakcji kwotę 500 zł, a ponadto w okresie od 30 sierpnia 2016 do 12 września 2016 roku w m. S. L., wspólnie i w porozumieniu z D. W. (1) brał udział w obrocie znacznymi ilościami substancji psychotropowej w postaci 988,34 g amfetaminy w ten sposób , że po uprzednim uzyskaniu powyższych narkotyków od nieustalonych osób w celu jej dalszej dystrybucji, dokonali ich sprzedaży, podczas gdy zeznania świadków (D. i B., funkcjonariuszy działających pod przykryciem na podstawie art. 19 a ustawy o Policji) są w części nielogiczne i niespójne i częściowo sprzeczne z zeznaniami pozostałych świadków T. S. (1), M. Z. (1), a zebrany w sprawie materiał dowodowy, m.in. tablica poglądowa z połączeniami telefonicznymi, wyjaśnienia oskarżonego A. S. (1) jak i innych oskarżonych nie dają podstaw do przyjęcia, że oskarżony A. S. (1) popełnił zarzucane mu przestępstwa;

b) naruszenie zasady obiektywizmu (art. 4 k.p.k.), wobec skazanego w zakresie argumentacji dotyczącej zastosowania skrajnie różnych metod oceny źródeł dowodowych mimo ich podobnego charakteru i niepodania przyczyn takiego działania; oraz zasady swobodnej oceny sędziowskiej (art. 7 k.p.k.),poprzez wybiórczą analizę materiału dowodowego w szczególności zeznań zeznaniom świadków anonimowych (D. i B. funkcjonariuszy działających pod przykryciem na podstawie art. 19 a ustawy o Policji), którzy w sposób świadomy pominęli charakter ich znajomości z oskarżonym A. S. (1), ich wspólne relacje w tym libacje alkoholowe, wspólne ogniska i wynajęcie domku za który zapłacili 500 zł, wskazując w/w kwotę jako zapłatę za „ pośrednictwo” w powyższych transakcjach,

c) naruszenie zasady obiektywizmu (art. 4 k.p.k.) oraz zasady swobodnej oceny sędziowskiej (art. 7 k.p.k.), poprzez wybiórczą i nieobiektywną analizę zebranego w sprawie materiału dowodowego m.in.:

-

zeznań świadka T. S. (1), które to zeznania stoją w zasadniczej opozycji z zeznaniami świadków D. i B. funkcjonariuszy działających pod przykryciem na podstawie art. 19 a ustawy o Policji,

-zeznaniami świadka M. Z. (2), który wskazywał na okoliczności związane z remontem domu przez oskarżonego S., jego relacji z D. i B. funkcjonariuszami działającymi pod przykryciem na podstawie art. 19 a ustawy o Policji,

-

Zeznaniom świadka N. W., który jako znajomy oskarżonych S. i J. wskazał, że to świadkowie (D. i B. funkcjonariusze działający pod przykryciem na podstawie art. 19 a ustawy o Policji) proponowali amfetaminę do spożycia uczestnikom imprezy w tym oskarżonemu S.

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia polegający na ustaleniu, iż: a)oskarżony A. S. (1) w okresie od 12 września 2016 do listopada 2016 roku który jakoby wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami w wbrew przepisom ustawy , w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej brał udział w obrocie znacznymi ilościami substancji psychotropowej o nazwie (...) w ten sposób, że umożliwił dwóm funkcjonariuszom Policji działających pod przykryciem na podstawie art. 19 a ustawy o Policji nawiązanie kontaktu z S. J. (1), a także w nocy z 15 na 16 listopada 2016 w m. S. L., działając wspólnie i w porozumieniu z w/w J. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ilości 993,07 grama, w zamian za uczestnictwo w powyższej transakcji kwotę 500 zł, a ponadto w okresie od 30 sierpnia 2016 do 12 września 2016 roku w m. S. L., wspólnie i w porozumieniu z D. W. (1) brał udział w obrocie znacznymi ilościami substancji psychotropowej w postaci 988,34 g amfetaminy, podczas gdy materiał dowodowy nie pozwala na takie ustalenia, a zeznania D. i B. funkcjonariuszy działających pod przykryciem na podstawie art.19 a ustawy o Policji opierają się na prawdzie w sytuacji, gdy są one w zasadniczej sprzeczności z zeznaniami złożonymi przez świadków A. P.

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego A. S. (1) od zarzucanych mu czynów

względnie: uchylenie zaskarżonego wyroku do ponownego rozpoznania

1.3. Granice zaskarżenia – adw. M. P.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości co do oskarżonego A. Z. (1)

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia:

1.  art. 4, 7 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. oraz 366 § 1 k.p.k., poprzez dokonanie dowolnej, sprzecznej z zasadami logiki, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego ocenie dowodów polegającej na niezasadnym uznaniu, że oskarżony A. Z. (1) odmówił składania wyjaśnień (str. 24 formularza z uzasadnieniem), tym samym pominięciu tego dowodu, podczas gdy oskarżony na rozprawie w dniu 22 marca 2019 r. oraz podczas odtwarzania materiałów niejawnych złożył wyjaśnienia, odnosząc się do stawianych mu zarzutów, natomiast jak wynika z treści uzasadnienia, wyjaśnienia te nie zostały wzięte pod uwagę przez Sąd, w związku z czym nie jest możliwe odniesienie się przez skarżącego do oceny tego dowodu;

2.  art. 366 § 1 k.pk. w zw. z art. 170 § 1 pkt 2 i 5 k.p.k., poprzez niezasadne oddalenie wniosku dowodowego obrońcy o zwrócenie się do Zarządu (...) w W. Wydziału do Zwalczania Zorganizowanej Przestępczości Narkotykowej, w celu wskazania funkcjonariuszy, którzy dokonywali zatrzymania oskarżonego A. Z. (1) w dniu 4 kwietnia 2017 r. w miejscowości D. na posesji nr (...), oraz o ustalenie czy zatrzymanie oskarżonego A. Z. (1) zostało zarejestrowane przez Policję podczas użycia paralizatora z budowaną kamerą, podczas gdy okoliczności te mają istotne znaczenia dla ustalenia stan faktycznego sprawy, oraz potwierdzenia złożonych przez oskarżonego wyjaśnień, ponadto powyższy wniosek dowodowy był konsekwencją wniosku dowodowego złożonego na rozprawie w dniu 22 marca 2019 r. o wezwanie funkcjonariuszy Policji dokonujących czynności z oskarżonym A. Z. (1), który to wniosek dowodowy został przez Sąd uwzględniony;

3.  art. 366 § 1 k.pk. w zw. z art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. i art. 214 § 1 k.pk., poprzez oddalenie wniosku dowodowego złożonego na rozprawie w dniu 1 grudnia 2020 r. o przeprowadzenie wywiadu środowiskowego przez kuratora, na okoliczność sytuacji osobistej i zawodowej oskarżonego A. Z. (1), w szczególności po uchyleniu tymczasowego aresztowania, podczas gdy okoliczności te mają istotne znaczenie dla wymiaru kary;

4.  art. 4, 7 k.p.k., poprzez dokonanie dowolnej, sprzecznej z zasadami logiki, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego ocenie dowodów i w konsekwencji niezasadnym uznaniu, że działania funkcjonariuszy Policji D. i B. pracujących pod przykryciem mieściły się w granicach legalnej prowokacji o jakiej mowa w art. 19 a ustawy o Policji, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy min. w postaci materiałów niejawnych, wyjaśnień oskarżonych wskazuje na to, że działania funkcjonariuszy Policji wykraczały poza warunki dopuszczalności przeprowadzonych czynności operacyjnych;

5.  art. 4, 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, sprzecznej z zasadami logiki, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego ocenie dowodów i niezasadnym uznaniu, że zeznania funkcjonariuszy Policji D. i B. są konsekwentne, spójne wewnętrznie i zgodne, i na ich podstawie oparcie zaskarżonego wyroku, podczas gdy zeznania funkcjonariuszy były sprzeczne, niespójne, a ich treść była niezgodna z wyjaśnieniami oskarżonych i zeznaniami przesłuchanych w sprawie świadków, co znacznie osłabia walor wiarygodności wskazanych dowodów;

6.  art. 4, 7 k.p.k., poprzez dokonanie dowolnej, sprzecznej z zasadami logiki, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego ocenie dowodów i niezasadnym uznaniu, że oskarżony A. Z. (1) osiągnął korzyść majątkową w kwocie 293. 000 zł i orzeczenie wobec niego przepadku równowartości osiągniętej korzyści majątkowej w tej kwocie, podczas gdy oskarżony A. Z. (1) nie osiągnął korzyści majątkowej w kwocie 293.000 zł;

7.  art. 4,7 k.p.k., polegającą na dokonaniu dowolnej, sprzecznej z zasadami logiki, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego ocenie dowodów w postaci zeznań świadków P. K., J. B. (1), M. Z. (2) i niezasadnym uznaniu, że są one niepełne i nie do końca szczere, oraz że świadkowie wykazywali się solidarnością i lojalnością z oskarżonymi, podczas gdy brak jest dowodów potwierdzających takie stanowisko

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka, polegająca na wymierzeniu oskarżonemu A. Z. (1) kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze 5 (pięciu) lat i 6 (sześciu), podczas gdy zespół okoliczności przedmiotowych, postawa oskarżonego w trakcie toczącego się postępowania, krytyczny stosunek do popełnionych przestępstw, podjęcie pracy zarobkowej po opuszczeniu aresztu śledczego, jak również cele jakie kara winna spełnić w zakresie prewencji szczególnej i społecznego oddziaływania przemawiają za wymierzeniem łagodniejszej kary łącznej pozbawienia wolności, przy jednoczesnym wzięciu pod uwagę jedynie okoliczności obciążających oskarżonego, a całkowitym pominięciu okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, które przemawiają za wymierzeniem łagodniejszej kary pozbawienia wolności;

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu A. Z. (1) łagodniejszej kary pozbawienia wolności,

ewentualnie: uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

1.3. Granice zaskarżenia Prokuratora

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia w przypadku D. W. (1), S. J. (1), A. S. (1) i A. Z. (1)

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu – tj. art. 45 § 2 k.k. poprzez błędne zastosowanie tego przepisu zamiast art. 45 § 1 k.k.

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

D. W. (1)

A. Z. (1)

M. K. (1)

S. J. (1)

A. S. (1)

H. K. (1)

D. W. pięciokrotnie karany sądownie, za przestępstwa skierowane przeciwko różnym dobrom chronionym prawem. Ostatnio w kwietniu 2022r. W trakcie tymczasowego aresztowania nie był nagradzany regulaminowo. Był kilkukrotnie karany dyscyplinarnie. Pracuje jako monter instalacji przeciwpożarowej, podjął terapię odwykową.

A. Z. czterokrotnie karany sądownie. Ostatnio w 2020r. Zachowanie w trakcie pobytu w areszcie oceniono jako umiarkowane. Był nagradzany kodeksowo i raz ukarany dyscyplinarnie. Obecnie pracuje i prowadzi ustabilizowany tryb życia.

M. K. był karany, a czynów dokonał warunkach recydywy. Z wywiadu wynika, że pracuje zawodowo i obecnie nie nadużywa alkoholu.

S. J. był raz karany sądownie za posiadanie narkotyków – karę ograniczenia wolności odbył w 2021r. W trakcie pobytu w zakładzie karnym był zarówno nagradzany regulaminowo, jak i karany dyscyplinarnie. Po opuszczeniu ZK ponownie związał się z żoną, prowadzi własną działalność gospodarczą – usługi transportowe.

A. S. aktualnie nie jest karany sądownie. W trakcie pobytu w Zakładzie Karnym był bezkrytyczny wobec popełnionych przestępstw, jednocześnie bezkonfliktowy i regulaminowy wobec przełożonych. Obecnie utrzymuje się z prac dorywczych przy montażu fotowoltaiki.

H. K. nie jest karany sądownie. W trakcie pobytu w Zakładzie Karnym jego zachowanie oceniono jako przeciętne- był zarówno karany, jak i nagradzany. Zarejestrowany jako bezrobotny, dorywczo zajmuje się opieką nad osobami niepełnosprawnymi.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Dowody w postaci danych o karalności, opinii z ZK i wywiady określają sylwetki oskarżonych i stanowią wiarygodny materiał dowodowy.

Dowody zasługują na uznanie, albowiem zostały sporządzone przez obiektywne i bezstronne podmioty.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Zarzuty obrazy prawa procesowego, błędu w ustaleniach faktycznych, rażącej niewspółmierności kary podniesione przez obrońców, za wyjątkiem obrońców H. K. (1) i M. K. (3) w zakresie winy oskarżonych (w przypadku jednego czynu) - niezasadne

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W odniesieniu do apelacji obrońcy D. W. (1) Sąd odwoławczy zważył, co następuje.

Strategię apelacji uznać należy za tożsamą z linią obrony D. W. (1), który przyznał się do transakcji narkotykowych z udziałem funkcjonariuszy działających pod przykryciem D. i B. oraz narkotyków, które usiłował dostarczyć do Szwecji w kuchence gazowej i w stosunku do tych czynów apelacja nie zawiera żadnych zarzutów odwoławczych. Nie sposób jednak nie zauważyć, że oskarżony i w tym zakresie umniejszał swą rolę wskazując na działanie pod wpływem gróźb D. M., nakłaniania policjantów, choć przeczą temu treści materiałów operacyjnych (załącznik nr 3 kryptonim (...), gdzie oskarżony rozmawia z M. na temat narkotyków i nie padają groźby) oraz w pewnym zakresie zeznania J. D..

Istotnie w przypadku czynu z punktu I aktu oskarżenia oraz IV aktu oskarżenia, poniekąd ze sobą powiązanymi, bowiem obrót dotyczył tej samej amfetaminy o wadze 1kilograma najpierw przy próbie wywozu w paczce żywnościowej do Szwecji, a następnie sprzedaży jej S. J. (1), jedynym dowodem są zeznania świadków anonimowych. Fakt, że zarówno D. W. (1), jak i S. J. (1) nie potwierdzili w swych wyjaśnieniach tej czynności nie oznacza bynajmniej, że miałby mieć zastosowanie art. 5 § 2 k.p.k., o co wnosi obrońca. Sąd I instancji ocenił materiał dowodowy na gruncie art. 7 k.p.k. i w logiczny sposób uzasadnił którym dowodom daje wiarę i dlaczego. Jednocześnie nie powziął wątpliwości, tym bardziej noszących cechy nie dających się usunąć.

Policjanci brali udział w operacji specjalnej prowadzonej przez Wydział do Zwalczania Zorganizowanej Przestępczości Narkotykowej (...), a ich zadaniem było przekształcenie wiadomości operacyjnych w dowody. Ich działania były legalne i zgodne z art. 19a Ustawy o Policji.

Skarżący pod adresem świadków o pseudonimach (...) i D. sformułował zarzut wystąpienia w zeznaniach licznych rozbieżności i sprzeczności, choć w dalszej części uzasadnienia żadnych rozbieżności nie wykazał. Sąd odwoławczy także takich nie dostrzega. Gdyby zeznania były identyczne, można byłoby nabrać wątpliwości czy zostały złożone spontanicznie i samodzielnie, choć oczywistym jest, że wraz z upływem czasu stały się mniej szczegółowe. Jeżeli autor apelacji nie kwestionuje wiarygodności zeznań świadków w zakresie sprzedaży wraz z S. J. w dniu 7.03. 2017r. funkcjonariuszom 1999, 83 g. amfetaminy i dwóch innych transakcji dotyczących 986,55 g amfetaminy oraz 2972,98 g amfetaminy, to niekonsekwencją jest kwestionowanie ich depozycji w odniesieniu do dwóch innych zdarzeń. Z jednoznacznych zeznań wynika, że 11 września 2016r. doszło do spotkania z mężczyzną o imieniu A. w D., do którego przyjechał inny mężczyzna o imieniu S. oraz D., a było to po północy, czyli 12 września. Mężczyzna o imieniu D. mówił wówczas, że musi się udać do S. po odbiór przesyłki z amfetaminą, ponieważ przewoźnik się zorientował, że jest to narkotyk i nie chciał kontynuować zlecenia. Dalszy ciąg tego zdarzenia opowiedział świadkom S. J. (1) w dniu 29 września 2016r. Przyznał, że odkupił od D. amfetaminę z nieudanego przemytu, o którym była mowa 12 września 2016r.

W ocenie Sądu odwoławczego Sąd Okręgowy wydał zaskarżone orzeczenie nie uchybiając normom art. 7, 410 k.p.k. i tym samym nie dokonał błędnych ustaleń faktycznych.

Pomimo, że formalnie skarżący nie zarzucił obrazy art. 45 § 2 k.k., to jednak w treści uzasadnienia zawarł pogląd, iż Sąd I instancji niesłusznie podzielił zapatrywania prokuratora, ponieważ nie można utożsamiać korzyści majątkowej z wartością narkotyków.

Sąd II instancji także i w tym zakresie nie podziela poglądu skarżącego, albowiem w judykaturze utrwalony jest pogląd, że orzekając w przedmiocie zwrotu równowartości korzyści majątkowej uzyskanej z przestępstwa, nie chodzi o ustalenie kwoty zysku pomniejszonego o koszty jego uzyskania tak jak przy legalnie prowadzonej działalności gospodarczej. Jest to ekwiwalent wyrażony pieniężnie, odpowiadający kwocie rzeczy, lub prawu uzyskanych ze zbycia, precyzyjnie określonego w przypisanym mu czynie środka odurzającego, lub psychotropowego.

Co do apelacji obrońcy S. J. (1).

Tytułem uwagi o charakterze ogólnym stwierdzić należy, że uznania za zasadny zarzutu obrazy art. 7 i 410 k.p.k. nie uzasadnia fakt, że tylko w zakresie nielicznych czynów oskarżony przyznał się do ich popełnienia, zaś do pozostałych nie i nie został pomówiony przez współoskarżonych, bądź pomówiony w sposób niekonsekwentny. Wydając wyrok Sąd Okręgowy miał na uwadze całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, natomiast wyjaśnienia oskarżonych nie były jedynym źródłem dowodowym.

Co do czynów z punktu V i X aktu oskarżenia (usiłowanie dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy 4,78 g amfetaminy U. H. i udzielenia tej samej osobie 6,80 g amfetaminy w przesyłce listowej, to dowodem na to, że oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej jest załącznik nr 7, kryptonim (...). U. H. z domu H. zapewnia, że jak przesyłka nie dotrze, to zapłaci połowę ceny. Ponadto w dniu 2 marca 2017r.uzgadniają wersję, że to na użytek własny, bo adresatka się odchudza. Wymowa tego dowodu wsparta dodatkowo doświadczeniem życiowym jest na tyle jednoznaczna by przyjąć za niewiarygodne założenie, że S. J. (1) nieodpłatnie chciał przesłać narkotyk. Nie było w tej sytuacji niezbędne przesłuchanie U. H. w charakterze podejrzanej, bądź świadka.

Z tego względu Sąd odwoławczy nie zmienił kwalifikacji prawnej, na proponowaną we wnioskach apelacyjnych. Systematyka art. 55 ust. 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii wskazuje na to, że wypadek mniejszej wagi dotyczy punktu 1 tego przepisu, a nie zbrodni. Sąd II instancji miał także na względzie fakt, że każdorazowo istniała możliwość odurzenia kilkunastu osób. Te same rozważania dotyczą również innych oskarżonych. Sąd Apelacyjny dostrzega, że w przypadku udzielenia A. S. (1) 11 gramów amfetaminy, choć Sąd Okręgowy nie wyartykułował tego, to przyjął za podstawę prawną skazania art. 59 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i wymierzył stosowną do tego przepisu karę, co świadczy o tym, że był to zabieg zamierzony. Pomimo, że sąd meriti nie ujawnił powodów przyjęcia wypadku mniejszej wagi co do tego czynu, to z uwagi na zakres i kierunek apelacji należało wyłącznie zaaprobować orzeczenie, co nie oznacza konieczności przyjęcia tej samej metodologii w odniesieniu do pozostałych czynów.

Za niezasadny Sąd odwoławczy uznał zarzut obrazy art. 7 k.p.k. w przypadku czynu z punktu VI wyroku (udzielenie A. S. amfetaminy). Co prawda ma rację obrońca, że S. J. nie przyznał się do popełnienia tego czynu, zaś A. S. odwołał swoje wcześniej obciążające wyjaśnienia, jednak uczynił to dopiero na rozprawie. Zauważyć też należy, że w toku postępowania przygotowawczego był przesłuchiwany nie tylko przez policję, ale i prokuratora i nie zgłaszał wówczas, że został „zmanipulowany” przez policję i straszony utratą działki, obciążeniem kosztami operacji specjalnej.

Trafne jest spostrzeżenie autora apelacji, że w przypadku czynów z punktu VII i VIII oraz XX, wyłącznym dowodem obciążającym są zeznania świadków anonimowych. Skarżący nie zarzucił obrazy art. 19 a ust. 1 i 2 ustawy o Policji, a i materiał dowodowy nie wskazuje na to, że oskarżeni byli nakłaniani do popełnienia przestępstwa. Ustawa nie zakazuje zdobywania zaufania polegającego na kontaktach towarzyskich. Świadkowie anonimowi dotarli do A. Z. (1), następnie stopniowo byli zapoznawani z pozostałymi oskarżonymi, którzy także w większym, bądź mniejszym stopniu byli powiązani rodzinnie, towarzysko i uczestniczyli w obrocie amfetaminą i kokainą. Działalność przestępcza jest działalnością skrytą i niezbędne było przeniknięcie do struktury grupy, po to by podjąć czynności operacyjno – rozpoznawcze zmierzające do sprawdzenia uzyskanych wcześniej wiarygodnych informacji o przestępstwie. Sąd odwoławczy w ramach przygotowania do rozprawy zapoznał się z nagraniami audio – video z tych czynności i zgadza się, że ze względu na złą jakość nie powinny być podstawą orzekania. Obiektywnie mówiąc nie stanowiły one podstawy ustaleń faktycznych, Sąd I instancji się do nich nie odwoływał. W tej sytuacji tym bardziej dziwi, że obrońca oskarżonego dopatrzył się na nagraniach sytuacji, że to policjanci nakłaniają do popełnienia przestępstwa, tym bardziej iż nie wskazał jakimi słowami czy gestami mieli to uczynić. Oskarżeni przed Sądem I instancji po obejrzeniu nagrań mieli umożliwione złożenie wyjaśnień. Wynika z nich jednak, że na żadnym nagraniu nie uwieczniono spożywania alkoholu, zażywania narkotyków przez funkcjonariuszy.

Nakłanianie może przybrać każdą postać wpływania na psychikę, by wzbudzić w nakłanianym wolę popełnienia przestępstwa.

Tym samym „proponowanie sprzedaży” od 1 – 10 kg amfetaminy przez S. J. (1) i H. K. (1) z jednoczesnym przekazaniem próbki wyczerpuje ustawową definicję nakłania. Jednocześnie Sąd odwoławczy podziela stanowisko wyrażone w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 29.01.2019r. (IV K.K. 716/2019), że dominuje pogląd, iż podżeganie jest przestępstwem skutkowym. Jeżeli podjęte przez nakłaniającego działania z jego perspektywy okazały się nieefektywne, to podżeganie nie wyszło poza fazę usiłowania. Ponieważ wątek ten nie został rozwinięty przez świadków anonimowych i z zeznań nie wynika z jakiego powodu nie doszło do skorzystania z tej propozycji, należało zmienić kwalifikację prawna czynu na usiłowanie.

Z kolei wniosek o wyeliminowanie nazwiska D. W. z opisu czynu z punktu XVIII aktu oskarżenia jest bezzasadny, bowiem obrońca D. W. nie zaskarżył wyroku w odniesieniu do analogicznego czynu opisanego w przypadku D. W. w punkcie III aktu oskarżenia w zakresie winy.

Apelacja obrońcy H. K. (1)

Zarzut dokonania błędnych ustaleń faktycznych, dotyczący czynu z punktu XIV aktu oskarżenia nie zasługiwał na uwzględnienie, jak i wniosek o umorzenie postępowania. Istotnie oskarżony posiadał jedynie 0,8 grama marihuany, to w realiach tej sprawy niecelowe byłoby przyjęcie regulacji art. 62a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

W judykaturze przyjmuje się, że przepis ten ma zastosowanie, gdy łącznie przedmiotem czynu jest: nieznaczna ilość środków odurzających, przeznaczenie na własny użytek sprawcy, a także jeżeli orzeczenie kary byłoby niecelowe ze względu na okoliczności popełnienia czynu oraz stopień jego społecznej szkodliwości. Oskarżony nie miał incydentalnego kontaktu z narkotykami, został skazany ponadto za dwa inne przestępstwa narkotykowe na kary 3 i 2 lat pozbawienia wolności. Za czyn z art. 62 ust 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomani został skazany na najniższą z możliwych kar – 1 miesiąca pozbawienia wolności. Kara łączna natomiast jest zbliżona do pełnej absorpcji.

Jako trafny został uznany zarzut dotyczący czynu z punktu XIII aktu oskarżenia, obrazy art. 7, 410 k.p.k.

Pisemne motywy wyroku (str. 33) tak w przypadku H. K. (1), jak i M. K. (1) są bardzo lakoniczne. Ograniczają się do stwierdzenia, że obaj usiłowali wytworzyć substancję psychotropową w postaci ciekłej amfetaminy, stanowiącej amfetaminę w formie zasadowej. Cel nie został osiągnięty z uwagi na ujawnienie przez funkcjonariuszy CBŚ faktu posiadania przez M. K. (1) ciekłej amfetaminy oraz przyrządów do jej wytwarzania. Nie zawarto żadnej argumentacji na poparcie tych ustaleń. Ma rację obrońca w szeregu kwestiach. Wprawdzie z rozmów utrwalonych w ramach kontroli operacyjnej (...) jawi się możliwość, że oskarżeni planowali wytwarzanie amfetaminy. Poza tym, jak wyjaśnił oskarżony przywiózł ze sobą piecyk – farelkę, a w rozmowie telefonicznej mowa była o suszarce. Nie jest to jednak wystarczające do uznania, że okoliczności faktyczne wskazują na wyjście ich działania poza sferę niekaralnego w tym przypadku przygotowania. Porządkując fakty przypomnieć należy, że z zeznań funkcjonariusza policji G. J. (k. 2176-2178) wynika, że w dniu zatrzymania choć prowadzili obserwację posesji, w której przebywali oskarżeni, to nie byli świadkami wytwarzania narkotyków. Oskarżeni, w tym H. K. (1) zamknęli bramę posesji i wyjechali. Zostali zatrzymani w drodze. Przeszukanie samochodu dało wynik negatywny, natomiast w budynku gospodarczym na prowizorycznej półce zawieszonej pod sufitem ujawniono sprzęt laboratoryjny, kwas siarkowy i ciekłą zasadową amfetaminę. W opinii uzupełniającej z dnia 27.10.2017r. Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego Policji wskazano, że po uzupełniających oględzinach z dnia 4.09.2017r. szklanych cylindrów i plastikowej zlewki nie ujawniono środków odurzających, lub substancji psychotropowych i nie stwierdzono substancji powstających w procesie wytwarzania. Kwas siarkowy jest wymieniony w załączniku I w kategorii trzeciej w Rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego (UE/NR (...) w sprawie prekursorów narkotykowych. Z żadnych dowodów nie wynika, by w dniu i miejscu zdarzenia została wytworzona zasadowa amfetamina i żeby przystąpiono do ostatniego etapu syntezy amfetaminy. Na ubraniach i rękawicach nie ujawniono obecności amfetaminy i prekursorów, do posiadania sprzętu laboratoryjnego i kwasu siarkowego przyznał się M. K. (1).

Zdaniem Sądu odwoławczego brak jest dowodów na to, że oskarżeni zmierzali bezpośrednio do dokonania czynu zabronionego, jednak go nie dokonali wskutek zaistnienia przyczyn od nich niezależnych. Poza tym zostali zatrzymani na jezdni, w momencie, gdy oddalali się od posesji. Pomimo braku spójności w wyjaśnieniach obu oskarżonych w zakresie powodu ich przybycia do O.H. K. należało uniewinnić od popełnienia tego czynu.

Sąd Apelacyjny nie podzielił zarzutu obrazy prawa procesowego w zakresie zarzutu z punktu XX aktu oskarżenia. Podobnie jak w przypadku S. J. (1) nie ma mowy o tym, że funkcjonariusze mieli interes w pomówieniu H. K. (1) o nakłanianie do popełnienia przestępstwa w sytuacji, gdy już byli w posiadaniu wiedzy na temat wcześniej popełnionych przestępstw. Jeśli chodzi o H. K., to czyn z punktu XX zaistniał 17.01.2017r., a czyn z punktu XII 15 i 16. 11. 2016r. Nadto takich zachowań nie przypisali pozostałym oskarżonym.

