Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II Ka 382/22

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 stycznia 2023 r.

Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Karol Skocki

Sędziowie: Waldemar Cytrowski

Marek Ziółkowski

Protokolant: sekr. sąd. Marta Burek

przy udziale prokuratora Mariusza Słowińskiego

po rozpoznaniu w dniu 13 stycznia 2023 r.

sprawy D. N. oskarżonego o czyn z art. 177 § 1 k.k.

i M. G. oskarżonej o czyn z art. 177 § 1 k.k. i art. 177 § 2 k.k.

w zw. z art. 11 § 2 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora i obrońcę oskarżonej

od wyroku Sądu Rejonowego w Słupcy z dnia 13 września 2022 r.

sygn. akt II K 231/20

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Słupcy do ponownego rozpoznania.

Marek Ziółkowski Karol Skocki Waldemar Cytrowski

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 382/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.1.1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Słupcy z dnia 13 września 2022r., sygn. akt II K 231/20

0.1.1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.1.1.3. Granice zaskarżenia

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

uchylenie

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.1.2.1. Ustalenie faktów

0.1.2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.1.2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.1.2.2. Ocena dowodów

0.1.2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.1.2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

2

Prokurator

- na podstawie art. 427 § 2 kpk i art. 438 pkt. 2 kpk obrazę przepisów prawa procesowego mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia a mianowicie art. 34 kpk, art. 49 kpk oraz art. 71 kpk polegając na połączeniu do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy oskarżonych M. G. oraz D. N., co spowodowało niedopuszczalną kumulacje ról procesowych objawiającą się tym, ze w jednym postępowaniu D. N. występował w charakterze oskarżonego i pokrzywdzonego,

- na podstawie art. 427 § 2 kpk , art. 438 pkt. 3 kpk błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia i mający wpływ na treść orzeczenia polegającym na przyjęciu, że w świetle gromadzonego materiału dowodowego w tym opinii biegłych W. G. oraz K. G. zachowanie oskarżonego D. N. polegające na poruszaniu się z prędkością przekraczającą tę administracyjnie dozwoloną i pozbawienie się możliwości uniknięcia zderzenia z pojazdem marki P. (...) prowadzonym przez M. G. nie stanowi zachowania, które wespół z zachowaniem M. G. doprowadziło do wypadku komunikacyjnego w sytuacji gdy prawidłowa ocena okoliczności sprawy w tym zeznań świadków M. M., E. M. oraz opinii obu wskazanych wyżej biegłych prowadzi do wniosku, że oskarżony D. N. swoim zachowaniem wyczerpał znamiona zarzucanego mu przestępstwa z art. 177 § 1 kk,

- na podstawie art. 427 § 2 kpk, art. 438 pkt. 3 kpk błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku i mający wpływ na jego treść a polegający na ustaleniu i na ujęciu w opisie czynu przypisanego oskarżonej M. G. fragmentu określającego sposób w jaki naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym przez oskarżonego D. N. przyczyniło się do zaistnienia wypadku komunikacyjnego przy jednoczesnym ustaleniu w tym samym wyroku, ze zachowanie D. N. nie doprowadziło do zaistnienia wypadku drogowego i w konsekwencji uniewinnieniu D. N. od popełnienia zarzucanego mu przestępstwa z art. 177 § 1 kk co doprowadziło do istotnej sprzeczności ustaleń będących podstawa wyroku.

Obrońca oskarżonej

- naruszenie art. 7 kpk w wyniku dokonania szeregu błędnych ustaleń faktycznych i mających istotne znaczenie dla treści rozstrzygnięcia, naruszającej zasady prawidłowego wnioskowania obowiązku wszechstronnej oceny dowodów, pominięcia całego szeregu istotnych okoliczności, co w rezultacie doprowadziło do ustalenia, że:

1. oskarżony D. N. nie jest winny popełnienia przestępstwa z art. 177 §1 kk pomimo, iż zdaniem skarżącego, to właśnie kierowca prowadzący motocykl, wyprzedzający w sumie trzy pojazdy naruszył reguły zachowania szczególnej ostrożności przy dokonywaniu manewru wyprzedzania trzech pojazdów tj. samochodu m-ki B., samochodu m-ki P. oraz rowerzystki pomimo nałożonym przez ustawę prawo o ruchu drogowym obowiązków wyprzedzającego zachowania szczególnej ostrożności, w szczególności przy manewrze wyprzedzania, przy czym obowiązek ten wbrew ocenie Sądu nałożony jest na wyprzedzającego na pełne przedpole, tj. na konieczność zauważenia potencjalnego niebezpieczeństwa związanego z tym, ze przed samochodem m-ki P. poruszała się także rowerzystka, ze znacznie mniejszą prędkością niż zbliżający się do niej samochód m-ki P. oraz z uwagi na to, ze kierujący motocyklem poruszał się środkiem jezdni, posiadając jednocześnie cały, lewy pas jezdni, wolny od jakichkolwiek przeszkód, czym spowodował zagrożenie w ruchu drogowym, a także mógł wprowadzić w błąd kierującą P., oskarżoną G. o odstąpieniu od zamiaru wyprzedzania całego szeregu poprzedzających go pojazdów,

2. ograniczenia ustaleń faktycznych do obowiązków wyprzedzającego jedynie w odniesieniu do oskarżonej M. G. całkowitym pominięciem, ze art. 24 ustawy prawo o ruchu drogowym nakłada obowiązki na wyprzedzającego do wszystkich uczestników ruchu drogowego, który tego typu manewr dokonuje a więc obowiązki zachowania szczególnej ostrożności i dodatkowe warunki, których zachowanie jest niezbędne przy wyprzedzaniu, nie mogą dotyczyć tylko jednego z uczestników wypadku a dotyczyły one także oskarżonego N., który poza przekroczeniem zakazu poruszania się z prędkością wyższą niż 50 km/h w terenie zabudowanym, nie zachował szczególnej ostrożności, nie wykorzystując lewego pasa ruchu do wyprzedzania poprzedzających go pojazdów , a nadto nie zachował szczególnej ostrożności, nie zauważając bądź ignorując fakt , że pojazd m-ki P. zbliża się do rowerzystki, którą „musi wyprzedzić” z uwagi na istniejącą dysproporcję między szybkością rowerzystki – starszej osoby- która poruszała się z prędkością nie większą niż 8 km/h, poprzestając na ustaleniu nielogicznym, sprzecznym z zasadami doświadczenia życiowego i regułami obowiązującymi na szlakach komunikacyjnych, by nie wyprzedzać pojazdów, które znajdują się przed pojazdem wyprzedzającym, które muszą ominą przeszkodę na jezdni, bądź dokonać awaryjnego, gwałtownego hamowania, wywołanego szybkością z jaką poruszał się motocyklem oskarżony N., który jednocześnie po wyprzedzeniu samochodu B. zbliżył się, bądź też jechał środkiem jezdni, mogąc wprowadzić kierowcę P. w błąd co do zamiaru wyprzedzania a nadto nie zachował tejże ,

szczególnej ostrożności nie wykorzystując możliwości jechania środkiem lewego pasa ruchu tak jak to czynił wyprzedzając samochód B.,

3. ustalenie wbrew opiniom biegłego G., biegłego G. oraz zeznającego w charakterze świadka biegłego A., że materiał rzeczowy zgromadzony w sprawie nie pozwalał kategorycznie ustalić miejsca kolizji, w układzie poprzecznym jezdni, tj. nie pozwalał ustalić, w którym miejscu doszło do kontaktowania się obydwu pojazdów motocykla oraz pojazdu m-ki P. jednocześnie wskazując, że materiał osobowy powinien być oceniany przez Sąd a nie przez biegłych, bowiem tego typu oceny przekraczają kompetencje rzeczoznawców opiniujących w sprawie wypadku drogowego,

4. ustalenie, że motocykl poruszał się blisko osi jezdni, ale cały czas na lewym pasie jezdni, oraz jednocześnie ustalenie, że samochód m-ki P. wystawał swoim lewym obrysem w trakcie manewru wyprzedzania rowerzystki na lewy pas ruchu, pomimo braku materiału rzeczowego przesadzającego o miejscu usytuowania kolizji i z powołaniem się na zeznania świadków uznanych za wiarygodnych, w szczególności świadków poruszających się samochodem B., pomimo że z zeznań tychże osób wynika, że motocykl jechał środkiem jezdni po oznakowaniu P1, co stanowi ewidentne przeinaczenie relacji świadków jako wzmocnienie teoretycznej możliwości wynikającej z programów symulacyjnych zaprezentowanych przez biegłego G. i biegłego G.,

5. błędne ustalenia, bądź całkowite pominięcie ustaleń faktycznych w zakresie toru ruchu pojazdu m-ki motocykl z punktu widzenia zachowania szczególnej ostrożności przy wyprzedzaniu i uznaniu, że jedynym błędem niepozostającym w związku przyczynowym zaistniałym wypadkiem ze strony motocyklisty było to, że jechał on z nadmierną szybkością, przekraczającą administracyjnie dozwoloną i uniemożlwiającą mu podjęcie skutecznego manewru obronnego i abstrahując od tego, że ruch pojazdu motocyklowego był od początku wybitnie niebezpieczny, co połączone z jego szybkością doprowadziło do kolizji z pojazdem, który według materiału rzeczowego, który najprawdopodobniej zmieniając tor ruchu nie przekroczył linii rozdzielającej pasy jezdni i mieszcząc się na swoim prawym pasie ruchu,

6. błędne ustalenia faktyczne wynikające z faktu, że Sąd ustosunkował się do problemu sygnalizowania zmiany kierunku ruchu poprzez ustalenie, że motocyklista włączył kierunkowskaz przed rozpoczęciem manewru wyprzedzania i całkowite pominięcie tego, że z materiału osobowego wynikało, że oskarżona G. włączyła przed manewrem wyprzedzania kierunkowskaz i niewyjaśnienie, bądź niepodjęcie próby wyjaśnienia, w którym momencie manewru wyprzedzania oskarżona włączyła ten kierunkowskaz, czy oskarżony N. mógł tenże kierunkowskaz zauważyć i zrezygnować z kontynuowania wyprzedzania szeregu pojazdów, w szczególności przy uwzględnieniu, że miedzy samochodem B. a samochodem P. istniała odległość co najmniej 50 metrów a oskarżony N. po wyprzedzeniu samochodu B. zjechał z lewego pasa do osi jezdni,

7. zignorowanie faktu poprzez przyjęcie, że oskarżony rozpoczął wyprzedzanie samochodu P. w momencie gdy wyprzedzał samochód B. i założenie za biegłym G., że stało się to na ponad 7 sekund przed momentem wyprzedzania pojazdu P., zakładając z góry, ze oskarżona G. powinna przyjąć do wiadomości, dostosować się do założenia, że skoro motocyklista wyprzedza pojazd B. to oznacza, że jednocześnie będzie w przyszłości , za chwilę wyprzedzał także samochód m-ki P., który zbliżał się do rowerzystki,

8. pominięcie w rozważaniach, w analizie przebiegu wypadku tego, że kierownica motocykla ma szerokość około 70 cm, co oznacza, że w

przypadku poruszania się motocykla w osi jezdni kierownica wystawała na prawy pas ruchu,

9. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 24 ustawy prawo o ruchu drogowym w wyniku pominięcia, że wyprzedzającym był także motocyklista, który nie zachował szczególnej ostrożności przy wyprzedzaniu, nie zachowując należytego odstępu między pojazdem , który zamierzał wyprzedzić, bowiem kontynuował tor jazdy w osi jezdni, ignorując to, że na prawym pasie ruchu znajdował się inny pojazd tj. samochód kierowany przez M. G., wyprzedzająca rowerzystkę, przy czym kwestia ta była także zignorowana przez wszystkich, pozostałych opiniujących w sprawie biegłych , którzy na obowiązki motocyklisty wyprzedzającego szereg pojazdów patrzyli wyłącznie poprzez pryzmat zachowania się kierującej samochodem m-ki P. ignorując fakt, że motocyklista poruszał się z szybkością być może przekraczającą znacznie 100 km/h, bowiem nie została wyliczona utrata szybkości wynikająca z braku możliwości przyjęcia wyliczenia energii kinetycznej utraconej przez motocykl, uderzający w murowany, zbrojony łupek, zbudowany z cegły , który został przesunięty w wyniku zderzenia z motocyklem, pomijając fakt, że motocykl m-ki Y. (...) potrafi zmienić szybkość w trakcie wyprzedzania w ułamkach sekundy, bowiem przyspieszenie tego pojazdu od 0 do 100 oscyluje w granicach 3,5 sekundy, że motocykl ten należy do grupy tzw. ścigaczy, ze biegli założyli jednostajną szybkość motocyklisty, ze biegli zignorowali fakt , że motocyklista jechał środkiem jezdni, co oznacza, że kierownica jego pojazdu w takim przypadku wystawała poza linię P1 na prawy pas ruchu, co najmniej kilkanaście bądź kilkadziesiąt centymetrów i ta właśnie część motoru kontaktowała się z lewym, tylnym reflektorem samochodu P. w chwili zdarzenia,

10. bezkrytyczne i bezdowodowe przyjęcie, że M. G. w chwili wyprzedzania rowerzystki, lewym bokiem swojego samochodu wystawała na lewy pas ruchu w nieokreślonym miejscu, co doprowadziło do kolizji z rzekomo, prawidłowo poruszającym się motocyklistą lewym pasem ruchu,

11 naruszenie dyspozycji art. 5 par. 2 kpk w wyniku niezastosowania reguły n dubio pro reo w sytuacji, gdy stany faktyczne nie zostały definitywnie rozwikłane na podstawie przeprowadzonego materiału dowodowego, w sytuacji gdy brak było podstaw do ustalenia miejsca w położeniu pojazdów w chwili ich zderzenia się

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja zarówno Prokuratora jak i obrońcy oskarżonej M. G. okazała się w znacznej części uzasadniona, w szczególności w zakresie błędów w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia i w konsekwencji podniesione w nich zarzuty musiały doprowadzić do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy w Słupcy.

Zgodzić należy się ze skarżącymi, iż Sąd I instancji dopuścił się takich błędów, które skutkować musiały uchyleniem zaskarżonego wyroku, a to z uwagi na błędy w ustaleniach faktycznych i konieczność dokonania ponownej analizy zeznań świadków a przede wszystkim opinii biegłych.

W pierwszej kolejności podkreślić należy, iż słusznie Prokurator wskazuje na rozbieżności w ustaleniach stanu fatycznego przez Sąd Rejonowy zawartych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Z jednej, bowiem strony Sąd ten ustala, iż oskarżony D. N. nie popełnił czynu z art. 177 § 1 k.k. co doprowadziło do uniewinnienia go od zarzucanego mu czynu a z drugiej strony ustala i ujmuje w opisie czynu przypisanego oskarżonej M. G. sposób w jaki naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym przez oskarżonego D. N. przyczyniło się do zaistnienia wypadku komunikacyjnego.

Zgromadzony materiał dowodowy, w szczególności opinie biegłych wskazują na to, że oskarżony D. N. przekroczył prędkość administracyjnie dopuszczalną (mimo różnic w wyliczeniach była ona rzędu 26,35 km/h.

Biegły G. stwierdził w opinii wprost, że przekroczenie dopuszczalnej prędkości przez D. N., które pozbawił go możliwości ominięcia pojazdu oskarżonej lub wyhamowania pozostawały w bezpośrednim związku z zaistnieniem kolizji.

Biegły G. natomiast konkludując, że nieprawidłowe zachowanie kierującego motocyklem marki Y. (...) D. N., pozostawało w bezpośrednim związku z zaistnieniem wypadku i, co uniemożliwiło mu podjęcie skutecznego manewru obronnego.

Sąd I instancji w uzasadnieniu zacytował te wnioski biegłych z opinii, uczynił je podstawą ustalenia faktów, lecz z niezrozumiałych powodów wydał zupełnie odmienne orzeczenie sprzeczne z zacytowanymi przez siebie dowodami.

Sąd odwoławczy nie znalazł żadnych argumentów wskazujących na podstawę do odmiennych ustaleń, niż stanowisko biegłych. Aby je odrzucić Sąd I instancji musiałby wskazać argumenty w tym zakresie. Skoro tego nie uczynił zarzut przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów zawartej w art. 7 k.p.k. jest całkowicie uzasadniony.

Bez analizy zachowania się oskarżonego N. we wskazanym przez biegłych zakresie ocena zachowania oskarżonej M. G. jest bardzo utrudniona, tym bardziej, że ustalenia jej zachowania i zawinienia dokonane przez Sąd i instancji zawierają bardzo istotne sprzeczności. Dlatego odnoszenie się do pozostałych zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonej jest , zdaniem Sądu odwoławczego, nieuzasadnione. Na pewno zarzuty te zasługują na uwagę i mają bezpośredni związek z oceną techniki i taktyki jazdy obydwu uczestników ruchu. Jednak ich zasadność musi mieć oparcie w ustaleniach faktycznych poczynionych przez sąd, a nie opierać sią na zasadzie dowolności.

Odnośnie zarzutu prokuratora dotyczącego niewłaściwego połączenia spraw to tylko wskazać należy, że zgodnie z ugruntowana praktyką, zakaz kumulowania roli oskarżonego z rolą pokrzywdzonego ma wyłącznie procesowy charakter. Natomiast to, kto jest pokrzywdzonym zakotwiczone jest w prawie materialnym, gdyż to w oparciu o nie ustala się czyje dobro prawne zostało bezpośrednio naruszone lub zagrożone przez przestępstwo. Przepis art. 50 k.p.k. ma tylko wyłączyć możliwość korzystania z uprawnień pokrzywdzonego, określonych w art. 53 k.p.k.

Wniosek

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania,

- o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej M. G. od zarzucanego jej czynu i o uznanie, ze do wypadku doprowadził wyłącznie oskarżony N., który nie zachował szczególnej ostrożności, jechał środkiem jezdni przy wyprzedzaniu zespołu innych pojazdów, nie zachowując bezpiecznej odległości od wyprzedzanych pojazdów, pomimo, że dysponował całym, lewym pasem jezdni, a nadto że poruszał się ze zdecydowanie nadmierną szybkością, lekceważąc wszelkie normy bezpieczeństwa w zakresie ruchu drogowego

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd podzielił wnioski zawarte w apelacji Prokuratora.

Jeśli chodzi o zarzuty obrońcy to w również w dużej mierze je podzielił, jednakże zgodnie z brzmieniem art. 454 k.p.k. sąd odwoławczy nie może skazać oskarżonego, który został uniewinniony w pierwszej instancji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.1.5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

0.1.5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.1.5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.1.5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Sąd odwoławczy nie może skazać oskarżonego, który został uniewinniony w pierwszej

instancji. (pkt 4.1). Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości.

Sąd I instancji winien dokonać ponownej oceny dowodów pod kątem zachowania się obydwu uczestników na drodze i

3.1.

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Sąd odwoławczy nie może skazać oskarżonego, który został uniewinniony w pierwszej

instancji.

0.1.5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy sąd zmuszony jest przeprowadzić postępowanie dowodowe w niezbędnym zakresie bezpośrednio dotyczący zachowania się uczestników ruchu.

Koniecznym też będzie właściwa analiza opinii biegłych, w przypadku wątpliwości co do zawartych ustaleń zawartych w opiniach, czy trudności w interpretacji zawartych w nich wniosków, pomocnym może być jeszcze raz przesłuchanie ich na rozprawie.

Koniecznym będzie także jasne sprecyzowanie obszaru zasad ruchu drogowego, które zostały naruszone przez oskarżonych i dopiero przez ich pryzmat dokonanie oceny skutków zdarzenia oraz rodzaju i stopnia zawinienie oskarżonych. Zasadnym byłoby też dokonanie szczegółowej oceny strony podmiotowej uczestników ruchu, aby ustalenia były adekwatne do ich zachowań i naruszonych reguł.

Podkreślić należy, że to na sądzie ciąży obowiązek dokładnego określenia przypisanego oskarżonemu czynu oraz jego kwalifikacji prawnej (art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k.), niezależnie od rzeczywiście bardzo zagmatwanych i zawierających wyjątkowo dużo wad zarzutów oskarżyciela w tej sprawie.

Dopiero przeprowadzenie tych czynności i wnikliwa analiza materiału dowodowego, pozwoli na właściwą i całościową ocenę zachowania się oskarżonych i merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy.

0.1.5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

7.  PODPISY

Marek Ziółkowski Karol Skocki Waldemar Cytrowski

0.1.1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina i sprawstwo

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

Uchylenie

Zmiana