Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt XIV C 1260/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 09 listopada 2022 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Pile

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Przemysław Okowicki

Protokolant: st. sekr. sąd. Joanna Perlicjan

po rozpoznaniu w dniu 24 października 2022 r. w Pile

sprawy z powództwa P. K.

przeciwko T. L. i A. L.

o opróżnienie lokalu niemieszkalnego

1.  nakazuje pozwanemu T. L. oraz pozwanej A. L., aby opróżnili, opuścili oraz wydali powodowi P. K. lokal niemieszkalny położony w P. przy ulicy (...) o powierzchni użytkowej 55,29 metrów kwadratowych, składający się z pomieszczenia usługowego, przedsionka oraz WC dla którego Sąd Rejonowy w Pile VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o nr (...);

2.  zasądza solidarnie od pozwanych T. L. i A. L. na rzecz powoda P. K. kwotę 14.400 (czternaście tysięcy czterysta) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 9 lipca 2013 roku do dnia zapłaty;

3.  kosztami postępowania obciąża pozwanych w całości i z tego tytułu zasądza solidarnie od pozwanych T. L. i A. L. na rzecz powoda kwotę 3.597 ( trzy tysiące dziewięćset siedemdziesiąt) złotych, w tym kwotę 2.460 (dwa tysiące czterysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego i kwotę 17 (siedemnaście) złotych tytułem zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa,

4.  zasądza od Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Poznaniu na rzecz adwokata Ł. W. kwotę 3.080,17 (trzy tysiące osiemdziesiąt złotych i 17/100) złotych brutto tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Przemysław Okowicki

Sygn. akt XIV C 1260/15

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 9 listopada 2022 r.

Powód P. K. wniósł do Sądu Rejonowego w Pile w dniu 9 sierpnia 2013 r. pozew przeciwko T. L. i A. L. wnosząc w nim o opróżnienie lokalu niemieszkalnego użytkowego w P. przy ul. Promiennej (...) o pow. użytkowej 55,29 metrów kwadratowych składającego się z pomieszczenia usługowego, przedsionka oraz WC – który stanowi własność powoda, a także o zasądzenie od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwoty 14.400 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 9 lipca 2013 roku do dnia zapłaty, nadto zasądzenia od pozwanych kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, iż w dniu 21 stycznia 2002 r. wynajął powyższą nieruchomość pozwanej A. L., a umowa najmu została rozwiązana ze skutkiem na koniec lutego 2012 r. Powód dochodzi zapłaty odszkodowania za bezumowne korzystanie
z nieruchomości w okresie od 1 marca 2012 r. do 30 czerwca 2013 r. (to jest za 16 miesięcy
w łącznej kwocie 14.400 złotych). Miesięczna wartość wynajmowanego lokalu według powoda wynosi 900 złotych. Należy wskazać, że w ocenie strony powodowej pozwani małżonkowie T. i A. L. wspólnie korzystają ze spornego lokalu. W dniu 25 czerwca 2013 r. pełnomocnik powoda skierował do pozwanych przedsądowe wezwanie do wydania lokalu wraz z żądaniem zapłaty – żądając wydania lokalu oraz uiszczenia odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu w okresie od 1 marca 2012 r. do 30 czerwca 2013 r. W odpowiedzi na powyższe wezwanie pozwana A. L. oświadczyła, że lokal jest w posiadaniu jej męża, który jest właścicielem. Ponadto pozwany T. L. odmówił wydania lokalu – powołując się na to, że lokal od początku traktuje jak swój. Nie znajdują żadnego uzasadnienia faktycznego ani prawnego twierdzenia pozwanych, iż T. L. jest albo powinien być właścicielem spornego lokalu.

W odpowiedzi na pozew pozwana A. L. pismem z dnia 25 września 2013 r. poinformowała Są, że nie jest w stanie brać udziału w procesie ze względu na depresję, na którą się leczy od kilku miesięcy, załączyła do pisma wniosek o udział prokuratora w postępowaniu cywilnym o sygn .akt I C 956/13 która toczy się przed Sądem Rejonowym w Pile.

Pismem z dnia 25 września 2013 r. pozwany T. L. poinformował Sąd,
że złożył do Prokuratury wniosek o udział w postępowaniu, a także zawiadomił o możliwości popełnienia przestępstwa tj. zeznawania nieprawdy przez P. K.. W grudniu 2011 r. pozwany zawiadomił Prokuraturę Okręgową w Poznaniu o oszustwie na swoją rzecz. Dotyczyło to niewywiązania się z warunków ugody ze stycznia 2008 roku przez P. K., na mocy której zobowiązał się przekazywać T. L. przez 10 lat comiesięczne świadczenie w wysokości 800 euro oraz mieszkanie położone przy
ul. (...) w P. w zamian za to, T. L. miał cofnąć pozew i zrzec się roszczenia w postępowaniu o sygn. akt I C 1649/04. Do pisemnego sfinalizowania ugody nie doszło. Gdy T. L. zaczął naciskać na powoda, żeby dokonał przepisania lokalu nastąpił zwrot
w zachowaniu P. K., który wymusił na pozwanym i jego żonie podpisywania fikcyjnych umów pożyczek, w tej sytuacji pozwany wniósł sprawę do Sądu Okręgowego
w Poznaniu. Pismem z dnia 14 listopada 2013 r. T. L. wniósł o oddalenie pozwu
w całości, a w szczególności kwoty 14.400 zł, w przypadku uznania powództwa wniósł
o rozpatrzenie powództwa wzajemnego. Sprawa dotyczy nie samego wydania lokalu ale stanowi według pozwanego spór o jego wartość, dlatego podstawą powinna być kwota jego wartości, czyli 174.400 zł.

Pełnomocnik z urzędu pozwanego pismem z dnia 12 kwietnia 2014 r. wniósł
o zawieszenie postępowania do czasu prawomocnego zakończenia postępowania przed Sądem Najwyższym prowadzonego ze skargi kasacyjnej pozwanego z dnia 17 lutego 2014 r. wniesionej od wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 17 lipca 2013 r. nadto podtrzymał powództwo wzajemne z dnia 14 listopada 2013 r. w przypadku uznania zasadności pozwu
w przedmiotowej sprawie w zakresie zasądzenia kwoty stanowiącej równowartość nakładów poczynionych przez pozwanego na przedmiot najmu (k.155-158v).

Powód wniósł o oddalenie powództwa wzajemnego, powołując się, że nie doszło do zawarcia ugody między nim a pozwanym. T. L. nigdy nie był samoistnym posiadaczem spornej nieruchomości. Pozwany swoje uprawnienia do władania lokalem wywodzi z umowy najmu zawartej przez A. L. jako najemcę Nieruchomości
z powodem jako wynajmującym. W sensie prawnym T. L. był zatem wraz
z pozwaną A. L. posiadaczem zależnym nieruchomości.

Sprawa w Sądzie Rejonowym w Pile prowadzona była pod sygn. akt I C 956/13,
ze względu na wniesienie powództwa wzajemnego kontynuowana byłą w tut. Sądzie Okręgowym pod sygn. akt XIV C 1260/15.

W toku procesu strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód P. K., właściciel lokalu niemieszkalnego położonego w P. przy ul. (...) zawarł umowę najmu z (...) Biurem (...) Finansowym, Agencją (...) z siedzibą w P. przy ul. (...) reprezentowaną przez właściciela – A. L.. Wynajmujący oświadczył, że posiada prawo do lokalu użytkowego na mocy umowy zawartej ze Spółdzielnią Mieszkaniową (...) w dniu 15 stycznia 2002 roku (par.1 umowy). Wynajmujący wynajął najemcy z dniem 1 lutego 2002 roku lokal wymieniony wyżej na czas nieokreślony za kwotę 1.000 zł płatną za rok użytkowania (par.2 umowy). Najemca zobowiązał się do ponoszenia wszelkich opłat i kosztów związanych z eksploatacją oraz użytkowaniem lokalu. Umowę można było rozwiązać z trzymiesięcznym okresem wypowiedzenia przez każdą ze stron (par.4 umowy).

Dowód: umowa najmu z dnia 21 stycznia 2002 roku – k.12

Powyższa umowa najmu została wypowiedziana przez powoda pismem z dnia 28 października 2011 roku – na podstawie par.4 umowy za trzymiesięcznym okresem wypowiedzenia ze skutkiem na koniec lutego 2012 roku. Wypowiedzenie zawierało żądanie protokolarnego przekazania lokalu w uzgodnionym terminie – do czego jednak nie doszło na skutek braku zgody pozwanych na dobrowolne wydanie lokalu. Ponadto wezwano pozwanych do uiszczenia czynszu najmu za lata 2009-2011 w kwocie 3.000 zł w terminie 7 dni od dnia doręczenia wypowiedzenia.

Dowód: wypowiedzenie umowy najmu z dnia 28 października 2011 roku wraz z dowodem doręczenia – k. 13-15

W dniu 25 czerwca 2013 r. powód skierował do pozwanych przedsądowe wezwanie do wydania lokalu wraz z żądaniem zapłaty odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu w okresie od 1 marca 2012 roku do 30 czerwca 2013 roku w wysokości 14.400 zł
w nieprzekraczalnym terminie do dnia 8 lipca 2013 r.

Dowód: przedsądowe wezwanie z dnia 25 czerwca 2013 r. wraz z potwierdzeniem nadania i odbioru – k.16-19

W odpowiedzi na powyższe wezwanie A. L. oświadczyła, że lokal jest
w posiadaniu jej męża, który zgodnie z ustaleniami ugody jest jego właścicielem.

Dowód: pismo A. L. z dnia 4 lipca 2013 r. – k.20

Pozwany T. L., pismem z dnia 28 czerwca 2013 r. poinformował powoda, że nie ma najmniejszego zamiaru opuścić lokalu, którego czuje się właścicielem. Zainwestował w niego i zgodnie z uzgodnieniami z powodem traktuje go od początku jak swój, a według ustaleń Prokuratury Rejonowej w Poznaniu lokal powinien zostać przepisany na pozwanego.

Dowód: pismo T. L. z dnia 28 czerwca 2013 r. – k.21

Wysokość miesięcznego czynszu najmu za lokal w okresie od 1 marca 2012 roku do 30 czerwca 2013 r. szacuje się na kwotę 1.000 zł.

Dowód: opinia mgr inż.G. S.

Powód P. K. i pozwany T. L. przez okres dwóch lat (od lipca 1992 roku do sierpnia 1994 roku) byli razem wspólnikami spółki cywilnej pod nazwą (...) s.c., określanej także jako (...) s.c. albo (...) s.c., która zajmowała się świadczeniem usług telewizji kablowej. W dniu 30 sierpnia 1994 roku pozwany na podstawie zgodnej uchwały wspólników wystąpił ze spółki (...) s.c. sprzedając swój udział powodowi, który do dnia dzisiejszego prowadzi na terenie B. działalność gospodarczą pod nazwą (...) Telewizja (...). Po wystąpieniu ze spółki (...) s.c. strony pozostawały w sporze na tle rozliczeń ich wspólnej działalności z przeszłości. Nieporozumienia co do wzajemnych rozliczeń znalazły swój finał w sądzie. W 2003 roku T. L. wystąpił przeciwko P. K. z roszczeniem o zapłatę kwoty 712.021,00 złotych tytułem zwrotu bezpodstawnego wzbogacenia uzyskanego rzekomo przez P. K. kosztem T. L.. Sąd Okręgowy w Poznaniu postanowieniem z dnia 27 lutego 2008 roku w sprawie o sygn. akt I C 1649/04 umorzył postępowanie w tej sprawie w związku z cofnięciem pozwu ze zrzeczeniem się roszczenia. Postanowienie nie zostało zaskarżone. Następnie relacje między T. L. a P. K. uległy poprawie. T. L. zawierał z P. K. umowy pożyczek w kwotach ok. 3 000 zł w okresie od stycznia do listopada 2010 r. Stan ten jednak nie trwał długo, gdyż zaistniał spór co do istnienia i treści łączącej strony ugody i w ogóle tego, czy została ona zawarta. Problemem tym zajął się Sąd Okręgowy w Poznaniu, w sprawie o sygnaturze I C 31/11. W tymże oto procesie T. L. wniósł o stwierdzenie nieważności umów pożyczek zawartych między powodem a P. K. w okresie od stycznia do grudnia 2010 r. ze względu na ich pozorność, o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 268 800 zł z odsetkami – a w przypadku uznania, że umowy pożyczki są ważne – o zasądzenie kwoty 383 620 zł, o zobowiązanie pozwanego do złożenia oświadczenia woli o przeniesieniu własności lokalu użytkowego, przy ul. (...), o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 316 800 zł tytułem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z jego rzeczy
w postaci 222 gniazd abonenckich. T. L. twierdził, iż zawarł ustnie umowę ugody z P. K. 28 stycznia 2008 r., na mocy której miał otrzymywać co miesiąc kwotę 800 EUR. Dodatkowo – P. K. miał przenieść na T. L. własność lokalu użytkowego. P. K. wnosił o oddalenie powództwa, zaprzeczając wszystkim twierdzeniom T. L., w szczególności przecząc faktowi zawarcia ugody.
Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego, Sąd Okręgowy w Poznaniu, wyrokiem z dnia 20 grudnia 2012 r. oddalił powództwo i obciążył powoda T. L. kosztami procesu. W uzasadnieniu swego stanowiska sąd zaakcentował, iż T. L. nie wykazał zasadności swych roszczeń w najmniejszym nawet stopniu. Przede wszystkim sąd uznał, iż powód nie wykazał faktu zawarcia ugody w styczniu 2008 r. oraz jej treści. W tym zakresie sąd przedstawił ocenę zaoferowanego przez strony materiału dowodowego. Dodatkowo – sąd uznał za niewykazane twierdzenia powoda co do pozorności umów pożyczek. Nie wykazano również faktu własności przez powoda 222 gniazd abonenckich. Powód T. L. złożył apelację od wyroku, podnosząc między innymi nieważność postępowania, z uwagi na jego nieprawidłowe reprezentowanie przez pełnomocnika z urzędu, wybiórcze potraktowanie materiału dowodowego i błąd w ustaleniach faktycznych. Wyrok Sądu Okręgowego
w Poznaniu z dnia 20 grudnia 2012 r. sygn. akt I C 31/11 oraz jego motywy – zostały w całości zaakceptowany przez Sąd Apelacyjny w Poznaniu, który oddalił apelację T. L. (wyrok z dnia 17 lipca 2013 r. sygn. akt I ACa 516/13). W uzasadnieniu swego stanowiska sąd II instancji uznał za niezasadny zarzut nieważności postępowania (sygn. I ACa 516/13).
Za całkowicie bezzasadne uznano również zarzuty apelującego w przedmiocie niewłaściwych ustaleń faktycznych. Sąd Apelacyjny podzielił również pogląd, iż powód nie udowodnił prawdziwości swych twierdzeń co do zawarcia umowy ugody i jej treści. Powód T. L. złożył od wyroku sądu II instancji skargę kasacyjną. Postanowieniem z dnia 16 października 2014 r. Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

T. L. jest subiektywnie przekonany o niesłuszności wydanych w sprawie
I C 31/11 wyroków – szerzej – uważa, iż nie jest rozliczony z P. K.. Usiłuje inicjować różne postępowania karne i cywilne w celu dochodzenia swych roszczeń. Składa do wszelkich możliwych organów państwa i samorządów zawodowych bardzo duże ilości pism, zawiadomień do organów ścigania, skarg, odwołań i zażaleń, w większości oczywiście bezzasadnych.

Powód złożył skargę o wznowienie postępowania w sprawie I ACa 516/13, która został odrzucona postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 4 sierpnia 2015 r. Zażalenie powoda zostało oddalone postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 17 marca 2016 r. (sygn. II Cz 2/16).

Pismem z dnia 15.12.2011 r. powód złożył zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa przez P. K. i C. L.. Postanowieniem z dnia 19 lipca 2012 r. postępowanie karne zostało umorzone, a następnie utrzymane w mocy postanowieniem Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 1.10. 2012 r. (sygn. III Kp 454/12).

Postanowieniem z dnia 29 listopada 2013 r. prokurator Prokuratury Rejonowej Poznań – Stare Miasto w Poznaniu umorzył śledztwo w sprawie nieprawdziwych zeznań
w sprawie I C 31/11. Postanowieniem z dnia 24 lutego 2014 r. Sąd Rejonowy Poznań – Stare Miasto w Poznaniu utrzymał w mocy umorzenie postępowania (sygn. III Kp 36/14).

Postanowieniem z dnia 30 kwietnia 2014 r. prokurator umorzył śledztwo
w sprawie doprowadzenia T. L. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem.
Na skutek zażalenia powoda – Sąd Okręgowy w Poznaniu w sprawie III Kp 331/14 uchylił zaskarżone postanowienie celem uzupełnienia materiału dowodowego. Postępowanie zostało ponownie umorzone. Pełnomocnik z urzędu powoda w tym postępowaniu – adw. P. P., na żądanie powoda, przygotował akt oskarżenia z dnia 10 marca 2015 r. przeciwko P. K., z wykorzystaniem regulacji art. 55 kpk. Postanowieniem z dnia 20 kwietnia 2005 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu w sprawie III K 50/15 umorzył postępowanie. Sąd ten stwierdził, iż akt oskarżenia został wniesiony po terminie prekluzyjnym (art. 55 § 1 kpk). Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego złożył zażalenie na to postanowienie. Postanowieniem z dnia 19 maja 2015 r. w sprawie II AKz 155/15 Sąd Apelacyjny w Poznaniu utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie.

T. L. cierpi od wielu lat na zaburzenia schizoafektywne z objawami paranoicznymi.

Dowód: opinia biegłego psychiatry A. T. – k.828-838

Sąd zasadniczo przeprowadził postępowanie dowodowe w graniach inicjatywy dowodowej stron. Z uwagi na określoną przez powoda podstawę faktyczną żądania pozwu, należało mieć na względzie przede wszystkim, iż niniejszy proces nie mógł być tak jak chciał tego pozwany T. L. postępowaniem trzecioinstancyjnym w sprawie I C 31/11 Sądu Okręgowego w Poznaniu, w której to sprawie rozpoznawany był spór między T. L., a P. K. co do zawarcia – niezawarcia ugody między tymi osobami i jej treści. Należy przypomnieć, iż nie można traktować niniejszego procesu, jako kontynuacji/wznowienia/kolejnej instancji w sprawie I C 31/11. Niniejszy proces dotyczył innych roszczeń, innych faktów.

Zgromadzone w aktach sprawy dokumenty nie wzbudziły wątpliwości co do ich prawdziwości i autentyczności – nie były one kwestionowane w tymże zakresie. W aktach sprawy oraz w aktach ubocznych znajdowały się również w poświadczonych odpisach również dokumenty urzędowe – korzystające z mocy, określonej w art. 244 § 1 i 2 kpc. Podkreślić należy, iż w swojej ogromnej części z treści dokumentów, znajdujących się w aktach sprawy wynikały okoliczności niesporne.

Zeznania powoda zasługiwały na wiarę w całości. Ich treść – w zakresie istotnych dla niniejszej sprawy kwestii – była potwierdzona treścią zgromadzonych w sprawie dokumentów (w tym dokumentów urzędowych), niezakwestionowanych co do prawdziwości
i autentyczności przez żadną ze stron.

Twierdzenia pozwanych Sąd uznał za wiarygodne w tym zakresie, w jakim były one zgodne z faktami, wynikającymi z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy. W kwestii zaś ustaleń i wyniku procesu o sygn. I C 31/11 – pozwani podali, iż nie zgadzą się z treścią ustaleń faktycznych sądu w tamtej sprawie i wynikiem procesu. Jednak – należy po raz kolejny przypomnieć i zaakcentować - sąd nie powtarzał tego procesu i nie czynił ustaleń co do zawartej ugody. Przedmiotem oceny było zachowanie pozwanych przedstawione przez powoda w pozwie i jego uzasadnieniu. Dodać należy, iż sąd nie znalazł podstaw do czynienia
w jakimkolwiek stopniu odmiennych ustaleń od tych, zaprezentowanych przez Sąd Okręgowy w sprawie I C 31/11. Ocena materiału dowodowego, dokonana w tamtej sprawie przez sąd była niekorzystna dla T. L., lecz była oparta na analizie całego materiału dowodowego i jego wnikliwej ocenie. Sąd w niniejszej sprawie nie był zresztą kompetentny do wiążącego dokonywania oceny tamtego rozstrzygnięcia (nie był i nie mógł być kolejną instancją w tamtym postępowaniu).

Sąd zważył, co następuje :

Powództwo jest zasadne.

Powód oparł swoje roszczenie na stosunku zobowiązaniowym najmu lokalu użytkowego. W dniu 21 stycznia 2002 r. strony bowiem zawarły umowę najmu na czas nieoznaczony. Strony zastrzegły iż w sprawach nieuregulowanych umową zastosowanie będą miały przepisy kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 688 k.c. jeżeli czas trwania najmu lokalu nie jest oznaczony, a czynsz jest płatny miesięcznie, najem można wypowiedzieć najpóźniej na trzy miesiące naprzód na koniec miesiąca kalendarzowego. Przy czym należy podkreślić, iż zarówno wynajmujący, jak
i najemca mogą wypowiedzieć najem z zachowaniem określonych terminów bez konieczności wystąpienia jakichś szczególnych okoliczności.

Z powyższego uprawnienia skorzystał powód, który wypowiedział pozwanej umowę najmu przedmiotowego lokalu z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia.
W związku z tym umowa najmu wygasła na koniec lutego 2012 r. Roszczeniu powoda pozwani przeciwstawili twierdzenie, iż lokal powinien być własnością pozwanego, gdyż według nich pozwany T. L. traktuje go jako swoją własność – albowiem zawarł ustną ugodę
z powodem, który zobowiązał się przepisać na własność lokal przy ul.(...) w P.. Tymczasem jak wynika z prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 20 grudnia 2012 r. o sygn..akt I C 31/11 T. L. dochodził od P. K. roszczenia o zobowiązanie do złożenia oświadczenia woli o przeniesieniu na jego rzecz własności lokalu użytkowego położonego w P. przy ul.(...), ale jego roszczenie zostało prawomocnie oddalone. Sąd Okręgowy w Poznaniu uznał, że pomiędzy stronami nie doszło do zawarcia jakiejkolwiek ugody. Wyrok Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 20 grudnia 2012 r. sygn. akt I C 31/11 oraz jego motywy – zostały w całości zaakceptowany przez Sąd Apelacyjny w Poznaniu, który oddalił apelację T. L. (wyrok z dnia 17 lipca 2013 r. sygn. akt I ACa 516/13). W uzasadnieniu swego stanowiska sąd II instancji uznał za niezasadny zarzut nieważności postępowania (sygn. I ACa 516/13). Za całkowicie bezzasadne uznano również zarzuty apelującego w przedmiocie niewłaściwych ustaleń faktycznych. Sąd Apelacyjny podzielił również pogląd, iż powód nie udowodnił prawdziwości swych twierdzeń co do zawarcia umowy ugody i jej treści. Powód T. L. złożył od wyroku sądu II instancji skargę kasacyjną. Postanowieniem z dnia 16 października 2014 r. Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

Powód opiera swoje o roszczenie wydanie lokalu o treść art. 675 k.c. zgodnie z którym po zakończeniu umowy najmu najemca jest zobowiązany zwrócić przedmiot najmu wynajmującemu. Umowa najmu została rozwiązana za 3 miesięcznym wypowiedzeniem
i najemca A. L. została zobowiązana do zwrócenia lokalu. Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał, iż doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy najmu lokalu użytkowego, a zatem powództwo należało uwzględnić w całości, o czym Sąd orzekł w pkt. I wyroku.

Zasady dotyczące ustalania wysokości odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu mieszkalnego zostały ujęte w art. 18 ustawy o ochronie praw lokatorów (dalej u.o.p.l.). Zgodnie z art. 18 ustawy:

1. Osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie.

2. Z zastrzeżeniem ust. 3, odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1, odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od osoby, o której mowa w ust. 1, odszkodowania uzupełniającego.

Powód dochodził w niniejszej sprawie zapłaty odszkodowania za bezumowne korzystanie z nieruchomości w okresie od 1 marca 2012 r. do 30 czerwca 2013 r. – łącznie 16 miesięcy, domagając się za każdy miesiąc kwoty 900 zł, co daje łącznie kwotę 14.400 zł. Kwota miesięcznego roszczenia określona w pozwie na 900 złotych w toku postępowania w niniejszej sprawie została potwierdzona opinią biegłego sądowego mgr inż. G. S.
z września 2015 roku, który oszacował wartość miesięcznego czynszu najmu na kwotę 1.000 zł miesięcznie w opisanym wyżej okresie, a zatem wyższą od dochodzonej w niniejszej sprawie.

W toku postępowania pozwani usiłowali wywodzić, że przysługuje im roszczenie wzajemne o rozliczenie nakładów na sporną nieruchomość, jednakże rozliczenie to nie zostało wykazane – pozwani nie wykazali, aby ponieśli nakłady na nieruchomość.

W związku z powyższym Sąd w punkcie drugim wyroku zasądził solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwotę 14.400 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 9 lipca 2013 roku do dnia zapłaty.

Zgodnie z art. 481 § 1 kodeksu cywilnego wierzyciel może zażądać odsetek za czas opóźnienia w spełnieniu świadczenia przez dłużnika. Zgodnie z art. 455 kodeksu cywilnego jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Poprzez takie wezwanie powstaje konieczność niezwłocznego wykonania świadczenia. Oznacza to, że roszczenie o zapłatę odsetek tytułem opóźnienia powstaje po upływie czasu do spełnienia określonego świadczenia głównego. Wierzyciel nabywa prawo do odsetek pierwszego dnia po upływie danego czasu, przy czym odsetki liczone są za każdy dzień opóźnienia oddzielnie. W przedsądowym wezwaniu do zapłaty z dnia 25 czerwca 2013 roku powód wezwał pozwanych do zapłaty odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu
w nieprzekraczającym terminie do dnia 8 lipca 2013 roku. Wezwanie to pozwani odebrali w dniu 28 czerwca 2013 r. Żądanie zasądzenia odsetek od dnia 9 lipca 2013 r. jest w pełni zasadne i należało je uwzględnić.

O kosztach procesu należało orzec zgodnie z art. 98 § 1 kpc. Kosztami procesu obciążono pozwanych jako stronę przegrywającą proces i z tego tytułu Sąd w pkt 3 wyroku zasądził solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwotę 3.597 złotych, w tym kwotę 2.460 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego i kwotę 17 złotych tytułem zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Koszty zastępstwa procesowego ustalono na podstawie § 11 pkt ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 roku, nr 163, poz.1348). Wszystkie przepisy stosowano w brzmieniu na moment wniesienia pozwu.

Przemysław Okowicki