Pełny tekst orzeczenia

Sygnatura akt II AKa 18/22

1

2WYROK

2.1W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 grudnia 2022 r.

5Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący sędzia SA Maciej Skórniak

Sędziowie: SA Jarosław Mazurek (spr.)

SA Janusz Godzwon

Protokolant: Wiktoria Dąbrowicz

6przy udziale prokuratora Prokuratury (...) Wiesława Bilskiego

7po rozpoznaniu w dniu 13 grudnia 2022 r.

8sprawy R. G. (1) oskarżonego o czyn z art. 63 ust. 3 w zw. z art. 53 ust. 2 i art. 56 ust. 3 Ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w związku z art. 11 § 2 k.k. i art. 12 § 1 k.k. w związku z art. 65 § 1 k.k., art. 299 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k., art. 270 § 2a k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.

9na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

10od wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu

11z dnia 8 listopada 2021 r. sygn. akt III K 234/20

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uniewinnia oskarżonego R. G. (1) od czynu przypisanego mu w pkt II części rozstrzygającej i kosztami postępowania w tej części obciąża Skarb Państwa, stwierdzając jednocześnie utratę mocy kary łącznej orzeczonej w pkt IV i rozstrzygnięcia, co do zaliczenia tymczasowego aresztowania;

II.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 23 czerwca 2020r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. łączy wymierzone oskarżonemu kary pozbawienia wolności i wymierza R. G. (1) karę łączną 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet wymierzonej oskarżonemu kary łącznej pozbawienia wolności zalicza okres jego zatrzymania
i tymczasowego aresztowania od dnia 4 lutego 2019r., godz. 9:40 do dnia 26 lipca 2019r., godz. 13:55;

V.  zwalnia oskarżonego z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, poniesionymi wydatkami obciążając Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 18/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 8 listopada 2021, sygn. akt III K 234/20

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1

R. G. (1)

karalność oskarżonego: wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 7 grudnia 2017 r., sygn. akt III K 417/15 za czyn z art. 63 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii - 1 rok i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem na okres próby lat 5, kara grzywny 100 stawek dziennych po 30 zł, 1000,00 zł nawiązki na rzecz (...) Centrum (...).

informacja z Krajowego Rejestru Karnego z 02.11.2022

k. 1850

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.2

R. G. (1)

poprawne zachowanie oskarżonego w trakcie pobytu w areszcie śledczym

opinia Aresztu Śledczego w O. z dnia 24.11.2022r.

k. 1864-1865

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

informacja o osobie z K. z 02.11.2022 r.

Dowód obiektywny podchodzący z Krajowego Rejestru Karnego obrazujący dotychczasową karalność oskarżonego − dowód niekwestionowany przez strony.

opinia z Aresztu Śledczego w O. z dnia 24.11.2022 r.

Opinia sporządzona przez uprawnionego przedstawiciela Służby Więziennej opisująca (według standardów opinii o osadzonym) zachowanie oskarżonego w trakcie stosowanego w sprawie tymczasowego aresztowania − dowód niekwestionowany przez strony.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1

Obrońca oskarżonego R. G. (1) adw. J. K. na zasadzie art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 2, 3 i 4 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  obrazę przepisów postępowania, które miały wpływ na treść orzeczenia, a to art. 4 k.p.k., art. 5 § 1 i 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k., art. 424 § 1 k.p.k., polegającą na:

a)  niezgodnej ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a także z zasadami prawidłowego rozumowania ocenie zgromadzonego materiału w sprawie dowodów, które doprowadziły do poczynienia ustaleń co do sprawstwa i winy skażonego w zakresie czynów zarzucanego mu w akcie oskarżenia, wbrew zasadzie obiektywizmu, wyłącznie w oparciu o złożone przez oskarżonego w toku postępowania przygotowawczego wyjaśnienie, które nie są spójne ani logiczne w szczególności w zakresie czynu, w którym miało dojść do popełnienia przez oskarżonego przestępstwa, ilość upraw a nadto kwota uzyskanych z rzekomej sprzedaży,

