Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 810/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok łączny Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 15.09.2022 roku wydany w sprawie II K 296/22

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

G. K. (1)

- córka oskarżonego zawiozła matkę pod remizę OSP, by ta wsiadła do zaparkowanego tam pojazdu rodziców i zabrała ze spotkania na sali oskarżonego i widziała moment wsiadania matki do pojazdu rodziców V. (...);

zeznania A. K. (1)

k.141v-142,

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

zeznania A. K. (1);

- za niewiarygodne uznano zeznania świadka A. K. (1), co do okoliczności wymienionych w punkcie 2.1.1.1 (sprawstwo oskarżonego); niewątpliwym jest bowiem, że świadek pojawił się w sprawie dopiero po długim okresie czasu, w szczególności nie był wskazywany przez oskarżonego „na gorąco” w chwili jego zatrzymywania jeszcze na podwórzu, czy w momencie wykonywania czynności z zatrzymanym na terenie Komisariatu; już w tym także miejscu należy podkreślić, że każdy nawet średnio logicznie myślący człowiek – w sytuacji, gdy zostaje niewinnie posądzony o kierowanie pojazdem w stanie nietrzeźwości – jeśli to nie on kierował, lecz inna osoba znajdująca się tuż obok w domu, nieśpiąca pomimo nocnej pory (skoro dopiero co wysiadła z pojazdu), będzie szukał pomocy i wskazywał na tą osobę, mówił o niej, będzie wnosił o jej zawołanie z domu i sprawdzenie co ma do powiedzenia w sprawie;

- drugą natomiast taką osobą – poza małżonką oskarżonego – w oczywisty sposób jest córka A. K. (1); właśnie z tego powodu, uznając za wiarygodne depozycje funkcjonariuszy policji, co do braku możliwości kierowania pojazdem przez inną – aniżeli oskarżony – osobę, zeznań świadka A. K. nie uznano za dowód mogący podważyć ustalenia faktyczne dokonane przez sąd rejonowy,

- na marginesie sąd odwoławczy zauważa także, że nawet ewentualne przyznanie wiarygodności zeznaniom w/w świadka ( podwiozła mamę, nie widziała jak mama kieruje pojazdem) nie sprzeciwiałoby się dokonany ustaleniom w zakresie sprawstwa G. K. – bo jest możliwym, iż pomimo przyjazdu żony pod salę, to jednak oskarżony kierował autem bo: z remizy do domu było bardzo niedaleko, a stan nietrzeźwości nie wykluczał fizycznej możliwości kierowania pojazdem (abstrahując od prawnej niedopuszczalności kierowania pojazdem mechanicznym w takim stanie;

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzuty zawarte w apelacji oskarżonego i jego obrońcy:

1. obrazy prawa procesowego, która miała wpływ na treść wydanego orzeczenia tj.:

- art. 4 kpk i art. 7 kpk poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i niewłaściwą ocenę wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadków M. K. i S. T., co do przebiegu zdarzenia, w szczególności niesłuszne obdarzenie wiarygodnością zeznań policjantów, których zeznania nie były ze sobą spójne, nie były szczegółowe, nie zostały potwierdzone żadnym innym materiałem dowodowym, a nadto pozostają w sprzeczności z zeznaniami pozostałych świadków i wyjaśnieniami G. K. (1);

- art. 410 kpk poprzez pominięcie treści zeznań S. K. oraz wyjaśnień G. K. (1),

- art. 6 kpk (apelacja obrońcy) poprzez rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego i pomimo posiadania przez sąd pierwszej instancji wątpliwości, co do tego, czy oskarżony wysiadał z samochodu czy przy nim stał – uznano jego sprawstwo w zakresie zarzucanego przestępstwa;

2. błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mającego wpływ na jego treść, poprzez niezasadne przyjęcie, iż G. K. (1) prowadził w stanie nietrzeźwości pojazd mechaniczny po drodze publicznej, w sytuacji gdy:

- oskarżony nie został zatrzymany przez policję poruszając się w ruchu lądowym, a w chwili wjazdu radiowozu na posesję podchodził do bramy wjazdowej swojej nieruchomości, natomiast samochód stał zaparkowany ze zgaszonym silnikiem na posesji;

- radiowóz jechał kilkaset metrów za pojazdem oskarżonego, a odległość pomiędzy radiowozem a pojazdem oskarżonego nie pozwalała, także ze względu na porę nocną, na odczytanie numerów rejestracyjnych;

- oskarżony dzwonił do żony jeszcze będąc w radiowozie, a żona odbierając męża z komisariatu nie powiedziała, że oskarżony „się doigrał” (o których to słowach policjantka przypomniała sobie i zeznała dopiero wiele miesięcy po zdarzeniu);

Zarzut zawarty w apelacji obrońcy:

3. obrazy prawa materialnego tj. art. 178 a § 1 kk , poprzez niezasadne uznanie, iż oskarżony wyczerpał dyspozycje tego przepisu, podczas gdy został ujawniony przez policjantów dopiero będąc na własnym podwórzu, które nie jest miejscem, gdzie odbywa się „ruch lądowy” w rozumieniu Kodeksu karnego;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Jako, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych związany ma być, w ocenie skarżących, z uprzednią nieprawidłową oceną zgromadzonych w sprawie dowodów i brakiem uwzględnienia całokształtu sprawy, powyższe zostaną omówione łącznie.

Wbrew twierdzeniom oskarżonego i jego obrońcy, nie sposób zgodzić się z zarzutami w kwestii błędów w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku i mających wpływ na jego treść, albowiem sąd I instancji błędu takiego się nie dopuścił.

W istocie także i zarzut postawiony przez obrońcę, uznany przez niego za przejaw obrazy prawa materialnego (art. 178 a § 1 kk) - pomimo takiego nazewnictwa, w istocie sprowadzał się do zakwestionowania dokonanych ustaleń faktycznych związanych z tym, po jakiej drodze poruszał się oskarżony tj. czy po drodze prowadzącej od remizy do domu jadąc, jak ustalił sąd rejonowy, drogą publiczną przez miejscowość K. z remizy OSP do domu, czy kierując pojazdem ewentualnie tylko na terenie prywatnego, własnego podwórka (nie będącego już miejscem, w którym odbywa się ”ruch lądowy”).

Należy podkreślić, iż zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku nie może sprowadzać się tylko i wyłącznie do samej polemiki z ustaleniami poczynionymi przez Sąd, a wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych powinien dążyć do wykazania konkretnie uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, których miał dopuścił się Sąd przy ocenie zebranego materiału dowodowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach od tych, na których oparł się sąd I instancji, a zwłaszcza tylko na wyjaśnieniach oskarżonego skarżącego wyrok, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych (tak np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 29.10.2010r., II Aka 162/10). Innymi słowy: sama możliwość przeciwstawienia poczynionym przez Sąd ustaleniom odmiennego punktu widzenia, nie stanowi uzasadnienia stwierdzenia, iż Sąd dopuścił się błędów w ustaleniach faktycznych. Przyjmuje się również, iż błąd w ustaleniach faktycznych nie jest zarzutem samodzielnym. W praktyce każdy taki błąd jest bowiem skutkiem naruszenia przepisów postępowania, lecz nie odwrotnie. Jeśli bowiem Sąd przeprowadzi postępowanie, zachowując wszystkie reguły i zasady rzetelnego procesu, nie ma możliwości postawienia mu skutecznie zarzutu poczynienia wadliwych ustaleń faktycznych. Wskazuje to więc, iż błąd w ustaleniach faktycznych jest zawsze wtórny wobec naruszenia przepisów postępowania i stanowi konsekwencję uchybień w procedowaniu.

Sąd Okręgowy zważył, że sąd I instancji nie naruszył w przedmiotowej sprawie w żaden sposób przepisów postępowania, toteż poczynione przez niego ustalenia faktyczne – w oparciu o ujawnione i prawidłowo ocenione dowody, a także nowe dowody przeprowadzone dopiero w toku postępowania odwoławczego – polegają na prawdzie i nie mogą być kwestionowane.

Wbrew twierdzeniom skarżących, zgromadzone w sprawie dowody, oceniane w sposób zgodny z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz logicznego myślenia (art. 7 k.p.k.), dają pełne podstawy do jednoznacznego stwierdzenia, że zachowanie oskarżonego wypełniło znamiona przypisanego mu czynu zabronionego. Przyjęta przez oskarżonego linia obrony nie może się więc ostać, gdyż zebrany i jednoznaczny materiał dowodowy prowadzi do odmiennych wniosków. Oceny tej nie są w stanie skutecznie obalić, czy zmienić argumenty zawarte w apelacjach, związane przede wszystkim z treścią zeznań członków rodziny oskarżonego.

Przede wszystkim nie sposób zgodzić się z apelantami, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do dokonanych przez sąd rejonowy ustaleń w zakresie dopuszczenia się przestępstwa kierowania po drodze publicznej pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości. Brak jest w ocenie sądu odwoławczego zastrzeżeń, co do dokonanej przez sąd Rejonowy oceny zgromadzonych w sprawie dowodów w tym zakresie. Skarżący eksponuje w swojej apelacji przede wszystkim to, iż – w jego mniemaniu - brak jest jakiegokolwiek powodu, dla którego należy dać wiarę zeznaniom policjantów, bo te są niespójne i nieszczegółowe (niepełne). Istotnie, sąd odwoławczy zważył, że wersję oskarżonego wspierały zeznania jego żony, a pośrednio także córki, a nawet po trosze sąsiada, tyle tylko, iż to nie tylko same słowa/zeznania policjantów potwierdzały sprawstwo oskarżonego, ale ich depozycje połączone z brakiem oczywistych i logicznie oczekiwanych zachowań po stronie zatrzymywanego – pozwalały, w kontekście art. 7 kpk wywieść jednoznaczny wniosek, iż wyjaśnieniom oskarżonego i zeznaniom jego żony nie sposób jest dać wiarę. W sprawie mamy do czynienia z zeznaniami świadków-policjantów, którzy przekonująco poinformowali o przyczynach zainteresowania się pojazdem oskarżonego – chodziło o „obce” numery rejestracyjne. Choć także obaj policjanci nie byli w stanie równie szczegółowo opisać wszystkich okoliczności sprawy, to nie mieli oni wątpliwości, iż widzieli pojazd oskarżonego jadący drogą w K., następnie skręcający na podwórze posesji (oskarżonego) w taki sposób, że dochodząc do pojazdu, który już zatrzymał się na podwórzu - oskarżony jeszcze w nim siedział na miejscu kierowcy, bądź wysiadał z tego miejsca – w momencie kiedy dochodzili do pojazdu. Obaj policjanci zeznają tu pewnie i jednoznacznie. M. K. zeznaje także jednoznacznie, iż nie było możliwości, by ktoś wysiadł, czy się przesiadł w owym samochodzie (już po wjechaniu pojazdu na podwórze). Logicznym jest przecież, że skoro policjanci zdecydowali się na kontrolę pojazdu w ruchu, to nie mogli pozwolić, by kierująca nim osoba zdążyła wysiąść i wejść do domu. Ewentualne braki szczegółów, a dokładnie udzielenie przez policjantów odpowiedzi „nie wiem” na pytania obrońcy, dotyczyły kwestii drugorzędnych i nie mających ostatecznie znaczenia dla sprawy (jakość oświetlenia, ilość metrów od bramy do samochodu na podwórzu, czynności przy samym samochodzie, posiadanie dokumentów i kluczyków etc.), które jako mniej istotne dla ujawnienia pijanego kierującego mogły zostać przez policjantów nie zapisane i jako takie nie zapamiętane. Nie jest wcale także tak, jak stara się to wywieść obrońca, że pomiędzy zeznaniami funkcjonariuszy istnieją różnice dotyczące jakich istotnych kwestii, a co najwyżej istnieją wiadomości które zapamiętał jeden z nich, a nie pamięta drugi (druga).

W sprawie także nie mamy do czynienia z sygnalizowaną obrazą art. 5 § 2 kpk , sąd rejonowy nie ustalił bowiem iż oskarżony alko siedział za kierownicą, albo był poza pojazdem (w domyśle gdzieś na podwórzu, może – jak opisał to G. K. w swoim piśmie złożonym do akt – podchodził do bramy wjazdowej, by ją zamknąć), lecz że siedział za kierownicą, bądź właśnie wysiadał z tego miejsca. Jest to tym bardziej zrozumiałe, gdy zważy się, że policjanci zbliżali się do pojazdu idąc na pieszo po podwórzu od drogi (gdzie w okolicach bramy zaparkowali radiowóz), idąc być może jeden a drugim (a nie „jeden obok drugiego”), a zaraz po chwili oskarżony faktycznie z pojazdu wysiadł.

Nie jest to także ustalenie mające znaczenie dla ostatecznej odpowiedzialności G. K.. To bowiem zeznania policjantów i zachowanie samego oskarżonego, ocenione przez pryzmat logicznego rozumowania i życiowego doświadczenia, przeczą wersji, jakoby kierującą pojazdem na spornym odcinku drogi była jego małżonka S. K.. Wywody sądu rejonowy przekonują, można jedynie powtórzyć, że każdy nawet średnio logicznie myślący człowiek (zważywszy na stopień nietrzeźwości G. K.) – w sytuacji, gdy zostaje niewinnie posądzony o kierowanie pojazdem w stanie nietrzeźwości – jeśli to nie on kierował, lecz inna osoba znajdująca się tuż obok w domu, nieśpiąca pomimo nocnej pory (skoro dopiero co wysiadła z pojazdu), będzie się bronił i wskazywał na tą osobę, mówił o niej, będzie wnosił o jej zawołanie z domu, o sprawdzenie tego, co ma do powiedzenia w sprawie. Takich natomiast oczywistych po stronie oskarżonego zachowań zabrakło, a dodatkowo pojawiły się inne okoliczności idealnie wpisujące się w obraz przestępstwa (słowa żony o „doigraniu się” i inne opisane przez sąd rejonowy ).

Nie przekonuje wersja oskarżonego, jakoby mógł być przekonany, że czynności podejmowane wobec niego przez policjantów (w szczególności sprawdzanie stanu jego trzeźwości) mogły mieć związek z inną sprawą dotyczącą poszukiwania osoby, w której ten pomagał policjantom. Badanie stanu nietrzeźwości, w środku nocy, po zatrzymaniu radiowozu za poruszającym się pojazdem - ma się do niej (w/w innej sprawy) po prostu nijak. Podobnie brzmią słowa oskarżonego o tym, iż żaden z policjantów nie informował go, dlaczego zostanie zatrzymany i badany, co do stanu swojej trzeźwości i nie wiedział o przyczynach czynności. Znowu należy podnieść, iż każdy średnio myślący człowiek o takowe przyczyny się zapyta (jeśli nie są one oczywiste), pomijając już to, że funkcjonariusze mają obowiązek poinformowania o przyczynach czynności podejmowanych wobec kierującego pojazdem i jak twierdzą przekazali oskarżonemu taką informację. Tymczasem oskarżony zareagował jedynie w ten sposób, iż po informacji o przyszłym zatrzymaniu mu prawa jazdy żalił się, że prawo jazdy jest mu potrzebne, bo prowadzi działalność.

Sąd odwoławczy zważył, że apelacja ma wybiorczy charakter i przemilcza bardzo istotne okoliczności, podniesione powyżej.

Wymierzona sprawcy kara – represja karna, nie nosi cech rażącej niewspółmierności w rozumieniu art. 438 pkt 4 kpk, albowiem uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy: w społecznym odczuciu nie jawi się jako kara niesprawiedliwa.

Wniosek

- o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego, względnie (alternatywny wniosek oskarżonego) o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego jej rozpoznania przez Sąd I instancji;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

- ze względów wyżej opisanych brak było podstaw do korekt zaskarżonego wyroku w kierunku postulowanym przez apelanta;

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

- wyrok i wszystkie zawarte w nim rozstrzygnięcia;

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

- brak podstaw do korygowania rozstrzygnięć o sprawstwie, winie i karze;

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

punkt 2

Na podstawie art. 636 § 1 kpk obciążono oskarżonego, jako osobę posiadającą dochód całością powstałych w sprawie wydatków za postepowanie odwoławcze (złożyła się nań opłata określona w oparciu o art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych oraz 20 zł. jako ryczałt za doręczenie pism w postępowaniu odwoławczym).

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 15.09.2022 roku w sprawie II K 296/22

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 15.09.2022 roku w sprawie II K 296/22

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana