Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 stycznia 2023 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Małgorzata Jarząbek

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 20 stycznia 2023 r.

w Warszawie

sprawy E. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o zwrot nienależnie pobranego świadczenia

na skutek odwołania E. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 27 maja 2022 r. znak (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VII U 763/22

UZASADNIENIE

E. W. w dniu 22 czerwca 2022 r. złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W. z 27 maja 2022 r. znak (...) w przedmiocie zobowiązania do zwrotu nienależnie pobranych świadczeń za okres od 1 kwietnia 2019 r. do 31 maja 2022 r. zaskarżając ją w całości.

Odwołująca zarzuciła zaskarżonej decyzji:

a) naruszenie art. 107 § 1 k.p.a. - poprzez brak uzasadnienia prawnego i faktycznego wydanej decyzji a co się z tym wiąże:

b) brak wyjaśnienia, w jaki sposób organ wyliczył kwotę nienależnie pobranego świadczenia w kwocie 7.711,39 zł - organ wskazuje, iż jest to kwota łączna, na którą składać się mają składowe wartości kwoty podwyższenia, podczas gdy nie przedstawia wartości bazowych oraz kwot cząstkowych zaś odwołująca się we wskazanym okresie pobierała emeryturę, które wysokość była zmienna,

c) ponadto błąd w ustaleniach faktycznych i naruszenie przepisów art. 138 ustawy - poprzez wyliczenie kwoty nienależnie pobranych świadczeń za okres od 1 kwietnia 2019 r. do 31 maja 2022 r., podczas gdy okresem tym organ winien objąć czas 3 lat kalendarzowych, wskazany zaś okres stanowi, iż organ przy wyliczeniach uwzględnił okres dłuższy,

d) nadto naruszenie art. 8 § 1 i 9 k.p.a. poprzez przeprowadzenie niniejszego postępowania w sposób niebudzący zaufania uczestnika do władzy publicznej oraz z przełamaniem zasady informowania stron albowiem odwołująca się nie została w sposób wyczerpujący poinformowana o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie jej praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania,

e) naruszenie art. 138 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, albowiem organ nie wskazał, który dokładnie jego ustęp stanowić ma podstawę do zwrotu, podczas gdy uregulowanie to przewiduje różne sytuacje i obowiązki, jak również wskazanie okresu wyliczenia świadczeń nienależnych niezgodne z wymienionym przepisem. W oparciu o powyższe zarzuty ubezpieczona wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości.

W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazała, że organ jako podstawę prawną dla domagania się zwrotu rzekomo nienależnie pobranych świadczeń wskazał na art. 138 ustawy i emeryturach i rentach z FUS. Organ jednak nie sprecyzował, na jakiej dokładnie podstawie opiera swoje żądanie zwrotu. Przywołany przepis przewiduje różne przypadki, kiedy strona otrzymująca jakieś świadczenie może zostać zobligowana do jego zwrotu.

Odwołująca podkreśliła, że zgodnie z uregulowaniami nakazującymi organowi działanie w taki sposób, aby strona została wyczerpująco poinformowana o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie jej praw i obowiązków. Zdaniem odwołującej organ nie może działać w ten sposób, aby to na stronie ciążył obowiązek dokonywania wyboru podstawy prawnej dla zwrotu świadczeń.

Ponadto ubezpieczona podkreśliła, że organ w bardzo lakoniczny sposób oparł się i w zasadzie w żaden sposób nie wyjaśnił przepisów, którymi operuje w uzasadnieniu swojego stanowiska. Dlatego też decyzja jest dla odwołującej się niezrozumiała.

W ocenie odwołującej organ nie wyjaśnił, w jaki sposób dokonał wyliczenia kwoty nienależnych świadczeń. Lakonicznie wskazał, że przychód odwołującej się przekracza kwotę podwyższenia. Ubezpieczona wskazała, że od 10 września 2018 r. podstawa wymiaru emerytury, emerytury kapitałowej, która składała się na ostatecznie otrzymywaną kwotę ulegała zmianie. Odwołująca się nie jest w stanie zweryfikować poprawności obliczeń organu rentownego bez podania tych podstawowych danych jak wskazanie właśnie wysokości kwoty stanowiącej podwyższenie do emerytury minimalnej w poszczególnych miesiącach okresu, w jakim miało dojść do pobrania nienależnych świadczeń.

Odwołująca wskazała, że nie miała świadomości o ciążących na niej dodatkowo obowiązkach informowania, iż w dalszym ciągu wykonuje pracę zarobkową.

Wskazała, że do 18 września 2018 r. przyznane miała prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy. Od 10 września 2018 r. zaś wykonywała pracę zarobkową, o którym to fakcie pracodawca niewątpliwie informował zgodnie z przepisami prawa ZUS. W związku z powyższym z dniem wydawania zaskarżonej decyzji, organ miał wiedzę, iż jako osoba z prawem do renty podjęła pracę zarobkową. Pomimo tejże okoliczności wyliczając wysokość emerytury uznał, iż zachodzi obowiązek wyrównania przysługującej jej emerytury poprzez doliczenie różnicy pomiędzy kwotą emerytury, okresowej emerytury kapitałowej a kwotą najniższej emerytury. Odwołująca wskazała, że organ miał wiedzę o fakcie, iż wykonuje ona pracę zarobkową, ponieważ w decyzji sam potwierdził, iż wynika to z indywidualnego konta ubezpieczonego (odwołanie k. 3 – 12 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477 ¹⁴§ 1 k.p.c.

W uzasadnieniu swojego stanowiska organ rentowy wskazał, że decyzją z dnia 19 września 2018 r. przyznał odwołującej emeryturę z urzędu od dnia 18 sierpnia 2018r. Emerytura z FUS wraz z okresową emeryturą kapitałową była niższa od najniższej emerytury, wobec czego świadczenie zostało podwyższone do kwoty najniższej emerytury. W decyzji o przyznaniu emerytury ubezpieczona została pouczona, że w przypadku podwyższenia emerytury do kwoty najniższej emerytury należy powiadomić organ rentowy o miesięcznej kwocie osiąganego przychodu z tytułu działalności podlegającej obowiązkowi ubezpieczeń społecznych lub z tytułu służby. Podwyższenie emerytury z FUS do kwoty najniższej emerytury nie przysługuje w przypadku osiągania przychodu w wysokości przekraczającej kwotę tego podwyższenia (pkt VIII pouczenia). W dalszej części uzasadnienia organ wskazał, że w dniu 4 kwietnia 2022 r. ubezpieczona złożyła wniosek o ponowne obliczenie świadczenia z uwzględnieniem składek zapisanych na koncie po przyznaniu świadczenia, co pozwoliło na ustalenie nienależnie pobranego świadczenia.

Organ podkreślił, że nienależnie pobrane świadczenie wynosi 7.711,39 zł i jest to suma kwot podwyższenia do minimalnej emerytury (kwoty emerytury minimalnej kwoty świadczenia przysługujące bez podwyższania do emerytury minimalnej, kwoty podwyższenia do emerytury minimalnej, kwoty przychodu odwołującej się w okresie za który organ rentowy żąda zwrotu zawiera pismo komórki merytorycznej stanowiące załącznik do odwołania). Zdaniem organu powyższe wskazuje na prawidłowość wydanej decyzji. Ponadto w załączeniu organ przedstawił stanowisko komórki merytorycznej zawierające kwoty emerytury minimalnej kwoty świadczenia przysługujące bez podwyższania do emerytury minimalnej, kwoty przychodu odwołującej się, za które żąda zwrotu (odpowiedź na odwołanie k. 14-15v. a.s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

E. W. urodzona w dniu (...) jest uprawniona od 18 września 2018 r. tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego, do emerytury przyznanej decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W. z 19 września 2018 r.

Emerytura obliczona na podstawie art. 26 ustawy emerytalnej wyniosła 801,39 zł, emerytura kapitałowa wynosiła 68,21 zł. Łączna wysokość emerytur to kwota 869,60 zł.

Emerytura z FUS wraz z okresową emeryturą kapitałową była niższa od najniższej emerytury, która wynosiła 1029,60 zł. Wobec powyższego podwyższono emeryturę z FUS o kwotę stanowiącą różnicę pomiędzy emeryturą najniższą, a łączną kwotą emerytury z FUS i okresowej emerytury kapitałowej. Decyzja w pkt VIII pouczenia zawierała informację, że w przypadku podwyższenia emerytury do kwoty najniższej emerytury należy powiadomić organ rentowy o miesięcznej kwocie osiąganego przychodu z tytułu działalności podlegającej obowiązkowi ubezpieczeń społecznych lub z tytułu służby, w tym przychodu osiąganego za granicą. Podwyższenie emerytury z FUS do kwoty najniższej emerytury nie przysługuje w przypadku osiągania przychodu w wysokości przekraczającej kwotę tego podwyższenia (decyzja ZUS z 19 września 2018 r., k. 125- 126 a.r.).

Ubezpieczona w dniu 4 kwietnia 2022 r. złożyła do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniosek o ponowne obliczenie świadczenia emerytalno-rentowego z uwzględnieniem składek zapisanych na koncie ubezpieczonej po przyznaniu świadczenia (wniosek z 4 kwietnia 2022 r., k. 129-130 a.r.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w dniu 12 maja 2022 r. wydał decyzję znak: (...), w której ponownie ustalił wysokość emerytury od 1 maja 2022 r. na kwotę 1.109,82 zł bez podwyższenia. Organ wskazał, że emerytury nie podwyższa się do kwoty najniższej emerytury tj. 1.338,44 zł, ponieważ ubezpieczona osiąga przychód, który przekracza kwotę podwyższenia (decyzja ZUS z 12 maja 2022 r., k. 131 a.r.).

W dniu 27 maja 2022 r. organ rentowy ujawnił nadpłatę emerytury za okres od 1 kwietnia 2019 r. do 31 maja 2022 r. w kwocie 7.711,39 zł (notatka w sprawie ujawnienia nadpłaty z 27 maja 2022 r., k. 134 a.r.). W oparciu o ww. notatkę Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. 27 maja 2022 r. wydał decyzję znak (...), w której stwierdził, że ubezpieczona pobrała nienależne świadczenia za okres od 1 kwietnia 2019 r. do 31 maja 2022 r. w łącznej kwocie 7.711,39 zł z tytułu emerytury. Organ rentowy zobowiązał ubezpieczoną do zwrotu nienależnie pobranych świadczeń. ZUS oparł decyzję na podstawie art. 138 ustawy emerytalnej, a w uzasadnieniu wskazał także art. 87 ust. 5 w zw. z art. 104 ust. 1-4 ustawy emerytalnej. Organ podkreślił, że z indywidualnego konta ubezpieczonej wynika, że od 10 września 2018 r. osiąga przychód, który przekracza kwotę podwyższenia zgodnie z powyższymi przepisami (decyzja ZUS z 27 maja 2022 r., k. 135 a.r.).

Ubezpieczona zaskarżyła powyższą decyzję, inicjując tym samym niniejsze postępowanie (odwołanie k. 3-12 a.s.).

Do odpowiedzi na odwołanie organ rentowy załączył stanowisko komórki merytorycznej, w której wskazano, że:

1. w okresie od 01.04.2019 r. do 31.05.2022 r. wysokość emerytury minimalnej wynosiła:

04/2019 - 02/2020 -1100,00 zł brutto

03/2020 - 02/2021 -1200,00 zł brutto

03/2021 - 02/2022 -1250,88 zł brutto

03/2022 - 05/2022 -1338,44 zł brutto

2. kwoty świadczenia przysługujące bez podwyższenia do emerytury minimalnej w okresie od 01.04.2019 r. do 31.05.2022r. wynosiły:

(...)- 939,60 zł brutto

(...)- 976,32 zł brutto

(...)-1017,72 zł brutto

03/2022 - 1088,96 zł brutto

(...)-1198,16 zł brutto

3. kwoty podwyższenia do emerytury minimalnej w okresie od 01.04.2019 r. do 31.05.2022 r. wynosiła:

04/2019 - 02/2020 160,40 zł

03/2020 - 02/2021 223,68 zł

03/2021 - 02/2022 233,16 zł

03/2022 - 249,48 zł

04/2022 - 177,86 zł

05/2022 - 37,57 zł

Przychód jaki uzyskała odwołująca się w okresie od 1.04.2019r. do 31.05.2022r. kształtował się następująco: 04/2019 - 2570,00 zł; 05/2019 - 2270,00 zł; 06/2019 - 2475,00 zł; 08/2019 – 2278,47, 09/2019 - 1820,00; 10/2019 - 228,92; 11/2019 - 2285,29; 12/2019 - 2250,00; 01/2020 - 2250,00; 02/2020 - 2166,67; 03/2020 - 1993,33; 04/2020-05/2020 po 2600,00; 06/2020 - 08/2020 po 2340,00; 09/2020 - 2253,33; 10/2020 - 2426,66; 11/2020 - 2852,02; 12/2020 - 3245,10; 01/2021 - 2670,89; 02/2021 - 3225,35; 03/2021 - 2941,36; 04/2021 - 3125,40; 05/2021 - 2927,06; 06/2021 - 3103,90; 07/2021 - 3304,54; 08/2021 - 3085,00; 09/2021 - 3134,71; 10/2021 - 3411,88; 11/2021 - 3085,00; 12/2021 - 3091,67; 01/2022 - 3437,18; 02/2022 3385,00; 03/2022 - 3385,00 (odpowiedź na odwołanie wraz z załączonym pismem k. 14-15 a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sądowych i w aktach organu rentowego, których wiarygodność nie budziła wątpliwości. Sąd oparł się również na dokumentach przedstawionych przez organ rentowy w toku postępowania sądowego. Ubezpieczona kwestionując prawidłowość umocowania organu i złożonej odpowiedzi na odwołanie wraz załącznikami nie przedstawiła żadnych okoliczności, które mogłyby być przez Sąd uwzględnione i miałyby skutkować pominięciem stanowiska organu rentowego. Pełnomocnik organu rentowego został prawidłowo umocowany do reprezentowania Zakładu Ubezpieczeń Społecznych złożonym do akt sprawy pełnomocnictwem (k. 16), a przedstawione stanowisko komórki merytorycznej załączone do odwołania jest zgodne z posiadanymi przez organ rentowy danymi i aktami rentowymi. W ocenie Sądu dokumenty te są rzetelne, a strona odwołująca nie wykazała okoliczności, które spowodowałyby wątpliwości po stronie Sądu co do ich prawdziwości. W tym zakresie szersza argumentacja Sądu zostanie przedstawiona w dalszej części uzasadnienia.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonej nie zasługiwało na uwzględnienie.

Na wstępie wskazać należy, że zgodnie z art. 138 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2021 r. poz. 291), osoba, która nienależnie pobrała świadczenia, jest obowiązana do ich zwrotu.

W myśl ust. 2 w/w przepisu, za nienależnie pobrane świadczenia w rozumieniu ust. 1 uważa się:

1)  świadczenia wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie lub zawieszenie prawa do świadczeń albo wstrzymanie wypłaty świadczeń w całości lub w części, jeżeli osoba pobierająca świadczenia była pouczona o braku prawa do ich pobierania

2)  świadczenia przyznane lub wypłacone na podstawie fałszywych zeznań lub dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzenia w błąd przez osobę pobierającą świadczenia.

Zgodnie z ustępem 4 w/w przepisu nie można żądać zwrotu kwot nienależnie pobranych świadczeń za okres dłuższy niż 12 miesięcy, jeżeli osoba pobierająca świadczenia zawiadomiła organ rentowy o zajściu okoliczności powodujących ustanie lub zawieszenie prawa do świadczeń albo wstrzymanie wypłaty świadczeń w całości lub w części, a mimo to świadczenia były jej nadal wypłacane, w pozostałych zaś wypadkach - za okres dłuższy niż 3 lata, z zastrzeżeniem ust. 5.

Kwoty nienależnie pobranych świadczeń w związku z osiągnięciem przychodów, o których mowa w art. 104 ust. 1, podlegają zwrotowi za okres nie dłuższy niż 1 rok kalendarzowy poprzedzający rok, w którym wydano decyzję o rozliczeniu świadczenia, jeżeli osoba pobierająca to świadczenie powiadomiła organ rentowy o osiągnięciu przychodu, w pozostałych zaś przypadkach - za okres nie dłuższy niż 3 lata kalendarzowe poprzedzające rok wydania tej decyzji (ustęp 5).

Natomiast, w myśl art. 87 ust. 5 ustawy emerytalnej, prawo do podwyższenia łącznej kwoty emerytury i okresowej emerytury kapitałowej do wysokości najniższej emerytury nie przysługuje emerytom, którzy osiągają przychód z tytułu działalności, o której mowa w art 104 ust 1- 4, jeżeli przychód ten przekracza kwotę podwyższenia.

Zgodnie natomiast z art. 104 ust. 1 ustawy emerytalnej prawo do emerytury lub renty ulega zawieszeniu lub świadczenia te ulegają zmniejszeniu, na zasadach określonych w ust. 3-8 oraz w art. 105, w razie osiągania przychodu z tytułu działalności podlegającej obowiązkowi ubezpieczenia społecznego, o której mowa w ust. 2 oraz z tytułu służby wymienionej w art. 6 ust. 1 pkt 4 i 6.

Dla emerytów i rencistów prowadzących pozarolniczą działalność za przychód, o którym mowa w ust. 1, przyjmuje się przychód stanowiący podstawę wymiaru składki na ubezpieczenia społeczne w rozumieniu przepisów o systemie ubezpieczeń społecznych (ust. 1a).

Za działalność podlegającą obowiązkowi ubezpieczenia społecznego, o której mowa w ust. 1, uważa się zatrudnienie, służbę lub inną pracę zarobkową albo prowadzenie pozarolniczej działalności, z uwzględnieniem ust. 3. (ust 2)

W niniejszej sprawie bezsporny był fakt uzyskiwania przez odwołującą przychodów przewyższających kwotę podwyższenia.

Odwołująca została pouczona o obowiązku informowania organu rentowego o osiąganym przychodzie oraz braku prawa do podwyższenia emerytury do wysokości najniższej emerytury w przypadku osiągania przychodów w wysokości przekraczającej kwotę tego podwyższenia w pouczeniu znajdującym się w decyzji o przyznaniu emerytury z 19 września 2018 r.

Odnosząc się do zarzutów odwołującej należy stwierdzić, że organ nie miał w tym zakresie obowiązku działania z urzędu, pomimo posiadania informacji o osiąganym przez ubezpieczoną dochodzie z indywidualnego konta ubezpieczonej. Należy bowiem zauważyć, że generalną zasadą wynikającą z art. 116 ust. 1 ustawy z 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych jest wnioskowy charakter świadczeń i to w przedmiocie nabycia prawa, jak i dalszych przeliczeń świadczenia. Wyjątkami są sytuacje przewidziane w przepisach, kiedy organ rentowy wydaje decyzję z urzędu (Wyrok SA we Wrocławiu z 21.04.2017 r., III AUa 1912/16, LEX nr 2386992). Jednak w niniejszej sprawie do takiej wyjątkowej sytuacji nie doszło, ubezpieczona została bowiem prawidłowo poinformowana o konieczności informowania organu o osiąganym przychodzie, co wprost wynika z doręczonej jej decyzji o przyznaniu emerytury z dnia 19 września 2018 r.

Sąd zgodził się z organem rentowym, że odwołująca nie realizowała obowiązku informowania organu rentowego o osiąganym przychodzie. Organ rentowy wiadomość o osiąganych przez ubezpieczoną przychodach powziął dopiero w momencie złożenia przez nią wniosku o przeliczenie świadczenia z dnia 4 maja 2022 r. i ustalił następnie na podstawie notatki i informacji o nienależnie pobranych świadczeniach z 27 maja 2022 r. nadpłatę emerytury z tego powodu w kwocie 7.711,39 zł.

Niewątpliwie więc odwołująca zobowiązana jest do zwrotu świadczenia za okres nie dłuższy niż 3 lata kalendarzowe poprzedzające rok wydania decyzji o rozliczeniu świadczenia czyli za okres od 1 kwietnia 2019 r. do 31 maja 2022 r., tj. za miesiące w których uzyskała przychód przekraczający kwotę podwyższenia emerytury.

Odwołująca zarzuciła przedmiotowej decyzji również brak przedstawienia podstaw wyliczenia nienależnie pobranego świadczenia. Takie wyliczenie zostało przez organ rentowy złożone do akt wraz z odpowiedzią na odwołanie. Jest ono rzetelne i zgodne z pozostałymi zebranymi w sprawie dowodami. Sąd uznał je za wiarygodne i wykazujące kwotę, którą ubezpieczona zobowiązana jest zwrócić organowi rentowego.

Z powyższego dokumentu wynika, że podwyższenia emerytury E. W. stanowiły kwoty:

- od kwietnia 2019 r. do lutego 2020 r. po 160,40 zł miesięcznie,

- od marca 2020 r. do lutego 2021 r. po 223,68 zł miesięcznie,

- od marca 2021 r. do lutego 2022 r. po 233,16 zł miesięcznie,

- w marcu 2022 r. kwotę 249,48 zł

- w kwietniu 2022 r. kwotę 177,86 zł

- w maju 2022 r. kwotę 37,57 zł

Wobec tego kwota łącznej nadpłaty dokonanej przez organ rentowy na rzecz ubezpieczonej wyniosła 7.711,39 zł.

Wbrew zarzutom odwołującej się organ prawidłowo wskazał w zaskarżonej decyzji przyczyny jej wydania. Organ odniósł się do przepisu art. 87 ust. 5 ustawy emerytalnej, którego treść wskazał ubezpieczonej i następnie stwierdził, że sytuacja umożliwiająca prawo do podwyższenia emerytury nie wystąpiła zgodnie z powyższym przepisem u ubezpieczonej z uwagi na osiąganie przez nią przychodu od 10 września 2018 r., który przekracza kwotę podwyższenia.

Wprawdzie organ w podstawie prawnej zaskarżonej decyzji nie wskazał konkretnie, na który ustęp przepisu art. 138 ustawy emerytalnej, jednakże nie miało to wpływu na ważność decyzji. Nie można zgodzić się z odwołującą się, że organ nie przeprowadził postępowania w sposób niebudzący zaufania uczestnika do władzy publicznej oraz z przełamaniem zasady informowania stron albowiem odwołująca się nie została w sposób wyczerpujący poinformowana o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie jej praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania. W ocenie Sądu zarzut ten jest chybiony, gdyż organ w decyzji z dnia 19 września 2018r. pouczył ubezpieczoną o konieczności powiadamiania organu o miesięcznej kwocie osiąganego przychodu w przypadku podwyższenia emerytury, a następnie w zaskarżonej decyzji z dnia 27 maja 2022r. wskazał odpowiednie przepisy prawa i dokonał subsumcji ustalonego stanu faktycznego do tych norm prawnych.

W tym miejscu należy odnieść się także do zarzutu strony odwołującej zawartego w piśmie procesowym z dnia 16 września 2022 r. dotyczącym zakwestionowania mocy dowodowej stanowiska komórki merytorycznej złożonego wraz z odpowiedzią na odwołanie do akt sprawy przez organ rentowy, w zakresie potwierdzenia prawdziwości danych w nim zawartych. Należy wskazać, że odwołująca nie wykazała, aby przedstawione w tym dokumencie dane były nieprawidłowe. W powyższym piśmie organ wskazał, na jakiej podstawie obliczył kwotę nienależnie pobranego przez ubezpieczoną świadczenia. Sąd analizując przedstawione informacje uznał je za wiarygodne i prawidłowe. Ubezpieczona nie przedstawiła żadnych dowodów zaprzeczającym tym wyliczeniom. Ubezpieczona nie odniosła się do zagadnień merytorycznych zawartych w odpowiedzi na odwołanie, a skupiła się jedynie na zagadnieniach formalnych. Zdaniem Sądu pisma procesowego organu rentowego zostało złożone prawidłowo i może stanowić dowód w sprawie. Należy zwrócić uwagę na art. 34 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Zgodnie ust. 1 tego przepisu, Zakład zapewnia rzetelność i kompletność informacji gromadzonych na kontach ubezpieczonych i na kontach płatników składek w sposób uregulowany ustawą. Ponadto informacje zawarte na koncie ubezpieczonego i koncie płatnika składek, prowadzonych w formie elektronicznej, które przekazane zostały w postaci dokumentu pisemnego albo elektronicznego, są środkiem dowodowym w postępowaniu administracyjnym i sądowym (art. 34 ust. 2 u.s.u.s.). Organ rentowy powyższe pismo oparł na zebranych na koncie ubezpieczonej danych i złożył je do akt wraz z odpowiedzią na odwołanie. W związku z powyższym nie ma racji odwołująca, zarzucając wadliwości co formy ww. dokumentu i kwestionując go na tej podstawie.

Sąd nie powziął również wątpliwości co do prawidłowości legitymacji procesowej pełnomocnika organu rentowego. Do akt sprawy zostało załączone pełnomocnictwo podpisane przez dyrektora (...) Oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w W.. Wbrew twierdzeniom ubezpieczonej pełnomocnictwo to stanowi umocowanie wskazanych w nim osób do samodzielnego reprezentowania organu rentowego.

Biorąc pod uwagę wskazane okoliczności, Sąd nie miał podstaw, aby podzielić zarzuty strony odwołującej powołane w pismach procesowych w toku postępowania, a także w odwołaniu.

W tym zakresie, odwołanie jako bezzasadne podlegało oddaleniu na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.