Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VIII Pa 100/22

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 28 lipca 2022 r. w sprawie o sygn. akt X P 601/21 Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie z powództwa M. F. przeciwko P. No. 2 spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. o odszkodowanie w związku z rozwiązaniem umowy o pracę przez pracownika z winy pracodawcy, wynagrodzenie za pracę: zasądził od P. No. 2 spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz M. F. tytułem wynagrodzenia za pracę za czerwiec 2021 roku kwotę 5.450,58 zł (pięć tysięcy czterysta pięćdziesiąt złotych i pięćdziesiąt osiem groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 lipca 2021 roku do dnia zapłaty (pkt 1); oddalił powództwo w pozostałym zakresie (pkt 2);

koszty zastępstwa procesowego wzajemnie zniósł (pkt 3); nakazał pobrać od P. No. 2 spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi kwotę 273 zł (dwieście siedemdziesiąt trzy złotych) tytułem opłaty sądowej od pozwu, której powód nie miał obowiązku uiścić (pkt 4); nadał wyrokowi w punkcie 1 (pierwszym) rygor natychmiastowej wykonalności w całości (pkt 5).

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne:

Przedmiotem działalności pozwanej P. No. 2 spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. są restauracje i inne stałe placówki gastronomiczne. Prezesem zarządu spółki jest P. R., prokurentem samoistnym uprawnionym do samodzielnego reprezentowania spółki jest A. S.. Siedziba spółki znajduje się w W., u. Marszałkowska 58 lok. 12. Wcześniej mieściła się w W., ul. (...). Zmiana siedziby spółki w rejestrze przedsiębiorców KRS została odnotowana w sierpniu 2020 roku.

W P. No. 2 spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. powód M. F. został zatrudniony od 4 czerwca 2018 roku na stanowisku szefa kuchni. Zgodnie z treścią umowy powód został zatrudniony w zadaniowym czasie pracy, w pełnym wymiarze czasu pracy. W umowie wskazano, że oświadczenie o wypowiedzeniu o pracę winno być dokonane w formie pisemnej pod rygorem nieważności. Wynagrodzenie ustalono na kwotę 5.450,58 zł brutto płatne z dołu do dziesiątego dnia następnego miesiąca kalendarzowego. W treści umowy wskazano, że zawiadomienia i inna korespondencja przesyłana na podstawie lub w związku z umową powinna być sporządzona na piśmie oraz przesłana do strony będącej jej adresatem Pocztą Polską lub uznaną firmą kurierską na adres wskazany w umowie lub na inny adres podany przez tę stronę w pisemnym zawiadomieniu wystosowanym do drugiej strony. Powód był szefem kuchni w restauracji (...) w Manufakturze w Ł. i pracował w godzinach od 10:00 do 22:00 – 23:00, czasem zdarzało się, że do 24:00. Czas pracy zależał od dnia tygodnia, tego czy praca była wykonywana w weekend. Powód podejmując zatrudnienie umówił się z pracodawcą na inne wynagrodzenie niż to określone w umowie o pracę, a mianowicie, że będzie otrzymywał wynagrodzenie określone stawką godzinową 25 złotych netto za godzinę pracy. Wynagrodzenie, które otrzymywał na konto bankowe stanowiło iloczyn stawki godzinowej i przepracowanych godzin. Osoby pracujące w restauracji generalnie były wynagradzane według stawki godzinowej

Od 20 marca 2020 roku w Polsce obowiązywał stan epidemii i restauracja została całkowicie zamknięta na okres 2 – 3 miesięcy. W późniejszym okresie pandemii restauracja funkcjonowała tylko poprzez dostarczenie żywności na wynos. Regularne funkcjonowanie restauracji zaczęło się od maja 2021 roku. W związku z pandemią zostało ustalone, że w okresie kiedy restauracja jest zamknięta powód będzie otrzymywał wynagrodzenie postojowe. Powód otrzymywał takie wynagrodzenie przelewem na konto. Za okres od 20 kwietnia 2020 roku do 24 kwietnia 2020 roku pozwana spółka nie opłacała składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne za powoda zgłaszając w dokumentach rozliczeniowych urlop bezpłatny. Powód nie składał pisemnego wniosku o urlop bezpłatny. Powód nie otrzymał wynagrodzenia za czerwiec 2021 roku. A. S. przekazała powodowi informację, że w czerwcu wypłaty są dokonywane gotówką i jeżeli powód chce otrzymać wynagrodzenie, to może je odebrać w biurze. W piśmie powód M. F. oświadczył, iż rozwiązuje z P. No.2 spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. umowę o pracę z dniem 21 czerwca 2021 roku bez zachowania okresu wypowiedzenia. Jako przyczynę wskazał dopuszczenie się przez pracodawcę ciężkich naruszeń podstawowych obowiązków wobec pracownika: brak wypłaty dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych, przekroczenie norm czasu pracy w godzinach nadliczbowych, brak rozliczenia za pracę w godzinach nocnych, niewłaściwe zgłoszenie urlopu bezpłatnego. M. F. wskazał, że w okresie od listopada 2019 do maja 2021 r. wykonywał pracę w godzinach nadliczbowych. Nadto ilość nadgodzin wykazanych w przywołanych miesiącach w roku 2020 r. wskazuje na 208 przepracowanych godzin nadliczbowych w ciągu 2020 r. Ponadto, w okresie od listopada 2019 r. do maja 2021 r. nie otrzymywał wynagrodzenia za pracę wraz z dodatkiem za pracę w godzinach nadliczbowych stosownie do art. 151 1 § 1 i 2 k.p., a nadto pracodawca przekroczył liczbę godzin nadliczbowych w ramach poszczególnych tygodni - przekraczając przeciętnie 48 godzin pracy w przyjętym - miesięcznym okresie rozliczeniowym, naruszając tym samym art. 131 § 1 k.p., a nadto przekroczył liczbę godzin nadliczbowych wynikających ze szczególnych potrzeb pracodawcy w limicie rocznym - w 2020 r. ilość nadgodzin wypracowanych przez M. F., jedynie w miesiącach II, VI, VII,VIII,IX i X wyniosła 208 godzin. W odniesieniu do braku rozliczenia dodatku za pracę w godzinach nocnych powód wskazał, że w miesiącach od listopada 2019 r. do maja 2021 r. wykonywał zadania powierzone przez pracodawcę także w porze nocnej. Pracodawca nie rozliczył dodatku do wynagrodzenia za każdą godzinę pracy w porze nocnej przysługującym mu w wysokości 20 % stawki godzinowej wynikającej z minimalnego wynagrodzenia za pracę, który przysługuje mu zgodnie z art. 151 8 § 1 k.p. Odnośnie niewłaściwego zgłoszenia urlopu bezpłatnego, powód wskazał, że kwietniu 2020 r. pracodawca skierował go na 4-dniowy urlop bezpłatny pomimo, że M. F. nigdy takiego wniosku nie złożył. Zachowania P. No.2 sp. z o.o. polegające na wyżej opisanych naruszeniach stanowi zawinione działanie pracodawcy prowadzące do naruszenia podstawowych obowiązków wobec pracownika i nie tylko stanowi o zasadności złożonego oświadczenia, ale także wywołało u pracownika szkodę majątkową w granicach nieuzyskanego, należnego dochodu. Oświadczenie o rozwiązaniu umowy powód nadał w urzędzie pocztowym w dniu 21 czerwca 2021 roku na adres wskazany w umowie o pracę, to jest ul. (...), (...)-(...) W.. Przesyłka została awizowana po raz pierwszy w dniu 24 czerwca 2021 roku i powtórnie w dniu 2 lipca 2021 roku. W dniu 9 lipca 2021 zwrócono przesyłkę nadawcy. W przypadku zmiany adresu do korespondencji pozwanej spółki, pracownicy mieli być informowani pisemnie. Powód nie otrzymał takiej informacji. Powód otrzymał informację telefonicznie, że ma się stawić w biurze spółki mieszczącym się w K.. W dniu 6 lipca 2021 roku stawił się w biurze w wyznaczonym miejscu. Podczas spotkania powód miał oświadczenie o rozwiązaniu umowy, które próbował wręczyć A. S.. Prokurent spółki odmówiła jego przyjęcia. Opuściła miejsce spotkania, nie odbierając dokumentu. Powód próbował również wręczyć oświadczenie R. P.. Prezes zarządu również nie przyjął oświadczenia.

Do 5 lipca 2021 roku powód wykonywał obowiązki wynikające z umowy o pracę. Powód nie otrzymał pisemnie oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę przez pracodawcę. W połowie lipca otrzymał wiadomość e-mail od A. S., z której wynikało, że pozwana spółka zamierza rozwiązać z powodem umowę o pracę. E-mail nie zawierał załącznika w postaci pisma.

W dniu 15 lipca 2022 roku powód rozpoczął pracę w nowej firmie.

Sąd nie dał wiary powodowi w zakresie w jakim na terminie rozprawy w dniu 26 maja 2022 roku zeznał, iż obowiązująca go stawka godzinowa 25 zł netto dotyczyła tylko normy godzin pracy przypadających do przepracowania w danym miesiącu, gdyż w przypadku godzin pracy przekraczających tą normę umówiony był z pracodawcą na stawkę 35 zł netto za godzinę pracy. W zakresie umówionej stawki powód jest bowiem w swoich zeznaniach niekonsekwentny. Jego późniejsze zeznania stoją w oczywistej sprzeczności z tym co powód podał na pierwszym terminie rozprawy w dniu 15 marca 2022 roku. W rezultacie sąd przyjął, że prawdziwa była pierwsza wersja wskazana przez powoda, a mianowicie, że umówiona stawka wyniosła 25 zł netto za godzinę pracy. Sąd odmówił również wiary powodowi w zakresie w jakim twierdził, że o skierowaniu go przez pracodawcę na urlop bezpłatny w kwietniu 2020 roku dowiedział się na „dwa tygodnie przed odejściem z firmy”

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy zważył, że powództwo podlegało uwzględnieniu w części. Sąd wskazał, że w rozpoznawanej sprawie powód M. F. dochodził zasądzenia odszkodowania w kwocie 16.351,74 zł z tytułu rozwiązania umowy o pracę z winy pracodawcy oraz wynagrodzenia za pracę za miesiąc czerwiec 2021 roku.

Sąd wskazał, że z poczynionych ustaleń wynika, że wnioskodawca nadał przesyłkę zawierającą oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę w dniu 21 czerwca 2021 roku na adres wskazany w umowie o pracę jako adres do doręczeń pism związanych z umową, czyli ul. (...), (...)-(...) W.. Jednocześnie powód w dniu 5 lipca 2021 roku uzyskał informację telefonicznie, że ma się stawić w biurze celem spotkania z prezesem zarządu spółki R. P.. Powód w trakcie spotkania w dniu 6 lipca 2021 roku próbował wręczyć prokurentowi spółki (...) wcześniej przygotowane oświadczenie z dnia 21 czerwca 2021 roku. Tak prokurent, upoważniona do samodzielnej reprezentacji spółki, jak i obecny prezes zarządu odmówili przyjęcia niniejszego oświadczenia. W toku procesu strona pozwana nie wykazywała żadnej inicjatywy dowodowej mającej na celu wykazanie innego przebiegu spotkania w dniu 6 lipca 2020 roku.

W świetle powyższych ustaleń Sąd przyjął, iż złożenie pozwanej oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę nastąpiło w dniu 6 lipca 2020 roku.

Odnosząc się do roszczenia o wynagrodzenie Sąd wskazał , iż umowa o pracę jest umową odpłatną, co wynika wprost z art. 22 § 1 kodeksu pracy, zgodnie z którym przez nawiązanie stosunku pracy pracodawca zobowiązuje się „do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem”. Obowiązek terminowego i prawidłowego wypłacania wynagrodzenia wynika z art. 94 pkt 5 k.p., regulującego podstawowe obowiązki pracodawcy względem pracownika. Zgodnie zaś z generalną zasadą wynikającą z art. 80 k.p. za pracę wykonaną przysługuje wynagrodzenie. Zdaniem Sądu materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie wykazał, iż powód w objętym sporem miesiącu czerwcu 2021 roku wykonywał pracę na rzecz pozwanej. W umowie o pracę strony wskazały wynagrodzenie za pracę w kwocie 5.450,58 zł brutto, w rzeczywistości ustalając inne zasady wynagradzania, to jest według stawki godzinowej 25 zł netto za godzinę pracy. Powód każdorazowo wynagrodzenie miał płacone przelewem na rachunek bankowy. Powód przedstawił ewidencję czasu pracy, z której wynika, iż przepracował w czerwcu 2021 roku 246 godzin. Pozwana nie przedstawiła żadnego dokumentu potwierdzającego wypłatę wynagrodzenia powodowi. W konsekwencji Sąd zasądził na rzecz M. F. wynagrodzenie za czerwiec 2021 roku w dochodzonej wysokości, tj. kwotę 5.450,58 zł brutto.

Odnosząc się do roszczenia powoda o zasądzenie odszkodowania za rozwiązanie przez pracodawcę ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracownika umowy o pracę z winy pracodawcy Sąd roszczenie to ocenił jako bezzasadne. W przypadku rozwiązania umowy bez wypowiedzenia wskutek dopuszczenia się przez pracodawcę ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracownika na mocy art. 55 § 11 in fine k.p. pracownikowi przysługuje odszkodowanie w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Powód jako przyczynę rozwiązania umowy w trybie 55§ 1 1 wskazał: brak wypłaty dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych, przekroczenie norm czasu pracy w godzinach nadliczbowych, brak rozliczenia dodatku za pracę w godzinach nocnych oraz niewłaściwe zgłoszenie urlopu bezpłatnego.

Powód oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę złożył w dniu 6 lipca 2021 roku. Jako jedną z przyczyn powód wskazał brak wypłaty dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych, przekroczenie norm czasu pracy oraz brak rozliczenia dodatku za pracę w godzinach nocnych w miesiącach: listopadzie 2019 roku, grudniu 2019 roku, lutym 2020 roku, czerwcu 2020 roku, lipcu 2020 roku, sierpniu 2020 roku, wrześniu 2020 roku, październiku 2020 roku i maju 2021 roku. Termin wypłaty wynagrodzenia powoda przepadał na 10 dzień następnego miesiąca. Nawet gdyby uznać, że pracodawca faktycznie nie wypłacał powodowi dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych, dodatku za pracę w godzinach nocnych i doprowadzał do przekroczenia norm czasu jego pracy to jedynym miesiącem, który mógł być przywołany za podstawę rozwiązania umowy o pracę, był miesiąc maj 2021 roku. Termin wypłaty wynagrodzenia za ten miesiąc przypadał na 10 czerwca 2021 roku, a zatem miesięczny termin na złożenie oświadczenie o rozwiązaniu umowy z uwagi na nierzetelną wypłatę wynagrodzenia przysługującego za maj 2021 roku został zachowany. W przypadku pozostałych miesięcy przypadających w latach 2019 – 2020, gdzie termin zapłaty wynagrodzenia za ostatni miesiąc z tego okresu przypadał na 10 listopada 2020 roku, złożenie oświadczenia o rozwiązaniu umowy nastąpiło ze znacznym uchybieniem miesięcznego termu. Sąd wskazał ,że jeżeli chodzi o miesiąc maj 2021 roku to powód w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę wskazał, iż nie otrzymał należnego wynagrodzenia za pracę wykonywaną w godzinach nadliczbowych wraz z dodatkiem, jak również nie otrzymał dodatku za pracę w porze nocnej. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że wynagrodzenie za ten miesiąc zostało powodowi wypłacone w dniu 10 czerwca 2021 roku i to w wysokości umówionej przez strony. Jak ustalono wynagrodzenie powoda zgodnie z umową o pracę miało wynosić 5.450,58 zł brutto, co daje kwotę 3.931 zł netto. Z zeznań powoda wynika, że umówił się on z pracodawcą na wynagrodzenie według innych zasad niż to określone w umowie, bo według stawki 25 złotych netto za godzinę pracy. Pracodawca w dniu 10 czerwca 2021 roku tytułem wynagrodzenia należnego za maj 2021 roku przelał na konto powoda kwotę 5.500 zł netto. Kwota ta została wyliczona jako iloczyn stawki 25 złotych netto i liczby przepracowanych godzin pracy. Należy nadmienić, że w kwietniu 2021 roku powód przepracował 150 godzin, czyli znacznie poniżej normy przewidzianej dla tego miesiąca (to jest 168 godzin), za co otrzymał wynagrodzenie w kwocie 3.750 zł netto (25 zł x 150). Kwoty wynagrodzenia wypłaconej za pracę w kwietniu 2021 roku powód nie kwestionował. Powyższe potwierdza tylko, że wynagrodzenie było powodowi wypłacane według zasad przyjętych i akceptowanych przez obydwie strony od początku zatrudnienia. Jako kolejną z przyczyn rozwiązania umowy o pracę powód wskazał skierowanie na urlop bezpłatny w kwietniu 2020 roku bez wymaganego wniosku pracownika. Zgodnie bowiem z art. 174 § 1 k.p. na pisemny wniosek pracownika pracodawca może udzielić mu urlopu bezpłatnego. W odniesieniu do tak wskazanej przyczyny należy wskazać, iż powód nie dochował miesięcznego terminu na złożenie oświadczenia liczonego od momentu uzyskania przez powoda wiadomości o okolicznościach uzasadniających rozwiązanie umowy. W rezultacie Sąd powództwo w zakresie zasądzenia odszkodowania z tytułu rozwiązania umowy o pracę przez pracownika z winy pracodawcy oddalił jako bezzasadne.

O kosztach procesu poniesionych przez strony Sąd orzekł w punkcie 3 wyroku zgodnie z zasadą określoną w art. 100 k.p.c., to jest znosząc je wzajemnie między stronami.

O kosztach sądowych w postaci nieuiszczonej przez powoda opłaty od pozwu oraz wydatków sądowych Sąd orzekł na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2016 roku, poz. 623) w zw. z art. 100 k.p.c. nakazując pobrać z tego tytułu od pozwanego kwotę 273 zł, tytułem opłaty sadowej od pozwu, której powód nie miał obowiązku uiścić.

Sąd nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty jednomiesięcznego wynagrodzenia powoda na podstawie art. 477 2 § 1 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pełnomocnik powoda zaskarżając wyrok w części oddalającej powództwo.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

- naruszenie prawa procesowego, a to art. 233 § 2 k.p.c. poprzez pominięcie okoliczności, że pozwany pracodawca - pomimo kilkukrotnych zobowiązań Sądu - nie załączył akt osobowych powoda i niewyciągnięcie przez Sąd jakichkolwiek negatywnych konsekwencji procesowych, w tym na gruncie rozkładu ciężaru dowodu, dla strony pozwanej;

- sprzeczność istotnych ustaleń Sądu I instancji z treścią zebranego materiału dowodowego wskutek naruszenia przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na wynik sprawy, a to art. 233 § 1 k.p.c poprzez dokonanie oceny dowodów w sposób dowolny i niewszechstronny wyrażający się w:

a) przyjęciu, że powód musiał mieć świadomość, że „został skierowany" na urlop bezpłatny znacznie wcześniej niż w czerwcu 2021 r. kiedy zdecydował się - m. in. z tego powodu - na rozwiązanie stosunku pracy z pozwaną,

b) nieuwzględnieniu, że przyczyną rozwiązaniu stosunku pracy przez powoda był także sam fakt takiej organizacji pracy, która zmuszała powoda do permanentnej pracy w godzinach nadliczbowych (a nie tylko sposób rozliczenia wynagrodzenia za te godziny),

naruszenie prawa materialnego, a to przepisów:

- art. 55 § 1(1) i § 2 k.p. w zw. z art. 52 § 2 k.p. poprzez błędne zastosowanie tego przepisu i przyjęcie, że oświadczenie pracownika zostało złożone z przekroczeniem miesięcznego terminu, podczas gdy naruszenie praw pracowniczych w zakresie godzin nadliczbowych i pracy w porze nocnej miało charakter ciągły i termin ten należy liczyć od ostatniego naruszenia pracodawcy,

- art. 151 1 § 1 i 2 k.p i art. 151 8 § 1 k.p. poprzez błędną ich wykładnię i nieuwzględnienie, że pracodawca niezależnie od żądania pracownika ma obowiązek prawidłowego naliczenia wynagrodzenia z uwzględnieniem powiększonych stawek za pracę w godzinach nadliczbowych i pracę w porze nocnej, a w związku z tym nie jest dopuszczalne modyfikowanie tych zasad na niekorzyść pracownika ustaleniami stron stosunku pracy,

- art. 174 § 1 i 2 k.p. poprzez błędną wykładnię i zastosowanie tych przepisów i niewzięcie pod uwagę, że urlop bezpłatny może zostać udzielony wyłącznie na pisemny wniosek pracownika oraz niewzięcie pod uwagę, że przypisanie urlopu bezpłatnego rodzi dla pracownika negatywne konsekwencje na gruncie ubezpieczeń społecznych oraz uprawnień pracowniczych.

