Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II AKa 273/22

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 grudnia 2022 roku

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Piotr Schab (spr.)

Sędziowie: SSA – Przemysław W. Radzik

SSR (del.) – Dariusz Drajewicz

Protokolant: st. sekr. sąd. Marta Kamińska

przy udziale Prokuratora : Wojciecha Skóry

po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2022 r. sprawy

1. A. R. (1), syna M. i Z. z domu K., urodzonego (...) w P., oskarżonego o czyny z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 61 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 53 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii oraz z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k.

2. S. T. (1), syna K. i W. z domu R., urodzonego (...) w W., oskarżonego o czyny z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 53 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 53 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

na skutek apelacji wniesionych przez obrońcę oskarżonego A. R. (1) oraz obrońcę oskarżonego S. T. (1)

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 15 marca 2022 r., sygn. akt XVIII K 85/21

1. uchyla pkt X zaskarżonego wyroku i na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. w zw. z art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. umarza postępowanie w przedmiocie czynu zarzucanego oskarżonemu S. T. (1) w pkt V (piątym) sentencji wyroku [czyn zarzucany w punkcie X (dziesiątym) aktu oskarżenia;

2. w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

3. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz r.pr. B. Ż. kwotę 600 (sześćset) złotych powiększoną o stawkę 23% podatku od towarów i usług, z tytułu pełnienia obowiązków obrońcy z urzędu oskarżonego S. T. (1) w postępowaniu odwoławczym;

4. zasądza na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonych: A. R. (1) 1400 (tysiąc czterysta) złotych i S. T. (1) 1000 (tysiąc) złotych tytułem opłaty za postępowanie odwoławcze oraz obciąża ich kosztami tego postępowania w częściach na nich przypadających.

UZASADNIENIE

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 273/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 15 marca 2022 roku, sygn. akt XVIII K 85/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońcy oskarżonych

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ pełnomocnik wnioskodawcy

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części , w jakiej oddalono wniosek

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Odnośnie do apelacji obrońcy oskarżonego A. R. (1):

1. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, polegający na:

a) uznawaniu, że oskarżony A. R. (1) w okresie od kwietnia do maja 2008 roku przekazał A. O. (1) nie mniej niż 5 litrów płynu BMK służącego do produkcji amfetaminy a następnie odebrał od niego nie mniej niż 2 kg wyprodukowanej amfetaminy w celu dalszej odsprzedaży,

b) ustalenie, że oskarżony w okresie od czerwca do września 2013 roku wyszukał i pomógł w wynajęciu posesji A. O. (1) wiedząc, że ten wytwarzać tam będzie prekursor w postaci płynu BMK, opierając te ustalenia wyłącznie na pomówieniu A. R. (1) oraz A. O. (1), który zeznania te złożył w związku z możliwością uzyskania nadzwyczajnego złagodzenia kary w swojej sprawie, jego zeznania nie były precyzyjne, zmieniane w kolejnych przesłuchaniach, co było następstwem błędnej oceny materiału dowodowego, naruszającym przepisy kodeksu postępowania karnego,

2. zarzut obrazy przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 4, 5 § 2, 7, 410 i art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. polegającą na:

- bezkrytycznemu daniu wiary zeznaniom A. O. (1), który składał zeznania obciążające A. R. (1) w celu uzyskania nadzwyczajnego złagodzenia kary w swojej sprawie, pomimo istotnych rozbieżności w jego kolejnych zeznaniach, braku precyzyjności a także nielogiczności twierdzeń, pomimo, że sąd w sytuacji gdy dowód z zeznań takiego świadka jest jedynym dowodem winy oskarżonego powinien poddać ten dowód szczególnej ocenie, uwzględniając, że z zasady domniemania niewinności oskarżonego wynikał dla sądu obowiązek stosowania zasady nieufności do takich zeznań a nie zasada ograniczonego zaufania, czego sąd nie uczynił, instancji dokonując oceny materiału dowodowego Sąd I bezzasadnie przyjął,

- dokonując oceny materiału dowodowego Sąd I instancji bezzasadnie przyjął z naruszeniem zasad wynikających z treści art. 7 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k., że A. R. (1) w 2008 roku dostarczył A. O. (1) płyn BMK w celu produkcji amfetaminy a następnie odebrał od niego wytworzony produkt, uznając bez dowodów, że było to 2 kg amfetaminy w celu dalszej odsprzedaży, w sytuacji gdy w sprawie nie zabezpieczono corpus delicti, a ocena sądu co za produkt dostarczył O. oskarżony, wynikała tylko ze słów O., zaś uznanie sądu, że oskarżony odebrał od O. 2 kg amfetaminy to ustalenie, wbrew regułom art. 7 k.p.k. – sąd I instancji dokonał takich ustaleń pomimo treści zeznań R. O., że produkt wytworzony z surowca dostarczonego mu przez oskarżonego nie posiadał właściwości przynależnej amfetaminie, co potwierdził jego tester czyli osoba, która sprawdzała na własnym organizmie działanie tego produktu, zatem wobec braku możliwości faktycznego sprawdzenia składu chemicznego i właściwości wytworzonego przez A. O. (1) produktu Sąd nie był w stanie jednoznacznie stwierdzić, co za produkt rzekomo dostarczył O. A. R. (1) i jaki produkt wytworzony odebrał od O., w tej sytuacji Sąd I instancji zobowiązany był zastosować wobec oskarżonego A. R. (1) zasady wynikające z treści art. 5 § 2 k.p.k. czego nie uczyło, jak również nie odniósł się do tego w uzasadnieniu wyroku,

- podobnie sąd dokonał błędnej oceny dowodów bezzasadnie wbrew regułom określonym z art. 7 k.p.k. uznał, że A. R. (1) będąc zawodowym pośrednikiem między innymi w wynajmie nieruchomości wiedział co zamierza robić w wynajętej mu nieruchomości A. O. (1), pomimo, że nigdy nie przebywał w pomieszczeniu gdzie wytwarzany był płyn BMK a także nie interesował się w jakim celu, poza zamiarem zakupu, A. O. (1) wynajął tą nieruchomość,

- ponadto Sąd I instancji dopuścił się obrazy prawa materialnego - art. 13 § 2 k.k., w ten sposób, że skoro nie było wystraczających dowodów jaki półprodukt, niezbędny do wytworzenia amfetaminy osk. A. R. (1) dostarczył A. O. (1) oraz jaki faktycznie produkt wytworzył z niego O., to konsekwencją tego powinno być ustalenie Sądu, że zarówno działania A. R. (1) jak i A. O. (1), było jedynie usiłowaniem nieudolnym wytworzenia amfetaminy, w rozumieniu art. 13 § 2 k.k., czego zabrakło w dociekaniach sądu zawartych w uzasadnieniu wyroku, w zamian za to sąd przyznał jedynie, że O. wytworzył amfetaminę słabej jakości, co było ustaleniem dowolnym,

- wymierzając oskarżonemu A. R. (1) karę za czyny opisane w pkt II wyroku sąd nie zastosował się do reguł wynikających z treści art. 14 § 2 k.k., nie stosując nadzwyczajnego złagodzenia kary co w konsekwencji doprowadzało do rażącej niewspółmierności kary orzeczonej względem osk. A. R..

Odnośnie do apelacji obrońcy oskarżonego S. T. (1):

1. zarzut naruszenia przepisów postępowania t.j. art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. polegające na rozpoznaniu sprawy i wyroku skazującego oskarżonego za przestępstwo z art. 53 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 18 § 3 k.k. oraz za przestępstwo z art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, podczas gdy nastąpiło przedawnienie ich karalności, co skutkowało bezwzględną przyczyną odwoławczą określoną w art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k.;

2. zarzut naruszenia prawa materialnego tj. art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z załącznikiem nr 1 do rozrządzenia Ministra Zdrowia z 17 sierpnia 2018 r. w sprawie wykazu substancji psychotropowych, środków odurzających poprzez zakwalifikowanie substancji wytworzonej na przełomie kwietnia i maja 2008 r. przez A. O. (1) w lokalu wynajmowanym przez S. T. (1) jako amfetaminę, podczas gdy substancja ta nie dawała żadnego efektu odurzenia, uniemożliwiała przejście ze stanu płynnego do stałego i nie miała cech amfetaminy, co skutkowało nieprawidłowym zakwalifikowaniem czynu zarzucanego S. T. (1) w punkcie VIII wyroku jako typ kwalifikowany przestępstwa z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii;

3.

- zarzut obrazy przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k., polegającą na dowolnej, a w konsekwencji błędnej ocenie materiału dowodowego, w szczególności wyjaśnień oskarżonego S. T. (1), zeznań świadka A. O. (1) oraz opinii z przeprowadzonych badań chemicznych na obecność związków pochodzących z syntezy substancji psychotropowych, co w konsekwencji doprowadziło do skazania oskarżonego, podczas gdy zgromadzony materiał dowodowy nie pozwala na ustalenie, że w wynajmowanych przez S. T. (1) lokalach w okresie od kwietnia do maja 2008 r. oraz od stycznia do lutego 2013 r. wytwarzane były jakiekolwiek substancje psychotropowe;

- zarzut obrazy przepisów postępowania, mający wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k., poprzez wybiórczą ocenę dowodów w postaci zeznań świadka A. O. (1), co w konsekwencji doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mającego istotny wpływ na jego treść, polegającego na błędnym przyjęciu przez Sąd, iż w okresie od kwietnia do maja 2008 r. wyprodukowano środki psychotropowe w znacznych ilościach - tj. nie mniej niż 10 kg, podczas gdy wyprodukowana substancja w ilości nie mniejszej niż 8 kg nie "dawała żadnego efektu odurzenia”, tj. nie miała cech amfetaminy, co doprowadziło sąd do bezpodstawnego skazania S. T. (1) za typ kwalifikowany przestępstwa określonego w art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.

- zarzut błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie zamiaru oskarżonego S. T. (1), aby inna osoba, tj. A. O. (1) popełnił przestępstwo z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, podczas gdy z zeznań świadka A. O. (1) wynika, że oskarżony w czasie produkcji w 2008 r. oraz 2013 r. nie był w domu w miejscowości D., nigdy nie rozmawiał z A. O. (1) o tym, czym on się zajmuje oraz nie uczestniczył w produkcji, a tym samym nie można oskarżonemu przypisać jakiejkolwiek formy zamiaru.

Zarzut niezasadny

Zarzut niezasadny

Zarzut niezasadny

Zarzut niezasadny

Zarzut niezasadny

Zarzut niezasadny

Zarzut częściowo zasadny

Zarzut niezasadny

Zarzut niezasadny

Zarzut niezasadny

Zarzut zasadny

Odnośnie do oskarżonego A. R. (1):

Zarzuty autora apelacji sformułowane w pkt 1 i 2 zmierzają do negacji ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, celowym zatem jest łączne wskazanie przyczyn uznania ich za niezasadne.

Wbrew stanowisku obrońcy, Sąd Okręgowy rozstrzygał w oparciu o materiał dowodowy, jaki przy uwzględnieniu przedmiotu postępowania oraz zasad wynikających z art. 442 § 3 k.p.k., zgromadził, oceniając go z poszanowaniem reguł ujętych w art. 7 k.p.k. i w następstwie takiej oceny w zasadniczej mierze poczynił trafne ustalenia faktyczne. Szczegółowa analizy akt sprawy, w tym pisemnych motywów zaskarżonego wyroku pozwala wnioskować, że dokonana przez Sąd I instancji ocena dowodów nie zawiera błędów natury faktycznej lub logicznej, respektuje zasady wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego, zatem brak jest podstaw do jej zakwestionowania przez Sąd odwoławczy.

Motywacja wskazana w apelacji obrońcy oskarżonego A. R. (1) sprowadza się przede wszystkim do kwestionowania wiarygodności świadka A. O. (1), którego zeznania stały się podstawą do czynienia ustaleń w sprawie przez Sąd I instancji. Co do zasady Sąd Apelacyjny podziela pogląd wyrażony we wniesionym środku odwoławczym, a dotyczący kryteriów oceny dowodu z zeznań tzw. małego świadka koronnego. Dowód taki, jako niepochodzący od osoby o nieposzlakowanej przeszłości, powinien być oceniany z daleko posuniętą ostrożnością procesową i krytycyzmem. Niemniej podlega on swobodnej ocenie Sądu jak każde inne zeznanie czy wyjaśnienie – w myśl bowiem reguł z art. 7 k.p.k. zasada tam wyrażona gwarantuje Sądowi prawo dokonania wyboru i właśnie oceny czy świadek mówił prawdę, czy też kłamał. Po to zaś, by dowodowi przyznać walor wiarygodności winien on być logiczny, konsekwentny i stanowczy. Równocześnie zarówno nauka prawa karnego jak i orzecznictwo sądowe uznają, że dopuszczalne i możliwe jest skazanie na podstawie jednego dowodu wskazującego na osobę sprawcy, a tym samym możliwość orzeczenia o winie w oparciu o w/wym. dowód ( i to nawet w sytuacji, gdy jest on jedyny) jawi się jako zgodna z regułami procedury karnej.

Zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy, w tym wyjaśnienia oskarżonego, należycie został poddany przez Sąd I instancji wszechstronnej ocenie, na co wskazuje treść pisemnego uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia. To, że oskarżony konsekwentnie nie przyznawał się do popełnienia zarzucanych mu czynów nie skutkuje oceną, że opozycyjne do tego stanowiska relacje świadka wskazujące na udział oskarżonego w ustalonym przestępczym procederze nie są wystarczające do uznania winy. Z kluczowych dla powyższej kwestii zeznań świadka A. O. (1) wynika, że w ramach pierwszego czynu A. R. (1), nie wcześniej niż od maja 2013 roku, a nie później niż do września 2013 roku, działając w zamiarze, aby A. O. (1) wyprodukował prekursor w postaci tzw. płynu BMK, swoim zachowaniem ułatwił dokonanie czynu zabronionego w ten sposób, iż wyszukał, a następnie pomógł w wynajęciu posesji położonej w miejscowości C., na terenie której A. O. wytwarzał płyn BMK.

W ocenie Sądu Odwoławczego, dokonana przez Sąd I instancji analiza zeznań świadka, zaprezentowana w pisemnych motywach wyroku jest jasna, logiczna i kompletna, a tym samym przekonująca. Pokreślenia przy tym wymaga, że skoro świadek ten szczegółowo relacjonował zdarzenia, w których sam uczestniczył, konsekwentnie podawał istotne szczegóły tak co do produkcji okoliczności wynajęcia nieruchomości w C. jak i produkcji prekursora (tzw. płyn BMK), nie umniejszając swojej roli w tymże procederze – brak podstaw do zakwestionowania wiarygodności tego świadka. Tak zaprezentowana ocena dowodu uwzględnia w należytym stopniu zasady logicznego rozumowania, wiedzy i doświadczenia życiowego co powoduje, że pozostaje ona pod ochroną art. 7 k.p.k.

Apelacja obrońcy nie dostarczyła natomiast argumentów mogących powyższą ocenę podważyć, także w zakresie pierwszego jak i pozostałych dwóch czynów.

Nie sposób bowiem uznać za niewiarygodne zeznań A. O. tylko dlatego, że zawierają nieścisłości co do ilości dostarczonego płynu (czyn przypisany w punkcie II wyroku ppkt 1) czy ilości wyprodukowanej amfetaminy (czyn przypisany w punkcie II wyroku ppkt 2) – gdy uwzględni się obszerność składanych przez świadka zeznań oraz zakres czasowy, którego one dotyczyły, a także upływ czasu od popełnienia czynów do składania zeznań. Zauważenia w tym miejscu wymaga, że Sąd Okręgowy dostrzegając owe nieścisłości co do podawanych przez świadka ilości przyjął, że oskarżony przekazał prekursor w ilości nie mniejszej, niż 5 litrów.

Wskazać także należy, że obrońca w swej narracji zmierzającej do wykazania bezpodstawności oparcia ustaleń faktycznych na relacjach świadka O. jest jednostronny. Całkowitym bowiem milczeniem pomija, że do wynajęcia nieruchomości w C. doszło za pośrednictwem agencji nieruchomości należącej do oskarżonego – czemu A. R. nie przeczył. Sąd Okręgowy dostatecznie uzasadnił swe stanowisko dotyczące stanu wiedzy A. R. co do faktycznego celu wynajęcia nieruchomości i jak i wymagań A. O., jakie obiekt ten miał spełniać pod względem lokalizacji i przydatności do produkcji prekursora. Obrońca zdaje się ignorować także wyniki eksperymentu procesowego – wizji lokalnej, w której świadek A. O. trafnie opisał nieruchomości, na których dokonywał opisanego przestępczego procederu, wskazując szczegóły takie, jak np. bliskie sąsiedztwo członka rodziny oskarżonego, który miał interesować się działaniami A. O.. Obrońca nie wskazuje także przyczyn, dla których A. O. miałby bezpodstawnie pomawiać oskarżonego – odpowiadającego za pomocnictwo, gdy odpowiedzialnością w tym zakresie w żaden sposób nie obciąża właściciela tej nieruchomości, M. J.. Ze składanych przez A. O. zeznań w toku niniejszego postępowania nie wynika, by towarzyszyły im jakiekolwiek negatywne emocje w stosunku do oskarżonego A. R. motywujące do niesłusznego i bezpodstawnego pomówienia go o czyny niepopełnione.

Podobnie rzecz się miała w D. podczas produkcji amfetaminy, do której prekursory dostarczył oskarżony, a następnie nabył od A. O. wyprodukowaną amfetaminę o wadze nie mniejszej niż 2 kg. Brak zabezpieczenia wyprodukowanego narkotyku na potrzeby niniejszego postępowania, w kontekście całokształtu dowodów sprawy i wieloletniej działalności przestępczej A. O. w tym zakresie, nie podważa ustaleń Sądu I instancji. Nie sposób także dokonywać na tym etapie postępowania oceny jakości wyprodukowanej amfetaminy. Pamiętać należy, że świadek A. O. wskazywał na kilkukrotne sytuacje, gdy wyprodukowana przez niego amfetamina nie spełniała oczekiwań w zakresie pożądanych właściwości. Pomijając subiektywną opinię bliżej nieustalonej osoby, która miała testować produkowaną amfetaminę, wobec niedostatecznie silnego działania narkotyku - znajdowała ona finalnie zastosowanie jako domieszka do wyprodukowanej później amfetaminy o pożądanych właściwościach. Brak możliwości obecnego obiektywnego zbadania jej jakości nie wpływa na prawidłowość dokonanej w tym zakresie oceny przez Sąd Okręgowy. Stanowisko obrońcy, który brak zabezpieczenia i udokumentowania wyprodukowanej substancji zakazanej stawia jako warunek sine qua non ustaleń faktycznych, nie znajduje uznania Sądu Apelacyjnego.

