Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 lutego 2023r.

Sąd Rejonowy w Kętrzynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 lutego 2023 r. w K.

sprawy z powództwa (...) Państwowych S.A. z siedzibą w W.

przeciwko A. Ł., W. G.

o opróżnienie lokalu mieszkalnego

I.  powództwo oddala;

II.  zasądza od powoda (...) Państwowych S.A. z siedzibą w W. na rzecz pozwanych A. Ł. i W. G. kwoty po 240,00 zł (dwieście czterdzieści złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za okres od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Powód (...) z siedzibą w W. wniósł o nakazanie pozwanym W. G. oraz A. Ł. opuszczenie, opróżnienie i wydanie powodowi lokalu mieszkalnego, położonego w miejscowości (...)/1 gmina K. wraz ze wszystkimi rzeczami i osobami prawa ich reprezentującymi oraz zasądzenie od pozwanych na rzecz powoda kosztów postępowania.

W uzasadnienie powód wskazał, że jest właścicielem lokalu położonego w (...)/1 oraz (...). Lokal nr (...) jest zajmowany na podstawie umowy najmu przez A. Ł. i jego córkę W. G., zaś lokal nr (...) był zajmowany przez W. M., po śmierci którego W. G. zajęła lokal nr (...) i wystąpiła o zawarcie z nią umowy najmu, ale powód odmówił i wezwał ją do opuszczenia lokalu. Do dnia wniesienia pozwu pozwani nie wydali lokalu powodowi.

Pozwani W. G. i A. Ł. wnieśli o oddalenie powództwa i zasądzenie na ich rzecz od powoda kosztów procesu wg norm przewidzianych.

W uzasadnieniu pozwani wskazali, że powództwo dotyczy eksmisji z lokalu nr (...), do zajmowania którego posiadają tytuł prawny, a zmarły W. M. nigdy nie miał zawartej umowy najmu na ten lokal. Pozwani wskazali również, że powód pominął okoliczność, że umowa najmu lokalu nr (...) została zmieniona aneksem , ponieważ powód wyraził zgodę na powiększenie lokalu nr (...) o jedną izbę znajdującą się w lokalu nr (...). Obecnie w trakcie przygotowywania jest aneks do umowy najmu lokalu nr (...). Pozwani wskazali że poczynili wiele nakładów na nieruchomość, które były konieczne, gdyż w innym przypadku zamieszkiwanie w budynku groziło utratą zdrowia z uwagi na zły stan dachu i ścian.

Po otrzymaniu odpowiedzi na pozew, powód sprecyzował żądanie i wskazał, że dotyczy ono lokalu nr (...) i w uzasadnieniu dodatkowo wskazał, że powierzchnia lokalu nr (...), zajmowanego przez pozwanych powiększyła się w 2016 roku o 14,20 m ², w wyniku przyłączenia do niego jednego pokoju z lokalu nr (...), który zajmował W. M. (Pismo k. 107-108).

Postanowieniem z dnia 14.09.2022 r. sąd na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 21.06.2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego, zawiadomił
o toczącym się procesie Gminę K. (k.123), która wniosła o orzeczenie o braku uprawnienia pozwanych do lokalu socjalnego, z uwagi na nie spełnianie przez nich warunków, o których mowa w art. 14 ust. 4 w/w ustawy (pismo k. 132-134).

Pismem z dnia 13.01.2023 r. pełnomocnik powoda wniósł o umorzenie postępowania na podst. art. 355 kpc, wskazując, że w trakcie procesu lokal nr (...) został przywrócony do stanu sprzed jego zajęcia przez pozwanych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód (...) z siedzibą w W. jest właścicielem lokalów mieszkalnych nr (...), położonych w S. w budynku nr (...).

(bezsporne, wydruk z Kw k. 18 – 23)

Na podstawie umowy najmu nr (...) z dnia 09.02.2011 r. lokal nr (...) został oddany w najem W. M., który zmarł w dniu 29.07.2020 r.

(bezsporne, umowa k. 24 – 25, odpis aktu zgonu k. 26)

Na podstawie umowy najmu nr (...). (...).530.2015.MR/2 z dnia 05.10.2015 r. lokal nr (...) został oddany w najem J. K., po śmierci której w najem lokalu wstąpili jej mąż A. Ł. oraz córka W. G..

(dowód: umowa k. 63 - 65, zaświadczenie k. 66)

J. K. w 2016 r. zwróciła się do powoda z prośbą o wyrażenie zgody na przyłączenie jednego pokoju z lokalu nr (...) do zajmowanego przez nią lokalu mieszkalnego nr (...), na co powód wyraził wstępnie zgodę i przedstawił warunki, jakie J. K. ma spełnić. W dniu 28.09.2016 r. powód przesłał A. Ł. aneks do umowy najmu lokalu nr (...), w którym zmieniono ilość izb w tym lokalu (z 3 izb na 2 izby). Aneks został podpisany przez przedstawicieli powoda i W. M..

(dowód: pismo k. 67,69, aneks k. 68)

W 2020 roku A. poniósł koszty związane z remontem budynku, w którym mieściły się lokale, a w dniu 07.08.2020 r. W. G. zwróciła się do powoda z prośbą o zawarcie z nią umowy najmu lokalu nr (...), argumentując, że jest w nim zameldowania i mieszkała w nim, ale powód nie przychylił się do jej prośby i pismem z dnia 31.08.2020 r. wezwał ją do opróżnienia i opuszczenia tego lokalu. Pozwana ponowiła prośbę, ale ponownie otrzymała odpowiedź negatywną i wezwanie do opuszczenia lokalu. Powód nie wyraził również zgody na sprzedaż pozwanej lokalu i ponowie wezwał ją do jego opuszczenia, a tym razem wezwanie dotyczyło również A. Ł..

(dowód: pisma k. 27, 33,34, 35, 36, faktury i zdjęcia k. 70 - 91)

W dniu 23.09.2020 r. w S., w budynku nr (...) miała miejsce wizyta przedstawicieli powoda, którzy stwierdzili, że pozwany A. Ł. dokonał przebicia ściany z lokalu nr (...) do pomieszczenia pokoju, celem połączenia lokali po zmarłym W. M..

(dowód: notatka k. 28)

Obecnie lokal nr (...) nie jest zamieszkały, przy czym W. G. jest w nim zameldowana.

(dowód: zdjęcia k. 28v- 31, 165 – 167, poświadczenie zameldowania k. 37, notatka k. 164)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie, albowiem jak wynika ze zgromadzonego
w sprawie materiału dowodowego, lokal nr (...), którego ostatecznie dotyczył pozew nigdy nie był zajmowany przez pozwanych, a z całą pewnością sytuacja taka nie miała miejsca w dacie wniesienia pozwu.

Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie przedłożonych przez strony dokumentów oraz zdjęć, wiarygodności których żadna z nich nie kwestionowała, również sąd nie znalazł podstaw aby odmówić im mocy dowodowej.

Podstawę prawną roszczenia pozwu stanowi treść art. 222 § 1 kc, zgodnie z którym właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Wskazany przepis uprawnia właściciela, który utracił posiadanie rzeczy, do jego odzyskania od osoby bezprawnie nią władające. Właściciel posiada więc czynną legitymację procesową, zaś ten, kto rzecz mu odebrał – bierną. Celem roszczenia opisanego w treści art. 222 § 1 kc jest odzyskanie utraconego władztwa nad rzeczą przez prawowitego właściciela, przy czym przesłankami koniecznymi dla uwzględnienia tego roszczenia to: utrata władztwa przez osobę będącą właścicielem oraz władanie rzeczą przez nieuprawnionego, przy czym nie ma możliwości powołania się na domniemania wynikające z posiadania rzeczy w przypadku skorzystania z roszczenia windykacyjnego (vide: komentarz do art. 222 kc pod red. Jerzego Ciszewskiego). Tylko łączne spełnienie tych dwóch przesłanek może prowadzić do uwzględnienie żądania pozwu.

W niniejszej sprawie powód nie wykazał, aby pozwani władali lokalem nr (...).

Przede wszystkim zauważyć należy, że powód przed wniesieniem powództwa nie zbadał czy lokal ten jest zajmowany, a już z przedłożonych do pozwu zdjęć można było wywnioskować, że tak nie jest. Wbrew twierdzeniom pełnomocnika powoda, zamieszkania pozwanych w spornym lokalu nie można wywnioskować z faktu zameldowania w nim pozwanej W. G.. Pełnomocnik powódki jako profesjonalista winien zdawać sobie sprawę z tego, że zameldowanie jest kwestią natury administracyjnej i nie musi mieć pokrycia w miejscu zamieszkania.

Nie można również uznać, że pozwani zajęli bezprawnie lokal nr (...) poprzez wykonanie przejścia do pokoju, który wcześniej do tego lokalu należał, albowiem po pierwsze, przejście to wykonano prawdopodobnie za zgodą przedstawicieli pozwanego, po drugie, jak wynika z treści aneksu z dnia 12.08.2016 r. (k.68), pokój ten z datą tą został odłączony od lokalu nr (...), a po trzecie w dniach 11 i 12 stycznia 2023r. przedstawiciele powoda stwierdzili, że lokal nr (...) nie jest zamieszkały, a wejście to zostało zakryte płytą karton- gips, przy czym powód w żaden sposób nie udowodnił, że czynność ta miała miejsce już po wniesieniu powództwa. Owszem pełnomocnik powoda wskazał, że w tych dniach lokal był zamknięty, ale nie wyjaśnił, kto miał do niego klucz, prawdopodobnie był on w posiadaniu pracowników powoda, ponieważ z notatki z dnia 12.01.2023r. nie wynika, aby to A. Ł. go posiadał.

W ocenie sądu, powód, decydując się na złożenie pozwu w niniejszej, nie dołożył należytej staranności, nie zbadał stanu spornego lokalu, a swoje wnioski wyciągnął jedynie na podstawie korespondencji z pozwanymi.

Wobec powyższego powództwo należało oddalić, tym bardziej, że zgodnie z treścią art. 316 § 1 kpc sąd wydaje wyrok na podstawie stanu faktycznego istniejącego w dniu orzekania, a w tym dniu pełnomocnik powoda potwierdził, że lokal nr (...) nie jest zamieszkały.

Sąd nie uwzględnił żądania pełnomocnika powoda, co do umorzenia postępowania na podstawie art. 355 kpc, ponieważ brak było przesłanek, o których mowa w tym przepisie tj. powód nie cofnął pozwu ze skutkiem prawnym, strony nie zawarły ugody, nie została zatwierdzona ugoda zawarta przed mediatorem, nie było też innych przyczyn z powodu których wydanie wyroku stało się zbędne lub niedopuszczalne. Jeśli chodzi o te inne przyczyny to chodzi o sytuacje, w których postępowanie nie może się toczyć w dalszym ciągu, co przede wszystkim ma miejsce w tych wszystkich przypadkach, które (gdyby zaistniały przed wniesieniem pozwu) prowadziłyby do odrzucenia pozwu. Niedopuszczalne jest także wydanie wyroku wówczas, gdy z uwagi na zmiany podmiotowe zaszłe w toku procesu postępowanie nie może być kontynuowane.

Zauważyć również należy, że nawet gdyby przyjąć, że pozwani opuścili sporny lokal w toku procesu, to okoliczność ta również nie mogłaby stanowić podstawy do umorzenia postępowania, albowiem jak słusznie wskazał SN w uchwale z dnia 26.02.2014 r. w sprawie III CZP 119/13, nie stanowi przesłanki umorzenia postępowania spełnienie świadczenia przez pozwanego w toku procesu nawet przy uznaniu powództwa. Spełnienie świadczenia jest przesłanką materialną, która nie prowadzi do uznania, że wydanie wyroku (jako aktu rozstrzygającego o prawach lub obowiązkach stron bądź też ich braku) stało się zbędne, jeśli powód nie cofnie pozwu. Nie jest bowiem dopuszczalne rozstrzyganie o merytorycznej zasadności powództwa oraz o uprawnieniu powoda do uzyskania ochrony sądowej jego roszczeń za pomocą orzeczenia o charakterze formalnym.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 kpc, obciążając nimi w całości powoda.