Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 stycznia 2023 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący: Sędzia Barbara Bojakowska

po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2023 roku w Sieradzu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa A. K. i B. K.

przeciwko Skarbowi Państwa – (...) Zarządowi (...) w B.

o odszkodowanie

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Łasku

z dnia 26 października 2022 roku, sygn. akt I C 1662/18

I.  oddala apelację:

II.  zasądza od pozwanego Skarbu Państwa – (...) Zarządu (...)
w B. solidarnie na rzecz powodów A. K. i B. K. 2700 zł (dwa tysiące siedemset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu apelacyjnym z ustawowymi odsetkami
za opóźnienie za czas po upływie tygodnia od dnia doręczenia wyroku stronie pozwanej do dnia zapłaty.

Sygn. akt I Ca 576/22

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy Łasku w sprawie z powództwa A. K., B. K. przeciwko Skarbowi Państwa - (...) Zarządowi (...) w B. o odszkodowanie, zasądził od pozwanego na rzecz powodów
61300 zł tytułem odszkodowania z odsetkami ustawowymi za opóźnienie
od 20500 zł liczonymi od 29 sierpnia 2018 r. do dnia zapłaty, od 10200 zł liczonymi
od 14 listopada 2018 r. do dnia zapłaty, od 30600 zł liczonymi od 6 października 2022 r.
do dnia zapłaty (pkt 1 a,b,c), w pozostałym zakresie oddalił powództwo (pkt 2), zasądził
od pozwanego na rzecz powodów 6699 zł tytułem kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty (pkt 3), obciążył i nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego
w Ł. 4354,16 zł tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych od uwzględnionej części powództwa.

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia i wnioski, których istotne elementy przedstawiają się następująco:

Powodowie są właścicielami w ramach wspólności ustawowej małżeńskiej nieruchomości stanowiącej działkę gruntu nr (...) w W..

Nieruchomość położona jest w strefie B obszaru ograniczonego użytkowania dla lotniska wojskowego Ł. utworzonego na mocy uchwały XXIX/379/16 Sejmiku Województwa (...) z dnia 25 października 2016 r. Spadek wartości ww. nieruchomości w związku
z utworzeniem obszaru ograniczonego użytkowania wynosi odpowiednio 51100 zł i 10200 zł.

Sąd uznał powództwo za zasadne w oparciu o art. 129 ust 2 ustawy
z dnia 27 kwietnia 2001 roku – Prawo ochrony środowiska.

Bezspornym jest dla sądu, że przedmiotowa nieruchomość znajduje się w strefie B obszaru ograniczonego użytkowania dla lotniska wojskowego Ł. utworzonego uchwałą
nr XXIX/379/16 Sejmiku Województwa (...) z 25 października 2016 r. Ów fakt, wprowadzone ograniczenia i ogólnie okoliczność w postaci sąsiedztwa lotniska wojskowego oraz wynikającego z niego hałasu spowodowanego ruchem lotniczym spowodował obniżenie wartości nieruchomości o kwotę 5100 zł dla działek nr (...) oraz 10200 zł dla działek (...).

Sąd zaznaczył, że nie podziela poglądów wyrażonych w uchwale Sądu Najwyższego
z 7 kwietnia 2022 r (III CZP 80/22), i w tym zakresie przyjmuje za własną argumentację przedstawioną choćby w uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego w Sieradzu z 14 lipca
2022 r. (I Ca 249/22).

Z tych też względów zasądzono na rzecz powodów ww. kwotę, oddając powództwo
w pozostałej części.

Odnośnie odsetek, sąd zauważył, że świadczenie będące przedmiotem niniejszej sprawy jest świadczeniem bezterminowym, a zatem termin jego spełnienia nie jest oznaczony i nie wynika również z właściwości zobowiązania. W takim przypadku art. 455 k.c. przewiduje, że takie świadczenie winno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika
do wykonania. W tym przypadku termin zapłaty dla działek nr (...) zakreślono
na 7 dni w zakresie 20500 zł. Wezwanie odebrano 21 sierpnia 2018 r. Odsetki należą się zatem od 20500 zł od 29 sierpnia 2018 r., a od 30600 zł od 6 października 2022 r. (dzień po doręczeniu pozwanemu pisma rozszerzającego powództwo). Dla nieruchomości 197/1 i 199/1 termin zapłaty wynosił 7 dni doręczono je 6 listopada 2018 r., odsetki od 10200 zł należą się od 14 listopada 2018 r.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c., a o kosztach sądowych
na podstawie art. 83 ust. 2 w zw. z art. 113 ust. l ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych zasądzając od pozwanego zwrot kosztów opinii biegłego stosunkowo do wyniku sprawy.

Apelację od wyroku wniósł pozwany, który zaskarżył orzeczenie w całości, zarzucając naruszenie prawa materialnego, tj.:

1/ art. 129 ust. 2 ustawy - prawo ochrony środowiska poprzez jego błędną wykładnię, polegającą na nieprawidłowym przyjęciu, że odpowiedzialność odszkodowawcza przewidziana w tym przepisie obejmuje spadek wartości nieruchomości spowodowany emisją hałasu związanego z eksploatacją lotniska wojskowego w Ł., a także spadek wartości spowodowany zawężeniem prawa własności powstałym wskutek wejścia w życie Uchwały
nr XXIX/379/16 Sejmiku Województwa (...) z dnia 25 października 2016 roku
w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla lotniska wojskowego Ł., podczas gdy prawidłowa wykładnia wskazanej regulacji prowadzi do wniosku,
że odszkodowanie na podstawie art. 129 ust. 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 roku Prawo ochrony środowiska należne jest jedynie w przypadku udowodnienia przez stronę powodową, że postanowienia aktu ustanawiającego obszar ograniczonego użytkowania określają nakazy, zakazy, które w sposób bezpośredni wpływają na nieruchomości strony powodowej, wywołując szkodę w postaci spadku wartości nieruchomości, natomiast samo „zawężenie granic własności", czy też „stygmatyzacja nieruchomości" nie stanowią podstawy
do dochodzenia odszkodowania z tytułu ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości
w związku z utworzeniem obszaru ograniczonego użytkowania;

2/ art. 129 ust. 2 p.o.ś., poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie,
że w przedmiotowej sprawie wystąpiła szkoda, pomimo iż w obecnym stanie rzeczy nie jest możliwe skuteczne oszacowanie wysokości tej szkody, gdyż stanowi ona wyłącznie szkodę ewentualną, która urealni się dopiero na etapie ewentualnej, np. sprzedaży nieruchomości należącej do powodów;

3/ art. 361 § 2 k.c., poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że naprawieniu podlega szkoda, która jeszcze nie powstała, tak jak w niniejszej sprawie, w której nie doszło jeszcze do utraty składników majątkowych, czy też do poniesienia przez powodów nieplanowanych (niezgodnych z ich wolą) wydatków;

4/ art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 455 k.c. poprzez ich błędną wykładnię, polegającą
na nieprawidłowym przyjęciu, że odsetki ustawowe za opóźnienie należy się stronie powodowej od dnia skutecznego doręczenia do pozwanego nieskonkretyzowanego i ogólnego wezwania do zapłaty, podczas gdy prawidłowa wykładnia wskazanej regulacji prowadzi do wniosku, że odsetki ustawowe za opóźnienie winny być ustalone co najwyżej od dnia skutecznego doręczenia do pozwanego opinii biegłych sądowych konkretyzujących wysokość ewentualnego odszkodowania.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa i zasądzenie od strony powodowej na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego wedle norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację powodowie wnieśli o oddalenie apelacji jako oczywiście bezzasadnej i zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów kosztów procesu na etapie postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie i podlega oddaleniu.

Kontrola instancyjna nie wykazała uchybień przepisom prawa. Dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne dotyczące okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy znajdują odzwierciedlenie w przytoczonych na ich poparcie dowodach, a ich prawna ocena
w kontekście weryfikacji żądania strony powodowej i zarzutów pozwanego opartych
na logicznym rozumowaniu i zasadach doświadczenia życiowego zasługuje na jednoznaczną aprobatę. Stąd ustalenia te oraz wyprowadzone na ich podstawie wnioski prawne Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne.

Apelacja strony pozwanej sprowadza się zasadniczo do twierdzenia, że wprowadzenie obszaru ograniczonego użytkowania, z uwagi na niemożność zachowania standardów ochrony środowiska przed hałasem, w związku z funkcjonowaniem lotnisk nie stanowi samodzielnej podstawy roszczenia odszkodowawczego z tytułu obniżenia wartości nieruchomości, określonego w art. 129 ust. 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 roku Prawo ochrony środowiska.

Pozwany jako argument na poparcie swojego twierdzenia powoływał się na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 2022 r. o sygn. akt III CZP 80/22 i z dnia 29 kwietnia 2022 r. o sygn. akt III CZP 81/22, zgodnie z którymi „wprowadzenie obszaru ograniczonego użytkowania z uwagi na niemożność zachowania standardów ochrony środowiska przed hałasem w związku z funkcjonowaniem lotniska (art. 135 ust. 1 p.o.ś.) nie stanowi samodzielnej podstawy roszczenia odszkodowawczego z tytułu obniżenia wartości nieruchomości, określonego w art. 129 ust. 2 tej ustawy”, oraz: „za ograniczające sposób korzystania z nieruchomości w rozumieniu art. 129 ust. 2 ustawy mogą być uznane wyłącznie postanowienia aktu ustanawiającego obszar ograniczonego użytkowania określające nakazy, zakazy i zalecenia skierowane do właścicieli nieruchomości (art. 135 ust. 3a powyższej ustawy)” (tak: uchwała SN z 7.04.2022 r., III CZP 80/22, LEX nr 3330209 oraz uchwała
SN z 29.04.2022 r., III CZP 81/22, LEX nr 3340113).

Odnosząc się do treści uchwał oraz ich uzasadnień nie można jednak podzielić poglądów strony skarżącej i wyciągniętych przez tą stronę procesową wniosków.

Dla porządku trzeba wskazać, że zgodnie z art. 129 ust. 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 roku Prawo ochrony środowiska w związku z ograniczeniem sposobu korzystania
z nieruchomości jej właściciel może żądać odszkodowania za poniesioną szkodę; szkoda obejmuje również zmniejszenie wartości nieruchomości. W niniejszej sprawie bezsprzecznym było, że strona powodowa na skutek wprowadzenia obszaru ograniczonego użytkowania ( (...)) doznała uszczuplenia swojego prawa własności nieruchomości położonej w podobszarze B. Ograniczenia te są wymienione w Uchwale nr XXIX/379/16 Sejmiku Województwa (...) z dnia 25 października 2016 roku w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla lotniska wojskowego Ł., gdzie wprowadzono zakazy
oraz wymagania techniczne budynków cele zapewnienia właściwego klimatu akustycznego
w pomieszczeniach wymagających ochrony akustycznej.

Ponadto, na skutek wprowadzenia uchwały doszło do ograniczenia prawa własności, których właściciele nieruchomości położonych w tym obszarze nie doświadczyliby, gdyby nie wprowadzenie obszaru ograniczonego użytkowania i dlatego samo zmniejszenie wartości nieruchomości położonych w tym obszarze nie wynika z faktu położenia nieruchomości
w podobszarze, lecz jest konkretnym efektem ograniczeń, jakie wiążą się z takim zakwalifikowaniem nieruchomości. Wobec czego nie można mówić, że wprowadzenie obszaru ograniczonego użytkowania stanowi „samodzielną podstawę roszczenia”.

Wypada zatem zauważyć, że podstawę roszczenia strony powodowej stanowią konkretne konsekwencje (w przypadku zmniejszenia wartości nieruchomości - konsekwencje rynkowe) wynikające z kolei z wprowadzenia ograniczeń korzystania z nieruchomości.

Obniżenie wartości nieruchomości nie nastąpiło z uwagi na wprowadzenie obszaru ograniczonego użytkowania, lecz jest konsekwencją reakcji rynku obrotu nieruchomości
na zaistniały stan faktyczny.

Trzeba zatem stwierdzić, że zmniejszenie wartości nieruchomości jest następstwem ograniczeń przewidzianych bezpośrednio w treści ww. uchwały Sejmiku Województwa (...). Wskutek jej wejścia w życie doszło do zawężenia granic własności (art. 140 k.c. w zw. z art. 144 k.c.) i tym samym ścieśnienia wyłącznego władztwa właścicieli względem nieruchomości położonej na obszarze ograniczonego użytkowania. O ile właściciel przed wejściem w życie przedmiotowej uchwały mógł żądać zaniechania immisji (hałasu) przekraczającej standard ochrony środowiska, o tyle w wyniku ustanowienia obszaru ograniczonego użytkowania możliwości takiej został pozbawiony. Szkoda po stronie powodowej podlega w tym przypadku naprawieniu na podstawie art. 129 ust. 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 roku Prawo ochrony środowiska, a samo obniżenie wartości nieruchomości wynika z faktu, że właściciel będzie musiał znosić dopuszczalne na tym obszarze immisje. Skutkiem wejścia w życie ww. uchwały jest nie tylko konieczność poddania się przewidzianym w niej wprost ograniczeniom – niekiedy mogą być one dla właścicieli nieistotne – ale także konieczność znoszenia immisji przekraczających standard środowiska, w którym – w braku uchwały – właściciel mógłby się przeciwstawić jako działaniom bezprawnym w świetle art. 174 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 roku Prawo ochrony środowiska.

Odnosząc się natomiast do kwestii wysokości należnego stronie powodowej odszkodowania, to trzeba zauważyć, że jest ona suma mającą zrekompensować właścicielom nieruchomości powstałe ograniczenia. Wysokość odszkodowania odpowiada konkretnej utracie wartości nieruchomości, która to utrata jest okolicznością faktyczną (faktem rynkowym), nie zaś jedynie wnioskiem prawnym, wywiedzionym z określonej wykładni przepisów prawa materialnego.

Powyższe oznacza zdaniem Sądu Okręgowego, że strona powodowa
w sprawie doznała szkody odpowiadającej spadkowi wartości nieruchomości. Zgodnie
zaś z art. 129 ust. 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 roku Prawo ochrony środowiska szkoda obejmuje również zmniejszenie wartości nieruchomości. Trafności tych wywodów
nie zmienia formułowane przez Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwał III CZP 80/22 i III CZP 81/22 teza, że szkoda powstała na skutek wprowadzenia obszaru ograniczonego użytkowania jest „szkodą legalną”, która nie podlega pełnej kompensacji w myśl art. 77 ust. 1 Konstytucji RP. W przeciwnym razie zakres zastosowania ww. przepisu ustawy Prawo ochrony środowiska utraciłby swój odszkodowawczy charakter, czemu sprzeciwia się literalne brzmienie przedstawionych przepisów.

W tych warunkach trzeba dojść do wniosku, że uregulowanie art. 129 ust. 2 ustawy
z dnia 27 kwietnia 2001 roku Prawo ochrony obejmuje szkodę, którą można ocenić
już w momencie opublikowania aktu normatywnego zawierającego ograniczenia
lub w określonym czasie od daty jego wejścia w życie. Szkodę należy ustalać respektując zasadę pełnej odpowiedzialności odszkodowawczej, dokonując zindywidualizowanej oceny okoliczności sprawy (art. 361 § 2 k.c. w zw. z art. 322 p.o.ś.) (patrz: postanowienie
SN z 9.12.2021 r., II CSK 326/21, LEX nr 3273730).

Mając zatem na względzie stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w uchwałach
o sygn. akt III CZP 80/22 i III CZP 81/22, gdzie postulowano, że wprowadzenie
obszaru ograniczonego użytkowania nie stanowi samodzielnej podstawy roszczenia odszkodowawczego z tytułu obniżenia wartości nieruchomości, jest co do zasady trafne,
gdyż aby można mówić o kwestii odszkodowania, to przecież musi zaistnieć szkoda,
z którą mamy do czynienia po stronie powodowej ze względu na utratę wartości nieruchomości. Tak powstała szkoda wykazana została w opinii biegłego ds. szacowania wartości nieruchomości. Strona powodowa dowiodła zatem, że na skutek wprowadzenia obszaru ograniczonego użytkowania wartość nieruchomości realnie spadła, co prowadzi
do wniosku, że doznał szkody o jakiej mowa w art. 129 ust. 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 roku Prawo ochrony środowiska.

Mając natomiast na uwadze same uzasadnienie uchwał o sygn.. akt III CZP 80/22
i III CZP 81/22, trzeba zauważyć, że Sąd Najwyższy dokonał w nich również analizy dotychczasowego swojego orzecznictwa (w tym wydanych orzeczeń w składzie zbliżonym
do tego, który podjął przedmiotową uchwałę), gdzie przychylił się do tzw. „węższego” rozumienia ograniczeń w sposobie korzystania z nieruchomości. Tak ukształtowane orzeczenie nie jest jednak konsekwencją jakiejkolwiek zmiany legislacyjnej ani też dokonanej przez Trybunał Konstytucyjny kontroli konstytucyjności Prawa ochrony środowiska, ani aktów powiązanych.

W tych warunkach, zdaniem Sądu Okręgowego, za trafnością i prawidłowością rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego stoją ponadto również względy natury sprawiedliwościowej.

Wskazać bowiem należy, że przez lata w orzecznictwie sądów powszechnych i Sądu Najwyższego – np. postanowienie SN z 9.12.2021 r., II CSK 326/21 - dominował ugruntowany pogląd o dopuszczalności zasądzania odszkodowania w tożsamych sprawach
w oparciu o przesłanki, na jakich swoje orzeczenie oparł Sąd Rejonowy, całkowita zmiana linii orzeczniczej (bez zmiany brzmienia przepisów ustawy) a jedynie w oparciu o jedną
z interpretacji uchwał Sądu Najwyższego niemających charakteru zasady prawnej – w ocenie Sądu Okręgowego byłaby niesprawiedliwa i godziłaby w zasadę równości obywateli korzystających z prawa do sądu.

Nie można zatem zgodzić się z twierdzeniem, że naruszono w sprawie przepisy prawa materialnego art. 129 ust. 2 ustawy - prawo ochrony środowiska i art. 361 § 2 k.c. w sposób opisany w apelacji.

Sformułowane w apelacji zarzuty naruszenia art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 455 k.c.
nie mogły również odnieść zamierzonego skutku.

Odnosząc się do skarżonej kwestii wskazać trzeba, iż dłużnik odpowiedzialny
za wyrównanie szkody pozostaje w opóźnieniu z zapłatą świadczenia bezterminowego jakim jest odszkodowanie za wyrządzoną szkodę na zasadach ogólnych, tj. od dnia wezwania
go przez poszkodowanego do spełnienia świadczenia (art. 455 k.c.). Od tego momentu wierzyciel ma zatem prawo żądać odsetek ustawowych za opóźnienie na podstawie
art. 481 k.c. Dotyczy to także odszkodowań dochodzonych w oparciu o przepisy
art. 129 ust. 2 oraz art. 136 ust. 3 ustawy prawo ochrony środowiska.

Wskazać należy, iż obowiązany do wypłaty odszkodowania może pozostawać
w tak rozumianym opóźnieniu obowiązku wyrównania szkody, której wysokość jest znana
w dacie wezwania, choćby została ona ustalona dopiero w okresie późniejszym,
w tym w wyniku postępowania sądowego. Dłużnik popada w opóźnienie, jeśli nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie, w którym stało się ono wymagalne, także wtedy,
gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia.

W niniejszej sprawie pozwany został wezwany do zapłaty odszkodowania za działki pismem (k. 16 - 17) doręczonym w dniu 21 sierpnia 2018 roku, w którym to powodowie wezwali pozwanego do zapłaty na ich rzecz w terminie 7 dni od doręczenia wezwania kwoty 20500 zł tytułem odszkodowania w związku z obniżeniem wartości nieruchomości działek
nr 197/2 i 199/2, zaś pismem (k. 19 – 19 verte) doręczonym w dniu 6 listopada 2018 roku, powodowie wezwali pozwanego do zapłaty na ich rzecz w terminie 7 dni od doręczenia wezwania kwoty 10500 zł tytułem odszkodowania w związku z obniżeniem wartości nieruchomości działek nr (...).

Pozwany pozostawał zatem bez wątpienia w opóźnieniu od dnia 29 sierpnia
2018 roku w zakresie 20500 zł (dzień następny po upływie 7 dniowego terminu określonego w wezwaniu po doręczeniu pisma w zakresie działek nr (...)), zaś co do 10200 zł należą się od 14 listopada 2018 r. (dzień następny po upływie 7 dniowego terminu określonego w wezwaniu po doręczeniu pisma w zakresie działek nr (...)).

Natomiast co do pozostałej kwoty, tj. 30600 zł, od dnia następnego od otrzymania pisma rozszerzającego powództwo ponad kwoty wskazane w wezwaniu, czyli od dnia
6 października 2022 roku.

Stwierdzić bowiem trzeba, iż pozwany co najmniej od daty doręczenia mu wezwania do zapłaty miał możliwość dokonać we własnym zakresie oszacowania odszkodowania
i jego wypłaty, a nie czekać biernie na rozstrzygnięcie sądu. Zaniechanie tego obowiązku doprowadziło do konieczności wykonania stosownej kalkulacji przy pomocy biegłego sądowego. Skarżący nie przedstawił analizy na ile zaskarżone rozstrzygnięcie oparto
na wyliczeniu odszkodowania z niekorzyścią dla niego, tj. na ile odszkodowanie byłoby odmienne kwotowo, gdyby zostało wyliczone według cen z innej daty. Przyznanie odsetek ustawowych za okres wskazany w wyroku stanowi rekompensatę za korzystanie przez pozwanego z kapitału. Jeżeli zobowiązany nie płaci odszkodowania w terminie ustalonym zgodnie z art. 455 k.c. uprawniony nie ma możliwości czerpania korzyści z odszkodowania, jakie mu się należy już w tym terminie. Odsetki ustawowe mają przede wszystkim zapewnić swego rodzaju zryczałtowane wynagrodzenie dla wierzyciela za korzystanie ze środków pieniężnych jemu należnych przez dłużnika.

Powyższe nie jest sprzeczne z funkcją odsetek z art. 481 § 1 k.c. i nie przysparza powódkom korzyści finansowych, nieuzasadnionych zakresem zobowiązania pozwanego, określonym w przepisach art. 129 ust. 2 i art. 136 ust. 3 ustawy Prawo ochrony środowiska.

Wbrew stanowisku apelacji, całkowicie nieuprawnionym jest wiązanie początkowej daty biegu odsetek od zasądzonego na rzecz strony powodowej z datą doręczenia pozwanemu odpisu opinii biegłego sądowego. Wyrok w niniejszej sprawie nie ma charakteru konstytutywnego. Źródłem szkody dla powoda było wprowadzenie obszaru ograniczonego użytkowania, co ograniczyło go w sposobie korzystania z nieruchomości.

Reasumując poczynione rozważania trzeba zatem dojść do wniosku, że Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie ustalił prawidłowo okoliczności związane z odpowiedzialnością odszkodowawczą strony pozwanej, zasądzając przy tym stronie powodowej odpowiednie odszkodowanie związane z utratą wartości nieruchomości na skutek wprowadzenia strefy ograniczonego użytkowania związanej z utworzeniem lotniska wojskowego w Ł..

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację strony pozwanej jako całkowicie bezzasadną, o czym orzeczono jak w punkcie I wyroku.

O kosztach postępowania apelacyjnego, należnych od pozwanego na rzecz strony powodowej Sąd Okręgowy orzekł w punkcie II wyroku, na podstawie art. 98 § 1 - 3 k.p.c.
w zw. z art. 99 k.p.c. i art. 391 § 1 k.p.c., tj. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, który pozwany przegrał w instancji odwoławczej w całości.

Wysokość kosztów profesjonalnego zastępstwa prawnego po stronie powodowej
w wysokości 2700 zł Sąd Odwoławczy ustalił w oparciu o § 2 pkt 6 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.).