Kontrola odwoławcza w sprawie wykazała, że dokonana przez Sąd I instancji analiza zeznań świadka A. O., w powiazaniu z wynikami wizji lokalnej ( w C. i D.) zaprezentowana w pisemnych motywach wyroku jest jasna, logiczna i kompletna, a tym samym przekonująca. Obrońca nie zdołał podjąć skutecznej próby podważenia wartości dowodowej zeznań tego świadka. Pokreślenia wymaga, że skoro świadek szczegółowo relacjonował zdarzenia w których sam uczestniczył, konsekwentnie podawał istotne szczegóły, nie umniejszając swojej roli w tymże procederze, ani nie obciążając niezasadnie oskarżonego, to brak podstaw do zakwestionowania podanych przez niego informacji. Tak zaprezentowana ocena dowodu uwzględnia w należytym stopniu zasady logicznego rozumowania, wiedzy i doświadczenia życiowego co powoduje, że pozostaje ona pod ochroną art. 7 k.p.k. Apelacja obrońcy nie dostarczyła argumentów mogących powyższą ocenę podważyć. Jako nietrafny uznać należy zatem zarzut braku krytycyzmu ze strony Sądu Okręgowego i jednostronnej analizy materiału dowodowego. W analizowanym wypadku powyższe nie zaistniało, skoro Sąd Odwoławczy nie znalazł żadnych zastrzeżeń do kompletności dowodów, prowadzących do skazania, a ustalenia faktyczne są stanowcze i niesprzeczne. Obrońca bezzasadnie kwestionuje poprawność rozumowania Sądu I instancji, negując zachowanie w postępowaniu rozpoznawczym wymogów z art. 7 i 410 k.p.k. Analiza szczegółowych motywów zaskarżonego wyroku wykazuje także jednoznacznie, iż Sąd I instancji nie powziął wątpliwości w przedmiocie okoliczności faktycznych sprawy oraz winy oskarżonego, które tłumaczono by na niekorzyść A. R.. Ustalenia, przyjęte za podstawę skazania mają stanowczy charakter.

W okolicznościach niniejszej sprawy jako całkowicie chybiony jawi się także zarzut naruszenia prawa materialnego - art. 13 § 2 k.k. Powoływanie się przez obrońcę na konstrukcję usiłowania nieudolnego, a zatem takiego, przy którym dokonanie czynu jest niemożliwe ze względu na użycie środka nie nadającego się do popełnienia czynu zabronionego, jest pozbawione podstaw. W realiach niniejszej sprawy wytworzenie amfetaminy przez osobę znającą proces produkcji, przy zastosowaniu nieodpowiedniej jakości prekursora (płyn BMK,) nie może spełnić przesłanek art. 13 § 2 k.k. , gdzie chodzi o niemożliwość całkowitą, bezwzględną, istniejącą od początku działania sprawcy - i tak też - rygorystycznie, a nie rozszerzająco - instytucja ta jest zgodnie interpretowana w orzecznictwie. Wyprodukowanie substancji psychotropowej w postaci amfetaminy z wadliwego jak się okazało prekursora dostarczonego przez oskarżonego, pomimo niezakończenia procesu jej produkcji (niemożność wysuszenia), nie skutkowało jej utylizacją, ale przekazaniem oskarżonemu. Relacja świadka w tym zakresie, konsekwentna na każdym etapie postępowania, określała także okoliczności i miejsce przekazania A. O. narkotyku. Podkreślić również należy normę art. 20 kodeksu karnego, w myśl której każdy ze współdziałających w popełnieniu czynu zabronionego odpowiada w granicach swej umyślności lub nieumyślności niezależnie od pozostałych współdziałających. Oczywistym jest, że wolą oskarżonego nie było objęte współdziałanie w celu wytworzenia substancji psychotropowej niespełniającej wymogów nabywców.

Ustosunkowując się zaś do wymiaru kary orzeczonej oskarżonemu A. R., Sąd Apelacyjny nie dopatrzył się w wymierzonych mu karach jednostkowych oraz karze łącznej pozbawienia wolności i grzywny cech nadmiernej surowości, uzasadniającej orzeczenie łagodniejszej kary, w tym w ramach nadzwyczajnego złagodzenia i wymiaru kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Przy kształtowaniu wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności Sąd I instancji miał na uwadze całokształt okoliczności, które zgodnie z treścią art. 53 k.k. mogły mieć wpływ na wymiar kary oraz szczegółowo i przekonywująco uzasadnił swoje stanowisko w tym zakresie.

Orzekając w tym przedmiocie, Sąd Okręgowy uwzględnił całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie, w tym właściwości i warunki osobiste oskarżonego, stopień winy, charakter popełnionych czynów i ich skutki. Ustalenia Sądu Okręgowego w tym zakresie są prawidłowe, a wymiar kar odpowiedni do zawinienia i stopnia społecznej szkodliwości czynów. Słusznie Sąd Okręgowy zwrócił uwagę na okres czasu, jaki upłynął od zdarzenia, także dotychczasową niekaralność oskarżonego i rolę pełnioną przez oskarżonego w przestępczym procederze – pomocnictwo do produkcji prekursora, pomocnictwo do produkcji znacznej ilości substancji psychotropowej i udział we wprowadzaniu do obrotu znacznej ilości substancji psychotropowej. Prawidłowo Sąd meriti ocenił stopień społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu czynów oraz właściwie rozważył kwestię jego zawinienia. Trafna są także rozważania Sądu Okręgowego w zakresie możliwości zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary w oparciu o treść art. 19 § 2 k.k. i wysunięte w tym zakresie wnioski, podobnie jak uzasadnienie braku możliwość skorzystania z zasady absorpcji przy orzekaniu kary łącznej. Sąd Odwoławczy podziela to stanowisko. Sąd I instancji uwzględnił również wszelkie okoliczności mające wpływ na wymiar kar grzywny, skoro wysokość stawek dziennych uwzględnia nie tylko dochody sprawcy, ale również jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe, a ponadto jest ustalona w niskiej kwocie wynikającej z dolnego progu ustawowej wysokości jednej stawki dziennej. W ocenie Sądu Apelacyjnego również kara łączna wymierzona oskarżonemu nie nosi cech rażącej i niewspółmiernej surowości, ale uwzględnia w odpowiednim stopniu związek czasowy i podmiotowo – przedmiotowy pomiędzy czynami.

Odnośnie do oskarżonego S. T. (1):

Dostrzegając częściową zasadność pierwszego zarzutu, wskazać należy na zaistnienie negatywnej przesłanki procesowej związanej z przedawnieniem karalności czynu zarzucanego oskarżonemu S. T. (1) w pkt V wyroku (czyn zarzucany w punkcie X aktu oskarżenia), co z kolei skutkować musiało uchyleniem rozstrzygnięcia w tym zakresie i umorzeniem postępowania.

W czasie, którym zaistnieć miało przestępstwo zarzucane oskarżonemu w pkt X aktu oskarżenia (od maja 2008 do stycznia 2013 r.) występek z art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, zagrożony był karą grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Art. 101 § 1 pkt 4 k.k. przewidywał wówczas ustanie karalności przestępstwa, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynęło lat 5. Z kolei art. 102 k.k. stanowił, że jeżeli w okresie przewidzianym w art. 101 k.k. wszczęto postępowanie przeciwko osobie, karalność popełnionego przez nią przestępstwa ustaje z upływem 5 lat od zakończenia tego okresu. W tej sytuacji Sąd Okręgowy winien był przyjąć, że termin przedawnienia karalności jak i ścigania przestępstwa przypisanego S. T. w pkt X aktu oskarżenia minął najpóźniej w styczniu 2018 r. W istniejącym w niniejszej sprawie stanie procesowym, nie było możliwe wydłużenie okresu przedawnienia o kolejne 5 lat, ponieważ postanowienie o przedstawieniu zarzutów zostało wydane w dniu 8 stycznia 2019 r. zaś przesłuchanie podejrzanego S. T. miało miejsce w dniu 9 stycznia 2019 r.,

Ustalenia powyższe nie dotyczą jednak czynu opisanego w pkt III wyroku (czyn z pkt VIII aktu oskarżenia) zakwalifikowanego z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 53 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, jako stanowiącego zbrodnię – której karalność ustaje po 30 latach.

Argumentacja obrońcy, który wprost dąży do zmiany kwalifikacji prawnej tego czynu na występek, pociągającej za sobą umorzenie postępowania z uwagi przedawnienie karalności, nie może odnieść skutku, o czym będzie mowa niżej.

Nietrafny jest także sformułowany w pkt 2 zarzut naruszenia prawa materialnego tj. art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, a twierdzenia obrońcy ocenić należało jako najzupełniej dowolne, stanowiące jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami faktycznymi Sądu Okręgowego, poczynionymi na podstawie całokształtu materiału dowodowego. Swoje stanowisko obrońca wywodzi z wybiórczej oceny zeznań świadka A. O., wskazując, że środki chemiczne wyprodukowane na terenie nieruchomości należącej do oskarżonego S. T., nie posiadały przymiotu kwalifikującego ich jako substancje psychotropowe. Jeszcze raz więc wspomnieć trzeba, że Sąd Okręgowy poddał szerokiej i szczególnie wnikliwej analizie depozycje A. O. i dokonał w tym zakresie prawidłowej oceny. Obrońca pomija, że świadek ten w swoich relacjach obciąża przede wszystkim siebie, opisując szeroko zarówno proces wytwarzana amfetaminy jak i jej dalszej sprzedaży wraz z informacją o wysokości uzyskanych za nie zapłaty, wskazując także przy tym na kilka nieudanych prób - przy czym wytworzona w ten sposób substancja miała być dodawana do prawidłowo wyprodukowanego narkotyku. O prawdziwości twierdzeń A. O. świadczą także pośrednio relacje innych świadków – zajmujących się wprowadzaniem do obrotu wytworzonych przez świadka substancji psychotropowych.

Niezasadność zarzutu obrazy normy art. 7 k.p.k. sformułowanego w pkt III apelacji jest w niniejszej sprawie szczególnie jaskrawa, zwłaszcza w kontekście wszechstronnego przeanalizowania przez Sąd I instancji wszystkich okoliczności ujawnionych na rozprawie głównej. Podkreślić należy, że kontrola oceny dowodów sprowadza się do sprawdzenia czy ocena ta nie wykazuje błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodu) lub logicznej (wadliwości rozumowania i wnioskowania), albo czy też nie jest sprzeczna z zasadami prawidłowego rozumowania, z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy. W toku postępowania odwoławczego Sąd Apelacyjny – wbrew zarzutom apelacji – nie stwierdził, by Sąd I instancji naruszył zasadę swobodnej oceny dowodów. Odnosząc się wprost do apelacji obrońcy stwierdzić trzeba, że istotnie dowodem, przesądzającym o winie oskarżonego S. T. w zakresie zarzucanych mu czynów są depozycje świadka S. O., jednak obrońca pomija wyniki wizji lokalnej, w której świadek A. O. trafnie opisał należącą do oskarżonego nieruchomość, wskazując na brak wykończenia pomieszczeń domu czy rozkład pomieszczeń i usytuowanie garażu, w którym odbywała się produkcja amfetaminy, a także okoliczność, że świadek znał i podczas okazania rozpoznał oskarżonego. Poczynione przez Sąd Okręgowy ustalenia co do zakresu i liczby wykonanych przez A. O. „linii produkcyjnych” amfetaminy, także znajdują swoje oparcie w zeznaniach tego świadka. Obrońca stara się ów fakt zdyskwalifikować podnosząc, iż brak innych dowodów. Argument ten jest oczywiście chybiony, gdyż ani polska procedura karna, ani doktryna prawa karnego, czy orzecznictwo sądowe nie przewiduje odrzucenia jakiegokolwiek dowodu winy tylko z tego powodu, że jest on dowodem jedynym, nie znajdującym potwierdzenia w innych ustaleniach dowodowych. Dowód taki winien niewątpliwie podlegać szczególnie wnikliwej analizie Sądu orzekającego zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie regułami oceny dowodów z art. 7 k.p.k. Takiej oceny w przekonaniu Sądu Apelacyjnego dokonał Sąd I instancji, a swoje stanowisko w tym zakresie prawidłowo i wyczerpująco umotywował w pisemnym uzasadnieniu wyroku. Sąd Apelacyjny podziela w pełni pogląd wyrażony przez Sąd Okręgowy, że zeznania A. O. są wiarygodne, gdyż są one wewnętrznie spójne i konsekwentne – i to zarówno w toku śledztwa, jak i na etapie postępowania sądowego. Podkreślić w tym miejscu należy, że świadek stanowczo i niezmiennie relacjonował fakt popełnienia przestępstwa, do którego pomocnictwo zostało przypisane oskarżonemu.

Nie sposób uznać za niewiarygodne zeznań tego świadka tylko dlatego, że zawierają pewne nieścisłości, gdy uwzględni się rozmiar relacji świadka oraz zakres czasowy, którego one dotyczyły, a także upływ czasu od popełnienia czynów do składania zeznań.

Rozważania przedstawione powyżej, wykazujące, iż zarzuty naruszenia procedury podniesione w apelacji obrońcy są bezzasadne prowadzą do wniosku, że chybiony jest zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wynikać z obrazy prawa procesowego.

Sąd Okręgowy dostatecznie zatem wykazał, że oskarżony S. T. udzielając pomocy A. O. obejmował świadomością przestępczy proceder wykonywany przez niego, a także znaczenie wynajmowania mu swojego domu, co ułatwiło popełnienie czynu zabronionego.

Zastrzeżeń nie budzą też orzeczone wobec oskarżonego jednostkowe kary pozbawienia wolności oraz grzywny. Orzekając w tym przedmiocie, Sąd Okręgowy uwzględnił całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie, w tym właściwości i warunki osobiste oskarżonego, stopień winy, charakter popełnionego czynów. Ustalenia Sądu Okręgowego w tym zakresie są prawidłowe, a wymiar kar odpowiedni do zawinienia i stopnia społecznej szkodliwości czynów. W ocenie Sądu Apelacyjnego również kara łączna wymierzona oskarżonemu nie nosi cech rażącej i niewspółmiernej surowości, jako wymierzona w dolnych progach ustawowego zagrożenia – zwłaszcza, że przy jej kształtowaniu zastosowanie miała zasada absorpcji. Wymierzona kara łączna uwzględnia w odpowiednim stopniu związek czasowy i podmiotowo – przedmiotowy pomiędzy czynami.

Wniosek

Wnioski odnośnie do oskarżonego A. R. (1):

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od wszystkich czynów, ewentualnie poprzez uznanie, że działania oskarżonego objęte zarzutem II wyroku były usiłowaniem nieudolnym, zastosowaniem względem niego nadzwyczajnego złagodzenia kary i orzeczenie kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Wnioski odnośnie do oskarżonego Sylweta T.:

- uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie czynu opisanego w punkcie VIII i X wyroku oraz umorzenie postępowania;

- zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie czynu opisanego w punkcie IX wyroku poprzez uniewinnienie S. T. (1) od popełnienia zarzucanego mu przestępstwa;

- przyznanie kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu za I i II instancję, które na dzień złożenia apelacji nie zostały uiszczone.

☐ zasadne

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadne

☐ zasadne

☒ częściowo zasadne

☐ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Odnośnie do oskarżonego A. R. (1):

Materiał dowodowy nie prowadzi do uznania, iż oskarżony A. R. (1) winien być uniewinniony od któregokolwiek z czynów. Wina została mu w pełni udowodniona, co wykazują trafne argumenty uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Niezasadny charakter zarzutów apelacji obrońcy w powiązaniu z brakiem podstaw z art. 439 k.p.k. i art. 440 k.p.k. nie mógł doprowadzić do wzruszenia zaskarżonego wyroku.

Zaskarżony wyrok należycie uwzględnia dyrektywy sądowego wymiaru kary oraz ocenę stopnia społecznej karygodności dowiedzionego oskarżonemu przestępstwa, a w dalszej kolejności uwzględnia cele zapobiegawcze i wychowawcze oraz wszystkie elementy art. 53 § 2 kk. Brak było jakichkolwiek podstaw do zastosowania instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary i orzeczenia jej z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Odnośnie do oskarżonego S. T. (1):

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie czynu opisanego w punkcie VIII wyroku oraz umorzenie postępowania nie zasługuje na uwzględnienie, wobec braku podstaw do stwierdzenia przedawniania karalności czynu według art. 101 i 102 k.k. Zasadność argumentacji obrońcy znalazła uznanie sądu jedynie w zakresie czynu zarzucanego w pkt X aktu oskarżenia.

Wniosek o zmianę wyroku w zakresie czynu opisanego w punkcie IX przez uniewinnienie oskarżonego jest sprzeczny z materiałem dowodowym i nie zasługuje na uwzględnienie. Wina oskarżonego w zakresie czynu z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 53 ust. 1 i 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii została mu w pełni udowodniona, co wykazują trafne argumenty uzasadnienia zaskarżonego wyroku, stąd brak jest podstaw do zmiany kwalifikacji prawnej czynu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Uchylono pkt X zaskarżonego wyroku i na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. w zw. z art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. umorzono postępowanie w przedmiocie czynu zarzucanego oskarżonemu S. T. (1) w pkt V sentencji wyroku [czyn zarzucany w punkcie X aktu oskarżenia]

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Przyczyną uchylenia zaskarżanego wyroku w zakresie czynu zarzucanego w punkcie X aktu oskarżenia i umorzenia w tym zakresie postępowania było stwierdzenie upływu okresu przedawnienia karalności przestępstwa z art. 54 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Uchylenie pkt X zaskarżonego wyroku i umorzenie w tym zakresie postępowania nastąpiło wobec zaistnienia ujemnej przesłanki procesowej z art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k.

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3,4

Orzeczenie w przedmiocie wynagrodzenia za obronę z urzędu zapadło zgodnie z przepisem par. 17 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, udzielonej przez adwokata z urzędu (t.j. Dz. U. 2019.18).

Orzeczenie w kwestii kosztów postępowania odwoławczego wydano na podstawie art. 626 § 1, 627 oraz 633 w zw. z art. 634 k.p.k. a także przepisów art. 2 ust. 1, art. 3 ust. 1, art. 6 i art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. 1983.49.223 i późn. zm.)

7.  PODPIS

Piotr Schab

Przemysław W. Radzik Dariusz Drajewicz

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca osk. A. R.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 15 marca 2022 roku, sygn. akt XVIII K 85/21.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części, w jakiej oddalono wniosek

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca osk. S. T.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 15 marca 2022 roku, sygn. akt XVIII K 85/21.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części, w jakiej oddalono wniosek

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana