Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 121/22

3047-1.Ds.29.2022 Prokuratura Okręgowa we Wrocławiu

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

R. T.

w dniu 6 października 2012 roku w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając wspólnie i w porozumieniu z M. S. (1) i inną ustaloną osobą, po uprzednim podziale ról i zadań oraz pod pozorem dokonania transakcji narkotykowej sprzedaży 3 kg marihuany, mającej stanowić równowartość 40.000 złotych wprowadzili pokrzywdzonego P. P. w błąd co do zamiaru przekazania mu za przekazane środki pieniężne 3 kg marihuany w ten sposób, że zamiast suszu konopi innych niż włókniste przygotowali i zamierzali przekazać pokrzywdzonemu siano dla królików a jednocześnie po dobrowolnym przekazaniu przez P. P. jednemu ze współsprawców kwoty 12 000 złotych, oskarżony wraz z inną osobą, będąc ubranym w odzież łudząco przypominającą strój funkcjonariuszy Policji i pozorując policyjną akcję zatrzymania wypłoszyli zgodnie z przyjętym planem i podziałem ról z samochodu pokrzywdzonego P. P. oraz T. N. (1), którzy następnie uciekli z miejsca zdarzenia, czym doprowadzili P. P. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 12 000 złotych

tj. przestępstwo z art. 286 § 1 k.k.:

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W 2012 roku, P. P. na jednej z imprez we W. poznał - przez nieżyjącego już B. M. S. ps. (...), który uczestniczył w obrocie środkami odurzającymi w postaci ziela konopi innych niż włókniste. Wymienili się numerami telefonów i umówili na rozmowę celem przeprowadzenia pierwszej transakcji narkotykowej. W krótkim czasie od spotkania, w okolicach miejsca zamieszkania P. P., doszło między nimi do pierwszej transakcji narkotykowej. Wówczas M. S. (1) przywiózł próbkę sprzedawanej przez siebie marihuany. Z uwagi na jej wysoką jakość, P. P. nawiązał z nim dalszą współpracę, która trwała przez kilka miesięcy. Transakcje najczęściej dochodziły przy ulicy (...) we W., gdzie miał miejsce zamieszkania P. P..

częściowo zeznania

M. S. (1)

5496v-5497, 6038, 6040, 6135v-6137, 6356-6363

częściowo zeznania

P. P.

5453 – 5455,

5456-5458,

6034-6037

Podczas jednego ze spotkań M. S. (1) postanowił namówić P. P. na zakup trzech kilogramów marihuany w okazyjnej cenie 40.000 złotych, nie mając przy tym zamiaru przekazania towaru a jedynie zabranie pokrzywdzonemu tych środków finansowych.

Z obawy o ewentualne negatywne konsekwencje takiej transakcji, zwrócił się do Ł. W. ps. (...) o pomoc w jej przeprowadzeniu.

M. S. (1) uznał, że Ł. W. który jest osobą poważaną w świecie przestępczym, zapewni zabezpieczenie transakcji przed ewentualną próbą odzyskania pieniędzy przez P. P..

M. S. (1) z Ł. W. oraz z R. T. ps. (...) ustalili, że wprowadzą w błąd P. P., co do zamiaru faktycznego przekazania mu marihuany.

M. S. (1) wspólnie z Ł. W. i R. T. ustalili harmonogram działań, w tym podział ról i zadań. Zgodnie z tymi ustaleniami M. S. (1) zamiast konopi innych niż włókniste spakował przypominające je objętościowo siano dla królików, które miało być przekazane nabywcom po otrzymaniu przez M. S. (1) pieniędzy.

Ł. W. wraz z R. T. mieli stać za murem, znajdującym się obok miejsca, w którym miała odbyć się transakcja sprzedaży. Po przeliczeniu pieniędzy M. S. (1) miał zostawić je z przodu w samochodzie i podejść za mur po spakowaną wcześniej paczkę.

W tym czasie Ł. W. wraz z R. T., mieli przerwać transakcję, udając funkcjonariuszy Policji, tak by P. P. i T. N. (1) się wystraszyli i w konsekwencji uciekli. W ten sposób nie podejrzewaliby M. S. o ich oszukanie a jednocześnie nie z oczywistych względów nikomu nie zgłaszaliby takiego zdarzenia.

częściowo wyjaśnienia Ł. W.

5459-5463, 6282-6291

częściowo zeznania

M. S. (1)

5496v-5497, 6038, 6040, 6135v-6137, 6356-6363

Natomiast P. P. namówił swojego kolegę T. N. (1) do wspólnego nabycia trzech kilogramów marihuany w zaproponowanej mu okazyjnej cenie.

częściowo zeznania

M. S. (1)

5496v-5497, 6038, 6040, 6135v-6137, 6356-6363

częściowo zeznania

P. P.

5453 – 5455,

5456-5458,

zeznania

T. N. (1) (N.)

5446-5450

Kilka dni przed planowaną transakcją P. P. pojechał z M. S. (1) do miejsca, w którym miała odbyć się transakcja. Miało to ułatwić przeprowadzenie wymiany.

częściowe zeznania

M. S. (1)

5496v-5497, 6038, 6040, 6135v-6137, 6356-6363

częściowo zeznania

P. P.

5453 – 5455,

5456-5458,

zeznania

T. N. (1) (N.)

5446-5450

Następnie w dniu 6 października 2012 roku, P. P. wraz z T. N. (2) zostali zawiezieni przez kolegę T. N. (1) na miejsce spotkania w W., czarnym samochodem marki A. (...). Zaparkowali pojazd w odległości kilkuset metrów od umówionego miejsca spotkania. Po pokonaniu pieszo krótkiego odcinka drogi, dotarli do ustalonego wcześniej miejsca, gdzie oczekiwał na nich M. S. (1). Na jego polecenie wsiedli do środka białego busa marki V. (...), M. S. (1) pozostał na zewnątrz auta. (...) stał obok krzaków, które utrudniały ucieczkę i niedaleko muru, za którym schowany był Ł. W. wraz z R. T..

P. P. przekazał M. S. (1) dwanaście tysięcy złotych, nie wiedząc o tym, że zamiast suszu konopi innych niż włókniste miał otrzymać siano dla królików.

T. N. (1) oświadczył, że może przekazać jedynie połowę umówionej kwoty tłumacząc to brakiem zaufania, na co sprzedający nie wyraził zgody. Zanim M. S. (1) zdążył pójść po ukrytą za murem paczkę, niespodziewanie Ł. W. z R. T. wybiegli zza muru, pozorując policyjną akcję zatrzymania. Wybiegli szybciej, niż wcześniej ustalono ze względu na zbliżających się przechodniów. Mieli założoną odzież łudząco przypominającą strój funkcjonariuszy Policji oraz kominiarki. Wydawali okrzyki sugerujące, że są z Policji oraz nakazujące położenie się na ziemi.

Zgodnie z wcześniej określonym podziałem ról, M. S. (1) położył się na brzuchu i czekał na rozwój wypadków.

W tym czasie P. P. oraz T. N. (3) podjęli próbę ucieczki i chcąc uciec z miejsca zdarzenia, zaczęli szarpać się z napastnikami.

T. N. (2) udało się uciec, po tym jak przewrócił na ziemię atakującego go mężczyznę, który był grubszy i niższy od Ł. W..

Nie udało się to jednak P. P.. W trakcie szarpaniny, atakujący go Ł. W. pociągnął go za kaptur od bluzy i został jedynie w koszulce, po czym upadł na ziemię. W czasie szarpaniny Ł. W. uderzył P. P. ostrym narzędziem w rękę, po czym pokrzywdzony się oddalił. Z rany obficie płynęła mu krew.

P. P. po chwili uciekł do samochodu, którym wraz z kolegami przyjechali na miejsca zdarzenia, gdzie oczekiwał T. N. (1) i osoba, która przywiozła ich na miejsce transakcji. W samochodzie T. N. (1) zatamował ranę koszulką. P. P. został zawieziony do szpitala we W. przy ulicy (...). Ze szpitala wypisał się kolejnego dnia.

W wyniku uderzenia doznał obrażeń ciała w postaci rany ciętej przedramienia prawego z uszkodzeniem gałązki powierzchownej nerwu promieniowego i ścięgien mięśnia odwodziciela, i prostownika kciuka prawego. Obrażenia naruszyły czynności narządów ciała na czas powyżej dni siedmiu.

Po zdarzeniu Ł. W., R. T. i M. S. (1) podzielili się w równych częściach dwunastoma tysiącami przekazanymi M. S. (1) przez P. P..

częściowo wyjaśnienia Ł. W.

5459-5463, 6282-6291

częściowo zeznania

M. S. (1)

5496v-5497, 6038, 6040, 6135v-6137, 6356-6363

częściowo zeznania

P. P.

5453 – 5455,

5456-5458,

6034-6036, 6133v-6135, 6242v-6246

zeznania

T. N. (1) (N.)

5446-5450

częściowo wyjaśnienia Ł. W.

5459-5463, 6282-6291

częściowo zeznania

M. S. (1)

5496v-5497, 6038, 6040, 6135v-6137, 6356-6363

częściowo wyjaśnienia R. T.

6083,6085, 6115-6118,

6238v-66242

Dokumentacja medyczna P. P.

k.128-129 tom XX

Opinia sądowo - lekarska

k.132-133, k.199-201 tom XX

Wobec R. T. postanowieniem z dnia 30 listopada 2021r. w sprawie (...) został zastosowany środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania na czas 60 dni.

R. T. został zatrzymany w dniu 11 kwietnia 2022r. o godz. 18:20. Kolejnymi postanowieniami Sądu Okręgowego we Wrocławiu środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania był przedłużany.

W następstwie postanowienia Sądu Apelacyjnego z dnia 26 września 2022r. w sprawie II AKz 691/22 R. T. został zwolniony w dniu 27 września 2022r. o godz. 15:55

Postanowienie o zastosowaniu tymczasowego aresztowania

k. 72 tom XXXI

Protokół zatrzymania R. T.

k.51-52 tom XXXI

Postanowienie Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu

k. 6333-6336

Zawiadomienie o zwolnieniu

k.6349

Prawomocnym wyrokiem z dnia 21 marca 2022r. w sprawie III K 336/21 został uznany winnym m.in. czynu polegającego na tym, że w dniu 6 października 2012 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu z Ł. W. ps. (...) i R. T. ps. ”B.” oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po uprzednim podziale ról i zadań oraz pod pozorem dokonania transakcji narkotykowej sprzedaży 3 kg marihuany mającej stanowić równowartość 40.000 zł P. P. i T. N. (1), którzy przyjechali na miejsce zdarzenia wraz z M. S. (1) samochodem marki V. (...), dokonał napadu rabunkowego na osobie P. P. w ten sposób, że będąc wraz z R. T. ubranym w odzież łudząco przypominającą strój funkcjonariuszy Policji i pozorując policyjną akcję zatrzymania wypłoszyli zgodnie z przyjętym planem i podziałem ról z samochodu pokrzywdzonego, który nie będąc świadomy mistyfikacji przekazał pieniądze przeznaczone na zakup uzgodnionej wcześniej marihuany w kwocie 12.000 zł M. S. (1), a następnie usiłował zbiec z miejsca zdarzenia, lecz został zatrzymany wraz z R. T., który nie mając wiedzy, co do wydania przez P. P. pieniędzy M. S. (1), doprowadził go do stanu bezbronności, przewrócił na ziemię i dokonał zaboru w celu przywłaszczenia wskazanych wyżej środków pieniężnych, powodując u niego obrażenia ciała w następstwie użycia niebezpiecznego przedmiotu w postaci noża przez Ł. W. poprzez zadanie mu uderzenia tymże przedmiotem w prawą rękę, wskutek czego P. P. doznał obrażeń ciała w postaci rany ciętej przedramienia prawego z uszkodzeniem gałązki powierzchownej nerwu promieniowego i ścięgien mięśnia odwodziciela i prostownika kciuka prawego, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała na czas powyżej dni siedmiu, tj. przestępstwa z art.280§2 k.k., za który na podstawie art. 280§2kk przy zastosowaniu art. 60 § 3, 4 i 6 pkt 2 k.k. została mu wymierzona kara 1 roku i 1 miesiąca pozbawienia wolności.

Odpis wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 21 marca 2022r. III K 336/21

k.6437-6442

Przed Sądem Okręgowym we Wrocławiu pod sygn. akt III K 254/21 toczyło się również postępowanie przeciwko Ł. W. ps. (...), oskarżonemu o to, że w dniu 6 października 2012 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu z M. S. (1) ps. (...) i R. T. ps. ”B.” oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po uprzednim podziale ról i zadań oraz pod pozorem dokonania transakcji narkotykowej sprzedaży 3 kg marihuany mającej stanowić równowartość 40.000 zł P. P. i T. N. (1), którzy przyjechali na miejsce zdarzenia wraz z M. S. (1) samochodem marki V. (...), dokonał napadu rabunkowego na osobie P. P. w ten sposób, że będąc wraz z R. T. ubranym w odzież łudząco przypominającą strój funkcjonariuszy Policji i pozorując policyjną akcję zatrzymania wypłoszyli zgodnie z przyjętym planem i podziałem ról z samochodu pokrzywdzonego, który nie będąc świadomy mistyfikacji przekazał pieniądze przeznaczone na zakup uzgodnionej wcześniej marihuany w kwocie 12.000 zł M. S. (1), a następnie usiłował zbiec z miejsca zdarzenia, lecz został zatrzymany wraz z R. T. który nie mając wiedzy co do wydania przez P. P. pieniędzy M. S. (1), doprowadził go do stanu bezbronności, przewrócił na ziemię i dokonali zaboru w celu przywłaszczenia wskazanych wyżej środków pieniężnych, powodując u niego obrażenia ciała w następstwie użycia niebezpiecznego przedmiotu w postaci noża przez Ł. W. poprzez zadanie mu uderzenia tymże przedmiotem w prawą rękę, wskutek czego P. P. doznał obrażeń ciała w postaci rany ciętej przedramienia prawego z uszkodzeniem gałązki powierzchownej nerwu promieniowego i ścięgien mięśnia odwodziciela i prostownika kciuka prawego, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała na czas powyżej dni siedmiu, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego we Wrocławiu, Wydział III Kamy z dnia 11 sierpnia 2005 roku, sygn. akt III K 131/05 na karę łączną 7 lat pozbawienia wolności, obejmującym wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Fabrycznej z dnia 28 września 2004 roku, sygn. akt XIIK 588/03 za czyn z art. 43 ust.3 Ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 roku i inne na karę łączną 4 lat pozbawienia wolności, wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 28 grudnia 2004 roku, sygn. akt III K 134/04 za czyn z art. 14 § 1 kk w zw. z art.l56 § 1 pkt 2 kk na karę łączną 4 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 23 października 2002 roku do 21 maja 2008 roku, tj. o czyn z art. 280 § 2 kk i art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

Nieprawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 21 stycznia 2022r. Ł. W. został uznany za winnego czynów polegających na tym, że:

I.w dniu 6 października 2012 roku w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając wspólnie i w porozumieniu z dwoma innymi osobami, po uprzednim podziale ról i zadań oraz pod pozorem dokonania transakcji narkotykowej sprzedaży 3 kg marihuany, mającej stanowić równowartość 40.000 złotych wprowadzili pokrzywdzonego P. P. w błąd co do zamiaru przekazania mu za przekazane środki pieniężne 3 kg marihuany w ten sposób, że zamiast suszu konopi innych niż włókniste przygotowali i zamierzali przekazać pokrzywdzonemu siano dla królików a jednocześnie po dobrowolnym przekazaniu przez P. P. jednemu ze współsprawców kwoty 12 000 złotych, oskarżony Ł. W. wraz z drugim współsprawcą, będąc ubranym w odzież łudząco przypominającą strój funkcjonariuszy Policji i pozorując policyjną akcję zatrzymania wypłoszyli zgodnie z przyjętym planem i podziałem ról z samochodu pokrzywdzonego P. P. oraz T. N. (1), którzy następnie uciekli z miejsca zdarzenia, czym doprowadzili P. P. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 12 000 złotych, przyjmując, że czyn ten stanowi przestępstwo z art. 286 § 1 k.k.

II. w dniu 6 października 2012 roku w W. po uprzednim dokonaniu oszustwa na szkodę P. P., w trakcie kontynuowania pozorowanej akcji Policji poprzez zadanie P. P. uderzenia nieznanym ostrym przedmiotem w prawą rękę, spowodował u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci rany ciętej przedramienia prawego z uszkodzeniem gałązki powierzchownej nerwu promieniowego i ścięgien mięśnia odwodziciela i prostownika kciuka prawego, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała na czas powyżej dni siedmiu, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego we Wrocławiu Wydział III K. z dnia 11 sierpnia 2005 roku w sprawie o sygn. akt III K 131/05 na karę łączną 7 lat pozbawienia wolności, obejmującym wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Fabrycznej z dnia 28 września 2004 roku w sprawie o sygn. akt XII K 588/03 za czyn z art. 43 ust. 3, art. 48 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 roku i z art. 157 § 1 k.k., którym skazano go na karę łączną 4 lat pozbawienia wolności oraz wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 28 grudnia 2004 roku w sprawie o sygn. akt III K 134/04 za czyn z art. 14 § 1 kk w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.k., którym skazano go na karę 4 lat pozbawienia wolności, przy czym orzeczoną karę łączną 7 lat pozbawienia wolności oskarżony odbywał w okresie od 23 października 2002 roku do 21 maja 2008 roku, przyjmując, że czyn ten stanowi przestępstwo z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Odpis wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 21 stycznia 2022r. sygn. akt III K 254/21

k. 6426-6427

R. T. legitymuje się wykształceniem średnim ogólnym, jest rozwiedziony, prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą - Usługi (...), uzyskuje dochody w wysokości około 5000 zł miesięcznie. Ma dorosłego syna, który nie jest już na jego utrzymaniu.

R. T. był uprzednio kilkukrotnie karany, w tym za czyny z art.280§2 k.k. i z art.13§2 k.k. w zw. z art.282 k.k. na kary pozbawienia wolności, które wykonano.

Nie był leczony neurologicznie, psychiatrycznie ani odwykowo od uzależnienia.

Dane o osobie oskarżonego R. T.

6238v

Dane o karalności

k.6181, 6216,

0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

--

---

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

---

1.OCena DOWOdów

0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

częściowo wyjaśnienia R. T.

Sąd zasadniczo dał wiarę wyjaśnieniom R. T. w zakresie, w którym nie stały one w sprzeczności z materiałem dowodowym, któremu Sąd przypisał walor wiarygodności. Choć oskarżony starał się negować podawany przez M. S. (1) i Ł. W. przebieg wydarzeń, a w szczególności umniejszać swój udział w przestępstwie, to jednak w swoich wyjaśnieniach potwierdził swój udział w samym zdarzeniu i wynikający z zebranych dowodów sposób zachowania, który uzasadniać miał przekonanie pokrzywdzonych o akcji policyjnej. Przyznał, że był w miejscu zdarzenia oraz wskazał na dwie osoby z nim uczestniczące. Ponadto wyjaśnił, że otrzymał kwotę 4000 zł od M. S. (1), a także opisał okoliczność wprowadzenia w błąd P. P. w zakresie przekazania siana dla królików zamiast ziela konopi innych niż włókniste.

W świetle tych okoliczności, mimo nie przyznania się do stawianych zarzutów, Sąd uznał wyjaśnienia częściowo a pomocne dla poczynienia ustaleń faktycznych.

częściowo zeznania

P. P.

Sąd uznał zeznania jako częściowo wiarygodne. Sąd przyznaje walor wiarygodności okolicznościom zdarzenia, a mianowicie tego, że chciał kupić trzy kilogramy marihuany, a po zapłacie 12.000 złotych zastał zaatakowany, przez co doznał obrażeń, stracił pieniądze i nie otrzymał przedmiotu ustnej umowy sprzedaży.

częściowo zeznania

M. S. (1)

Zeznania co do zasady były spójne i konsekwentne, a nadto znajdowały odzwierciedlenie w zeznaniach T. N. (1) oraz częściowo zeznaniach P. P..

Świadek rozpoznał na tablicy poglądowej zarówno T. N. (1), jak i P. P.. Świadek potwierdził miejsce i przebieg zdarzenia, osoby w nim uczestniczące, kwestię przekazania pieniędzy przez P. P. oraz zbyt szybkie przerwanie transakcji przez Ł. W. i R. T., co uniemożliwiło otrzymanie pełnej kwoty środków pieniężnych, które miały wynosić 40.000 złotych.

zeznania

T. N. (1) (N.)

Świadek opisał wydarzenie, i w przeważającej części jego relacja korespondowała z zeznaniami P. P.. Sąd przyznaje walor wiarygodności tym zeznaniom, jako przekonywującym i logicznym. W konsekwencji, Sąd uznał, że zabrane pieniądze w kwocie 12.000 zł należały do P. P., a narkotyki miały być przeznaczone dla nich obu. Zeznania T. N. (1) w tej kwestii zostały bowiem potwierdzone przez M. S. (1), który wskazał, że pieniądze otrzymał od P. P. bowiem T. N. (1) uciekł ze swoimi pieniędzmi.

częściowo zeznania i wyjaśnienia Ł. W.

Sąd dał wiarę zeznaniom i wyjaśnieniom świadka Ł. W. w zakresie, w którym nie stoją w sprzeczności z materiałem dowodowym, któremu Sąd przypisał walor wiarygodności.

Dokumentacja medyczna P. P.

Dowód nie budzi wątpliwości, co do jego autentyczności i wiarygodności.

Opinia sądowo - lekarska

Opinia odpowiada wymogom prawa, jako jasna, pełna i nie zawierająca sprzeczności. Z tego względu stanowi pełnowartościowy materiał dowodowy. Zgodnie z opinią, P. P. w wyniku zdarzenia z października 2012 roku, doznał rany ciętej przedramienia prawego z uszkodzeniem gałązki powierzchownej nerwu promieniowego i ścięgien mięśnia odwodziciela, i prostownika kciuka prawego. Obrażenia naruszyły u niego czynności narządów ciała na czas powyżej dni siedmiu w myśl art. 157 § 1 k.k. Działanie sprawcy nie naraziło go jednak na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia.

Postanowienie o zastosowaniu tymczasowego aresztowania

Dokumenty nie kwestionowane przez strony wskazujące na okres w jakim oskarżony pozostawał tymczasowo aresztowany.

Protokół zatrzymania R. T.

Postanowienie Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu

Zawiadomienie o zwolnieniu

Odpis wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 21 marca 2022r. III K 336/21

Dokument wskazujący na to, że przeciwko M. S. (1) zapadł prawomocny wyrok obejmujący czyn tożsamy z zarzucanym oskarżonemu R. T..

Odpis wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 21 stycznia 2022r. sygn. akt III K 254/21

Dokument wskazujący na to, że przeciwko Ł. W. zapadł nieprawomocny wyrok obejmujący czyn tożsamy z zarzucanym oskarżonemu R. T..

Dane o osobie oskarżonego

Dane podawane przez oskarżonego co do jego stanu rodzinnego i majątkowego nie budziły wątpliwości Sadu i nie były kwestionowane przez strony.

Dane o karalności

Ustalając wcześniejszą karalność oskarżonego, Sąd oparł się na informacji pochodzącej z Krajowego Rejestru Karnego, które nie budziły zastrzeżeń, co do ich autentyczności i wiarygodności.

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

częściowe wyjaśnienia R. T.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom, w których oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Sąd też nie dał częściowo wiary relacji zdarzenia przedstawionej przez oskarżonego, gdyż w ocenie Sądu stanowiła ona jedynie próbę ograniczenia odpowiedzialności i umniejszenia swojej roli w przestępstwie. Oskarżony w złożonych wyjaśnieniach wskazywał, że na spotkanie pojechał na prośbę Ł. W. załatwić jakąś sprawę, jednakże nie wiedział o jaką sprawę chodzi. Z relacji składanych przez Ł. W. miało wynikać, że obecność R. T. miała wyniknąć niejako niechcący – jak wskazywał „ze względu na okoliczność naszego wyjazdu”. Przebieg zdarzenia przedstawiony przez świadków w tym jego aktywny w nim udział, wskazywał jednak na to, że R. T. wiedział w jakim celu jedzie z Ł. W. w miejsce spotkania które M. S. (1) umówił z P. P..

W kontekście zeznań Ł. W. nie można wykluczyć, że oskarżony tak jak twierdził miał zamiar razem z Ł. W. jechać na snowboard i w tym celu miał założoną odzież przeznaczoną do uprawiania tego sportu, jednakże jak wskazano o zaplanowanym podziale ról przy pozorowanej przez sprawców akcji policji świadczy jego opis przedstawiony zarówno przez P. P., T. N. (1) jak i pozostałych napastników tj. M. S. (1) i Ł. W..

W ocenie Sądu wydarzenie nie miało charakteru spontanicznego a było wcześniej przemyślane i szczegółowo zaplanowane.

częściowe zeznania

P. P.

Dokonując ustaleń Sąd nie dał wiary zeznaniom P. P., w których wskazywał że 3 kg marihuany miały być przeznaczone wyłącznie dla T. N. (1) ani w to, że kupował tak duże ilości środków odurzających jedynie na własne potrzeby. Zaprzeczył temu zarówno sam T. N. (1) jak i M. S. (1). Z zebranych dowodów, w tym ze spójnych zeznań M. S. (1) i T. N. (1) wynikało, że to właśnie P. P. przekazał swoją część pieniędzy za oferowaną mu marihuanę. T. N. (1) racjonalnie uzasadnił przy tym powody, dla których on nie przekazał swoich pieniędzy.

Zeznania pokrzywdzonego P. P. w tej części nie były przekonujące, zwłaszcza mając na uwadze, że to on umawiał się z M. S. (1) na przeprowadzenie transakcji i uzgadniał jej szczegóły. Jako nieprzekonujące Sąd ocenił również zeznania w części opisującej, że T. N. (1) przekazał pieniądze M. S. (1), który je obejrzał i zwrócił N..

Gdyby istotnie było tak, jak zeznał pokrzywdzony, to M. S. (1) nie posiadałby żadnych pieniędzy i nie mógłby się nimi również podzielić z Ł. W. i R. T..

W ocenie Sądu ta część zeznań pokrzywdzonego stanowiła jedynie nieudolną próbę uniknięcia odpowiedzialności za przestępstwo narkotykowe, albowiem jak wskazuje zgromadzony materiał dowodowy w innym toczącym się postępowaniu P. P. zostały postawione takie zarzuty.

Częściowo zeznania i wyjaśnienia Ł. W.

Sąd nie dał wiary relacji przedstawianej przez Ł. W., w której wskazywał, że w dniu 6 października 2012 roku miał zamiar jedynie nastraszyć P. P. i powiadomić go, że to jest jego ostatnia transakcja.

Przeczyło temu jego zachowanie na miejscu zdarzenia i bezpośrednio po nim, kiedy to podzielili się pieniędzmi otrzymanymi przez M. S. (1).

Podobnie jako niewiarygodne należało ocenić twierdzenia, że strój, który miał założony w dniu zdarzenia wynikał z obawy przed P. P., mając na uwadze opisywane przez niego dysproporcje fizyczne pomiędzy nim a pokrzywdzonym

Twierdzenia, że nie udawał funkcjonariusza Policji skoro wynika to zarówno z zeznań M. S. (1) jak i P. P. czy T. N. (1) należało również ocenić jako niewiarygodne.

Tłumaczenie założenia kominiarek, czy rękawiczek tak zbudowanych, że działałyby na zasadzie kastetu, wyjazdem w celach sportowych do Austrii również jest nieprzekonywujące.

Nawet zakładając, że rzeczywiście Ł. W. był spakowany na wyjazd zimowy, to nie sposób uznać, że założył taki strój na spotkanie z P. P. tylko po to, by oznajmić mu, że nie może więcej handlować narkotykami. Jak również mało prawdopodobnym wydaje się twierdzenie, że o tym, że posiada ostro zakończony przedmiot miał się dowiedzieć niejako przez przypadek, zwłaszcza że o tym przedmiocie najpierw wyjaśniał, że przez całe wydarzenie znajdował się w spodniach, a później że się zamachnął w powietrzu a później jeszcze, że myślał, że uderzył pokrzywdzonego w nogę.

Tym samym w znacznej części Sąd nie dał wiary wersji wydarzeń przedstawionej przez Ł. W., jako nielogicznej i stojącej w sprzeczności ze pozostałym materiałem dowodowym.

Należało przyjąć, że zdarzenie objęte zarzutem nie miało charakteru spontanicznego a było wcześniej przemyślane i szczegółowo zaplanowane.

Zeznania świadków zawnioskowanych w a/o do odczytania

Zeznania zawnioskowanych do odczytania świadków (podobnie jak znaczna część dokumentów przedkładanych w ślad za aktem oskarżenia w postaci odpisów wyroków) nie miały znaczenia dla poczynienia prawidłowych ustaleń w niniejszym postępowaniu i dotyczyły okoliczności związanych z przestępczą działalnością narkotykową A. S. oraz innych osób objętych innymi toczącymi się postępowaniami karnymi.

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

I.

R. T.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Oskarżyciel zarzucił R. T. popełnienie przestępstwa z art.280§2 k.k. polegającego na tym, że w dniu 6 października 2012 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu z M. S. (1) ps. (...) i Ł. W. ps. (...)” oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po uprzednim podziale ról i zadań oraz pod pozorem dokonania transakcji narkotykowej sprzedaży 3 kg marihuany mającej stanowić równowartość 40.000 zł P. P. i T. N. (1), którzy przyjechali na miejsce zdarzenia wraz z M. S. (1) samochodem marki V. (...), dokonał napadu rabunkowego na osobie P. P. w ten sposób, że będąc wraz z Ł. W. ubranym w odzież łudząco przypominającą strój funkcjonariuszy Policji i pozorując policyjną akcję zatrzymania wypłoszyli zgodnie z przyjętym planem i podziałem ról z samochodu pokrzywdzonego, który nie będąc świadomy mistyfikacji przekazał pieniądze przeznaczone na zakup uzgodnionej wcześniej marihuany w kwocie 12.000 zł M. S. (1), a następnie usiłował zbiec z miejsca zdarzenia, lecz go zatrzymał wraz z Ł. W., który nie mając wiedzy co do wydania przez P. P. pieniędzy M. S. (1), doprowadzili go do stanu bezbronności, przewrócili na ziemię i dokonali zaboru w celu przywłaszczenia wskazanych wyżej środków pieniężnych, powodując u niego obrażenia ciała w następstwie użycia niebezpiecznego przedmiotu w postaci noża przez Ł. W. poprzez zadanie mu uderzenia tymże przedmiotem w prawą rękę, wskutek czego P. P. doznał obrażeń ciała w postaci rany ciętej przedramienia prawego z uszkodzeniem gałązki powierzchownej nerwu promieniowego i ścięgien mięśnia odwodziciela i prostownika kciuka prawego, które naruszyły czynności narządów ciała na czas powyżej dni siedmiu.

Przy ustalonym wyżej stanie faktycznym Sąd doszedł do przekonania, że zarówno opis czynu objętego aktem oskarżenia jak i kwalifikacja prawna przyjętej przez oskarżyciela publicznego nie były prawidłowe, uznając, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa oszustwa nie zaś rozboju.

W świetle zajmowanego stanowiska w literaturze zachowanie sprawcy przestępstwa rozboju polega na zaborze rzeczy w celu przywłaszczenia, dokonanym przy użyciu wymienionych w przepisie art. 280 § 1 k.k. szczególnych sposobów zachowania skierowanych na osobę, służących do zawładnięcia rzeczą i polegających na użyciu przemocy wobec osoby lub użyciu groźby natychmiastowego użycia przemocy albo doprowadzeniu człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności. Przestępstwo rozboju należy do kategorii przestępstw kierunkowych. W literaturze oraz orzecznictwie wskazuje się na tzw. podwójną kierunkowość rozboju, która wyraża się w tym, iż sprawca z jednej strony działa w celu przywłaszczenia rzeczy, a z drugiej stosuje odpowiednie, opisane w art. 280 § 1 k.k., sposoby zawładnięcia rzeczą.

Natomiast znamiona przestępstwa z art. 280 § 2 k.k. tj. kwalifikowanej formy rozboju, realizuje sprawca, który kradnie posługuje się bronią palną, nożem lub innym podobnie niebezpiecznym przedmiotem lub środkiem obezwładniającym albo działa w inny sposób bezpośrednio zagrażający życiu lub wspólnie z inną osobą, która posługuje się taką bronią, przedmiotem, środkiem lub sposobem.

Rozbój w formie podstawowej, jak też kwalifikowanej stanowi zawsze kwalifikowaną postać kradzieży, gdyż do jego ustawowych znamion należą wszystkie elementy kradzieży, a odróżniają go od niej dodatkowe działania sprawcy wobec pokrzywdzonego lub innej osoby (por. wyrok Sądu Apelacyjnego A w K. z dnia 27.05.1993 r., II AKr 169/93, OSA 1994/2, poz. 8). Owym znamieniem kwalifikującym taka kradzież jest natomiast sposób działania sprawcy – użycie przemocy, groźby jej użycia, doprowadzenie człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności, a w przypadku czynu z art. 280 § 2 k.k. posłużenie się bronią palną, nożem lub innym podobnie niebezpiecznym przedmiotem lub środkiem obezwładniającym. Wskazane czynności i przedmioty stanowią jedynie środek do celu, którym jest właśnie zabór w celu przywłaszczenia rzeczy cudzej (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16.10.2014 r., II KK 262/14, LEX nr 1565760).

Sam opis zarzucanego w akcie oskarżenia czynu, potwierdzony zresztą poczynionymi przez Sąd ustaleniami faktycznymi, nie wskazują na to, że w ogóle doszło do kradzieży rzeczy w postaci pieniędzy (art. 115 § 9 k.k.). Kradzież rozumiana jako zabór cudzej rzeczy ruchomej w celu przywłaszczenia definiowana jest jako bezprawne wyjęcie rzeczy spod władztwa osoby dotychczas nią władającej (jak właściciel, posiadacz lub osoba posiadająca do rzeczy inne prawa rzeczowe lub obligacyjne) i objęcie jej we własne władanie przez sprawcę (J. B., K. M., M. S., - Kodeks Karny Komentarz, Wydawnictwo (...), s. 253–254). W sposób oczywisty oznacza to, że wyjęcie rzeczy ruchomej spod władztwa uprawnionego musi nastąpić wbrew woli osoby nim dysponującej oraz bez żadnej ku temu podstawy (por. wyrok Sądu Najwyższego z 18.12.1998 r., IV KKN 98/98, Prok. i Pr.-wkł. (...)–8, poz. 5).

Sytuacja taka nie miała jednak miejsca w przypadku pokrzywdzonego P. P., który jak ustalono dobrowolnie przekazał pieniądze M. S. (1) w błędnym przekonaniu co do otrzymania w zamian za nie 3 kg marihuany.

Z zebranych dowodów wynika zatem, że pokrzywdzony dobrowolnie, działając na skutek błędu a nie przymusu przekazał pieniądze sprawcom oszustwa na jego szkodę.

O braku możliwości przypisania oskarżonemu realizacji znamion przestępstwa z art. 280 § 2 k.k. świadczy również chronologia wydarzeń, a w tym szczególnie czas posłużenia się „niebezpiecznym przedmiotem”. W żadnym razie użycie tego przedmiotu nie poprzedzało przekazania pieniędzy, ani też nie towarzyszyło tej czynności. W ocenie Sądu działanie sprawcy posługującego się owym narzędziem tj. Ł. W. nie było objęte porozumieniem z R. T. i należało ocenić je jako eksces nie objęty zamiarem oskarżonego.

Nie zmienia takiej oceny Sadu zaprezentowanie odmiennego stanowiska wobec zachowania M. S. (1) przez Sąd orzekający w innym składzie w sprawie III K 336/21, w którym to postepowaniu M. S. (1) nie kwestionował stawianych mu zarzutów korzystając z dobrodziejstwa art.60 k.k. Zgodnie bowiem z treścią art.8§1 k.p.k. Sąd karny rozstrzyga samodzielnie zagadnienia faktyczne i prawne oraz nie jest związany rozstrzygnięciem innego sądu lub organu.

W ocenie Sądu ustalony stan faktyczny nie pozwolił również na przyjęcie, aby doszło do realizacji przez oskarżonego znamion innego typu przestępstwa z użyciem przemocy tj. występków z art. 281 k.k. i art. 282 k.k.

Zgodnie z dyspozycją art.281 k.k. karze podlega sprawca, który w celu utrzymania się w posiadaniu zabranej rzeczy, bezpośrednio po dokonaniu kradzieży, używa przemocy wobec osoby lub grozi natychmiastowym jej użyciem albo doprowadza człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności. Niewątpliwie kradzież rozbójnicza jest przestępstwem indywidualnym w tym sensie, że jego przedmiotem może być tylko ten, kto dokonał kradzieży i jest w posiadaniu skradzionego mienia.

Jak jednak wyżej wskazano w ustalonym stanie faktycznym nie doszło do kradzieży pieniędzy, a zatem sprawca użycia przemocy nie mógł realizować znamion czynu z art.281 k.k.

Przestępstwo z art. 282 k.k. realizuje natomiast sprawca, który w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, przemocą, groźbą zamachu na życie lub zdrowie albo gwałtownego zamachu na mienie, doprowadza inną osobę do rozporządzenia mieniem własnym lub cudzym albo do zaprzestania działalności gospodarczej. Istotą tego przestępstwa jest sposób doprowadzenia pokrzywdzonego do rozporządzenia mieniem, który jest zasadniczo odmienny od określnego w przepisie art. 286 § 1 k.k.

Już sam sposób sformułowania zarzutu budził w tym zakresie wątpliwości, albowiem oskarżyciel przyjął w nim, że P. P. „nie będąc świadomy mistyfikacji przekazał pieniądze przeznaczone na zakup uzgodnionej wcześniej marihuany w kwocie 12.000 zł M. S. (1) ”.

Tym samym ani z treści tak sformułowanego zarzutu, ani też z poczynionych wyżej ustaleń nie wynika, aby P. P. został doprowadzony do rozporządzenia mieniem przemocą, groźbą zamachu na życie lub zdrowie albo gwałtownego zamachu na mienie opisanymi dyspozycją art.282 k.k.

Ustalając natomiast, że zachowanie sprawcy realizowało znamiona czynu z art.286§1 k.k., należało zaznaczyć, że "nie ma znaczenia dla bytu oszustwa, czy doszło do niego w wyniku zawarcia umowy legalnej, czy też przez zawarcie umowy zakazanej przez prawo, a więc w sytuacji gdy sam pokrzywdzony z zasady kieruje się motywem godnej potępienia chciwości" (tak T. Oczkowski: Oszustwo jako przestępstwo majątkowe i gospodarcze, Kraków 2004, s. 65 - za wyrokami SN: z dnia 19 listopada 1949 r., K 2076/49, PiP 1950, z. 2, s. 137 oraz z dnia 25 czerwca 1937 r., K 733/37, Głos Sądownictwa 1938, nr 2, s. 174). Przepis art. 286 § 1 k.k. nie przewiduje wyłączenia odpowiedzialności karnej w przypadku, gdy pokrzywdzony rozporządza mieniem w celu niegodziwym (podobnie postanowienie Sądu Najwyższego dnia 26 października 2020 r., II KK 305/19, LEX nr 3081237). Przedmiotem ochrony w ramach przepisu art. 286 § 1 k.k. jest nie tylko świadczenie majątkowe objęte pod ochroną prawną, ale też każde inne - choćby spełnienie świadczenia przez osobę oszukiwaną naruszało przepis ustawy karnej. Przepis art. 286 § 1 k.k. nie dzieli bowiem oszustw na "lepsze" i "gorsze", "bardziej zasługujące na potępienie" i "mniej zasługujące na potępienie", a jedynie wskazuje na przesłanki, jakie winny być spełnione, aby można było sprawcy przypisać czyn (podobnie wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 2004 r. II KK 381/03, LEX nr 109835). Znamieniem przestępstwa oszustwa z art. 286 § 1 k.k. jest wyłącznie obiektywna "niekorzystność" rozporządzenia mieniem w oderwaniu od celu tego rozporządzenia a także jego oceny w kontekście zgodności z prawem i godziwości tegoż celu. Rozporządzenie mieniem w wykonaniu zobowiązania o charakterze przestępnym, nie ma bowiem wpływu na okoliczność pokrzywdzenia tymże przestępstwem. Tym samym niekorzystne rozporządzenie mieniem, o którym mowa w art. 286 § 1 k.k., może być, w zależności od realiów badanego zdarzenia, wykonane zarówno w celu godziwym, jak niegodziwym.

Przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. popełnia sprawca, który w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. „Występek oszustwa jest przestępstwem umyślnym kierunkowym, co oznacza, że można je popełnić wyłącznie z zamiarem bezpośrednim, który powinien obejmować zarówno cel działania sprawcy (osiągnięcie korzyści majątkowej), jak i sposób działania zmierzającego do osiągnięcia tego celu (doprowadzenie innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd, albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania). (wyrok Sądu Najwyższego wyrok z dnia 11 października 2011 roku, w sprawie sygn. akt V KK 81/11, Lex nr 1044082; podobnie Sąd Najwyższy postanowienie z dnia 4 stycznia 2011 roku, w sprawie sygn. akt III KK 181/10, OSNKW 2011/3/27). Przy czym ustalenie zamiaru sprawcy musi nastąpić w chwili działania sprawcy, a najpóźniej w czasie, kiedy doszło do realizacji znamion strony przedmiotowej tj. zakończenia „pochodu” drogi przestępstwa, które zostaje zrealizowane przez niekorzystne rozporządzenie mieniem przez pokrzywdzonego (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi, w sprawie sygn. akt II AKa 167/08, Prok. i Pr. – wkł. 2009/5/35).

W pierwszej kolejności konieczne było zatem ustalenie zamiaru działania oskarżonego. Zamiar należy do elementów strony podmiotowej czynu, rozgrywa się w sferze procesów psychicznych konkretnej osoby i zazwyczaj nie jest werbalizowany. Przeważnie sprawca w swoich wyjaśnieniach, podobnie zresztą jak oskarżony, przedstawia odmienny od rzeczywistego motyw i cel swojego działania. Próbuje uzasadniać racjonalnie swoje działania, przedstawiać je jako realizację innego od przestępczego celu. Dlatego też, należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności, na podstawie których można wyprowadzić wnioski, co do celu działania sprawcy. Taka metodyka pracy jest zasadą w przypadku przestępstw z art. 286 § 1 k.k., gdzie ów zamiar można tylko oceniać w oparciu o zobiektywizowane okoliczności. Zasadniczo analiza istnienia znamion określonego przestępstwa winna w pierwszej kolejności dotyczyć znamion strony przedmiotowej (M. Kurowski, K. Eichstaedt, B. Augustyniak, D. Świecki, Kodeks…). Orzecznictwo wskazuje bowiem na możliwość wnioskowania o stronie podmiotowej ze znamion strony przedmiotowej, co wynika z częstej prawidłowości, że deklaracje werbalne potencjalnego sprawcy nie znajdują potwierdzenia w jego czynach (wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 23 stycznia 2014 r., sygn. II Aka 256/13, opublikowany na stronie www.orzeczenia.ms.gov.pl, a także postanowienie SN z dnia 29 marca 2011 r., sygn. V KK 344/10, Biuletyn Prawa Karnego 2011, nr 9). Właśnie w taki sposób Sąd dokonał ustalenia zamiaru istniejącego po stronie oskarżonego.

Dla bytu przestępstwa, po stronie oskarżonego musi istnieć bezpośredni zamiar kierunkowy popełnienia przestępstwa oszustwa - działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej poprzez doprowadzenie do niekorzystnego rozporządzenia mieniem za pomocą wprowadzenia w błąd. Działanie sprawcy, określone w art. 286 § 1 k.k. jako doprowadzenie do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem, sprowadza się do trzech wymienionych w tym przepisie sposobów: wprowadzenie w błąd, wyzyskanie błędu, wyzyskanie niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Jeżeli chodzi o dwa pierwsze sposoby działania, to zawsze przy ich stosowaniu warunkiem zrealizowania skutku jest błąd po stronie pokrzywdzonego. Może to być błąd co do osoby, błąd co do rzeczy, błąd co do zjawiska lub zdarzenia. W sytuacji wprowadzenia w błąd sprawca wywołuje w świadomości pokrzywdzonego fałszywe wyobrażenie (rozbieżność między rzeczywistością), zaś w przypadku wyzyskania błędu ta rozbieżność już istnieje, a sprawca nie koryguje jej, lecz korzysta z tego błędu dla uzyskania przez siebie, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, niekorzystnej dla pokrzywdzonego decyzji majątkowej (por. wyrok Sądu Najwyższego z 2 grudnia 2002 roku, IV KKN 135/00). Celem sprawcy jest skłonienie konkretnej osoby do rozporządzenia mieniem w oparciu o uświadomiony i zarazem nieprawdziwy obraz rzeczywistości. Dla uznania, iż mamy do czynienia z wprowadzeniem w błąd, wystarczające jest każde, jakiekolwiek działanie, które może doprowadzić do powstania błędnego wyobrażenia o rzeczywistości u osoby rozporządzającej mieniem (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 2004 r., II KK 381/03, LEX nr 109835). Wprowadzenie w błąd może przejawiać się w najrozmaitszych formach. Może zostać dokonane słowem, pismem, gestem lub w jakikolwiek inny sposób. Może polegać na podjęciu przez sprawcę określonego działania, na przykład złożeniu określonego oświadczenia, dokumentów stwierdzających nieprawdę lub sfałszowanych.

Jak wskazano wyżej R. T. jeszcze przed pojawieniem się na miejscu zdarzenia, a z całą pewnością już w jego trakcie, miał już wiedzę o sposobie przeprowadzenia transakcji. Wiedział zatem, że M. S. (1) nie zamierza przekazywać pokrzywdzonemu żadnych narkotyków, a nadto że miał mu przekazać swoistą ich imitację w postaci paczki z sianem dla królików. Uzupełnieniem tego oszukańczego zamiaru było zainscenizowanie rzekomej akcji policyjnej - której działaniom co istotne poddał się sam M. S. (1) - a która miała wzbudzić w kontrahentach M. S. (1) przekonanie o zatrzymaniu narkotyków i pieniędzy przez podmiot zupełnie niezwiązany z M. S. (1) oraz o braku jakiejkolwiek winy po jego stronie w niedojściu do realizacji transakcji i utracie pieniędzy. Cało to zachowanie niewątpliwie było mistyfikacją, czyli wprowadzeniem pokrzywdzonego w błąd, co do zamiaru przekazania mu za przekazane środki pieniężne 3 kg marihuany. Poprzez takie zabiegi oskarżony wspólnie z pozostałymi osobami wywołał u pokrzywdzonego mylne wyobrażenie o realności transakcji. W ten sposób oskarżony współdziałając z M. S. (1) i Ł. W. zrealizował właśnie to znamię przestępstwa z art. 286 § 1 k.k.

W ocenie Sądu zgromadzony materiał dowodowy wykazał, że oskarżony R. T. działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i w tym celu porozumiał się z M. S. (1) i Ł. W., by zaaranżować prawdziwą transakcję narkotykową, nie mając zamiaru przekazania przedmiotu umowy. Miał świadomość, że celem działania M. S. (1) jest uzyskanie od pokrzywdzonego pieniędzy za narkotyki, których nie miał faktycznie otrzymać. Celem działania sprawców było zatem osiągnięcie korzyści majątkowej w postaci pieniędzy, które zamierzali podzielić i do czego faktycznie doszło. Po całym zdarzeniu, Ł. W. odebrał od M. S. (1) pieniądze przekazane przez P. P. a następnie dokonał ich podziału miedzy trzy osoby w tym oskarżonego R. T..

Wskutek fałszywego wyobrażenia o transakcji, P. P. niekorzystnie rozporządził swoim mieniem, bowiem chcąc nabyć środek odurzający w postaci suszu konopi innych niż włókniste przekazał M. S. (1) 12.000 złotych, nie wiedząc o tym, że nie otrzyma ekwiwalentnego przedmiotu umowy. Sąd nie ma najmniejszych wątpliwości, że oskarżony R. T. działał z zamiarem bezpośrednim kierunkowym, mając pełną świadomość, że transakcja będzie upozorowana, licząc, że pokrzywdzony przekaże 40.000 złotych, którymi podzieli się z dwoma osobami. Oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, którą de facto uzyskał - przekazanymi środkami finansowymi w kwocie 12.000 złotych podzielił się z dwoma współsprawcami- choć dla realizacji znamion czynu z art. 286 k.k. nie ma znaczenia czy korzyść została osiągnięta, wystarczającym jest, że oskarżony działał w celu jej osiągnięcia. W ocenie Sądu, oskarżony świadomie i z góry powziętym, działał z zamiarem oszukania P. P., kierując się chęcią osiągnięcia korzyści majątkowej. W świetle całokształtu materiału dowodowego, Sąd nie ma wątpliwości, że oskarżony działał w sposób przemyślany, zaplanowany, konsekwentnie dążąc do uzyskania korzyści majątkowej, wskutek dokonania oszustwa. Na podstawie wszystkich okoliczności ujawnionych w sprawie, nie budzi najmniejszych wątpliwości, że oskarżony działał świadomie z zamiarem bezpośrednim kierunkowym- w realiach niniejszej sprawy, nie sposób uznać odmiennie. Tym samym, R. T. zrealizował wszystkie znamiona przestępstwa oszustwa, kwalifikowanego z art. 286 § 1 k.k.

W świetle omówionych wyżej okoliczności Sąd przyjął, że zachowanie oskarżonego wyczerpywało jedynie znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. Dokonując zmiany opisu czynu Sąd miał na uwadze, że wobec M. S. (1) zapadł prawomocny wyrok obejmujący tożsamy zarzut, natomiast postępowanie wobec Ł. W. nie zostało prawomocnie zakończone.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

---

---

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

---

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

---

---

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

---

☐

3.4. Umorzenie postępowania

---

---

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

---

---

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

R. T.

Punkt I części dyspozytywnej

Sąd wymierzył oskarżonemu karę siedmiu miesięcy pozbawienia wolności uznając, że stanowi ona właściwą reakcję karną na zachowanie oskarżonego.

Rozważając przez pryzmat dyrektyw z art. 53 § 1 § 2 k.k. oraz art. 55 § 2 k.k. kwestie wymiaru kary za przypisany oskarżonemu czyn Sąd miał na uwadze granice zagrożenia ustawowego czynu z art. 286 § 1 k.k. który stanowi podstawę wymiaru kary tj. karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do 8 lat.

Sąd miał również na uwadze, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniała stopień społecznej szkodliwości oraz realizowała cele zapobiegawcze i wychowawcze kary, które ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Sąd miał również na względzie, iż celem kary jest nie tylko wzbudzenie u samego oskarżonego przekonania, iż popełnienie przestępstwa podlega represji, lecz także fakt, iż wymierzona kara ma realizować cele ogólnospołeczne.

Trzeba zauważyć, że zachowanie oskarżonego było nacechowane dużym ładunkiem społecznej szkodliwości a to ze względu zarówno na sposób popełnienia czynu, jak i jego charakter oraz rozmiar szkody.

Sąd miał na względzie zaplanowany sposób popełnienia czynu, jak i rolę oskarżonego który nie tylko udzielał pomocy, ale aktywnie realizował pomysł i plan M. S. (1).

Ponadto Sąd miał na uwadze dotychczasowy tryb życia oskarżonego, ale również upływ czasu, który minął od popełnienia przestępstwa, jak i charakter transakcji, w tym postawę samego pokrzywdzonego.

Ponadto w związku z popełnieniem przez oskarżonego przestępstwa w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, Sąd orzekł na podstawie art. 33 § 2 k.k. i art. 33 § 1 i 3 k.k. grzywnę w liczbie 100 stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawkę w kwocie 40 zł.

Kara grzywny jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości, a co do wysokości stawki dziennej, uwzględnia warunki osobiste, rodzinne, sytuację majątkową.

1.Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

R. T.

Punkt II części dyspozytywnej

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. Sąd zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności wynikający z dokumentów okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania w dniach od 11.04.2022r. godz. 18:20 do 27.09.2022r. godz. 15:55

1.inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

---

1.KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt III części dyspozytywnej

Sąd na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. i art. 627 k.p.k. obciążył oskarżonego R. T. kosztami sądowymi w kwocie 1.208,39 złotych uznając, iż jego sytuacja majątkowa pozwala na ich uiszczenie, bowiem koszty te nie są znaczne, przy czym oskarżony osiąga dochody oscylujące w granicach około 5.000 złotych miesięcznie. Ponadto, Sąd obciążył oskarżonego opłatą sądową w kwocie 980 zł na podstawie art. 1 i art. 2 ust.1 pkt 3 i art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych.

1.Podpis

Sędzia Agnieszka Marchwicka