Co do rozbieżności w określeniu miejsca zdarzenia opisanego w punkcie XX a.o. to nie ulega wątpliwości, że były to M., gdyż w swych wyjaśnieniach tak spotkanie z S. J. i agentami pod przykryciem opisał oskarżony. Potwierdził też, że rozmawiano o załatwieniu kokainy, z tym że zbagatelizował temat twierdząc i powiedział, że może, aby dali mu spokój. Podczas rozprawy z kolei wskazał, że nie pamięta rozmowy o kokainie, ale oświadczenie to zostało złożone już po tym kiedy było wiadome, że nagrań audio – wideo niewiele wynika i dlatego należy podchodzić do niego z dużą dozą ostrożności. Sad odwoławczy nie podzielił zapatrywań skarżącego na temat tego, że oskarżony nie miał realnych możliwości dostarczania jakiegokolwiek narkotyku, a jedynie się przechwalał. Za udowodnione zostało, że wytworzył 993,07 g amfetaminy (zarzut z punktu XII a.o.) Świadkowie anonimowi w dostateczny sposób opisali zachowanie oskarżonego, by móc się przekonać, że wypowiadanymi słowami mógł nakłonić zainteresowane osoby do popełnienia przestępstwa.

Na uwzględnienie nie zasługiwała też apelacja w zakresie czynu z punktu XII a.o. O ile na podstawie zeznań świadków anonimowych można byłoby nabrać wątpliwości czy H. K. (1) był widziany w S., czy jedynie chwalił się w barze (...) tym, że suszył mokrą amfetaminę, to zapisy rozmów znajdujących się załączniku nr 6 nie pozostawiają wątpliwości, że aktywnie uczestniczył w procesie produkcji amfetaminy. Był w stałym kontakcie z S. J. i informował go o postępach w wytwarzaniu i te informacje korelują z zeznaniami świadków w odniesieniu do tego o czym informował ich S. J..

Apelacja obrońcy M. K. (1)

W zakresie czynu z punktu XIII a.o. apelacja okazała się częściowo słuszna i doprowadziła do zmiany zaskarżonego wyroku. Orzeczenie nie może być prawidłowe, jeżeli poza sferą zainteresowania sądu pozostają istotne dla rozstrzygnięcia dowody. Zasadnie skarżący wskazuje, że z obrazą art. 410 k.p.k. Sąd I instancji pominął w ustalaniu stanu faktycznego wnioski wypływające z opinii (...). Zgodnie z treścią art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. uzasadnienie powinno zawierać zwięzłe wskazanie, jakie fakty sąd uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Treść pisemnych motywów wyroku nie oddaje toku rozumowania Sądu, który doprowadził go do wniosku, że M. K. (1) wspólnie z H. K. (1) w dniu 12 marca 2017r. usiłował wytworzyć znaczną ilość substancji psychotropowej w postaci siarczanu amfetaminy. Tak jak wskazano przy okazji omawiania apelacji obrońcy H. K. (1) – na sprzęcie laboratoryjnym ujawnionym w pomieszczeniu gospodarczym w miejscowości O. nie ujawniono śladów substancji psychotropowej, nie odnaleziono jej także na odzieży oskarżonego. Zeznania funkcjonariusza (...) G. J. nie dają podstaw by sądzić, że prowadzący policjanci zostali dostrzeżeni i to powstrzymało oskarżonych od wytrącania siarczanu amfetaminy. M. K. (1) i H. K. (1) zostali zatrzymani po opuszczeniu posesji, więc to nie zatrzymanie, ani ujawnienie sprzętu laboratoryjnego uniemożliwiło dokonanie czynu zabronionego.

Niewątpliwym jednak jest, że M. K. (1) posiadał sprzęt laboratoryjny, kwas siarkowy oraz zasadową amfetaminę. Wynika to nie tylko z powiązania jego osoby z posesją należącą do rodziców, ale także z jego wyjaśnień, w których podał, ze znalezione przedmioty ktoś mu dał na przechowanie i domyślał się, że służą do produkcji narkotyków. Ten sam człowiek dał mu butelkę z niebieską zakrętką i poinformował, że jest „psychotropowy płyn”. Kreatyna i kwas siarkowy należały do niego.

Zdaniem Sądu odwoławczego podważa wiarygodność oskarżonego to, że nie wskazał tożsamości osoby, która zabezpieczone przedmioty dała mu na przechowanie, jak też kiedy je wziął, w jakim celu, kiedy miał zwrócić. Nie ma to jednak większego znaczenia, bowiem posiadaniem jest każdorazowe władztwo nad rzeczą, a w przypadku czynu z art. 54 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii karalne jest także przechowywanie przyrządów w okolicznościach świadczących, że służą one do niedozwolonego wytworzenia substancji psychotropowych.

Biegły M. K. (4) zaopiniował, że jasnożółta ciecz o objętości 982 ml zawiera w swym składzie amfetaminę stanowiącą substancję psychotropową grupy II P według załącznika do ustawy. Natomiast zabezpieczone szkło laboratoryjne było wystarczające do przeprowadzenia reakcji strącania siarczanu amfetaminy z użyciem kwasu siarkowego. Kwas siarkowy z kolei jest prekursorem. W opinii k. 3661 wskazano, że jasnożółta ciecz zawiera w swym składzie ciekłą amfetaminę o stężeniu 59%. Przyjmując za jednorazową porcję 100 – 300 mg, z zabezpieczonej cieczy można uzyskać od 12 tyś do 17 tyś. porcji siarczanu amfetaminy.

Z powyższych powodów Sąd II instancji zmienił zaskarżony wyrok w zakresie tego czynu.

Za nieskuteczną apelację natomiast Sąd II instancji uznał w części dotyczącej czynu z punktu XV a.o. (posiadanie marihuany).

Z faktu, że według świadka G. J. przy oskarżonym nie ujawniono narkotyków nie można wyprowadzić wniosku, że nie posiadał w odzieży marihuany o wadze 0,37 gr. Nawet najbardziej skrupulatny policjant może przeoczyć stosunkowo małą wagowo i objętościowo marihuanę. Teoria o „zawieruszeniu się” środka odurzającego poza wiedzą oskarżonego jest nie popartą dowodami hipotezą. Jeśli chodzi o art. 62 a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, do którego odwołuje się obrońca wnosząc o umorzenie postępowania, to nie ma on zastosowania. Oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu i brak jest innych danych pozwalających na stwierdzenie, że narkotyk posiadał na własny użytek.

Sąd ad quo nie uwzględnił apelacji dotyczącej wynagrodzenia za obronę pełnioną z urzędu.

Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 23 kwietnia 2020r. SK 66/19 nie orzekał o niezgodności z Konstytucją RP § 17 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r., tylko stwierdził niezgodność § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu. Rozporządzenie z 2015r.weszło w życie 1 stycznia 2016r. Kolejne rozporządzenie z 2016r. uchyliło poprzednie z 2015r. Zgodnie z § 22 rozporządzenia z 2016r. do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie tego aktu normatywnego stosuje się przepisy dotychczasowe do czasu zakończenia postępowania w danej instancji. Przedmiotowe postępowanie zostało wszczęte w 2017r., a zatem w czasie gdy zakwestionowany paragraf rozporządzenia nie obowiązywał.

Stopień skomplikowania sprawy także nie uzasadniał zasadzenia stawki wynagrodzenia w wysokości 150% minimalnego wynagrodzenia. Oskarżony stanął pod dwoma zarzutami i z tego powodu sprawa nie należała do skomplikowanych pod względem prawnym. Sama obszerność materiału dowodowego i ilość terminów nie świadczy o stopniu skomplikowania, tym bardziej, że za każdy termin jest naliczane dodatkowe wynagrodzenie.

Myli się skarżący, że uczestniczył w 33 rozprawach, gdyż w rzeczywistości uczestniczył w 31 (ostatni termin miał miejsce w dniu 23 lutego 2021r). Wyrok ogłoszono 5 marca 2021r., lecz stawiennictwo nie było wówczas obowiązkowe.

Apelacja obrońcy A. S. (1)

Wniesiony środek odwoławczy koncentruje się na wykazaniu niewiarygodności zeznań funkcjonariuszy działających pod przykryciem. Jednocześnie skarżący ma świadomość tego, że nawet dowód z zeznań jednego świadka może być podstawą skazania, stąd wynika przekierowanie odpowiedzialności na prawidłowość podejmowanych czynności przez świadków anonimowych. Zabieg ten wpisuje się także w linię obrony A. Z. (1), który podobnie obrońca A. S. (1) uważa, że do przestępstw by nie doszło, gdyby nie prowokacja policyjna.

Porównując zeznania świadków anonimowych i wyjaśnienia A. S. zauważyć należy, że ci pierwsi wykazali się konsekwencją, przeciwnie niż oskarżony, który najpierw pomówił o sprzedaż mu narkotyków S. J. (1), po czym na rozprawie odwołał pomówienie. Nie broni się teza skarżącego, że A. S. (1) został zmanipulowany i nie miał świadomości, że bierze udział w procederze obrotu zakazanymi świadkami nawet w świetle wyjaśnień samego oskarżonego, który choć twierdził, że nie chciał mieć z tym nic wspólnego, to potwierdził wyjaśnienia z postępowania przygotowawczego, że to on skontaktował mężczyzn posługujących się imionami B. i D. z S. J. (1). Słusznie zauważył Sąd Okręgowy, że zeznania świadków anonimowych także w zakresie A. S. (1) zasługują na uwzględnienie, bowiem zostały potwierdzone innymi dowodami w przypadku pozostałych oskarżonych. Jeszcze raz podkreślić należy, że policjanci skorzystali z instrumentów jakie daje im art. 19a ustawy o policji, bowiem już wcześniej posiadali wiedzę operacyjną o tym, że oskarżeni biorą udział w obrocie narkotykami. Skarżący wiele uwagi poświęcił wyjaśnieniom A. Z. (1) i H. K. (1), którzy dawali A. S. świadectwo niewinności, szczególnie A. Z., ale nie można pominąć faktu, że A. Z. łączy z oskarżonym S. pokrewieństwo i to on doprowadził funkcjonariuszy do A. S.. A. Z. prezentował też pogląd, że to policjanci chcieli coraz więcej narkotyków. Sąd odwoławczy jest zdania, że jest to dopuszczalna forma działania, ponieważ funkcjonariusze musieli w jakikolwiek sposób wykazać zainteresowanie zakupem. Sprzedaż narkotyków następuje w sposób skryty i trudno byłoby się spodziewać, że oskarżeni jawnie wystawią towar do sprzedaży, tak jak w sklepie. Trafnie też Sąd Okręgowy ocenił dowód z zeznań świadków zawnioskowanych przez obrońców. Ewidentnie ich zeznania ukierunkowane były na udzielenie pomocy oskarżonym. Dowód ten został przeprowadzony pod koniec postępowania sądowego i o ile istniał, to nie było przeszkód by przedstawić go już w postępowaniu przygotowawczym.

Zauważyć też należy, że zeznania świadków nie były spójne. Tylko N. W. zeznał, że raz na imprezie była amfetamina, którą on zażywał, A. i dwóch panów. T. S. (1) widział, że B. i D. pili i częstowali whisky, wódką. Nie wiedział czy nadużywali alkoholu, czy były tam narkotyki, bądź rozmowy o narkotykach. M. Z. (2) nie kojarzył osób o imionach B. i D.. Jak były grille, to razem spożywali alkohol. J. B. (1) wskazywał, że podczas imprez nie były spożywane narkotyki, nie słyszał rozmów o narkotykach. Spożywali alkohol, raczej każdy swój przynosił.

W przekonaniu Sądu odwoławczego, apelacja obrońcy A. S. nie wykazała, że Sąd I instancji dokonał błędnych ustaleń faktycznych.

Apelacja obrońcy A. Z. (1)

Sąd I instancji istotnie pominął wyjaśnienia A. Z. (1) złożone po zapoznaniu się z odtworzonymi materiałami niejawnymi w uzasadnieniu wyroku, co nie oznacza, że uchybienie to miało wpływ na treść orzeczenia, zwłaszcza że oskarżony przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów. Nie można też przyznać skarżącemu racji, że ucierpiało prawo do obrony oskarżonego, bowiem miał on możliwość złożenia wyjaśnień co do każdego przeprowadzonego dowodu i z możliwości tej korzystał. Owszem oskarżony może w każdym czasie składać wyjaśnienia, ale w innym świetle należy na nie spojrzeć w sytuacji, gdy miał możliwość się przekonać, że nagrania były praktycznie bezwartościowe, bo składały się głównie z zakłóceń. Dało to pole oskarżonemu do podjęcia próby przerzucenia odpowiedzialności na policjantów. Pozornie rzeczywiście Sąd I instancji wykazał się niekonsekwencją, bowiem najpierw przeprowadził dowód z zeznań policjantów, którzy byli na miejscu zatrzymania A. Z. (1), jednak jak się okazało to nie oni dokonali zatrzymania. Dowód ten został przeprowadzony na wcześniejszym etapie postępowania, przy okazji dopuszczania dowodu z zeznań innych świadków, choć w istocie już wtedy dowód ten nie miał znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. A. Z. (1) wyjaśnił, że w jego mniemaniu doszło do wymiany towar – pieniądze, nie doszło do transakcji ze względu na zatrzymanie przez grupę szturmową. Subiektywne przekonanie oskarżonego nie ma znaczenia dla oceny czy doszło do transakcji. Nawet on podał, że przekazał kokainę i funkcjonariusze ją sprawdzali, a pieniądze za narkotyk przekazali do jego dyspozycji, odliczone w dwóch plikach. W tej sytuacji także apelacja nie wyjaśnia jak na odpowiedzialność karną oskarżonego mógłby wpłynąć fakt, czy dotknął pieniądze.

Sąd odwoławczy nie podziela poglądu skarżącego, że oskarżony został pozbawiony prawa do rzetelnego procesu. A. Z. nie był osobą, której uczciwość została złamana przez nakłaniających go policjantów i do niego nie mają zastosowania orzeczenia przytoczone w apelacji. W zakresie zarzutu dotyczącego zeznań świadków T. S., M. Z., J. B. i N. W. Sąd odwoławczy odniósł się ustosunkowując się do apelacji obrońcy A. S., podobnie wcześniej odniósł się do problemu związanego z orzeczeniem przepadku korzyści majątkowej.

Zasadna okazała się apelacja Prokuratora.

W toku postępowania nie zabezpieczono środków pieniężnych pochodzących z transakcji narkotykowych i nie było możliwe orzeczenie przepadku korzyści majątkowej, a jedynie jej równowartości.

Wniosek

Wniosek obrońcy D. W. (1) o uniewinnienie od czynów z punktu I i IV a.o. – niezasadny. Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku nie zasługiwał na uwzględnienie. Wniosek o obniżenie kary nie zasługiwał na uwzględnienie, jak też uchylenie orzeczenia dotyczącego przepadku równowartości korzyści majątkowej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zgodnie z art. 437 § 2 k.p.k.. Sąd odwoławczy uchyla orzeczenie i przekazuje sprawę sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania w wypadkach wskazanych w art. 439 § 1, art. 454 k.p.k. lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości. Żadna z tych okoliczności nie zaistniała. Co do winy i konieczności orzeczenia przepadku równowartości korzyści majątkowej, Sąd odwoławczy wypowiedział się w rubryce nr 3. Kary łącznej 4 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności nie sposób uznać za rażąco surową.

Rażąca niewspółmierność kary, o jakiej mowa w art. 438 pkt 4, zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo SN (por. III KR 254/73, OSNPG 1974, nr 3-4, poz. 51 i aprobatę tego stanowiska: M. C., Z. Doda, Przegląd orzecznictwa, Pal. 1975, nr 3, s. 64).

Sąd I instancji uwzględnił wszystkie okoliczności mające wpływ na wymiar kary. D. W. (1) jest osobą wielokrotnie karaną sądownie. Został skazany za dwa ciągi przestępstw polegające na wewnątrzwspólnotowej dostawie znacznej ilości substancji psychotropowej i obrocie znaczną ilością narkotyków. Aczkolwiek teraz na wolności oskarżony prawidłowo funkcjonuje, to nie sposób było obniżyć mu karę łączną, która została wymierzona na zasadzie zbliżonej do absorpcji.

Wniosek

Wniosek obrońcy S. J. (1) o zmianę kwalifikacji prawnej czynu z punktu V a.o. i wymierzenie niższej kary za wypadek mniejszej wagi – niezasadny.

Wniosek o uniewinnienie za czyn z punktu VI a.o., VII a.o., VIII a.o. , X a.o., XX a.o. – niezasadny.

Wniosek o zmianę wyroku i wymierzenie niższej kary za czyny z punktu IX, XIX, XXI, XI a.o. - niezasadny

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania – niezasadny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ ustalenie Sądu I instancji były prawidłowe, na co wskazano w rubryce 3 – wniosek o uniewinnienie nie zasługiwał na uwzględnienie. Niezasadny był także wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku z takich powodów jakie wskazano w rubryce dotyczącej D. W.. Do możliwości potraktowania czynów jako wypadku mniejszej wagi Sąd odwoławczy odniósł się w rubryce 3. Kara wymierzone temu oskarżonemu jest adekwatna do zawinienia i swą dolegliwością nie przekracza stopnia winy. Jest to kara surowa, która uwzględnia zawartość kryminalną przypisanych oskarżonemu czynów, biorąc zwłaszcza pod uwagę znaczną ilość narkotyków oraz dotychczasową karalność S. J.. Nie negując faktu, że obecnie oskarżony funkcjonuje prawidłowo, to i w jego przypadku kara została orzeczona na zasadzie bliskiej absorpcji.

Wniosek

Wniosek obrońcy H. K. (1) o uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzuconych czynów – częściowo zasadny.

Wniosek o zmianę kwalifikacji w zakresie czynu z punktu XIV a.o. i umorzenie postępowania – niezasadny.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Powody dotyczące wniosków wskazano w rubryce 3 zarówno w zakresie nieuwzględnienia, jak i uwzględnienia częściowego.

Wniosek

Wniosek obrońcy M. K. (1) o uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynu przypisanego mu w punkcie 18, ewentualnie wymierzenia kary mieszanej przy zmienionej kwalifikacji – niezasadny.

Wniosek o uniewinnienie i ewentualnie zmianę kwalifikacji prawnej czynu przypisanego w punkcie 19 i wymierzenie kary grzywny – niezasadny.

Wniosek o podwyższenie wynagrodzenia – częściowo zasadny.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Przyczyny zmiany opisu czynu z punktu XIII a.o. (punkt 18 wyroku) i kwalifikacji prawnej podano w rubryce 3, a ta uniemożliwiała zastosowanie art. 37 b kk, bowiem kara zaproponowana przez skarżącego nie spełniłaby swego celu w zakresie prewencji indywidualnej w sytuacji sprawcy działającego w warunkach recydywy. Co do braku przyjęcia wypadku mniejszej wagi – także odesłanie do rubryki 3. Sąd II instancji dokonał korekty wyroku, gdyż najprawdopodobniej na skutek omyłki nie zasądzono dodatkowo wynagrodzenia za jeden dzień rozprawy, gdyż obrońca uczestniczył we wszystkich terminach rozpraw.

Wniosek

Wniosek obrońcy A. S. (1) o zmianę wyroku i uniewinnienie – niezasadny.

Wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania – niezasadny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Okręgowy oparł rozstrzygnięcie na całokształcie okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, z tym że zgodnie z danymi mu uprawnieniami jednej grupie dowodów dał przymiot wiarygodności, innym zaś tego waloru odmówił. Ponadto wykazał tok rozumowania i logicznie uzasadnił w jakim zakresie i dlaczego uznał te dowody za wiarygodne. Z uwagi na prawidłowo ustalony stan faktyczny, brak było podstaw o uwzględnienie wniosku apelacyjnego o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego. Z kolei nie było też warunków z art. 437 § 2 k.p.k., aby zaskarżony wyrok uchylić, a sprawę przekazać do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Wniosek

Wniosek obrońcy oskarżonego A. Z. (1) o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie niższej kary – niezasadny.

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania – niezasadny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W przypadku tego oskarżonego, podobnie jak i innych oskarżonych, Sąd I instancji prawidłowo zastosował dyrektywy sądowego wymiaru kary. Zgodnie art. 53 k.k., Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, która ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd bierze także pod uwagę rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, warunki i właściwości osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i po jego popełnieniu.

A. Z. (1) jest osobą wielokrotnie karaną sądownie- ostatnio w 2020r. i w tym kontekście nawet przy pozytywnej opinii z dużą dozą ostrożności należy podchodzić do resocjalizacji. Ponadto oskarżony uczestniczył w obrocie kokainą, narkotykiem silnie uzależniającym. Stopnia społecznej szkodliwości nie umniejsza fakt, że nabywcami byli policjanci działający pod przykryciem. Natomiast stan zdrowia nie spełnia pierwszoplanowej roli w procesie wymiaru kary. A. Z. (1) wprawdzie przyznał się, lecz nie wyraził rzeczywistej skruchy, ponieważ umniejszał swoja rolę. Kara łączna wymierzona na zasadzie zbliżonej do asperacji nie razi nadmierną surowością, wymagającą korekty orzeczenia.

Wniosek

Wniosek prokuratora o zmianę wyroku wobec D. W. (1), S. J. (1), A. S. (1) i A. Z. (1) - zasadny.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Przyczyny uwzględnienia wniosku podano w rubryce 3.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrokiem z dnia 6 grudnia 2022r., w sprawie II AKa 396/21v Sąd Apelacyjny utrzymał w mocy wyrok w zakresie winy wobec D. W. (1), S. J. (1), H. K. (1) za wyjątkiem czynu z punktu XIII, M. K. (1), A. S. (1) i A. Z. (1).

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zarzuty i wnioski odwoławcze w większości nie zasługiwały na uwzględnienie, więc w tym zakresie zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrokiem z dnia 6 grudnia 2022r., w sprawie II AKa 396/21v Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

I. wobec oskarżonego D. W. (1) (W.):

- w punkcie 4 wyroku ustalił, że przepadek dotyczy równowartości korzyści majątkowej, a za podstawę prawną jego orzeczenia przyjął art. 45 § 1 k.k.,

II. wobec oskarżonego S. J. (1):

- z podstawy prawnej wymiaru kary wskazanej w punkcie 7 wyroku wyeliminował art. 14 § 1 k.k.,

- w punkcie 12 wyroku ustalił, że przepadek dotyczy równowartości korzyści majątkowej, a za podstawę prawną jego orzeczenia przyjął art. 45 § 1 k.k.,

- opis czynu zarzuconego w punkcie XX aktu oskarżenia, a przypisanego w punkcie 10 wyroku uzupełnił o ustalenie, że przestępstwo zakończyło się na etapie usiłowania, zaś podstawę prawną skazania uzupełnił o art. 13 § 1 k.k., natomiast podstawę prawną wymiaru kary o art. 14 § 1 k.k.,

- obniżył wysokość jednej stawki dziennej grzywny w karze łącznej wymierzonej w punkcie 11 wyroku do 20 (dwudziestu) złotych,

III. wobec oskarżonego H. K. (1):

- uchylił karę łączną pozbawienia wolności i grzywny orzeczoną w punkcie 17 wyroku,

- uniewinnił oskarżonego H. K. (1) od popełnienia czynu z punktu XIII aktu oskarżenia, a przypisanego w punkcie 14 wyroku, zaś kosztami procesu w tej części obciążył Skarb Państwa,

- opis czynu zarzuconego w punkcie XX aktu oskarżenia, a przypisanego w punkcie 16 wyroku uzupełnił o ustalenie, że przestępstwo zakończyło się na etapie usiłowania, zaś podstawę prawną skazania uzupełnił o art. 13 § 1 k.k., natomiast podstawę prawną wymiaru kary o art. 14 § 1 k.k.,

na podst. art. 85 § 1 k.k., art. 86 § 1 i 2 k.k. wymierzył H. K. (1) karę łączną w wymiarze 3 (trzech) lat i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności oraz 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny w kwocie po 20 (dwadzieścia) złotych każda;

IV. 1. wobec oskarżonego M. K. (1):

- uchylił karę łączną pozbawienia wolności orzeczoną w punkcie 20 wyroku,

- w ramach czynu zarzuconego w punkcie XIII aktu oskarżenia, a przypisanego w punkcie 18 wyroku uznał oskarżonego M. K. (1) za winnego tego, że:

W dniu 12 marca 2017r. w miejscowości O., powiat (...), woj. (...), wbrew przepisom ustawy posiadał przyrządy w postaci szkła laboratoryjnego obejmującego dwie miarowe kolby stożkowe o pojemności 1000 ml każda, cylinder miarowy o poj. 1000 ml w okolicznościach z których wynikało, że służą do niedozwolonego wytwarzania substancji psychotropowej oraz posiadał prekursor w postaci kwasu siarkowego, a także ciekłą amfetaminę o objętości 982 ml ciekłej amfetaminy o stężeniu 59 %, z której można uzyskać znaczną ilość substancji psychotropowej w postaci siarczanu amfetaminy, przy czym czynu tego dokonał w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

- tj. czynu z art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zb. z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., a na podst. art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

- na podst. art. 85 § 1 k.k., art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył M. K. (1) karę łączną w wymiarze 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

V. wobec oskarżonego A. S. (1):

- w punkcie 22 ustalił, że przepadek dotyczy równowartości korzyści majątkowej, a za podstawę prawną jego orzeczenia przyjął art. 45 § 1 k.k.,

VI. wobec oskarżonego A. Z. (1):

- w punkcie 26 ustalił, że przepadek dotyczy równowartości korzyści majątkowej, a za podstawę prawną jego orzeczenia przyjął art. 45 § 1 k.k.

Zwięźle o powodach zmiany

Skutkiem uwzględnienia apelacji Prokuratora powstała konieczność zmiany wyroku i wskazanie, że przepadek dotyczy równowartości korzyści majątkowej, a jego podstawę prawną art. 45 § 1 k.k. W przypadku S. J. (1) i H. K. (1), w punkcie XX niezbędne stało się wskazanie w podstawie prawnej skazania art. 13 § 1 k.k., a w podstawie prawnej wymiaru kary skazania art. 14 § 1 k.k., przy jednoczesnym ustaleniu, że przestępstwo zakończyło się na etapie usiłowania. Powody przyjęcia takiej kwalifikacji omówiono w rubryce 3. Sąd odwoławczy zmienił też wyrok obniżając stawkę dzienną grzywny w karze łącznej orzeczonej S. J., która najprawdopodobniej była omyłką, bowiem w przypadku pozostałych oskarżonych wysokość jednej stawki wynosiła 20 złotych. Również stawki jednostkowe w przypadku tego oskarżonego wynosiły 20 złotych, a nie 200 złotych. Z podstawy wymiaru kary z punktu 7 Sąd odwoławczy wyeliminował art. 14 § 1 k.k., bowiem przestępstwa składające się na ciąg nie były usiłowaniami. Konsekwencją uniewinnienia H. K. (1) od jednego z czynów było obniżenie mu kary łącznej. Podobnie orzeczenie nowej kary łącznej stało się niezbędne wobec M. K. (1), któremu wyrokiem przypisano czyn cechujący się niższym ustawowym zagrożeniem.

W przekonaniu sądu kary wymierzone oskarżonym są karami sprawiedliwymi i uwzględniają fakt, że tylko A. S. (1) i H. K. (1) nie byli karani sądownie, a w przypadku pozostałych oskarżonych przeważały okoliczności obciążające.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

O wynagrodzeniu za obronę pełnioną z urzędu w postępowaniu odwoławczym orzeczono na podstawie § 17 ust. 1 pkt 5 i § 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Na podst. art. 624§ 1 k.p.k.. orzeczono o kosztach postępowania odwoławczego.

7.  PODPIS

Anna Zdziarska Ewa Jethon Katarzyna Capałowska

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca D. W. (1), adw. T. D.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia 5 marca 2021r., V K 56/18.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca S. J. (1), adw. R. C.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia 5 marca 2021r., V K 56/18.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca H. K. (1), adw. K. C.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia 5 marca 2021r., V K 56/18.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

4

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca M. K. (1), adw. G. D.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia 5 marca 2021r., V K 56/18.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

5

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca A. S. (1), adw. P. A.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia 5 marca 2021r., V K 56/18.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

6

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca A. Z. (1), adw. M. P.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia 5 marca 2021r., V K 56/18.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

7

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia 5 marca 2021r., V K 56/18.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana