Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IX U 196/22

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 20 grudnia 2021 r. , znak: 440000/CO/00087830, Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. odmówił J. K. (1) prawa do zasiłku chorobowego za okres od 27 lipca 2021 r. do 19 grudnia 2021 r. Organ nadto ustalił, że niezdolność do pracy z powodu choroby od 25 stycznia 2021 r. do 25 lipca 2021 r. oraz od 27 lipca 2021 r. do 19 grudnia 2021 r. należy zliczyć w ramach jednego okresu zasiłkowego. W konsekwencji wskazał, iż z powodu wyczerpania 182-dniowego okresu zasiłkowego z dniem 25 lipca 2021 r. oraz brakiem podstaw do otwarcia nowego okresu, J. K. (1) nie przysługiwało prawo do zasiłku chorobowego za dalszy okres.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł J. K. (1), domagając się jej zmiany, poprzez przyznanie prawa do zasiłku chorobowego za okres podany w decyzji, wskazując iż jego niezdolność do pracy, trwająca od 27 lipca 2021 r. do 10 września 2021 r. była spowodowana odmiennymi schorzeniami od tych, które warunkowały niezdolność do pracy w przypadku pierwszego okresu zasiłkowego. Argumentował, że z podanych wyżej względów z dniem 27 lipca 2021 r. winien otworzyć nowy okres zasiłkowy. Ubezpieczony wniósł o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania i zasądzenie na swoją rzecz kosztów zastępstwa procesowego, wywodząc jak w uzasadnieniu decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W okresie od 25 stycznia do 25 lipca 2021 r. J. K. (1) był niezdolny do wykonywania pracy zawodowej na stanowisku menadżera z powodu psychiatrycznych zaburzeń depresyjno – lękowych.

Dowód: dokumentacja medyczna – k. 26 (koperta).

Orzeczeniem lekarskim z dnia 26 lipca 2021 r. wobec braku przeciwwskazań zdrowotnych uznano J. K. (1) za zdolnego do pracy.

Niesporne, nadto dowód: orzeczenie lekarskie nr (...) z dnia 26 lipca 2021 r. – k. 26 (koperta).

W dniu 27 lipca 2021 r. J. K. (1) zgłosił się do specjalisty chorób wewnętrznych wskazując na występujące od 2 tygodni osłabienie oraz pogorszenie samopoczucia po szczepieniu przeciwko (...)19. Począwszy od 27 lipca do 2 sierpnia 2021 r. J. K. (1) został uznany za niezdolnego od pracy z powodu schorzeń określonych symbolem R53 (złe samopoczucie i zmęczenie). Następnie, od 3 do 9 sierpnia 2021 r. z powodu zatrucia pokarmowego. Od 10 sierpnia 2021 r. do 10 września 2021 r. zaświadczenia o niezdolności do pracy były mu wystawiane w związku ze schorzeniem ortopedycznymi.

Dowód: dokumentacja medyczna – k. 26 (koperta), dokumentacja medyczna zgromadzona w aktach rentowych organu – nienumerowane karty, zestawienie zaświadczeń o niezdolności do pracy ubezpieczonego – nienumerowana karta akt rentowych organu.

Od 10 września do 19 grudnia 2021 r. J. K. (1) był niezdolny do pracy z powodu nawracających zaburzeń depresyjnych. Zaburzenia depresyjno – lękowe występują u ubezpieczonego od wielu lat. Leczenie psychiatryczne podjął w 2013 roku. Zaburzenia te dotyczą głównie sfery emocjonalnej osobowości i mają charakter nerwicowy. Przyczyn ich występowania należy upatrywać w traumatycznych doświadczeniach życiowych z okresu dzieciństwa i dorastania. Są to zaburzenia przewlekłe o zmiennym nasileniu objawów. Owo nasilenie następuje szczególnie wtedy, gdy dochodzi do nasilenia czynników stresogennych. W latach 2020-2021 J. K. (1) doświadczył trudnych psychologicznie sytuacji (pandemia, zamknięcie w domu, problemy i rozpad związku). Doprowadziło to wzmożenia objawów depresyjno - lękowych i podjęcia systematycznego leczenia psychiatrycznego oraz terapii psychotraumatologicznej, którą kontynuował do marca 2022 r.

Dowód: dokumentacja medyczna – k. 26 (koperta), dokumentacja medyczna zgromadzona w aktach rentowych organu – nienumerowane karty, opinia biegłego z zakresu psychiatrii J. K. (2) – k. 33-39.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 8 i 9 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1133) zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby lub niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust.2 ustawy – nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy spowodowana została gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży - nie dłużej niż przez 270 dni. Do okresu wskazanego w art. 8, zwanego dalej „okresem zasiłkowym”, wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy, jak również okresy niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2. Do okresu zasiłkowego wlicza się również okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni. Takie brzmienie przepisów obowiązywało w spornym okresie.

Organ rentowy stał na stanowisku, że ubezpieczony wyczerpał 182 – dniowy okres zasiłkowy w dniu 25 lipca 2021 r. Wskazywał, że odwołujący był niezdolny do pracy i otrzymał zaświadczenia lekarskie od 25 stycznia 2021 r. do 25 lipca 2021 r. oraz od 27 lipca 2021 r. do 19 grudnia 2021 r. Podkreślił, że mimo iż niezdolności do pracy od 27 lipca 2021 r. do 10 września 2021 r. zostały orzeczone z powodu innych chorób niż niezdolność warunkowana schorzeniami psychiatrycznymi, która przypadała w okresach od 25 stycznia 2021 r. do 25 lipca 2021 r. i od 10 września 2021 r. do 19 grudnia 2021 r., to zaburzenia depresyjno - lękowe występujące u odwołującego począwszy od 10 września 2021 r. miały związek z niezdolnością od 25 stycznia do 25 lipca 2021 r. Biorąc pod uwagę, że przerwa między tymi okresami była krótsza niż 60 dni, organ zsumował wszystkie okresy niezdolności do pracy.

Sąd za własne przyjmuje zapatrywania Sądu Najwyższego na wykładnię przywołanych przepisów stanowiących podstawę prawną zaskarżonej decyzji, a wysłowione między innymi w postanowieniu Sądu Najwyższego - Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 3 lutego 2022 r. wydanym w sprawie o sygn. II USK 504/21: dla interpretacji art. 9 ust. 1 i 2 w związku z art. 8 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa nie ma znaczenia, czy w czasie przerwy pomiędzy tymi samymi chorobami wystąpiło jakiekolwiek inne schorzenie niewliczane do okresu nieprzerwanej niezdolności do pracy, o którym mowa w art. 9 ust. 1. Sumowanie następujących po sobie w krótkich odstępach czasu okresów niezdolności do pracy z powodu tej samej choroby służy do oddzielenia stanów przemijających od ustabilizowanych, jeżeli bowiem ten sam proces chorobowy czyni pracownika wielokrotnie niezdolnym do pracy w dość krótkich odstępach czasu, to uzasadnione jest przypuszczenie, że wpływ stanu zdrowia na zdolność do pracy nie ma charakteru czasowego (przemijającego). Istotny jest tu jedynie czas trwania przerwy, która - jeżeli jest względnie długa - może wskazywać na zakończenie się procesu chorobowego, a nowa niezdolność do pracy z powodu tej samej choroby jest już traktowana jako efekt nowego procesu chorobowego. Nowy okres zasiłkowy otwiera się, gdy przerwa w niezdolności do pracy spowodowanej tą samą chorobą była dłuższa od 60 dni.

Przeprowadzony w sprawie dowód z opinii biegłego z zakresu psychiatrii J. K. (2) potwierdził stanowisko organu rentowego. W wyniku badania ubezpieczonego i przeprowadzenia szczegółowej analizy dokumentacji medycznej biegły wydał opinię, w której szczegółowo opisał przebieg leczenia ubezpieczonego w okresie udzielanych mu zwolnień lekarskich. W oparciu o wyniki badań własnych i tych zawartych w dokumentacji medycznej biegły psychiatra wskazał, że u ubezpieczonego rozpoznaje się od wielu lat zaburzenia depresyjno – lękowe. Leczenie psychiatryczne J. K. (1) podjął w 2013 roku. Występujące u ubezpieczonego zaburzenia dotyczą głównie sfery emocjonalnej osobowości i mają charakter nerwicowy. Są to zaburzenia przewlekłe o zmiennym nasileniu objawów. Owo nasilenie następuje szczególnie wtedy gdy dochodzi do nasilenia czynników stresogennych. W 2020 i 2021 roku J. K. (1) doświadczył trudnych psychologicznie sytuacji (pandemia, zamkniecie w domu, rozpad związku). Doprowadziło to wzmożenia objawów depresyjno - lękowych i podjęcia systematycznego leczenia psychiatrycznego.

W okresie od 26 lipca 2021 r. do 10 września 2021 r. ubezpieczony nie korzystał z leczenia psychiatrycznego, a jego głównymi dolegliwościami były dolegliwości związane ze stanem somatycznym, nie zaś psychicznym. W ślad za dokumentacją medyczną, biegły wskazał, że w dniu 26 lipca 2021 r. brak było przeciwwskazań psychiatrycznych do wykonywania pracy zawodowej, co oznaczało, że objawy depresyjno- lękowe na tyle się zmniejszyły, że ubezpieczony nie powinien mieć z tego powodu trudności w funkcjonowaniu zawodowym. J. K. (1) ponownie zgłosił się do psychiatry w dniu 10 września 2021 r., który stwierdził na tyle istotne nasilenie objawów depresyjno - lękowych, że ustalił leczenie farmakologiczne z zaleceniem psychoterapii oraz uznał, że nie jest on zdolny do pracy. Od tego czasu badany systematycznie korzystał z pomocy psychiatrycznej i psychoterapeutycznej. Ustalenia te korespondują z zapisami znajdującej się w aktach dokumentacji medycznej i nie były kwestionowane przez strony.

Powyższe pozwala na stwierdzenie, że niezdolność do pracy ubezpieczonego J. K. (1) od 25 stycznia 2021 r. do 25 lipca 2021 r. oraz od 27 lipca 2021 r. do 19 grudnia 2021 r. winna być rozpatrywana jako pojedynczy (ten sam) okres zasiłkowy. Okres taki może wynosić maksymalnie 182 dni i limit ten ubezpieczony wyczerpał w dniu 25 lipca 2021 r., co prawidłowo ustalił organ rentowy. Podkreślenia wymaga, iż odmowa przyznania ubezpieczonemu zasiłku chorobowego od dnia 27 lipca 2021 r. nie wynika z faktu kwestionowania przez organ jego niezdolności do pracy, lecz stanowi konsekwencję prawidłowego zastosowania przepisów przytoczonej powyżej ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa zawierającej regulacje w przedmiocie naliczania okresów zasiłkowych.

W odniesieniu do ubezpieczonego, o ile w okresie liczonym od 27 lipca 2021 r. do 10 września 2021 r. wystąpiły inne, niż mające podłoże psychiatryczne, jednostki chorobowe to nie sposób przyjąć, aby stanowiły one o otwarciu nowego okresu zasiłkowego. Między 25 lipca 2021 r. a 10 września 2021 r. upłynęło zaledwie 47 dni, co oznacza, że ubezpieczony stał się niezdolny do pracy przed upływem 60 dni ponownie z powodu zaburzeń depresyjno – lękowych. Mając przy tym na uwadze wieloletni, przewlekły przebieg schorzenia, brak było podstaw do przyjęcia, że z dniem 10 września 2021 r. rozpoczął się u ubezpieczonego nowy proces chorobowy. W konsekwencji, występującą od tego dnia niezdolność do pracy należało poczytywać jako kontynuację rozpoczętej z dniem 25 stycznia 2021 r. i stanowiącą efekt uprzednio występujących zaburzeń psychiatrycznych. Powyższe doprowadziło Sąd do przekonania, że brak jest podstaw do rozpoczęcia nowego okresu zasiłkowego i przyznania ubezpieczonemu prawa do świadczenia.

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił na podstawie zebranych w sprawie dokumentów, w szczególności złożonych przez organ rentowy, jak i dokumentacji medycznej zgromadzonej w aktach sprawy. Prawdziwości i rzetelności sporządzenia tych dokumentów strony nie kwestionowały, również Sąd nie znalazł podstaw, aby odmówić im tych przymiotów. Stąd też, stały się one miarodajne dla poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie. Zdaniem Sądu, przedstawiona w sprawie opinia biegłego z zakresu psychiatrii J. K. (2) jest pełna i zawiera w sposób logiczny i przekonujący umotywowane wnioski skorelowane właściwie z przeprowadzoną analizą dokumentacji medycznej i akt sprawy oraz dokonanym rozpoznaniem. Została sporządzona przez wysokiej klasy specjalistę o doświadczeniu klinicznym i o specjalności odpowiedniej do schorzeń ubezpieczonego. W tej sytuacji Sąd nie znalazł podstaw, aby opinii biegłego odmówić przymiotu ekspertyzy zawierającej prawidłowe i trafne spostrzeżenia i w pełni je podzielił uznając za miarodajne dla podjęcia rozstrzygnięcia w sprawie.

Sąd pominął dowód z akt osobowych ubezpieczonego uznając, że fakty, które miałyby zostać nim wykazane zostały ustalone zgodnie z twierdzeniami wnioskodawcy w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy. Okoliczność odzyskania przez ubezpieczonego w dniu 26 lipca 2021 r. zdolności do pracy nie była kwestionowana, fakt, że pracodawca rozpoczął wypłatę zasiłku z dniem 27 lipca 2021 r. z powodu innych niż uprzednio schorzeń, został wykazany stosowaną dokumentacją medyczną, a nadto znalazł odzwierciedlenie w opinii sporządzonej przez biegłego z zakresu psychiatrii.

W wyniku powyższych ustaleń i rozważań Sąd uznał zaskarżoną decyzję organu rentowego za prawidłową i orzekł jak w sentencji wyroku, oddalając odwołanie J. K. (1) w oparciu o przepis art. 477 14 § 1 k.p.c.

O kosztach procesu rozstrzygnięto na podstawie treści art. 98 k.p.c. ustanawiającego zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Wobec oddalenia odwołania w całości, za stronę wygrywającą proces należało uznać organ rentowy. Kwota zasądzona od ubezpieczonego na rzecz organu rentowego w punkcie drugim wyroku odpowiadała wynagrodzeniu zawodowego pełnomocnika. Minimalna stawka tego wynagrodzenia wynosiła 180 zł, a jej wysokość ustalono na podstawie § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2018 r. poz. 265)

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.05.2023