Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Warszawa, dnia 16 listopada 2022 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Katarzyna Wilczyńska

Protokolant: Aleksander Kondej

po rozpoznaniu w dniu 3 listopada 2022 r. w Warszawie

na rozprawie sprawy z powództwa Syndyka Masy Upadłości Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej w W. w upadłości likwidacyjnej w W.

przeciwko T. S. (1)

o zapłatę

1.  zasądza od T. S. (1) na rzecz Syndyka Masy Upadłości Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej w W. w upadłości likwidacyjnej w W. kwotę 230.568,49 zł (dwieście trzydzieści tysięcy pięćset sześćdziesiąt osiem złotych czterdzieści dziewięć groszy) wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego (...) rocznie liczonymi od kwot:

a)  232.568,49 zł (dwieście trzydzieści dwa tysiące pięćset sześćdziesiąt osiem złotych czterdzieści dziewięć groszy) od dnia 26 września 2018 r. do dnia 17 października 2018 r.,

b)  231.568,49 zł (dwieście trzydzieści jeden tysięcy pięćset sześćdziesiąt osiem złotych czterdzieści dziewięć groszy) od dnia 18 października 2018 r. do dnia 3 grudnia 2019 r.,

c)  230.568,49 zł (dwieście trzydzieści tysięcy pięćset sześćdziesiąt osiem złotych czterdzieści dziewięć groszy) od dnia 3 grudnia 2019 r. od dnia zapłaty,

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  umarza postępowanie w zakresie kwoty 2.000,00 zł (dwa tysiące) złotych

4.  zasądza od T. S. (1) na rzecz Syndyka Masy Upadłości Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej w W. w upadłości likwidacyjnej w W. kwotę 13.725,19 zł (trzynaście złotych siedemset dwadzieścia pięć złotych dziewiętnaście groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

5.  nakazuje pobrać od T. S. (1) na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie kwotę 8.721 zł (osiem tysięcy siedemset dwadzieścia jeden złotych) tytułem opłaty sądowej od pozwu, od której uiszczenia powód został zwolniony.

SSO Katarzyna Wilczyńska

Sygn. akt I C 394/20

UZASADNIENIE

Syndyk masy upadłości Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo – Kredytowej w W. w upadłości likwidacyjnej w W. pozwem z 26 września 2018 roku złożonym
w elektronicznym postępowaniu upominawczym wniósł o zasądzenie od T. S. (2) na jego rzecz łącznej kwoty 232.568,49 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP rocznie, ale nie więcej niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, ponadto wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów sądowych, kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych, zasądzenie zwrotu innych kosztów tj. opłaty manipulacyjnej dla dostawcy usług płatności. Termin wymagalności roszczenia określono na dzień 5 września 2015 roku.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa w W. z siedzibą w W. w dniu 4 września 2013 roku zawarła z pozwanym T. S. (2) umowę kredytu odnawialnego LP (kredyt konsumencki) nr (...), na podstawie której przyznała mu uprawnienie do wielokrotnego zadłużania się w ciężar rachunku do kwoty 180.000,00 zł. Umowa kredytu została zawarta na okres 12 miesięcy, od 4 września 2013 roku do 4 września 2014 roku. Po upływie tego okresu została automatycznie przedłużona na kolejny okres roczny tj. do dnia 4 września 2015 roku, zgodnie z jej postanowieniami. Kredytobiorca obowiązany był do spłaty kredytu w postaci miesięcznych wpłat na rachunek w wysokości nie mniejszej niż 5% wykorzystanej kwoty kredytu w ramach limitu, powiększonej o należne odsetki. Każda spłata części lub całości zadłużenia w ramach limitu powodowała odpowiednie podwyższenie kwoty, jaką kredytobiorca w ramach limitu mógł dysponować. Po upływie okresu na jaki umowa została zawarta, a w którym pozwany nie dokonał wpłaty zaległych należności, cały kredyt wraz z odsetkami i naliczonymi kosztami stała się natychmiast wymagalna. Wysyłane do pozwanego stosowne wezwania do dobrowolnego uregulowania zaległych należności nie spowodowały spłaty zadłużenia, podobnie jak wysłane 25 kwietnia 2016 roku ostateczne wezwanie do zapłaty.

(pozew k. 4-9).

Postanowieniem z dnia 31 stycznia 2019 roku Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie, VI Wydział Cywilny, przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu w Kielcach zgodnie z art. 505 (29a) k.p.c., bowiem powód dochodzi roszczeń które stały się wymagalne wcześniej niż trzy lata przed wniesieniem pozwu.

(postanowienie k. 12).

Pismem procesowym z dnia 17 kwietnia 2019 roku (data nadania w UP) powód cofnął pozew w części ze zrzeczeniem się roszczenia tj. co do kwoty 1 000 zł, z uwagi na dokonaną wpłatę ww. kwoty przez pozwanego w dniu 17 października 2018 roku tj. po dniu wniesienia pozwu przez powoda. Wobec częściowego spełnienia świadczenia, przez pozwanego powód wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda odsetek umownych w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowej NBP liczonymi:

1.  od dnia 21 września 2018 roku do dnia 17 października 2018 roku od kwoty 232.568,49 zł;

2.  od dnia 18 października 2018 roku do dnia zapłaty kwoty 231.568,49 zł.

Ponadto podtrzymał stanowisko wyrażone w pozwie i wniósł o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, opłaty od pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym w wysokości 2.908,00 zł, opłaty manipulacyjnej od pozwu w wysokości 0,19 zł oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, a w przypadku nieuwzględnienia wniosku o zwolnienie od kosztów, także w zakresie opłaty uzupełniającej od pozwu. W uzasadnieniu powód wskazał, że roszczenie dochodzone w niniejszym postępowaniu nie jest przedawnione w żadnej części, a świadczenie z tytułu zawartej umowy jest świadczeniem jednorazowym. Termin jego wymagalności nastąpił w dniu 5 września 2015 roku, przy czym pozwany w dniach 3 lutego 2015 roku i 24 lutego 2016 roku skierował pisma do powoda z prośbą o restrukturyzację zadłużenia, tym samym uznając powództwo i przerywając bieg przedawnienia.

(pismo procesowe powoda k.15-18).

Postanowieniem z dnia 8 maja 2019 roku Referendarz sądowy w Sądzie Okręgowym
w K. zwolnił powoda od kosztów sądowych ponad kwotę 2.908 zł.

(postanowienie k. 139).

Pismem procesowym z dnia 3 lutego 2020 roku pozwany podniósł zarzut niewłaściwości miejscowej i wyłącznej i wniósł o przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu Warszawa-Praga
w W..

(pismo procesowe pozwanego k. 172-174).

Postanowieniem z dnia 24 lutego 2020 roku Sąd Okręgowy w Kielcach I Wydział Cywilny stwierdził swą niewłaściwość miejscową i przekazał sprawę do Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie.

(postanowienie k. 179).

W odpowiedzi na pozew z dnia 28 stycznia 2021 r. (data nadania w UP) pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości, podnosząc zarzut przedawnienia dochodzonego roszczenia. Wniósł o zobowiązanie powoda do wskazania gdzie w wyliczeniach dotyczących należności zdaniem powoda należnej mu od pozwanego, uwzględniono lub nie kwoty wpłacone przez pozwanego na rachunek powoda, ponadto o skierowanie stron do mediacji.

Ewentualnie w przypadku zasądzenia dochodzonej kwoty pozwany wniósł o rozłożenie zasądzonej kwoty na dziesięć rocznych równych rat, każda płatna do dnia 15 każdego miesiąca, począwszy od grudnia roku, w którym wyrok stanie się prawomocny.

W uzasadnieniu podniósł, że kwestionuje twierdzenie powoda, aby dokonał uznania jego roszczenia po dniu wymagalności roszczenia, czyli po dniu 4 września 2014 roku, bowiem ten dzień należy traktować jako dzień rozwiązania umowy kredytu. Roszczenie powoda, jako związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą przedawnia się z upływem lat trzech od dnia wymagalności. Pozwany w stosunku prawnym z powodem występował w charakterze konsumenta i jako konsument winien być oceniany. Uznał roszczenie powoda tylko i wyłącznie do wysokości kwot, które wpłacił na rachunek powoda, nie zaś długu dochodzonego pozwem. W tym zakresie, mimo upływu biegu terminu przedawnienia nie wnosi zwrot wpłaconych sum. Pozwany nadto z ostrożności procesowej podniósł, że nie dysponuje obecnie środkami pozwalającymi na ewentualne dokonanie zasądzonych spłat.

