Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

30 stycznia 2023 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w następującym składzie:

Przewodniczący SSO Małgorzata Kosicka

po rozpoznaniu 30 stycznia 2023 r. na posiedzeniu niejawnym w Warszawie

odwołania M. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddziału w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

z 26 czerwca 2018 r., znak (...)

I.  oddala odwołanie;

II.  zasądza od M. S. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W. 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VII U 938/18

UZASADNIENIE

M. S. 26 lipca 2018 r. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. znak: (...) z 26 czerwca 2018 r. odmawiającej mu przyznania prawa renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu stanowiska ubezpieczony podniósł, że 24 grudnia 2016 r. przebył zawał serca wikłany około proceduralnym udarem pnia mózgu. 24 stycznia 2018 r. ubezpieczony przeszedł kolejny zabieg, w wyniku którego wszczepiono mu pięć stentów. Od 24 kwietnia 2017 r. do 9 czerwca 2017 r. przebył rehabilitację w Instytucie (...) w A.. W tym czasie wykonano dwa testy wysiłkowe, które zostały przerwane z powodu nadmiernej reakcji presyjnej. Dalsze leczenie, a właściwie brak profesjonalnej rehabilitacji ze strony ZUS nie przyniosło oczekiwanej poprawy, a wręcz przeciwnie nastąpiło pogorszenie (zmniejszenie tolerancji wysiłku, bóle w klp wieńcowe, podwyższone ciśnienie). Wobec powyższego lekarz prowadzący zdecydował o wystąpieniu z wnioskiem o rentę z tytułu niezdolności do pracy. 7 maja 2018 r. ubezpieczony otrzymał orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z 4 maja 2018 r. stwierdzające, że ,,nie jest niezdolny do pracy”. 10 maja 2018 r. ubezpieczony wniósł sprzeciw wobec w/w orzeczenia. Natomiast organ rentowy wydał 26 czerwca 2018 r. decyzję, która została oparta na orzeczeniu Komisji Lekarskiej ZUS nr (...) z 11 czerwca 2018 r. Według oceny odwołującego Komisja Lekarska zignorowała i nie uwzględniła dostarczonej dokumentacji medycznej. Oparto się głównie o opinie konsultantów ZUS, które powstały po bardzo krótkim i powierzchownym badaniu. Żaden z lekarzy orzeczników ZUS nie ustosunkował się do zarzutów zawartych w sprzeciwie z 10 maja 2018 r. W toku postępowania nie uwzględniono stanowiska pulmonologa, neurologa i okulisty niezależnego od ZUS, którzy ewidentnie wykazali znaczne ograniczenia do wykonywania pracy. Lekarze orzecznicy każde ze schorzeń rozpatrywali osobno jakoby każde dotyczyło innej osoby. Aktualnie odwołujący się nadal jest pod stałym nadzorem lekarzy specjalistów: kardiologa- Szpital (...); neurologa i okulisty- Centrum Medyczne (...); pulmonologa- Centrum (...) oraz dermatologa, ortopedy i lekarza rodzinnego- Wojskowy Instytut Medycyny Lotniczej. Mając powyższe na uwadze odwołujący się wniósł o przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy ( odwołanie, k.1-2 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. i doręczenie odpisu sentencji prawomocnego orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie wraz ze wskazaniem daty uprawomocnienia się tego orzeczenia. W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy podniósł, że ubezpieczony 22 marca 2018 r. złożył wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy. W toku postępowania ww. został ostatecznie skierowany na badanie do Komisji Lekarskie ZUS, która w orzeczeniu z 11 czerwca 2018 r. nie stwierdziła u badanego niezdolności do pracy. Wobec powyższego Oddział decyzją z 26 czerwca 2018 r. odmówił ubezpieczonemu prawa do roszczonego świadczenia (odpowiedź na odwołanie, k.3 a.s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. S. urodzony (...) pracował jako instruktor świetlicy, inspektor w inspekcji handlowej i współprowadził firmę zajmującą się doradztwem handlowym. Aktualnie jest kierownikiem działu administracyjnego. Choruje na chorobę wieńcową serca. W 2016 r. przebył zawał mięśnia serca. Wykonane 24 grudnia 2016 r. badanie KT głowy nie ujawniło ewidentnych zmian ogniskowych w strukturach mózgowych. W badaniu U. D. tętnic mózgowych i przezczaszkowo w tętnicach kręgowych i w tętnicach szyjnych bez zaburzeń przepływu. Badanie (...) mózgu ze stycznia 2017 r. nie wykazało istotnych patologii wskazujących na przebyty udar mózgu. W wykonanym badaniu pola widzenia z 20 lipca 2017 r. stwierdzono ubytki obwodowe pola widzenia zwłaszcza w oku prawym o typie niedowidzenia połowicznego prawostronnego objawu charakterystycznego dla uszkodzenia w obrębie lewej strony centralnego układu nerwowego. U odwołującego rozpoznano też zwyrodnienie kręgosłupa. Z powodu dolegliwości kręgosłupa korzystał z krioterapii i fizykoterapii. W 2016 r. i w 2017 r. miał wykonaną angioplastykę wieńcową z założeniem stenów do zwężonych tętnic wieńcowych. Ubezpieczony był leczony neurologicznie od 2016 r. z powodu epizodu przebytego zaburzenia krążenia mózgowego w postaci wystąpienia zaburzeń widzenia w trakcie przebiegu rewaskularyzacji w Klinice (...) (hospitalizacja z powodu zwału serca). 10 czerwca 2018 r. zgłosił się do (...) z powodu przebytego urazu barku lewego, gdzie rozpoznano skręcenie odcinka szyjnego kręgosłupa i uraz ścięgien rotatorów-ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego ( dokumentacja lekarska-akta rentowe).

M. S. 22 marca 2018 r. złożył do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniosek o ustalenie uprawnień do renty z tytułu niezdolności do pracy. W toku postępowania ww. został ostatecznie skierowany na badanie do Komisji Lekarskie ZUS, która w orzeczeniu z 11 czerwca 2018 r. nie stwierdziła u badanego niezdolności do pracy. Wobec powyższego Oddział decyzją z 26 czerwca 2018 r. odmówił ubezpieczonemu prawa do roszczonego świadczenia ( wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, k.1 a. r.; orzeczenie Komisji Lekarskiej z 11 czerwca 2018 r., k.7 a. r.; decyzja odmowna ZUS z 26 czerwca 2018 r., k.8 a. r.).

Decyzją z 20 września 2021 r. organ rentowy przyznał M. S. na stałe prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 12 czerwca 2020 r. (k. 193 – decyzja)

Sąd w toku postępowania, postanowieniem z 14 sierpnia 2018 r. dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów: kardiologa, ortopedy, neurologa celem ustalenia czy odwołujący się jest zdolny czy też całkowicie lub częściowo niezdolny do pracy zarobkowej, ze szczególnym wskazaniem daty powstania tej niezdolności, czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa to na jaki okres, jeżeli nastąpiła zmiana stanu zdrowia ubezpieczonego (poprawa lub pogorszenie) to na czym ona polegała ( postanowienie z 14 sierpnia 2018 r., k.5 a. s.).

W opinii z 25 października 2018 r. biegła sądowa neurolog B. A. stwierdziła, że epizody neurologiczne niedokrwienia mózgu nie skutkowały utrwalonymi następstwami, a po zastosowanym leczeniu objawy prawie całkowicie ustąpiły-nastąpiła wręcz poprawa stanu neurologicznego. Ubezpieczony wymaga kontroli neurologicznej i ewentualnego leczenia poprawiającego krążenie mózgowe, co ewentualnie może sprowadzać czasową niezdolność do pracy w ramach okresowego zwolnienia lekarskiego. Zdaniem biegłej neurolog przy aktualnym stopniu zaawansowania i niewielkim nasileniu objawów, braku istotnych objawów neurologicznych, braku podstaw stwierdzenia u opiniowanego trwałego upośledzenia funkcji organizmu, w tym długotrwałej niezdolności po pracy w rozumieniu rentowym. W ocenie neurologicznej nie stwierdzono niezdolności do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami ubezpieczonego ( opinia biegłej sądowej neurolog B. A., k.17-18 a.s.).

W opinii z 17 października 2018 r. biegły sądowy ortopeda M. G. po analizie przedstawionej dokumentacji, zebranym wywiadzie oraz przeprowadzonym badaniu stwierdził, że ubezpieczony nie utracił zdolności do pracy. Wprawdzie odwołujący zgłaszał dolegliwości bólowe kręgosłupa, a wykonane badania obrazowe uwidaczniają zmiany. Jednak stwierdzone w czasie badania ortopedycznego ograniczenie ruchomości kręgosłupa o około ¼ w żadnym razie nie powoduje jakiegokolwiek ograniczenia możliwości wykonywania pracy umysłowej. Zachowany zakres ruchomości bez obiektywnych objawów zespołu bólowego jest w zupełności wystarczający do wykonywania wcześniejszej pracy. Biegły nie stwierdził ani częściowej ani całkowitej niezdolności do pracy. Przeprowadzone badanie ortopedyczne wykazało ograniczenie ruchomości barku lewego, strony niedominującej po świeżo przebytym urazie. Nawet istotne ograniczenie strony niedominującej także nie ogranicza możliwości świadczenia pracy w charakterze kierownika czy pracownika umysłowego. Pełna sprawność kończyny górnej wiodącej i z zachowaną chwytnością kończyny niedominującej, ale z ograniczeniem ruchów unoszenia i odwodzenia do 1/3 prawidłowego zakresu, jest w zupełności wystarczająca do kontynuacji zatrudnienia. Odwołujący się jest zdolny do pracy zgodnie z kwalifikacjami i umiejętnościami ( opinia biegłego sądowego ortopedy M. G., k.31-33 a.s.).

W opinii z 13 listopada 2018 r. biegły sądowy kardiolog W. S. rozpoznał u odwołującego się chorobę wieńcową stabilną, stan po przebytym zawale mięśnia sercowego (...) ściany przednio-bocznej leczony angioplastyką tętnic wieńcowych z implantacją stentów DES (P. pnia (...), P. (...), P. (...)) powikłany około proceduralnym udarem wobrębie pnia mózgu (24 grudnia 2016 r.), stan po angioplastyce prawej tętnicy wieńcowej ( (...)) z założeniem stentu DES (25 stycznia 2017 r.), nadciśnienie tętnicze, hiperlipidemię, nieprawidłową glikemię na czczo, astmę oskrzelową, kamicę nerkową, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa i otyłość. Współistniejące nadciśnienie tętnicze i hiperlipidemia przyczyniły się do rozwoju zmian miażdżycowych w tętnicach wieńcowych. Przeprowadzone leczenie inwazyjne (angioplastyka i stentowanie) skutecznie przywróciło prawidłowe przepływy w tętnicach wieńcowych i obecnie zapisy EKG nie wykazały cech niedokrwienia mięśnia serca. Badany wymaga stałego leczenia hipotensyjnego i hipolipemizującego dla zapobieżenia postępowi choroby. Stwierdzone schorzenia nie doprowadziły do takiego stopnia uszkodzenia serca, który sprowadzałby u ubezpieczonego niezdolność do pracy. Nie stwierdzono aktualnie objawów niewydolności wieńcowej. Nie występują zaburzenia rytmu serca ani cechy niewydolności krążenia. Biegły kardiolog nie stwierdził u ubezpieczonego niezdolności do pracy z przyczyn kardiologicznych ( opinia biegłego sądowego kardiologa W. S., k.62-63 a.s.).

W opinii uzupełniającej z 7 marca 2019 r. biegły sądowy W. S. wyjaśnił, że opinia z 13 listopada 2018 r. była wystawiona na podstawie badania fizykalnego i na podstawie analizy dokumentacji zawartej w aktach sprawy. Biegły wyjaśnił, że badanie lekarskie w ambulatorium składa się z badania podmiotowego (wywiad lub inaczej anamneza) i badania przedmiotowego, które polega na oglądaniu, badaniu palpacyjnym, opłukiwaniu i osłuchiwaniu. Nie jest rolą biegłego, w czasie takiego badania, przeprowadzanie całego procesu diagnostycznego za pomocą wyszukanych metod diagnostycznych. Temu celowi służą wyniki badań dodatkowych, które są zawarte w dokumentacji medycznej i które potwierdzają lub wykluczają podejrzewane choroby. Biegły podważył stanowisko odwołującego, że objaw C. lub G. daje wgląd w funkcję lub w strukturę wątroby lub nerek. Znaczenie wspomnianych objawów wymaga wiedzy z zakresu symptomatologii chorób przewodu pokarmowego i chorób nerek. Biegły podtrzymał opinię z 13 listopada 2018 r. o braku niezdolności do pracy ubezpieczonego z przyczyn kardiologicznych ( opinia uzupełniająca biegłego sądowego kardiologa W. S., k.98 a.s.).

W opinii z 17 września 2019 r. biegły sądowy okulista R. S. po zapoznaniu się z aktami sprawy i dokumentacją oraz po zbadaniu wnioskodawcy stwierdził prawidłową ostrość wzroku do dali i bliży z zastosowaniem odpowiedniej korekcji okularowej do dali w oku prawym ze względu na typową związaną, związaną z wiekiem odwołującego się nadwzroczność (tzw. starowzroczność). Stan ten wymaga używania korekcji okularowej zwłaszcza do pracy z bliska i czytania. Biegły wskazał, że do wydania opinii okulistycznej niezbędne jest wykonanie i okazanie aktualnego pola widzenia obu oczu ( opinia biegłego sądowego okulisty R. S., k.127 a.s.).

W opinii uzupełniającej z 15 czerwca 2020 r. biegły sądowy R. S. po ponownym zapoznaniu się ze sprawą, a zwłaszcza z przedstawionym przez odwołującego się wynikiem badania pola widzenia z 22 marca 2020 r. stwierdził, że zmiany w polu widzenia obu oczu są charakterystyczne dla tzw. połowicznego niedowidzenia prawostronnego. Wynik pola widzenia wskazuje na ubytek obwodowego pola widzenia od strony skroni w oku prawym z zachowanym obszarem pola centralnego do około 10°-20° i prawidłową granicą pola od strony nosowej. W oku lewym pole było prawidłowe z niewielkim ograniczeniem os strony nosowej do około 30°. Zmiany w polu widzenia nie były duże i wynikały z uszkodzeń neuronalnej drogi wzrokowej w obrębie centralnego układu nerwowego po przebytym udarze naczyniowym. Pole widzenia w ciągu ostatnich trzech lat uległo poprawie. Mając na uwadze prawidłową ostrość wzroku do dali i bliży w obu oczach oraz brak konkretnych kwalifikacji zawodowych odwołującego się z uwzględnieniem opisanych zmian w polu widzenia, biegły nie stwierdził, aby ubezpieczony z powodów okulistycznych był osobą niezdolną do wykonywania pracy, nawet w zakresie częściowym ( opinia biegłego sądowego okulisty R. S., k.148 a.s.).

Postanowieniem z 30 czerwca 2021 r. sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu medycyny pracy na okoliczność ustalenia czy M. S. jest niezdolny do pracy częściowo lub całkowicie, czy niezdolność ta ma charakter trwały czy okresowy, a jeśli okresowy jaki jest przewidywany czas jej trwania ( postanowienie z 30 czerwca 2021 r., k.181 a.s.).

W opinii z 25 listopada 2022 r. biegła sądowa z zakresu medycyny pracy D. S. rozpoznała u odwołującego się stabilną chorobę wieńcową, stan po przebytym zawale serca (...) ściany przednio-bocznej leczonej angioplastyką w (...) z założeniem stentu DES, stan po jednoczasowej angioplastyce w GO z założeniem stentu DES i z okołoproceduralnym udarem w obrębie pnia mózgu 24 grudnia 2016 r.; stan po angioplastyce w (...) z założeniem stentu DES 24 stycznia 2017 r.; nadciśnienie tętnicze, astmę oskrzelową, kamicę nerkową obustronną, chorobę zwyrodnieniową stawów i kręgosłupa, stan po urazie barku lewego w 2018 r., zawężenie pola widzenia o typie niedowidzenia połowiczego prawostronnego wynikającego z uszkodzenia z obrębie lewej strony lewej strony centralnego układu nerwowego po przebytym udarze mózgu, starczowzroczność, dnę moczanową, hiperlipidemię, nieprawidłową glikemię na czczo, otyłość, zaburzenia afektywne dwubiegunowe, zaburzenia poznawcze o charakterze otępienia w stopniu lekkim na podłożu naczyniopochodnym. Ubezpieczony ma ograniczenie pola widzenia, zachwiania równowagi. Ma zakazane prowadzenie samochodu. Nie jeździ na rowerze. Przedmiotowo ubezpieczony ma istotne spowolnienie psychoruchowe i zaniki pamięci. Stwierdzono obrzęki wokół kostek i do 1/3 podudzia. Na podudziach zmiany wypryskowo-grudkowe zapalne pojedyncze. Ubezpieczony ze stopniowym pogorszeniem sprawności organizmu z niższą tolerancją wysiłku, spadkiem EF po leczeniu zabiegowym z pięcioma stentami z obszarami hipokinezy segmentalnej, pogorszenie funkcji umysłowych z istotnym spowolnieniem, z obrzękami kk dolnych mimo leczenia T. i objawami bronchospastyczanymi w płucach. Postępujący wieloletni przebieg nie rokuje poprawy. Stwierdzono naruszenie układu krążenia. Wymienione dysfunkcje naruszają sprawność organizmu w stopniu średnim i powodują utratę zdolności do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji. Naruszona sprawność organizmu ma charakter przewlekły, bez przewidywanej poprawy. Orzeczono częściową niezdolność do pracy na stałe od daty badania echokardiologicznego z obniżoną EF i przerostem serca, tj. od 21 stycznia 2020 r. ( opinia biegłej sądowej z zakresu medycyny pracy D. S., k.219-226 a.s.).

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o zebrane w sprawie dokumenty, w tym dokumentację medyczną M. S., konieczną w procesie opiniowania przez biegłych sądowych oraz dokumenty obrazujące przebieg postępowania przed organem rentowym. Zostały one ocenione jako wiarygodne, ponieważ ich treść oraz forma nie budziła zastrzeżeń.

Ustalając stan faktyczny, sąd oparł się również na opiniach sporządzonych przez biegłych sądowych: kardiologa W. S., neurologa B. A., ortopedę M. G., okulistę R. S. i specjalistę z zakresu medycyny pracy D. S.. Wskazane opinie zostały sporządzone w sposób rzetelny i fachowy, z uwzględnieniem dostępnej w sprawie dokumentacji medycznej ubezpieczonego oraz po przeprowadzeniu badań. Ponadto prezentowane przez biegłych wnioski dotyczące braku niezdolności do pracy, mają charakter stanowczy i jednoznaczny, a poza tym zostały wyczerpująco uzasadnione oraz są spójne.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie było nieuzasadnione.

Rozpoznanie sprawy nastąpiło na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 148 ¹ § 1 k.p.c. (Dz. U. z 2021 r., poz. 11), który przewiduje, że sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, Sąd uzna – mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych – że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. W przedmiotowej sprawie okoliczności istotne w sprawie zostały wyjaśnione i ostatecznie ustalone poprzez dowody przeprowadzone na posiedzeniu niejawnym. Nie było więc potrzeby wyznaczania rozprawy, tym bardziej że strony o to nie wnosiły. W tych okolicznościach Sąd na podstawie powołanego przepisu ocenił, że wyznaczenie rozprawy nie jest konieczne, co w konsekwencji pozwoliło na rozpoznanie sprawy i wydanie rozstrzygnięcia na posiedzeniu niejawnym.

Dokonując rozważań dotyczących zasadności odwołania, w pierwszej kolejności wskazać należy, że renta z tytułu niezdolności do pracy może być przyznana ubezpieczonemu, który spełnia łącznie przesłanki określone w art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( tekst jedn. Dz. U. z 2022r., poz. 504, dalej jako ustawa emerytalna), a więc:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12 albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów,

4)  nie ma ustalonego prawa do emerytury z Funduszu lub nie spełnia warunków do jej uzyskania.

Pierwsza z przesłanek, a więc niezdolność do pracy, jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy emerytalnej). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej) (por. wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 stycznia 2004 r., II UK 222/03).

Przepis art. 12 ustawy emerytalnej rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 ww. przepisu, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 8 grudnia 2000 r., II UKN 134/00 i z dnia 7 września 1979 r., II URN 111/79). Dokonując analizy pojęcia „całkowita niezdolność do pracy" należy brać pod uwagę zarówno kryterium biologiczne (stan organizmu dotkniętego schorzeniami naruszającymi jego sprawność w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do jakiejkolwiek pracy), jak i ekonomiczne (całkowita utrata zdolności do zarobkowania wykonywaniem jakiejkolwiek pracy). Osobą całkowicie niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 2 ustawy emerytalnej jest więc osoba, która spełniła obydwa te kryteria, czyli jest dotknięta upośledzeniem zarówno biologicznym, jak i ekonomicznym (por. wyrok Sądu Najwyższego z 21 grudnia 2004 r., I UK 28/04). Z kolei wyjaśnienie częściowej niezdolności do pracy i treści pojęcia „pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji” wymaga uwzględnienia zarówno kwalifikacji formalnych (czyli zakresu i rodzaju przygotowania zawodowego udokumentowanego świadectwami, dyplomami, zaświadczeniami), jak i kwalifikacji rzeczywistych (czyli wiedzy i umiejętności faktycznych, wynikających ze zdobytego doświadczenia zawodowego) ( por. wyrok Sądu Najwyższego z 15 września 2006 r., I UK 103/06). Dopiero zatem zmiana zawodu w ramach posiadanych kwalifikacji i brak rokowań odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu dają podstawę do przyznania renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy (por. wyroki Sądu Najwyższego: z 13 października 2009 r., II UK 106/09, z dnia 8 maja 2008 r., I UK 356/07, z 11 stycznia 2007 r., II UK 156/06 i z dnia 25 listopada 1998 r., II UKN 326/98). Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 lutego 2006 r. ( I PK 153/05) częściowej niezdolności do pracy, polegającej na utracie w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, nie wyklucza możliwość podjęcia przez ubezpieczonego pracy niżej kwalifikowanej. Ubezpieczony, który jest częściowo niezdolny do pracy może być jednocześnie z samej definicji zdolny do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami w nieznacznym stopniu. Tak samo, gdy ubezpieczony wykonuje pracę, która nie jest zgodna z posiadanymi kwalifikacjami, a już na pewno, gdy jest pracą poniżej poziomu posiadanych kwalifikacji. Aktualny jest zatem pogląd o konieczności ujmowania łącznie aspektu medycznego i ekonomicznego niezdolności do pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r., sygn. akt II UKN 675/98).

W orzecznictwie przyjmuje się również (por. wyroki Sądu Najwyższego: z 20 sierpnia 2003r., II UK 11/03 oraz z 5 lipca 2005 r., I UK 222/04), że decydującą dla stwierdzenia niezdolności do pracy jest utrata możliwości wykonywania pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu przy braku rokowania odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Gdy więc biologiczny stan kalectwa lub choroba, nie powodują naruszenia sprawności organizmu w stopniu mającym wpływ na zdolność do pracy dotychczas wykonywanej lub innej mieszczącej się w ramach posiadanych lub możliwych do uzyskania kwalifikacji, to brak prawa do tego świadczenia. Prawa tego nie można w szczególności wywodzić z przewidzianych w art. 13 ustawy emerytalnej przesłanek, a więc: stopnia naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwości wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowości przekwalifikowania zawodowego, przy wzięciu pod uwagę rodzaju i charakteru dotychczas wykonywanej pracy, poziomu wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych, bowiem odnoszą się one tylko do ustalania stopnia lub trwałości niezdolności do pracy. Są więc bez znaczenia, jeżeli aspekt biologiczny (medyczny) wskazuje na zachowanie zdolności do pracy. Obiektywna możliwość podjęcia dotychczasowego lub innego zatrudnienia, zgodnie z poziomem kwalifikacji, wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych może być brana pod uwagę tylko wówczas, gdy ubiegający się o rentę jest niezdolny do pracy z medycznego punktu widzenia, gdyż oba te aspekty muszą występować łącznie ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999r., sygn. akt II UKN 675/98). O niezdolności do pracy nie decyduje więc niemożność podjęcia innej pracy warunkowana wiekiem, poziomem wykształcenia i predyspozycjami psychofizycznymi, lecz koniunkcja niezdolności do pracy z niezdolnością do przekwalifikowania się do innego zawodu.

Ocena niezdolności do pracy w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania zatrudnienia wymaga wiadomości specjalnych. W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dotyczących prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, do dokonywania ustaleń w zakresie oceny stopnia zaawansowania chorób oraz ich wpływu na stan czynnościowy organizmu, uprawnione są osoby posiadające fachową wiedzę medyczną, a zatem okoliczności tych można dowodzić tylko przez dowód z opinii biegłych sądowych, zgodnie z treścią art. 278 k.p.c. Opinia biegłego ma na celu ułatwienie Sądowi należytej oceny zebranego materiału dowodowego wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Dlatego też opinie sądowo - lekarskie sporządzone w sprawie przez lekarzy specjalistów, mają zasadniczy walor dowodowy dla oceny schorzeń wnioskodawcy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 11 lutego 2016r., III AUa 1609/15).

Badając istnienie analizowanej, a w przedmiotowej sprawie spornej przesłanki warunkującej przyznanie ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, sąd oparł się na specjalistycznej wiedzy biegłych lekarzy, którzy wykluczyli istnienie u odwołującego niezdolności do pracy przez styczniem 2020 r. Mając na uwadze, że wniosek odwołującego się pochodził z 22 marca 2018 r., na tę właśnie datę sąd ustalał stan zdrowia odwołującego się. Biegli opiniujący w sprawie wykluczyli istnienie niezdolności do pracy w dacie złożenia wniosku, zaś biegła z zakresu medycyny pracy wskazał, że odwołujący się był zdolny do pracy do stycznia 2020 r.

Okoliczność ta skutkowała oddaleniem odwołania na podstawie art. 477 (14) § 1 k.p.c.

O kosztach orzeczono na zasadzie odpowiedzialności za wynik procesu wskazanej w art. 98 k.p.c. w zw. z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.