Mając powyższe na uwadze strona powodowa wniosła o:

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie na rzecz powoda od pozwanej dodatkowo kwoty 16.351,74 (szesnaście tysięcy trzysta pięćdziesiąt jeden i 74/100) zł tytułem odszkodowania za rozwiązanie stosunku pracy bez wypowiedzenia z winy pracodawcy z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia doręczenia pozwanej odpisu pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie na rzecz powoda kosztów postępowania przed Sądem I instancji, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia wyroku do dnia zapłaty,

- zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, przed Sądem II instancji według norm przepisanych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wydania wyroku do dnia zapłaty.

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik pozwanego wniósł o:

- oddalenie apelacji powoda w całości;

- zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania , w tym kosztów zastępstwa procesowego za I i II instancję według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty – na zasadzie art.98 §1 1 k.p.c.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje

Apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu, bowiem orzeczenie Sądu Rejonowego jest prawidłowe i znajduje oparcie zarówno w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, jak i obowiązujących przepisach prawa.

Przepis art. 233 § 1 k.p.c. stanowi, że sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Sąd dokonuje oceny wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych dowodów, mających znaczenie dla ich mocy i wiarygodności (tak np. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu orzeczenia z 11 lipca 2002 roku, IV CKN 1218/00, LEX nr 80266).

Ramy swobodnej oceny dowodów są zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnym poziomem świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (tak też Sąd Najwyższy w licznych orzeczeniach, np. z dnia 19 czerwca 2001 roku, II UKN 423/00, OSNP 2003/5/137). Poprawność rozumowania sądu powinna być możliwa do skontrolowania, z czym wiąże się obowiązek prawidłowego uzasadniania orzeczeń.

W ocenie Sądu Okręgowego dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zgromadzonego w postępowaniu materiału dowodowego jest prawidłowa.

Odmienna ocena - przedstawiona przez powoda, a w zasadzie odmienne wnioski wyprowadzone na podstawie tych samych okoliczności pozostają jedynie w sferze dyskusji i nie są wystarczające do uznania, że Sąd Rejonowy dopuścił się obrazy przepisów postępowania, a jego ocena jest dowolna.

Należy podkreślić, że Sąd ten odniósł się do wszystkich zgromadzonych w postępowaniu dowodów, zarówno z dokumentów jak i zeznań świadków oraz stron. Dokonał analizy tych dowodów z precyzyjnym wskazaniem, którym z nich i z jakich powodów odmówił wiarygodności, a jakie pominął i dlaczego. Zastosowane przy tym kryteria oceny również nie budzą zastrzeżeń, co do ich prawidłowości.

Wprawdzie nie ulega wątpliwości, że do akt niniejszej sprawy nie załączono akt osobowych powoda, to jednak nie sposób z tego powodu czynić zarzutów Sądowi I instancji, skoro zebrany materiał dowodowy pozwalał na rozstrzygnięcie wszystkich pojawiających się w sprawie kwestii spornych. Nie powielając dokonanej przez Sąd Rejonowy prawidłowej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w kwestii udzielonego M. F. urlopu bezpłatnego wskazać jedynie należy, że zachowanie samego powoda w rozpatrywanym okresie, jak i zasady logicznego rozumowania wskazują wprost, że M. F. musiał mieć świadomość skierowania go na urlop bezpłatny w kwietniu 2020 r., a co istotne, brak było podstaw do przyjęcia, że o tej okoliczności dowiedział się dopiero w czerwcu 2022 r. Nawet zaś gdyby przyjąć, że po stronie pracodawcy faktycznie wystąpiły nieprawidłowości w sposobie udzielenia powodowi urlopu bezpłatnego, to jednak wobec braku podstaw do przyjęcia czerwca 2022 r. jako daty dowiedzenia się przez niego o skierowaniu na urlop bezpłatny, z całą pewnością nie dochował on miesięcznego terminu na złożenie oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracodawcy z tej przyczyny.

Sama okoliczność, że powód wystąpił do ZUS o dokument dotyczący podlegania ubezpieczeniom i odprowadzaniu składek wskazuje na to, że powód „szykował się” do rozwiązania umowy o pracę. Nie należy tracić z pola widzenia bardzo ważnej okoliczności, a mianowicie, że obie strony od początku trwania umowy zgodnie ustaliły, że dokumenty nie będą odzwierciedlać rzeczywistego przebiegu tej umowy. Dlatego, zdaniem Sądu II instancji, wiarygodność powoda co do tego, że nie wiedział wcześniej o urlopie bezpłatnym jest wysoce wątpliwa. Zdaniem Sądu, powód o tej okoliczności wiedział, jak również o tym, że dokument z ZUS wykaże urlop bezpłatny. Dlatego o niego wystąpił. Powód również wiedział, że nie złożył na piśmie wniosku o taki urlop, zaś strona pozwana zdała sobie sprawę, że gdy okaże w sądzie akta osobowe, to sąd nie odnajdzie w nich wniosku o urlop bezpłatny.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy przyjął, że brak akt osobowych wywołuje ujemne skutki dowodowe dla pracodawcy, nie mniej w kontekście wszystkich okoliczności i holistycznej oceny zgromadzonych dowodów Sąd II instancji, podobnie jak i Sąd Rejonowy, nie przyjął bezkrytycznie wersji zdarzeń prezentowanej przez powoda.

W ocenie Sądu Okręgowego również w pozostałym zakresie dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zgromadzonego w postępowaniu materiału dowodowego jest – wbrew twierdzeniom apelującego – prawidłowa.

Mając cały czas na uwadze to, że strony ukształtowały inaczej stosunek pracy, niż odzwierciedlają to dokumenty, nie można uznać, że doszło do ciężkiego naruszenia obowiązków wobec pracownika przy ustalaniu godzin pracy i wypłacie wynagrodzenia. Wszak to sam powód chciał dostać konkretną stawkę za każdą przepracowaną godzinę i dopóki pieniądze otrzymywał, to nie podważał ustalonych reguł. Nie wykazał, aby wcześniej dochodził wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych. Dlatego w kontekście obecnie dochodzonego roszczenia o odszkodowanie nie sposób przyjąć, że po stronie pracodawcy było zawinione umyślne i ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych w zakresie wypłaty wynagrodzenia.

Podsumowując, Sąd II instancji uznał, że brak transparentnych zasad wypłaty wynagrodzenia został wprowadzony za zgodą obu stron i dlatego nie można obecnie uznać działań pracodawcy za ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych. Ponadto, co słusznie podniósł Sąd Rejonowy, powód uchybił terminowi z art. 52 § 2 kp, bowiem wiedział od samego początku, że przekracza dobowy a może i tygodniowy wymiar czasu pracy.

Dlatego też Sąd I instancji doszedł do trafnego wniosku, iż powód zachował miesięczny termin do złożenia oświadczenia jedynie w stosunku wynagrodzenia za maj 2021 r. przy czym w tym przypadku zachowaniu pozwanego nie sposób przypisać ciężkiego naruszenia obowiązków względem pracownika.

Zarzuty skarżącego sprowadzają się w zasadzie do polemiki ze stanowiskiem Sądu I instancji i interpretacją dowodów dokonaną przez ten Sąd i jako takie nie mogą się więc ostać.

Dokonana zatem przez Sąd Rejonowy ocena materiału dowodowego w powyższym zakresie uwzględnia wszystkie aspekty sprawy, okoliczności, twierdzenia i zaprezentowane dowody. Jest ona więc wszechstronna, zgodna z doświadczeniem życiowym i zasadami logicznego rozumowania, a zatem odpowiada wymogom, jakie stawiają jej przepisy art. 233 i 327 1 § 1 k.p.c., i jako mieszcząca się w granicach swobodnej oceny dowodów zasługuje na akceptację Sądu II instancji.

W związku z powyższym jako bezzasadne należy uznać zarzuty prawa materialnego.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy w Łodzi w oparciu o art. 385 KPC oddalił apelację jako bezzasadną.

Wobec oddalenia apelacji, zasądzono od powoda na rzecz pozwanego koszty postępowania apelacyjnego w oparciu o art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. Na koszty te złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego, ustalone na kwotę 1 350 zł na podstawie § 2 pkt 5 w zw. z § 9 ust. 1 oraz § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800 z późn. zm.).

S.B.