Pełny tekst orzeczenia

Warszawa, dnia 13 marca 2023 r.

Sygn. akt VI Ka 814/21

1.

2.WYROK

2.1.W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

3.Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Beata Tymoszów

protokolant: Monika Zarzycka

4.przy udziale prokuratora Iwony Zielińskiej

po rozpoznaniu dnia 03 marca 2023 r.

5.sprawy J. W., córki L. i J., ur. (...) w S. (Francja)

6.oskarżonej o przestępstwa z art. 300 § 1 kk, art. 300 § 2 kk

7.na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

8.od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie

9.z dnia 27 kwietnia 2021 r. sygn. akt III K 203/20

11.1) zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

12.- uchyla rozstrzygnięcia z punktów: III i IV,

13.- uniewinnia oskarżoną od popełnienia czynu zarzucanego jej w punkcie 1. aktu oskarżenia i w tej części wydatkami postępowania w sprawie obciąża Skarb Państwa,

14.2) w pozostałej części tenże wyrok utrzymuje w mocy;

15.3) na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej w punkcie II kary 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby jednego roku, a na podstawie 72 § 1 pkt. 1 k.k. zobowiązuje oskarżoną do informowania sądu o przebiegu okresu próby poprzez złożenie pisemnego sprawozdania;

16.4) zwalnia oskarżoną od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wydatkami tego postępowania obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 814/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie z dnia 27 kwietnia 2021r. , sygn. akt III K 203/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty podniesione w apelacji obrońcy oskarżonego

0.1.3.1 obraza przepisów prawa materialnego, to jest art. 300 § 2 k.k. poprzez jego błędną wykładnię i zastosowanie skutkująca zupełnie nieprawidłowym uznaniem, że oskarżona dopuściła się zarzucanych jej aktem oskarżenia czynów, a przede wszystkim nieprawidłowym uznaniu, że oskarżona działała w celu uniemożliwienia wierzycielom wyegzekwowania ich wierzytelności oraz w celu uniemożliwienia wykonania orzeczenia sądu, skoro o faktach tych dowiedziała się już po zawarciu aktów notarialnych

3.2. – obraza przepisów postępowania, to jest art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. polegająca na nieuwzględnieniu zasadniczych okoliczności świadczących na korzyść oskarżonej, a przede wszystkim faktu, że oskarżona w dacie zawarcia umowy dożywocia w dniu 20 maja 2015r. nie mogła mieć świadomości o przysługującym wobec niej roszczeniu bowiem wtedy nie było ono w ogóle wymagalne, do oskarżonej nie były kierowane wezwania do zapłaty, wskutek czego, zgodnie z zasadami logicznego rozumowania oskarżona nie mogła działać w celu uniemożliwienia wyegzekwowania przysługującej wierzycielom należności.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Choć argumenty przedstawione w uzasadnieniu apelacji dla poparcia podniesionych w niej zarzutów były chybione, to w odniesieniu do czynu z punktu I wyrok obarczony był uchybieniami, do jakich odwołuje się przepis art. 438 pkt. 1 i 2 k.p.k. Opis czynu przypisanego oskarżonej nie odpowiada bowiem wymogom art. 413 § 2 pkt. 1 k.p.k., co skutkowało obrazą art. 300 § 1 k.k. i – wobec wniesienia apelacji wyłącznie na korzyść oskarżonej – wymagało zmiany wyroku poprzez uniewinnienie jej od popełnienia tego czynu.

Zgodnie bowiem z art. 434 § 1 k.p.k. po rozpoznaniu środka odwoławczego wolno sądowi orzec w sposób niekorzystny dla oskarżonego tylko wtedy, gdy na jego niekorzyść wniesiony został środek odwoławczy i to jedynie w razie stwierdzenia uchybień w nim podniesionych. Obowiązująca zasada ne peius ( czyli zakaz orzekania na niekorzyść) oznacza przy tym, że w wypadku wniesienia środka odwoławczego wyłącznie na korzyść oskarżonego sądowi nie wolno w żadnej sferze pogorszyć jego sytuacji procesowej – a więc nie tylko orzec kary surowszej czy zastosować „surowszej” kwalifikacji prawnej, ale także czynić nowych, niekorzystnych ustaleń faktycznych, uzupełnić opisu czynu o znamiona pominięte przez sąd I instancji czy też niejako „dopasowywać” tego opisu w taki sposób, by pozwalał on na wydanie w ogóle wyroku skazującego. Jak bowiem wprost stwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 stycznia 2020 r. ( sygn. III KK 459/18) zmianą niekorzystną dla oskarżonego jest bez wątpienia modyfikacja polegająca na takim "uzupełnieniu" przez sąd drugiej instancji okoliczności faktycznych ustalonych przez sąd a quo, która pozwoli na stwierdzenie, że zostały wyczerpane znamiona określonego czynu zabronionego i to nawet wtedy, gdy miałoby to finalnie prowadzić do skazania za czyn "korzystniej" zakwalifikowany niż ten, który stanowił podstawę skazania przez sąd pierwszej instancji.

Przywołany wyżej przepis art. 413 § 2 pkt. 1 k.p.k. nakłada na sąd orzekający obowiązek zamieszczenia w wyroku skazującym dokładnego określenia przypisanego oskarżonemu czynu oraz jego kwalifikacji prawnej. Na gruncie dotychczasowego dorobku judykatury nie budzi przy tym wątpliwości, że wymagany ustawą opis czynu nie musi odwoływać się wprost do sformułowań użytych przez ustawodawcę dla określenia konkretnego typu czynu zabronionego, byleby tylko zawierał takie określenia, które jednoznacznie wskazują na wypełnienie tychże znamion przez oskarżonego. Przepis art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. normujący strukturę wyroku skazującego wcale nie formułuje wymogu, by w opisie czynu przytaczano expressis verbis brzmienie ustawowe wszystkich znamion czynu zabronionego. Pominięcie ustawowego określenia znamienia przestępstwa w opisie czynu przypisanego nie stanowi przeszkody w uznaniu, iż wypełnia on znamiona konkretnego przestępstwa , jeśli opis ten mieści w granicach pojęć, którymi przepis prawa materialnego określa te znamiona ( patrz: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 lutego 2022 r., sygn. V KK 545/20). Zastrzec także należy, że treść art. 399 § 1 k.p.k. nie pozostawia wątpliwości co do tego, iż sąd orzekający nie jest związany kwalifikacją prawną czynu, zaproponowaną przez wnoszącego akt oskarżenia i ma szeroko zakreśloną swobodę ( w odróżnieniu już od sądu odwoławczego) zmiany tejże kwalifikacji, o ile tylko mieści się w granicach skargi czyli sąd stosuje przepis prawa materialnego do określonego zdarzenia historycznego w skardze tej opisanego. Taką swoboda nie dysponuje już sąd odwoławczy, co wynika jednoznacznie z treści art. 455 k.p.k., zgodnie z którym poprawienie przez sąd odwoławczy wadliwej kwalifikacji prawnej może nastąpić na niekorzyść oskarżonego tylko wtedy, gdy nie wiąże się to ze zmianą ustaleń faktycznych oraz, gdy wniesiono środek odwoławczy na jego niekorzyść.

W niniejszej sprawie zarzut opisany w punkcie I aktu oskarżenia dotyczył czynu zakwalifikowanego ( tak przez oskarżyciela jak i sąd meriti) z art. 300 § 1 k.k. - zagrożonego karą do 3 lat pozbawienia wolności. Kwalifikacja ta nie przystawała jednak do opisu czynu zarzucanego, a w konsekwencji – także do opisu czynu przypisanego, który już na wstępie zawierał stwierdzenie o celu działania oskarżonej, to jest „udaremnieniu (zapewne: wykonania) orzeczenia Sądu Rejonowego w Goleniowie. Sformułowanie to w sposób oczywisty wiąże się z występkiem typizowanym w art. 300 § 2 k.k. - zagrożonym kara surowszą, bo do 5 lat pozbawienia wolności. Konstatacja ta jasno wskazuje, że sąd odwoławczy nie mógł więc poprawić błędnej kwalifikacji prawnej ( niezależnie już nawet od zagadnień natury dowodowej) poprzez uznanie oskarżonej za winną popełnienia występku z art. 300 § 2 k.k., gdyż wiązałoby się to z orzekaniem na niekorzyść oskarżonej. Niezbędnym było więc rozważenie, czy przyjęty przez sąd orzekający w punkcie I wyroku opis czynu zawiera wszelkie niezbędne znamiona przestępstwa z art. 300 § 1 k.k., czyli przepisu na podstawie którego nastąpiło skazanie J. W.. Dla możliwości przypisania oskarżonej tego właśnie występku koniecznym stało się więc ustalenie, a następnie odzwierciedlenie tego w wyroku, iż:

- znajdowała się ona w dniu 20 maja 2015r. w stanie grożącej niewypłacalności lub upadłości,

- jej zachowanie polegało na usunięciu, zbyciu, ukryciu, darowaniu, zniszczeniu, rzeczywistym lub pozornym obciążeniu lub uszkodzeniu składników swojego majątku

- nastąpiło w celu udaremnieniu lub uszczupleniu jej wierzyciela.

Abstrahując od – oględnie rzecz nazywając – mało starannego opisu tego czynu, zwłaszcza gdy chodzi o sposób działania oskarżonej, przede wszystkim stwierdzić należy, że nie zawiera on ustawowych znamion w postaci: grożącej niewypłacalności czy upadłości oraz celu w postaci udaremnienia lub uszczuplenia zaspokojenia jej wierzyciela. Zarówno w pierwszej części tego opisu jak i jego ostatnim fragmencie mowa jest bowiem o „udaremnieniu wykonania orzeczenia„ co stanowi znamię występku z art. 300 § 2 k.k., natomiast brak stwierdzenia o działaniu „w celu” czy spowodowaniu skutku w postaci „udaremnienia lub uszczuplenia zaspokojenia wierzyciela”. Odwołując się do prezentowanych wyżej uwag ogólnej natury zaznaczyć trzeba, że ów opis nie zawiera także takich określeń, które odpowiadać by mogły swym znaczeniem pominiętym znamionom, bez których zamieszczenia nie można mówić o popełnieniu czynu zabronionego z art. 300 § 1 k.k. Nie jest nim z pewnością stwierdzenie, iż oskarżona „działała na szkodę małoletnich” czy też liczyła się „z koniecznością zapłaty na rzecz małoletnich zachowku”, gdyż w żadnej mierze nie udziela ono odpowiedzi na pytanie, czy w konsekwencji podpisanie przez oskarżoną aktu notarialnego, o jakim mowa w zarzucie doprowadziło do udaremnienia tej zapłaty lub jej uszczuplenia. Próżno też szukać odniesienia się do sytuacji majątkowej oskarżonej, która by świadczyła o jej niewypłacalności czy upadłości lub zagrożenia nimi. Braki te wynikały zapewne nie tyle z wadliwego pominięcia w opisie czynu niezbędnych jego znamion, ile prostego błędu w kwalifikacji prawnej, to jest mylnego wskazania jednostki redakcyjnej przepisu art. 300 k.k. O tym, że zachowania opisane w obu tych jednostkach różnią się zasadniczo co do skutku, jaki za sobą pociągają świadczy choćby wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 listopada 2017 r. (sygn. III KK 185/17), gdzie zaznaczono, iż niewłaściwą jest interpretacja art. 300 § 2 k.k. sprowadzająca się do uznania, że jedną z przesłanek tego przestępstwa jest działanie sprawcy - dłużnika z zamiarem udaremnienia lub uszczuplenia zaspokojenia swojego wierzyciela. Tymczasem brzmienie komentowanego przepisu jasno wskazuje, że działanie dłużnika musi stanowić realizację celu, jakim jest "udaremnienie wykonania orzeczenia sądu lub innego organu państwowego". Posłużenie się więc w wyroku poddanym obecnie kontroli instancyjnej tym właśnie sformułowaniem nie oznacza, by doszło w ten sposób do wywołania odmiennego skutku, a więc udaremnienia czy uszczuplenia zaspokojenia wierzyciela. Słusznie zatem twierdził skarżący, że w tym zakresie wyrok narusza przepis prawa materialnego, choć z innych powodów aniżeli wskazywane w apelacji.

Co się tyczy drugiego z czynów przypisanych oskarżonej, należy stwierdzić, że apelacja była bezzasadna. Uważna lektura petitum środka odwoławczego pozwala stwierdzić, że gdy chodzi o rozstrzygnięcie dotyczące występku popełnionego w dniu 7 listopada 2017r., skarżący stawiał jedynie zarzut obrazy art. 300 § 2 k.k. Wywodząc, iż zachowanie J. W. nie nosiło cech przestępstwa obrońca twierdził, iż w tym dniu nie znała ona jeszcze „treści wyroków sądowych i nie miała pewności co do swoich zobowiązań finansowych”, zaś celem jej działania nie było stworzenie sytuacji, w której „małoletni wierzyciele nie zostaną zaspokojeni” lecz rozszerzenie umowy dożywocia, a pokrzywdzeni zostali w całości zaspokojeni. Takie ukształtowanie zarzutu jest nie tylko nieuzasadnione ( w świetle ujawnionego na rozprawie materiału dowodowego), ale przede wszystkim dowodzi, iż autor apelacji myli -co do skutków – oba typy czynów zabronionych, unormowane w art. 300 k.k. ( o czym była już mowa wyżej).

Podejmując polemikę z odmiennym stanowiskiem sądu orzekającego, skarżący, w odniesieniu do tego czynu, nie przedstawił w istocie jakichkolwiek konkretnych argumentów, ograniczając się do powielenia tłumaczenia oskarżonej co do powodów zawarcia przez nią kolejnego aktu notarialnego w dniu 7 listopada 2017r. zwalnia to zatem sąd odwoławczy od szerszego odnoszenia się do zarzutu z punktu II apelacji, gdyż w tym zakresie sąd za własne przyjmuje rozważania zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Przypomnieć przy tym należy, że przestępstwa z art. 300 § 2 k.k. można się dopuścić również wtedy, gdy egzekucja dopiero grozi, a wiec w okresie kiedy wierzyciel w sposób niedwuznaczny daje do zrozumienia, że postanowił dochodzić swojej pretensji majątkowej w drodze sądowej. Wystarczające jest więc, by składniki majątku były zagrożone zajęciem jeżeli obiektywne, rzeczywiste i bezpośrednie jest niebezpieczeństwo takiego zajęcia, a więc niebezpieczeństwo, z którym realnie należy się liczyć ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 26 października 2017 r., sygn. II AKa 271/17).

Wprawdzie opis drugiego z przypisanych występków również daleki jest od doskonałości, to jednak zawiera wszelkie niezbędne elementy, odpowiadające znamionom art. 300 § 2 k.k. Jest bowiem oczywistym, że wobec wcześniejszego ( w dniu 20 maja 2015r.) zawarcia umowy zbycia jedynego składnika majątku – mieszkania - w zamian za dożywotnią opiekę, pokrzywdzeni mogli zaspokoić się jedynie z wypłacanej oskarżonej comiesięcznej „renty” w kwocie 700 złotych. Świadczenie to było zatem jedynym realnie zagrożonym zajęciem składnikiem jej majątku, którego wyzbyła się po to, by udaremnić prowadzenie z niego egzekucji kwot przyznanych pokrzywdzonym z tytułu zachowku. W ten sposób również udaremniła ich zaspokojenie. Nie ma więc podstaw do uznania, iż nie zrealizowała swoim działaniem znamion czynu z art. 300 § 2 k.k.

Wniosek

Zmiana wyroku i uniewinnienie oskarżonej albo warunkowe umorzenie postępowania.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek zasługiwał na uwzględnienie jedynie w doniesieniu do pierwszego z czynów przypisanych – z przyczyn wyżej omówionych. Gdy zaś chodzi o

Gdy chodzi o występek z art. 300 § 2 k.k., ( czyn z punktu II), skoro nie zaistniały ujemne przesłanki procesowe określone w art. 17 § 1 pkt. 1 i 2 k.p.k., to w świetle art. 414 § 1 k.p.k. brak było podstaw do wydania wyroku uniewinniającego. Jeżeli zaś chodzi o wniosek o warunkowe umorzenie postępowania, nie został on w żaden sposób umotywowany, a w ocenie sądu odwoławczego całokształt okoliczności sprawy nie dawał podstaw do uznania, by czyn przypisany oskarżonej charakteryzował się takim stopniem szkodliwości społecznej, który nie jest znaczny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Rozstrzygnięcie o uznaniu winy w zakresie czynu z art. 300 § 2 k.k. i wymierzeniu kary

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Niezasadność apelacji nie mogła prowadzić do jej uwzględnienia, a brak było tez przesłanek z art. 440 k.p.k. do podjęcia z urzędu decyzji, o która wnosił skarżący

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Rozstrzygnięcie co do winy – w zakresie czynu z punktu I

Zwięźle o powodach zmiany

Wskazano je wyżej – w punkcie 3.1.

Konsekwencją uniewinnienia oskarżonej była potrzeba rozwiązania kary łącznej pozbawienia wolności ii orzeczenia na nowo okresu próby, który uwzględnił dotychczasową niekaralność oskarżonej i upływ czasu od daty wydania nieprawomocnego wyroku.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Obciążenie wydatkami postępowania Skarbu Państwa

Wobec uniewinnienia oskarżonej oraz jej sytuacji zdrowotnej i majątkowej zasadnym było obciążenie Skarbu Państwa wydatkami postępowania ( art. 632 pkt 2 k.p.k., art. 624 § 1 k.p.k. )

7.  PODPIS

SSO Beata Tymoszów

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Skazanie za oba zarzucane czyny

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana