Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I Ca 26/23

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 marca 2023 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Joanna Składowska

Protokolant : Elwira Kosieniak

po rozpoznaniu w dniu 8 marca 2023 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa E. J.
przeciwko P. K. i M. B.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Sieradzu

z dnia 22 listopada 2022 roku, sygnatura akt I C 90/21

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od E. J. solidarnie na rzecz P. K. i M. B. 450 (czterysta pięćdziesiąt) złotych z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 16 marca 2023 roku do dnia zapłaty;

3.  przyznaje adwokatowi M. P. zwrot kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu w postępowaniu apelacyjnym w kwocie 369 (trzysta sześćdziesiąt dziewięć)) złotych

brutto, którą nakazuje wypłacić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Sieradzu.

Sygn. akt I Ca 26/23

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z 22 listopada 2022 r., wydanym pod sygn. akt I C 90/21, Sąd Rejonowy w Sieradzu, w sprawie z powództwa E. J. przeciwko P. K. i M. B. o zapłatę, oddalił powództwo (pkt 1), przyznał radcy prawnej B. G. oraz radcy prawnemu M. P. po 1 476 złotych brutto z tytułu zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi
z urzędu i kwoty tę nakazał wypłacić z funduszy Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Sieradzu (pkt 2 i 3), a także nie obciążył powoda kosztami postępowania w sprawie (pkt 4).

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o następujące ustalenia i wnioski:

W filii Kancelarii adwokackiej pozwanych w W. 10 maja 2016 r. doszło do zawarcia umowy zlecenia pomiędzy pozwanymi - adw. M. B. i adw. P. K. oraz powodem E. J.. W treści umowy powód zlecił pozwanym reprezentowanie jego osoby w sprawie o naruszenie posiadania toczącej się przed Sądem Rejonowym w Sieradzu pod sygn. akt I C 676/15. W ramach przedmiotu zlecenia pozwani zobowiązali się także do sporządzenia pisma uzupełniającego złożoną skargę o wznowienie postępowania w sprawie o rozgraniczenie, która toczyła się przed Sądem Okręgowym
w S. pod sygn. akt I Ca 409/15.

Strony uzgodniły w treści umowy, że pozwani za przyjęcie sprawy otrzymają wynagrodzenie w wysokości 3 000 złotych netto (plus podatek VAT w stawce 23 %), płatne na rachunek bankowy kancelarii w dwóch równych ratach po 1 845 złotych, przy czym pierwsza rata miała być płatna w terminie 14 dni od dnia zawarcia umowy, a druga w terminie 45 dni od dnia zawarcia umowy.

Strony ustaliły również, że pozwani otrzymają w dniu danej rozprawy sądowej z tytułu zwrotu kosztów za każdy termin rozprawy, na którym będą obecni - 400 złotych brutto. Wynagrodzenie w tej wysokości miało być również należne pozwanym odpowiednio za stawiennictwo na innych czynnościach związanych ze sprawą.

Strony ustaliły także, że powód będzie mógł rozwiązać umowę w każdym czasie,
a pozwani zrzekli się prawa wypowiedzenia umowy bez ważnych przyczyn. Nadto strony zastrzegły, że rozwiązanie umowy będzie jednoznaczne z wypowiedzeniem udzielonego pełnomocnictwa.

Dnia 13 września 2016 r. w filii Kancelarii adwokackiej pozwanych w W. doszło do zawarcia kolejnej umowy zlecenia pomiędzy adw. M. B. i adw. P. K. oraz E. J.. W treści tej umowy powód zlecił pozwanym reprezentowanie jego osoby w sprawie o odszkodowanie dochodzone od Z. B..

Zgodnie z zapisami umowy zlecenia zawartej 10 maja 2016 r., pozwani opracowali dla E. J. pismo uzupełniające złożoną skargę o wznowienie postępowania w sprawie o rozgraniczenie, która toczyła się przed Sądem Okręgowym w Sieradzu pod sygn. akt I Ca 409/15. Ponieważ strony ustaliły, iż dopiero po wznowieniu postępowania sprawy
o rozgraniczenie pozwani przedłożą do tych akt udzielone im przez E. J. pełnomocnictwo, pismo uzupełniające skargę zostało podpisane wyłącznie przez E. J., a następnie zostało złożone przez niego w Sądzie Okręgowym w Sieradzu 25 maja 2016 r.

Postanowieniem z 28 czerwca 2017 r., wydanym przez Sąd Okręgowy w Sieradzu
w sprawie o sygn. akt I Ca 409/15, skarga E. J. o wznowienie postępowania
w sprawie z wniosku E. J. z udziałem J. N. o rozgraniczenie, zakończonego prawomocnym postanowieniem Sądu Okręgowego w Sieradzu w sprawie I Ca 233/10 została oddalona.

W dniu 30 maja 2016 r. E. J. dokonał przelewu na rachunek bankowy kancelarii 1 845 złotych z tytułu pierwszej raty wynagrodzenia, a 12 lipca 2016 r. - 1845 złotych z tytułu drugiej raty. W związku z dokonanymi przelewami, pozwani wystawili powodowi
2 czerwca 2016 r. fakturę VAT Nr (...), a 15 lipca 2016 r. fakturę VAT Nr (...). Pozwani zapoznali się z pozwem inicjującym postępowanie w sprawie I C 676/15,
a następnie w oparciu o przedstawione przez powoda dokumenty opracowali pismo procesowe, którego projekt przedstawili E. J., prosząc go jednocześnie o wskazanie świadków, którzy potwierdzą przed sądem, że ta część gruntu, o którą toczy się proces była ostatnio w posiadaniu powoda.

W wiadomości mailowej przesłanej powodowi 1 czerwca 2016 r. P. K. poinformował E. J. o opracowaniu przez pozwanych pisma procesowego na potrzeby sprawy o naruszenie posiadania toczącej się przed Sądem Rejonowym w Sieradzu pod sygn. akt I C 676/15. Pozwany zawiadomił powoda, że uzupełnił pismo o wskazanych przez niego świadków oraz że został w nim zawarty wniosek o przesłuchanie geodety A. B.. Pozwany P. K. uprzedził przy tym powoda, o ryzyku oddalenia wniosku
o przesłuchanie w charakterze świadków komornika i geodety, wyjaśniając, iż sąd może uznać, że okoliczności, co do których te osoby mają wiedzę, są nieistotne. Jednocześnie pozwany załączył do maila finalną wersję pisma.

W wiadomości mailowej przesłanej powodowi 3 czerwca 2016 r. aplikantka adwokacka A. J. poinformowała E. J., że zgodnie z poczynionymi pomiędzy stronami ustaleniami pozwani planują wysłać jeszcze tego samego dnia do Sądu Rejonowego w Sieradzu pismo opracowane na potrzeby sprawy o naruszenie posiadania. W związku z tym poprosiła powoda, by podpisał pełnomocnictwo załączone do maila, a następnie dostarczył je pozwanym w oryginale przy najbliższym spotkaniu. Powód został także poproszony
o przesłanie skanu podpisanego pełnomocnictwa na podany przez aplikantkę adres mailowy. Kontakty mailowe z powodem odbywały się za pośrednictwem jego siostrzenicy.

Powód podpisał pełnomocnictwo upoważniające adw. P. K. oraz adw. M. B. do reprezentowania jego osoby w sprawie o naruszenie posiadania toczącej się przed Sądem Rejonowym w Sieradzu o sygn. akt I C 676/15 w dniu 3 czerwca 2016 r. Pismo procesowe datowane na 3 czerwca 2016 r. wraz z pełnomocnictwem wpłynęło do Sądu Rejonowego w Sieradzu 8 czerwca 2016 r.

W tym czasie postępowanie w sprawie I C 676/15 było zawieszone - do czasu ukończenia postępowania prowadzonego przez Sąd Okręgowy w Sieradzu w sprawie o sygn. akt I Ca 409/15 w przedmiocie rozpoznania skargi o wznowienie postępowania w sprawie I Ca 233/10.

Postanowieniem Sądu Rejonowego w Sieradzu z 2 października 2017 r. postępowanie w sprawie I C 676/15 zostało podjęte. Zarządzeniem z tej samej daty Sąd nakazał doręczyć odpis postanowienia pełnomocnikowi J. N. oraz E. J., przy czym temu ostatniemu wraz z pouczeniem o prawie, sposobie i terminie wniesienia zażalenia. Zarządzeniem z 2 października 2017 r. został również wyznaczony termin rozprawy na 6 grudnia 2017 r., na który wezwano strony do osobistego obowiązkowego stawiennictwa.
O terminie rozprawy Sąd nakazał powiadomić wyłącznie pełnomocnika J. N..

Na rozprawie 6 grudnia 2017 r. stawił się J. N. wraz z pełnomocnikiem adw. M. S. oraz E. J.. Rozprawa została odroczona bez terminu z uwagi na złożenie przez E. J. wniosku o wyłączenie sędziego od rozpoznawania sprawy o sygn. I C 676/15.

Ponieważ wniosek o wyłączenie sędziego nie został uwzględniony, zarządzeniem z 10 kwietnia 2018 r. Sąd Rejonowy w Sieradzu wyznaczył kolejny termin rozprawy w sprawie I C 676/15 na 14 maja 2018 r. Na termin tej rozprawy Sąd polecił wezwać strony do osobistego, obowiązkowego stawiennictwa. Ponownie o terminie rozprawy został powiadomiony jedynie pełnomocnik J. N.. Pełnomocnicy E. J. nie zostali o tym terminie powiadomieni.

Na rozprawie 14 maja 2018 r. stawił się J. N. wraz z pełnomocnikiem adw. M. S. oraz E. J., który oświadczył przed sądem, iż nie cofnął pełnomocnictwa dla Kancelarii Adwokackiej (...), B.. Sąd informacyjnie przesłuchał strony. Z uwagi na konieczność uzupełnienia materiału dowodowego i brak wiadomości o doręczeniu zawiadomienia o terminie rozprawy pełnomocnikom E. J., rozprawa została odroczona na 4 lipca 2018 r., o którym to terminie nakazano powiadomić pełnomocników E. J., udzielając im jednocześnie 14 dniowego terminu na złożenie pisma przygotowawczego, w którym wskażą wszelkie zarzuty, twierdzenia i dowody - pod rygorem skutku z art. 207 § 6 i 7 k.p.c.

Pełnomocnik J. N. złożył do akt sprawy I C 676/15 w dniu 17 maja 2018 r. pismo przygotowawcze, którego odpis przesłał w tym samym dniu na adres kancelarii reprezentującej E. J..

Dnia 30 maja 2018 r. do akt sprawy I C 676/15 wpłynęło pismo adresowane do pełnomocnika J. N., w którym adw. M. B., w związku z pismem procesowym tego pełnomocnika z dnia 17 maja 2018 r., informuje adw. M. S., że stosunek pełnomocnictwa pomiędzy E. J. a adw. P. K. i adw. M. B. ustał, wskazując przy tym jednocześnie, że adw. M. S. był już o tym zawiadomiony. Wraz z pismem zostało również zwrócone pismo przygotowawcze z 17 maja 2018 r.

Na rozprawie 4 lipca 2018 r. stawił się J. N. wraz z pełnomocnikiem adw. M. S. oraz E. J.. Pomimo powiadomienia o terminie rozprawy, nie byli obecni pełnomocnicy E. J.. A.. M. S. potwierdził przed sądem, iż otrzymał pismo podpisane przez adw. M. B., którego odpis wpłynął do sądu 30 maja 2018 r. i że był załączony do niego odpis opracowanego przez niego pisma przygotowawczego z 17 maja 2018 r. Jednocześnie pełnomocnik J. N. zaprzeczył, by wcześniej był informowany przez pozwanych o ustaniu stosunku pełnomocnictwa pomiędzy E. J. a adw. P. K. i adw. M. B.. E. J. oświadczył z kolei do protokołu, iż pełnomocnicy ci nadal go reprezentują w sprawie I C 676/15.

W trakcie rozprawy 4 lipca 2018 r. Sąd przeprowadził dowód z zeznań świadków, jednakże z uwagi na konieczność uzupełnienia materiału dowodowego, rozprawa została odroczona na dzień 24 sierpnia 2018 r., o którym to terminie nakazano powiadomić pełnomocników E. J., zobowiązując ich jednocześnie do wypowiedzenia się
w terminie 7 dni, czy stosunek pełnomocnictwa pomiędzy nimi a E. J. ustał.

W piśmie z 12 lipca 2018 r. zaadresowanym do E. J. i zatytułowanym „potwierdzenie faktu wypowiedzenia pełnomocnictwa”, adw. M. B. i adw. P. K. powołali się na to, że stosunek pełnomocnictwa we wszelkich sprawach pomiędzy nimi a E. J. ustał. Jednocześnie pełnomocnicy wskazali, iż przyczyną wypowiedzenia pełnomocnictwa jest: utrudniony kontakt z E. J., niestawianie się przez niego na spotkania oraz niewywiązywanie się przez niego z zobowiązań finansowych względem kancelarii (wynagrodzenie za prowadzenie sprawy).

Pismem z 12 lipca 2018 r., adw. M. B. i adw. P. K. poinformowali również Sąd, że stosunek pełnomocnictwa we wszelkich sprawach pomiędzy nimi a E. J. ustał i że w związku z tym wnoszą o niekierowanie na adres ich kancelarii jakichkolwiek pism dotyczących sprawy o sygn. akt I C 676/15.

Dnia 18 lipca 2018 r. E. J. złożył do akt sprawy o sygn. akt I C 676/15 wniosek o wyznaczenie dla niego pełnomocnika z urzędu. Wniosek został uwzględnioy postanowieniem z 21 sierpnia 2018 r.

Wyrokiem z 13 marca 2019 r., Sąd Rejonowy w Sieradzu oddalił powództwo J. N. wniesione przeciwko E. J. o naruszenie posiadania.

Dnia 10 kwietnia 2019 r. do Sądu Rejonowego dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi wpłynął wniosek, w którym E. J. wezwał adw. P. K. oraz adw. M. B. do zawarcia ugody, w której zawezwani do próby ugodowej zobowiążą się do zapłaty na jego rzecz kwoty 5 190 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od 19 sierpnia
2018 r. do dnia zapłaty. W uzasadnieniu wniosku E. J. wskazał, że pełnomocnicy ci reprezentowali go w sprawie toczącej się przed Sądem Rejonowym w Sieradzu o sygn. akt I C 676/15, jednak ponieważ nie wypełnili oni warunków zawartej z nim umowy zlecenia, winni zwrócić mu uiszczone przez niego na ich rzecz honorarium. Do zawarcia ugody pomiędzy stronami nie doszło.

17 sierpnia 2020 r, powód złożył do Naczelnej Rady Adwokackiej w W. skargę na adw. P. K. oraz adw. M. B., zarzucając im złamanie zarówno etyki zawodowej jak i tajemnicy adwokackiej a 31 maja 2021 r. wystosował do Okręgowej Rady Adwokackiej w Ł. Referatu Dyscyplinarnego kolejną skargę na pozwanych, domagając się w niej podjęcia przez Radę wobec nich postępowania dyscyplinarnego, wymierzenia im surowej kary oraz zobowiązania tych pełnomocników do zwrócenia mu środków finansowych, które wydatkował za ich pracę, z której się oni następnie nie wywiązali.

Dokonując powyższych ustaleń, Sąd Rejonowy nie dał wiary zeznaniom powoda,
w których twierdził, że do zawarcia pierwszej umowy zlecenia pomiędzy nim a pozwanymi doszło w kwietniu 2016 r i że pierwsza strona tej umowy została mu zabrana przez pozwanych z powodu potrzeby jej modyfikacji, bowiem nie potrafił logicznie wyjaśnić na czym miała polegać wspomniana przez niego modyfikacja. Sąd pierwszej instancji nie przyznał również waloru wiarygodności tym zeznaniom E. J., w których twierdził on, iż poza łączną kwotą 3 690 złotych przelaną przez niego na konto Kancelarii adwokackiej pozwanych, uiścił jeszcze im dodatkowo „do ręki” 1 500 złotych, bowiem powód na tę okoliczność nie przedstawił jakiegokolwiek potwierdzenia czy pokwitowania. Nadto Sąd nie uznał za prawdziwe tych zeznań powoda, w których twierdził on, że podczas pierwszego spotkania wręczył pozwanym dwa pisma opracowane dla niego przez młodego prawnika z W., które potem pozwani jedynie przepisali i zaopatrzyli w logo swej kancelarii. Według powoda jedno z tych pism zostało złożone w sprawie o naruszenie posiadania, a drugie - w sprawie ze skargi o wznowienie postępowania toczącej się przed Sądem Okręgowym w Sieradzu. Twierdzenia te nie znalazły potwierdzenia w zebranym w sprawie materiale dowodowym.
Z wydruków wiadomości mailowych złożonych przez powoda do akt sprawy wynika, że pozwani opracowali dla pozwanego pismo złożone następnie w sprawie o naruszenie posiadania, konsultowali z powodem listę zgłoszonych świadków, sygnalizowali E. J., że zachodzi ryzyko oddalenia wniosku o przesłuchanie świadków w osobach komornika i geodety. Do akt sprawy został także złożony projekt pisma zaopatrzonego w logo kancelarii pozwanych, przesłanego powodowi celem zapoznania się z nim i akceptacji. Na marginesie tego pisma znajduje się adnotacja, w której pozwani proszą powoda o wskazanie świadków, którzy potwierdzą, że ta część gruntu, o którą toczy się proces była ostatnio w jego posiadaniu. Zdaniem Sądu pierwszej instancji, pozwani opracowali również dla powoda pismo uzupełniające skargę o wznowienie postępowania, które wpłynęło do Sądu Okręgowego
w S. 25 maja 2016 r. Nie jest ono opatrzone logiem Kancelarii pozwanych i nie jest przez nich podpisane (takie było uzgodnienie pomiędzy stronami), jednak z porównania szaty graficznej tego pisma oraz innych pism opracowanych i podpisanych przez pozwanych wynika, że jest ona tożsama. Twierdzenia powoda nie zasługiwały na uwzględnienie również z tej przyczyny, że nie wydaje się logicznym, dlaczego powód dysponujący już pismami opracowanymi przez profesjonalistę (prawnika z W.), sam nie złożył ich w sądzie, tylko przedłożył je pozwanym. Sąd Rejonowy nie dał również wiary powodowi, że pozwani nie odbierali od niego telefonów. Co innego wynika bowiem ze zgromadzonego w aktach sprawy materiału dowodowego - z wiadomości mailowej przesłanej E. J. 7 czerwca 2016 r. wynika, że została ona poprzedzona ustaleniami poczynionymi przez strony w trakcie przeprowadzonej pomiędzy nimi rozmowy.

W ocenie Sądu pierwszej instancji, w przedstawionym stanie faktycznym powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. Strony łączyła umowa zlecenia (art. 734 § 1 k.c.) zawarta 10 maja 2016 r. Pozwani wypowiedzieli łączący ich z powodem stosunek pełnomocnictwa 12 lipca 2018 r., poprzez złożenie stosownych pisemnych oświadczeń. Wypowiedzenie pełnomocnictwa było równoznaczne z wypowiedzeniem umowy zlecenia.

Zdaniem Sądu, pozwani nie udowodnili istnienia powołanych przez siebie przyczyn wypowiedzenia, zatem wypowiedzenie zlecenia nastąpiło bez ważnego powodu.

Opierając się na treści art. 746 § 2 k.c., Sąd Rejonowy zważył jednak, że w toku postępowania dowodowego nie została wykazana szkoda wywołana wypowiedzeniem umowy zlecenia. Bowiem z akt sprawy I C 676/15 wynika, że E. J. w dalszym toku postępowania był reprezentowany przez pełnomocnika z urzędu, powództwo o naruszenie posiadania zostało ostatecznie oddalone a pozwany nie został obciążony żadnymi kosztami. Przyczyną niestawiennictwa pozwanych na rozprawie 6 grudnia 2017 r. oraz 14 maja 2018 r. było to, że nie zostali na te terminy omyłkowo wezwani przez Sąd. Pozwani nie wykonali zobowiązania Sądu z 14 maja 2018 r., ani nie stawili się na rozprawie 4 lipca 2018 r. pomimo prawidłowego doręczenia, jednakże powód nie wykazał, aby nieobecność pozwanych na rozprawie i brak realizacji nałożonego na nich przez Sąd zobowiązania wyrządziły mu jakąkolwiek szkodę, gdyż rozprawa się odbyła, powód aktywnie w niej uczestniczył,
a orzeczenie w tej sprawie było korzystne dla E. J.. Nadto, przystępując do sprawy I C 675 /15, pozwani złożyli pismo, w którym zgłosili liczne wnioski dowodowe, natomiast
z załączonych do akt sprawy wiadomości mailowych wynika, iż kontaktowali się z powodem przekazując mu wiadomości o przebiegu sprawy. Wywiązali się również ze zobowiązania wynikającego z § 1 umowy zlecenia.

Mając na uwadze, że powód nie wykazał by zachowania pozwanych skutkowało jakąkolwiek szkodą, Sąd Rejonowy oddalił powództwo.

O wysokości kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu Sąd orzekł na podstawie § 4 ust. 1 w związku z § 8 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. z 2019 r., poz. 68).

Wydając rozstrzygnięcie o kosztach, Sąd zastosował art. 102 k.p.c.

Pełnomocnik powoda wniósł apelację od wyroku Sądu Rejonowego zaskarżając orzeczenie w części oddalającej powództwo co do kwoty 4 190 złotych i podnosząc następujące zarzuty:

1.  naruszenie przepisów postępowania, które miały wpływ na wynik sprawy, tj.: brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego oraz jego ocenę z naruszeniem zasad logiki i doświadczenia życiowego poprzez:

- nie danie wiary zeznaniom powoda, w których twierdził, że do zawarcia pierwszej umowy zlecenia pomiędzy nim a pozwanymi doszło w kwietniu 2016 r., podczas gdy powód w sposób spójny i jasny określił okoliczności zawarcia umowy zlecenia,

- nie danie wiary zeznaniom powoda w zakresie twierdzenia, iż przekazywał należność w gotówce bezpośrednio do rąk pozwanych, podczas gdy w aktach sprawy znajduje się potwierdzenie uiszczenia 500 złotych w dniu podpisania umowy,

- nie danie wiary zeznaniom powoda w zakresie twierdzenia, iż pozwani nie kontaktowali się z nim w sprawie o naruszenie posiadania;

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 471 k.c., poprzez jego błędną wykładnię w zakresie przyjęcia, że powód nie wykazał łącznego spełnienia przesłanek warunkujących odpowiedzialność pozwanych z tytułu nienależytego wykonania umowy zlecenia z 10 maja 2016 r., podczas gdy wszystkie trzy przesłanki odpowiedzialności kontraktowej wskazane w wyżej wymienionym przepisie zostały łącznie spełnione.

W oparciu o wskazane zarzuty pełnomocnik powoda wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda 4 190 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od 14 lutego 2019 r. do dnia zapłaty, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji oraz o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu w postępowaniu apelacyjnym i nieobciążanie powoda kosztami postępowania apelacyjnego.

Pełnomocnik strony pozwanej domagał się oddalenia apelacji oraz zasądzenia od powoda na rzecz pozwanych kosztów postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Wbrew zarzutom skarżącego, Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, w takim zakresie, na jaki zezwalały przeprowadzone dowody, po dokonaniu ich oceny zgodnie z kryteriami wskazanymi w art. 233 k.p.c.

Skuteczne postawienie zarzutu dokonania błędnych ustaleń, będących konsekwencją niewłaściwej oceny materiału dowodowego wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Wyrażenie przez stronę odmiennego poglądu, co do oceny poszczególnych dowodów jest jej prawem, jednakże możliwość przedstawienia innej wersji stanu faktycznego, nie świadczy jeszcze o nadużyciu swobodnej oceny dowodów. Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł wyrażonych w art. 233 § 1 k.p.c. i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne.

Jest oczywiste, że do zeznań samych stron, jako bezpośrednio zainteresowanych wynikiem sprawy podchodzić należy z dużą ostrożnością. Słusznie zatem Sąd pierwszej instancji odmówił wiarygodności powodowi w takim zakresie, w jakim jego zeznania nie znalazły potwierdzenia w innych dowodach o charakterze obiektywnym.

Sposób przeprowadzenia dowodów określają przepisy prawa cywilnego procesowego, tym niemniej również przepisy prawa cywilnego materialnego zawierają postanowienia umożliwiające dłużnikowi uzyskanie dowodu wykonania zobowiązania (pokwitowanie - art. 462 k.c.). Tymczasem powód nie dysponował pokwitowaniami w zakresie zapłaty kwoty 1 500 złotych. Nie potrafił jednocześnie w sposób logiczny wytłumaczyć dlaczego pierwsza strona rzekomo zawartej w kwietniu 2016 r. umowy została mu przez pozwanych zabrana w celu modyfikacji oraz na czym owa modyfikacja miała polegać.

Chybiony jest także zarzut, że pozwani nie kontaktowali się z E. J.
w sprawie o naruszenie posiadania, bowiem sam powód złożył do akt sprawy wydruki wiadomości mailowych, z których wynikało, że pozwani konsultowali z nim listę zgłoszonych świadków oraz sygnalizowali ryzyko częściowego oddalenia wniosków dowodowych. Nadto, do akt sprawy złożony został projekt pisma zaopatrzonego w logo kancelarii pozwanych, na marginesie którego znajduje się adnotacja, w której pozwani proszą powoda o wskazanie świadków, którzy potwierdzą, że część gruntu, o którą toczy się proces była w jego posiadaniu.

Przechodząc do zarzutów naruszenia prawa materialnego, należy podkreślić, że odpowiedzialność odszkodowawczo - kontraktowa oparta na przepisie art. 471 k.c. zachodzi tylko w przypadku wystąpienia trzech przesłanek. Muszą zostać zatem wykazane: fakt niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, powstanie szkody, istnienie adekwatnego związku przyczynowo - skutkowego w rozumieniu art. 361 k.c.

Należy zaś w pełni podzielić pogląd Sądu pierwsze instancji, że o ile możemy mówić
o niewłaściwym wykonaniu umowy przez pozwanych z uwagi na bezpodstawne wypowiedzenie pełnomocnictwa, to po stronie powoda nie wystąpiła szkoda z tego wynikająca.

Apelujący argumentował, że radca prawny lub adwokat ma obowiązek zwrócić wynagrodzenie, które otrzymał w związku ze zleceniem, jeżeli przy prowadzeniu powierzonej mu sprawy nie dochował należytej staranności. Nie można jednak zgodzić się ze skarżącym, że powód nie otrzymał żadnego ekwiwalentu za uiszczone honorarium i możemy mówić
o niestaranności w realizacji całej umowy.

Przede wszystkim należy zauważyć, że zlecenie obejmowało prowadzenie sprawy
o naruszenie posiadania w pierwszej instancji i sporządzenie pisma uzupełniającego skargę
o wznowienie postępowania. Zapłacone wynagrodzenie w kwocie 3 000 złotych brutto obejmowało przyjęcie sprawy. Natomiast udział w rozprawie, czy innych czynnościach procesowych oraz prowadzenie sprawy o naruszenie posiadania w drugiej instancji wiązało się z koniecznością zapłaty dodatkowego wynagrodzenia. Tak określone i opłacone zlecenie zostało w znacznej części przez pozwanych prawidłowo wykonane. Pozwani zapoznali się zarówno ze sprawą o wznowienie postępowania, jak i naruszenie podsiadania, złożyli stosowne pisma. Nieuczestniczenie w rozprawach w dniach 6 grudnia 2017 r. oraz 14 maja 2018 r. nie można traktować jako nienależyte wykonanie zobowiązania, bowiem pozwani nie zostali o tych terminach powiadomieni. W związku z wypowiedzeniem, pełnomocnictwa pozwani nie uczestniczyli również w rozprawach w dniach 4 lipca i 24 sierpnia 2018 r., jednak nie pobrali w związku z tym wynagrodzenia - 800 złotych, zatem powód zaoszczędził wydatku w tym zakresie. Nadto, powód nie poniósł żadnych negatywnych konsekwencji wypowiedzenia pełnomocnictwa, bowiem wygrał sprawę. Nie uiścił również kosztów zlecenia prowadzenia sprawy innemu adwokatowi lub radcy prawnemu, gdyż skorzystał z pomocy pełnomocnika
z urzędu. Nie jest trafny podnoszony przez skarżącego argument, że w sytuacji gdyby pozwani reprezentowali powoda do końca procesu uzyskałby zwrot kosztów zastępstwa prawnego od przeciwnika. Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, stawka minimalna w sprawie o naruszenie posiadania wynosi 320 złotych. Sprawa I C 675/15 nie była szczególnie skomplikowana, ani nie wiązała się z wielością czynności, a więc przyznana z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego kwota byłaby zbliżona do opłaty minimalnej. Żadną miarą zatem nie zrekompensowałaby powodowi poniesionych kosztów, w szczególności, że udział pozwanych w rozprawach wiązałby się z dodatkowymi wydatkami.

Mając na uwadze powyższe, uznając apelację za bezzasadną, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł o jej oddaleniu.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 - 3 k.p.c.
(opłata za czynności pełnomocnika ustalona zgodnie z § 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (tj. Dz. U. poz. 1800 ze zm.).

Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw, aby na etapie postepowania apelacyjnego, zastosować wobec skarżącego art. 102 k.p.c. W judykaturze przyjmuje się, że przekonanie strony o zasadności zajmowanego stanowiska, które może przemawiać za nieobciążaniem jej kosztami przegranego procesu przed sądem pierwszej instancji, przestaje być aktualne
w postępowaniu apelacyjnym (por. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 30 marca
2012 r., III CZ 13/12, Lex nr 1164738, z dnia 15 czerwca 2011 r., V CZ 24/11, Lex nr 898277.;
z dnia 5 października 2011 r., IV CZ 48/11, nie publ.).

O zwrocie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu
w postępowaniu apelacyjnym orzeczono na podstawie § 4 ust. 3, 8 pkt. 3 oraz § 16 ust. 1 pkt 1
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata
z urzędu (Dz. U. z 2019 r. poz. 18).