Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II Ka 238/22

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lutego 2023 r.

Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Karol Skocki

Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Sobieraj

przy udziale prokuratora Łukasza Sobczaka

po rozpoznaniu w dniu 21 października 2022 r., 15 listopada 2022 r. i 17 lutego 2023 r.

sprawy J. B.

oskarżonego o czyny z art. 190 § 1 k.k. i inne

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora i obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Turku z dnia 8 kwietnia 2022 r.

sygn. akt II K 193/21

I.  Zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

a)  orzeczoną w punkcie 3 grzywnę podwyższa do 100 (stu) stawek dziennych,

b)  orzeczoną w punkcie 6 karę łączną grzywny podwyższa do 200 (dwustu) stawek dziennych.

II.  Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części.

III.  Kosztami procesu za postępowanie odwoławcze obciąża oskarżonego i w związku z tym zasądza od niego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za to postępowanie w kwocie 50 zł, wymierza mu opłatę w kwocie 600 zł za obie instancje oraz zasądza od niego na rzecz oskarżycielki posiłkowej E. B. kwotę 1 108 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w tym postępowaniu.

Karol Skocki

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 238/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Turku z dnia 8 kwietnia 2022r., sygn. akt II K 193/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

2.

Zarzut apelacji prokuratora:

obraza przepisu prawa materialnego art. 37a § 1 kk poprzez orzeczenie wobec J. B. za czyn z art. 211 k.k. przy zastosowaniu art. 37a § 1 k.k. kary grzywny w rozmiarze 80 stawek dziennych po 30 zł każda stawka, podczas gdy przepis art. 37a § 1 k.k. stanowi, że sąd może zamiast kary pozbawienia wolności orzec grzywnę nie niższą od 100 stawek dziennych, jeżeli równocześnie orzeka środek karny, środek kompensacyjny lub przepadek.

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego:

1. Obraza przepisów postępowania art. 7 k.p.k. przez dowolną a nie swobodną oraz sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, z uwzględnieniem przy tej ocenie zasad prawidłowego rozumowania, brak przekonującego uzasadnienia w ich ocenie, oparcie się na zeznaniach świadków, pokrzywdzonego i wyjaśnieniach oskarżonego wybiórczo i nieobiektywnie interpretując ich zeznania, a w szczególności:

- błędna ocena wyjaśnień oskarżonego przy uznaniu ich za wiarygodne jedynie w części co do okoliczności niespornych i uznanie, że jego wyjaśnienia w pozostałej części są niewiarygodne i stanowią nieudolną linię obrony w zakresie, w jakim usiłował umniejszyć swoją winę i twierdził, że nie groził pokrzywdzonemu C. U. i go nie uderzył oraz, że twierdzenia odosobnione oskarżonego są na temat motywów zabrania córki za granicę i powodów niewywiązywania się z obowiązku świadczeń alimentacyjnych,

- błędna ocena zeznań pokrzywdzonego C. U. poprzez uznanie ich za w pełni wiarygodne, konsekwentne i spójne,

- błędna ocena zeznań świadka E. B. i uznanie ich za w pełni wiarygodne, przekonujące, szczere, logiczne i spójne szczególnie: co do faktu uprowadzenia małoletniej za granicę, uchylania się od obowiązku alimentacyjnego na rzecz syna O. B. oraz że oskarżony groził i uderzył jej partnera w dniu 27.06.2020 roku,

- błędną ocenę nagrania dźwiękowego, błędną ocenę opinii biegłej psycholog z dnia 20.12.2021 roku i materiałów zgromadzonych w cywilnych aktach sprawy uznając jako pełnowartościowe dowody - co miało wpływ na treść wyroku przez poczynienie błędnych ustaleń faktycznych (art. 438 pkt. 3 k.p.k.) co do wypełnienia przez oskarżonego swoim zachowaniem znamion przypisanych mu czynów w wyroku sądu I instancji.

2. obraza przepisów postępowania art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k. przez nierozważenie wszystkich okoliczności sprawy, a szczególnie tych, które przemawiały na korzyść oskarżonego oraz uznanie, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozostawił wątpliwości co do czynu oskarżonego oraz co do wersji przedstawianej przez pokrzywdzonego i świadka E. B. na temat zdarzenia z dnia 27.06.2020 r., a nadto na temat uprowadzenia dziecka za granicę i niealimentacji, podczas gdy takie wątpliwości nie zostały przez Sąd usunięte i dostatecznie wyjaśnione - co miało wpływ na treść wyroku przez poczynienie błędnych ustaleń faktycznych (art. 438 pkt. 3 k.p.k.) co do wypełnienia przez oskarżonego swoim zachowaniem znamion przestępstw mu przypisanych w wyroku.

3.Obrazę przepisów prawa materialnego art. 211 k.k. przez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie sprowadzające się do przyjęcia, że oskarżony może być podmiotem przestępstwa z tego artykuły podczas, gdy rodzic posiadający prerogatywy władzy rodzicielskiej nie może być podmiotem tego postępowania, co miało wpływ na treść wyroku przez poczynienie błędnych ustaleń faktycznych (art. 438 pkt 1 k.p.k.) co do wypełnienia przez oskarżonego swoim zachowaniem znamion czynu z art. 211 k.k.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy w toku kontroli apelacyjnej nie dopatrzył się uchybień w ocenie dowodów, którą przeprowadził Sąd I instancji. Ocena dowodów przeprowadzonych w toku postępowania pozostaje pod ochroną prawa procesowego (art. 7 k.p.k.), gdyż została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy.

Sąd wydał wyrok na podstawie analizy całokształtu ujawnionych w toku postępowania okoliczności, mających znaczenie dla przedmiotowego rozstrzygnięcia, wobec czego ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie uchybia treści art. 410 k.p.k.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do apelacji obrońcy oskarżonego wskazać należy, iż wbrew twierdzeniom tego skarżącego - Sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny wyjaśnień oskarżonego J. B. – uznając je za wiarygodne jedynie częściowo oraz dokonał prawidłowej oceny zeznań świadka C. U.. Stara się, bowiem nie zauważać skarżący obrońca, iż wyjaśnienia oskarżonego w jakich negował fakt uderzenia pokrzywdzonego są sprzeczne tak z zeznaniami samego pokrzywdzonego C. U. jak i świadka E. B. oraz z rzeczowym materiałem dowodowym, w szczególności sporządzonym nagraniem ze zdarzenia oraz wykazanymi obrażeniami jakich doznał pokrzywdzony.

Prawidłowej oceny dokonał także Sąd I instancji w zakresie nagrania dźwiękowego dołączonego do akt i sporządzonego na jego podstawie stenogramu, odbierając go zupełnie odwrotnie aniżeli obrona, zauważając negatywne zachowanie się oskarżonego, przemocową próbę nawiązania kontaktu z synem wbrew jego woli, prośby matki o zaprzestanie takiego zachowania i zasadną interwencje pokrzywdzonego C. U. a z oceną tą w pełni zgadza się Sąd Odwoławczy.

Analogicznie należy traktować zarzuty w zakresie ustaleń co do czynu z art. 211 kk , w szczególności podnoszone przez obronę okoliczności, iż oskarżony J. B. zabrał córkę z rodzinnego domu na jej wyraźną prośbę. Przypomnieć należy, iż córka oskarżonego jest osobą małoletnią, pozostającą pod stałą opieką matki a oskarżonego obowiązują właśnie uzgodnienia z E. B. co do czasu i miejsca przebywania D. B.. Prawo do wykonywania władzy rodzicielskiej przez E. B. wynika jasno z wyroku Sądu Okręgowego w Koninie sygn. akt IC 729/15 z dnia 18 listopada 2015 r. Sąd powierzył wykonywanie tej władzy przecież matce ,a nie oskażonem, czego skarżący nie chce dostrzegać.

Kwestią zupełnie poboczną i nie mając wpływu na ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie pozostaje istniejący pomiędzy J. B. a E. B. silny konflikt na tle majątkowym i rodzinnym. Przedmiotem niniejszego postępowania nie są także ewentualne nieprawidłowości w sprawowaniu przez E. B. opieki nad córką D. B.. Oczywiście kwestie te mają znaczenie dla oceny szkodliwości społecznej tego czynu, ale nie mogą stanowić podstawy do ekskulpowania oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

Podobnie nieuzasadnione są zarzuty dotyczące uchylania się od płacenia od alimentów przez oskarżonego. Wyrok Sądu Rejonowego w Turku z dnia 17 marca 2017 r. sygn. akt IIIK RC 240/16 i Sądu Okręgowego w Koninie sygn. akt IC 729/15 z dnia 18 listopada 2015 r. jasno określił obowiązek alimentacyjny oskarżonego miał on płacić tytułem kosztów utrzymania syna alimenty do rąk matki – przedstawicielki ustawowej E. B.. Sposób realizacji tego obowiązku też jest jasny, określona kwotę należało, nie przelewać na jakieś utworzone konta oddane do czyjejkolwiek dyspozycji tylko przekazywać do rąk matki, czego oskarżony nie uczynił.

Bez znaczenia dla przypisania oskarżonemu J. B. sprawstwa w zakresie czynów z art. 190 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 211 kk oraz z art. 209 § 1a kk w zw. z art. 209 § 1 kk – podnoszone przez skarżącego obrońcę okoliczności związane ze sprawowaniem opieki przez E. B. nad córką stron, D. B. a także łączący strony konflikt, bowiem nie stanowiło to przedmiotu niniejszego postępowania. Natomiast tak jak wskazano wcześniej okoliczności te należało uwzględnić przy ocenić przy ocenie szkodliwości społecznej tych wszystkich czynów i w konsekwencji przy wymiarze kar, co sąd I instancji również w odpowiednim zakresie

Z kolei w odniesieniu do twierdzeń obrońcy o pojawiających się w sprawie wątpliwościach dotyczących sprawstwa oskarżonego, które winny zostać rozstrzygnięte na jego korzyść wskazać należy, iż nie można stawiać w sposób uzasadniony zarzutu naruszenia zasady in dubio pro reo, powołując się na wątpliwości samej "strony" co do treści ustaleń faktycznych, wymowy dowodów, czy też sposobu interpretacji przepisów prawa. Dla oceny, czy nie został naruszony zakaz z art. 5 § 2 k.p.k. nie są bowiem miarodajne tego rodzaju wątpliwości zgłaszane przez stronę, ale tylko to, czy sąd orzekający w sprawie rzeczywiście powziął wątpliwości w tym zakresie i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. A zatem w sytuacji, gdy konkretne ustalenie faktyczne zależne jest od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, nie można mówić o naruszeniu zasady domniemania niewinności. Na gruncie niniejszej sprawy, Sąd I instancji słusznie uznał, iż nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości w zakresie tego, że oskarżony J. B. swoim zachowaniem wyczerpał wszystkie znamiona zarzucanych mu przestępstw.

Przechodząc natomiast do analizy zarzutów zawartych w apelacji prokuratora – uznać je należy za zasadne, za wyjątkiem rozmiaru stawki grzywny proponowanej za czyn z art. 211 k.k.

Rację ma skarżący prokurator, iż zaskarżony wyrok wydany został z obrazą przepisu prawa materialnego tj. art. 37a § 1 k.k. Zgodnie, bowiem z treścią ww. przepisu – sąd może zamiast kary pozbawienia wolności orzec grzywnę nie niższą od 100 stawek dziennych, jeżeli równocześnie orzeka środek karny, środek kompensacyjny lub przepadek.

Mając na uwadze treść powyższego przepisu zaskarżony wyrok należało zmienić w zakresie pkt. 3 i orzeczoną grzywnę podwyższyć. Jednak zdaniem Sądu wystarczająca dla spełnienia zadań w zakresie odziaływania ka będzie kara grzywny wymiarze 100 stawek dziennych grzywny a nie jak wskazuje Prokurator 150 stawek dziennych grzywny. Powyższa zmiana z kolei implikowała Sąd do ingerencji w zakresie pkt. 6 dot. kary łącznej. Sąd uznał , iż kara łączną w wymiarze 200 stawek dennych spełni swoje cele w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej.

W oparciu o powyższe rozważania - apelację obrońcy oskarżonego uznać należy za typową polemikę z prawidłowo ustalonym przez Sąd I instancji stanem faktycznym w niniejszej sprawie, natomiast apelację Prokuratora jako zasadną.

Wniosek

- zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od wszystkich zarzucanych mu czynów,

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec J. B. na podstawie art. 211 kk w zw. z art. 37a § 1 kk kary grzywny w rozmiarze 150 stawek dziennych po 30 zł każda stawka oraz kary łącznej w rozmiarze 200 stawek dziennych po 30 zł każda stawka

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego i uznał, iż sprawstwo i wina ocenione zostały przez Sąd I instancji prawidłowo.

Zasadna natomiast okazała się apelacja prokuratora i doprowadziła do zmiany orzeczenia w zaskarżonej części.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sprawstwo i wina oskarżonego

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sprawstwo i wina oskarżonego nie budzi wątpliwości

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Orzeczoną w pkt. 3 grzywnę podwyższa do 100 stawek dziennych a następnie orzeczoną w pkt. 6 karę łączną grzywny podwyższa do 200 stawek dziennych

Zwięźle o powodach zmiany

Zaskarżony wyrok wydany został z obrazą przepisu prawa materialnego tj. art. 37a § 1 kk. Zgodnie, bowiem z treścią ww. przepisu – sąd może zamiast kary pozbawienia wolności orzec grzywnę nie niższą od 100 stawek dziennych, jeżeli równocześnie orzeka środek karny, środek kompensacyjny lub przepadek.

Mając na uwadze treść powyższego przepisu zaskarżony wyrok należało zmienić w zakresie pkt. 3 i orzeczoną grzywnę podwyższyć. Jednak zdaniem Sądu wystarczająca będzie kara grzywny wymiarze 100 stawek dziennych grzywny a nie jak wskazuje Prokurator 150 stawek dziennych grzywny. Powyższa zmiana z kolei implikowała Sąd do ingerencji w zakresie pkt. 6 dot. kary łącznej. Sąd uznał , iż kara łączną w wymiarze 200 stawek dennych spełni swoje cele w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

O kosztach postępowania odwoławczego sąd orzekł na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. i art. 636 § 1 k.p.k.., w zw. § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (t.j. Dz.U.2013 poz.663), w zw. z art. 618 § 1 pkt 1 k.p.k. oraz art. 3 ust. 1 w zw. z art. 10 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz.U. z 1983 r. nr 49, poz. 223 z późn. zm.) a także § 11 ust. 2 pkt 4 i § 17 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015. poz. 1800).

7.  PODPIS

Karol Skocki

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina i sprawstwo

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

Uchylenie

Zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

kara

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

Uchylenie

Zmiana