Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 301/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Sąd Okręgowy w P., wyrok z dnia (...)

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1. błąd w ustaleniach stanu faktycznego, przyjętego za podstawę wydania zaskarżonego orzeczenia, mający istotny wpływ na treść wydanego wyroku, tj. przyjęcie przez Sąd, że oskarżony od początku działał z zamiarem bezpośrednim na niekorzyść (...) S.A. z siedzibą w W. (jako finansującym – obecnie (...) S.A. z siedzibą w Ł.), podczas gdy materiał dowodowy zebrany w postępowaniu, a to: wyjaśnienia oskarżonego wskazuje wyraźnie, że oskarżony T. P. nie działał z zamiarem doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem leasingodawcy w momencie zawierania umów leasingowych, a ponadto, jak wynika to z zebranego w sprawie materiału dowodowego oskarżony nie zamierzał wprowadzić w błąd leasingodawcy.

2. rażąca niewspółmierność kary wyrażająca się w fakcie, iż zasądzona na rzecz oskarżonego kara pozbawienia wolności w wysokości 1 roku i 6 miesięcy, kara grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 50 zł, jest rażąco niewspółmierna w stosunku do winy oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przed przystąpieniem do ustosunkowania się do zarzutów apelacji należy wskazać, iż Sąd Okręgowy w P. wyrokiem z dnia (...) uznał oskarżonego T. P. za winnego tego, że w dniu (...) r., w P., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, reprezentując jako prezes zarządu spółkę (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. i wprowadzając w błąd przedstawicieli spółki (...) S.A. z siedzibą w W. co do sytuacji finansowej reprezentowanego przez siebie podmiotu gospodarczego poprzez przedłożenie nierzetelnego, w tym zawyżającego obroty i zysk spółki, rachunku zysków i strat za pierwsze półrocze (...) r. oraz wprowadzając w błąd poprzez zatajenie okoliczności, że będące przedmiotem leasingu dwie koparko-ładowarki (...) 3 (...) mają zostać oddane do używania innemu podmiotowi gospodarczemu na terenie I. a także wprowadzając w błąd przedstawicieli spółki (...) S.A. z siedzibą w W. co do zamiaru wywiązania się z przyjętego na siebie w imieniu reprezentowanej spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. zobowiązania wywiązania się z zawartych umów leasingu, doprowadził spółkę (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia w dniu 27 sierpnia 2014 r. mieniem znacznej wartości w kwocie 562.479,00 zł w wyniku zawarcia dwóch umów leasingu operacyjnego o nr (...) dotyczących wyżej wskazanych maszyn budowlanych, działając na szkodę (...) S.A. z siedzibą w W., to jest popełnienia przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i za przestępstwo to na podstawie art. 294 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności a na podstawie art. 33 § 2 k.k. karę grzywny w liczbie 200 stawek dziennych w wysokości po 50,00 zł każda ( pkt 1), przy czym wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt 1 k.k. - w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2015 r. – w zw. z art. 4 § 1 k.k. warunkowo zawiesił wobec oskarżonego na okres 4 lat próby ( pkt 2), na podstawie art. 46 § 1 k.k. – w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2015 r. – w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz (...) S.A. z siedzibą w Ł. (jako następcy prawnego pokrzywdzonego (...) S.A. z siedzibą w W.) kwoty 516.008,06 zł ( pkt 3) oraz orzekł o kosztach procesu, zasądzając od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 398,83 zł i wymierzył mu opłatę w kwocie 2.300 zł ( pkt 4).

Ad. 1

Na wstępie należy nadmienić, iż Sąd I instancji przeprowadził na rozprawie głównej prawidłowo postępowanie dowodowe i na podstawie zgromadzonych dowodów, prawidłowo ocenionych, wydał uzasadnione rozstrzygnięcie w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego T. P. co do przypisanego mu przestępstwa oszustwa, jak i wymierzonej za to przestępstwo kary. Sąd I instancji bowiem zgodnie z zasadami określonymi w art. 7 k.p.k. ocenił ten materiał dowodowy, słusznie tylko częściowo dając wiarę oskarżonemu a co do istoty odmawiając tej wiary, odwołując się przy tym do wiarygodnych zeznań S. K., częściowo wiarygodnych zeznań J. K. oraz szeregu wiarygodnych dokumentów.

Powyższe prawidłowe ustalenia faktyczne, obrazujące przebieg inkryminowanego zdarzenia, łącznie z bezpośrednim zamiarem oskarżonego doprowadzenia pokrzywdzonego podmiotu do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci dwóch koparek i sposobem realizacji tego zamiaru znajdują odbicie w treści uzasadnienia formularzowego w sekcji 1 na str. 1-5, zaś prawidłowość dokonanej oceny zebranych w tej sprawie dowodów znajduje znów odbicie w treści tego uzasadnienia w sekcji 2 na str. 7-10.

Apelujący, kwestionując te ustalenia faktyczne, zarzut ten stara się oprzeć na wyjaśnieniach oskarżonego, który zaprzeczał, by działał z zamiarem doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem leasingodawcy w momencie zawierania umów leasingowych i by zamierzał wprowadzić w błąd leasingodawcę. Tak postawiony zarzut jednak w świetle okoliczności niniejszej sprawy skazany jest na porażkę, bowiem trafnie Sąd I instancji ocenił, iż w tym właśnie zakresie wyjaśnienia oskarżonego po prostu nie zasługują na wiarygodność, zaś apelujący już nie podważa skutecznie tejże oceny wyjaśnień oskarżonego, dokonanej przez Sąd Okręgowy.

Należy przypomnieć, że zarzut błędu „dowolności” odnośnie ustaleń co do zamiaru oskarżonego, jest słuszny tylko wtedy, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, przy czym dla swej skuteczności wymaga on od apelującego wykazania, jakich konkretnych uchybień w świetle wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania dopuścił się sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego, a nie tylko poprzestania na własnej, odmiennej ocenie tego materiału (vide: wyrok SN z 20 lutego 1975 r., II K 355/74, OSNPG 9/1975, poz. 84, wyrok SN z 22 stycznia 1975 r., I Kr 197/74, LEX nr 18956). Chodzi między innymi o pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenia się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności (vide: wyrok SA we Wrocławiu z 19 kwietnia 2012 r., II AKa 85/12, LEX nr 1162856). Przekonanie zaś sądu o wiarygodności jednych i niewiarygodności innych dowodów pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. wtedy, gdy:

- jest poprzedzone ujawnieniem na rozprawie głównej całokształtu istotnych okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) w sposób podyktowany obowiązkiem dociekania prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.),

- stanowi wynik rozważania wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego,

c) jest wyczerpująco i logicznie - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (vide: wyrok SN z dnia 16 grudnia 1974 r., Rw 618/74, OSNKW 1975 r., z. 3-4, poz. 47).

Zdaniem Sądu Apelacyjnego skarżący obrońca nie podważył skutecznie dokonanej przez Sąd meriti oceny dowodów, nie wykazując, by była ona dowolna. Jak już bowiem wspomniano, co wprost wynika z konstrukcji zarzutu, apelujący opiera swe przekonanie o dowolności rozumowania Sądu I instancji tylko na tej podstawie, iż przeświadczony jest o prawdomówności samego oskarżonego.

Tymczasem, oskarżony, podczas pierwszego przesłuchania w śledztwie tylko nie przyznał się do winy i odmówił złożenia wyjaśnień (k. 344-347).

Natomiast w toku rozprawy złożył wyjaśnienia, nie przyznając się do winy i nie zgadzając się z zarzutem aktu oskarżenia, że jego działania w postaci dwóch umów leasingowych były celowe z niekorzystnym rozstrzygnięciem dla podmiotu leasingowego (k. 523v-525v).

Oskarżony, zapewniając w tych wyjaśnieniach o swoich uczciwych zamiarach względem pokrzywdzonej instytucji leasingowej pomija już fakt, iż w przedkładanych do tego podmiotu dokumentach, starał się wyraźnie przekonać pokrzywdzonego, iż obie koparki, po ich uzyskaniu, będą działały na terenie P. (1). Oskarżony bowiem zapewniał, że ma kontrakty w P. (2) na wykorzystanie tego sprzętu. Tymczasem, jak sam wyjaśnił, sprzęt ten został wysłany do „pracy” do I., po uzgodnieniach z J. K., który miał tam firmę. Jednak już milczeniem pominął okoliczność, iż na takie wysłanie maszyn za granicę nie miał zgody firmy leasingowej, jak i nie wyjaśnił, dlaczego o tym wysłaniu koparek nie raczył zawiadomić leasingodawcy, wiedząc wyraźnie, co sam przyznał, iż leasingodawca miał świadomość, że te maszyny miały pracować w P. (2) i wiedział, że zgodnie z zawartą umową nie miał możliwości przekazania przedmiotu leasingu podmiotowi trzeciemu bez zgody leasingodawcy.

Oskarżony więc wprawdzie formalnie nie przyznał się do winy, jednak faktycznie poprzez te stwierdzenia przyznał, iż rzeczywiście wprowadził w błąd leasingodawcę co do rzeczywistych zamiarów związanych z przeznaczeniem tych maszyn i to przecież zarówno przed zawarciem umów, jak i w chwili ich zawierania. Oczywistym bowiem jest, iż na tak ryzykowne przedsięwzięcie leasingodawca by się nie zgodził, z czego zresztą oskarżony zdawał sobie sprawę, skoro o swoich rzeczywistych zamiarach nie powiadomił pokrzywdzonego najpóźniej w chwili zawierania umów, jak i po ich zawarciu nie zapytał się pokrzywdzonego o zgodę na wysłanie koparek do I..

Na te okoliczności, łącznie z wprowadzeniem w błąd pokrzywdzonego co do rzeczywistej skali prowadzonej działalności i podania nieprawdy w zakresie sytuacji finansowej swojej firmy wypowiedział się obszernie i wiarygodnie S. K., reprezentujący pokrzywdzonego (k. 82-87), przy czym zeznania te nie są kwestionowane przez skarżącego.

Trzeba przy tym zauważyć, iż koparki te już w dniu (...) r. zostały wywiezione z P. (1) (k. 79-80, 280-281) a więc dosłownie 8 dni po wystawieniu w dniu 27.08.2014 r. przez leasingodawcę faktur VAT dotyczących obu umów z dnia (...) r. i dzień po upływie terminu płatności, wynikającym z tych faktur (k. 438-439, 19-39, 40-60). Jak już wspomniano, oskarżony poprzez przedkładane dokumenty zapewniał leasingodawcę, iż koparki te będą pracować w firmie oskarżonego na terenie kraju (k. 63-67). Oskarżony, składając wnioski o przyznanie leasingu w dniu (...) r. równolegle jednak dogadywał się z J. K. na temat przekazania jego firmie tych koparek do pracy w I., o czym świadczy umowa między firmą oskarżonego a firmą (...) z dnia (...) r. (k. 77-78, 378-379), przy czym znów z tej umowy wynikają nieprawdziwe treści, iż to firma (...) miała wykonywać roboty w I., skoro tylko koparki zostały wyekspediowane za granicę, bez jakichkolwiek pracowników zatrudnionych przez podmiot gospodarczy prowadzony przez oskarżonego.

Te okoliczności nie pozostawiają żadnego cienia wątpliwości co do zamiaru oskarżonego, który, ubiegając się o leasing koparek doskonale wiedział, że nie wykona zobowiązań umownych, bez wiedzy pokrzywdzonego i wbrew zapisom umowy przemieści te koparki za granicę, mając przy tym na uwadze cel takiego działania, tj. osiągnięcie korzyści majątkowej.

Również na ten zamiar wskazuje dalsze zachowanie się oskarżonego, gdy po opóźnieniach w płatnościach trzech rat (okresowych opłat leasingowych) i wypowiedzeniu przez pokrzywdzonego tych umów pokrzywdzony zwrócił się do oskarżonego o zwrot tych koparek. Jak bowiem to wynika z zeznań S. K., które nie są kwestionowane przez skarżącego, oskarżony w rozmowie z nim raz twierdził, iż zwróci ten sprzęt własnym transportem, by potem twierdzić, że jednak nie zwróci, gdyż chciałby spłacić zaległości, zapewniając, iż sprzęt znajduje się na budowie pod P.. Jednocześnie świadek miał trudności, by skontaktować się z oskarżonym a jak już miał kontakt, to ten go zwodził co do terminu spłaty zobowiązań czy zwrócenia sprzętu, by w końcu powiedzieć, iż sprzęt znajduje się w I. (k. 82-87, 125-126). Jednocześnie wyjaśnienia oskarżonego o zniszczeniu tych maszyn w I. w wyniku działań wojennych nie znalazły potwierdzenia w zeznaniach J. K., który wręcz przyznał, iż pracujące w jego firmie koparki nie doznały istotnych uszkodzeń, jak i zaprzeczył, by informował oskarżonego o zniszczeniu jego koparek (k. 528).

Te razem wzięte okoliczności jednoznacznie przekonują, iż oskarżony w momencie zawierania umów działał z zamiarem doprowadzenia leasingodawcy do niekorzystnego rozporządzenia swoim mieniem w postaci przedmiotowych koparek, wprowadzając go w błąd co do przeznaczenia tych urządzeń, jak i swojej sytuacji finansowej a tym samym i zamiaru wywiązania się z warunków umów.

Podnoszone więc przez skarżącego zapewnienia oskarżonego, iż „ działał on wyłącznie w dobrej wierze” (str. 3 apelacji) nie zasługują na uwzględnienie, bowiem zapewnienia te są po prostu niewiarygodne. To zaś, że oskarżony dokonał początkowych opłat dot. obu umów leasingów nie oznacza, iż oskarżony kierował się „ dobrą wolą”, bowiem bez dokonania tych opłat po prostu nie uzyskałby fizycznie tych koparek. Natomiast podnoszone przez apelującego wpłaty trzech pierwszych rat leasingowych nie oznaczają, iż oskarżony działał w „ dobrej wierze”, skoro wpłaty te były dokonywane z opóźnieniami, następnie oskarżony już zaniechał dalszych wpłat, co tylko podkreśla jego pierwotny zamiar. Dodać przy tym należy, iż sam apelujący stwierdził, iż oskarżony, cyt.: „ starał się dokonywać opłat leasingowych w sposób zgodny z umową oraz terminowy, na miarę swoich ówczesnych możliwości finansowych” (str. 3 apelacji). Problem jednak w tym, iż oskarżony wprowadził w błąd pokrzywdzonego co do swoich możliwości finansowych, o czym wyżej wspomniano i co wynika z jasnych w tym względzie zeznań S. K., bowiem w rzeczywistości, już podpisując umowy leasingowe, zdawał sobie sprawę z tego, że nie stać go na uiszczanie tak wysokich rat leasingowych, wynikających z zawartych umów.

Powyższe więc przekonuje co do prawidłowości ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd I instancji a tym samym co do niezasadności postawionego zarzutu apelacyjnego, który de facto ograniczył się do wyjątkowo lapidarnej polemiki z tymi ustaleniami.

Sąd I instancji, w sekcji 3 formularzowego uzasadnienia (na str. 10-13) dokładnie wyjaśnił dlaczego celowe działanie oskarżonego wyczerpało znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. Sąd Apelacyjny w pełni zgadza się z tymi wywodami, więc, żeby się nie powtarzać, odwołuje się do nich, czyniąc z nich integralną część niniejszego uzasadnienia. Wywody te znajdują pełne odzwierciedlenie w wiarygodnym materiale dowodowych i brak jest jakichkolwiek podstaw do ich kwestionowania.

Ad. 2

Również żadnych zastrzeżeń nie mogą w tej sprawie budzić orzeczone kary i środek karny.

Trudno wręcz zrozumieć, w czym w rzeczywistości skarżący dopatruje się rażącej niewspółmierności i tak już wyjątkowo łagodnej orzeczonej kary.

Trzeba przypomnieć, iż zarzut niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas, „gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy – gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą” Niewspółmierność więc zachodzi wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzona za przypisane przestępstwa, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary (por. wyrok SN z dnia 11.04.1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 1985, nr 7-8, poz. 60; wyrok SN z dnia 30.11.1990 r., WR 363/90, OSNKW 1991, nr 7-9, poz. 39). Trzeba jednak pamiętać, że zgodnie z art. 438 pkt 4 k.p.k. ta niewspółmierność kary musi być „rażąca”. Chodzi tu więc przy wykazaniu tego zarzutu nie o każdą różnicę co do wymiaru kary, ale o „różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa – rażąco niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować” (wyrok SN z dnia 2.02.1995 r., II KRN 198/94, OSNPP 1995, nr 6, poz. 18).

Tymczasem Sąd I instancji wymierzył oskarżonemu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, przy zagrożeniu karą pozbawienia wolności od 1 roku do 10 lat (art. 294 § 1 k.k.), mając na uwadze takie ważkie okoliczności obciążające jak rozmiar wyrządzonej szkody, z którym związany jest znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu. Mając zaś na uwadze okoliczności łagodzące, wymienione w sekcji 4 formularzowego uzasadnienia (na str. 15), których nie można w tej sprawie negować z uwagi na brak apelacji na niekorzyść oskarżonego, Sąd I instancji wymierzył oskarżonemu za to przestępstwo, mimo wysoce nagannych okoliczności, jakimi kierował się oskarżony przy jego popełnieniu, które rzutowały przecież na znaczny stopień społecznej szkodliwości oraz wysokość „wyłudzonego” mienia, sięgającą kwoty ponad 560.000 zł a więc kwoty znacznie przewyższającej dolny próg mienia znacznej wartości (tj. 200.000 zł – art. 115 § 5 k.k.), który uzasadnia przyjęcie kwalifikacji z art. 294 § 1 k.k., karę „tylko” 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności a więc karę bardzo łagodną, oscylującą w granicach dolnego ustawowego zagrożenia. Natomiast warunkowo zawieszając jej wykonanie na okres 4 lat próby, bez orzekania o dodatkowych obowiązkach probacyjnych, kara ta jawi się już jako szczególnie łagodna. Tym samym niejako ciężar tej kary przesunął się na karę finansową, jaką jest wymierzona na podstawie art. 33 § 2 k.k. grzywna w liczbie 200 stawek dziennych w wysokości po 50 zł każda z nich. Liczba tych stawek przy tym należycie odzwierciedla już ustalone przez Sąd I instancji okoliczności obciążające i łagodzące i brak jest jakichkolwiek podstaw do jej negowania a tym samym łagodzenia. Również zastrzeżeń nie może budzić wysokość stawki dziennej ustalonej na kwotę 50 zł, gdyż uwzględnia ona okoliczności wskazane w art. 33 § 3 k.k. Sąd I instancji zresztą trafnie wskazał na sytuację majątkową oskarżonego i jego możliwości finansowe w sekcji 1 uzasadnienia formularzowego na str. 5-6, co znów znajduje odbicie w wynikach wywiadu kuratora sądowego (k. 435-436).

W tych zaś okolicznościach tylko za polemiczne uznać należy uwagi skarżącego, iż kara ta „ wydaje się znacząco wygórowana” (str. 3 apelacji). Skarżący bowiem przy swoich twierdzeniach ogranicza się do okoliczności łagodzących, nie starając się nawet dostrzec, iż Sąd I instancji również prawidłowo wymienił okoliczności obciążające a zwłaszcza te, na które wyżej wskazano. Kwestionowanie zaś orzeczenia wydanego na podstawie art. 46 § 1 k.k. budzić może co najwyżej zdumienie. Skoro bowiem oskarżony przypisanym mu przestępstwem wyrządził pokrzywdzonemu szkodę w mieniu, która została prawidłowo oszacowana na kwotę 516.008,06 zł, to oczywistym jest, iż oskarżony jest zobowiązany do naprawienia tej szkody w całości. Zresztą oskarżyciel posiłkowy (pokrzywdzony) złożył wniosek o naprawienie tej szkody w całości (k. 423-424), więc Sąd I instancji, mając na uwadze treść art. 46 § 1 k.k. miał obowiązek wydania takiego orzeczenia. Sąd I instancji jednocześnie wyjaśnił, dlaczego nie uwzględnił wniosku pokrzywdzonego sięgającego ponad tę kwotę, czego już w toku niniejszego postępowania nie kwestionowano (sekcja 4 formularza uzasadnienia na str. 17). Mając zaś na uwadze kompensacyjny charakter tego środka brak jest podstaw do podnoszenia zarzutu, iż również ten środek , cyt.: „ jest rażąco niewspółmierny do rzeczywistej winy oskarżonego w tej sprawie” (str. 4 apelacji). Nie ma więc żadnych podstaw do obniżenia wysokości orzeczonego środka, skoro oskarżony swoim zawinionym działaniem wyrządził pokrzywdzonego szkodę właśnie w takiej wysokości, na jaką opiewa ten środek.

Powyższe więc przekonuje, iż również i ten zarzut apelacyjny nie zasługuje na uwzględnienie.

Wniosek

1. zmiana zaskarżonego wyroku w całości poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

2. uchylenie wyroku w całości oraz przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ad. 1

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku w proponowanym kształcie nie zasługuje na uwzględnienie a to z powodu niezasadności podniesionych w apelacji zarzutów, co znajduje uzasadnienie przy ustosunkowaniu się do nich.

Ad. 2

Tym bardziej nie zasługuje na uwzględnienie wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Zresztą apelujący nie wskazał na żadne okoliczności, które uprawniałyby Sąd odwoławczy do wydania takiego orzeczenia na podstawie art. 437 § 2 zd. 2 k.p.k.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Uzupełniono kwalifikację prawną czynu przypisanego oskarżonemu i podstawy wymiaru kar w pkt 1 zaskarżonego wyroku o przepis art. 4 § 1 k.k. (art. 455 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Powyższa zmiana jest konsekwencją przyjęcia przez Sąd I instancji, iż kodeks karny w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r. jest względniejszy dla oskarżonego, niż kodeks obowiązujący pod tej dacie, w tym w chwili orzekania. Okoliczność ta słusznie znajduje odbicie w punktach 2 i 3 zaskarżonego wyroku. Wystarczy bowiem zauważyć, iż w chwili orzekania nie byłoby możliwe warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, gdy tymczasem taka możliwość występowała do (...) r., jak i w chwili czynu. Również do (...) r., orzekając na podstawie art. 46 § 1 k.k. nie stosowało się wprost przepisów prawa cywilnego, w tym, orzekając o obowiązku naprawienia szkody nie zasądzano dodatkowo odsetek za opóźnienie.

Zasada art. 4 § 1 k.k. odnosi się jednak do całości rozstrzygnięcia odnośnie konkretnego czynu, jaki przypisano sprawcy a tym samym ma ona zastosowanie do orzeczenia zawartego w pkt 1 zaskarżonego wyroku. Skoro zaś Sąd I instancji nie przywołał w kwalifikacji prawnej i podstawie wymierzonych kar tego przepisu, to uchybienie to „naprawił” Sąd odwoławczy w sposób, jak w pkt 1 wyroku Sądu Apelacyjnego.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Poza wspomnianą wyżej w sekcji 4 „korektą”, utrzymano w mocy rozstrzygnięcie z pkt 1 co do winy, kwalifikacji prawnej i orzeczonych kar, rozstrzygnięcie z pkt 2 co do orzeczonego warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, rozstrzygnięcie z pkt 3 co do orzeczonego na podstawie art. 46 § 1 k.k. środka karnego (obecnie zwanego kompensacyjnym) oraz rozstrzygnięcie z pkt 4 co do obciążenia oskarżonego kosztami procesu.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy rozstrzygnięć z punktów 1, 2 i 3 jest wynikiem nieuwzględnienia zarzutów apelacyjnych w zakresie winy, jak i kary, o czym szeroko wypowiedziano się wyżej przy ustosunkowaniu się do tych zarzutów.

Zasądzenie kosztów sądowych w postaci wydatków wraz z opłatą sądową jest uzasadnione faktem skazania oskarżonego za zarzucane mu przestępstwo na wymienione wyżej kary na podstawie wskazanych w pkt 4 wyroku przepisów, co trafnie wyjaśnił Sąd I instancji w sekcji 7 formularza uzasadnienia na str. 17-18.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Zmieniono zaskarżony wyrok w pkt 1 poprzez uzupełnienie kwalifikacji prawnej czynu i podstaw wymierzonych kar o przepis art. 4 § 1 k.k., wskazując na brzmienie Kodeksu karnego, którego przepisy mają zastosowanie.

Zwięźle o powodach zmiany

O powodach tej zmiany wypowiedziano się wyżej w sekcji 4.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

Nie dotyczy

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

Nie dotyczy

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

Nie dotyczy

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Nie dotyczy

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Mając na uwadze niezasadność wniesionej apelacji na korzyść oskarżonego, na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. zasądzono od niego w całości na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w postaci wydatków określonych w art. 618 § 1 pkt 1 i 10 k.p.k., tj. w wysokości 20 zł, stanowiący ryczałt za doręczenie pism – tu: zawiadomień o terminie rozprawy apelacyjnej, niezależnie od liczby doręczonych pism (§1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym - Dz.U.2013.663 j.t.) oraz w kwocie 30 zł, stanowiącą opłatę za wydanie danych o karalności (art. 24 ust. 3 ustawy z dnia 24 maja 2000 r. o Krajowym Rejestrze Karnym - Dz.U.2012.654 j.t. z późn. zm. - w zw. z §3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca (...). w sprawie opłat za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego - Dz.U.2014.861).

Ponadto, z uwagi na utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku również co do orzeczonych kar (1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny w liczbie 200 stawek dziennych w wysokości po 50 zł, co daje kwotę 10.000 zł), Sąd odwoławczy wymierzył oskarżonemu za postępowanie odwoławcze opłatę od tych kar w wysokości 2300 zł na podstawie art. 8 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 4 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity z 1983 r., Dz.U. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.). Na opłatę tę składają się kwota 300 zł od kary pozbawienia wolności i kwota 2.000 zł od kary grzywny orzeczonej obok kary pozbawienia wolności (20% od kwoty 10.000 zł).

7.  PODPIS

G. N. K. L. M. K.