(odpowiedź na pozew k. 207- 210).

Pismem procesowym z dnia 15 lutego 2021 roku (data nadania w UP) powód cofnął pozew w części ze zrzeczeniem się roszczenia co do kwoty 1 000 zł, z uwagi na dokonaną 3 grudnia 2019 roku kolejną wpłatę ww. kwoty przez pozwanego tj. po dniu wniesienia pozwu przez powoda. Wobec częściowego spełnienia świadczenia, przez pozwanego, powód wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda odsetek umownych w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowej NBP liczonymi:

1.  od dnia 21 września 2018 roku do dnia 17 października 2018 roku od kwoty 232.568,49 zł;

2.  od dnia 18 października 2018 roku do dnia zapłaty kwoty 231.568,49 zł

3.  od dnia 4 grudnia 2019 r. do dnia zapłaty – od kwoty 230.568,49 zł.

Nie wyraził zgody na skierowanie stron do mediacji oraz rozłożenia roszczenia na raty. W pozostałym zakresie podtrzymał dotychczasowe stanowisko.

(pismo k. 215-250).

Na rozprawie w dniu 3 listopada 2022 r. strony podtrzymały dotychczasowe stanowiska. Pełnomocnik powoda oświadczył, iż jedyny okres na który może wyrazić zgodę co do rozłożenia należności na raty to okres 12 miesięcy z ustawowymi odsetkami w przypadku uchybienia płatności którejkolwiek z rat. Pełnomocnik pozwanego wniósł o rozłożenie należności na okres 6 lat.

(protokół k. 275).

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 4 września 2014 roku Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa z siedzibą w W. zawarła z pozwanym – T. S. (2) umowę kredytu odnawialnego LP (kredyt konsumencki) nr (...) na podstawie której przyznała pozwanemu uprawnienie do wielokrotnego zadłużania się w ciężar rachunku do kwoty 180.000,00 zł. Umowa została zawarta na okres 12 miesięcy tj. od 4 września 2013 r. do 4 września 2014 r.. Integralną częścią umowy był regulamin, tabela opłat i prowizji w (...) w W., wzór oświadczenia o odstąpieniu od umowy (zał. nr 3). Pod umową kredytu odnawialnego widnieją podpisy zarówno pozwanego jak i przedstawicieli (...). Pozwany oświadczył, że zapoznał się z treścią umowy i regulaminu, zobowiązując się do jego stosowania. Wobec niezłożenia przez kredytobiorcę wypowiedzenia – zgodnie z pkt 3 umowy, umowa została przedłużona do dnia 4 września 2015 roku. Pozwany obowiązany był do spłaty kredytu w postaci miesięcznych wpłat na rachunek w wysokości nie mniejszej niż 5% wykorzystanej kwoty kredytu w ramach limitu, powiększonej o należne odsetki. Każda spłata części lub całości zadłużenia w ramach limitu powodowała odpowiednie podwyższenie kwoty, jaką kredytobiorca w ramach limitu mógł dysponować. Po upływie okresu na jaki umowa została zawarta, a w którym pozwany nie dokonał wpłaty zaległych należności, cały kredyt wraz z odsetkami i naliczonymi kosztami stała się natychmiast wymagalna. Wysyłane do pozwanego stosowne wezwania do dobrowolnego uregulowania zaległych należności nie spowodowało spłaty zadłużenia, podobnie jak wysłane 25 kwietnia 2016 roku ostateczne wezwanie do zapłaty.

(dowód: umowa kredytu odnawialnego k. 38-41, regulamin udzielenia pożyczek/kredytów odnawialnych (...) w W. – k. 42-44, ostateczne przedsądowe wezwania do zapłaty k. 51,52 ).

Decyzją Zarządcy Komisarycznego (...) w W. nr 1/11/2014 z dnia 5 listopada 2014 r., a następnie decyzją (...) z dnia 10 grudnia 2014 r. podjęto decyzję o zawieszeniu działalności (...), w związku z powyższym przedmiotowa umowa nie przedłużyła się na kolejny okres roczny i obowiązywała do dnia 4 września 2015 r. Roszczenie zaś stało się wymagalne w dniu 5 września 2015 roku.

Pozwany nie dokonał spłaty zadłużenia w związku z zaciągniętym zobowiązaniem.

(dowód: decyzja z 5 listopada 2014 r. – k. 230, decyzja (...) z 10 grudnia 2014 – k. 231).

Postanowieniem z 5 lutego 2015 roku wydanym w sprawie o sygn. X GU 53/15 Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie, X Wydział Gospodarczy dla spraw upadłościowych i naprawczych ogłosił upadłość (...) z możliwością zawarcia układu, powierzając sprawowanie zarządu całym majątkiem upadłego – zarządcy w osobie L. K.. Następnie postanowieniem z dnia 19 marca 2015 roku wydanym w sprawie o sygn. akt X GUp 87/15 Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie, X Wydział Gospodarczy dla spraw upadłościowych i naprawczych zmienił sposób prowadzenia postępowania upadłościowego (...) z postępowania z możliwością zawarcia układu na postępowanie obejmujące likwidację majątku upadłego i ustanowił Syndyka w osobie L. K..

(postanowienie k. 29, k. 30)

Pozwany T. S. (2) wniósł o oddalenie powództwa w całości w oparciu o zarzut przedawnienia roszczenia. Uznał roszczenie powoda tylko i wyłącznie do wysokości wpłaconych przez niego kwot, nie zaś długu dochodzonego pozwem. W tym zakresie nie wnosząc o zwrot wpłaconych sum. Z ostrożności procesowej podniósł, że nie dysponuje obecnie środkami pozwalającymi na ewentualne dokonanie zasądzonych spłat. Sytuacja dochodowa pozwanego zmienia się z dnia na dzień, w związku z tym nie jest w chwili obecnej w stanie jej przedstawić. Z zaświadczenia o zarobkach pozwanego wynika, iż jego średniomiesięcznie wynagrodzenie wynosi (...),07 brutto.

( odpowiedź na pozew k. 207-210, zaświadczenie o zarobkach k. 274)

Ustalając powyższy stan faktyczny, Sąd oparł się na zgromadzonych w sprawie,
a powołanych wyżej dokumentach. Zgromadzone w toku procesu dokumenty (czy też kserokopie dokumentów, wskazujące na istnienie dowodów właściwych tj. oryginałów dokumentów) nie budziły wątpliwości Sądu, co do ich autentyczności. Równocześnie, przedstawione przez powoda szczegółowe rozliczenia umowy kredytu konsumenckiego umożliwiły ustalenie, że umowa była przez pozwanego wykonywana.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie niemalże w całości.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 Ustawy o kredycie konsumenckim przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się m.in. umowę o kredyt odnawialny. W myśl art. 2 ww. ustawy stosuje się także do umów o kredyt konsumencki, który spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowa w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia swojemu członkowi.

Umowa jako dwustronna czynność prawna jest jednym ze źródeł stosunku zobowiązaniowego. Strony, które ją zawarły są tą umową związane i właściwie żadna z nich nie może jej rozwiązać bez zgody drugiej strony. Zawarcie umowy powoduje powstanie po stronie dłużnika obowiązku wykonania zobowiązania, tj. spełnienia świadczenia zgodnie z treścią tegoż stosunku, czyli prawami i obowiązkami jego stron, w sposób odpowiadający celowi społeczno–gospodarczemu oraz zasadom współżycia społecznego, a jeśli istnieją w tym zakresie ustalone zwyczaje – także w sposób odpowiadający tym zwyczajom (art. 354 k.c.). Z tego należy wnioskować, że treść stosunku zobowiązaniowego - która przy umownych stosunkach obligacyjnych wynika przede wszystkim z treści tejże umowy – rozstrzyga o tym, jaki jest zakres obowiązków dłużnika i co powinien on świadczyć wierzycielowi, by wykonać zobowiązanie.

W przedmiotowej sprawie bezsporne było, że pozwany świadomie złożył własnoręczny podpis pod umową kredytu odnawialnego LP o numerze (...) zawartą w dniu 4 września 2013 ze Spółdzielczą Kasą Oszczędnościowo-Kredytową z siedzibą W.. W umowie zawarto wszystkie istotne postanowienia umowy. Na jej podstawie (...) przyznał pozwanemu uprawnienie do wielokrotnego zadłużania się w ciężar rachunku do kwoty 180.000,00 zł.

W ocenie Sądu, umowa kredytu odnawialnego LP nr (...) jest w pełni ważna i skuteczna. Nieważności umowy nie można doszukiwać się także w oparciu o art. 58 k.c.

W toku procesu pozwany nie negował, iż ma w stosunku do powoda zobowiązanie i przyznał, że kredyt został zaciągnięty. Pozwany jako kredytobiorca nie wywiązał się ze spłaty zobowiązania wynikającego z umowy w terminie. Wielokrotnie pozostawał w zwłoce. Wpłaty wówczas były rozliczane zgodnie z pkt 12 zawartej umowy i nie każda wpłata pozwanego pomniejszała kapitał kredytu. W wyniku czego, zobowiązany był do zapłaty odsetek, które ustalone zostały w umowie oraz wynikają ze stanowiącego immanentną część umowy regulaminu.

W ocenie Sądu zarzuty podnoszone przez pozwanego dotyczące nie udowodnienia przez powoda wysokości roszczenia, wskazując na sprzeczność pomiędzy złożonymi dokumentami a treścią wniesionego powództwa, okazały się nietrafne. Należy wskazać, że powód przedłożył dokumenty wyjaśniające sposób rozliczenia umowy kredytu nr (...), tj. wyliczenie pełne, wpłaty na linię pożyczkową po zamknięciu konta (...), prezentacja wypłat – linia pożyczkowa w koncie (...), naliczone odsetki umowne, naliczone odsetki karne, stan zadłużenia na dzień 21.09.2018 r., wpłaty po dniu 21.09.2018r., stan zadłużenia na dzień 10.02.2021 (k.226-229). Strona powodowa, przedkładając ww. dokumenty, wykazała wysokość zobowiązania z tytułu przedmiotowej umowy kredytu.

Zgodnie z art. 359 § 1 k.c. odsetki od sumy pieniężnej należą się tylko wtedy, gdy to wynika z czynności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub z decyzji innego właściwego organu. W myśl art. 481 § 1 k.c. Jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi, zgodnie zaś z § 2 ww. przepisu jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy. Zgodnie z § 2(1) ww. przepisu maksymalna wysokość odsetek za opóźnienie nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (odsetki maksymalne za opóźnienie). Z racji tego, że pozwany nieterminowo spłacał kredyt, stał się on należnością przeterminowaną, od której pobiera się odsetki w wysokości czterokrotności stopy lombardowej ogłoszonej przez NBP, przy czym każdorazowo ich wysokość była ustalana uchwałami Zarządu (...) podejmowanymi w sprawie oprocentowania kredytów, tak aby nie przekraczały one wysokości odsetek maksymalnych.

Odnosząc się do podnoszonego przez pozwanego zarzutu przedawnienia, w ocenie Sądu w niniejszej sprawie zastosowanie znajduje art. 123 §1 pkt 2 k.c. zgodnie z którym przerwanie biegu przedawnienia następuje przez uznanie roszczenia przez osobę przeciwko której roszczenie przysługuje. Powyższy przepis stanowiący o uznaniu roszczenia, czy też uznaniu długu ma na względzie uznanie właściwe oraz uznanie niewłaściwe. Okoliczności faktyczne niniejszej sprawy pozwalają wprost na przyjęcie, że zachowanie pozwanego stanowi o niewłaściwym uznaniu roszczenia, które nie jest czynnością prawną, lecz stanowi oświadczenie wiedzy mające charakter przyznania faktów.

Pozwany dokonując dobrowolnych wpłat na poczet spłaty wymagalnego roszczenia potwierdził, iż jest zobowiązany do zapłaty na rzecz kredytodawcy z tytułu umowy oraz przerywa rozpoczęty z dniem 5 września 2015 r. bieg przedawnienia. W ocenie Sądu takie zachowanie ujawnia w sposób niewątpliwy świadomość pozwanego o byciu dłużnikiem powoda ze wskazanej umowy kredytu, a więc jest uznaniem niewłaściwym długu. Dokonane przez pozwanego wpłaty są zachowaniem, które chociażby nie wyrażało zamiaru wywołania takiego skutku, to przejawia po jego stronie świadomość istnienia długu i tym samym uzasadnia przekonanie powoda, jako wierzyciela, że zostanie on zaspokojony. Wpłaty pozwanego przerwały bieg przedawnienia roszczenia związanego z niespłaceniem kredytu stanowiącego źródło roszczenia powoda w niniejszej sprawie. W tym miejscu nadmienić również należy, że skoro 3-letni termin przedawnienia rozpoczął swój bieg 5 września 2015 r. to w dniu dokonywania przez pozwanego wpłat, roszczenie nie było przedawnione, a zatem dokonane przez pozwanego niewłaściwe uznanie długu było w pełni skuteczne. Ponadto w ocenie Sądu trzyletni termin przedawnienia został skutecznie przerwany wniesieniem pozwu w dniu 26 września 2018 roku. Bowiem momentem złożenia pisma procesowego do sądu za pośrednictwem systemu teleinformatycznego jest chwila wprowadzenia tego pisma do systemu teleinformatycznego (art. 165 § 4 k.p.c.).

Sąd nie dał wiary deklaracji pozwanego odnośnie systematycznej, comiesięcznej spłaty zadłużenia w przypadku rozłożenia zadłużenia na raty, oraz odstąpienia od naliczania odsetek (pismo z 30.01.2015 – k. 56). Pozwany do dnia wydania wyroku w niniejszej sprawie nie uiszczał żadnych regularnych wpłat tytułem spłaty zadłużenia, tym samym w ocenie Sądu istnieje duże prawdopodobieństwo, że w przypadku rozłożenia należności na raty do jej regularnej spłaty również nie dojdzie. W kwestii wniosku pozwanego o skierowanie stron do mediacji, mając na uwadze stanowisko powoda, który wskazał, iż zawarcie ugody na obecnym etapie postępowania nie jest możliwe, również ze względu na sytuację ekonomiczną (...) w W., który nie jest podmiotem aktywnym finansowo z uwagi na jego upadłość uznał, iż jest on bezprzedmiotowy i będzie zmierzał do przedłużenia postępowania.

Mając na uwadze powyższe, Sąd w pkt 1 wyroku zasądził od T. S. (1) na rzecz Syndyka Masy Upadłości Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej w W. w upadłości likwidacyjnej w W. kwotę 230.568,49 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego (...) rocznie liczonymi od kwot: a) 232.568,49 zł (dwieście trzydzieści dwa tysiące pięćset sześćdziesiąt osiem złotych czterdzieści dziewięć groszy) od dnia 26 września 2018 r. do dnia 17 października 2018 r., b) 231.568,49 zł (dwieście trzydzieści jeden tysięcy pięćset sześćdziesiąt osiem złotych czterdzieści dziewięć groszy) od dnia 18 października 2018 r. do dnia 3 grudnia 2019 r., c) 230.568,49 zł (dwieście trzydzieści tysięcy pięćset sześćdziesiąt osiem złotych czterdzieści dziewięć groszy) od dnia 3 grudnia 2019 r. od dnia zapłaty. W pozostałym zakresie oddalił powództwo.

Z uwagi na fakt częściowego spełnienia roszczenia przez pozwanego (w zakresie kwoty 2 000 zł) już po złożeniu przez powoda pozwu, Sąd w pkt 3 wyroku umorzył postępowanie w tym zakresie.

W oparciu o art. 98 k.p.c. w pkt 4 wyroku Sąd uznał, że koszty postępowania w całości obciążają stronę pozwaną jako przegrywającą proces. Pozwany powinien zwrócić powodowi koszty procesu w łącznej wysokości 13.725,19 zł, na które złożyły się kwoty: 2908 zł tytułem opłaty sądowej, 10800 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego ( § 2 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804), 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, 0,19 zł tytułem opłaty manipulacyjnej dla dostawcy usług płatności. Ponadto w pkt 5 wyroku Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie kwotę 8.721 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, od której uiszczenia powód został zwolniony.

SSO Katarzyna Wilczyńska

Zarządzenie: odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikom stron.

SSO Katarzyna Wilczyńska