Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 lutego 2023r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Maciej Flinik

po rozpoznaniu w dniu 7 lutego 2023 r. w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy A. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

w związku z odwołaniem A. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

z dnia 2 marca 2022r. znak (...)

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

1/zmienia zaskarżoną decyzję organu rentowego z dnia 2 marca 2022r. w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonej A. W. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 1 marca 2022r. do dnia 21 września 2025 r.

2/ stwierdza, że organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji

Sędzia Maciej Flinik

Sygn. akt VI U 369/22

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 2 marca 2022 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B., po rozpoznaniu wniosku A. W. z dnia
7 października 2021 roku, odmówił jej przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres, albowiem orzeczeniem z dnia 5 stycznia 2022 roku Komisja Lekarska ZUS orzekła, że w/wym. nie jest niezdolna do pracy. Dotychczas ubezpieczona była uprawniona do renty z tytułu niezdolności do pracy w okresie od dnia 23 września 2019 roku do dnia 30 listopada 2021 roku, a od dnia 1 grudnia 2021 roku do dnia 28 lutego 2022 roku świadczenie było jej wypłacane na podstawie ustawy z dnia 2 marca 2020 roku o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID – 19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. 2020 r., poz. 374 z późn. zm.).

Odwołanie od ww. decyzji wniosła A. W., zaskarżając ją w całości. Wskazała, że od lat choruje na zespół cieśni nadgarstka, a schorzenie to dotyczy obu rąk. Przebyła operację usunięcia cieśni nadgarstków obu rąk. Przy czym lewa ręka znajduje się o wiele gorszym stanie niż była na początku, co potwierdza badanie EMG. Dodała, że nie ma czucia w końcówkach palców, występuje u niej ból w obu nadgarstkach i uczucie tzw. „prądu”, który w prawej ręce dochodzi aż do łokcia. Podkreśliła, że dotychczas przez 22 lata wykonywała pracę renowatora ceramiki, a praca ta wymaga dużej sprawności obu rąk. Z uwagi na występujące u niej ograniczenia zdrowotne nie jest w stanie pracy tej kontynuować. Wobec powyższego odwołująca wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, podtrzymując argumentację zaprezentowaną w treści zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczona A. W. urodziła się w dniu (...). Zdobyła wykształcenie średnie w zawodzie technika ekonomisty. Nie pracowała w wyuczonym zawodzie. Dotychczas od 1987 roku do 1994 roku pracowała na stanowisku pomocy muzealnej, a następnie dokumentalisty, a od 1995 roku do czerwca 2018 roku pracowała jako renowator zabytków w (...) (...) w B., zajmując się klejeniem ceramiki. Do jej obowiązków należały precyzyjne prace przy użyciu licznych drobnych narzędzi oburącz. Praca ta wymagała ruchów monotypowych w stawach nadgarstkowych. Od dnia 23 grudnia 2019 roku do dnia 30 listopada 2021 roku ubezpieczona była uprawniona do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Od dnia 1 grudnia 2021 roku do dnia
28 lutego 2022 roku świadczenie było jej wypłacane na podstawie ustawy z dnia
2 marca 2020 roku o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID – 19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. 2020 r., poz. 374 z późn. zm.).

/okoliczności bezsporne/

W dniu 15 listopada 2021 roku ubezpieczona wystąpiła do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. z wnioskiem o przyznanie jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres.

/dowód: wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy, k. 73 – 73 v. akt ZUS/

Orzeczeniem z dnia 7 grudnia 2021 roku Lekarz Orzecznik ZUS stwierdził, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy. Po rozpoznaniu sprzeciwu od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS, orzeczeniem z dnia 5 stycznia 2022 roku Komisja Lekarska ZUS stwierdziła, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy.

/dowód: orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS, k. 74 – 74 v. akt ZUS; orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS, k. 76 – 76 v. akt ZUS/

U ubezpieczonej występuje stan po dwukrotnym leczeniu operacyjnym zespołu cieśni nadgarstka prawnego z wynikiem dobrym oraz stan po leczeniu operacyjnym zespołu cieśni kanału nadgarstka lewego z utrzymującym się nawrotowym zespołem cieśni kanału nadgarstka z kwalifikacjami do kolejnego leczenia operacyjnego, choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa z wielopoziomową dyskopatią szyjną, zespół bólowy szyjno – barkowy objawowy z okresami zaostrzeń oraz niedoczynność tarczycy w wywiadzie.

Ubezpieczona skarży się na dolegliwości bólowe w zakresie rąk i przedramion. Z powodu zespołu cieśni nadgarstka (ZCN) po stronie prawej była leczona operacyjnie w 2018 i 2019 roku, a po stronie lewej – w czerwcu 2020 roku. Oczekuje na kolejną operację po stronie lewej. Badanie EMG z dnia 18 sierpnia 2020 roku wykazało niewielkie uszkodzenie włókien czuciowych obu nerwów pośrodkowych w odcinku dystalnym, cechy obustronnego ZCN w stopniu lekkim. Natomiast badanie EMG z dnia 10 lutego 2021 roku wykazało duży ubytek aksjonalny we włóknach czuciowych. Badanie przedmiotowe nie wykazało zaników mięśniowych w ręce prawej, ruchomość palców i dobry chwyt, a w ręce lewej – osłabienie siły chwytu oraz zaburzenia czucia w obrębie palców I-II-III. Orzeczeniem lekarskim z dnia 16 września 2020 roku rozpoznano u ubezpieczonej chorobę zawodową w postaci przewlekłej choroby obwodowego układu nerwowego wywołaną sposobem wykonywania pracy pod postacią zespołu cieśni w obrębie nadgarstka. Badanie MRI kręgosłupa szyjnego z dnia 9 sierpnia 2019 roku wykazało wielopoziomową dyskopatię z objawami stenozy kanału kręgowego. Powyższe schorzenia skutkują takimi dolegliwościami jak: drętwienie i mrowienie kończyn górnych, osłabienie siły chwytnej i manualnej z przewagą po stronie lewej. Ubezpieczona pozostaje pod opieką Poradni Neurologicznej i Ortopedycznej. Przyjmuje leki przeciwbólowe. Nie korzysta z rehabilitacji. Innych dolegliwości ubezpieczona nie zgłasza.

/dowód: protokół badań sądowo – lekarskich, k. 13 – 13 v. akt; orzeczenie lekarskie, k. 14 – 14 v. akt; dokumentacja orzeczniczo – lekarska ZUS, załącznik do akt/

Stan zdrowia ubezpieczonej nadal czyni ją częściowo niezdolną do pracy, okresowo do czasu osiągnięcia wieku emerytalnego. Przyczyną tej niezdolności są występujące u niej schorzenia układu kostno – stawowego z objawami neurologicznymi. Schorzenia te skutkują u ubezpieczonej bólami w zakresie kręgosłupa szyjnego oraz obu kończyn górnych z przewagą strony lewej, drętwieniem rąk, upośledzeniem sprawności lewej kończyny górnej, zaburzeniami czucia kończyny górnej lewej. Istniejące u ubezpieczonej schorzenia mają charakter przewlekły, postępujący. Praca fizyczna, dźwiganie ciężarów, długotrwała praca w pozycji wymuszonej, praca w złych warunkach atmosferycznych i wymagająca pełnej sprawności psychofizycznej jest dla ubezpieczonej przeciwwskazana. Wykonywanie pracy w takich warunkach może nasilać dolegliwości i powodować niekorzystny ich postęp. Częściowa niezdolność do pracy ma charakter okresowy z powodu możliwości poprawy stanu zdrowia po zastosowanym leczeniu specjalistycznym w dłuższym okresie.

/dowód: protokół badań sądowo – lekarskich, k. 13 – 13 v. akt; orzeczenie lekarskie, k. 14 – 14 v. akt; orzeczenie lekarskie – opinia uzupełniająca, k. 52 – 52 v. akt/

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie okoliczności bezspornych, jak również na podstawie dokumentów zgromadzonych w sprawie, w tym w aktach organu rentowego i dokumentacji orzeczniczo – lekarskiej ZUS, których to wiarygodność nie budziła wątpliwości Sądu, a które to nie były kwestionowane przez żadną ze stron pod względem ich autentyczności, jak i prawdziwości zawartych w nich informacji.

Ustalenia stanu faktycznego Sąd poczynił również w oparciu opinię sądowo – lekarską z dnia 28 kwietnia 2022 roku wydaną przez biegłych ortopedę, neurologa i specjalistę medycyny przemysłowej, uzupełnioną opinią tych biegłych z dnia
2 grudnia 2022 roku. Opinie te zostały sporządzone przez podmioty profesjonalne, dysponujące konkretną wiedzą w zakresie dziedziny, którą reprezentują, w sposób fachowy i zgodny z obowiązującym prawem, na podstawie bezpośrednich badań podmiotowych i na podstawie całości dokumentacji medycznej ubezpieczonej, a wnioski wyrażone w tej opinii są stanowcze, jasne, logiczne i korespondują z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Pełnomocnik organu rentowego w piśmie procesowym z dnia 7 lipca 2022 roku wniósł zastrzeżenia do opinii biegłych z dnia 28 kwietnia 2022 roku, wskazując w nich, że przewodniczący Komisji Lekarskiej ZUS nie podziela opinii biegłych sądowych o częściowej niezdolności ubezpieczonej do pracy od dnia
1 marca 2022 roku, albowiem w czasie orzekania Komisja Lekarska ZUS po badaniu bezpośrednim i po analizie dokumentacji medycznej nie stwierdziła u ubezpieczonej długotrwałej niezdolności do pracy. W trakcie badania bezpośredniego Komisja Lekarska ZUS nie stwierdziła osłabienia siły mięśniowej w zakresie kończyn górnych, ani zaników mięśniowych, a jedynie dyskretne zaburzenia czucia w zakresie ręki lewej, nie stwierdzono też objawów korzeniowych i ubytkowych neurologicznych w zakresie kręgosłupa szyjnego. Zdaniem przewodniczącego Komisji Lekarskiej ZUS z opinii biegłych sądowych (w tym z opisu badania przedmiotowego) nie wynika częściowa niezdolność do pracy. Nasilenie objawów w przebiegu zespołu cieśni nadgarstka po stronie lewej, niedominującej, jest niedużego stopnia, a stan po dwukrotnym leczeniu operacyjnym ZCN po stronie prawej z wynikiem dobrym. Co więcej, pełnomocnik organu rentowego dodał, że ubezpieczona nie ma wyznaczonego terminu badania operacyjnego ZCN po stronie lewej, a nawet jeśli takiemu leczeniu zostanie poddana, to może być następnie rehabilitowana w ramach czasowej niezdolności do pracy. Wobec tego – zdaniem organu rentowego – ustalenie częściowej niezdolności do pracy na okres 3 lat z powodu ZCN po stronie lewej budzi duże zastrzeżenia. Ponadto schorzenie kręgosłupa szyjnego znajduje się w fazie remisji zespołu bólowego korzeniowego, bez objawów ubytkowych, co również nie uzasadnia długotrwałej niezdolności do pracy. Okresowe zaostrzenie zespołu bólowego w zakresie kręgosłupa szyjnego może być leczone w ramach czasowej niezdolności do pracy. W ocenie organu rentowego brak jest podstaw do orzekania niezdolności do pracy na okres trzech lat.

Odnosząc się do ww. zastrzeżeń biegli sądowi w opinii uzupełniającej z dnia
2 grudnia 2022 roku kategorycznie podtrzymali treść opinii głównej, wskazując, że stan zdrowia ubezpieczonej nadal czyni ją częściowo niezdolną do pracy, a schorzenia występujące u ubezpieczonej mają charakter przewlekły i postępujący. Biegli zapoznali się ponownie z opiniami lekarzy konsultantów ZUS (neurologów) i doszli do przekonania, że aktualny stan neurologiczny ubezpieczonej nie uległ poprawie od czasu orzeczenia konsultanta neurologa ZUS z dnia 9 listopada 2020 roku. Również lekarz ortopeda leczący ubezpieczoną w zaświadczeniu z dnia
13 stycznia 2021 roku stwierdził, że schorzenia występujące u ubezpieczonej mają charakter utrwalony i nie rokują poprawy. Współistniejące u ubezpieczonej schorzenia, w szczególności wielopoziomowa dyskopatia szyjna C4/C5/C6/C7 z objawami stenozy kanału kręgowego wraz zaawansowanymi zmianami zwyrodnieniowymi dodatkowo nasilają dolegliwości w postaci przewlekłego zespołu bólowego szyjno – barkowego z ograniczeniem ruchomości kręgosłupa oraz zaburzeń czucia i drętwienia kończyn z pogorszeniem sprawności kończyn górnych. Biegli dodali, że nawet gdyby zastosować względem ubezpieczonej leczenie wysoce specjalistyczne, to jej stan zdrowia nie rokuje poprawy w krótkim okresie czasu.
Co więcej, w ocenie Sądu, wbrew twierdzeniom organu rentowego nie ma istotnego znaczenia to, że zespół cieśni nadgarstka pozostaje bardziej nasilony w obrębie lewej górnej kończyny (a więc kończyny niedominującej), skoro do wykonywania pracy renowatora ceramiki wymaga się wysokiej sprawności obu rąk, albowiem praca ta łączy się z dużą precyzją i koniecznością używania licznych drobnych narzędzi oburącz. Bezzasadne pozostają też twierdzenia organu rentowego, jakoby istniejące u ubezpieczonej schorzenia mogły być leczone w ramach czasowych zwolnień lekarskich w razie ich zaostrzenia.

Mimo wyjaśnienia zastrzeżeń w opinii uzupełniającej pełnomocnik organu rentowego podtrzymał zastrzeżenia do opinii w piśmie procesowym z dnia
15 grudnia 2022 roku, wnosząc o powołanie II zespołu biegłych.

Sąd Okręgowy uznał, że dalsze podtrzymywanie przez organ rentowy zastrzeżeń do opinii głównej z dnia 28 kwietnia 2022 roku, przy wystarczającym wyjaśnieniu biegłych w opinii uzupełniającej, należy traktować już tylko jako polemikę z prawidłowymi wnioskami biegłych, które to zastrzeżenia w zestawieniu z pozostałym materiałem dowodowym nie mogły przynieść zamierzonych skutków.
W ocenie Sądu, mając na względzie treść opinii biegłych opiniujących w niniejszej sprawie, doszedł do przekonania, że nie zachodzi potrzeba dalszego dowodzenia w sprawie. Wobec powyższego postanowieniem z dnia 5 stycznia 2023 roku Sąd na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 5 k.p.c., pominął wniosek organu rentowego o dopuszczenie dowodu z opinii II zespołu biegłych jako zmierzający wyłącznie do bezzasadnego przedłużenia postępowania w sprawie. W przekonaniu Sądu kolejne opinie biegłych dostatecznie wyjaśniły zagadnienia wymagające wiadomości specjalnych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2022 r.,
poz. 504) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy;

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i pkt 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11, 12 i pkt 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, pkt 5 lit. a, pkt 6 i 12, oraz w okresach pobierania świadczenia pielęgnacyjnego lub specjalnego zasiłku opiekuńczego określonych w przepisach o świadczeniach rodzinnych lub zasiłku dla opiekuna określonego w przepisach o ustaleniu i wypłacie zasiłków dla opiekunów, za które nie było obowiązku opłacania składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów;

4) nie ma ustalonego prawa do emerytury z Funduszu lub nie spełnia warunków do jej uzyskania.

Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy (ust. 2).

Niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą bądź częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy). Rozróżnia się dwa stopnie niezdolności do pracy – całkowitą i częściową. Zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy (art. 12 ust. 2 ustawy). Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu. Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego.

Zgodnie zaś z dyspozycją art. 107 ww. ustawy prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

W przedmiotowej sprawie spór pomiędzy stronami dotyczył ustalenia tego,
czy stan zdrowia odwołującej A. W. nadal czyni ją niezdolną do pracy, czego pochodną stało się ustalenie prawa do renty z tego tytułu na dalszy okres, tj. od dnia 1 marca 2022 roku.

Sąd Okręgowy uznał, że ocena niezdolności ubezpieczonej do pracy, w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania pracy, wymaga wiadomości specjalnych, dlatego też dopuścił na tę okoliczność dowód z opinii biegłych sądowych o specjalnościach odpowiadającym schorzeniom występującym u ubezpieczonej – neurologa, ortopedy i specjalisty medycyny przemysłowej. Biegli ci po przeprowadzeniu badań sądowo – lekarskich i po zapoznaniu się z dokumentacją znajdującą się w aktach sprawy, w tym także w aktach ZUS stwierdzili, że stan zdrowia ubezpieczonej nadal czyni ją częściowo niezdolną do pracy, okresowo do osiągnięcia przez ubezpieczoną wieku emerytalnego. Niezdolność ta – jak wskazali biegli – spowodowana jest schorzeniem układu kostno – stawowego z objawami neurologicznymi oraz chorobami współistniejącymi. Mimo przebytych operacji cieśni nadgarstka, stałego leczenia w stanie zdrowia ubezpieczonej nie nastąpiła istotna poprawa. Biegli dodali, że częściowa niezdolność ubezpieczonej do pracy ma charakter okresowy, z uwagi na możliwość poprawy stanu zdrowia po zastosowanym leczeniu specjalistycznym, przy czym jednocześnie wskazali, że poprawa zdrowia z uwagi na charakter schorzeń nie nastąpi w krótkim czasie. Jednocześnie biegli nie podzielili opinii Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 11 marca 2021 roku i Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 2 kwietnia 2022 roku z powodu większego nasilenia dolegliwości schorzeń istniejących u ubezpieczonej, które w dalszym ciągu powodują istotne upośledzenie sprawności ustroju i zdolności do zatrudnienia. Schorzenia występujące u ubezpieczonej – jak wskazali biegli – mają charakter przewlekły i zarazem postępujący.

Sąd Okręgowy w pełni aprobuje wnioski biegłych w zakresie oceny stanu zdrowia ubezpieczonej A. W. w kontekście jej zdolności do pracy. Istotne jest również to, że ubezpieczona, o ile posiada wykształcenie w zawodzie technika ekonomisty, to jednak dotychczas nie pracowała w wyuczonym zawodzie. Od 1995 roku do 2018 roku wykonywała pracę polegającą na renowacji zabytków w (...) (...) w B., w ramach której ogólnie rzecz ujmując zajmowała się klejeniem ceramiki. Były to precyzyjne prace przy użyciu licznych drobnych narzędzi oburącz, wymagające ruchów monotypowych w stawach nadgarstkowych. W okolicznościach niniejszej sprawy trudno więc oczekiwać od ubezpieczonej, aby z uwagi na występujące schorzenia miałaby ona kontynuować tę pracę. Biegli wprost wskazali, że dla ubezpieczonej przeciwwskazana jest ciężka praca fizyczna, dźwiganie ciężarów, długotrwała praca w pozycji wymuszonej, praca w złych warunkach atmosferycznych i wymagająca pełnej sprawności psychofizycznej. Wykonywanie tego typu pracy może nasilać dolegliwości i powodować niekorzystny ich postęp.

Reasumując, skoro postępowanie dowodowe przeprowadzone w niniejszej sprawie wykazało, że ubezpieczona A. W. spełnia wszystkie przesłanki wskazane w treści art. 57 ustawy rentowej, zasadnym okazała się być zmiana zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie jej prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 marca 2022 roku, tj. od dnia zaprzestania pobierania renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy (wypłacanej jej w okresie od dnia 1 grudnia 2021 roku do dnia 28 lutego 2022 roku świadczenie było jej wypłacane na podstawie ustawy z dnia 2 marca 2020 roku o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID – 19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. 2020 r., poz. 374 z późn. zm.), do dnia 21 września 2025 roku, a więc do dnia uzyskania przez nią wieku emerytalnego. Do tego czasu – zgodnie z wnioskami biegłych – częściowa niezdolność ubezpieczonej do pracy będzie trwać.

Mając na względzie powyższe, Sąd Okręgowy w Bydgoszczy, na podstawie
art. 57 ustawy o emeryturach i rentach z FUS i art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., orzekł jak w punkcie 1 sentencji.

Ponadto zgodnie z treścią art. 118 ust. 1a cytowanej ustawy, przyznając odwołującej prawo do świadczenia rentowego, Sąd zobowiązany był do zamieszczenia z urzędu w sentencji wyroku rozstrzygnięcia w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego w zakresie nieustalenia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. W ocenie Sądu, w przedmiotowej sprawie istniały podstawy do obciążenia organu rentownego odpowiedzialnością za nieprzyznanie odwołującej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres. Do oceny stanu zdrowia ubezpieczonej i uznania częściowej niezdolności do pracy biegli wykorzystali tę samą dokumentację medyczną, która była dostępna lekarzom orzecznikom ZUS. Wobec tego obciążenie organu rentowego odpowiedzialnością za niewyjaśnienie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania prawidłowej decyzji jest w pełni zasadne.

Mając powyższe na uwadze, zgodnie z przepisem art. 118 ust. 1a ustawy, należało postanowić jak w punkcie 2 sentencji.

Sędzia Maciej Flinik