Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II Ka 766/22

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 grudnia 2022r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:

SSO Agata Kowalska

Protokolant:

st. sekr. sąd. Anna Sieczkiewicz

przy udziale prokuratora Artura Trębickiego

po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2022 r.

sprawy M. C.

oskarżonego z art. 178a § 1 kk, art. 226 §1 kk w zw. z art. 57a §1 kk

na skutek apelacji, wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach

z dnia 17 sierpnia 2022 r. sygn. akt II K 520/21

I.  zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że:

1.  oskarżonego M. C. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w pkt I aktu oskarżenia wyczerpującego dyspozycję art. 178a§1 kk i za ten czyn skazuje go na podstawie art. 178a§1 kk na karę grzywny w wysokości 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość stawki dziennej na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

2.  na podstawie art. 42§2 kk orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat;

3.  na podstawie art. 43a§2 kk orzeka od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w wysokości 5000 (pięciu tysięcy) złotych;

4.  oskarżonego M. C. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w pkt II aktu oskarżenia wyczerpującego dyspozycję art. 226§1 kk w zw. z art. 57a§1 kk i za ten czyn skazuje go, wymierzając mu na podstawie art. 226§1 kk w zw. z art. 57a§1 kk karę grzywny w wysokości 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość stawki dziennej na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

5.  na podstawie art. 57a§2 kk orzeka od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonych K. R. i B. M. nawiązki w wysokości po 1000 (tysiąc) złotych;

6.  na podstawie art. 85§1 kk i art. 86§1 kk łączy jednostkowe kary grzywny i wymierza oskarżonemu karę łączną grzywny w wysokości 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość stawki dziennej na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

7.  na podstawie art. 63§4 kk na poczet orzeczonego wobec oskarżonego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych zalicza mu okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 7 stycznia 2021 roku do dnia 12 grudnia 2022 roku;

II.  zasądza od oskarżonego M. C. na rzecz Skarbu Państwa 500 zł tytułem opłaty za obie instancje oraz 20 zł wydatków postępowania odwoławczego.

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 766/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 17 sierpnia 2022 r. w sprawie II K 520/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----

----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---------

----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

------------------

-------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

------------------

-------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

- obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 4 kpk, art. 7 kpk i art. 410 kpk, poprzez dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób dowolny, z przekroczeniem zasady prawidłowego rozumowania oraz wskazań doświadczenia życiowego polegającą na:

a) ustaleniu, że oskarżony w dniu 7 stycznia 2022 roku kierował w pojazdem osobowym znajdując się w stanie nietrzeźwości ze stężeniem 0,3 promila alkoholu etylowego we krwi,

b) bezkrytycznym przyznaniu waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, w szczególności pozbawionym logiki twierdzeniom o spożyciu przez niego alkoholu po zdarzeniu,

co w konsekwencji doprowadziło do uznania, że oskarżony nie dopuścił się czynu wyczerpującego dyspozycję art. 178a § 1 kk.

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na niezasadnym przyjęciu, że zachowanie oskarżonego w zakresie czynu z art. 226 § 1 kk nie nosiło znamion występku o charakterze chuligańskim i w konsekwencji wyeliminowanie z opisu tego czynu słów „działając publicznie i bez powodu okazując rażące lekceważenie do obowiązującego porządku prawnego” i zakwalifikowaniu czynu z art. 226 § 1 kk,

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na niezasadnym przyjęciu, że w realiach niniejszej sprawy zachodzą przesłanki do warunkowego umorzenia postępowania karnego.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- po przeprowadzeniu kontroli odwoławczej, w wyniku analizy akt sprawy,
Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że Sąd meriti dokonał oceny zgromadzonego materiału dowodowego w sposób sprzeczny z dyrektywami określonymi w art. 7 kpk, co w konsekwencji doprowadziło do poczynienia błędnych ustaleń faktycznych.

- oskarżony w toku całego postępowania zmieniał swe wyjaśnienia. Podczas pierwszego przesłuchania w charakterze podejrzanego, przeprowadzonego w dniu 12.02.2021 r. nie przyznał się do prowadzenia pojazdu pod wpływem nieokreślonego środka (k. 73-74v), by następnie w dniu 01.04.2021 r. przyznać się do obu stawianych mu postanowieniem, znajdującym się na k. 94 akt sprawy, zarzutów (k. 95-96).
Podczas pierwszego przesłuchania negował fakt spożywania alkoholu przed prowadzeniem pojazdu, zupełnie odmiennie, niż miało to miejsce podczas przesłuchania w dniu 01.04.2021 r. oraz na rozprawie głównej w dniu 5 listopada 2021 r., kiedy to wspominał o wypiciu dwóch piw W. (...). Przyczyny kolizji, które wskazywał w trakcie postępowania też były różne. Pierwotnie podnosił, że były to problemy zdrowotne, tj. zrobiło mu się słabo, zdrętwiały mu ręce i stracił przytomność, w dalszej kolejności, że to on kierował pojazdem marki S. w stanie nietrzeźwości, by w ostateczności wskazać, że przeparkowywał wyżej wspomniany samochód z uwagi na brak miejsca przed blokiem, w którym zamieszkuje jego matka, faktycznie prowadził go, a do kolizji doszło na skutek chwilowego gorszego samopoczucia, a więc zbliżył się do pierwszej zaprezentowanej przez siebie wersji. W zakresie ilości spożytych treści pokarmowych również jego wyjaśnienia są niespójne. Raz podnosił, że nie zdążywszy zjeść, położył się spać, zaś drugim, że zjadł obiad, a nadto kanapkę. Oczywiście, gdy wyjaśnienia oskarżonego w toku postępowania ulegają zmianie, nie można od tak stwierdzić, że wyjaśnienia złożone jako pierwsze są niewiarygodne, niemniej jednak należy wówczas podejść do oceny tegoż dowodu z dużą dozą ostrożności, konfrontując ich treść z innymi dowodami. Obowiązująca procedura karna nie przewiduje bowiem zasady wartościowania dowodów ani też prymatu dowodów korzystnych dla oskarżonego nad dowodami przemawiającymi na jego niekorzyść. W tym zakresie ciężar spoczywa na dyrektywie zawartej w przepisie art. 4 k.p.k., która określa reguły obowiązujące przy dokonywaniu oceny dowodów i przyjmowania ich za podstawę dokonywanych ustaleń, a także obowiązku sądu, zgodnie z którym musi przedstawić proces rozumowania i argumenty, jakie doprowadziły do obdarzenia walorem wiarygodności jednych dowodów, a odmówienia wiary innym (wyrok SN z 3.03.1997 r., II KKN 159/96, Prok.i Pr.-wk 1998, nr 2, poz. 7). Ocena zaprezentowana na łamach pisemnych motywów zaskarżonego wyroku razi dowolnością, co stwarzało niemożność jej zaakceptowania przez Sąd II instancji. Pisemne uzasadnienie potwierdza tezę prokuratora, iż Sąd Rejonowy bezkrytycznie dał wiarę oskarżonemu, jakoby ten zasłabł w trakcie jazdy w wyniku problemów zdrowotnych. Ów Sąd nie wyjaśnił natomiast należycie, dlaczego wyjaśnieniom w tym zakresie dał wiarę. Ograniczył się do stwierdzenia, iż oskarżony nie potwierdził przedstawionych w pierwszych wyjaśnieniach okoliczności. Popadł przy tym w wewnętrzną sprzeczność, bo nie uznał za wiarygodne pierwotnych wyjaśnień oskarżonego, w których to wskazywał on na problemy zdrowotne jako przyczynę kolizji, a nadał przymiot wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego złożonym na rozprawie głównej, gdzie podnosił analogiczny powód kolizji. Sąd Okręgowy podziela zdanie skarżącego, tj. że wersja zdarzenia, w której to oskarżony miał się wprawić w stan nietrzeźwości po uprzednim prowadzeniu pojazdu jest wykreowana na potrzeby niniejszego postępowania i stanowi element przyjętej linii obrony. Nie należy zapominać, że oskarżony miał powód, ażeby przedstawiać zdarzenie odmiennie aniżeli miało to miejsce w rzeczywistości, choćby z uwagi na szeroko rozumianą sankcję karną, jaką niosło ze sobą skazanie.

