Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 1418/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 15 września 2022 roku, sygn. akt II K 1212/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

M. G.

Sytuacja majątkowa oskarżonego

Informacja e - (...)

k. 449

2.1.1.2.

M. G.

Oskarżony jest osobą niekaraną

Aktualna karta karna

k. 450

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

Informacja e - (...)

Załączony dokument urzędowy został sporządzony w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony. Stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentu.

2.1.1.2

Aktualna karta karna

Załączony dokument urzędowy został sporządzony w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony. Stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentu.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego zarzuca obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k., poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej i tym samym nieprawidłowej oraz sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego oceny przeprowadzonych dowodów z zeznań pokrzywdzonej i pozostałych świadków oraz z wyjaśnień oskarżonego.

Apelujący zarzucił także obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 17 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez przypisanie oskarżonemu sprawstwa czynu z art. 207 § 1 k.k. oraz art. 157 § 2 k.k., podczas gdy w sprawie brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie ich popełnienia, jak również obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 207 § 1 k.k. poprzez jego nieprawidłową wykładnię.

Szczegółowa treść zarzutów we wniesionej apelacji na k. 399 - 402.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przeprowadzona przez Sąd Okręgowy kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia pozwala na stwierdzenie, że Sąd Rejonowy nie dopuścił się naruszenia wskazanych przez skarżącego przepisów postępowania oraz dokonał prawidłowej wykładni przepisu art. 207 § 1 k.k.

W pierwszej kolejności stwierdzić należy, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeśli jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (por. np.: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2006 r., II KK 12/06, LEX nr 193084; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2004 r., sygn. WK 26/03, OSNwSK 2004, nr 1, poz. 53). W ocenie Sądu Okręgowego, warunek ten został w przedmiotowej sprawie spełniony. To, że apelujący nie akceptuje oceny zebranego materiału dowodowego
i poczynionych w wyniku tej oceny ustaleń faktycznych, a w środku odwoławczym prezentuje własne oceny i krytykę ocen dokonanych przez sąd I instancji, nie upoważnia do automatycznego uznania, że zaskarżone orzeczenie jest wadliwe.

W ocenie Sądu Okręgowego, sąd I instancji trafnie ocenił zgromadzony
w przedmiotowej sprawie materiał dowodowy, a następnie wyprowadził właściwe wnioski. Zgodzić trzeba się przede wszystkim z Sądem Rejonowym, że zeznania pokrzywdzonej M. Ż. są logiczne i konsekwentne. Pokrzywdzona dokładnie i szczegółowo opisała zachowania, których dopuszczał się wobec niej oskarżony, a jej depozycje znajdują potwierdzenie zarówno w zeznaniach pozostałych świadków - G. F., A. F., S. R., K. Ż. i H. K., jak też w nieosobowym materiale dowodowym w postaci, przede wszystkim, dokumentacji medycznej pokrzywdzonej oraz opinii sądowo - lekarskiej. Zdaniem sądu II instancji, drobne nieścisłości w zeznaniach M. Ż., na które obrońca oskarżonego wskazuje w apelacji, nie powinny dziwić, biorąc pod uwagę długi czasokres i dużą częstotliwość dopuszczania się przez oskarżonego wobec pokrzywdzonej inkryminowanych zachowań, a także specyfikę przestępstwa znęcania się, która sprawia, że dla osób pokrzywdzonych owym czynem, opisanie przebiegu zdarzenia jest zadaniem bardzo trudnym, nieprzyjemnym i wyczerpującym emocjonalnie. Słusznie Sąd Rejonowy zwrócił ponadto uwagę na fakt, że postępowanie rozwodowe pomiędzy M. G. a M. Ż. zakończone zostało wydaniem przez Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie wyroku w dniu 29 maja 2019 roku. Zawiadomienie o przestępstwie złożone zostało natomiast przez pokrzywdzoną rok później. Wiarygodności depozycji złożonych przez pokrzywdzoną nie sposób zatem podważyć, powołując się na istniejący pomiędzy nią a oskarżonym okołorozwodowy konflikt, czy konflikt w zakresie uregulowania kontaktów z dzieckiem.

Odnosząc się do argumentacji obrony stwierdzić należy, że skoro przestępstwa z art. 207 § 1 k.k. najczęściej popełniane są w warunkach domowych, wobec osób współzamieszkujących ze sprawcą, to brak bezpośrednich świadków - poza pokrzywdzonym - jest zjawiskiem powszechnym i nie może automatycznie prowadzić do odebrania waloru wiarygodności depozycjom pokrzywdzonego. W sprawie niniejszej zresztą, zeznania świadków nie zawsze ograniczają się wyłącznie do powtarzania relacji M. Ż.. A. F. w swoich zeznaniach opisała bowiem niektóre zachowania oskarżonego, których była bezpośrednim świadkiem, a które polegały na poniżaniu pokrzywdzonej, a ponadto zeznała, że widziała na twarzy M. Ż. zasinienia i zadrapania naskórka. Świadek G. F. wskazał przy tym, że widział u pokrzywdzonej ślady pobicia w postaci podbitego oka oraz otarcia naskórka na twarzy. Bezpośrednim świadkiem niektórych z zachowań M. G., realizujących znamiona zarzucanego mu czynu zabronionego., była również H. K., co opisała w swoich zeznaniach. Zwrócić należy ponadto uwagę na depozycję S. R., która wielokrotnie przebywała w mieszkaniu M. G. i M. Ż., pomagając w opiece nad dzieckiem. S. R. zeznała, że była bezpośrednim świadkiem sytuacji, w których oskarżony krzyczał na pokrzywdzoną i obrażał ją, przy czym po owych incydentach, na ciele M. Ż. widoczne były ślady pobicia. Z depozycji S. R. wprost wynika, że w relacji M. G. z M. Ż., to oskarżony był stroną zdecydowanie dominującą, posiadają nad pokrzywdzoną przewagę i wykorzystującą ową przewagę do tego stopnia i z takim nasileniem, że zrealizowane zostały znamiona przestępstwa z art. 207 § 1 k.k., przy czym nawet jeżeli pokrzywdzonej zdarzyło się czasami "odkrzyknąć" coś podsądnemu i wejść z nim w dyskusję, co podnosi obrona, to jednak ustalony w niniejszej sprawie stan faktyczny wprost wskazuje na to, że w konflikcie pomiędzy M. Ż. a M. G., zachowanie oskarżonego względem pokrzywdzonej cechowało się o wiele większą, nieproporcjonalną intensywnością, znacznie wykraczającą poza zwykłe "kłótnie małżeńskie", jak to starała się sugerować obrona. Skarżący przytacza we wniesionej apelacji depozycje S. R. w sposób niepełny i wybiórczy, pomijając najistotniejsze fragmenty owych depozycji, jasno wskazujące na sprawstwo i winę oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu. Zauważyć trzeba również, że S. R. zeznała, że pokrzywdzoną zna od około roku 2012, a nie, iż od tego czasu opiekuje się jej synem. Twierdzenia obrony, jakoby S. R. nie mogła być świadkiem zdarzeń, które zaszły pomiędzy M. G. a M. Ż. w latach 2012 - 2015, ponieważ syn stron urodził się dopiero w roku 2013, a z usług niani strony zaczęły korzystać w roku 2014, są zatem bezpodstawne. Stwierdzić należy ponadto, że zeznania świadków nawet w tej części, w której jedynie powtarzają to, co przekazała im M. Ż., są ze sobą zborne, wewnętrznie i zewnętrznie spójne oraz konsekwentne. W pełni potwierdzają one depozycje złożone przez pokrzywdzoną i prowadzą do ustalenia niebudzącego wątpliwości stanu faktycznego przedmiotowej sprawy. Podkreślenia wymaga jednocześnie, że podnoszona przez apelującego okoliczność, iż świadkowie zeznający w niniejszej sprawie są bądź to członkami rodziny pokrzywdzonej, bądź też jej znajomymi, nie może automatycznie, sama w sobie podważać wiarygodności depozycji składanych przez tych świadków.

Skoro natomiast zeznania pokrzywdzonej oraz pozostałych świadków - G. F., A. F., S. R., K. Ż. i H. K. - słusznie uznane zostały przez sąd I instancji za spójne, logiczne, konsekwentne, zborne, a co za tym idzie - wiarygodne, to zasadnie Sąd Rejonowy nie przyznał waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego w części, w jakiej pozostają one w sprzeczności z owymi zeznaniami. Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Rejonowego, zgodnie z którym wyjaśnienia M. G. stanowią wyłącznie wyraz przyjętej przez niego linii obrony, nieznajdującej potwierdzenia w materiale dowodowym będącym podstawą ustalenia stanu faktycznego przedmiotowej sprawy.

Z uwagi na powyższe stwierdzić trzeba, że dokonana przez sąd I instancji ocena dowodów zgromadzonych w sprawie nie budzi zastrzeżeń. Poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne są przy tym prawidłowe, jasne, nie budzą wątpliwości i w sposób jednoznaczny świadczą o tym, że zachowania, których dopuścił się M. G., zrealizowały znamiona zarzucanego mu czynu zabronionego z art. 207 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Słusznie Sąd Rejonowy nie dopatrzył się w niniejszej sprawie niedających się usunąć wątpliwości, które należałoby rozstrzygnąć na korzyść podsądnego. Wątpliwości takich nie mógł przede wszystkim sam w sobie spowodować fakt, że przyjętą przez oskarżonego linią obrony było nieprzyznanie się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Zarzut obrazy prawa materialnego art. 207 §1 kk w istocie sprowadza się do kwestionowania ustaleń faktycznych w następstwie wadliwej oceny dowodów. Z podanych wyżej powodów nie może tym samym skutecznie podważyć prawidłowości rozstrzygnięcia.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego orzeczenia w całości i orzeczenie odmiennie co do istoty poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na powyższe rozważania, wniosek obrońcy oskarżonego uznać należało za niezasadny.

Lp.

Zarzut

3.2.

Prokurator zarzuca obrazę przepisu prawa materialnego, tj. art. 73 § 2 k.k., polegającą na tym, że Sąd Rejonowy, warunkowo zawieszając wobec M. G. wykonanie kary pozbawienia wolności, bezpodstawnie zaniechał orzeczenia wobec niego, jako sprawy, który popełnił przestępstwo z użyciem przemocy na szkodę osoby wspólnie zamieszkującej, obligatoryjnego środka probacyjnego w postaci dozoru kuratora lub innego podmiotu wskazanego przez ustawę.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Analiza akt niniejszej sprawy prowadzi do wniosku, że sąd I instancji istotnie dopuścił się naruszenia przepisu art. 73 § 2 k.k., a zatem zarzut podnoszony przez prokuratora jest zasadny.

Zgodnie z art. 73 § 1 i 2 k.k., w przypadku zawieszenia wykonania kary, jeżeli sprawca popełnił przestępstwo z użyciem przemocy na szkodę osoby wspólnie zamieszkującej, sąd obowiązany jest w okresie próby oddać skazanego pod dozór kuratora lub innego podmiotu wskazanego przez ustawę. Sąd Rejonowy natomiast, zobowiązując co prawda M. G. w pkt III zaskarżonego wyroku do informowania kuratora o przebiegu okresu próby, zaniechał już oskarżonego pod ów dozór oddać.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego orzeczenia poprzez oddanie oskarżonego, na podstawie art. 73 § 2 k.k., pod dozór kuratora sądowego w okresie próby.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na powyższe rozważania, wniosek prokuratora uznać należało za zasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość wyroku Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 15 września 2022 roku, sygn. akt II K 1212/20, z wyjątkiem zmiany omówionej w podpunkcie 5.2. niniejszego uzasadnienia.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W ocenie Sądu Okręgowego, zgromadzony w toku przedmiotowego postępowania materiał dowodowy poddany został prawidłowej ocenie przez sąd I instancji. Wnioskowanie Sądu Rejonowego jest logiczne, konsekwentne, zgodne z dyrektywami oceny dowodów określonymi w art. 7 k.p.k., a ponadto zostało w przekonujący sposób uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Sąd I instancji wnikliwie zweryfikował tezy aktu oskarżenia, ustalając wszelkie okoliczności istotne dla wydania prawidłowego rozstrzygnięcia. Sąd Okręgowy w pełni podziela argumentację Sądu Rejonowego w zakresie sprawstwa i winy M. G. w odniesieniu do zarzucanego mu czynu. Argumentacja zaprezentowana w treści apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego, na tle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, okazała się natomiast niezasadna. Nie mogła ona podważyć słusznych i prawidłowo uzasadnionych wniosków wywiedzionych przez Sąd Rejonowy.

Z uwagi na powyższe, wnioski obrony nie zostały uwzględnione, a zaskarżony wyrok utrzymano w mocy, z wyjątkiem zmiany omówionej w podpunkcie 5.2. niniejszego uzasadnienia

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Okręgowy zmienił Wyrok Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 15 września 2022 roku, sygn. akt II K 1212/20, w ten sposób, że na podstawie art. 73 § 2 k.k. oddał oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora.

Zwięźle o powodach zmiany

Powód powyższej zmiany wyroku sądu I instancji omówiony został w podpunkcie 3.2. niniejszego uzasadnienia.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Pkt III

Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 złotych tytułem opłaty oraz kwotę 30 złotych zwrotu wydatków za postępowanie odwoławcze.

Zgodnie z art. 636 § 1 k.p.k. w sprawach z oskarżenia publicznego, w razie nieuwzględnienia środka odwoławczego, wniesionego wyłącznie przez oskarżonego, koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi na ogólnych zasadach ten, kto wniósł środek odwoławczy. Środek odwoławczy wniesiony przez obrońcę oskarżonego nie zasługiwał przy tym na uwzględnienie, podczas gdy apelacja prokuratora została uwzględniona w całości.

Wysokość opłaty ustalona została na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w całości

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok w zakresie rozstrzygnięcia o karze i środkach karnych

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana