Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W dniu 6 stycznia 2022r o godz. 9.30 na drodze krajowej nr (...) w miejscowości S. gmina G. K. K. prowadząc pojazd marki M. o numerach rejestracyjnych (...), przekroczył dozwoloną prędkość jazdy o 40 km/h, jadąc z prędkością 90 km/h. W tym czasie policjanci – E. K. i A. K. - dokonywali pomiaru prędkości pojazdów stojąc na poboczu, po prawej stronie dla kierunku jazdy obwinionego. Pomiaru dokonywali przy użyciu urządzenia – (...) 20-20 numer fabryczny (...) z legalizacją ważną do dnia 14 sierpnia 2022r. E. K. dokonała pomiaru pojazdu, który poruszał się w terenie zabudowanym – S.. Laserowy miernik prędkości wskazał, iż pojazd porusza się z prędkością 90km/h przy prędkości dopuszczalnej w tym miejscu – 50 km/h. Policjantka zatrzymała pojazd od kontroli drogowej, był to pojazd ciężarowy. Z uwagi na to, że w miejscu zatrzymania nie było bezpiecznie aby przeprowadzić kontrolę pojazdu, policjantka poleciła kierowcy – K. K. - aby zatrzymał się w sąsiedniej miejscowości S. na przystanku autobusowym. W trakcie tej rozmowy okazała kierowcy pomiar prędkości zarejestrowany na urządzeniu. W momencie przeprowadzenia kontroli ponownie kierowcy okazano pomiar prędkości, z którym się on nie zgodził. Kierowca odmówił przyjęcia mandatu, argumentował iż nie jechał z taką prędkością. Policjanci poprosili o dołączenie danych z tachografu pojazdu, z których wynikało, iż kierujący poruszał się z inną, mniejszą prędkością.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: notatki urzędowej k. 1-2, danych z tachografu k. 3, świadectwa legalizacji k. 5, certyfikatu kalibracji k. 6, zeznań świadka E. K. k. 67 – 67v, opinii biegłego k. 74 – 78, a także częściowo wyjaśnień obwinionego k. 48 – 48v.

Obwiniony K. K. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu twierdząc, iż dokonany pomiar jest niewiarygodny, niezgodny z pomiarem zarejestrowanym przez tachograf.

Świadek E. K. szczegółowo opisała w jaki sposób dokonała pomiaru prędkości pojazdu, którym kierował obwiniony. Opisała podejmowane przez nią ego czynności, a wszystkie szczegóły kontroli drogowej zawarła w notatce urzędowej sporządzonej zaraz po zdarzeniu. Dodatkowo świadek wskazała jakie wg niej były przyczyny w różnicy pomiarów prędkości zarejestrowanych przez tachograf oraz urządzenie (...).

Z opinii biegłego B. O. wynika, że przyczyn rozbieżności z odczytu tachografu cyfrowego może być bardzo wiele np. błędne działanie tachografu, podłączenie niedozwolonego tachografu, nieprawidłowy rozmiar opon, brak badania sprawdzającego/kontrolnego tachografu. Zatem skoro pomiar wskazany wg tachografu nie jest wiarygodny, zatem nie może być również podstawą czynionych w sprawie ustaleń. Sąd ocenił opinię biegłego jako rzetelną, popartą wiedzą i doświadczeniem zawodowym biegłego.

Sądowi z urzędu wiadomym jest, iż tego rodzaju miernik prędkości typu (...) jest stosowany w 70 krajach, w tym na terenie całej Unii Europejskiej, a wykorzystanie wąskiej wiązki laserowej – emisja aż 60 impulsów w jednym cyklu pomiarowym o długości zaledwie 0,4s oraz zastosowanie metody regresji kwadratowej, w celu eliminowania błędów pomiarowych sprawia, że laserowy miernik prędkości U. należy do najbardziej precyzyjnych instrumentów pomiarowych na świecie.

Z Certyfikatu Kalibracji wynika, iż urządzenie to zostało poddanie testowi na symulatorze prędkości, a pomiar był dokładny +/- 2 km/h.

Sąd stwierdził, iż pomiar został wykonany prawidłowo. Policjantka korzystała z urządzenia dopuszczonego do pracy, zgodnie z prawem metereologicznym, wykorzystując swoje doświadczenie zawodowe. Policjantka dokonując pomiaru nie była informowana przez urządzenie, że jest błąd pomiaru, okazała wynika kierowcy. Urządzenie U. zarejestrowało prędkość z jaką poruszał się obwiniony, a pomiar ten został wykonany prawidłowo. Zdaniem Sądu zeznania świadka E. K. są wiarygodne, w sposób rzetelny opisała jakiego rodzaju czynności podejmowała.

Reasumując powyższe dowody Sąd doszedł do przekonania, iż obwiniony jest winny popełnienia zarzucanego mu czynu, którego dopuścił się z winy umyślnej, w zamiarze bezpośrednim. Obwiniony doskonale zdawał sobie sprawę, że porusza się w terenie zabudowanym, gdzie obowiązuje ograniczenie prędkości do 50 km/h. Odpowiedzialności za popełnienie wykroczenia kwalifikowanego z art. 92a§2 kw podlega ten, kto prowadząc pojazd, nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym przekraczając prędkość o ponad 30 km/h. Miejsce, w którym dokonano pomiaru prędkości pojazdowi prowadzonemu przez obwinionego znajdowało się w miejscu, gdzie z godnie z art. 20 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym prędkość dopuszczalna pojazdu lub zespołu pojazdów wynosi 50 km/h (t.j. Dz. U. z 2020 poz. 110 z późn. zm.).

Zdaniem Sądu kara grzywny w kwocie 800,00zł nie jest karą nadmiernie wygórowaną bądź szczególnie dotkliwą tym bardziej, iż jest to dolna granica wymiaru kary przewidziana w art. 91a§2 kw. Obwiniony utrzymuje się z wynagrodzenia w kwocie około 12 tys. zł, zatem jego dochody pozwalają na uiszczenie stosownej kary grzywny.

Wysokość należnych kosztów ustalono na podstawie §2 i § 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. poz. 2467). Natomiast wysokość opłaty ustalono na podstawie art. 21 pkt 2 w zw. z art. 3 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23.06.1973r (Dz. U. nr 49 poz. 223 z 1983r z późn. zm.).

Zgodnie z art. 119 §1 kpw Sąd obciążył również obwinionego kosztami wynagrodzenia biegłego w związku ze sporządzoną przez niego opinią.

ZARZĄDZENIE

(...)

{KONIEC}