b)  poczynieniu przez Sąd I instancji ustaleń co do sprawstwa i winy oskarżonego jedynie w oparciu o dowody bieżące go, przy pominięciu okoliczności świadczących na jego korzyść, poprzez bezkrytyczne przyjęcie, że w zakresie przypisanych oskarżonemu zarzutów zasługują w pełni na wiarę wyjaśnienia oskarżonego złożone w toku postępowania przygotowawczego a nie zasługują na nią wyjaśnienia oskarżonego złożone przez niego przed Sądem, mimo, że te złożone przed Sądem odpowiadają treści jego absolutnie pierwszych wyjaśnień złożonych w dniu 5 lutego 2019 roku przed Prokuratorem,

c)  rozstrzygnięciu wątpliwości, które wyłoniły się w toku postępowania dowodowego w zakresie ilości prowadzonych przez oskarżonego wpraw konopi innych niż włókniste w M. przy ul. (...), na niekorzyść oskarżonego w sytuacji,

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, polegający na:

a)  przyjęciu, że oskarżony w miejscowości M. przy ulicy (...) w okresie od września 2018 roku do 4 lutego 2019 roku prowadził 4 cykle wegetacyjne upraw konopi innych niż włókniste, z których uzyskał 8.640 gramów marihuany, podczas gdy:

- oskarżony podczas pierwszego jego przesłuchania podał, ze pierwszą uprawę konopi założył w październiku 2018 roku (karta 130 akt sprawy),

- cykl uprawy konopi innych niż włókniste, zgodnie z literaturą przedmiotu trwa minimum 8 tygodni, co potwierdza oskarżony podając, że cykl upraw trwał 60 dni (karta 348 akt sprawy) i taką wartość przyjął Sąd (karta 5 uzasadnienia wyroku), co czyni niemożliwym, w okresie zarzucanym aktem oskarżenia, ukończyć cztery takie cykle,

b)  przyjęciu, że oskarżony wprowadził do obrotu 8.640 gramów marihuany i uzyskał ze sprzedaży tej marihuany kwotę 129.600,00 złotych, podczas gdy brak jest jakiegokolwiek bezpośredniego dowodu potwierdzającego taką okoliczność w szczególności z uwagi na to, że oskarżony w wyjaśnieniach wielokrotnie podawał inną kwotę jaką uzyskał ze sprzedaży marihuany, podając kwoty: 15.000,00 złotych za kilogram (karta 130 akt sprawy), 20.000,00 złotych za pół kilograma i więcej (karta 216 akt sprawy), 16.000,00 złotych za kilogram (karta 348 akt sprawy), co czyni wyjaśnienia oskarżonego niespójnymi i niejasnymi,

c)  przyjęciu, że skoro cykl wegetacji trwał 60 dni, to oskarżony już w listopadzie 2018 r. dysponował środkami uzyskanymi ze sprzedaży pierwszej uprawy, w sytuacji gdy oskarżony wyjaśnił, że pierwszą uprawę w M. założył w październiku 2018 roku, co czyni niemożliwym ukończenie takiej uprawy w listopadzie 2018 roku,

d)  przyjęciu, że środki uzyskane ze sprzedaży marihuany z trzech upraw zostały przeznaczone na spłatę rat kredytów i leasingów, pokrycie kosztów wynajmu trzech domów opłat bieżących za zużycie energii elektrycznej a nadto na bieżące potrzeby gospodarstwa domowego oraz zakup sprzętu służącego do prowadzenia upraw w mieszkaniu przy Al. (...) we W., w sytuacji gdy, odwołując się do przedstawionych wyżej zarzutów, w oparciu o matematyczne wyliczenia ilości możliwych do przeprowadzenia upraw, nie jest możliwe uzyskanie takich kwot i przeznaczenie ich na wskazane wyżej cele,

e)  przyjęciu, że środki uzyskane ze sprzedaży marihuany zostały przeznaczone na spłatę rat kredytów i leasingów, pokrycie kosztów najmu trzech domów opłat bieżących za zużycie energii elektrycznej, a nadto na bieżące potrzeby gospodarstwa domowego oraz zakup sprzętu służącego do prowadzenia upraw w mieszkaniu przy Al. (...) we W., podczas gdy oskarżony podał, że utrzymywał się z oszczędności środków uzyskanych z handlu samochodami, uzyskanego zwrotu wkładu TBS, a także środków finansowych jakie przekazywała mu A. S., która z kolei podała w dniu jej przesłuchania przez Sądem, że długi jakie spłaca z tytułu przekazanych R. G. (1) środków oscylują w granicach 250.000,00 złotych,

