Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 732 / 22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 4 sierpnia 2022 r. w sprawie II K 624 / 21

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

-

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

I.  obrazy prawa materialnego, tj.:

a) art. 11 § 2 kk,

b) art. 60 § 2 pkt 2 kk;

II.  zarzutu natury procesowej:

a) bezwzględnej przyczyny odwoławczej z art. 439 § 1 pkt 7 kpk, alternatywnie obrazy prawa procesowego, mogących mieć wpływ na treść wyroku, tj. art. 413 § 1 pkt 4 i 5 kpk oraz § 2 pkt 1 kpk w zw. z art. 418 kpk;

b) obrazy prawa procesowego, mogących mieć wpływ na treść wyroku, tj. 424 § 1 pkt 1 kpk;

c) obrazy prawa procesowego, mogących mieć wpływ na treść wyroku, tj. art. 4 kpk w zw. z art. 170 1 pkt 5 kpk;

III.  faktycznych mogących mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku;

IV.  rażącej surowości wymierzonej oskarżonemu kary.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. Ia.

Podzielić należy argumentację skarżących w zakresie, w jakim podnoszą, że z obrazą art. 11 § 2 kk zarzucone oskarżonemu zachowanie ocenione zostało w kategorii dwóch odrębnych czynów, z których jeden wyczerpywać miał dyspozycję art. 177 § 2 kk w zw. z art. 178 § 1 kk, drugi zaś art. 178a § 4 kk. Tego rodzaju zabieg jawiłby się w ocenie sądu odwoławczego jako uprawniony, gdyby sprawca, zanim spowodował wypadek drogowy, pokonał znaczny odcinek drogi publicznej poruszając się po niej pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości, gdy od momentu rozpoczęcia jazdy w takim stanie, do zdarzenia drogowego kwalifikowanego jako wypadek, upłynął znaczący odcinek czasowy. Jeżeli jednak do wypadku dochodzi praktycznie zaraz po tym, jak sprawca wprowadził swój pojazd do ruchu po drodze publicznej, to nie ma racjonalnych przesłanek ku temu, by w ramach takiego zdarzenia, które cechuje się zwartością miejsca, czasu i czynności wykonawczych, oceniać w kategoriach dwóch odrębnych czynów. Mając to na względzie zauważyć należało, że do spowodowania przez oskarżonego wypadku doszło po ujechaniu przez niego zaledwie ok. 200 – metrowego odcinka drogi, co zważywszy na prędkość, do jakiej S. G. rozruszał kierowany przez siebie samochód, mogło zająć kilka, maksymalnie kilkanaście sekund. W tym stanie rzeczy przyjęcie całego inkryminowanego oskarżonemu zachowania w kategoriach jednego czynu, wyczerpującego jednocześnie ( kumulatywnie ) znamiona występu z art. 178a § 4 kk oraz art. 177 § 2 kk w zw. z art. 178 § 1 kk, jawi się jako uprawnione. Zasadność przyjęcia kumulatywnej kwalifikacji dla tego rodzaju zachowań wybrzmiewa min. z uzasadnienia wyroku SN z dnia 1 października 2014 r. ( II KK 178 / 14 ), w którym słusznie odnotowano, iż w przepisach 177 § 1 kk w zw. art. 178 § 1 kk nie sposób znaleźć określenia kwalifikującego sprawcę przestępstwa jako „ prowadzącego pojazd mechaniczny ”, skoro sprawcą przestępstwa wypadku komunikacyjnego może być przecież każdy jego uczestnik, a zatem przepis 178a § 1 kk określający podmiot przestępstwa w nim opisanego węziej niż w przypadku przestępstwa 177 § 1 lub 2 kk, tj. jako osoby prowadzące pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, nie zostaje wyłączony (skonsumowany) ani przez przepis 177 § 1 i 2 kk, ani tym bardziej przez 178 § 1 kk kk, który nie określa przecież odrębnego typu czynu zabronionego, a jedynie stanowi okoliczność zaostrzającą odpowiedzialność karną. Tego rodzaju rozumowanie zyskuje dodatkową argumentację, gdy w grę wchodzi kwalifikowany typ występku z art. 178a kk, tj. z art. 178a § 4 kk, skoro zawiera on dodatkowe, nie przewidziane przez art. 177 § 2 kk i art. 178 § 1 kk znamię w postaci uprzedniej karalności sprawcy za kierowania samochodem mechanicznym po drodze publicznej w stanie nietrzeźwości.

Ad. Ib

Zarzut obrazy prawa materialnego może być skutecznie postawiony jedynie w wypadku naruszenia przepisu o charakterze stanowczym, zawierającym niezrealizowany w zaskarżonym orzeczeniu nakaz lub pominięty zakaz. Takiego charakteru nie ma przepis art. 60 § 2 pkt 2 kpk, który przewiduje adresowaną do sądu możliwość fakultatywnego zastosowania instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary z powodów w tym przepisie wskazanych. Skoro wiec przepis ten przewiduje jedynie możliwość ( a nie obligatoryjność ) zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary, zatem skorzystanie ( lub nie ) przez sąd z takiej możliwości, jakkolwiek może stać się przedmiotem zarzutu rażącej niewspółmierności kary, to już nie obrazy prawa materialnego. W związku z powyższym do argumentacji, która została przez obrońców podniesiona na użytek wykazania zarzutu zakwalifikowanego w kategoriach obrazy art. 60 § 2 pkt 2 kk, sąd odwoławczy odniesie się w dalszej części uzasadnienia, poświęconej zarzutom rażącej surowości wymierzonej oskarżonemu kary.

Ad. IIa

Nie kwestionując istnienia uchybień, do jakich skarżący się w ramach tego zarzutu odwołują, sąd odwoławczy nie podziela ich wniosku, iż należało je oceniać w kategorii tzw. bezwzględnej przyczyny odwoławczej, o jakiej mowa w art. 439 § 1 pkt 7 kpk, tj. w postaci sprzeczności w treści orzeczenia, uniemożliwiającej jego wykonanie. W istocie bowiem zaistniała sprzeczność pomiędzy tym, co sąd I instancji ogłosił jako wyrok, a tym, co ujął w pisemnej jego postaci. Ogłaszając bowiem wyrok, bezpośrednio przed odczytaniem zapisów zawartych w jego sentencji, sąd użył zwrotu „ oskarżonego jak w akcie oskarżenia ”, by po chwili wygłosić, iż „ oskarżonego S. G. uznaje za winnego popełnienia obu zarzuconych mu czynów ”. Gdyby zatem za orzeczenie przyjmować to, co sąd ogłosił, należałoby uznać, iż zawarty w sentencji zwrot o przypisaniu oskarżonemu „ zarzuconych ” czynów odnosi się do takiej ich postaci, jaka ujęta została w akcie oskarżenia. Jednakże w samym już dokumencie, a ściślej w jego komparycji, postać zarzucanych czynów opisana została w sposób istotnie odmienny, jeśli przyjąć za punkt odniesienia to, co faktycznie ujęto w akcie oskarżenia. Odmienności te wyrażają się – co słusznie eksponują skarżący – głównie tym, iż opisy obu zarzuconych oskarżonemu czynów, jakie widnieją w komparycji wyroku, inaczej niż te ujęte w akcie oskarżenia, nie zawierają treści świadczących o ich popełnieniu przez S. G. pod wpływem środków odurzających ( na marginesie, z aktu oskarżenia wywieźć ów stan dałoby się jedynie z przywołania w nim poziomu stężenia przynajmniej jednego z tych środków, podczas gdy jego część opisowa operuje pojęciem „ stanu po użyciu środków ”, co de facto jest znamieniem wykroczenia z art. 87 § 1 kw, a nie przestępstwa z art. 178a kk, czy też okoliczności zaostrzającej odpowiedzialność karną, do jakiej odwołuje się art. 178 kk ). W konsekwencji stwierdzić należy, iż wskutek wadliwej redakcji pisemnej postaci wyroku ( w jej komparycji jako zarzucone czyny wpisano nie taką ich postać, jaka rzeczywiście wybrzmiewa z aktu oskarżenia, lecz taką, jaką pierwotnie przydano im w postanowieniu o przedstawieniu zarzutów, zanim organy ścigania uzyskały wyniki badań toksykologicznych ) rzeczywiście zaistniała sprzeczność, ale nie wewnątrz wyroku, ale pomiędzy tym, co sąd ogłosił jako wyrok, a tym, co ujął w pisemnej jego formie. W piśmiennictwie z zakresu prawa karnego procesowego ( por. komentarz do art. 439 kpk w: D. Świecki ( red. ) Kodeks postępowania karnego. Tom II. Komentarz zaktualizowany; LEX el. oraz piśmiennictwo tam przywoływane na poparcie tej tezy ) zasadnie się jednak podnosi, że tego rodzaju sytuacje procesowe wymykają się spod możliwości ich oceny w kategoriach bezwzględnej przyczyny odwoławczej, o jakiej mowa w art. 439 § 1 pkt 7 kpk. Na użytek słuszności tego poglądu trafnie wskazuje się, że „ (…) że wynikający z art. 412 kpk obowiązek sporządzenia wyroku na piśmie, a także wymóg pisemnego zapisu treści postanowienia w protokole, gdy wydawane jest ono ustnie ( art. 148 § 1 kpk ), a w innych wypadkach sporządzenie go na piśmie, ma charakter gwarancyjny, gdyż nie tylko umożliwia przeprowadzenie kontroli instancyjnej wydanego orzeczenia, ale także wzmacnia bezpieczeństwo prawne i zaufanie do organów państwa. Z tego powodu w obrocie prawnym funkcjonuje pisemna forma orzeczenia i ona podlega wykonaniu. W wypadku więc sprzeczności pomiędzy orzeczeniem sporządzonym na piśmie a ustnym jego ogłoszeniem może zostać skorygowana tylko forma pisemna orzeczenia w drodze środków odwoławczych, gdyż sama ustna forma orzeczenia nie może być przedmiotem zaskarżenia. Rozbieżność taka może natomiast świadczyć o tym, że pisemna treść orzeczenia nie jest zgodna z przebiegiem narady i podjętą na niej decyzją, co stanowi naruszenie przepisów procesowych ”. Uwzględniając powyższe, przedmiotem kontroli odwoławczej, przeprowadzonej wprawdzie w granicach faktycznych zarzutów, były jednak czyny w postaci przypisanej oskarżonemu w pisemnej postaci wyroku. Sąd odwoławczy rozważał, czy opisanej wyżej nieprawidłowości nie oceniać w kategoriach tzw. oczywistej omyłki pisarskiej podczas redagowania pisemnej formy wyroku, a ściślej, jej komparycji. Taką możliwość należało jednak wykluczyć mając na uwadze, że na taką omyłkę sąd I instancji się nie powoływał, jak i uwzględniwszy lekturę pisemnego uzasadnienia tego wyroku. W nim bowiem, a zwłaszcza w tej części formularza, która przeznaczona jest na przedstawienie czynu ( czynów ) przypisanych oskarżonemu, jak i udowodnionych faktów, sąd I instancji ponownie opisy czynów przypisanych ujmował w sposób tożsamy, jak w komparycji wyroku. Również w dalszej części tego uzasadnienia sąd I instancji nie odnosił się do tego, jakoby oskarżony w czasie będących przedmiotem osądu zdarzeń znajdował się pod wpływem środków odurzających – takowe ustalenia nie wybrzmiewają z uzasadnienia. To zaś oznacza, że ani w pisemnej postaci zaskarżonego wyroku, ani w jego pisemnym uzasadnieniu nie przypisano oskarżonemu, by w ramach któregokolwiek z przypisanych czynów znajdował się pod wpływem takich środków. W konsekwencji, na użytek rozpoznania wniesionych apelacji, jeśli chodzi o odkodowanie zbioru faktów i okoliczności składających się na przypisane oskarżonemu czyny – za punkt odniesienia należało przyjmować to, co zawarte zostało w komparycji pisemnej postaci wyroku oraz w treści korespondującego z nim pisemnego uzasadnienia. Naturalną konsekwencją tego stanu rzeczy było uznanie, iż sąd I instancji nie ustalił i nie przypisał oskarżonemu, by podczas któregokolwiek z przypisanych czynów znajdował się pod wpływem środków odurzających. Mając zaś na uwadze, że wyrok w tej materii na niekorzyść oskarżonego zaskarżony nie został, sąd odwoławczy, przypisując oskarżonemu czyn finalnie mu przypisany, ustalenia takiego nie mógł już i nie brał pod uwagę. Sama zaś wątpliwość, czy finalnie oskarżonemu przypisano to, co sąd I instancji ogłosił podczas publikacji wyroku, czy to, co wynikało z jego treści pisemnej, została usunięta wskutek ponownego ukształtowania opisu i kwalifikacji prawnej zachowania oskarżonego w wyroku sądu odwoławczego.

Ad. II b, IIc

Wobec – z powodów wyżej opisanych – konieczności pominięcia w ramach ustaleń faktycznych kwestii znajdowania się oskarżonego w stanie pod wpływem środka odurzającego, omawianie zarzutów do tego nawiązujących uznać należy za bezprzedmiotowe w rozumieniu art. 436 kpk. Niezależnie od tego nadmienić należy, iż oskarżonemu nie zarzucono i nie przypisano kolejnej okoliczności obciążającej, o jakiej mowa w art. 178 § 1 kk, w postaci oddalenia się z miejsca wypadku, zatem prowadzenie postępowania dowodowego z tym się wiążącego, a zwłaszcza na użytek badania przyczyn i następstw ewentualnego splątania świadomości oskarżonego po wypadku, jawiło się jako bezcelowe. Wskazać też trzeba, że przepis art. 424 kpk, odnoszący się do wymaganych treści uzasadnienia wyroków pierwszoinstancyjnych, nie nakłada na sąduy orzekające w I instancji obowiązku ponownego wyjaśniania przyczyn oddalania wniosków dowodowych.

Ad zarzutów z punktów III oraz IV

Zarzuty te w istocie koncentrowały się na wykazywaniu okoliczności, których istnienie i należyte uwzględnienie winno prowadzić do wniosku o rażącej surowości wymierzonych oskarżonemu kar. Jakkolwiek – wobec odmiennego zakwalifikowania zachowania oskarżonego, a w konsekwencji także swoistego wymierzenia „ nowej ” kary w miejsce kar dotąd orzeczonych – zaistniała konieczność równoczesnego jej uzasadnienia, odnosząc się już do tych kwestii łącznie zasygnalizować należy, że skarżący przeszacowują rangę i znaczenie okoliczności podnoszonych przez siebie, nie zauważając lub bagatelizując wielość i charakter tych, które wybrzmiewały dla oskarżonego w sposób dalece obciążający. W pierwszej kolejności zwrócić należy uwagę na uprzednią karalność oskarżonego za przestępstwo z art. 178a § 1 kk w związku z kierowaniem samochodem po drodze publicznej w stanie nietrzeźwości. Pomimo, że od skazania za nie upłynął bardzo krótki okres czasu, S. G. tożsamego zachowania dopuścił się ponownie. Z przeprowadzonych badań wynika przy tym, że dopuszczalny próg trzeźwości, powyżej którego ustawodawca kierowanie samochodem po drodze publicznej traktuje w kategoriach przestępstwa, oskarżony przekroczył nie w stopniu niewielkim, lecz aż ponad trzykrotnym. Znajdując się pod jego wpływem, w prostej, nieskomplikowanej sytuacji drogowej, nie wymuszonej warunkami ruchu, wskutek nienależytej obserwacji drogi, na doskonale znanym – bo przydomowym jej odcinku – poruszał się z prędkością, która podczas pokonywania łuku nie dawała możliwości utrzymania w obrębie pasa przeznaczonego dla jego kierunku jazdy. Jak zaznaczono, przebieg drogi w pobliżu miejsca wypadku był oskarżonemu doskonale znany, wobec czego zdawał sobie sprawę z tego, że znajdując się w stanie istotnie obniżonych możliwości psychomotorycznych w związku z wysokim stopniem nietrzeźwości, poruszając się z taką prędkością, na łuku tym nie utrzyma się w obrębie własnego pasa. Następstwem wypadku były rozległe i wielonarządowe obrażenia ciała i rozstrój zdrowia pokrzywdzonego, który mimo długotrwałego leczenia i kosztownej rehabilitacji, nie powrócił ( a nawet istotnie się nie zbliżył ) do stanu zdrowia sprzed wypadku. Skarżący, starając się na użytek skorzystania z możliwości nadzwyczajnego złagodzenia kary podnosić okoliczność pojednania się z pokrzywdzonym pomija, że do pojednania takiego nie doszło ( por. stanowcze oświadczenie pokrzywdzonego na rozprawie przed sądem I instancji ). Na korzyść sąd odwoławczy poczytał więc jedynie, iż oskarżony rzeczywiście wyrażał skruchę w związku z tym, co się stało, deklarował wolę pojednania z pokrzywdzonym podejmowanie starań w kierunku wywiązania się z prawnego obowiązku finansowego zadośćuczynienia pokrzywdzonemu. Okoliczności te, łącznie z podjęciem terapii alkoholowej, nie mają jednak aż takiej wymowy – gdy zestawić je z tymi działającymi w kierunku przeciwnym – by domagać się kary postulowanej przez skarżących, a zwłaszcza zastosowania instytucji nadzwyczajnego jej złagodzenia. Stany i problemy emocjonalne, jakich ludzie doświadczają w związku z przeżywaniem choroby i śmierci osoby najbliższej ( w przypadku oskarżonego, jego żony ), nie uzasadniają i nie usprawiedliwiają dopuszczenia się zachowań, które do podobnych następstw mogą doprowadzić innych ludzi. Nie trzeba przypominać i wyjaśniać, jakie cierpienia i dolegliwości towarzyszą ofiarom wypadków drogowych oraz członkom ich rodzin w związku ze śmiercią, chorobą lub kalectwem, będących następstwami wypadków sprokurowanych przez nietrzeźwych kierowców. Popadnięcie w uzależnienie alkoholowe nie może determinować i usprawiedliwiać zachowań krzywdzących innych ludzi. Z kolei to, że oskarżony w związku z koniecznością odbycia kary będzie ograniczony w możliwościach zarządzania prowadzonej dotąd, zatrudniającej wiele osób, firmy, jest wyłączną i naturalną konsekwencją jego nieodpowiedzialnego zachowania. Oskarżony winien sobie był zdawać z tego sprawę zanim nietrzeźwy wsiadł do samochodu i wyjechał nim na drogę publiczną, a tym bardziej, gdy weźmie się pod uwagę, że swoiste pierwsze ostrzeżenie już uprzednio otrzymał w związku z poprzednim skazaniem za kierowanie pojazdem samochodem w stanie nietrzeźwości. Na niższy wymiar kary – przyjmując za punkt odniesienia karę łączną orzeczoną zaskarżonym wyrokiem – wpłynął fakt częściowego zadośćuczynienia pokrzywdzonemu za doznaną krzywdę.

Opierając się o te same okoliczności, sąd odwoławczy orzekł o dożywotnim zakazie prowadzenia przez oskarżonego pojazdów mechanicznych, traktując go jako osobę, która już po raz drugi, tym razem niestety już „ namacalny ”, dała dowód tego, że stanowi realne zagrożenie dla zdrowia i życia innych uczestników ruchu.

Okoliczności przedstawione powyżej, jak również te wybrzmiewające z uzasadnienia sądu I instancji, uzasadniały orzeczenie świadczenia pieniężnego i nawiązki na takim samym poziomie, jaki wynikłe z zaskarżonego wyroku.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez złagodzenie kary

o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

z powodów wyżej opisanych

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

rozstrzygnięcia o kosztach procesu

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

brak podstaw do korygowania tych rozstrzygnięć

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

omówiono powyżej

Zwięźle o powodach zmiany

omówiono powyżej

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt III

Mając na uwadze, iż apelacje zostały uwzględnione jedynie częściowo, zaś orzeczenie nadal przybiera postać wyroku skazującego, na podstawie art. 634 kpk w zw. z art. 627 kpk, oskarżonego obciążono kosztami procesu za II instancję.

7.  PODPIS