Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 61/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w P. z dnia (...)

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonych P. W. i S. C. podniósł zarzut błędu w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, iż:

- faktycznym celem oskarżonych było przejęcie nieruchomości należącej do pokrzywdzonej,

- to oskarżony S. C. zaproponował E. S. odkupienie spornej nieruchomości w zamian za „umorzenie pożyczki”,

- pokrzywdzona nie brała pod uwagę sprzedaży nieruchomości,

- oskarżeni nie przekazali pokrzywdzonej pieniędzy w kwocie powyżej 95 000 złotych,

- oskarżony S. C. pobrał od pokrzywdzonej kwotę przewyższającą tę wynikającą z wystawionej faktury VAT,

- oskarżeni wpłynęli na pokrzywdzoną i przygotowali ją do uczestnictwa w czynnościach w kancelarii notarialnej,

- spotkań pomiędzy pokrzywdzoną a oskarżonymi było wiele,

- oskarżeni wprowadzili podstępem w błąd funkcjonariusza publicznego w błąd, co do zdolności E. S. do wyrażenia woli jej uczestnictwa w czynnościach i podejmowania decyzji oraz co do faktu przekazania jej pieniędzy,

- oskarżeni wyłudzili w aktach notarialnych poświadczenie nieprawdy co do zgody pokrzywdzonej na przeniesienie prawa własności spornej nieruchomości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut okazał się całkowicie niezasadny.

Należy zgodzić się z Sądem Okręgowym, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, oceniony zgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania, zasadami doświadczenia życiowego i wskazaniami wiedzy, pozwala przyjąć, iż zachowanie P. W. i S. C. stanowi przykład wręcz podręcznikowego oszustwa. Do takiej konstatacji prowadzi już sama analiza sposobu ich postępowania, który wynika z sekwencji podejmowanych czynności. Otóż wyjść należy od tego, że w opinii psychologicznej podkreślono, iż stopień rozwoju społecznego i emocjonalnego E. S. jest zaburzony i znacznie opóźniony do wieku metrykalnego. Pokrzywdzona ma osobowość z cechami niedojrzałości. Poziom doświadczeń niezbędnych do prawidłowej interpretacji sytuacji społecznych, rozumienia związków przyczynowo – skutkowych w złożonych sytuacjach jest u niej niski. Ma ona skłonność do uległości, naiwności, podatności na wpływy otoczenia oraz tendencje do łatwego ulegania własnym stanom emocjonalnym i impulsom. Znacznie zaniżone możliwości poznawcze uniemożliwiają jej prawidłowe rozumienie sytuacji społecznych oraz antycypowanie skutków podejmowanych działań. Biegły stwierdził, że w trakcie podpisywania dokumentów – umów pokrzywdzona nie była zdolna do należytego podejmowania i rozeznania się w sytuacji. Nie była w stanie zrozumieć i przewidzieć skutków prawnych swoich zachowań. Także biegły psychiatra zaznaczył w swojej opinii, że E. S. w czasie zawierania umów, składania oświadczeń i pełnomocnictw, z uwagi na stan zdrowia, tj. upośledzenie umysłowe oraz deficyty intelektualne, poznawcze i emocjonalne, nie była zdolna do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Nie rozumiała w pełni znaczenia aktów prawnych, w których uczestniczyła. Nie była w stanie przewidzieć skutków prawnych i ekonomicznych. W przekonaniu biegłego, nie była zdolna do wyrażania woli w zakresie jej praw i obowiązków oraz podejmowania decyzji dotyczących rozporządzania majątkiem.

Wspomniane opinie nie były kwestionowane przez strony.

Uwzględniając tenor wniosków biegłych nie można zgodzić się z obrońcą, że oskarżeni nie mieli świadomości stanu zdrowia pokrzywdzonej i łączących się z tym deficytami, które są łatwo dostrzegalne. Tym bardziej, że wbrew sugestiom skarżącego P. W. i S. C. spotykali się z nią i rozmawiali co najmniej kilkukrotnie. Wynika to z zeznań E. S.. Co zarazem istotne, biegły psycholog zaakcentował, iż pokrzywdzona nie ma skłonności do konfabulacji i wypełniania brakujących treści innymi. O tym, że oskarżeni w pełni zdawali sobie sprawę ze stanu E. S. i działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wyzyskali jej niezdolność do należytego pojmowania przedsiębranego działania, z uwagi na deficyty intelektualne, poznawcze i emocjonalne oraz doprowadzili ją do niekorzystnego rozporządzenia mieniem świadczy, jak już to wspomniano, charakter i sekwencja podjętych przez nich czynności, które obrazują ich oszukańczy plan.

Najpierw P. W. i S. C., reprezentując spółkę (...) sp. z o.o., rzekomo udzielają E. S. w dniu (...) r. pożyczkę w kwocie 130 000 złotych. Miała ona być zwrócona wraz ze skapitalizowanymi odsetkami, tj. w łącznej kwocie 137 600 złotych do dnia (...) r. Zabezpieczeniem pożyczki było przewłaszczenie przez pokrzywdzoną na rzecz spółki (...) własności nieruchomości opisanej w wyroku. Rzecz jednak w tym, że E. S. żadnej pożyczki nie otrzymała. Następnie S. C. zaproponował jej „umorzenie pożyczki” w zamian za sprzedaż nieruchomości. Pokrzywdzona jednak nie rozumiała, że wyzbędzie się własności nieruchomości. Cały czas była przekonana, że otrzyma jedynie pożyczkę. W efekcie w dniu (...) r. doszło do „zwrotnego” przeniesienia własności przewłaszczonej na zabezpieczenie nieruchomości na rzecz E. S.. W umowie tej wskazano, że pokrzywdzona zwróciła spółce pożyczkę wraz z odsetkami, tj. kwotę 137 600 złotych, co było fikcją, gdyż pożyczki w ogóle nie udzielono. Tego samego dnia, a więc (...) r. E. S. i P. W. podpisali u notariusza warunkową umowę przeniesienia własności nieruchomości. W umowie wskazano cenę nieruchomości na 300 000 złotych. W rzeczywistości cena nieruchomości wynosiła 694 000 złotych, z czego oskarżeni, jako osoby zawodowo działające na rynku nieruchomości, musieli sobie zdawać sprawę. Nadto w umowie tej wpisano, że kwota 205 000 złotych została wpłacona w gotówce, a kwota 95 000 złotych miała zostać przelana na koto E. S. i tak też się stało. Nigdy jednak nie otrzymała kwoty 205 000 złotych. Sąd Okręgowy słusznie za niewiarygodne, a wręcz za naiwne uznał tłumaczenie oskarżonych, że uznali za konieczne przekazanie na konto pokrzywdzonej jedynie 95 000 złotych „aby był ślad”, a 205 000 złotych, czyli kwotę znacznie wyższą, przekazali jej w gotówce i bez pokwitowania. Pokrzywdzona zaprzeczyła, aby kwotę tą otrzymała, a jej zeznania są wiarygodne. Gdyby oskarżeni rzeczywiście przekazali jej te pieniądze, to uczyniliby to przelewem, albo za stosownym pisemnym pokwitowaniem, co w działaniach podmiotów profesjonalnych, a takimi byli oskarżeni, jest normą.

Idąc dalej, w dniu (...) r. E. S. podpisała oświadczenie o udzieleniu spółce (...) oraz P. W., każdemu z tych podmiotów z osobna, pełnomocnictwa do występowania w jej imieniu i na jej rzecz, na wszelkich warunkach według uznania pełnomocnika, w sprawach majątkowych oraz niemajątkowych, przed wszelkimi osobami fizycznymi i prawnymi, przed organami administracji państwowej i samorządowej, wszelkimi instytucjami i urzędami, przed sądami, w tym między innymi w sprawach wieczysto – księgowych, bankami, obejmujących zawarcie umowy przeniesienia własności nieruchomości w wykonaniu warunkowej umowy sprzedaży, sporządzonej w dniu (...) r. i to na wszelkich warunkach wynikających z tej umowy, tj. przeniesienie na rzecz spółki (...) własności przedmiotowej nieruchomości. Pełnomocnictwo miało charakter nieodwołalny i niegasnący na wypadek śmierci w związku z koniecznością zabezpieczenia roszczeń kupującej spółki.

W konsekwencji, 3 dni później, bo (...) r., P. W. występując w podwójnej roli, czyli jako prezes zarządu spółki K. oraz jako pełnomocnik E. S., na podstawie opisanego pełnomocnictwa, podpisał przed notariuszem umowę przeniesienia własności nieruchomości.

Przedstawione wydarzenia były tak jaskrawo niekorzystne dla E. S., że li tylko jej brak należytego rozeznania pozwolił na ich przeprowadzenie. Fakty te same w sobie świadczą o tym, że oskarżeni w pełni zdawali sobie sprawę z jej stanu i z rozmysłem to wykorzystali. Gdyby nie mieli świadomości deficytów pokrzywdzonej z pewnością nawet nie podjęliby działań „szytych tak grubymi nićmi”, gdyż niebezpieczeństwo ich zdemaskowania byłoby aż nader oczywiste.

W oparciu o zeznania pokrzywdzonej Sąd I instancji zasadnie przyjął, że na koniec wręczono E. S. pieniądze w gotówce, ale kwotę tą (68 400 złotych) przekazała S. C., który zażądał jej „jako prowizji” (jak trafnie zaznaczył Sąd Okręgowy: „sami sobie oddali dane pokrzywdzonej pieniądze”) , a jeszcze wcześniej tytułem prowizji kwotę 1 700 złotych otrzymał B. B..

Ostatecznie zatem E. S. otrzymała jedynie przelewem 95 000 złotych, choć nieruchomość była warta 694 000 złotych.

P. W. i S. C. wprowadzili też podstępem funkcjonariuszy publicznych (notariuszy i asesora notarialnego) w błąd co do zdolności pokrzywdzonej do wyrażenia woli, uczestniczenia w czynnościach i podejmowania decyzji oraz co do przekazania jej w dniu (...) r. pieniędzy w kwocie 130 000 złotych, jak też co do tego, iż doszło do zapłaty na jej rzecz 300 000 złotych. Wyłudzili w ten sposób poświadczenie nieprawdy. Odnośnie do świadomości oskarżonych o stanie E. S. to była już o tym mowa. Natomiast to, że notariusze (asesor notarialny) nie dostrzegli tego, to zaje się zrozumiałe z uwagi na krótkotrwały ich kontakt z pokrzywdzoną, na co zwrócił uwagę Sąd Okręgowy.

Jak słusznie zauważono w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, nie można podzielić stanowiska obrońcy, że oskarżeni mogli poczekać rok i przejąć nieruchomość zgodnie z pierwszym z zawartych aktów. Po pierwsze, w rzeczywistości nie udzielili jej pożyczki w kwocie 130 000 złotych. Po drugie, oczekiwanie rok, gdy zdawali sobie sprawę z „nieporadności” pokrzywdzonej pociągało za sobą duże ryzyko odkrycia prawdy przez jej najbliższych. Dlatego oskarżeni działali szybko, co jednocześnie potwierdza ich oszukańczy zamiar.

Przedstawione fakty, zadaniem Sądu Apelacyjnego, nie pozostawiają wątpliwości, że oskarżeni działając w sposób określony w zaskarżonym wyroku wyczerpali swoim zachowaniem znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 272 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. W świetle zgromadzonych dowodów, twierdzenia obrońcy, że P. W. i S. C. nie działali w celu przejęcia nieruchomości E. S. są oderwane od realiów sprawy. To samo trzeba odnieść do sugestii, że pokrzywdzona liczyła się ze sprzedażą nieruchomości, a nie tylko z pożyczką. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy odniósł się do zeznań B. L., w których taka supozycja się znalazła. Z zaprezentowaną tam oceną w pełni zgadza się Sąd Apelacyjny. To czy oskarżeni przygotowywali w jakiś szczególny sposób E. S. do czynności przed notariuszami nie ma większego znaczenia. Grunt, że mieli świadomość jej stanu i w tym zakresie m.in. wprowadzili w błąd funkcjonariuszy publicznych.

Reasumując, dokonana przez Sąd Okręgowy ocena jest oparta na całokształcie zgromadzonych dowodów i jednocześnie pozostaje w zgodzie z zasadami prawidłowego rozumowania, wiedzy oraz doświadczenia życiowego i w efekcie mieści się w ramach swobody, o której mowa w art. 7 k.p.k. Poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne, w analizowanym zakresie, znajdują pełne oparcie w zebranym materiale dowodowym.

Nie rażą także surowością wymierzone oskarżonym kary pozbawienia i grzywny. Kształtując ich rozmiar Sąd Okręgowy miał na uwadze wszystkie istotne w tej materii okoliczność, tj. tak te przemawiające na ich korzyść, jak i na niekorzyść. Każdej z nich nadał odpowiednią rangę i wagę. Stanowisko w tym względzie zostało należycie umotywowane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, do którego w całej rozciągłości odwołuje się Sąd Apelacyjny.

W przekonaniu Sądu Apelacyjnego, wymierzone P. W. i S. C. kary pobawienia wolności i grzywny są adekwatne do stopnia ich zawinienia oraz do stopnia społecznej szkodliwości czynu, jakiego się dopuścili oraz zapewniają prawidłowe oddziaływanie wychowawcze i zapobiegawcze wobec nich. Czynią też zadość w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Nie budzi też zastrzeżeń wyznaczony okres próby, wzmocniony obowiązkiem informowania sądu o jego przebiegu, który jest wystarczający dla zapewnienia kontroli nad zachowaniem oskarżonych i winien zapewnić przestrzeganie przez nich w przyszłości obowiązującego porządku prawnego.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Apelacyjny utrzymał w mocy zaskarżony wyrok w zakresie odnoszącym się do P. W. i S. C..

Wniosek

Obrońca oskarżonych P. W. i S. C. wniósł alternatywnie o:

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych od popełnienia zarzuconego im czynu,

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski są niezasadne, ponieważ niezasadne okazały się podniesione przez obrońcę zarzuty, które miały te wnioski uzasadniać. Prawidłowa zaś okazała się ocena dowodów dokonana przez Sąd Okręgowy, jak i poczynione ustalenia faktyczne, co zostało już wykazane przy omawianiu zarzutów obrońcy.

3.2.

Prokurator podniósł zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na błędnej ocenie zgromadzonego materiału dowodowego i przyjęciu poglądu, że okolicznością nieudowodniona jest fakt, że przekazywane M. B. i P. B. przez E. S. pieniądze to kwota łączna 94 550 złotych, która pochodziła z pieniędzy otrzymanych przez pokrzywdzoną od S. C. i P. W. i w konsekwencji uznanie przez Sąd I instancji, że zachowanie M. B. i P. B. nie wyczerpało znamion przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k., podczas gdy wnikliwa ocena materiału dowodowego oraz zasady logiki i doświadczenia życiowego prowadzą do wniosku przeciwnego.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut okazał się trafny.

Zacząć należy od tego, że w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy popada w wewnętrzną sprzeczność. Z jednej strony daje wiarę E. S., że przekazywała M. B. i P. B. pieniądze i tym samym odmawia w tym zakresie wiary wyjaśnieniom oskarżonych, którzy temu zaprzeczali, ale z drugiej strony uniewinnia ich, ponieważ nie da się ustalić ile razy pokrzywdzona przekazywała im pieniądze, kiedy i w jakiej wysokości. Niemniej przestępstwo oszustwa z art. 286 § 1 k.k. nie jest czynem przepołowionym i niezależnie od ilości „wyłudzonych” pieniędzy stanowi przestępstwo. Już tylko to czyni wyrok niesłusznym. Nadto Sąd Okręgowy podkreśla, że E. S. nie ma skłonności do konfabulacji, co wszak potwierdza opinia psychologiczna, nie jest skonfliktowana z oskarżonymi i „nie ma powodów by zeznawać nieprawdę co do faktu dawania pieniędzy”. Trudno więc dociec dlaczego Sąd Okręgowy nie uwzględnił przy czynieniu ustaleń faktycznych jej depozycji, z których wynika, że przekazywane M. B. i P. B. pieniądze zawsze traktowała jako pożyczki, bo o pożyczki im chodziło. Nigdy ich jednak nie zwrócili. Na szczególne podkreślenie zasługuje to, że w przypadku oskarżonych P. W. i S. C. Sąd Okręgowy słusznie uznał, że podczas kilku spotkań z E. S. musieli zorientować się co do jej deficytów i braku możliwości rozeznania konsekwencji podejmowanych czynności. Tym bardziej zatem musieli zdawać sobie z tego sprawę M. B. i P. B., którzy spotykali się z nią bardzo często, pozostawali w zażyłych, towarzyskich kontaktach. Oceniając cel ich działań, który musi być uznany za oszukańczy nie można pominąć tego, że fakt zaciągania pożyczek ukrywali przed najbliższymi pokrzywdzonej. Jeżeli chodzi o stan E. S., Sąd Apelacyjny odwołuje się do rozważań poczynionych przy omawianiu apelacji obrońcy P. W. i S. C. oraz cytowanych tam opinii biegłego psychologa i biegłego psychiatry.

Nie sposób zgodzić się z Sądem Okręgowym, że dla przypisania przestępstwa oszustwa miało jakiekolwiek znaczenie to, czy pieniądze przekazywane oskarżonym B. pochodziły z przelewu związanego ze sprzedażą nieruchomości, czy też z pożyczek uzyskiwanych przez E. S. w bankach lub parabankach.

Odrywając się od poczynionych uwag, przyznać trzeba rację prokuratorowi, że pewien brak stałości w zeznaniach pokrzywdzonej w relacjonowaniu szczegółów jest wyłącznie wynikiem jej kondycji psychicznej, w tym zaburzeń osobowości związanych z upośledzeniem umysłowym, co właśnie wykorzystali oskarżeni. Sąd Okręgowy nadmierną wagę przywiązuje do używania przez E. S. niejako zamiennie terminu „pożyczka” i „pomoc finansowa”. W opinii biegłych stwierdzono przecież, że pokrzywdzoną cechuje brak krytycyzmu, podatność na wpływy, naiwność. Skutkowało to tym, że udzielała ona pożyczek oskarżonym bez pokwitowań. Zgromadzone dowody świadczą o tym, że było to zaplanowane modus operandii M. B. i P. B., co potwierdza ich obecna postawa – zaprzeczanie brania pożyczek.

Trafnie zauważa w apelacji oskarżyciel publiczny, że w okresie kiedy E. S. miała udzielać pożyczek oskarżonym, jedynymi pieniędzmi będącymi w jej władaniu były te przelane na jej konto przez spółkę (...). Przypomnieć wypada, że do wzięcia pożyczki pod zastaw nieruchomości pokrzywdzoną namówiła M. B..

Tak w śledztwie, jak i na rozprawie E. S. konsekwentnie twierdziła, że pieniądze z „z pożyczki” (co de facto miało się okazać sprzedażą), które wpłynęły na jej konto przekazała w kilku ratach M. B. i P. B.. Nie ma jakichkolwiek racjonalnych podstaw, aby w tym zakresie odmówić jej wiary. Tak samo jak w tym, że oskarżeni nie zwrócili jej udzielonych pożyczek, a zdaniem Sądu Apelacyjnego od samego początku nie zamierzali tego uczynić, czym wyczerpali znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. Taką samą relację jak wyżej E. S. złożyła w sprawie (...) która toczyła się przed Sądem Rejonowym w T.

W tym miejscu jeszcze raz wypada zwrócić uwagę na opinie biegłego psychologa, który podkreślił, że sposób relacjonowania zdarzeń przez E. S. wskazuje, iż zeznaje ona w oparciu o własne doświadczenia. Buduje ciąg wydarzeń swobodnie, bez oznak wyuczenia. Zapamiętywanie, przechowywanie i odtwarzanie informacji z pamięci jest adekwatne do możliwości intelektualnych.

Nie można tracić z pola widzenia tego, że pokrzywdzona w swoich zeznaniach wyraża żal wobec oskarżonych za to, iż nadużyli jej dobroci, zaufania, a następnie gdy otrzymali pieniądze zerwali z nią kontakt.

Prokurator ma racje także w tym, że na przekór ustaleniom Sądu Okręgowego, zeznania E. S. co do najistotniejszych kwestii były spójne. Nie są uzasadnione twierdzenia, że pieniądze na pożyczki udzielane oskarżonym pochodziły z pożyczek z banków, czy parabanków. Wersję pokrzywdzonej o tym, że pieniądze na pożyczki oskarżonym pochodziły z przelewu od spółki (...) potwierdził w swoich zeznaniach G. N., któremu E. S. o tym opowiadała.

Podsumowując, dokonana przez Sąd Okręgowy ocena i ustalenia faktyczne, które skutkowały uniewinnieniem M. B. i P. B. były błędne, ponieważ zgromadzone dowody potwierdzają ich sprawstwo w zakresie postawionego im zarzutu.

Dlatego też Sąd Apelacyjny uchylił zaskarżony wyrok w punktach 3 i 4, tj. w części uniewinniającej oskarżonych M. B. i P. B. od popełnienia przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. i w tym zakresie, kierując się treścią art. 454 § 1 k.p.k., sprawę przekazał Sądowi Rejonowemu w Obornikach do ponownego rozpoznania, jako miejscowo i rzeczowo właściwemu.

Wniosek

Prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku odnośnie do M. B. i P. B. i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek zasługiwał na uwzględnienie, ponieważ zasadny okazał się zarzut prokuratora, co wykazano wyżej. Właściwym jednak w I instancji był Sąd Rejonowy w Obornikach.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymano w mocy zaskarżony wyrok odnośnie rozstrzygnięć dotyczących oskarżonych P. W. i S. C..

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody utrzymania w mocy zaskarżonego wyroku zostały szczegółowo omówione przy okazji omawiania zarzutów podniesionych w apelacjach obrońcy oskarżonych i zbędnym powielaniem byłoby powtarzanie ich w tym miejscu.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

Oskarżeni M. B. i P. B. zostali niesłusznie uniewinnieni przez Sąd I instancji, co uniemożliwiało ich skazanie przez sąd odwoławczy.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Powody uchylenie zaskarżonego wyroku w punktach 3 i 4, tj. w części uniewinniającej oskarżonych M. B. i P. B. od popełnienia przestępstwa z art. 286 § k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. i przekazania w tym zakresie sprawy Sądowi Rejonowemu w Obornikach do ponownego rozpoznania zostały przedstawione przy ustosunkowaniu się do zarzutów i wniosków zawartych w apelacji prokuratora i nie ma potrzeby powtarzania tego samego w tym miejscu.

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Sąd Rejonowy w Obornikach rozpatrując ponownie sprawę w zakresie odnoszącym się do oskarżonych M. B. i P. B. winien przeprowadzić wnikliwe postępowanie dowodowe, a w oparciu o tak przeprowadzone dowody poczynić ustalenia faktyczne, bacząc na to, aby nie popełnić uchybień, które stały się podstawą uchylenia zaskarżonego wyroku w przedmiotowej części.

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt 3 i 4.

Sąd Apelacyjny obciążył oskarżonych P. W. i S. C. kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze w ¼ część, tj. po 35 złotych każdego z nich oraz wymierzył im opłaty za drugą instancję po 4 300 złotych. Nadto Sąd Apelacyjny zasądził od oskarżonych P. W. i S. C. kwoty po 600 złotych na rzecz oskarżycielki posiłkowej E. S., to jest łącznie 1200 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym. Rozstrzygnięcia te znajdują swoje oparcie w art. 627 k.p.k. i art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.

7.  PODPIS

Izabela Pospieska H. P. G.

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonych P. W. i S. C...

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Skazanie oskarżonych za przypisane im w zaskarżonym wyroku przestępstwo.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Uniewinnienie oskarżonych M. B. i P. B. od popełnienia zarzuconego im przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

zmiana