Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

XII K 201/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

1.1.1.

T. K., A. K.

1.  Czyn przypisany oskarżonemu T. Z. w pkt I wyroku, tj. czyn z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 294§1 k.k. w zb. z art. 273 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k.

2.  Czyn przypisany oskarżonej A. K. w pkt VI wyroku, tj. czyn z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 294§1 k.k. w zb. z art. 271§1 i §3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

A. K. i J. L. poznali się na początku lat 2000 i od około 2002 -2003 roku tworzyli związek partnerski. Mieszkali razem i prowadzili wspólne gospodarstwo domowe. Mieszkali w miejscowości B. przy ul. (...) na nieruchomości stanowiącej działki gruntu nr (...) o łącznym obszarze wynoszącym 11 000 m ² należącej do J. L., dla której Sąd Rejonowy w Żyrardowie prowadził księgę wieczystą nr (...). Na nieruchomości tej znajdowały się trzy budynki, w tym dwa mieszkalne oraz jeden gospodarczy. Zamiarem J. L. i A. K. było wykorzystywanie przedmiotowej nieruchomości na salę weselną, hotel. Inwestowali w nią i rozbudowywali. Środki pochodziły z ich własnych pieniędzy oraz kredytów bankowych, w tym kredytu udzielonego J. L. przez Bank (...) w dniu 28 grudnia 2001 r.

T. Z. prowadził działalność gospodarczą w zakresie usług prawniczych w W. przy ul. (...), oraz biuro rachunkowe (...) Sp. j. Prowadził rachunkowość spółki należącej do J. L. oraz działalności gospodarczej A. K.. A. K. i T. Z. znali się od wielu lat.

wyjaśnienia oskarżonej A. K.

711-714

1042-1045

dokumentacja bankowa

817

zeznania świadka J. L.

639v – 640

1049v - 1051

wyjaśnienia oskarżonego T. Z.

716,

1039v- (...)

zeznania świadka J. R.

295-296

W dniu 28 marca 2008 r. J. L. zawarł z A. K. warunkową umowę sprzedaży nieruchomości. Z treści umowy wynikało, że na nieruchomości znajdowały się dwa budynki mieszkalne parterowe z poddaszem użytkowym o powierzchni użytkowej 303m ² i 695,6 m ² oraz parterowy budynek gospodarczy o powierzchni 260,4 m.

Akt notarialny – warunkowa umowa sprzedaży z dnia 28 marca 2008 r.

484-487

W dniu 8 kwietnia 2008 r. A. K. nabyła od J. L. wskazaną wyżej nieruchomość za kwotę 1 250 000 zł. Przy czym kwota 200 000 zł miała zostać zapłacona wcześniej w dniu 8 lutego 2008 r., zaś pozostała kwota 1 050 000 zł została wypłacona ze środków uzyskanych z kredytu hipotecznego udzielonego przez (...) Bank S.A., z czego łącznie 509 300 zł zostało przelane na spłatę wcześniejszego zobowiązania zabezpieczonego hipoteką na w/wym. nieruchomości przysługującego (...), zaś kwota 540 700 zł została przelana na rachunek zbywcy. Celem zarówno warunkowej umowy sprzedaży, jak i umowy przenoszącej własność było uzyskanie dalszego finansowania na rozbudowę przedmiotowej nieruchomości i oddanie do użytkowania wybudowanych budynków zgodnie z planowanym przeznaczeniem, co miało pochodzić z udzielonego A. K. kredytu hipotecznego.

Akt notarialny – umowa przeniesienia własności nieruchomości z dnia 8 kwietnia 2008 r.

12-15

Wyjaśnienia oskarżonej A. K.

711-714

1042-1045

W dniu 21 maja 2009 r. A. K. zarejestrowała działalność gospodarczą w zakresie usług gastronomicznych i zakwaterowania, przy czym zarówno w maju jak i w czerwcu miała ona charakter symboliczny. Odnotowano transakcje na łączną kwotę 2299 zł, przede wszystkim nie związane z przedmiotem prowadzonej działalności. W dniu 14 października 2009 r. A. K. zawiesiła przedmiotową działalność.

Protokół kontroli skarbowej

514-518

Zeznania świadka R. K.

21-22

Zeznania świadka A. U.

643-645

Ponieważ A. K. miała problemy finansowe i nie stać jej było na spłatę rat kredytu hipotecznego, postanowiła sprzedać nieruchomość w B.. Poinformowała o tym m.in. T. Z.. W dniu 10 lipca 2009 r. A. K. zawarła z T. Z. warunkową umowę sprzedaży nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy w Żyrardowie prowadził księgę wieczystą nr (...). W momencie sprzedaży przedmiotowa nieruchomość była obciążona hipoteka umowną kaucyjną do kwoty 2 456 810,73 zł ustanowioną na rzecz (...) Bank S.A. W chwili zawarcia umowy, na nieruchomości wybudowany był budynek mieszkalny jednorodzinny i budynek mieszkalno - gospodarczy oraz prowadzona była budowa budynku gospodarczego. Zgodnie z treścią umowy, nieruchomość została sprzedana za kwotę 6 710 000 zł – 5 500 000 netto plus 1 210 000 podatek VAT, przy czym w treści umowy zastrzeżono, że pieniądze zostaną uiszczone przez T. Z. w terminie 3 dni z chwilą wręczenia mu zezwolenia wydanego przez (...) Bank na wykreślenie hipoteki kaucyjnej w wysokości 2 456 810,73 zł. Jednocześnie A. K. oświadczyła w akcie notarialnym, że do dnia 31 grudnia 2015 r. spłaci zadłużenie wobec (...) Bank S.A. W/wym. termin przypadał po upływie terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Akt notarialny – warunkowa umowa sprzedaży z dnia 10 lipca 2009 r.

6-9

W dniu 15 lipca 2009 r. A. K. i T. Z. złożyli w (...) Urzędzie Skarbowym (...) wspólne oświadczenie, w którym wskazali, że rezygnują z ewentualnego zwolnienia od podatku VAT i wybierają opodatkowanie dostawy budynków.

Oświadczenie z dnia 15 lipca 2009 r.

17

Umową darowizny z dnia 16 lipca 2009 r., A. K. przekazała pojazd marki M. (...) którego była właścicielką na rzecz ojca S. K..

Umowa darowizny

787

W dniu 22 lipca 2009 r. A. K. i T. Z. zawarli ostateczną umowę przeniesienia własności w/wym. nieruchomości na warunkach ustalonych we wcześniejszej umowie warunkowej. W tym samym dniu A. K. wystawiła fakturę VAT nr (...) na rzecz T. Z. na kwotę 6 710 000 zł. Przedmiotowa nieruchomość nie była warta takiej kwoty. Jej szacunkowa wartość na datę sprzedaży wynosiła 2 376 000 zł bez podatku VAT.

Akt notarialny – przeniesienie własności nieruchomości

10-11

Faktura VAT nr (...)

Opinia biegłego z zakresu wyceny nieruchomości

16

1139-1172

W dniu 31 lipca 2009 r. T. Z. złożył deklarację VAT – 7, w której odnotował kwotę podatku VAT wynikającą z faktury nr (...) jako podatek naliczony, w konsekwencji wskazał kwotę 1 209 253 zł podlegającą zwrotowi.

Deklaracja VAT – 7 za lipiec 2009 r. T. Z.

4

W dniu 26 sierpnia 2009 r. A. K. złożyła deklarację VAT – 7 za lipiec 2009 r. W deklaracji wskazała sprzedaż netto według stawki 22% na poziomie 5 500 300 zł, podatek należny 1 210 066 zł, podatek do wpłaty 1 209 906 zł, w tym z tytułu sprzedaży nieruchomości w wysokości 1 210 000 zł.

Deklaracja VAT – 7 za lipiec 2009 r. A. K.

5

Kwota 1 209 253 zł została przelana na rachunek bankowy T. Z. w dniu 24 września 2009 r.

Polecenie przelewu

558

A. K. nie zapłaciła podatku VAT, gdyż nie miała takich możliwości. Nie miała pieniędzy. A. K. po złożeniu deklaracji VAT - 7 za lipiec 2009 r. nie składała już żadnych deklaracji do Urzędu Skarbowego, a kontakt z nią w krótkim czasie po zwrocie podatku VAT na konto T. Z. urwał się.

Z uwagi na brak majątku, nie było możliwości wyegzekwowania od niej należnego podatku VAT.

T. Z. od czasu zakupu od A. K. nieruchomości w B. zorganizował tam kilka imprez okolicznościowych, jednak na niewielką skalę. Następnie wynajął nieruchomość osobom trzecim. Nadal jest jej właścicielem.

Protokół z kontroli

520-524

Wyjaśnienia oskarżonego T. Z.

716

1039v- (...)

Zeznania świadków: U. S. i P. B.

636-637

652-653

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.2

T. Z.,

A. K.

1.  Czyn przypisany oskarżonemu T. Z. w pkt III wyroku, tj. z art. 76§1 k.k.s. w zb. z art. 62§2 k.k.s. w zw. z art. 6§2 k.k.s. w zw. z art. 7§1 k.k.s.

2.  Czyn przypisany oskarżonej A. K. w pkt VIII wyroku, tj. z art. 76§1 k.k.s. w zb. z art. 62§2 k.k.s. w zw. z art. 6§2 k.k.s. w zw. z art. 7§1 k.k.s.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Stan faktyczny identyczny jak wyżej ustalony w sekcji 1.1.1

dowody identyczne jak wskazane w sekcji 1.1.1

identyczne jak w sekcji 1.1.1

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1 oraz

1.2.2

T. Z.,

A. K.

2.  Czyn przypisany oskarżonemu T. Z. w pkt I wyroku, tj. czyn z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 294§1 k.k. w zb. z art. 273 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k.

3.  Czyn przypisany oskarżonej A. K. w pkt VI wyroku, tj. czyn z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 294§1 k.k. w zb. z art. 271§1 i §3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k.

4.  Czyn przypisany oskarżonemu T. Z. w pkt III wyroku, tj. z art. 76§1 k.k.s. w zb. z art. 62§2 k.k.s. w zw. z art. 6§2 k.k.s. w zw. z art. 7§1 k.k.s.

5.  Czyn przypisany oskarżonej A. K. w pkt VIII wyroku, tj. czyn z art. 76§1 k.k.s. w zb. z art. 62§2 k.k.s. w zw. z art. 6§2 k.k.s. w zw. z art. 7§1 k.k.s.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Transakcja z dnia 22 lipca 2009 r. była normalną, typową transakcją kupna sprzedaży.

T. Z. w 2009 r. osiągał miesięczne dochody ponad 10 średnich krajowych i dysponował majątkiem o wartości rzędu 30 – 40 mln złotych.

Wartość rynkowa zakupionej przez T. Z. nieruchomości była adekwatna do ceny wskazanej w umowie.

T. Z. zaproponował takie warunki umowy notarialnej gdyż dbał o swoje interesy, a nie interesy sprzedającej, jak również obawiał się, że po zakupie będzie miał jakieś zobowiązania na nieruchomości ze względu na posiadane przez A. K. zobowiązania wobec innych banków.

Kontrole skarbowe zakończyły się wobec oskarżonego korzystnie ponieważ nie wykryto żadnych nieprawidłowości.

wyjaśnienia oskarżonego T. Z.

716, 1039v- (...)

Kredyt na rozbudowę nieruchomości w miejscowości B. został zaciągnięty w Banku (...) przez A. K..

Cena sprzedaży nieruchomości została zaproponowana T. Z. przez A. K. w oparciu o wartość działek, wartość budynków.

A. K. miała obiecaną na 100 procent pożyczkę od znajomego Włocha G. S. na spłatę kredytu w (...) Banku, jednak on wycofał się z obietnicy i z tego powodu oskarżona nie spłaciła kredytu.

A. K. nie uzyskała żadnej korzyści z tytułu zwrotu podatku VAT T. Z. i nie była z nim w żadnej zmowie.

A. K. założyła działalność gospodarczą w zakresie usług gastronomicznych gdyż chciała taką działalność prowadzić na nieruchomości w B..

A. K. zdecydowała się na opodatkowanie transakcji podatkiem VAT a nie podatkiem od czynności cywilnoprawnych ze względów czysto biznesowych, gdyż musiałaby zapłacić podatek od czynności cywilnoprawnych.

wyjaśnienia oskarżonej A. K.

711v-714, 1042-1045

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

częściowo wyjaśnienia oskarżonego T. Z.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie w jakim korespondują z ustalonym stanem faktycznym albowiem w tej części są bezsporne, znajdują potwierdzenie w zgromadzonej dokumentacji, a także częściowo w wyjaśnieniach A. K. oraz zeznaniach świadków. Nie budzi wątpliwości zatem to, że oskarżony w 2009 r. nabył od A. K. nieruchomość w miejscowości B., a transakcja została przeprowadzona u notariusza. Prawdą jest również, że na 7 dni przed transakcją Naczelnik (...) Urzędu Skarbowego (...) został powiadomiony o planowanym zawarciu transakcji VAT-owskiej. Sąd dał wiarę oskarżonemu, że sam przygotował projekt umowy sprzedaży nieruchomości, jak również, że od kilku lat znał się z A. K. i J. L., gdyż prowadził sprawy rachunkowe ich spółki. W świetle zebranego materiału dowodowego nie sposób też zakwestionować wyjaśnienia oskarżonego, z których wynika, że zakupił rzeczoną nieruchomość aby prowadzić tam działalność gospodarczą i faktycznie taką działalność prowadził, nie mniej jednak nie w takim zakresie jak to wynika z depozycji oskarżonego oraz, że poczynił na zakupioną nieruchomość nakłady.

2.

częściowo wyjaśnienia oskarżonej A. K.

Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonej w zakresie w jakim korespondują z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym w postaci zgromadzonej dokumentacji skarbowej, bankowej, podpisanych umów, a także w zakresie w jakim pokrywają się z wyjaśnieniami T. Z., zeznaniami świadka J. L. w części, w której Sąd dał im wiarę, a także zeznaniami innych świadków. Analizując zebrany materiał dowodowy, Sąd uznał, że nie sposób odmówić wiarygodności wyjaśnieniom A. K., w których podała, że zna T. Z. z uwagi łączące ich sprawy zawodowe, że tworzyła z J. L. związek partnerski i to on był wcześniej właścicielem przedmiotowej nieruchomości w miejscowości B.. Zasługują na uwzględnienie wyjaśnienia oskarżonej, że rozbudowa przedmiotowej nieruchomości była finansowana z kredytów bankowych udzielonych J. L. i oskarżonej oraz że oskarżona po pewnym czasie nabyła tę nieruchomość. Nie budzi wątpliwości również to, że oskarżona utraciła zdolność do spłaty kredytu i chciała przedmiotową nieruchomość sprzedać. Faktem jest również, że nabywcą został T. Z. i to on sam zaproponował kupno za kwotę wskazaną w umowie, jednak postawił warunek, że zapłaci pieniądze jak bank zejdzie z hipoteki. Zgodne są wyjaśnienia oskarżonej, że do tej pory jest dłużnikiem banku i dotychczas nie spłaciła zaciągniętego w (...) Banku kredytu gdyż nie miała pieniędzy. Zebrana w sprawie dokumentacja potwierdza również wyjaśnienia oskarżonej, że wystawiła fakturę VAT nr (...) i podpisała oświadczenie z dnia 15 lipca 2009 r., a także, iż rozpoczęła działalność gospodarczą wiosną 2009 r. Prawdą jest również to, że oskarżona nie zapłaciła wynikającego z faktury VAT podatku, jak również, że przed transakcją sprzedaży nieruchomości będący jej własnością samochód marki M. (...) darowała ojcu. Powyższe, przyznane przez A. K., fakty są bezsporne.

3.

zeznania świadka R. K.

Zeznania świadka – Zastępcy Naczelnika Urzędu Skarbowego w Ż. są wiarygodne, zgodne z całokształtem zgromadzonej - w trakcie wyjaśniania sprawy związanej z prawidłowym rozliczeniem podatku VAT – dokumentacji: deklaracjami podatku VAT – 7, aktami notarialnymi z dnia 10 i 22 lipca 2009 r., fakturą VAT (...) z dnia 22 lipca 2009 r., oświadczeniem o rezygnacji ze zwolnienia z podatku VAT z dnia 15 lipca 2009 r. Co istotne, z zeznań świadka wynika, że od września 2009 r. oskarżona nie składała już żadnych deklaracji podatkowych w Urzędzie Skarbowym, a od czasu otrzymania zwrotu przez T. Z. podatku kontakt z nią urwał się. Wszystko to świadczy o tym, że oskarżeni z góry powzięli zamiar wyłudzenia podatku. Oskarżona na krótko przed przeprowadzeniem transakcji w maju 2009 r. podjęła działalność gospodarczą opodatkowaną podatkiem VAT, przy czym w maju wykazała sprzedaż na kwotę 600 zł, w czerwcu na 300 zł, a w maju na 5 500 000 zł. Oceniając zeznania świadka, Sąd miał na uwadze, że jest on osobą obcą dla oskarżonych, a zeznania składał na podstawie posiadanej dokumentacji, nie mając żadnych kontaktów osobistych z oskarżonymi. Powyższe świadczy o jego obiektywnej postawie do sprawy i składaniu zeznań w sposób rzetelny i bezstronny.

4.

częściowo zeznania świadka J. L.

Sąd uznał zasadniczo za wiarygodne zeznania świadka J. L. złożone w postępowaniu przygotowawczym albowiem są one spójne, rzeczowe i korespondują z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie, któremu Sąd przyznał walor wiarygodności. Świadek był pierwotnie właścicielem nieruchomości w miejscowości B., na której wpierw wybudował budynek mieszkalny, a następnie wraz z A. K., z którą tworzył przez wiele lat związek partnerski, prowadził rozbudowę posiadanej nieruchomości dobudowując dwa nowe budynki z przeznaczeniem na prowadzenie działalności polegającej na agroturystyce, prowadzeniu pensjonatu, wynajmie sali, pokoi, organizowaniu wesel i innych imprez okolicznościowych, eventów. Świadek przyznał, że finansował inwestycję ze środków własnych oraz z kredytu a A. K. mu pomagała. W pewnym momencie sprzedał nieruchomość A. K., a ona zakup sfinansowała z udzielonego jej kredytu. Część środków z kredytu została przelana na konto prywatne świadka, a część na spłatę wcześniej udzielonego kredytu. Z zeznań świadka wynika, że oskarżona planowała dalej prowadzić inwestycję i początkowo świadek jej pomagał. Potem weszła w kontakt z jakimiś W., których jednak świadek nie znał, jednak oni wycofali się z inwestycji. Analizując zeznania świadka w tym zakresie wskazać należy, że nie potwierdzają one wyjaśnień oskarżonej, z których wynika, że najwięcej pożyczek udzielił jej na dokończenie rzeczonej inwestycji G. S., którego oskarżona miała poznać właśnie przez J. L.. Dodatkowo z zeznań świadka wynika, że oskarżona sprzedała tę nieruchomość T. Z. gdyż nie była w stanie obsługiwać kredytu – co jest bezsporne, jednak oskarżona, jak zeznał świadek, poszukiwała nabywcy na tę nieruchomość około roku. Powyższe stoi w sprzeczności z wyjaśnieniami oskarżonej, że zakładając w maju 2009 r. działalność gospodarczą zamierzała prowadzić na przedmiotowej nieruchomości działalność, o której mowa wyżej. Dodatkowo świadek potwierdził jakie były warunki sprzedaży nieruchomości T. Z. o czym miał dowiedzieć się od A. K.. Zdaniem świadka, A. K. nie otrzymała żadnych pieniędzy od T. Z. gdyż warunkiem płatności było pokrycie wszystkich zobowiązań ciążących na tej nieruchomości przed sprzedażą. Oskarżona miała pokryć długi obciążające nieruchomość pieniędzmi wniesionymi przez włoskiego inwestora, który jednak się wycofał, a świadek nie zna jego danych. Powyższe zeznania, po raz kolejny nie potwierdzają wyjaśnień oskarżonej, z których wynika, że to G. S. miał pożyczyć pieniądze na pokrycie długu. W tym miejscu zakwestionować należy także zeznania świadka J. L. złożone w postępowaniu przed Sądem, w których sprzecznie – w porównaniu z tym co zeznał w postępowaniu przygotowawczym – opowiedział o okolicznościach pożyczki, którą miał udzielić oskarżonej G. S.. Analizując bowiem zeznania świadka w tym zakresie nie sposób nie odnieść wrażenia, że zostały one uzgodnione z oskarżoną A. K.. Pokrywają się bowiem w takich szczegółach jak kwota pożyczki – 500 000 EURO, brak możliwości wywiązania się z pożyczki z uwagi na niepowodzenie interesu G. S. w Rumunii czy Bułgarii, opisu odnośnie stanu jego majątku. O takich rzeczach świadek w ogóle nie mówił w postępowaniu przygotowawczym, mało tego nie mówił nawet o tej osobie.

5.

zeznania świadka G. S.

Sąd uznał zeznania świadka za w pełni wiarygodne albowiem są jasne, spójne, rzeczowe, a także cechuje ich sens i logika. Sąd nie powziął żadnych wątpliwości co do prawdziwości zeznań świadka, a w szczególności z powodów wskazanych przez oskarżoną A. K., a mianowicie, że świadek zeznając na policji nie chciał powiedzieć prawdy ponieważ udzielenie pożyczki prywatnej było nielegalne a jeśli nie nielegalne to trzeba było ją zgłosić. W tym kontekście nie sposób znaleźć zrozumienie dlaczego G. S. gdyby miał taki zamiar i możliwości nie mógł udzielić A. K. pożyczki potwierdzonej umową. Dodatkowo podkreślić należy, że jak wynika z zeznań świadka, jego współpraca z A. K. i J. L. na gruncie zawodowym opiewała przez cały okres współpracy na ok. 80 000 EURO i dotyczyła zakupu przez G. S. od w/wym. stojaków na wino. Jak wynika z zeznań świadka, to on zerwał współpracę z wymienionymi gdyż nie wywiązywali się należycie ze swoich obowiązków i żądali przedpłaty za zakupiony towar. W takiej sytuacji, całkowicie nieprawdopodobne wydają się zarówno wyjaśnienia oskarżonej A. K., jak i zeznania świadka J. L., z których wynika, że miał on udzielić A. K. pożyczki w kwocie 500 000 EURO. Dodatkowo z zeznań świadka nie wynika aby był w tak zażyłych kontaktach z A. K. tak jak ona przedstawiła w swoich wyjaśnieniach. Tym bardziej, że jak wynika z jego zeznań, współpracował on z J. L. a J. L. „miał partnerkę lub żonę o nazwisku A. K., która zajmowała się sprawami administracyjnymi”.

6.

zeznania świadka J. R.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka. Są one spójne, jasne i rzeczowe, Sąd nie dopatrzył się nieścisłości. Z zeznań świadka wynika, że prowadziła spółkę wspólnie z T. Z. w zakresie biura rachunkowego. Posiadała wiedzę, że kupił on nieruchomość od A. K. w miejscowości B., jednak nie wiedziała dlaczego to zrobił. Według zeznań świadka, T. Z. nie był majętnym człowiekiem i nawet dom, który posiadał w kredycie w miejscowości O. został zlicytowany przez komornika. Według zeznań świadka, T. Z. rozwiódł się z żoną i nie podzielili majątku gdyż takiego majątku nie było. Sąd doszedł do przekonania, że świadek choć nie była osobą bliską dla oskarżonego to posiadała wiedzę na temat jego majątku gdyż od wielu lat prowadziła wraz z nim spółkę i działalność gospodarczą. Z zeznań świadka wynika, że gdyby T. Z. „miał przychód z imprez, to byłoby to w zapisach księgowych”.

7.

zeznania świadka A. U.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka – pracownika (...) Urzędu Skarbowego (...) albowiem zostały one złożone na podstawie posiadanych przez świadka dokumentów. Świadek nie znała T. Z. i nie przeprowadzała w stosunku do niego żadnych czynności kontrolnych ani w zakresie podejmowania decyzji o zwrocie podatku VAT. Świadek jest osobą obcą dla oskarżonego i, jak wskazano wyżej, zeznania składała w oparciu o posiadaną dokumentację skarbową, której autentyczność i treść nie budzi wątpliwości.

8.

zeznania świadków: U. S., P. B.

Zeznania świadków są wiarygodne. Potwierdzili oni fakt wynajmowania sali, lokalu od T. Z. w 2011 r. na organizację imprez okolicznościowych i wystawiania przez niego faktur z tego tytułu. W świetle znajdujących się w aktach sprawy dokumentów, które nie zostały zakwestionowane, nie sposób zakwestionować prawdziwość zeznań świadków, tym bardziej, że są to osoby obce dla oskarżonego i nie miały żadnych powodów aby zeznawać na jego korzyść.

9.

opinia biegłego z zakresu wyceny nieruchomości

Sporządzona opinia jest jasna, kompletna, rzeczowa, wewnętrznie spójna, sporządzona przez osobę do tego uprawnioną, dlatego Sąd podzielił wnioski z opinii biegłego. Podkreślić należy, że oskarżony nie kwestionował przyjętej przez biegłego metody wyceny nieruchomości, kwestionował jedynie okres metodologią tą objęty. Należy mieć przy tym na uwadze, że przyjęte przez biegłego założenia i dokonana wycena nieruchomości jest na korzyść oskarżonego bo tak jak wskazał biegły „ten dochód potencjalny (…) 2 643 200 złotych rocznie jest to zgodnie z metodologią wyceny taki dochód, który mógłby potencjalnie osiągać z nieruchomości przy założeniu, że przez wszystkie weekendy, sobota, niedziela, święta czyli przez mniej więcej 118 dni w roku miałby pełne obłożenie wesel, komunii, styp i wszystkiego i wynajęte wszystkie pokoju w nieruchomości i nie byłoby żadnych kosztów np. wody, obsługi kelnerskiej”. Taka sytuacja natomiast w przedmiotowej sprawie, co oczywiste, nie miała miejsca i oskarżony tego nie kwestionował. Oskarżony wskazał, że wskaźnik 2 643 200 rocznie przyjmował w okresie 3-5 lat zwrotu inwestycji, jednak sam przyznał, że do tej pory inwestycja mu się nie wróciła, co oznacza, że dochodów wskazanych wyżej nie osiągał. Dodatkowo wskazać należy, że oskarżony przez okres mniej więcej półtora roku od zakupu nieruchomości nie prowadził tam żadnej działalności gastronomicznej, hotelarskiej itp. Świadczy o tym chociażby fakt, że nie przedstawił za ten okres żadnej faktury.

10.

dokumenty ujawnione w toku postępowania

Sąd nie miał wątpliwości, że zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci dokumentów i oświadczeń zasługuje na uznanie za wiarygodny i wartościowy, albowiem dokumenty te i oświadczenia były podstawą dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych, a strony nie kwestionowały ich autentyczności i prawdziwości. Zatem dokumenty w postaci: aktów notarialnych, deklaracji podatkowych i innych dokumentów skarbowych, faktur VAT, oświadczenia z dnia 15 lipca 2009 r., dokumentacji bankowej, dokumentacji księgowej i inne zaliczone na poczet materiału dowodowego, nie budzą żadnych zastrzeżeń Sądu i stanowiły miarodajny materiał dowodowy dla czynienia ustaleń faktycznych w sprawie.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

częściowo wyjaśnienia oskarżonego T. Z.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie faktów wskazanych wyżej, które Sąd uznał za nieudowodnione. Przede wszystkim podkreślić należy, że oskarżony nie osiągał w 2009 r. dochodów, o których mówił w swoich wyjaśnieniach, albowiem nie wskazują na to zapisy w deklaracjach składanych przez niego do Urzędu Skarbowego. Poza tym, oskarżony oprócz ogólnego gołosłownego stwierdzenia, że posiadał majątek rzędu 30 – 40 mln złotych, w żaden sposób tego nie wykazał i nie wynika to ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.

Twierdzeniom oskarżonego, że wartość rynkowa nieruchomości, którą kupił od A. K. była równa cenie wskazanej w umowie, przeczy treść opinii biegłego z zakresu wyceny nieruchomości, z której wynika, że szacunkowa wartość rzeczonej nieruchomości na dzień 10 lipca 2009 r. stanowiła kwotę 2 376 000 zł bez podatku VAT. Zatem była dwa i pół razy mniejsza niż wskazana w umowie i zadeklarowana do zapłaty przez oskarżonego.

Nie sposób uznać też za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego, że kupił nieruchomość za kwotę rzędu 5,5 mln zł nie znając jej stanu prawnego. Tzn. nie będąc pewnym, że po zapłacie ceny nie będzie ona obciążona dodatkowymi zobowiązaniami zaciągniętymi przez A. K.. Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie są całkowicie nielogiczne, nieracjonalne, wręcz naiwne. Nie sposób bowiem uznać, że oskarżony chciał zapłacić taką cenę nie będąc pewny jej stanu prawnego, tym bardziej z uwagi na wykonywany przez siebie zawód i posiadane wykształcenie.

W świetle zebranych w sprawie dowodów, nie zasługują na uwzględnienie wyjaśnienia oskarżonego, z których wynika, że kontrole skarbowe prowadzone względem niego zakończyły się w sposób dla niego korzystny albowiem nie stwierdzono żadnych nieprawidłowości w związku z przeprowadzoną przez niego transakcją nabycia nieruchomości. Dowody wskazują bowiem na to, że umorzenie postępowania podatkowego nastąpiło z przyczyn formalnych, niezależnych od oskarżonego.

Reasumując, transakcja sprzedaży zakupu nieruchomości z dnia 10 i 22 lipca 2009 r, nie była transakcją normalną, typową, przeciwnie miała na celu wyłudzenie podatku VAT.

częściowo wyjaśnienia oskarżonej A. K.

Sąd uznał, że nie polegają na prawdzie wyjaśnienia oskarżonej, z których wynika, że kredyt w Banku (...) S.A. był zaciągnięty na jej nazwisko albowiem z dokumentów zgromadzonych w sprawie, chociażby treści aktu notarialnego – umowy przeniesienia własności nieruchomości z dnia 8 kwietnia 2008 r., zawartej pomiędzy A. K. a J. L., wynika, że zaciągnął go J. L. na podstawie umowy nr (...) z dnia 28 grudnia 2001 r. Nie sposób uznać za wiarygodne wyjaśnień oskarżonej, że w maju 2009 r. założyła działalność gospodarczą aby prowadzić pensjonat, usługi gastronomiczne na będącej jej własnością nieruchomości w B.. Są one bowiem nielogiczne i nieracjonalne, skoro już w dniu 10 lipca 2009 r. A. K. wraz z T. Z. zawarli warunkową umowę sprzedaży przedmiotowej nieruchomości, co musiało być poprzedzone jeszcze podjęciem przez oskarżoną decyzji o sprzedaży, poszukiwaniu nabywcy oraz rzekomych ustaleniach z G. S. o udzieleniu pożyczki na spłatę hipoteki w banku.

Także wyjaśnienia oskarżonej w zakresie przyczyn wybranego sposobu opodatkowania transakcji sprzedaży/przeniesienia własności nieruchomości są całkowicie nielogiczne, a tym samym niewiarygodne. Podkreślić bowiem należy, że wybierając opodatkowanie podatkiem od czynności cywilnoprawnych, A. K. nie zapłaciłaby żadnej kwoty gdyż obowiązek zapłaty tego podatku ciążyłby na kupującym, tymczasem wybierając opodatkowanie podatkiem VAT stała się zobowiązana wobec Skarbu Państwa na kwotę 1 210 000 zł, z którego to zobowiązania od początku nie była w stanie się wywiązać. O tym bowiem, że miała zagwarantowaną pożyczkę od G. S., przeczą całkowicie jego zeznania, które Sąd uznał za wiarygodne.

Twierdzeniom oskarżonej, że cena nieruchomości była równa wartości działek i budynków, przeczy treść opinii biegłego z zakresu wyceny nieruchomości, z której wynika, że szacunkowa wartość rzeczonej nieruchomości na dzień 10 lipca 2009 r. stanowiła kwotę 2 376 000 zł bez podatku VAT. Zatem była dwa i pół razy mniejsza niż wskazana w umowie.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonej, że nie uzyskała żadnej korzyści ze zwrotu podatku VAT albowiem całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego wskazuje na to, że oskarżona działała wspólnie i w porozumieniu z T. Z., a ich działania były z góry zaplanowane i skoordynowane.

zeznania świadków: E. Z. i D. K.

Zeznania świadków nic nie wzniosły do sprawy gdyż świadkowie nie pamiętają jakichkolwiek okoliczności sprawy. E. Z. nie pamiętała - jako pracownik Spółki (...) Sp. z o.o., aby spółka wynajmowała salę w miejscowości B., choć przyznała, że zna T. Z., a D. K. jako pracownik spółki (...) sp. j. zeznała, że w okresie od 2008 do 2013 r. obsługiwała jako samodzielna księgowa kilkadziesiąt podmiotów i nie przypomina sobie dokonywanych czynności księgowych odnośnie T. Z..

zeznania świadków: M. K., E. E., M. Z., A. P. E. P. i K. G.

Zeznania świadków nie wniosły nic istotnego do sprawy albowiem świadkowie jako byli pracownicy (...) Urzędu Skarbowego (...) nie pamiętali ani osoby T. Z. ani okoliczności związanych ze zwrotem na jego rzecz podatku VAT w 2009 r. Mając na uwadze fakt, że wskazani świadkowie zostali przesłuchani w 2018 r. a więc prawie 9 lat od podejmowanych przez nich czynności w sprawie, a także z uwagi na ich zeznania, w których wskazali, że od tego czasu podejmowali decyzje czy czynności w kilkuset innych sprawach, nie sposób odmówić prawdziwości ich zeznań.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I., VI.

T. Z., A. K.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Materiał dowodowy zebrany w sprawie wykazał ponad wszelką wątpliwość, że oskarżony T. K. swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 294§1 k.k. w zb. z art. 273 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k., a oskarżona A. K. znamiona przestępstwa z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 294§1 k.k. w zb. z art. 271§1 i §3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k; przy czym oskarżeni działali wspólnie i w porozumieniu.

Popełnienie przestępstwa oszustwa – art. 286 § 1 k.k., można przypisać sprawcy, który doprowadził inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania jej błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania, przy czym działał on w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Czynność sprawcza w przypadku przestępstwa oszustwa przybrać może więc jedną z trzech postaci: wprowadzenia w błąd, wyzyskania błędu, w którym tkwi jakaś osoba lub wyzyskania niezdolności tej osoby do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Elementy sprawcze przestępstwa oszustwa muszą mieścić się w świadomości sprawcy i być objęte wolą sprawcy: sprawca musi chcieć uzyskać korzyść majątkową i aby ją uzyskać musi użyć określonego sposobu działania, a dla uznania, iż mamy do czynienia z wprowadzeniem w błąd, wystarczające jest każde, jakiekolwiek działanie, które może doprowadzić do powstania błędnego wyobrażenia o rzeczywistości u osoby rozporządzającej mieniem (vide m.in. wyroki Sądu Apelacyjnego w Warszawie: z dnia 17 grudnia 2012 roku sygn. akt II AKa 290/12 oraz z dnia 12 czerwca 2013 roku sygn. akt II AKa 164/13). Zgodnie z art. 294 § 1 k.k., kwalifikowanym typem przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. jest popełnienie tego czynu w stosunku do mienia znacznej wartości, a zatem zgodnie z art. 115 § 5 k.k. – wartości przekraczającej 200.000 złotych. Jednocześnie zgodnie z treścią art. 271§1 k.k. odpowiedzialności karnej podlega funkcjonariusz publiczny lub inna osoba uprawniona do wystawienia dokumentu, która poświadcza w nim nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne. Z kolei §3 wskazanego przepisu zaostrza odpowiedzialność karną jeżeli sprawca działa m.in. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Poświadczenie nieprawdy może polegać na potwierdzeniu okoliczności, które nie miały miejsca, lub też na ich przeinaczeniu lub zatajeniu. Czynność poświadczenia nieprawdy dokonana jest w momencie, gdy dokument zawierający to poświadczenie zostanie wprowadzony do obrotu prawnego. Poprzez poświadczenie nieprawdy sprawca uprawniony do wystawienia dokumentu tworzy dokument autentyczny, jednakże o nieprawdziwej treści w zakresie okoliczności mającej znaczenie prawne (por. postanowienie SN z 8.11.2002 r., II KKN 139/01). Niewątpliwie osobą uprawnioną do wystawienia dokumentu w postaci faktury VAT jest podatnik prowadzący działalność gospodarczą. Przepis art. 273 k.k. przewiduje odpowiedzialność karną dla tego, kto używa dokumentu określonego w art. 271 k.k. Użyciem dokumentu jest przedstawienie go jakiemuś organowi, a nawet osobie prywatnej, jeżeli wobec niej ma wywołać pewien skutek mający znaczenie prawne.

Dwa lub więcej zachowań podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uważa się za jeden czyn zabroniony (art. 12 k.k.).

W myśl art. 11 § 2 k.k., jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów.

Oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu w dniu 22 lipca 2009 r. zawarli ostateczną umowę przeniesienia własności nieruchomości na warunkach określonych w umowie warunkowej z dnia 10 lipca 2009 r. Jednocześnie w dniu 22 lipca 2009 r. A. K. jako osoba uprawniona, w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, wystawiła fakturę VAT nr (...) na rzecz T. Z. na kwotę 6 710 000 zł. Faktura zawierała zawyżoną kwotę sprzedaży nieruchomości wraz ze wskazaniem podatku VAT w wysokości 1 210 000 zł, który miała obowiązek wpłacić na rzecz właściwego Urzędu Skarbowego. Od początku jednak nie miała zamiaru tego uczynić gdyż nie miała takich możliwości finansowych. W dniu 31 lipca 2009 r. T. Z. złożył w (...) Urzędzie Skarbowym (...) deklarację VAT - 7, w której odnotował kwotę podatku VAT wynikającą z w/wym. faktury, jako podatek naliczony, wskazując kwotę 1 209 253 zł jako kwotę podlegającą zwrotowi. W dniu 26 sierpnia 2009 r. A. K. złożyła w Urzędzie Skarbowym w Ż. deklarację VAT - 7 za lipiec 2009 r. W deklaracji wskazała sprzedaż netto na poziomie 5 500 300 zł, podatek należny 1 210 066 zł, a podatek do wpłaty 1 209 906 zł. A. K. nie dokonała wpłaty należnego podatku VAT wynikającego z faktury nr (...), natomiast (...) Urząd Skarbowy (...) w dniu 24 września 2009 r. przelał na rachunek T. Z. kwotę 1 209 253 zł. Warunki zawartej pomiędzy oskarżonymi umowy przeniesienia własności nieruchomości były tak skonstruowane, że T. Z. nigdy nie zapłaciłby ustalonej kwoty za nieruchomość, zaś w bardzo krótkim czasie od jej zawarcia otrzymał zwrot podatku VAT, którego A. K. nie wpłaciła do Urzędu Skarbowego. A. K. nie miała obiektywnych możliwości zapłaty podatku gdyż posiadała długi wobec banku, dodatkowo krótko przed zawarciem umowy sprzedaży nieruchomości pozbyła się jedynego wartościowego składnika swojego majątku w postaci samochodu marki D. (...) poprzez jego darowanie w dniu 16 lipca 2009 r. swojemu ojcu S. K.. Tym samym oskarżona uniemożliwiła jakąkolwiek egzekucję ze swojego majątku należnego podatku VAT. Inaczej ujmując, warunki na jakich była zawarta umowa przeniesienia własności nieruchomości nie miały żadnego uzasadnienia gospodarczego, a jedynie służyły wyłudzeniu podatku VAT. Całkowicie nielogicznym był zapis umowy, który warunkował otrzymanie przez nią zapłaty za przedmiotową nieruchomość od spłaty kredytu na rzecz (...) Banku skoro oskarżona zdecydowała się na jej sprzedaż właśnie z tego względu, że nie posiadała środków na jego spłatę. Dodatkowo przyjęta przez oskarżonych konstrukcja w umowie polegająca na wcześniejszej spłacie zobowiązania wobec banku, a dopiero następnie otrzymanie wynagrodzenia za sprzedaż nieruchomości jest całkowicie sprzeczna z regułami obowiązującymi na runku polegającymi na spłacie zobowiązania przez nabywcę nieruchomości i potrącenie w/wym. kwoty z wysokości wynagrodzenia wypłacanego zbywcy. Przenosząc własność nieruchomości oskarżona A. K. nawet w minimalnym stopniu nie zabezpieczyła wypłaty należnego jej wynagrodzenia przez T. Z. ani nie uregulowała sposobu rozliczeń na wypadek gdyby do spłaty kredytu nie doszło. Doszło do sytuacji, w której nastąpiło przeniesienie własności nieruchomości bez żadnych zobowiązań ze strony T. Z. ale za to z uprawnieniem do uzyskania wysokiej kwoty tytułem zwrotu podatku VAT. Dodatkowo ustalona kwota nabycia nieruchomości nie znajdowała jakiegokolwiek uzasadnienia gospodarczego i była zdecydowanie zawyżona, co zresztą wynika z wywołanej w niniejszej sprawie opinii biegłego z zakresu wyceny nieruchomości. Oznacza to, że celowo zawyżono w umowie wartość nieruchomości, tak aby uzyskać jak najwyższy zwrot podatku VAT. Przy tym wskazać należy, że T. Z. nie osiągał takich dochodów ani nie posiadał takiego majątku aby mógł zapłacić za przedmiotową nieruchomość wskazaną w umowie kwotę. O tym, że celem zawartej umowy było wyłudzenie podatku VAT świadczy również zbieżność czasowa między rejestracją działalności gospodarczej przez A. K. – co warunkowało wystawienie faktury VAT a zawarciem umowy sprzedaży nieruchomości. Należy bowiem zwrócić uwagę na to, że rejestrując działalność gospodarczą A. K. już nosiła się z zamiarem sprzedaży nieruchomości. Poza tym w dniu 15 lipca 2009 r. A. K. i T. Z. złożyli w (...) Urzędzie Skarbowym (...) wspólne oświadczenie, w którym wskazali, że rezygnują z ewentualnego zwolnienia z podatku VAT, co umożliwiło uzyskanie nienależnego zwrotu tego podatku. Rezygnując bowiem ze zwolnienia, oskarżona była zobowiązana do wpłaty podatku VAT wynikającego z wystawionej faktury, pomimo że takich środków od oskarżonego nie otrzymała. Na koniec należy wskazać, że w krótkim okresie czasu przed zawarciem umowy z T. Z., A. K. wyzbyła się należącego do niej majątku w postaci samochodu marki D. (...), co uniemożliwiło chociażby częściową egzekucję należności publicznoprawnych. Istotną, z punktu widzenia przypisania oskarżonej znamion przestępstwa oszustwa jego także, to, że po dokonaniu zwrotu kwoty podatku na rzecz T. Z., oskarżona zaprzestała jakichkolwiek kontaktów z Urzędem Skarbowym i zawiesiła prowadzenie działalności gospodarczej.

☒

1.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

III. i VIII.

T. Z., A. K.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Materiał dowodowy zebrany w sprawie w sposób niebudzący wątpliwości wykazał, że oskarżony T. Z. i oskarżona A. K. swoim zachowaniem, działając wspólnie i w porozumieniu, wyczerpali znamiona przestępstwa skarbowego określonego w art. 76 §1 k.k.s. w zb. z art. 62 §2 k.k.s. w zw. z art. 6§2 k.k.s. w zw. z art. 7§1 k.k.s.

Zgodnie z treścią art. 76§1 k.k.s. podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności, albo obu tym karom łącznie ten kto przez podanie danych niezgodnych ze stanem rzeczywistym lub zatajenie rzeczywistego stanu rzeczy wprowadza w błąd właściwy organ narażając na nienależny zwrot podatkowej należności publicznoprawnej, w szczególności podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług, podatku akcyzowym, zwrot nadpłaty lub jej zaliczenie na poczet zaległości podatkowej lub bieżących albo przyszłych zobowiązań podatkowych.

Istotą czynów ujętych w art. 76 k.k.s. jest „kłamliwe”wykazywanie istnienia uprawnień do żądania zwrotu nadwyżki podatku naliczonego lub nadpłaty podatku, zmierzające do pozyskania bezprawnych korzyści majątkowych. Przyczyną powstania możliwości bezpodstawnego zwrotu należności jest błędna ocena uprawnień podatnika przez właściwy organ. W przypadku oszustw z przepisu art. 76 k.k.s. czynności wykonawcze sprawcy polegają wyłącznie na wprowadzeniu w błąd, a więc na działaniu. Jest to o tyle oczywiste, że podstawowym warunkiem ewentualnego zwrotu nadwyżki podatku VAT lub innych należności publicznoprawnych jest zawsze złożenie stosownych deklaracji podatkowych lub wniosków czy też pism wyjaśniających. Trafnie wskazuje się, że nie wymaga się tu szczególnej podstępności działania sprawcy, co oznacza, że podanie w deklaracji podatkowej danych niezgodnych ze stanem rzeczywistym lub zatajenie w niej istotnych dla tego podatku okoliczności (…) jest zachowaniem wystarczającym dla realizacji znamion określających czynności wykonawcze. ( Zgoliński Igor, Kodeks karny skarbowy, Komentarz, wyd. II)

Z kolei zgodnie z treścią art. 62§2 k.k.s. w brzmieniu obowiązującym na czas popełnienia przestępstwa, podlega odpowiedzialności karnej skarbowej ten kto fakturę lub rachunek (…) wystawia w sposób nierzetelny albo takim dokumentem posługuje się. Przedmiotem ochrony w art. 62 k.k.s. są określone przez prawo podatkowe obowiązki ewidencyjne w postaci wystawienia rzetelnej, prawidłowej faktury lub rachunku za wykonanie świadczenia oraz posługiwania się i przechowywania dokumentów podatkowych. W następstwie przepis chroni także wiarygodność dokumentów podatkowych, prawidłowe funkcjonowanie organów administracji, mienie wierzyciela podatkowego, a także bezpieczeństwo obrotu gospodarczego. Innymi słowy, za pośrednictwem komentowanego przepisu chroni się publiczny interes fiskalny sprowadzający się do prawidłowego dokumentowania zdarzeń mających znaczenie podatkowe, w sposób określony przez prawo podatkowe. W art. 62 § 2 k.k.s. w rachubę wchodzi zatem fałszerstwo intelektualne faktury oraz posługiwanie się takim nierzetelnym dokumentem podatkowym. Znamię „posługiwania się” nierzetelną fakturą lub rachunkiem to w rozumieniu art. 62 § 2 k.k.s. wykorzystanie tychże dokumentów w obrocie prawnym dla celów podatkowych, np. dla odliczenia naliczonego podatku VAT. Przestępstwo określone w art. 62 § 2 k.k.s. ma charakter formalny i charakteryzuje się jedynie abstrakcyjnym narażeniem na niebezpieczeństwo dobra prawnego. ( Zgoliński Igor, Kodeks karny skarbowy, Komentarz, wyd. II)

Dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu tego samego zamiaru lub z wykorzystaniem takiej samej sposobności, uważa się za jeden czyn zabroniony. (art. 6§2 k.k.s.)

W myśl art. 7§1 k.k.s. jeżeli ten sam czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach kodeksu, przypisuje się tylko jedno przestępstwo skarbowe lub tylko jedno wykroczenie skarbowe na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów.

W kontekście przypisanego czynu, istotna jest także treść przepisu art. 53§15 k.k.s. zgodnie z którym duża wartość jest to wartość, która w czasie popełnienia czynu zabronionego przekracza pięćsetkrotną wysokość minimalnego wynagrodzenia.

T. Z. i A. K., działając wspólnie i w porozumieniu, wprowadzili w błąd (...) Urząd Skarbowy (...) w W., w ten sposób, że po zawarciu ostatecznej umowy przeniesienia własności nieruchomości na warunkach określonych w umowie warunkowej z dnia 10 lipca 2009 r., w dniu 22 lipca 2009 r. A. K. jako osoba uprawniona, w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, wystawiła nierzetelną fakturę VAT nr (...) na rzecz T. Z. na kwotę 6 710 000 zł, zawierającej zawyżoną kwotę sprzedaży nieruchomości wraz ze wskazaniem podatku VAT w wysokości 1 210 000 zł. Następnie T. Z. posłużył się wskazaną wyżej nierzetelną fakturą VAT poprzez ujęcie jej w deklaracji VAT – 7 za lipiec 2009 r., którą złożył w dniu 31 lipca 2009 r. w (...) Urzędzie Skarbowym (...). Tym samym zadeklarował do zwrotu kwotę podatku naliczonego przez A. K., którego nie wpłaciła i nie miała takiego zamiaru i możliwości, stanowiącego mienie dużej wartości. T. Z. tym samym w dniu 22 lipca 2009 r. i w dniu 31 lipca 2009 r. naraził w/wym. Urząd Skarbowy nienależny zwrot podatku w wym. kwocie, a w dniu 24 września 2009 r. taki zwrot otrzymał.

☐

3.2.  Warunkowe umorzenie postępowania

-------------

------------------------------------

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

------------------------------------

☐

3.3.  Umorzenie postępowania

-------------

------------------------------------

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

------------------------------------

☐

3.4.  Uniewinnienie

-------------

------------------------------------

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

------------------------------------

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

T. Z.

I.

I.

Kara 2 lat pozbawienia wolności i kara grzywny w wymiarze 300 stawek dziennych po 250 zł jedna stawka. Wymierzając oskarżonemu karę pozbawienia wolności oraz grzywny Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary wskazanymi w art. 53 § 1 i 2 k.k., mając na względzie, aby dolegliwość wymierzonej kary nie przekraczała stopnia winy, uwzględniała stopień społecznej szkodliwości czynu oraz brała pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Do okoliczności łagodzących Sąd zaliczył uprzednią niekaralność oskarżonego.

Sąd uznał, że zarówno stopień winy, jak i stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego przestępstwa jest bardzo wysoki. Oskarżony działał bowiem z chęci zysku, wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, realizując z góry powzięty zamiar. Oskarżony doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem Skarb Państwa w wysokości ponad 1 209 000 zł, co stanowi mienie wielkiej wartości. Zdaniem Sądu, orzeczenie wobec oskarżonego łagodniejszej kary pozbawienia wolności nie spełniłoby celów kary. Wskazać należy, że oskarżony T. Z. ma wyższe wykształcenie, prowadzi własną działalność gospodarczą w zakresie doradztwa prawnego, jest prezesem Biura (...) Sp. z o.o. oraz pełni funkcje kierownicze w innych spółkach. Od kilku lat prowadził księgowość i rachunkowość firm, w których pracowała A. K. i to on wpadł na pomysł aby kupić od niej nieruchomość, przy czym również przygotował projekt umowy. Oskarżony pozostał bezkrytyczny wobec swojego zachowania, chcąc nieskutecznie przekonać Sąd, że cała transakcja odbyła się zgodnie z prawem.

Oskarżony miał niczym nie zakłóconą zdolność do rozpoznania znaczenia popełnionego czynu, co skutkuje przyjęciem, że wiedział, iż podejmowane przez niego działania naruszają normy prawne, tym bardziej, że jak wskazano wyżej, prowadzi firmę zajmującą się doradztwem prawnym.

W pełni świadomy - nie cierpi bowiem na żadne zaburzenia uniemożliwiające swobodne podejmowanie decyzji - zdecydował się na popełnienie przestępstwa, uprzednio dokładnie je planując.

Sąd wymierzając karę grzywny miał na uwadze, oprócz ogólnych dyrektyw wymiaru kary, także okoliczność, że oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i taką korzyść osiągnął. Sąd miał na uwadze także wysoką szkodę spowodowaną przez oskarżonego w mieniu Skarbu Państwa. Zdaniem Sądu, wymierzona kara grzywny nie przekracza możliwości zarobkowych oskarżonego. Jest on osobą w pełni czynną zawodowo i może pracować, poza tym ma doświadczenie w prowadzeniu działalności gospodarczej, sprawował i sprawuje funkcje kierownicze w różnych podmiotach gospodarczych.

Wymierzone kary są, zdaniem Sądu, adekwatne do stopnia zawinienia i stopnia szkodliwości społecznej czynu oraz spełnią cele prewencji ogólnej i szczególnej, jak również potrzeby w zakresie świadomości prawnej społeczeństwa. W ocenie Sądu, tak ukształtowane kary stanowią odpowiednią represję wobec oskarżonego - adekwatną, a jednocześnie nie nadmiernie dolegliwą.

T. Z.

II.

I.

Wymierzając oskarżonemu T. Z. karę 2 lat pozbawienia wolności, Sąd postanowił o warunkowym zawieszeniu jej wykonania na okres próby wynoszący 4 lata. Sąd przy tym miał na uwadze, że przepisy obowiązujące w czasie popełnienia przestępstwa umożliwiały warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności wymierzonej powyżej roku, gdyż były względniejsze dla sprawcy. Zgodnie z treścią art. 69 §1 i §2 k.k. w brzmieniu wówczas obowiązującym, Sąd może warunkowo zawiesić wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności nie przekraczającej 2 lat, kary ograniczenia wolności lub grzywny orzeczonej jako kara samoistna, jeżeli jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Zawieszając wykonanie kary, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa. Zgodnie zaś z treścią art. 70§1 pkt 1 k.k. zawieszenie następuje na okres próby, który biegnie od uprawomocnienia się orzeczenia i wynosi od 2 do 5 lat - w wypadku warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Podkreślić należy, że Sąd – zgodnie z treścią art. 4§1 k.k. – ma obowiązek stosowania ustawy względniejszej dla sprawcy. Zawieszając wykonanie kary pozbawienia wolności, Sąd miał na uwadze fakt, że oskarżony ma prawie 60 lat i dotychczas nigdy nie był karany. Prowadzi ustabilizowany tryb życia, intensywne życie zawodowe, a przestępstwo którego dopuścił się miało miejsce dawno, bo prawie 14 lat temu. Sąd uznał zatem, że zawieszenie kary pozbawienia wolności osiągnie swoje cele, a w szczególności cele prewencyjne. Dodatkowo Sąd wziął pod uwagę to, że w związku z obciążeniem oskarżonego wysoką karą grzywny oraz nałożeniem na niego obowiązku naprawienia szkody w kwocie ponad 1 209 000 zł celowym jest aby oskarżony mógł pracować i wywiązać się z nałożonych kar i zobowiązań.

Jednocześnie, w ocenie Sądu, zawieszenie wykonania kary na okres próby 4 lat jest konieczne – z uwagi na wagę czynu, a z drugiej strony wystarczające na zweryfikowanie postawy oskarżonego.

T. Z.

III.

III.

Kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i grzywny 300 stawek dziennych po 250 zł jedna stawka. Wymierzając taką karę, Sąd kierował się dyrektywami określonymi w art. 13§1 k.k.s. Zgodnie z treścią tego przepisu, wymierzając karę, środek karny lub inny środek, sąd uwzględnia w szczególności rodzaj i rozmiar ujemnych następstw czynu zabronionego, rodzaj i stopień naruszenia ciążącego na sprawcy obowiązku finansowego, jego motywację i sposób zachowania się, właściwości i warunki osobiste, sposób życia przed popełnieniem czynu zabronionego i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza gdy czynił starania o zapobieżenie uszczupleniu należności publicznoprawnej lub o jej późniejsze wyrównanie.

Oceniając czyn, którego dopuścił się oskarżony, Sąd uznał, że działał on umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Oskarżony działał z chęci zysku, wspólnie i w porozumieniu z inną osobą i naraził Skarb Państwa na nienależny zwrot podatku VAT w kwocie 1 209 253 zł, co stanowi mienie dużej wartości posługując się nierzetelną fakturą VAT. Korzyść zresztą taką osiągnął. Działał w sposób zdeterminowany, skrupulatnie przestrzegając uzgodnionych ról, o czym świadczy chociażby fakt, że deklarację VAT 7 za lipiec 2009 r. złożył już pod koniec lipca 2009 r., a więc niejako przed terminem. Oskarżony nie czynił starań o naprawienie szkody i do tej pory szkoda nie została naprawiona.

Okolicznością łagodzącą była dotychczasowa niekaralność oskarżonego.

W ocenie Sądu, wymierzona oskarżonemu kara pozbawienia wolności, jak i grzywny, jest w pełni adekwatna do popełnionego czynu, nie przekracza stopnia winy oskarżonego, ani stopnia społecznej szkodliwości. W żaden sposób nie można traktować jej jako kary niesprawiedliwej i zbyt surowej, zwłaszcza, że w przypadku kary pozbawienia wolności, przy zastosowanej kwalifikacji prawnej czynu, na czas popełnienia czynu, można ją było wymierzyć w granicach do 5 lat. Odnośnie kary grzywny, aktualne są wszystkie uwagi dotyczące wymiaru tej kary, jakie Sąd poczynił wyżej przy uzasadnianiu tej kary za przestępstwo z art. 286 §1 k.k. Należy wskazać, że zgodnie z treścią art. 23§1 k.k.s. wymierzając karę grzywny, sąd określa liczbę stawek oraz wysokość jednej stawki dziennej; jeżeli kodeks nie stanowi inaczej, najniższa liczba stawek wynosi 10, najwyższa – 720. Z kolei zgodnie z art. 23§3 k.k.s. ustalając stawkę dzienną, sąd bierze pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe; stawka dzienna nie może być niższa od jednej trzydziestej części minimalnego wynagrodzenia ani też przekraczać jej czterystukrotności.

Zdaniem Sądu, tak wymierzona kara, spełni cele w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej, a także w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Przede wszystkim uzmysłowi oskarżonemu, a także ogółowi społeczeństwa nieopłacalność popełniania przestępstw skarbowych i nieuchronność kary.

W tym miejscu wskazać należy, że Sąd orzekł w stosunku do oskarżonego karę na podstawie art. 76§1 k.k.s. albowiem ten przepis na czas popełnienia przestępstwa skarbowego był przepisem surowszym w stosunku do art. 62§2 k.k.s. Obecnie sytuacja jest odwrotna, tzn. przepis art. 62§2 k.k.s. przewiduje karę surowszą w stosunku do art. 76§1 k.k.s. Jednakże zgodnie z treścią art. 2§2 k.k.s. jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. Taka też sytuacja miała miejsce w przedmiotowej sprawie.

T. Z.

IV.

III.

Stosując warunkowe zawieszenie kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, Sąd kierował się względami określonymi w uzasadnieniu w pkt II.I. Przy czym zgodnie z treścią art. 20§2 k.k.s. przepisy art. 69§1 i §2 k.k. i art. 70 k.k. stosuje się odpowiednio do przestępstw skarbowych.

T. Z.

V.

I.-IV.

Na podstawie art. 8§2 k.k.s. Sąd orzekł, że wykonaniu podlegają kary orzeczone w pkt I. wyroku, a nie podlegają wykonaniu kary orzeczone w pkt III. wyroku, ponieważ czyny z pkt I. i III. odnoszą się do tożsamego zachowania oskarżonego, co stanowi, w myśl art. 8§1 k.k.s., zbieg idealny przestępstwa i przestępstwa skarbowego. W przypadku zaistnienia idealnego zbiegu przestępstwa i przestępstwa skarbowego wykonaniu podlega najsurowsza z orzeczonych kar. W tym wypadku surowsza kara została wymierzona za przestępstwo z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 294§1 k.k. w zb. z art. 273 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

A. K.

VI.

VI.

Kara 2 lat pozbawienia wolności i grzywny 250 stawek dziennych po 150 zł jedna stawka. Wymierzając taką karę, Sąd kierował się dyrektywami określonymi w art. 53 k.k. Zgodnie z treścią tego przepisu, Sąd wymierza karę według swego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Oceniając czyn, którego dopuściła się oskarżona, Sąd uznał, że zarówno stopień jej winy, jak i stopień społecznej szkodliwości tego czynu jest znaczny. Oskarżona była osobą w pełni poczytalną, rozumiejącą znaczenie norm prawnych, które naruszyła. Oskarżona działała umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Oskarżona działała z chęci zysku, wspólnie i w porozumieniu z inną osobą i doprowadziła Skarb Państwa do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 1 209 253 zł poprzez wystawienie nierzetelnej faktury VAT. Działała w sposób zdecydowany, zaplanowany dążąc do uzyskania korzyści majątkowej. Mając znaczne długi chciała zrekompensować je wyłudzając w/wym. kwotę od Skarbu Państwa. Dodatkowo świadomie chciała uniemożliwić co najmniej częściową egzekucję wyłudzonej kwoty, przekazując w drodze darowizny bezpośrednio przed wyłudzeniem pieniędzy należący do niej samochód marki D. (...) na rzecz ojca.

Okolicznością łagodzącą była dotychczasowa niekaralność oskarżonej.

W ocenie Sądu, wymierzona oskarżonej kara pozbawienia wolności, jak i grzywny, jest w pełni adekwatna do popełnionego czynu, nie przekracza stopnia winy oskarżonej, ani stopnia społecznej szkodliwości. W żaden sposób nie można traktować jej jako kary niesprawiedliwej i zbyt surowej, zwłaszcza, że w przypadku kary pozbawienia wolności, jest to kara w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Odnośnie kary grzywny, Sąd miał na uwadze, oprócz ogólnych dyrektyw wymiaru kary, także okoliczność, że oskarżona działała w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i taką osiągnęła, choć oczywiście pieniądze z wyłudzonego podatku wpłynęły na konto oskarżonego a nie oskarżonej. Nie sposób jednak uznać, aby oskarżona pozbyła się majątku wartego kilka milionów złotych za darmo i do tej pory nie poczyniła żadnych kroków aby chociaż częściowo uzyskać za niego zapłatę. Okoliczności sprawy wskazują, że oskarżona ewidentnie działała wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym T. Z. celem wyłudzenia w/wym. kwoty.

Sąd miał na uwadze także bardzo wysoką szkodę spowodowaną przez oskarżoną w mieniu Skarbu Państwa. Zdaniem Sądu, wymierzona kara grzywny nie przekracza możliwości zarobkowych oskarżonej. Jest ona osobą młodą i może pracować, jest tłumaczem języka włoskiego. Oskarżona nie ma innych zobowiązań, nie ma dzieci ani nikogo innego na utrzymaniu, może podjąć dowolną pracę zarobkową. Wysokość stawki dziennej, Sąd dostosował do możliwości zarobkowych oskarżonej.

Zdaniem Sądu, tak wymierzone kary, spełnią cele w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej, a także w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Przede wszystkim, uzmysłowią oskarżonej i ogółowi społeczeństwa nieopłacalność popełniania przestępstw i uświadomią nieuchronność poniesienia kary.

A. K.

VII.

VI.

Wymierzając oskarżonej A. K. karę 2 lat pozbawienia wolności, Sąd postanowił o warunkowym zawieszeniu jej wykonania na okres próby wynoszący 4 lata. Sąd przy tym miał na uwadze, że przepisy obowiązujące w czasie popełnienia przestępstwa umożliwiały warunkowe zawieszenie wykonania kary wymierzonej powyżej roku, gdyż były względniejsze dla sprawcy. Zgodnie z treścią art. 69 §1 i §2 k.k. w brzmieniu wówczas obowiązującym, Sąd może warunkowo zawiesić wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności nie przekraczającej 2 lat, kary ograniczenia wolności lub grzywny orzeczonej jako kara samoistna, jeżeli jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Zawieszając wykonanie kary, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa. Zgodnie zaś z treścią art. 70§1 pkt 1 k.k. zawieszenie następuje na okres próby, który biegnie od uprawomocnienia się orzeczenia i wynosi od 2 do 5 lat - w wypadku warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Zawieszając wykonanie kary pozbawienia wolności, Sąd miał na uwadze fakt, że oskarżona dotychczas nie była karana. Prowadzi ustabilizowany tryb życia, intensywne życie zawodowe, a przestępstwo którego dopuściła się miało miejsce dawno, bo prawie 14 lat temu. Sąd uznał zatem, że zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności osiągnie swoje cele, a w szczególności cele prewencyjne. Dodatkowo Sąd wziął pod uwagę to, że w związku z obciążeniem oskarżonej wysoką karą grzywny oraz nałożeniem na nią obowiązku naprawienia szkody w kwocie ponad 1 209 000 zł celowym jest aby oskarżona mogła pracować i wywiązać się nałożonych kar i zobowiązań.

Jednocześnie, w ocenie Sądu, zawieszenie wykonania kary na okres próby 4 lat – z uwagi na wagę czynu jest konieczne, a z drugiej strony wystarczające – z uwagi na dotychczasową postawę oskarżonej - na zweryfikowanie jej postawy.

A. K.

VIII.

VIII.

Kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i kara grzywny w wymiarze 250 stawek dziennych po 150 zł jedna stawka. Wymierzając oskarżonej karę pozbawienia wolności oraz grzywny Sąd kierował się dyrektywami jej wymiaru określonymi w art. 13 k.k.s. Sąd zatem baczył aby wymierzając karę, środek karny lub inny środek, uwzględnione zostały w szczególności rodzaj i rozmiar ujemnych następstw czynu zabronionego, rodzaj i stopień naruszenia ciążącego na sprawcy obowiązku finansowego, jego motywację i sposób zachowania się, właściwości i warunki osobiste, sposób życia przed popełnieniem czynu zabronionego i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza gdy czynił starania o zapobieżenie uszczupleniu należności publicznoprawnej lub o jej późniejsze wyrównanie.

Do okoliczności łagodzących Sąd zaliczył uprzednią niekaralność oskarżonej.

Oskarżona działała z chęci zysku, wspólnie i w porozumieniu z T. Z., realizując z góry powzięty zamiar. Oskarżona jest osobą legitymującą się wyższym wykształceniem, z zawodu socjologiem, od wielu lat prowadzi działalność gospodarczą w zakresie tłumaczeń, w żadnej mierze nie może być mowy o tym, że była nieświadoma tego co robi, wręcz przeciwnie. Oskarżona doprowadziła do spowodowania wysokiej szkody w postaci uszczuplenia należnego podatku VAT w wysokości ponad 1 209 000 zł. Zdaniem Sądu, orzeczenie wobec oskarżonej łagodniejszej kary pozbawienia wolności nie spełniłoby celów kary. Wskazać należy, że oskarżona miała niczym niezakłóconą zdolność do rozpoznania znaczenia popełnionego czynu, co skutkuje przyjęciem, że wiedziała, iż podejmowane przez nią działania naruszają zarówno normy prawne, jak i społeczne.

W pełni świadoma - nie cierpi bowiem na żadne zaburzenia uniemożliwiające swobodne podejmowanie decyzji - zdecydowała się na popełnienie przestępstwa.

Sąd wymierzając karę grzywny miał na uwadze wszystkie uwagi dotyczące wymiaru tej kary, jakie Sąd poczynił wyżej przy uzasadnianiu za przestępstwo z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 294§1 k.k. w zb. z art. 271§1 i§3 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Wymierzone kary są, zdaniem Sądu, adekwatne do stopnia zawinienia i stopnia szkodliwości społecznej czynu oraz spełnią cele prewencji ogólnej i szczególnej, jak również potrzeby w zakresie świadomości prawnej społeczeństwa. W ocenie Sądu, tak ukształtowane kary stanowią odpowiednią represję wobec oskarżonej - adekwatną, a jednocześnie nie nadmiernie dolegliwą.

A. K.

IX.

VIII.

Stosując warunkowe zawieszenie kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, Sąd kierował się względami określonymi w uzasadnieniu w pkt VII.VI.

A. K.

X.

VI.-IX.

Na podstawie art. 8§2 k.k.s. Sąd orzekł, że wykonaniu podlegają kary orzeczone w pkt VI. wyroku, a nie podlegają wykonaniu kary orzeczone w pkt VIII. wyroku, ponieważ czyny z pkt VI. i VIII. odnoszą się do tożsamego zachowania oskarżonej, co stanowi, w myśl art. 8§1 k.k.s., zbieg idealny przestępstwa i przestępstwa skarbowego. W przypadku zaistnienia idealnego zbiegu przestępstwa i przestępstwa skarbowego wykonaniu podlega najsurowsza z orzeczonych kar. W tym wypadku surowsza kara została wymierzona za przestępstwo z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 294§1 k.k. w zb. z art. 271§1 i §3 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

T. Z., A. K.

XI.

I., VI.

Sąd nałożył na oskarżonych solidarnie obowiązek naprawienia szkody, w ten sposób, że mają zapłacić na rzecz Skarbu Państwa - (...) Urzędu Skarbowego (...) kwotę 1 209 253 zł, czyli kwotę stanowiącą wysokość spowodowanej szkody. Podstawą zasądzenia obowiązku był art. 415§4 k.p.k. w zw. z art. 4§1 k.k. albowiem pokrzywdzony w ogóle nie złożył wniosku o naprawienie szkody a prokurator uchybił terminowi wskazanemu w art. 49a k.p.k. Jednocześnie na datę popełnienia przestępstwa, przepis stanowił, że sąd może także z urzędu zasądzić odszkodowanie na rzecz pokrzywdzonego. Należy podkreślić, że przeciwko oskarżonym nie toczyło się wcześniej żadne postępowanie sądowe, którego przedmiotem było tożsame roszczenie, a zatem nie było przeszkód do orzeczenia takiego obowiązku w niniejszym postępowaniu sądowym.

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

--------------

--------------

--------------

--------------

6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

Sąd nie uwzględnił wniosku Prokuratora o orzeczenie wobec oskarżonego T. Z. przepadku korzyści majątkowej w postaci nabytej nieruchomości. Przede wszystkim, podkreślić należy, że oskarżony nie nabył przedmiotowej nieruchomości w wyniku popełnienia przestępstwa ale w wyniku zawarcia umowy przeniesienia własności nieruchomości stanowiącej własność prywatną należącą uprzednio do oskarżonej A. K.. Nawet jeśliby uznać, że przedmiotowa umowa została zawarta tylko w celu wyłudzenia podatku, to należy zwrócić uwagę na to, że przepis art. 45§1 k.k. w brzmieniu obowiązującym na dzień popełnienia przestępstwa dawał tylko możliwość orzeczenia przepadku korzyści majątkowej, natomiast nie było to obligatoryjne. Biorąc pod uwagę to, że – jak wskazano wyżej – przedmiotowa nieruchomość stanowiła uprzednio własność A. K., którą kupiła za kwotę 1 250 000 zł pochodzącą z kredytu bankowego, na którą poczyniła ona szereg nakładów, a po jej zakupie przez oskarżonego, sam dokonywał na nią nakłady i czynił wydatki i do dzisiaj prowadzi tam działalność gospodarczą a obecnie trwa postępowania egzekucyjne w związku z w/wym. kredytem i ustanowionym zabezpieczeniem w postaci hipoteki na przedmiotowej nieruchomości, orzeczenie przepadku na rzecz Skarbu Państwa rzeczonej nieruchomości byłoby nieuzasadnione i sprzeczne z powszechnie rozumianym poczuciem sprawiedliwości. Tym bardziej, że Sąd w wyroku nałożył na oskarżonych solidarnie obowiązek naprawienia szkody na rzecz Skarbu Państwa w wysokości wyłudzonego podatku VAT w kwocie 1 209 253 zł oraz karę finansową grzywny. Dodatkowo orzeczenie przepadku, uniemożliwiłoby aktualnemu wierzycielowi uzyskanie zaspokojenia z tytułu prowadzonej egzekucji.

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

XII.

W związku z wyrokiem skazującym, Sąd na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonych koszty postępowania w sprawie; od T. Z. kwotę 4 125,25 zł, w tym kwotę 1800 zł tytułem opłaty, a od A. K. kwotę 3 375,25 zł, w tym kwotę 1050 zł tytułem opłaty. Na wskazane kwoty składają się koszty poniesione w postępowaniu przygotowawczym i sądowym – koszty tłumacza, opłaty za uzyskanie informacji z KRK, ryczałt za doręczenie pism i wezwań, koszty wynagrodzenia biegłego. Opłata została ustalona na podstawie art. 2 ust. 4 i art. 3 ust. 1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. Sąd uznał, że brak jest podstaw do zwolnienia oskarżonych od kosztów postępowania albowiem działali oni w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i taką korzyść uzyskali, ponadto są czynni zawodowo i uzyskują dochody.

6.  1Podpis