Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 515/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Bolesławcu z dnia 7 kwietnia 2022 r., sygn. akt II K 1018/20

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---

------------------

-----------------------------------------------

-------------------

----------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---

------------------

-----------------------------------------------

-------------------

----------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

--------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

--------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

  3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1 - z apelacji pełnomocnika interwenienta

I. Wadliwość przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego, która w konsekwencji doprowadziła do poczynienia błędnych ustaleń faktycznych, uczynionych następnie podstawą kwestionowanego orzeczenia, a to:

- naruszenie procedury, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 193 § 1 k.p.k. i art. 201 k.p.k. stosowanych w zw. z art. 113 § 1 k.k.s., w szczególności poprzez brak przeprowadzenia dowodu z opinii innego biegłego, czego zaniechano w wyniku chybionego uznania pisemnej opinii biegłego sądowego R. R., sporządzonej w postępowaniu przygotowawczym oraz uzupełniającej opinii tego samego biegłego, przeprowadzonej przez sąd, za pełną i jasną w sytuacji, gdy biegły ten spornych gier dostępnych na urządzeniach nigdy empirycznie, bezpośrednio nie przebadał – a to z powodu braku aktualnej licencji umożliwiającej uruchomienie programów, którą biegły nie dysponował i o udostępnienie której nigdy do nikogo nie wystąpił, wobec czego biegły nie miał jakichkolwiek postaw do wydania w sprawie wiarygodnej opinii odpowiadającej na postawione mu pytania, albowiem oczywistością jest obiektywny brak możliwości dokonania rzetelnej oceny charakteru gier, w tym pod kątem ich losowości, bez ich uruchomienia i kompleksowego zbadania procesu rozgrywki;

- naruszenie procedury, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 193 § 1 k.p.k. i art. 201 k.p.k., stosowanych w zw. z art. 113 § 1 k.k.s., także poprzez brak przeprowadzenia dowodu z opinii innego biegłego, czego zaniechano w wyniku chybionego uznania pisemnej uzupełniającej opinii biegłego sądowego R. R. za pełną, jasną i rzetelną w sytuacji, gdy owa opinia uzupełniająca przynosi niepodważalne ustalenie, iż biegły ten oceniał dokładnie ten sam program, który już wcześniej zbadał inny specjalista, czy czym owo wcześniejsze badanie było przeprowadzane kompleksowo w całym spektrum czynności badawczych, a przyniosło wnioski stanowiące kardynalne zaprzeczenie tez biegłego R., których na tym tle fachowym nie sposób jest obronić w jakimkolwiek zakresie;

- naruszenie procedury, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 193 § 1 k.p.k. i art. 193 § 3 k.p.k., stosowanych w zw. z art. 113 § 1 k.k.s., w szczególności poprzez brak przeprowadzenia dowodu z innego biegłego, czego zaniechano w wyniku chybionego stwierdzenia braku powodów osłabiających zaufanie do bezstronności biegłego, mimo iż jawią się one jako oczywiste, powodowane tak względami animozji osobistych, jak i niskimi motywami natury ekonomicznej, a do tego wskazujące na możliwość naruszenia prawa przez biegłego, przy biernej akceptacji tego rodzaju praktyk przez oskarżyciela publicznego i Sąd I instancji.

II. W konsekwencji naruszeń procedury wskazanych wyżej - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, a to poprzez dalece pochopne i zupełnie dowolne przyjęcie, iż gry dostępne na spornych urządzeniach F. mają charakter losowy i tym samym hazardowy, chociaż jest to wniosek nieuzasadniony i zdecydowanie nieuprawniony na tle dowodów w sprawie zgromadzonych, lecz ocenionych jedynie wybiórczo i fragmentarycznie, w szczególności przy zupełnie pominięciu dowodów dla oskarżonego korzystnych i potwierdzających jego linię obrony;

III. Ostatecznie wobec powyższego – naruszenie prawa materialnego, tj. art. 107 § 1 k.k.s., a to poprzez wadliwe jego zastosowanie, mimo iż nie wykazano ziszczenia się kluczowej w tym przepisie przesłanki urządzania zabronionych gier na automatach do gier w rozumieniu art. 2 ust. 3- 5 u.g.h., albowiem w sprawie brak jest wartościowego, przekonującego dowodu, iż sporne urządzenia to automaty do gier w rozumieniu przywołanych regulacji ustawy, gdyż są to w swojej istocie urządzenia do gier logicznych F., co w sprawie udokumentowano w sposób wykluczający trafność poglądów przeciwnych, forsowanych przez oskarżyciela, a zaaprobowanych przez Sąd I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

2. – z apelacji obrońcy oskarżonego

I. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę zapadłego orzeczenia poprzez przyjęcie, że oskarżony urządzał i prowadził gry o charakterze losowym organizowane w celach komercyjnych na urządzeniach elektronicznych o nazwach szczegółowo opisanych w części wstępnej wyroku, wbrew przepisom ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych (dalej jako „ustawa o grach hazardowych”), podczas gdy ujawnione w toku postępowania okoliczności nie pozwalały na poczynienie tego rodzaju ustaleń;

2. Obraza przepisów prawa procesowego mająca wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez przekroczenie w zakresie ustalenia sprawstwa i winy oskarżonego zasady swobodnej oceny dowodów, pojęcie tej oceny w sposób dowolny, sprzeczny z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, w sposób wykluczający możliwość ustalenia prawdy obiektywnej, a polegające na:

a) dokonaniu istotnych dla sprawy ustaleń faktycznych w zakresie winy, zamiaru i świadomości działania oskarżonego w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego i uznanie oskarżonego za winnego urządzania nielegalnych gier na automatach tylko i wyłącznie w oparciu o zeznania świadka E. R. oraz opinię biegłego R. R., która była niepełna i nierzetelna;

b) bezzasadne przyjęcie, że oskarżony zdawał sobie sprawę z nielegalności podejmowanych działań, miał zamiar realizacji wszystkich znamion strony przedmiotowej zarzucanego mu czynu w sytuacji, gdy powyższe nie polega na prawdzie i nie znajduje żadnego oparcia w treści złożonych przez oskarżonego wyjaśnień;

c) uznanie wyjaśnień oskarżonego nie przyznającego się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz wskazujących, że był zapewniany o legalności prowadzonej działalności oraz informowany o opiniach technicznych i prawnych fakt ten potwierdzających, za niewiarygodnych w sytuacji, gdy żaden dowód w sprawie nie pozostaje z powyższymi twierdzeniami oskarżonego w sprzeczności;

d) uznanie, że oskarżony miał zamiar i świadomość prowadzenia gier z naruszeniem ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2009 r. Nr 201, poz. 1540), mimo że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje na brak zamiaru i świadomości oskarżonego w tym zakresie;

e) wadliwym przyjęciu, że oskarżony miał świadomość faktu nielegalnego funkcjonowania urządzeń w sytuacji, gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy temu przeczy;

3. Obraza przepisów prawa procesowego mająca wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 170 k.p.k. i art. 201 k.p.k. poprzez bezzasadne oddalenie wniosków dowodowych oskarżonego i interwenienta ubocznego:

- o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka A. W.;

- o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłego R. R.

- o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu informatyki,

mimo że powyższe dowody miały istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy oraz pomimo tego, że opinia biegłego R. R. nie była pełna, jasna i wyczerpująca;

4. Rażąca niewspółmierność kary, która wyrażała się w orzeczeniu wobec oskarżonego środka karnego w postaci kary grzywny w wymiarze 120 stawek dziennych przyjmując, że jedna stawka dzienna jest równoważna kwocie 100 złotych poprzez przecenienie przez Sąd I instancji ustalonych okoliczności obciążających oraz niedostrzeżenie żadnej okoliczności łagodzącej, a także nienależytą ocenę sytuacji zarobkowej i życiowej oskarżonego pod kątem ustalenia wysokości stawki dziennej grzywny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1 – odnośnie zarzutów pełnomocnika interwenienta

W pierwszej kolejności zauważyć należy, iż wszystkie postawione przez pełnomocnika interwenienta zarzuty – chociaż sformułowane w odmienny sposób – sprowadzały się do kwestionowania prawidłowości poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych poprzez przyjęcie, iż na automatach(...), (...) i (...) zabezpieczonych w lokalu przy ul (...) w N. wynajmowanym przez firmę (...) Sp. z o.o., w której funkcję prezesa pełnił G. K., prowadzone były gry o charakterze losowym wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 r., o grach hazardowych, co stanowiło realizację znamion czynu z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s., który to czyn został przypisany oskarżonemu w zaskarżonym wyroku.

Sądowi Odwoławczemu z urzędu wiadomym jest, iż zaskarżony wyrok nie jest jedynym orzeczeniem, w którym przypisano G. K. przestępstwo z art. z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s., gdyż postępowania odwoławcze toczyły się w Sądzie Okręgowym w Jeleniej Górze m.in. w sprawach o sygn. akt VI Ka 319/21, VI Ka 102/22, VI Ka 210/22, VI Ka 211/22 oraz VI Ka 317/22, w których zostały wydane prawomocne rozstrzygnięcia. Stany faktyczne i prawne wymienionych sprawach były zbliżone do sprawy niniejszej, dotyczyły one automatów do gier o tożsamym charakterze i sposobie działania (typu video), o nagrody pieniężne lub rzeczowe, tak jak automaty (...), (...) i (...) będące przedmiotem postępowania w niniejszej sprawie. Sąd Okręgowy w wyżej wymienionym składzie podziela zapatrywania prawne wyrażane w wyżej wymienionych sprawach, stąd powołuje się na zbliżoną argumentację. Nie zmieniają tej oceny odpisy orzeczeń innych sądów przedkładane przez skarżących w toku postępowania.

Podważanie prawidłowości ustaleń Sądu Rejonowego we wskazanym zakresie skarżący oparł na próbie zakwestionowania wartości dowodowej opinii sporządzonej przez biegłego R. R. oraz do uznania jej za niejasną i niepełną. Stanowiska tego jednak Sąd Odwoławczy nie podziela – biegły bowiem w swojej opinii (k. 762-768) co prawda w sposób zwięzły, lecz przy tym pełny, jasny i niesprzeczny ustosunkował się do zasadniczego aspektu losowości prowadzonych na zabezpieczonych automatach grach. Następnie w opinii uzupełniającej (k. 1098-1105) odniósł się do dalszych pytań obrony, podtrzymując wyrażone uprzednio stanowisko w przedmiocie charakteru prowadzonych gier.

Treść sporządzonej opinii korespondowała z zeznaniami E. R. (k. 922 – 923), który powołał się na rezultaty eksperymentów przeprowadzanych na automatach o tożsamym sposobie działania, w których gra uruchamiana jest przyciskiem „start”, po czym przebiega w sposób automatyczny, a uczestnik nie ma wpływu na jej przebieg. Użycie opcji „pomocy” co prawda dawało możliwość sprawdzenia kolejnych układów, jakie miały się pojawić na ekranie, jednak nadal nie umożliwiały graczowi wpłynięcia na wynik gry, której wynik pozostawał poza sferą jego umiejętności i zdolności. W oparciu o użycie funkcji „pomocy” gracz mógł jedynie podjąć decyzję o przerwaniu gry lub o jej kontynuowaniu.

Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 9.11.2021r. w sprawie I KZP 4/21 (OSNK 2021/11-12/45) ustosunkował się do istotnego w niniejszej sprawie zagadnienia prawnego, 1) czy „losowy charakter gry” oraz „element losowości” o jakich mowa w art. 2 ust. 3 i 5 ustawy z dnia 19.11.2009r. o grach hazardowych (Dz. U. Nr 201 poz. 1540 z późn. zm.), do których odsyła art. 107 § 1 k.k.s. w zakresie w jakim penalizuje nielegalne urządzanie i prowadzenie gier hazardowych oznacza nieprzewidywalność wyniku gry dla osoby korzystającej z takiego urządzenia bez względu na budowę automatu do gier, w tym i programu sterującego takim urządzeniem oraz 2) czy w przypadku stwierdzenia, że „element losowości” oraz „losowy charakter gry” w przepisach i urządzeniach o których mowa w pkt 1 oznacza nieprzewidywalność wyniku gry dla grającego, wprowadzenie do takiego urządzenia możliwości pełnego sprawdzenia przez grającego wszystkich wyników przyszłych gier w sytuacji, kiedy może, ale nie musi skorzystać z takiej opcji oprogramowania, pozbawia gry na takich urządzeniach charakteru losowego znosząc w automatach także i element losowości w rozumieniu art. 2 ust 3 i 5 ustawy z dnia 19.11.2009r. o grach hazardowych w zakresie znamion art. 107 § 1 k.k.s.? Sąd Najwyższy w wydanym postanowieniu zauważa, że zarówno w orzecznictwie sądowym, jak i literaturze przedmiotu podkreśla się, że pojęcie "elementu losowości" (które występuje w art. 2 ust. 3 u.g.h.) jest węższe od określenia "charakter losowy" (którym ustawodawca posłużył się w art. 2 ust. 5 u.g.h.). Oznacza to, że w ramach gier, o których mowa w pierwszym z przepisów, dopuszczalne jest wprowadzenie do nich, obok elementu losowości, także innych elementów istotnych dla gry, takich jak umiejętność gracza, jego zręczność czy wiedza. W grze o charakterze losowym natomiast wskazane elementy mogą mieć jedynie charakter marginalny wobec elementu losowości. Dominującym elementem musi pozostawać "losowość" rozumiana jako sytuacja, w której wynik gry zależy od przypadku, a rezultat jest nieprzewidywalny dla grającego (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 grudnia 2016 r., VIII SA/Wa 353/16, S. Babiarz, K. Aromiński, Komentarz do ustawy o grach hazardowych, Lex/el. 2021, teza 2.1-2.7 oraz 5.1-5.14 do art. 2, R. Stanisławski, M. Wierzbowski (red.), Ustawa o grach hazardowych. Komentarz, Lex/el. 2021). Podkreśla się także, że dla uznania gry za losową nie jest konieczne, aby zawierała ona tylko i wyłącznie komponenty losowe; wystarczające jest, aby w ogóle zawierała takie elementy. Tak więc nawet w sytuacji, gdy w danej grze współistnieją elementy wiedzy, refleksu, spostrzegawczości itd. oraz elementy przypadkowe, narzucone przez program gry, to jest to równoznaczne z tym, że zawiera ona element losowości, który przesądza, że jest grą na automatach w rozumieniu u.g.h., a więc że dane urządzanie może być eksploatowane jedynie w kasynie (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 3 kwietnia 2019 r., III SA/Gl 1050/18) oraz że znajomość sekwencji kolejnych układów może co najwyżej wpłynąć na długofalową strategię gracza przy obstawianiu kolejnych gier lub na decyzję o rozegraniu kolejnej gry. Gracz nie ma więc wpływu na wynik żadnej z gier, może co najwyżej zdecydować się grać dalej lub zakończyć grę. Możliwość podjęcia takiej decyzji nie jest jednak ani istotą pojedynczej gry, ani nie dowodzi żadnego udziału gracza i jego wpływu na przebieg gry (por. wyroki Wojewódzki Sądów Administracyjnych: w Poznaniu z dnia 3 grudnia 2019 r., III SA/Po 538/19, w Poznaniu z dnia 4 grudnia 2019 r., III SA/Po 622/19, w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 22 lipca 2020 r., II SA/Go 101/20). Ponadto, nie ma jakichkolwiek podstaw do utożsamiania pojęcia nieprzewidywalności wyniku gry, jako cechy znamionującej jej losowość, z wiedzą gracza albo możliwością jej zdobycia co do puli wyników, jakimi gra może się zakończyć. Pojęcia "losowy charakter gry" oraz "element losowości", o których mowa w art. 2 ust. 3 i 5 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 2094), oznaczają "nieprzewidywalność" wyniku gry dla osoby korzystającej z urządzenia do gier hazardowych bez względu na budowę takiego automatu, w tym oprogramowania nim sterującego; stan "nieprzewidywalności" nie jest przy tym eliminowany wskutek możliwości uprzedniego sprawdzenia wyniku gry za pomocą dostępnej funkcji oprogramowania.

Sąd Odwoławczy w pełni aprobuje powyższe stanowisko i stwierdza, iż Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że gry prowadzone na automatach w lokalu przy ulicy (...) w N. miały charakter gier losowych. Dla rozstrzygnięcia w badanej sprawie nie miało zatem znaczenia, czy biegły miał możliwość uruchomienia automatów, których dotyczyła sporządzona przez niego opinia. Jednocześnie twierdzenia skarżącego, iż na zabezpieczonych automatach prowadzone były gdy o charakterze logicznym, stanowią jedynie nieuzasadnioną polemikę z prawidłowymi ustaleniami przyjętymi przez Sąd I instancji.

Podsumowując stwierdzić należy, iż wbrew stanowisku skarżącego, Sąd Rejonowy dokonał całościowej i zgodnej z zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Podkreślić przy tym należy, iż nie można skutecznie podnosić zarzutu naruszenia art. 7 k.p.k. jedynie na tej podstawie, iż poczynione w sprawie ustalenia faktyczne, które poprzedzone zostały prawidłową i rzetelną analizą zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, nie potwierdzają obranej przez oskarżonego linii obrony.

Ad. 2 – odnośnie zarzutów obrońcy oskarżonego

Zarzuty podniesione przez obrońcę oskarżonego w wywiedzionej przez niego apelacji dotyczące cech losowości gier prowadzonych na zabezpieczonych automatach w znacznej mierze pokrywają się z zarzutami apelacji pełnomocnika interwenienta, dlatego też część powyższych rozważań pozostaje aktualna bez potrzeby ponownego ich przytaczania.

Obrońca oskarżonego starał się podważyć prawidłowość ustaleń Sądu I instancji, powołując się na treść opinii A. W. oraz innych sporządzanych w podobnych sprawach, w których z faktu, iż w automacie został zainstalowany przycisk „pomoc” dający graczowi możliwość podglądu kolejnych plansz wywodzono wniosek, iż pozbawia to grę elementu losowości. Pogląd ten jednak Sąd Odwoławczy uznaje za błędny, zgadzając się ze stanowiskiem wyrażonym przez biegłego R. R., zgodnie z którym hipotetyczna możliwość skorzystania z opcji „pomocy” i odszukanie przy jego pomocy aktualnie wyświetlanej planszy, a następnie ustalenie kolejnych mających się pojawić sekwencji, w żaden sposób nie umożliwia graczowi wpływu na jej przebieg. Biegły słusznie przy tym wskazał, iż spełnione zostały wskazane w ustawie hazardowej elementy losowości prowadzonej gry, w której gracz nie ma wpływu na ułożenie bębnów, a ponadto jej komercyjności oraz przewidzianych wygranych pieniężnych i rzeczowych (k. 1104). Stanowisko to pozostaje zgodne z cytowanym wcześniej postanowieniem Sądu Najwyższego w sprawie I KZP 4/21 i przemawia za uznaniem wydanego przez Sąd Rejonowy rozstrzygnięcia za w pełni słuszne i prawidłowe.

Zauważyć przy tym należy iż twierdzenia, jakoby oskarżony nie zdawał sobie sprawy z nielegalności podejmowanych działań, stoją w oczywistej sprzeczności ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Świadczy o tym chociażby fakt, iż w trakcie przeprowadzania czynności kontrolnych w dniu 10 kwietnia 2018 r. doszło do zablokowania trzech znajdujących się w lokalu automatów do gier w taki sposób, że akceptory pieniędzy nie przyjmowały środków płatniczych, co uniemożliwiło E. R. zakredytowanie gry i przeprowadzenie eksperymentu kontrolnego z pozycji gracza. Takie działanie sposób oczywisty zmierzało do udaremnienia przeprowadzenia czynności kontroli i zebrania dowodów potwierdzających stan faktyczny, że urządzenia znajdujące się w lokalu posiadały zainstalowane gry o charakterze losowym. Co więcej, E. R. w swoich zeznaniach zwrócił uwagę, iż podczas wcześniejszej kontroli w tym lokalu doszło do analogicznej sytuacji, kiedy urządzenia do prowadzenia gier losowych zostały zablokowane podczas kontroli przez osobę z obsługi lokalu (k. 252).

W świetle powyższych okoliczności także wymierzonej G. K. kary grzywny w wysokości 120 stawek dziennych grzywny po 100 złotych każda nie sposób uznać za niewspółmiernie i rażąco surową, została ona bowiem wymierzona w granicach swobodnego uznania sądu orzekającego, z uwzględnieniem dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 13 k.k.s., tj. mając na względzie rodzaj i rozmiar ujemnych następstw czynu zabronionego, rodzaj i stopień naruszenia ciążącego na sprawcy obowiązku finansowego, jego motywację i sposób zachowania się, właściwości i warunki osobiste, sposób życia przed popełnieniem czynu zabronionego i zachowanie się po jego popełnieniu. Biorąc ponadto pod uwagę granice ustawowego zagrożenia za czyn z art. 107§ 1 k.k.s. oraz uprzednią karalność G. K., wymierzona mu kara grzywny nie razi swoją surowością.

Powołanym dyrektywom odpowiada także zastosowany wobec G. K. środek karny w postaci zakazu prowadzenia działalności gospodarczej w segmencie usługowym w zakresie gier hazardowych na okres roku. Należy przy tym zwrócić uwagę na nagminność przestępczej działalności oskarżonego, który pomimo prowadzenia przeciwko niemu kolejnych postępowań karnych o czyny z art. 107§ 1 k.k.s. w zw. z art. 9§ 3 k.k.s., za które został skazywany prawomocnymi wyrokami, nie zrewidował swojego postępowania i nadal prowadził nielegalne gry hazardowe. W tych okolicznościach również wymierzony mu środek karny nie może zostać uznany za niewspółmiernie i rażąco surowy.

Wniosek

1. Pełnomocnik interwenienta wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego oraz uwzględnienie interwencji co do spornych urządzeń do gier logicznych F. i orzeczenie ich zwrotu spółce, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

2. Obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jak już wspomniano, Sąd Odwoławczy w pełni zaaprobował poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne leżące u podstaw zaskarżonego wyroku. Tym samym stwierdzić należy, iż w badanej sprawie nie było żadnych podstaw do uniewinnienia G. K. od popełnienia zarzucanego mu czynu ani też do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji, a zatem wnioski pełnomocnika interwenienta oraz obrońcy oskarżonego w tym zakresie podniesione w wywiedzionych przez nich apelacjach nie mogły zostać uwzględnione. Wobec powyższego nie uwzględniono także wniosku o zwrot automatów do gier, co do których orzeczono przepadek w pkt 3 części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Odwoławczy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego G. K..

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd Odwoławczy nie uwzględnił zarzutów podniesionych w wywiedzionych apelacjach, w pełni aprobując stanowisko Sądu I instancji wyrażone w zaskarżonym orzeczeniu. Nie było również konieczności ingerowania w jego treść z urzędu, dlatego zaskarżony wyrok, jako trafny i prawidłowy, został utrzymany w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

--------------------------------------------------------------------------------------------

6  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Sąd Odwoławczy na postawie art. 636 § 1 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 1220 złotych, w tym wymierzył mu opłatę w kwocie 1200 złotych za postępowanie odwoławcze, której wysokość określono na podstawie art. 8 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. opłatach w sprawach karnych oraz ryczałt za doręczenie wezwań i innych pism w postępowaniu odwoławczym w wysokości 20 złotych, zgodnie z regulacją zawartą w § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym.

PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

ustalenie, iż oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona przypisanego mu czynu z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

pełnomocnik interwenienta

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

ustalenie, iż oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona przypisanego mu czynu z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana