Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VI Ka 743/22

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 stycznia 2023 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – sędzia Tomasz Skowron

Protokolant Joanna Szmel

przy udziale prokuratora Prokuratury Rejonowej w Zgorzelcu Dalii Audy

po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2023 r.

sprawy D. H. ur. (...) w J.

s. K., M. z domu M.

oskarżonego z art. 288 § 1 kk

z powodu apelacji wniesionej przez prokuratora i pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej

od wyroku Sądu Rejonowego w Lubaniu

z dnia 3 października 2022 r. sygn. akt II K 3/22

I.  uchyla zaskarżony wyrok wobec oskarżonego D. H. i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Lubaniu do ponownego rozpoznania.

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 743/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Lubaniu z dnia 3 października 2022r. sygn. akt II K 3/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Apelacja prokuratora:

I.  Obrazy przepisów postępowania karnego, mającą wpływ na treść orzeczenia, a to art. 167 i 366 § 1 kpk, gdyż Sąd nie przeprowadził z urzędu dowodów w postaci:

1.  odtworzenia zapisu video z systemu monitoringu zarejestrowanego w dniu 15 października 2017 r. (k. 43);

2.  przesłuchania w charakterze świadka K. H.;

podczas gdy potrzeba taka wynikała z okoliczności sprawy, jakie wyłoniły się na rozprawie głównej;

II.  błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a polegający na wyrażeniu poglądu, iż dowody ujawnione na rozprawie i ustalone na ich podstawie okoliczności nie są wystarczające do uznania za udowodniony fakt popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu, jakkolwiek dowody te i okoliczności ocenione we wzajemnym ze sobą powiązaniu prowadzą nieodparcie do wniosku przeciwnego.

Apelacja pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej:

I.  rażącej obrazy przepisów postępowania karnego w postaci art. 7 kpk i art. 410 kpk, która miała szczególnie istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a polegała na:

a)  przyjęciu, iż dowód z zeznań M. K. nie jest wiarygodny, gdyż M. K. zeznając pierwszy raz blisko trzy lata po zdarzeniu rozpoznała w trakcie okazania wizerunek oskarżonego jako sprawcy zdarzenia, nie mając w tym zakresie żadnych wątpliwości, podczas gdy zdaniem Sądu upłynęło zbyt dużo czasu na kategoryczne rozpoznanie oskarżonego, podczas gdy świadek jak sama przyznała była przerażona incydentem, który rozegrał się w lokalu i zapamiętała wizerunek oskarżonego, bowiem osobiście obsługiwała jego i towarzystwo, z którym przyszedł do restauracji i pomimo dynamicznego przebiegu zajścia utkwił jej w pamięci a fakt późnego przesłuchania wynikł z nieporadności policji i prokuratury,

b)  zaniechaniu przyjęcia za wiarygodne pozostałych dowodów w postaci zeznań personelu restauracji, podczas gdy dowody te w powiązaniu z zeznaniami M. K. tworzą logiczny ciąg faktów umożliwiających odtworzenie stanu faktycznego,

c)  dowolnej ocenie materiału dowodowego i przyjęciu do podstawy ustaleń faktycznych wyjaśnień pijanego oskarżonego oraz jego pijanych kolegów, podczas gdy dowody te w zestawieniu z zeznaniami trzeźwego personelu restauracji wzajemnie się wykluczają a wyjaśnienia oskarżonego są przybraną linią obrony wspartą zeznaniami kolegów.

II.  rażącego naruszenia przepisów postępowania karnego w postaci art. 410 kpk i art. 424 § 1 i 2 kpk, które miało istotny wpływ na treść orzeczenia a polegało na oparciu wyroku jedynie na części materiału dowodowego oraz pominięciu liczącej się części dowodów a to na skutek:

a)  uznaniu dowodu z zeznań M. K. za mało prawdopodobny, podczas gdy była ona kelnerką pracującą w (...) w dniu zdarzenia, rozpoznała D. H., lecz została przesłuchana prawie 3 lata po zdarzeniu wskutek obstrukcji procesowej,

b)  przyjęciu, iż M. K. przesłuchiwana tak późno po zdarzeniu już nie pamięta szczegółów, podczas gdy miała ona bezpośredni kontakt z D. H., jako jedna z nielicznych widziała kim on jest i rozpoznała go bez żadnych wątpliwości po tak długim czasie,

c)  przyjęciu, iż Policja zebrała kompletny i rzetelny materiał dowodowy, podczas gdy postępowanie przygotowawcze było nieporadne, dowody przekazywane policji przez pokrzywdzoną ginęły w dziwnych okolicznościach a istotne dowody odwlekano w przeprowadzeniu co miało wpływ na jakość i czas dokonywanych ustaleń.

III.  błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku mający wpływ na jego treść a polegający na uniewinnieniu D. H. od zarzucanego mu czynu, w sytuacji, gdy materiał dowodowy pozwalał na przypisanie zarzucanego mu przestępstwa.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przede wszystkim na uwzględnienie zasługiwał zarzut obrazy art. 7 k.p.k. zawarty w apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej.

Dokonana przez sąd meriti ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie spełnia kryteriów wskazanych w tym przepisie. Art. 7 k.p.k. ( określający zasadę swobodnej oceny dowodów ) stanowi, że organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Ocena zebranych w sprawie dowodów nie uwzględnia ich wzajemnej korelacji ( zeznania świadków P. L., M. K. i K. G. ), nie respektuje zasad doświadczenia życiowego ( wyjaśnienia oskarżonego i zeznania M. F. , jak również ich zachowania po zaistniałym zdarzeniu ).

Faktycznie w pierwszych zeznaniach ( k.3 ) złożonych bezpośrednio po zdarzeniu P. L. wskazał, że sprawcą jest nieznana mu osoba, która jednakże została zarejestrowana na nagraniu z monitoringu. Zupełnie jednak pominął sąd ten fragment jego zeznań, w których podał on, iż po tym incydencie „ten chłopak trafił do szpitala w G.”. Bezsporne zaś jest, że po tym zdarzeniu oskarżony znalazł się w tym szpitalu, gdzie została mu udzielona pomoc medyczna. Przesłuchiwany na rozprawie ( k. 212-213 ) świadek ten podał powody, dla których w swojej pierwszej relacji zgłaszając zdarzenie na policji nie wskazał na osobę oskarżonego jako sprawcy zdarzenia. Zdaniem sądu okręgowego tłumaczenie to jest przekonywujące. Rzeczywiście przeglądanie zapisu monitoringu na spokojnie, już bez emocji związanych z zajściem z cała pewnością dawało większą możliwość rozpoznania osoby sprawcy, skojarzenie osoby z imieniem i nazwiskiem.

W sposób zupełnie niesłuszny sąd rejonowy odmówił wiarygodności zeznaniom świadka M. K. tylko z tego powodu, że pierwsze zeznania ( k. 58-59 ) w sprawie składała ona prawie trzy lata od zdarzenia. Świadek ta nie mogła złożyć zeznań wcześniej, gdyż postępowanie przygotowawcze w sprawie było prowadzone w sposób rażąco nieudolny. Przez pierwsze dwa lata postępowania przesłuchano tylko jednego świadka – K. G. a następnie zostało zawieszone.

Warto podkreślić, że zeznania M. K. są konsekwentne, podtrzymywała je przez cały tok postepowania ( k. 184 ). Wskazane przez Sąd Rejonowy okoliczności zajścia, które w jego ocenie uniemożliwiały świadkowi rozpoznanie osoby sprawcy uszkodzenia drzwi w żaden sposób nie przemawiają za tym, że świadek ta nie mogła rozpoznać oskarżonego i zapamiętać jego wizerunku. Tym bardziej, że zdarzenie to wywarło na niej ogromne wrażenie, było wyjątkowym przeżyciem i skutkowało nawet tym, że M. K. po tym zdarzeniu zrezygnowała z prowadzenia i obsługiwania dyskotek. Zupełnie pominął sąd I instancji fakt, że świadek zeznała też ( k.184 ), iż 30 kwietnia 2022r. ( kilkanaście dni przed rozprawą ) dostała od koleżanki mamy oskarżonego wiadomość z prośbą o nie zeznawanie w tej sprawie.

Nie zasługuje na akceptację również ocena zeznań świadka K. G.. Sąd podważa prawdziwość relacji tego świadka li tylko z powodu tego, że nagrywała ona rozmowę podczas spotkania z oskarżonym i jego matką M. F., do którego doszło praktycznie bezpośrednio po zdarzeniu, w którego trakcie miało dojść do polubownego „załatwienia” sprawy. Zupełnie pominął ocenę samego faktu tego spotkania. Oczywistym jest przecież, że gdyby oskarżony nie uczestniczył w inkryminowanym zdarzeniu w żaden sposób nie byłby zainteresowany polubownym załatwieniem sprawy a do takiego spotkania by nie doszło. Sam zaś przebieg tego spotkania i treść rozmowy wydają się mieć w tej sytuacji znaczenie raczej drugorzędne.

Wskazać należy, że wbrew twierdzeniom zawartym w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do twierdzenia, że wyżej wskazane osoby były skonfliktowane z samym oskarżonym, czy też jego matką. W ocenie sądu II instancji . nie miały zatem żadnego interesu w tym aby zeznawać na jego niekorzyść nieprawdę narażając się tym samym na ewentualna odpowiedzialność za składanie fałszywych zeznań.

Oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy Sąd I instancji niesłusznie daje prymat opinii z przeprowadzonych badań zapisów wizualnych i badań antroposkopijnych ( k. 35-42 ). Przede wszystkim wskazać należy, że z opinii tej wynika, iż biegły dysponował odmiennym ustawieniem głowy badanego w odniesieniu do póz z materiału dowodowego. Ten mankament materiału porównawczego w połączeniu ze słabą jakością techniczną obrazu nie pozwolił na przeprowadzenie analizy antroposkopijnej. Po pierwsze podkreślić należy, że opinia ta nie wyklucza aby osobą, którą objęto badaniami był oskarżony D. H.. Po drugie nie wyklucza aby osoby, które rozpoznały na nagraniu osobę oskarżonego mogły rzeczywiście to uczynić. Pomijając kwestię tego czy zapis na pierwszej płycie dostarczonej Policji ( tej która zaginęła ) mógł być lepszej jakości technicznej wskazać należy, że osobom, które znały D. H. łatwiej było rozpoznać jego wizerunek na dowodowym nagraniu niż biegłemu a przy tym nie musiały posługiwać się one materiałem porównawczym, który jak się okazało też zawierał mankamenty.

Opinia dotycząca stwierdzonych u oskarżonego obrażeń ( k.82 ), jak również dokumentacja medyczna z jego leczenia szpitalnego ( k. 71-77 ) potwierdza doznanie przez niego obrażeń prawej ręki. Oczywistym jest przy tym, że mechanizm doznanych obrażeń czy to od uderzenia butelką, czy też od uderzenia w szybę drzwi jest bardzo podobny i wbrew twierdzeniom sądu meriti nie przemawia za prawdziwością wyjaśnień oskarżonego ( k. 183 ), które nota bene są bardzo wybiórcze. D. H. doskonale pamięta moment doznania urazu i fakt udania się do szpitala w G.. Odnośnie zaś przebiegu zdarzenia zasłania się niepamięcią z powodu wypitego alkoholu.

W rezultacie zdaniem sądu okręgowego zarzut naruszenia przy ocenie materiału dowodowego art. 7 k.p.k. zawarty w apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej jest zasadny a w konsekwencji zarzut błędnych ustaleń faktycznych zawarty w apelacjach zarówno prokuratora, jak i pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej również zasługuje na uwzględnienie.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia to błąd, który wynika bądź to z niepełności postępowania dowodowego, bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów. Może on więc być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów ( art. 7 k.p.k. ), np. błąd logiczny w rozumowaniu, zlekceważenie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych itd. W orzecznictwie trafnie podnosi się, że zarzut ten jest słuszny tylko wówczas „gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania”, nie może on natomiast sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu ( wyrok Sądu Najwyższego z 24.03.1975r., II KR 355/74, OSNPG 9/1995 poz. 84 ), przy czym jest to aktualne jedynie przy zarzucie błędu o charakterze dowolności. Tego typu zarzut co do błędu w ustaleniach faktycznych to bowiem, jak zasadnie się wskazuje, nie sama odmienna ocena materiału dowodowego przez skarżącego lecz wykazanie , jakich konkretnych uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego ( wyrok Sądu Najwyższego z 22.01.1975r., I KR 197/74, OSNKW 5/1975 poz. 58). Zawarte w apelacjach prokuratora i pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej zarzuty te kryteria spełniają. Powyżej zawarte wywody zaś wskazują dlaczego do tego błędu doszło.

Sąd odwoławczy ograniczył rozpoznanie wywiedzionych w sprawie apelacji do wyżej wskazanych zarzutów uznając zajęcie się pozostałymi zarzutami za zbędne dla rozstrzygnięcia ( art. 436 k.p.k. ).

Wniosek

O uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Powyżej już wskazano powody dla których sąd okręgowi uwzględnił zarzuty wywiedzionych w sprawie apelacji. Sąd I instancji dokonał oceny zebranego w sprawie materiału w sposób nie respektujący zasad z art. 7 k.p.k. Dokonane przez ten sąd ustalenia faktyczne odnośnie tego, ze oskarżony nie dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu sąd ustaleniami błędnymi. Z uwagi na ograniczenie wynikające z przepisu art. 451§1 k.p.k. konieczne jest wydanie wyroku kasatoryjnego

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Wyżej już wskazano powody uwzględnienia zarzutów apelacji. Sąd Rejonowy w wyniku dowolnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego poczynił błędne ustalenia faktyczne skutkujące uniewinnieniem oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu. Zawarty w art. 454§1 k.p.k. zakaz orzekania na niekorzyść będący wyrazem reguły ne peius skutkował niemożliwością wydania wyroku reformatoryjnego.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Sąd I instancji przeprowadzi postępowanie dowodowe na nowo w całości. Jeżeli uzna to za celowe dopuści dowody, które wymienia prokurator w pkt I zarzutu. Dokonując zaś oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego uwzględni poczynione wcześniej uwagi, ustali sprawstwo oskarżonego. Poczyni też ustalenia w zakresie jego winy.

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Uniewinnienie oskarżonego od popełnieni zarzucanego mu czynu

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Uniewinnienie oskarżonego od popełnieni zarzucanego mu czynu

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana