Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód R. D. wniósł w dniu 20 grudnia 2019 r. ( data stempla operatora pocztowego ) do Sądu Rejonowego w Ciechanowie pozew przeciwko Towarzystwu (...) w W., żądając zasądzenia na swoją rzecz kwoty 4649,40 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 kwietnia 2019 r. do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Na kwotę dochodzoną pozwem składa się należność z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Pozwany Towarzystwo (...) w W. wnosił o oddalenie powództwa. Wnosił ponadto o zasądzenie na swoją rzecz od powoda R. D. zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 lutego 2019 r. w C. na ul. (...) doszło do zdarzenia drogowego z udziałem pojazdów: jednego marki B. nr rej. (...) - sprawcy kolizji oraz drugiego marki A. (...) nr rej. (...). Pojazd marki B. nr rej. (...) w dniu 22 lutego 2019 r. posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej dla posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem posiadanego pojazdu w Towarzystwie (...) w W. ( bezsporne ).

E. F. ( wówczas L. ), właścicielka pojazdu marki A. (...) nr rej. (...) zgłosiła szkodę do zakładu ubezpieczeń sprawcy kolizji. Kontaktem w zakładem ubezpieczeń, kwestiami naprawy pojazdu oraz zorganizowaniem pojazdu zastępczego zajmował się jej mąż H. F.. Przy zgłoszeniu szkody E. F. otrzymała od zakładu ubezpieczeń informację na temat najmu pojazdu zastępczego, oferty zakładu ubezpieczeń w tym zakresie oraz o wysokości maksymalnych stawek akceptowanych przez ubezpieczyciela, jak też o prawie ubezpieczyciela do weryfikacji stawki najmu pojazdu zastępczego. Otrzymał informację, że zakład ubezpieczeń dla pojazdu zastępczego klasy E akceptuje stawkę najmu w wysokości 270,00 zł netto za dobę ( potwierdzenie przyjęcia zgłoszeni szkody k. 44 – 45, zeznanie świadka E. F. k. 202 – 204 ).

W dniu 22 lutego 2019 r. E. F. zawarła z (...) R. D. w L. umowę najmu pojazdu zastępczego marki B. nr rej. (...). Dobową stawkę najmu pojazdu zastępczego strony uzgodniły na 270,00 zł netto tj. 332,10 zł brutto. Zwrot pojazdu nastąpił w dniu 8 marca 2019 r. w związku z naprawą pojazdu przez E. F.. Naprawy dokonał jej brat B. L. ( umowa najmu pojazdu zastępczego k. 13, oświadczenie k. 208, zeznanie świadka E. F. k. 202 – 204 ).

Jednocześnie wynajmujący wystawił z tytułu najmu pojazdu zastępczego w okresie od 22 lutego 2019 r. do 8 marca 2019 r. tj. 14 dób, fakturę na łączną kwotę 4649,40 zł w stawce dobowej 270,00 zł netto ( 332,10 zł brutto ) ( faktura k. 15 ).

E. F. przebywała w tym okresie na zwolnieniu lekarskim. Korzystała z samochodu w celu dowożenia dziecka do szkoły oraz na zajęcia dodatkowe. Odbywała w tym okresie również własne wizyty lekarskie ( bezsporne ).

Oględziny pojazdu odbyły się w dniu 26 lutego 2019 r. W dniu 1 marca 2019 r. zakład ubezpieczeń zawiadomił E. F. o treści kosztorysu naprawy pojazdu. E. F. informowała zakład ubezpieczeń o korzystaniu z pojazdu zastępczego. Decyzją z dnia 22 marca 2019 r. zakład ubezpieczeń przyznał E. F. odszkodowanie w kwocie 13063,26 zł z tytułu kosztów naprawy pojazdu. Wypłata odszkodowania nastąpiła w dniu 25 marca 2019 r. ( bezsporne ).

Uzasadniony technologicznie czas naprawy pojazdu E. F. wynosił 7 dni roboczych, zaś uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego wynajętego poszkodowanej ( w tym dni wolne – weekendy ), uwzględniający okres czasu potrzebny od zdarzenia wywołującego szkodę do zakończenia naprawy pojazdu, wynosił 21 dni. Okoliczności towarzyszące procesowi likwidacji szkody np. oczekiwanie na oględziny pojazdu, zamówienie i odbiór części zamiennych mogły być przeprowadzone podczas użytkowania pojazdu. Jego stan po powstaniu szkody, a przed dokonaniem naprawy nie wyłączał możliwości jego użytkowania po drogach publicznych ( opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej inż. D. U. k. 252 – 256, 277 - 280 ).

W dniu 25 lipca 2019 r., pomiędzy E. F. a (...) R. D. w L. doszło do zawarcia umowy cesji wierzytelności, na mocy której E. F. w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 22 lutego 2019 r. likwidowaną przez Towarzystwo (...) w W., przeniosła wszelkie przysługujące jej wierzytelności z tytułu tej szkody związane ze zwrotem kosztów z tytułu najmu pojazdu zastępczego na rzecz R. D. ( umowa cesji wierzytelności k. 11 - 12 ).

R. D. zgłosił roszczenie z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego do Towarzystwa (...) w W. w dniu 30 sierpnia 2019 r., wzywając do zapłaty kosztów najmu pojazdu zastępczego w terminie do dnia 9 września 2019 r. Decyzją z dnia 19 września 2019 r. ubezpieczyciel zdecydował odmowie przyznania zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego wskazując, że zakres i charakter uszkodzeń pojazdu pozwalał na dalsze codzienne jego eksploatowanie ( wezwanie k. 54 – 55, decyzja k. 52 ).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie akt szkody ( k. 48 – 168, płyta k. 38 ), zebranych w sprawie dokumentów wskazanych powyżej, zeznań świadka E. F. ( k. 202 – 204 ), opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej inż. D. U. ( k. 252 – 256, 277 - 280 ) oraz opinii biegłego sądowego z zakresu wyceny wartości pojazdów oraz kosztów napraw mgr inż. L. K. ( k. 216 – 231 ).

W ocenie Sądu, powyższe dowody są w pełni wiarygodne; żadna ze stron nie kwestionowała ich mocy dowodowej. Spór w niniejszej sprawie dotyczył zasadności najmu pojazdu zastępczego, okresu jego ewentualnego trwania oraz wysokości uzasadnionej stawki najmu pojazdu zastępczego.

Podkreślić należy, że opinie biegłych sądowych mgr inż. L. K. oraz inż. D. U. mają charakter jedynie pomocniczy, porównawczy. Opinie zostały sporządzone w sposób rzetelny, prawidłowy, wyczerpujący, a nadto zgodnie z postawioną tezą postanowienia dowodowego. Biegli sądowi sporządzili opinie, wykorzystując zebrany materiał dowodowy oraz własną wiedzę. Niewątpliwie opinie stanowią tylko pomoc dla sądu i - jak wielokrotnie było wyjaśniane w orzecznictwie i doktrynie - nie mogą zastąpić ani ustaleń faktycznych, ani decydować o spełnieniu przesłanek prawnych. Zadaniem biegłego zasadniczo nie jest poszukiwanie dowodów i okoliczności mających uzasadniać argumentację stron procesu, lecz dokonanie oceny przedstawionego materiału z perspektywy posiadanej wiedzy naukowej, technicznej lub branżowej i przedstawienie sądowi danych ( wniosków ) umożliwiających poczynienie właściwych ustaleń faktycznych i właściwą ocenę prawną znaczenia zdarzeń, z których strony wywodzą swoje racje. Opinia biegłego, zgodnie z art. 278 kpc, służy stworzeniu sądowi możliwość prawidłowej oceny materiału procesowego w wypadkach, kiedy ocena ta wymaga wiadomości specjalnych tj. wiedzy wykraczającej poza objętą zakresem wiedzy powszechnej.

Zeznania powoda R. D. ( k. 246 – 247 ), aczkolwiek wiarygodne, nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, gdyż powód w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej w tym zakresie nie pamięta szczegółów konkretnej sprawy, a jedynie zasady obowiązujące we własnej firmie co do najmu pojazdów zastępczych.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu, powództwo R. D. zasługuje na uwzględnienie co do zasady.

Powód R. D. dochodzi swego roszczenia na zasadach ogólnych, wynikających z art. 361 - 363 kc. Szkoda objęta odpowiedzialnością ubezpieczyciela podlega bowiem naprawieniu właśnie według tych ogólnych zasad. Wynika to z treści art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zgodnie z którym z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Zgodnie zaś z art. 36 ust. 1 cyt. ustawy odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej.

Z powyższego wynika, że dla oceny roszczeń odszkodowawczych powoda należy określić – według ogólnych zasad prawa cywilnego – do jakich świadczeń byłby zobowiązany posiadacz lub kierowca samochodu, z którego winy nastąpiło zdarzenie drogowe. W niniejszej sprawie, Sąd ustalił, że odpowiedzialnym za zdarzenie drogowe z dnia 22 lutego 2019 r. jest kierowca samochodu marki B. nr rej. (...), posiadający ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń.

W myśl art. 363 § 1 kc, naprawienie szkody powinno nastąpić według wyboru poszkodowanego: bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej.

Szkodą jest uszczerbek, jakiego doznała określona osoba w swych dobrach lub interesach. W efekcie owo naprawienie szkody ma zmierzać do odwrócenia w dobrach poszkodowanego skutków zdarzenia wyrządzającego mu szkodę i przywrócenia – w znaczeniu prawnym – stanu, jaki by istniał gdyby owo zdarzenie nie nastąpiło. Zgodnie z powszechnie przyjętym obecnie poglądem, odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego ( uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 r. w sprawie III CZP 5/11 ). Sąd Najwyższy podkreślił, że utrata możliwości korzystania z pojazdu stanowi negatywne następstwo majątkowe, a wydatki, które służą ograniczeniu ( wyłączeniu tego negatywnego następstwa ) należy kwalifikować jako szkodę majątkową podlegającą naprawieniu w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej ubezpieczyciela wynikającej z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Sąd Najwyższy podkreślił przy tym znaczenie dwóch kryteriów - celowości wydatków oraz ich ekonomicznego uzasadnienia.

Za wydatek niezbędny ( celowy ) należy uznać wydatek poniesiony na korzystanie z innego pojazdu w takim zakresie, w jakim poszkodowany korzystałby ze swojego środka lokomocji, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Wydatki ekonomicznie uzasadnione to wydatki na najem pojazdu zasadniczo o podobnej klasie do pojazdu uszkodzonego lub zniszczonego, poniesione w oparciu o stawki czynszu najmu, które obowiązują na danym rynku lokalnym ( ceny rynkowe za tego typu usługi ) i w czasie naprawy pojazdu mechanicznego lub do czasu nabycia nowego pojazdu.

W pierwszej kolejności Sąd pragnie wskazać, że w sprawie nie budziła wątpliwości kwestia legitymacji procesowej powoda. Do akt sprawy przedstawiona została umowa cesji wierzytelności, która obejmowała wierzytelność z umowy najmu zawartej pomiędzy powodem a E. F. w dniu 25 lipca 2019 r. Podstawę prawną cesji wierzytelności stanowi art. 509 § 1 kc i nast. Przepisy nie regulują formy w jakiej ma być zawarta umowa cesji, a jedynie z art. 511 kc wynika, że jeżeli wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew tej wierzytelności powinien być również pismem stwierdzony.

Jak wskazano powyżej, pozwany Towarzystwo (...) w W. zakwestionował w niniejszym procesie zarówno zasadność najmu pojazdu zastępczego, jak też okres trwania tego najmu i wysokość stawki dobowej najmu pojazdu zastępczego.

W kwestii wysokości stawki najmu pojazdu zastępczego, podkreślić należy, że poszkodowana E. F. otrzymała od zakładu ubezpieczeń informację w zakresie możliwości organizacji pojazdu zastępczego przez ubezpieczyciela, jak też o akceptowanych stawkach tego najmu w przypadku zawarcia umowy najmu przez poszkodowanego z pominięciem zakładu ubezpieczeń w dniu 23 lutego 2019 r. Poszkodowana wynajęła pojazd zastępczy od powoda już w dniu szkody. Z przedstawionej przez zakład ubezpieczeń poszkodowanej informacji na piśmie wynika, że akceptowana przez ubezpieczyciela stawka najmu pojazdu zastępczego w klasie E wynosi 270,00 zł netto, a zatem jest to stawka w jakiej E. F. wynajęła pojazd zastępczy. Niezrozumiałe są zatem wywody pozwanego, co do uznania dobowej stawki najmu w kwocie 162,60 zł netto. Wprawdzie taka informację poszkodowana otrzymała telefonicznie od konsultanta podczas zgłoszenia szkody, jednakże mogło to być wynikiem jego pomyłki wynikającej z nieprawidłowego zakwalifikowania pojazdu uszkodzonego do konkretnej klasy autosegmentu.

Jeżeli chodzi natomiast o kwestie zasadności najmu pojazdu zastępczego, to pozwany zakład ubezpieczeń nie kwestionował potrzeby korzystania przez poszkodowaną z pojazdu w okresie objętym umową najmu pojazdu zastępczego. Wskazywał jednakże na brak podstaw do zawierania tego rodzaju umowy, wskazując, że stan pojazdu po szkodzie pozwalał na jego dalsze użytkowanie, co uzasadniałoby ewentualne uwzględnienie roszczenia jedynie za okres naprawy pojazdu. Takie stanowisko znajduje uzasadnienie w opinii biegłego sądowego inż. D. U.. Sąd pragnie jednak wskazać, że zakład ubezpieczeń przez cały okres trwania procesu likwidacji szkody dysponował wiedzą, że poszkodowana E. F. korzysta z pojazdu zastępczego od dnia powstania szkody. Na tę okoliczność zwracała również uwagę E. F. dodatkowo w korespondencji e-mailowej w sytuacji, gdy przez kilka dni od oględzin pojazdu nie otrzymała informacji od zakładu ubezpieczeń o kwalifikacji szkody i ustalonych kosztach naprawy pojazdu. Poszkodowana E. F. ma prawo jazdy i jeździ samochodami jako kierowca, co nie oznacza jeszcze, że samodzielnie jest w stanie określić stan pojazdu, zwłaszcza po kolizji, w zakresie dopuszczalności poruszania się pojazdem po drodze publicznej. Brak jest podstaw, aby w tym zakresie posiłkowała się wiedzą innych osób np. brata, który jest mechanikiem samochodowym. Taką opinię w zakresie możliwości korzystania z pojazdu uszkodzonego mogła otrzymać np. od rzeczoznawcy, który na zlecenie zakładu ubezpieczeń dokonywał oględzin pojazdu, bądź po dokonaniu tych oględzin od pracownika ubezpieczyciela prowadzącego proces likwidacji szkody, skoro znany był im fakt korzystania przez nią z pojazdu zastępczego. Nie bez znaczenia jest odczuwanie obawy w zakresie bezpieczeństwa podczas jazdy, nie tylko własnego, ale również dziecka. Trudno uznać, aby poszkodowana mająca brata mechanika samochodowego w stosunku do zakładu ubezpieczeń miała inną, gorszą sytuację w procesie likwidacji szkody niż osoba, która nie może korzystać z takiej pomocy o charakterze rodzinnym, osobistym.

Nie bez znaczenia jest również kwestia środków finansowych na naprawę pojazdu. Odnosząc się do kwestii okresu najmu pojazdu zastępczego, podkreślić należy, że czas niezbędny do naprawy uszkodzonego pojazdu nie może mieć decydującego znaczenia w niniejszej sprawie. Wskazać należy, że pozwany zakład ubezpieczeń, jak również biegły sądowy, nie uwzględnili w swoich rozważaniach kwestii uznania odpowiedzialności przez zakład ubezpieczeń za szkodę w pojeździe E. F., jak też wypłaty czy też chociażby przyznania poszkodowanej odszkodowania z tytułu kosztów naprawy pojazdu. Podkreślić należy, że – wbrew twierdzeniom zakładu ubezpieczeń – poszkodowana od momentu zgłoszenia szkody współpracowała z ubezpieczycielem; nie kwestionowała wysokości akceptowanej stawki pojazdu zastępczego; przygotował pojazd do oględzin. Poszkodowana zakończyła najem pojazdu zastępczego z chwilą naprawy pojazdu, a nie wydania decyzji o przyznaniu odszkodowania, bez oczekiwania na jego wypłatę. Przedłużenie okresu likwidacji szkody, a w szczególności wydania decyzji o przyznaniu odszkodowania, obciąża w niniejszej sprawie ubezpieczyciela. Podnoszone przez ubezpieczyciela okoliczności dotyczące kradzieży pojazdu pozostają bez związku z niniejszym procesem. Znaczenie również miała ustalona wysokość szkody, gdyż dla podjęcia decyzji o naprawie, z oczywistych względów konieczne jest posiadanie środków finansowych co najmniej w tej wysokości.

Zgodzić się należy z twierdzeniem, że nie wszystkie wydatki pozostające w związku przyczynowym ze zdarzeniem komunikacyjnym mogą być refundowane, istnieje bowiem obowiązek wierzyciela zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów ( art. 354 § 2 kc, art. 362 i 826 § 1 kc ). Na dłużniku ciąży w związku z tym obowiązek zwrotu tylko wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych, pozwalających na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw, niedających się wyeliminować w inny sposób, z zachowaniem rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika. W ocenie zatem Sądu, zachowanie poszkodowanej E. F., która akceptuje warunki najmu pojazdu zastępczego zakładu ubezpieczeń w zakresie stawki dziennej zasługuje na aprobatę. Pozwany zakład ubezpieczeń nie wykazał natomiast, że poszkodowana dysponowała wiedzą pozwalającą jej na ocenę czy po powstaniu szkody może w sposób bezpieczny korzystać z pojazdu do czasu jego naprawy, jak też czy dysponowała środkami finansowymi bezpośrednio po zdarzeniu pozwalającymi na naprawę pojazdu, skoro wypłata odszkodowania nastąpiła dopiero miesiąc po powstaniu szkody. Obowiązek współdziałania nie jest jednostronny, obejmuje również zakład ubezpieczeń, który prowadzi postępowanie likwidacyjne. Stanowisko ubezpieczyciela co do uznania odpowiedzialności za sprawcę szkody oraz wysokości szkody na znaczenie dla podjęcia rozważnej decyzji przez poszkodowanego. Ubezpieczyciel po dokonanych oględzinach nie uprzedził poszkodowanej co do możliwości korzystania z pojazdu pomimo jego nienaprawienia, jak również o możliwych konsekwencjach korzystania z pojazdu zastępczego mimo stanu pojazdu umożliwiającego poruszanie się po drogach publicznych. Okoliczności te uzasadniają korzystanie przez poszkodowaną w tym okresie z pojazdu zastępczego. W uchwale z dnia 24 sierpnia 2017 r. w sprawie III CZP 20/17 Sąd Najwyższy podkreślił, że wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego, przekraczające koszty zaproponowanego przez ubezpieczyciela skorzystania z takiego pojazdu są objęte odpowiedzialnością z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli ich poniesienie było celowe i ekonomicznie uzasadnione. Podkreślić należy, że E. F. zawarła umowę na warunkach proponowanych przez ubezpieczyciela ( wysokość stawki ) przy uwzględnieniu niezbędnego okresu korzystania z pojazdu zastępczego tj. do momentu naprawy własnego pojazdu z własnych środków bez oczekiwania na wypłatę odszkodowania. Na dłużniku ciąży obowiązek zwrotu wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych, pozwalających na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw, niedających się wyeliminować w inny sposób, z zachowaniem rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika. Wskazany przez powoda niezbędny czas trwania najmu oraz dobowa stawka najmu nie zostały uznane przez biegłych sądowych za zawyżone, choć biegły sądowy inż. D. U. zakwestionował zasadność korzystania z pojazdu zastępczego, gdyż w jego ocenie, pojazd poszkodowanej – pomimo uszkodzeń - spełniał kryteria dopuszczalności poruszania się po drodze publicznej. Podkreślić należy, że pozwany zakład ubezpieczeń nie wykazał, że stawka dobowa najmu pojazdu zastępczego przyjęta przez powoda jest nadmierna w stosunku do klasy pojazdu stanowiącego przedmiot umowy, co więcej przyjęta przez powoda stawka najmu pojazdu zastępczego odpowiada akceptowanej przez ubezpieczyciela wynikającej ze skierowanej do poszkodowanej informacji na piśmie.

Z tych względów Sąd uwzględnił powództwo co do kwoty należności głównej i zasądził od pozwanego ubezpieczyciela na rzecz powoda kwotę 4649,40 zł tytułem kosztów najmu pojazdu zastępczego za okres 14 dni w stawce dobowej 270,00 zł netto tj. 332,10 zł brutto.

Odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 4649,40 zł, Sąd zasądził od dnia 10 września 2019 r. tj. od daty upływu terminu z wezwania zakładu ubezpieczeń do wypłaty odszkodowania z tytułu najmu pojazdu zastępczego. Niewątpliwie, przed tą datą ubezpieczyciel dysponował fakturą wystawioną przez powoda, jednakże roszczenia z tego tytułu zostały zgłoszone przez osobę trzecią, która nie wykazała nabycia wierzytelności w tym zakresie, co wynika z analizy akt szkody. Powód przedmiotową wierzytelność nabył dopiero w dniu 25 lipca 2019 r., a zgłoszenie roszczenia do zakładu ubezpieczeń nastąpiło w dniu 30 sierpnia 2019 r. Ubezpieczyciel dysponował zatem w tej dacie wszystkimi danymi pozwalającymi na podjęcie prawidłowej decyzji. Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Stosownie zaś do ust. 2 cyt. artykułu w przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. W terminie, o którym mowa w ust. 1, zakład ubezpieczeń zawiadamia na piśmie uprawnionego o przyczynach niemożności zaspokojenia jego roszczeń w całości lub w części, jak również o przypuszczalnym terminie zajęcia ostatecznego stanowiska względem roszczeń uprawnionego, a także wypłaca bezsporną część odszkodowania.

Z tych względów Sąd oddalił powództwo w zakresie żądania odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 4649,40 zł za okres od dnia 11 kwietnia 2019 r. do dnia 9 września 2019 r. ( pkt II wyroku ).

O kosztach procesu Sąd orzekł stosownie do art. 100 zd 2. kpc, obciążając nimi pozwany zakład ubezpieczeń w całości, mając na uwadze, Sąd uwzględnił powództwo w znacznej części, oddając je wyłącznie w zakresie żądania zapłaty części odsetek ustawowych za opóźnienie, a zatem jako strona przegrywająca proces zobowiązany jest do zwrotu kosztów procesu na rzecz powoda. Sąd zasądził zatem od pozwanego na rzecz powoda zwrot opłaty sądowej od pozwu, kosztów zastępstwa procesowego, z uwzględnieniem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz kosztów opinii biegłego sadowych orzeczonych prawomocnym postanowieniem z dnia 11 marca 2021 r. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego Sąd ustalił stosownie do przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, przy uwzględnieniu wskazanej wartości przedmiotu sporu.

Sąd nakazał zwrócić powodowi niewykorzystaną część zaliczki tj. kwotę 566,70 zł stosownie do przepisu art. 84 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Nadto, Sąd nakazał ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa od pozwanego kwotę 900,00 zł tytułem uzupełnienia kosztów opinii biegłego sądowego orzeczonych prawomocnymi postanowieniami z dnia 1 marca 2022 r. oraz 29 sierpnia 2022 r. stosownie do art. 83 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, z tym że kwotę 566,70 zł przez pobranie z zaliczki uiszczonej przez pozwanego.