3.  rażąca niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu R. G. (1) kary i skazanie go na bezwzględna karę pozbawienia wolności, co zdaniem obrony powoduje, że jej dolegliwość przekracza stopień winy, w sytuacji gdy właściwości i warunki osobiste oskarżonego a także jego zachowanie po popełnieniu przestępstwa wskazują na to, że wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności przy zastosowaniu art. 60 § 2 pkt 2 k.k. byłoby wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1.

Sąd Okręgowy w przedmiotowej sprawie procedował prawidłowo, nie naruszając tym samym zasad postępowania karnego, a ustalenia faktyczne poczynione w stosunku do oskarżonego R. G. (1) są trafne. Stanowisko Sądu Okręgowego w tym zakresie zostało przedstawione w sposób jasny i przekonywujący w pisemnych motywach uzasadnienia, które zostało sporządzone zgodnie z wymogami art. 424 § 1 i 2 k.p.k. Zdaniem Sądu odwoławczego uzasadnienie orzeczenia Sądu I instancji nie zawiera wad przypisywanych mu przez obrońcę. Uzasadnienie to jest pełne, jasne, logiczne. Sąd wskazał jakie fakty uznał za udowodnione, na jakich oparł się dowodach, uznając ich wiarygodność i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Pamiętać przy tym należy, że powoływana przez obrońcę rzekoma obraza przepisu art. 424 k.p.k. nie stanowiła nigdy i nie stanowi obecnie naruszenia prawa procesowego o charakterze mającym wpływ na treść orzeczenia, bowiem do sporządzenia uzasadnienia dochodzi po wydaniu wyroku. Sąd I instancji miał na względzie wszystkie zgromadzone w sprawie dowody, zarówno te przemawiające na korzyść, jak i te, które nie są dla oskarżonego korzystne. Ocena przypisanych oskarżonemu czynów była prawidłowa, poza jednym zarzucanym czynem w zakresie którego nastąpiła zmiana wyroku Sądu Okręgowego. Ustalono prawidłowo stan faktyczny, wywiedziono logiczne wnioski z prawidłowo przeprowadzonej oceny wszystkich zgromadzonych dowodów, jakie zgromadzono w przedmiotowej sprawie. Sąd I instancji po przeprowadzeniu rozprawy głównej, po dokonaniu oceny ujawnionych dowodów dokonał wyboru, którym dowodom daje wiarę, a którym jej odmawia i podał z jakiego powodu, dlatego też nie można mówić o naruszeniu art. 7 k.p.k. czy art. 410 k.p.k. Wbrew zarzutom apelacji należy stwierdzić, że Sąd Okręgowy ocenił dowody dokładnie, wskazując którym dowodom dał wiarę, a jakie pominął i z jakich przyczyn. Rację miał Sąd I instancji, kiedy uznawał wyjaśnienia oskarżonego R. G. (1) złożone w śledztwie za wiarygodne, gdyż były one logiczne i spójne, oraz znajdowały odzwierciedlenie w zeznaniach przesłuchanych świadków oraz innych dokumentach (protokoły oględzin, opinie).

Przepis art. 5 § 2 k.p.k. nie ma zastosowania do wątpliwości, które ma w zakresie przeprowadzonego postępowania dowodowego któraś ze stron procesu karnego. Nie można stawiać zarzutu naruszenia zasady in dubio pro reo powołując się na wątpliwości strony co do treści ustaleń faktycznych, wymowy dowodów, bądź sposobu interpretacji przepisów prawa (zob. wyr. SA w Krakowie z 31.3.2010 r., II AKa 239/09, KZS 2010, Nr 9, poz. 30). Nie dochodzi do naruszenia dyrektywy zawartej w art. 5 § 2 k.p.k., gdy wprawdzie istnieją dwie grupy przeciwstawnych sobie dowodów, ale ustalając przebieg wydarzeń, sąd orzekający oprze się na dowodach, które wspierają przyjęty stan faktyczny z jednoczesnym przedstawieniem argumentacji przemawiającej za takim wyborem i wskazaniem, dlaczego nie dał wiary dowodom przeciwnym (post. SN z 25.4.2007 r., III KK 46/07, Prok. i Pr. – wkł. 2008, Nr 2, poz. 5, s. 8). Ustalenia Sądu I instancji w zakresie popełnionych przestępstw przez R. G. znajdują odzwierciedlenie w materiale dowodowym zgromadzonym w postępowaniu przygotowawczym, a umyślność działania jest oczywista. Oskarżony R. G. (1) złożył w postępowaniu przygotowawczym stosowne wyjaśnienia (k. 127-131, 134-135, 163-164,207-216, 219-225) oraz na rozprawie przed Sądem Okręgowym (k. 1759v-1761) , które znalazły odzwierciedlenie m.in. w zeznaniach: D. S. (k. 1767, 786-789,), W. R. (k. 1766, 18-21, 747-749,), A. S. (k. 1804-1805, 458-462,) oraz dokumentacji z: US W. (k. 583, 593), (...) (k. 911-913), odczytów zużycia energii elektrycznej (k.260), dokumentacji fotograficznej (k.61-72, 226-233) czy też w polecaniach przelewów (k.94-110, 111), protokole oględzin (k. 41-43, 44-57).

Ad. 2.

Zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych wskazanych w pkt 2a-e nie są zasadne, a sąd meriti poczynił prawidłowe ustalenia zarówno co do ilości i wielkości uprawy ziela konopi, ilości wyprodukowanej marihuany oraz ilości pozyskanych pieniędzy z jej sprzedaży. Prawidłowo Sąd I instancji ustalił także w jaki sposób oskarżony R. G. (1) wykorzystał pieniądze pochodzące z czynu przypisanego w punkcie I zaskarżonego orzeczenia. Oskarżony środki pieniężne uzyskane ze sprzedaży marihuany, zgodnie z jego wyjaśnieniami (k. 127-131, 134-135, 163-164, 207-216, 219-225), zeznaniami świadka A. S. (k. 458-462, 1804-1805), dokumentacją leasingową, umową pożyczki i kredytową wraz z dowodami spłat (k. 463-582), poleceniami przelewów (k.94-111) przeznaczył na spłatę kredytu, leasingu, najmu oraz wydatkował na życie. Pieniądze w kwocie nie mniejszej niż 31.704,93 zł zostały przekazane przez R. G. (1) na spłatę kredytów i leasingu oraz pokrycie kosztów wynajmu trzech domów i opłaty bieżące rachunków za energię elektryczną. Oskarżony wskazał również, że pieniądze w kwocie nie mniejszej niż 10.200 zł przekazał A. S. z przeznaczeniem na spłatę rat kredytów i leasingów zaciągniętych przez ww. dla oskarżonego w (...) Bank (...) S.A., (...) Bank (...) S.A. oraz (...) S.A. R. G. (1) przeznaczył również pieniądze w kwocie nie mniejszej niż 87.695,07 zł na bieżące potrzeby gospodarstwa domowego. Oskarżony wykazał jakie kwoty zostały przeznaczone na rachunki, kredyty i życie codzienne, co potwierdzają zeznania A. S. oraz dowody wpłat z podrobionym podpisem konkubiny oskarżonego. Zużycie energii elektrycznej we wrześniu 2018 r., mimo opuszczenia przedmiotowej nieruchomości przez skazanego wraz z konkubiną i dziećmi, było blisko 10-krotnie większe niż przy normalnym użytkowaniu domu przez ówczesnych domowników. Wzrost ten podyktowany był poborem energii elektrycznej przez wentylatory i lampy niezbędne do wytworzenia marihuany. Ponadto oskarżony produkcję marihuany prowadził w dwóch nieruchomościach – M. ul. (...). Argument podnoszony przez obronę, że cykl wegetacji trwał 60 dni co czyni niemożliwym posiadanie przez oskarżonego środków już w listopadzie 2018 r., gdyż pierwsza uprawa w M. miała być założona w październiku 2018 r. jest nieuprawniony, gdyż wszystkie ustalenia dotyczące produkcji marihuany wynikają z wyjaśnień oskarżonego. Uprawa mogła zostać ukończona z końcem listopada 2018 r. Dlatego przyjęto wprowadzenie do obrotu 8.640 gramów marihuany w cenie 15.000,00 zł za kilogram jako wartości najkorzystniejszej dla oskarżonego. W tym zakresie Sąd meriti prawidłowo zastosował art. 5 § 2 k.p.k. przyjmując najniższą cenę spośród podanych przez oskarżonego. Wskazane wyżej ustalenia nie uprawniały jednak do przyjęcia odpowiedzialności oskarżonego za przestępstwo z art. 299 § 1 k.k.

Ad.3.

Oceniając zarzuty rażącej niewspółmierności kary, Sąd Apelacyjny miał na uwadze, że w orzecznictwie zgodnie wskazuje się, że rażąca niewspółmierność kary, uzasadniająca uwzględnienie zarzutu z art.438 pkt.4 k.p.k., występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną, a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, że występuje wyraźna różnica między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo (por. wyroki SN: z 22.10.2007 r., (...) 75/07, LEX nr 569073; z 26.06.2006 r., (...) 28/06, LEX nr 568924; z 30.06.2009 r., WA 19/09, OSNwSK 2009, poz. 1255; z 11.04.1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 1985/7–8, poz. 60). Oceniając współmierność kary w relacji do dyrektyw i okoliczności wyznaczających jej wymiar, nie wolno zapominać, że art. 53 § 1 k.k. pozostawia wymiar kary sędziowskiemu uznaniu, nakazując, aby mieściła się ona w granicach przewidzianych przez ustawę. Przy ocenie kary przez pryzmat jej rażącej niewspółmierności nie można zatem nie uwzględniać granic, w jakich kara za dane przestępstwo może być orzeczona i w jakich niejako "proporcjach" pozostaje kara orzeczona względem granic pozostawionych sędziowskiemu uznaniu. Dyrektywa prewencji indywidualnej oznacza, że sankcja (jej rodzaj i wysokość) powinna być tak dobrana, aby zapobiec popełnianiu w przyszłości przestępstw przez oskarżonego, co może zostać osiągnięte poprzez odstraszanie sprawcy od popełniania przestępstw albo jego wychowanie (resocjalizację). Efekt „odstraszający" kary ma zmaterializować się w umyśle sprawcy, ma wytworzyć przeświadczenie o nieopłacalności popełniania przestępstw w przyszłości, przekonanie o tym, że każde przestępstwo jest karane odpowiednio surowo, a ponowne popełnianie podobnych czynów nieuchronnie prowadzi do istotnego podwyższenia wymiaru kary ponad próg dolnego zagrożenia. Wtedy rodzi się uzasadnione prawdopodobieństwo, że sprawca skazany na karę odpowiednio surową powstrzyma się przed ponownym rozmyślnym popełnieniem czynu zabronionego (wyrok SA we Wrocławiu z dnia 14 marca 2007 r., II AKa 58/07, KZS 2007, z. 9, poz. 52). Oceniając wymienione kary jednostkowe Sąd Apelacyjny uznał, że orzeczone kary są karami odpowiednio surowymi, ale nie rażąco niewspółmiernie surowymi w rozumieniu art. 438 pkt. 4 k.p.k. Obrońca oskarżonego R. G. (1) nie przedstawił argumentów, które mogłyby świadczyć o rażącej niewspółmierności kar wymierzonych oskarżonemu przez Sąd I instancji. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy wymierzając kary za czyny wskazane w pkt I i III zaskarżonego wyroku wziął pod uwagę wszystkie okoliczności, które miały wpływ na wysokość kary.

Wniosek

Obrońca oskarżonego wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu i uniewinnienie oskarżonego od czynów opisanych w punkcie I i II części wstępnej wyroku

ewentualnie:

2.  uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Żaden z wniosków obrońcy nie zasługiwał na uwzględnienie. Co do wniosku dotyczącego uniewinnienia w pkt I zaskarżonego wyroku, to wniosek jest niezasadny, bo wykazano sprawstwo i winę oskarżonego, a zarzut apelacji był nietrafny. W zakresie wniosku o uniewinnienie w zakresie pkt II zaskarżonego orzeczenia, wniosek był o tyle zasadny, że skazanego uniewinniono od zarzucanego mu czynu, jednak nie z przyczyn wykazywanych przez obrońcę, a z innych tj. z powodu braku wypełnienia ustawowych znamion czynu opisanego w art. 299 § 1 k.k.

Brak jest również podstaw do uchylenia wyroku z art. 437 § 2 k.p.k.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Sąd nie stwierdził okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu, a dotyczących uchybień z art. 439 § 1 k.p.k., 440 k.p.k. i 455 k.p.k.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 13 grudnia 2022 r. utrzymał wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu w następującym zakresie:

I.  uznaje oskarżonego R. G. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa z art. 63 ust. 3 w zw. z art. 53 ust. 2 i art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 53 ust. 2 i art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierza mu kary: 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 300 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 30 złotych;

III. uznaje oskarżonego R. G. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie III części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa z art. 270 § 2a k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 270 § 2a k.k. wymierza mu karę 1 miesiąca pozbawienia wolności;

VI. na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzeka przepadek korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku w wysokości 129 600 złotych;

VII. na podstawie art. 70 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych opisanych w wykazach dowodów rzeczowych nr:

a) (...) pod poz.(...), k. 335 akt sprawy,

b) (...) pod poz. (...), k. 991 – 993 akt sprawy,

c) (...) pod poz. (...), k. 996 - 999 akt sprawy

VIII. dowody rzeczowe opisane w wykazach dowodów rzeczowych nr:

a)(...) pod poz. (...), k. 994 – 995 akt sprawy,

b) (...) pod poz. (...), k. 996 akt sprawy,

c) (...) pod poz. (...), k. 1000 akt sprawy

pozostawia w aktach sprawy;

IX. na podstawie art. 627 k.p.k. zasadza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym wymierza mu opłatę w wysokości 2 200 złotych.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Kontrola odwoławcza zaskarżonego wyroku w zakresie podniesionych zarzutów i wniosków zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego doprowadziła do stwierdzenia, iż sąd I instancji przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób bardzo rzetelny, dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w zakresie zarzuconych oskarżonemu przestępstw, przy czym ustalenia te wynikają z prawidłowo dokonanej oceny przeprowadzonych w sprawie dowodów osobowych i dowodów z dokumentów. Wymierzone kary jednostkowe, właściwie odnoszą się do wysokiego stopnia szkodliwości społecznej popełnionych czynów oraz dużego stopnia zawinienia oskarżonego. Wymierzone przez sąd I instancji kary jednostkowe spełniają te cele i czynią zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1 Sąd Apelacyjny zmienił wyrok w ten sposób, że:

I. zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonego R. G. (1), że uniewinnia go od czynu przypisanego mu w pkt II części rozstrzygającej i kosztami postępowania w tej części obciąża Skarb Państwa, stwierdzając jednocześnie utratę mocy kary łącznej orzeczonej w pkt IV i rozstrzygnięcia, co do zaliczenia tymczasowego aresztowania;

III. na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 23 czerwca 2020 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. łącznie wymierzone oskarżonemu kary pozbawienia wolności i wymierza R. G. (1) karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

IV. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 4 lutego 2019 r., godz. 9:40 do dnia 26 lipca 2019 r., godz. 13:55.

Zwięźle o powodach zmiany

Powodem uniewinnienia oskarżonego od czynu z art. 299 § 1 k.k. są nie tyle odmienne ustalenia faktyczne, co do „spożytkowania” środków pieniężnych pozyskanych ze sprzedaży marihuany, a brak ustaleń zarówno prokuratora jak też i Sądu I instancji (oraz brak jakichkolwiek dowodów na te okoliczności), że oskarżony przeznaczając pieniądze na cele wskazane w pkt II zarzutu tj. spłatę kredytu, leasingów, opłat za wynajem domu i energii elektrycznej, a także wydatkowanie pieniędzy na życie działał umyślnie, by tymi czynnościami udaremnić lub utrudnić stwierdzenie przestępnego pochodzenia pieniędzy. Przepis art. 299 § 1 k.k. wymaga nie tylko wykazania, że oskarżony dopuścił się jednej z czynności w nim wymienionej, ale i wykazania że te czynności w konkretnej sprawie wywołały opisany w przepisie rezultat w postaci „prania brudnych pieniędzy”. Innymi słowy zdaniem Sądu Apelacyjnego nie wypełniono wszystkich ustawowych, a koniecznych znamion przestępstwa z art. 299 § 1 k.k. Oskarżony wydatkując pieniądze zarobione na produkcji marihuany de facto pozbywał się ich, nie nabywając w ich miejsce przedmiotów, które wydatkowaną wartość nadal mają nie tracąc na wartości. A zatem „nie prał” pieniędzy, a tylko ich używał. Podobne stanowisko zajął Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 20 maja 2022 r. sygn. akt II AKa 292/21, w którym stwierdził, że „aby przypisać sprawy przestępstwo z art. 299 k.k. należy ustalić, że miał zamiar postąpienia z korzyściami związanymi z popełnienia czynu zabronionego w sposób w przepisie opisany i w efekcie możliwości udaremnienia lub utrudnienia przestępnego ich pochodzenia”. Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 29 marca 2019 r. sygn. akt II AKa 2/19 wyraził podobne stanowisko, wskazując, że „wprowadzenie do obrotu gospodarczego środków pieniężnych pochodzących z korzyści związanych z popełnieniem czynu zabronionego, stanowi przestępstwo tylko wówczas, gdy podejmowane w tym celu czynności mogą udaremnić lub znacznie utrudnić ich przestępcze pochodzenie. Tym samym, ani samo objęcie we władanie korzyści pochodzących z czynu zabronionego, ani ich wielkość, nie stanowią o realizacji znamion. Przepis art. 299 kk nie wymaga wprawdzie po stronie sprawy podejmowanie szczególnych, spektakularnych wręcz działań, wymaga jednak wykazania wskazanego wyżej celu działania (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 8 października 2018 r., II AKa 42/18)”.

Konsekwencją orzeczenia uniewinniającego było stwierdzenie utraty mocy kary łącznej oraz zaliczenia tymczasowego aresztowania i Sąd Apelacyjny rozstrzygnął o tym w pkt III i IV swojego orzeczenia. Sąd Apelacyjny wymierzając karę łączną miał na uwadze, iż zastosowanie zasady absorpcji, asperacji czy kumulacji przy orzekaniu kary łącznej, uwarunkowane jest przede wszystkim relacjami zachodzącymi pomiędzy osądzonymi czynami, objętymi tymże skazaniem. Zatem przy orzekaniu kary łącznej możliwe jest zastosowanie zarówno zasady pełnej absorpcji, jak i zasady pełnej kumulacji, jednak zastosowanie każdej z tych zasad jest rozstrzygnięciem skrajnym, które może być stosowane wyjątkowo i w nietypowych sytuacjach, wymagając przy tym wnikliwego umotywowania w uzasadnieniu wyroku. W tej sprawie zasada absorpcji przy wymierzaniu kary łącznej może być zastosowana, gdyż pomiędzy poszczególnymi przestępstwami zachodzi bliski związek przedmiotowy i podmiotowy, a przesłanka prognostyczna pozwala na stwierdzenie, że kara łączna w wysokości najwyższej z wymierzonych kar jednostkowych jest wystarczającą oceną zachowania się sprawcy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego Gdańsku z dnia 3 stycznia 1997r., II AKa 321/96, LEX nr 29562 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2000r., IV KKN 39/99, LEX nr 51104).

Sąd Apelacyjny wobec orzeczenia nowej kary łącznej pozbawienia wolności rozstrzygnął w przedmiocie zaliczenia tymczasowego aresztowania na poczet wymierzonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczając oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

V.

Sąd Apelacyjny zwolnił oskarżonego R. G. (1) z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, poniesionymi wydatkami obciążając Skarb Państwa głównie z uwagi na fakt orzeczonej kary izolacyjnej i brak majątku.

7.  PODPIS

Maciej Skórniak

Jarosław Mazurek (spr.)

Janusz Godzwon

1.1.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcie dotyczące pkt I, II i III zaskarżonego wyroku

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

zmiana