- za wiarygodnością relacji, jaką przedstawił oskarżony nie przemawiały zeznania
Z. C., która jako matka chciała niewątpliwie umniejszyć jego winę. Świadek wskazała na półlitrową butelkę, podczas gdy oskarżony określił, iż butelka ta miała pojemność 0,7 l. Twierdzeń Z. C. o tym, że nie wyczuwała od oskarżonego woni alkoholu nie sposób było podzielić w powiązaniu z wnioskami z przeprowadzonych badań chemicznych (k. 56, 61, 66) oraz wyjaśnieniami oskarżonego. Nielogicznym jest zupełnie, że ów świadek nie czuł od oskarżonego alkoholu, gdy ten deklarował, że do domu wrócił po wypiciu dwóch piw.

- w ocenie Sądu Okręgowego opinia toksykologiczna w żaden sposób nie potwierdza wersji oskarżonego. Przeciwnie, wyklucza ją. Biegły bowiem stwierdził, że wyniki badań stanu trzeźwości oskarżonego wskazują, że mógł on spożywać alkohol ok. godz. 21:00, ale w mniejszych ilościach niż podał to w swoich wyjaśnieniach (ok. 0,4 l alkoholu przy stężeniu 40 %). Było to pewne założenie, a nie dobitne stwierdzenie. Nie było możliwe dokładne określenie przez biegłego stanu nietrzeźwości oskarżonego, chociażby z racji niewiedzy w zakresie stężenia alkoholu nalewki, którą rzekomo spożywał po prowadzeniu pojazdu. W tej sytuacji należało szukać potwierdzenia okoliczności, jakie przedstawiał oskarżony w innych dowodach sprawy. Te jednak przeczyły ustaleniu, iż zawartość alkoholu we krwi w momencie prowadzenia ww. pojazdu wynosiła 0,3 promila. W związku z tym nie było podstaw, ażeby uznawać ową opinię toksykologiczną za dowód przemawiający na korzyść oskarżonego.

- zgromadzony materiał dowodowy pozwalał na przypisanie oskarżonemu czynu z
pkt I aktu oskarżenia. W tym miejscu należy podnieść, że w dochodzeniu do prawdy obiektywnej sąd może posługiwać się nie tylko dowodami bezpośrednimi, którymi aktualnie dysponuje, ale również prawidłowym, logicznym rozumowaniem wspieranym przesłankami natury empirycznej. Pozwala to sądowi na uznanie za dowód logicznie poprawnej koncepcji myślowej, której wnioski (informacje) swoją konsekwencją eliminują inne, chociaż nie muszą całkowicie wyłączać rozumowania odmiennego. Sąd ma prawo oprzeć swoje rozstrzygnięcie na tego rodzaju dowodach pośrednich, jeżeli racjonalnie uznał je za czyniące zadość postulatowi dochodzenia do prawdy obiektywnej i wyprowadził z nich wnioski odpowiadające zasadom logicznego rozumowania, z jednoczesnym respektowaniem zasady in dubio pro reo (wyrok SA w Szczecinie z 6.03.2014 r., II AKa 30/14, LEX nr 1444872). Przechodząc stricte do okoliczności przedmiotowej sprawy, świadek A. J. usłyszał huk.
Kiedy wyjrzał na zewnątrz zobaczył przestawiony samochód sąsiada, tj. A. W.. Zauważył też odjeżdżający pojazd. Ponadto opisał uszkodzenia pojazdu sąsiada, stwierdzając nadto, iż był drugi uszkodzony samochód, a w pobliżu uszkodzonych samochodów leżała lampa od pojazdu, którym poruszał się sprawca kolizji. Podniósł, iż sąsiad dowiedział się od nieznanej mu osoby, w którym kierunku oddalił się sprawca. Zeznania te pokrywają się z zeznaniami świadka A. W., który potwierdził tę okoliczność. Opisał samochód którym to kierował sprawca kolizji, jego kolor, markę. Opis ten zgadza się, chociażby z dokumentacją fotograficzną zamieszczoną w niniejszych aktach sprawy. Podniósł, iż dotknął pokrywy silnika pojazdu marki S., którym poruszał się oskarżony, a która była ciepła. Zatem można dojść do konstatacji, iż samochodem tym poruszano się w niedalekiej odległości czasowej od inkryminowanego zdarzenia. Relacja świadka A. W. jest zbieżna z tą przedstawioną przez świadka Z. S.. Z kolei świadek J. D. zeznał, iż uszkodzenia kolizyjne pojazdu marki S. odpowiadały uszkodzeniom pojazdów z miejsca zdarzenia, od oskarżonego wyczuwalna była silna woń alkoholu, jak również to, że usiłował się oddalić. Stwierdzić w tym miejscu należy, że osoba, która nie ma nic wspólnego z czynem, nie ucieka. Warto zauważyć, że matka oskarżonego w czasie rozpytania podniosła, że syn niedawno wrócił do domu. Dostępny nieosobowy materiał dowodowy sprawy, m.in. opinie z przeprowadzonych badań chemicznych, protokoły oględzin pojazdów czy dokumentacja fotograficzna potwierdziły zeznania wyżej wymienionych osób. W związku z tym, nie było żadnych podstaw, ażeby odmówić im wiarygodności, a zatem słusznie stanowiły podstawę ustaleń, natomiast Sąd Rejonowy wyciągnął z nich nieprawidłowe wnioski co do poziomu stanu nietrzeźwości, pod jakim znajdował się oskarżony w momencie czynu.

- Sąd Rejonowy w zakresie czynu z pkt II aktu oskarżenia ocenił materiał dowodowy właściwie, natomiast ustalenie, iż czyn ten nie był chuligańskim w myśl art. 115 § 21 kk jest nieuzasadnione w świetle zgromadzonego materiału i występujących w sprawie okoliczności. Należy zauważyć, że istotą znieważenia jest okazanie pogardy, która głębiej wyraża ujemny stosunek do wartości jaką reprezentuje człowiek niż lekceważenie (W. Kulesza, Zniesławienie, s. 174). Analiza zachowania oskarżonego rozciągniętego w czasie, miejsc tego zachowania, powodów jego reakcji wskazują na to, że warunki określone w art. 115 § 21 kk zostały spełnione. Można przy tym podkreślić, że działanie oskarżonego świadczyło wręcz o rażącym, demonstracyjnym lekceważeniu porządku prawnego.

- zastosowanie warunkowego umorzenia postępowania wobec oskarżonego, choćby z racji znacznej społecznej szkodliwości czynów jakich się dopuścił było nieuprawnionym. Określenie "nie jest znaczny" nie ma tego samego znaczenia, co termin "nieznaczny", obejmując swoim zakresem także wypadki o "średnim" stopniu społecznej szkodliwości (wyrok SA w Krakowie z dnia 30 marca 2005 r., II AKa 50/05, KZS 2005, z. 5, poz. 33). Ta znaczna społeczna szkodliwość czynów przypisanych oskarżonemu wynika m.in. z rodzaju i charakteru dóbr jakie naruszył, sposobu i okoliczności popełnienia czynów, rodzaju naruszonych reguł ostrożności i stopnia ich naruszenia, jak i okoliczności związanych ze sferą podmiotową, choćby z motywacją oskarżonego. Dalsze rozważania w tym zakresie są zbędne, gdyż aby warunkowo umorzyć postępowania karne, powinny być spełnione wszystkie przesłanki przewidziane w art. 66 kk. W niniejszej sprawie taka sytuacja nie miała miejsca.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1. uznanie M. C. winnym zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów;

2. wymierzenie mu za czyn I aktu oskarżenia na podstawie
art. 178a § 1 kk kary grzywny w rozmiarze 200 stawek dziennych ustalając na podstawie art. 33 § 3 kk wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 zł, orzeczenie na podstawie art. 42 § 2 kk zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat, orzeczenie na podstawie art. 43 a § 2 kk świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej w kwocie 5.000 zł,

3. wymierzenie mu za czyn II aktu oskarżenia na podstawie art. 226 § 1 kk kary grzywny w rozmiarze 200 stawek dziennych ustalając na podstawie art. 33 §3 kk wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 zł, orzeczenie na podstawie art.57a § 2 kk nawiązek na rzecz pokrzywdzonych K. R. i B. M. w wysokości po 1.000 zł,

4. połączenie jednostkowych kar grzywny wymierzonych oskarżonemu za czyny wyczerpujące dyspozycję art. 178 a § 1 kk i art. 226 § 1 kk w zw. z art. 57a § 1 kk i wymierzenie kary łącznej w rozmiarze 300 stawek dziennych ustalając na podstawie art. 33 § 3 kk wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 zł,

5. zasądzenie od oskarżonego na podstawie art. 627 kpk kosztów sądowych.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

zasadność zarzutów implikowała zasadność wniosku z jakim wystąpił skarżący, natomiast częściowo, gdyż postulowany wymiar stawek dziennych kar grzywien, tych jednostkowych, tj. 200 stawek, jak i łącznej kary grzywny, tj. 300 stawek byłby rażąco niewspółmierny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1. oskarżonego M. C. uznał za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w pkt I aktu oskarżenia wyczerpującego dyspozycję art. 178a § 1 kk i za ten czyn skazał go na podstawie art. 178a § 1 kk na karę grzywny w wysokości
150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość stawki dziennej na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

2. na podstawie art. 42 § 2 kk orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat;

3. na podstawie art. 43a § 2 kk orzekł od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w wysokości 5000 (pięciu tysięcy) złotych;

4. oskarżonego M. C. uznał za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w pkt II aktu oskarżenia wyczerpującego dyspozycję art. 226 § 1 kk w zw. z art. 57a § 1 kk i za ten czyn skazał go, wymierzając mu na podstawie art. 226 § 1 kk w zw. z art. 57a § 1 kk karę grzywny w wysokości 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość stawki dziennej na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

5. na podstawie art. 57a § 2 kk orzekł od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonych K. R. i B. M. nawiązki w wysokości po 1000 (tysiąc) złotych;

6. na podstawie art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 kk połączył jednostkowe kary grzywny i wymierzył oskarżonemu karę łączną grzywny w wysokości 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość stawki dziennej na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

7. na podstawie art. 63 § 4 kk na poczet orzeczonego wobec oskarżonego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych zaliczył mu okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 7 stycznia 2021 roku do dnia 12 grudnia 2022 roku.

Zwięźle o powodach zmiany

Z uwagi na zasadność zarzutów prokuratora dokonano powyżej wskazanych zmian zaskarżonego wyroku. Wymierzona kara grzywny oraz związane z nią rozstrzygnięcia będą stanowić należycie zważony bilans i kompilację okoliczności łagodzących i obciążających oskarżonego. Tak ukształtowana sankcja karna pozostanie adekwatna do stopnia winy oskarżonego, stopnia społecznej szkodliwości jego czynu oraz właściwości i warunków osobistych. Uwzględnia rodzaj i charakter naruszonych dóbr, okoliczności popełnienia czynów i motywację sprawcy. Zrealizuje ustawowe cele, zakładane przez ustawę i jest dostosowana do możliwości finansowych oskarżonego. Utwierdzi oskarżonego w przekonaniu o nieopłacalności popełniania takich czynów w przyszłości, zadziała na niego wychowawczo, a także zrealizuje potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Z kolei kwota nawiązek po 1000 zł na rzecz K. R. i B. M. jest w ocenie Sądu Okręgowego adekwatna do dolegliwości doznanych przez każdego z funkcjonariuszy wskutek ataku na ich dobra ze strony oskarżonego. Szerzej o powodach zmiany, w rubryce 3.1.

Nadto Sąd Okręgowy nie dostrzegł przy tym podstaw wskazanych w art. 439, 440 i 455 kpk, uwzględnianych z urzędu.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

I. podpunkt 7

Sąd Okręgowy na podstawie art. 63 § 4 kk na poczet orzeczonego wobec oskarżonego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych zaliczył mu okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 7 stycznia 2021 r. do dnia 12 grudnia 2022 r., a więc do dnia wyrokowania przez Sąd II instancji.

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

- zasadą jest obciążenie skazanych kosztami sądowymi, zaś odstępstwo od niej winno mieć wyjątkowy charakter, uwarunkowany istnieniem przesłanek z art. 624 § 1 kk. W stosunku do osoby oskarżonego takich przesłanek Sąd Okręgowy nie dostrzegł.

- w związku z tym na podstawie art. 3 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) i § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 663) zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 520 zł (opłata w kwocie 500 zł i kwota 20 zł za ryczałt za doręczenie wezwań i innych pism w postępowaniu odwoławczym).

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

cały wyrok

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana