Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 stycznia 2023 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Alina Szymanowska

po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2023 r. w Poznaniu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w P.

przeciwko pozwanej D. S.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu

z dnia 25 października 2022 r.

sygn. akt I C 491/22

1.  oddala apelację;

2.  przyznaje kuratorowi ustanowionemu dla nieznanej z miejsca pobytu pozwanej radcy prawnemu K. P. od Skarbu Państwa Sądu Rejonowego Poznań - Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu wynagrodzenie w kwocie 73,80 zł (w tym podatek VAT) za pełnienie funkcji kuratora w instancji odwoławczej.

Alina Szymanowska

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 29 stycznia 2020 r. powód (...) spółka akcyjna z siedzibą w P. wniósł o zasądzenie od pozwanej D. S. kwoty 714,57 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwot:

- 195,59 zł od dnia 1 stycznia 2019 r. do dnia zapłaty,

- 134,16 zł od dnia 8 marca 2019 r. do dnia zapłaty,

- 122,86 zł od dnia 15 maja 2019 r. do dnia zapłaty,

- 156,75 zł od dnia 13 lipca 2019 r. do dnia zapłaty,

- 105,21 zł od dnia 17 października do dnia zapłaty

oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 270 zł.

W wyroku z dnia 25 października 2022 r. Sąd Rejonowy:

a) w punkcie 1. zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 714,57 z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od:

- kwoty 195,59 zł od dnia 1 stycznia 2019 r. do dnia zapłaty,

- kwoty 134,16 zł od dnia 8 marca 2019 r. do dnia zapłaty,

- kwoty 122,86 zł od dnia 15 maja 2019 r. do dnia zapłaty,

- kwoty 156,75 zł od dnia 13 lipca 2019 r. do dnia zapłaty,

- kwoty 105,21 zł od dnia 17 października 2019 r. do dnia zapłaty,

b) w punkcie 2. zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 499,15 zł, w tym kwotę 270 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

c) w punkcie 3. przyznał kuratorowi procesowemu – r. pr. K. P., ustanowionemu dla nieznanej z miejsca pobytu pozwanej wynagrodzenie w kwocie 132,84 zł wraz z podatkiem VAT, którą nakazał wypłacić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Poznań - Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu.

Apelację od powyższego wyroku wniosła pozwana, zaskarżając orzeczenie w zakresie punktu 1, 2 i zarzucając:

a)  naruszenie prawa materialnego tj. art. 6 k.c. poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie w okolicznościach przedmiotowej sprawy i uznanie, że powód wykazał wysokość dochodzonego roszczenia,

b)  naruszenie prawa procesowego tj. art. 227 k.p.c. w zw. z art. 233 § 1 k.p.c. polegające na sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego i wskazaniami wiedzy ocenie materiału dowodowego przejawiającej się w uznaniu, iż powód przedstawił dowodowy, w oparciu o które można byłoby stwierdzić, że pozwana nie wywiązała się z łączącej ja z powodem umowy, tj. nie wykonała ciążących na niej z tego tytułu obowiązków.

Z powołaniem na powyższe apelująca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku, poprzez oddalenie powództwa w całości, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Nadto kurator wniósł o przyznanie na jego rzecz wynagrodzenia za postępowanie odwoławcze, według norm przepisanych powiększonego o podatek VAT.

Powód nie złożył odpowiedzi na apelację.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się bezzasadna.

Zgodnie z art. 505 ¹ § 1 k.p.c. sprawa była rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym. Zgodnie zaś z art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy i przyjmuje je za własne. Ustalenia te nie zostały przez pozwaną zakwestionowane. Na aprobatę zasługują również rozważania prawne. Zarzut naruszenia art. 227 k.p.c. w zw. z art. 233 § 1 k.p.c. okazał się bezzasadny. Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena dowodów uwzględnia kryteria wynikające z art. 233 § 1 k.p.c. i apelujący nie zdołał jej podważyć. Prawidłowe są poczynione przez Sąd ustalenia faktyczne stanowiące podstawę rozstrzygnięcia.

Na wstępie należy wskazać, że na stronie powodowej niewątpliwe ciążył ciężar wykazania zasadności dochodzonego roszczenia. Powód stosownie do treści art. 232 k.p.c. wywiązał się ze spoczywającego na nim obowiązku, wykazania faktów, z których wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne. Wraz z pozwem został przedłożony podpisany przez pozwaną wniosek o zawarcie umowy oraz poświadczone przez pełnomocnika procesowego faktury VAT. Są to dokumenty prywatne, o których mowa w art. 245 k.p.c. Powód nie powoływał się na dokumenty urzędowe a zatem przywołane w apelacji argumenty dotyczące dokumentów urzędowych pozostają bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Trzeba podkreślić, że wysokość ustalonych i zatwierdzonych taryf, w oparciu o które zostają naliczane opłaty za wodę jest powszechnie dostępna np. w Biuletynie Informacji Publicznej Miasta P..

W ocenie Sądu odwoławczego, w świetle zaoferowanego przez powoda materiału dowodowego, nie budzi wątpliwości, że pomiędzy stronami doszło do zawarcia umowy o dostarczanie wody dla odbiorcy indywidualnego. Wprawdzie strona pozwana kwestionowała autentyczność swojego podpisu na złożonych przez powoda dokumentach jednak, pomimo treści powołanego w apelacji art. 253 k.p.c. nie zaoferowała w tym zakresie jakichkolwiek dowodów.

Nadto nie sposób podważyć twierdzeń powoda, że pozwana nie dokonała jakichkolwiek wpłat na poczet należności dochodzonych w niniejszym postępowaniu. Ciężar wykazania, że wpłaty zostały dokonane spoczywał na pozwanej. Stosownie do treści art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. fakty prawotwórcze mają zostać udowodnione przez powoda, natomiast zadaniem strony pozwanej jest udowodnienie faktów tamujących lub niweczących.

Niewątpliwie dla wykazania zasadności powództwa nie było konieczne przedłożenie przez powoda dowodów wszystkich wpłat dokonanych przez pozwaną w okresie, w którym strony łączyła umowa. Pozwana nie złożyła w toku postępowania wniosku dowodowego w tym zakresie i wniosek taki nie był on przedmiotem badania przez Sąd I instancji.

Pozwana kwestionowała żądanie pozwu co do wysokości i co do zasady i wskazywała na brak dokumentów potwierdzających prawidłowość wskazania wodomierzy. Nie było to jednak wystarczające dla uznania bezzasadności powództwa. Pozwana odwołując się do ewentualnej wadliwości wskazań wodomierza nie przywołała jakichkolwiek argumentów na poparcie swoich twierdzeń i nie wskazała jakie dokumenty powód winien przedłożyć. Nadto pozwana nie wykazała inicjatywy dowodowej w tym zakresie.

Nie budzi wątpliwości Sądu Okręgowego, że powodowe przedsiębiorstwo wywiązało się z zawartej umowy w zakresie dostarczania wody i odprowadzania ścieków. W związku ze świadczeniem usług na rzecz pozwanej powód wystawił załączone do pozwu faktury VAT, w których wskazał z jakiego tytułu naliczył poszczególne opłaty. Wbrew zatem stanowisku apelacji analiza przedłożonych faktur pozwala zweryfikować wysokość roszczenia powoda. brak podstaw do stwierdzenia, że przyjęte stawki nie wynikają z obowiązujących w danym okresie taryf.

Bezzasadny okazał się również zarzut naruszenia przez sąd, w sposób opisany w apelacji, art. 6 k.c. Sąd Rejonowy należycie ustalił ciężar dowodu spoczywającego na stronach i fakty, jakie strony winny wykazać. Bezpodstawnie apelująca wskazuje na naruszenie art. 6 k.c. i upatruje je w dokonanej przez Sąd ocenie dotyczącej wykazania przez powoda wysokości dochodzonego roszczenia.

Mając powyższe na względzie Sąd Okręgowy oddalił apelację jako bezzasadną na podstawie art. 385 k.p.c.

Wynagrodzenia należne kuratorowi pozwanej za pełnienie funkcji kuratora w instancji odwoławczej zostało ustalone na podstawie § 1 ust 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz.U. 2018 poz. 536) w zw. z § 2 pkt 2 oraz § 10 ust 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2018 poz. 265), jako 40% stawki minimalnej za czynności radców prawnych.

Alina Szymanowska

Z.