Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

1 marca 2023 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: sędzia Dorota Załęska

po rozpoznaniu w dniu 1 marca 2023 roku w Sieradzu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z odwołania T. G.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł.

z 2 lipca 2021 roku Nr (...)

przy udziale zainteresowanego (...) Sp. z o.o. (...) w Daszynie

o zasiłek chorobowy, świadczenie rehabilitacyjne, zwrot pobranych świadczeń wraz z odsetkami

na skutek apelacji wnioskodawcy

od wyroku Sądu Rejonowego w Sieradzu - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 24 listopada 2022 roku sygn. akt IV U 72/22

oddala apelację.

Sygn. akt IV Ua 33/22

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 2 lipca 2021 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł.:

-odmówił wnioskodawcy T. G. prawa do zasiłku chorobowego z funduszu chorobowego za okres od 08 stycznia 2021r. do 13 stycznia 2021r.,

-

odmówił prawa do świadczenia rehabilitacyjnego z funduszu chorobowego od 14 stycznia 202Ir.

do 13 maja 2021r.,

-

zobowiązał ubezpieczonego do zwrotu nienależnie pobranego zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego z funduszu chorobowego za okres od 8 stycznia 202lr. do 13 maja 202lr. w łącznej kwocie 15.123,42 zł oraz zapłaty odsetek.

W uzasadnieniu wskazał, że zasiłek chorobowy i świadczenie rehabilitacyjne nie przysługują za okresy niezdolności do pracy przypadającej w okresie tymczasowego aresztowania lub odbywania kary pozbawienia wolności z wyjątkiem przypadków, w których prawo do zasiłku wynika z ubezpieczenia chorobowego osób wykonujących odpłatnie pracę na podstawie skierowania do pracy w czasie odbywania kary pozbawienia wolności lub tymczasowego aresztowania.

Z postępowania przeprowadzonego przez ZUS II Oddział w Ł. wynika, że od 08 stycznia 202lr. do 07 czerwca 2022 r. ubezpieczony przebywa w Zakładzie Karnym w S., a zatem utracił prawo do świadczeń od dnia osadzenia.

Od powyższej decyzji T. G. wniósł odwołanie, wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji i stwierdzenie, że nie jest zobowiązany do zwrotu pobranego zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego. Wskazał, że żądana kwota, wbrew twierdzeniom ZUS, nie jest kwotą pobraną przez niego nienależnie .

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w decyzji.

Wyrokiem z 13 grudnia 2021r. wydanym w sprawie IV U 171/21 Sąd Rejonowy w Sieradzu zmienił zaskarżoną decyzję i stwierdził, że odwołujący nie jest zobowiązany do zwrotu pobranych świadczeń w postaci zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego oraz oddalił odwołanie w pozostałej części .Wyrokiem z 14 marca 2022r. wydanym w sprawie IV Ua 4/22, Sąd Okręgowy w Sieradzu uchylił zaskarżony wyrok znosząc postępowanie w sprawie poczynając od 30 listopada 202lr. i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Sieradzu, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów postępowania apelacyjnego.

Wezwany do udziału w sprawie zainteresowany (...) Sp. z o.o. (...) w D. pozostawił rozstrzygnięcie do uznania Sądu.

Wyrokiem z 24 listopada 2022r. Sąd Rejonowy w Sieradzu oddalił odwołanie.

Wyrok zapadł po następujących ustaleniach i ocenie prawnej:

T. G. był niezdolny do pracy od 16 czerwca 2020r. do 20 czerwca 2020r. oraz od 21 lipca 2020r. do 13 stycznia 2021 r. i za ten okres pracodawca (...) Sp. z o. o. Oddział (...) w D. jako płatnik składek wypłacił mu zasiłek chorobowy.

W dniu 25 listopada 2020r. oraz w dniu 7 stycznia 2021 r. T. G. złożył do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wnioski o przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego. W formularzach wniosków zawarte było pouczenie o okolicznościach pozbawiających prawa do świadczenia rehabilitacyjnego , w tym pobyt w areszcie tymczasowym lub odbywanie kary pozbawienia wolności.

Decyzją z dnia 16 grudnia 2020r. ZUS II Oddział w Ł. przyznał prawo do świadczenia rehabilitacyjnego od 14 stycznia 202lr. do 12 lutego 202lr. Kolejną decyzją z 19 stycznia 202 przedłużył uprawnienia do tego świadczenia do 13 maja 2021 r. Decyzje ZUS były doręczone do płatnika składek. W obu decyzjach zawarto pouczenie, że o okolicznościach mających wpływ na uprawnienia do świadczenia rehabilitacyjne należy niezwłocznie powiadomić podmiot dokonujący jego wypłaty.

W uzasadnieniu obydwu decyzji wskazano, że świadczenie będzie wypłacane przez płatnika składek, który ustali jego wysokość.

W piśmie procesowym z 17 listopada 2021 r. płatnik składek (...) Sp. z o.o. (...)w D. podał, że do 31 października 2021r., tj. do upływu terminu obowiązywania urnowy o pracę zawartej na czas określony, T. G. nigdy nie informował pracodawcy, że przebywa w zakładzie karnym. Nadto pracodawca podał , że:

zasiłek chorobowy za okres od 8 stycznia 202lr. do 13 stycznia 2021 w kwocie 670,32 zł, jak również świadczenie rehabilitacyjne za okres od 14 stycznia 2021r. do 31 stycznia 2021 r. w kwocie 2.262,24 zł zostały przez płatnika (...) Sp. z o.o. Oddział w D. wypłacone w dniu 8 lutego 2021r.,

świadczenie rehabilitacyjne w kwocie 3.519,04 zł okres od 1 lutego 202lr. do 28 lutego 202lr., zostało wypłacone przez płatnika w dniu 8 marca 2021

za okres od 1 marca 2021r. do 31 marca 2021r. w kwocie 3.896,08 zł wypłacone w dniu 8 kwietnia 2021r.,

za okres od 1 kwietnia 2021r. do 30 kwietnia 2021r. w kwocie 3.414,25 zł wypłacone w dniu 6 maja 2021 r.,

za okres od 1 maja 2021 r. do 13 maja 2021 r. w kwocie 1.361,49 zł wypłacone w dnia 8 czerwca 202lr.

Zasiłek chorobowy i świadczenie rehabilitacyjne z funduszu chorobowego za okres od 8 stycznia 202lr. do 13 maja 202lr. zostało przez płatnika wypłacone T. G. w łącznej kwocie 15.123,42 zł.

W okresie od 08 stycznia 2021 r. do 07 czerwca 2022r. ubezpieczony T. G. przebywał w Zakładzie Karnym w S..

A. D., - dyrektor personalny w (...) Sp. z o.o. (...) w D. i w fabryce (...), pamięta, że T. G. był na świadczeniu rehabilitacyjnym. Gdy zakończyła się płatność świadczenia rehabilitacyjnego, a pracownik T. G. nie stawił się w pracy w fabryce (...), była to nieobecność nieusprawiedliwiona. W związku z tym pracownicy działu personalnego próbowali skontaktować się z T. G., ale nie mogli nawiązać z nim kontaktu. Nie wcześniej niż w czerwcu 202lr. matka T. G. była u A. D. z prośbą, aby nie zwalniać syna z pracy, gdyż ona robi wszystko, aby syn wyszedł na wolność. Matka T. G. była w zakładzie pracy już po zakończeniu świadczenia rehabilitacyjnego. Rozmowy z matką T. G. odbywały się na zasadzie wysłuchania. Na pewno A. D. nie miała informacji telefonicznej od T. G. o jego pobycie w areszcie, czy w zakładzie karnym. Wcześniej żadne pismo informujące o pobycie w areszcie, czy zakładzie karnym nie wpłynęło. Gdyby płatnik składek miał oficjalną taką informację, to wypłata świadczenia rehabilitacyjnego dla pracownika byłaby wstrzymana.

Odwołujący kilkakrotnie kontaktował się telefonicznie z ZUS po osadzeniu w Zakładzie Karnym w S.. Pytał, czy będzie miał przedłużone świadczenie rehabilitacyjne w sytuacji, gdy jest osadzony. Informowano go, że dostanie wezwanie na komisję lekarską. W dniu 03 marca 2021 r. został przetransportowany z Zakładu Karnego w S. do ZUS w Z., gdzie został zbadany przez Lekarza Orzecznika ZUS.

Powyższe ustalenia Sąd Rejonowy poczynił na podstawie dokumentów zawartych w aktach ZUS dot. spornych świadczeń przyznanych odwołującemu decyzjami ZUS, oraz na podstawie zeznań świadka A. D. - dyrektorki personalnej (...) Sp. z o.o. (...) w D.. Sąd I instancji podkreślił zeznania w.w świadka, z których wynika, że do czasu zakończenia wypłaty świadczenia rehabilitacyjnego nie miała żadnej oficjalnej informacji o pobycie T. G. w areszcie lub w zakładzie karnym. Natomiast matka T. G. zjawiła się u niej nie wcześniej niż w czerwcu 2021 r. prosząc aby nie zwalniać syna z pracy. Było to już po zakończeniu wypłaty świadczenia rehabilitacyjnego. Wobec treści tych zeznań, Sąd Rejonowy nie dał wiary twierdzeniom odwołującego, że telefonował do A. D. informując o pobycie w zakładzie karnym. Sąd Rejonowy wskazał przy tym, że odwołujący zmienia w tym zakresie swoje stanowisko, zeznając wcześniej, iż nie napisał do zakładu pracy pisma informującego, że przebywa w zakładzie karnym, ponieważ nie chciał zamknąć sobie drogi powrotu do pracy. W świetle tych zeznań i zeznań świadka A. D. , Sąd Rejonowy stwierdził także, iż zeznania rodziców H. G. i Z. G., którzy twierdzą, że od razu po aresztowaniu syna pojechali do zakładu pracy, stanowią linię obrony przyjętą przez odwołującego. Sąd Rejonowy zaakcentował przy tym zeznania świadka H. G. z których wynika, iż rozmowa miała na celu przede wszystkim to, aby syn nie został zwolniony z pracy po opuszczeniu zakładu karnego i kwestia ewentualnego zwolnienia z pracy pojawiła się, gdy zakończył się okres świadczenia rehabilitacyjnego, kiedy to pracownicy działu personalnego usiłowali skontaktować się z T. G. i ustalić, dlaczego nie przychodzi do pracy, ponieważ ma nieobecność nieusprawiedliwioną.

Przechodząc do oceny prawnej Sąd uznał odwołanie za niezasadne, uznając, że zasiłek chorobowy i świadczenie rehabilitacyjne za okres od 8 stycznia 2021 r. do 13 maja 2021 r., wypłacone przez zakład pracy — płatnika składek (...) Sp. z o.o. (...) w D., nie przysługiwały T. G., gdyż w tym czasie przebywał w zakładzie karnym. Sąd I instancji powołał się na przepis art. 12 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. z 2022 r. poz. 1732), zgodnie z którym zasiłek chorobowy nie przysługuje za okresy niezdolności do pracy przypadającej w okresie tymczasowego aresztowania lub odbywania kary pozbawienia wolności, z wyjątkiem przypadków, w których prawo do zasiłku wynika z ubezpieczenia chorobowego osób wykonujących odpłatnie pracę na podstawie skierowania do pracy w czasie odbywania kary pozbawienia wolności lub tymczasowego aresztowania. Na mocy art. 22 przepis ten ma zastosowanie również do świadczenia rehabilitacyjnego.

Po ponownym przeanalizowaniu sprawy, w szczególności po wysłuchaniu zeznań świadka A. D. — dyrektorki personalnej (...) Sp. z o.o. (...) w D., Sąd stwierdził że zaskarżona decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. jest prawidłowa. Z zeznań w.w świadka stanowczo wynika, że zakład pracy do zakończenia wypłaty świadczenia rehabilitacyjnego nie miał wiedzy o pobycie odwołującego w areszcie, czy w zakładzie karnym,

Zgodnie z art. 84 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2022r. poz. 1009) osoba, która pobrała nienależne świadczenie z ubezpieczeń społecznych jest obowiązana do jego zwrotu wraz z odsetkami w wysokości i na zasadach określonych przepisami prawa cywilnego.

Zgodnie z art. 84 ust. 2 za kwoty nienależnie pobranych świadczeń uważa się:

1)  świadczenia wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie prawa do świadczeń albo wstrzymanie ich wypłaty w całości lub w części, jeżeli osoba pobierająca świadczenie była pouczona o braku prawa do ich pobierania;

2)  świadczenia przyznane lub wypłacone na podstawie nieprawdziwych zeznań lub fałszywych dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzania w błąd organu wypłacającego

świadczenia przez osobę pobierającą świadczenia.

Sąd Rejonowy podkreślił , że odwołujący T. G. był prawidłowo pouczony , że w okresie przebywania w areszcie lub zakładzie karnym świadczenie rehabilitacyjne nie przysługuje. Pouczenie takie było zamieszczone na formularzu wniosku o przyznanie tego świadczenia, które odwołujący składał w listopadzie 2020r. i w 7 stycznia 202lr. Natomiast w decyzjach przyznających

świadczenie rehabilitacyjne były informacje o wypłacie świadczenia przez pracodawcę jako płatnika składek oraz o konieczności zgłaszania płatnikowi wszelkich okoliczności mających wpływ na prawo do świadczeń. Odwołujący T. G., wbrew temu co twierdził w toku postępowania, nie zawiadomił płatnika składek (...) Sp. z o.o. Oddział (...) w D., że przebywa w zakładzie karnym. Tym samym wypłacony zasiłek chorobowy i świadczenie rehabilitacyjne za okres od 8 stycznia 2021r. do 13 maja 2021r. w kwocie 15.123,42 zł zostały przez niego nienależnie pobrane i winny zostać zwrócone.

Odnosząc się do powoływanego przez wnioskodawcę zawiadomienia ZUS o pobycie w zakładzie karnym, Sąd Rejonowy podniósł, że odwołujący kontaktował się z ZUS, gdyż był zainteresowany przedłużeniem świadczenia rehabilitacyjnego, natomiast to nie Oddział ZUS dokonywał wypłaty świadczeń. W oparciu o powyższe i na podstawie powołanych przepisów Sąd Rejonowy oddalił odwołanie na podstawie art. 477 ¹⁴ §1 k.p.c.

Apelację od wyroku wywiódł ubezpieczony T. G. , zaskarżając wyrok w całości.

Powyższemu wyrokowi zarzucił naruszenie przepisów procedury tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez nieuzasadnione poczynienie ustaleń na podstawie zeznań świadka A. D., która w swoich zeznaniach mija się z prawdą, iż o pobycie odwołującego się w zakładzie karnym dowiedziała się dopiero po upływie okresu pobierania świadczenia rehabilitacyjnego, w czerwcu 2021 r., w sytuacji gdy o osadzeniu świadek wiedziała od samego początku od rodziców i w dniu 19 maja 2021 r. sama wystawiała zaświadczenie w przedmiocie udzielenia zgody na odbywanie kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego, w trakcie której wnioskodawca wykonywałby pracę na rzecz pracodawcy, co było uzgodnione z pracodawcą - w tym celu w zaświadczeniu wskazane są dokładne godziny pracy wraz z informacją, że godziny te często ulegają przedłużeniu o około 1 godzinę. Apelujący wniósł o dopuszczenie dowodu z przedmiotowego zaświadczenia w celu wykazania, że świadek A. D. zeznała nieprawdę, a w konsekwencji w celu wykazania, że zakład pracy był poinformowany o przebywaniu w zakładzie karnym. Zdaniem apelującego naruszenie przepisów procedury tj. art. 233 § 1 k.p.c. wynika także z nieuzasadnionej odmowy wiary zeznaniom rodziców, w sytuacji gdy zeznania są spójne, logiczne i wynikają z całokształtu materiału dowodowego.

Apelujący wniósł także o dopuszczenie dowodu z dokumentu w postaci umowy o pracę w celu wykazania, że przed osadzeniem w zakładzie pracy wykonywał pracę w systemie zmianowym, a po osadzeniu w zakładzie karnym wspólnie z pracodawcą ustalił nowe godziny pracy na potrzeby wykonywania pracy zarobkowej w okresie odbywania kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego, ujęte w zaświadczeniu o zatrudnieniu z 19 maja 2021 r.

Apelujący podniósł także, iż jego rodzice - wbrew temu co ustalił Sąd I instancji - nie byli w zakładzie pracy po zakończeniu świadczenia rehabilitacyjnego, lecz w niedługim czasie po osadzeniu, pozostawali w stałym kontakcie z pracodawcą, m.in. odbierali w imieniu odwołującego zaświadczenie z 19 maja 2021 r., informowali o treści poszczególnych orzeczeń i perspektywach na opuszczenie zakładu pracy i powrotu do pracy przez syna. Nadto apelujący wskazał, że od razu po osadzeniu poinformował ZUS o fakcie pobytu w zakładzie karnym. Pracownicy ZUS nie poinformowali, że jego obowiązkiem było poinformowanie pracodawcy, a nie ZUS. Abstrahując jednakże od nieudzielenia niezbędnych informacji przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych, apelujący wskazał, że poinformował pracodawcę o osadzeniu, czego dowodem jest zarówno zaświadczenie o zatrudnieniu z 19 maja 2021 r., jak i zeznania rodziców. Apelujący podniósł także, iż zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Sieradzu całkowicie zmienił wcześniejszy wyrok wydany w niniejszej sprawie, mimo iż Sąd Okręgowy w swoim orzeczeniu nie wskazał na jakiekolwiek merytoryczne nieprawidłowości orzeczenia Sądu Rejonowego.

Wskazując na powyższe, apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie , że nie jest zobowiązany do zwrotu pobranego zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 8 stycznia 2021 r. do 13 maja 2021 r. w łącznej kwocie 15 123,42 zł oraz do zapłaty odsetek.

W odpowiedzi na apelację , organ rentowy wniósł o oddalenie apelacji, podzielając ustalenia i ocenę prawną Sądu I instancji.

(...) sp. z o.o. (...) w D. wniósł o oddalenie apelacji w całości jako niezasadnej, pominięcie jako spóźnione wniosków dowodowych zgłoszonych w apelacji lub ich pominięcie jako nieprzydatnych .

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie i podlega oddaleniu.

Jej zarzuty sprowadzają się do naruszenia art. 233 § 1 k.p.c.

Postawienie zarzutu obrazy art. 233§ 1 k.p.c. nie może polegać na zaprezentowaniu ustalonego przez siebie , na podstawie własnej oceny dowodów stanu faktycznego . Skarżący może tylko wskazywać , posługując się wyłącznie argumentami jurydycznymi , że sąd rażąco naruszył zasady logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego i że uchybienie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy ( por. wyrok S.N. Z 18.06.2004r. CK 369/03 ). Apelujący temu obowiązkowi nie sprostał, przedstawiając własną wersję o posiadaniu przez pracodawcę wiedzy o jego osadzeniu w zakładzie karnym, w okresie pobierania i wypłaty zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego. W tym zakresie odwołujący kwestionuje zeznania świadka A. D. – dyrektorki personalnej (...), na podstawie których między innymi Sąd Rejonowy poczynił ustalenia. Sąd Okręgowy nie podzielił tego zarzutu apelacji , gdyż Sąd Rejonowy ustalił prawidłowo stan faktyczny sprawy i dokonał prawidłowej jego oceny, nie naruszając zasady swobodnej oceny dowodów z art. 233§ 1 k.p.c.

Nie budzi wątpliwości , że wypłacony wnioskodawcy zasiłek chorobowy za okres od 8 stycznia 2021r. do 13 stycznia 2021r. i świadczenie rehabilitacyjne za okres od 14 stycznia 2021r. do 13 maja 2021r. są świadczeniami nienależnymi, gdyż nabycie prawa do obu tych świadczeń wyklucza powołany przez sąd meriti art. 12 ust. 2 pkt 3 w związku z art. 22 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. z 2022 r. poz. 1732), a to z uwagi na odbywanie przez odwołującego kary pozbawienia wolności w okresie od 8 stycznia 2021r. do 7 czerwca 2022r. W sporze pozostaje natomiast moment powzięcia przez pracodawcę wiedzy o pobycie odwołującego w zakładzie karnym, po przyznaniu prawa do obu świadczeń i ich wypłacie. Wbrew twierdzeniu apelującego, Sąd Rejonowy prawidłowo przyjął , że nastąpiło to po zakończeniu pobierania świadczenia rehabilitacyjnego. Dopiero wtedy matka wnioskodawcy, przyszła na rozmowę do dyrektorki personalnej (...) A. D., prosząc o niezwalnianie syna z pracy , gdyż robi wszystko aby syn wyszedł na wolność, co wynika z zeznań A. D., którym nie sposób odmówić wiary. Istotne w tym zakresie są także ustalenia Sądu I instancji , poczynione w oparciu o zeznania w.w świadka , a których apelujący nie kwestionuje, że po zakończeniu płatności świadczenia rehabilitacyjnego odwołujący nie stawił się do pracy w fabryce (...) i jak świadek podała, była to nieobecność nieusprawiedliwiona i dlatego pracownicy działu personalnego próbowali się skontaktować z wnioskodawcą , ale bezskutecznie. Zatem zeznania świadka A. D., wbrew błędnemu twierdzeniu apelacji ,, nie mijają się z prawdą”. Prawidłowe są zatem ustalenia i ocena Sądu I instancji, że informację o pobycie wnioskodawcy w zakładzie karnym pracodawca powziął w rozmowie z matką wnioskodawcy, po zakończeniu pobierania świadczenia rehabilitacyjnego ( świadczenie przyznano na okres do 13 maja 2021r.).

Z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji w omawianym zakresie i jego oceną koresponduje także - wbrew błędnemu twierdzeniu apelacji - załączone do apelacji zaświadczenie o zatrudnieniu z 19 maja 2021r. wystawione przez pracodawcę, a podpisane przez A. D. ( k. 130), które - jak wywodzi apelacja - odebrali rodzice. Apelujący nie wykazał zatem , że zakład pracy posiadał wiedzę o pobycie wnioskodawcy w zakładzie karnym w okresie pobierania świadczeń. Powoływane przez apelanta zeznania rodziców będących wszak w kontakcie z odwołującym – jak słusznie ocenił Sąd Rejonowy- prezentują przyjętą przez odwołującego linię obrony. Co więcej, wywody apelacji o

,, stałym kontakcie” rodziców z pracodawcą są gołosłowne , a zeznania rodziców wnioskodawcy do takiego wnioskowania w ogóle nie prowadzą.

Z kolei o braku poinformowania pracodawcy przez odwołującego o przyczynach nieobecności w pracy po zakończeniu pobierania zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego, świadczą zeznania samego odwołującego ( k. 113 verte) - ,, ja nie pisałem pisma do zakładu pracy , gdyż nie chciałem się wygłupić, aby nie zamknąć sobie drogi powrotu do pracy”. Zeznania te pozostają w sprzeczności z twierdzeniem apelującego o poinformowaniu przezeń pracodawcy o osadzeniu w zakładzie karnym.

Poinformowanie ZUS o pobycie w zakładzie karnym, nie zmienia prawidłowej oceny Sądu I instancji o posiadaniu przez odwołującego wiedzy, iż płatnikiem obu świadczeń był pracodawca, a nie ZUS. Jak prawidłowo ustalił Sąd Rejonowy , T. G. został o tym poinformowany, tak w treści decyzji przyznających prawo do świadczeń, jak i taka informacja jest zamieszczona w złożonych przezeń formularzach wniosku o świadczenie. Natomiast informacja o okolicznościach pozbawiających prawa do świadczenia rehabilitacyjnego jest zawarta w składanym przez T. G. formularzu wniosku o to świadczenie.

Co do poinformowania ZUS przez wnioskodawcę o pobycie w zakładzie karnym, to informacja ta spowodowała wszczęcie postępowania wyjaśniającego przez organ rentowy i wezwanie pracodawcy będącego płatnikiem zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego, do podania informacji o wypłacie na rzecz ubezpieczonego obu tych świadczeń.

W prawidłowo ustalonym stanie faktycznym sprawy, podzielić należy ocenę Sądu I instancji, że pobrany przez wnioskodawcę zasiłek chorobowy i świadczenie rehabilitacyjne za okresy objęte zaskarżoną decyzją, są świadczeniami nienależnymi i podlegają zwrotowi z mocy art. 84 ust. 2 pkt.1 ustawy systemowej.

Apelacja jako bezzasadna podlega więc oddaleniu , o czym orzeczono na podstawie art. 385 k.p.c.

Ubocznie należy podnieść , iż powodem uchylenia przez Sąd Okręgowy wyroku Sądu Rejonowego wydanego w niniejszej sprawie w dniu 14 marca 2022r. i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, była stwierdzona z urzędu nieważność tego postępowania. Tym samym z mocy art. 386§ 2 k.p.c., Sąd Okręgowy nie rozpoznawał apelacji co do istoty i nie wypowiadał się co do zasadności bądź niezasadności wyroku Sądu Rejonowego z 13 grudnia 2021r.