Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 7 lipca 2021 roku, znak: (...)/15 GE, Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego, załatwiając wniosek z dnia 22 marca 2021 roku, odmówił H. S. prawa do świadczenia uzupełniającego dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji od dnia 1 lipca 2021 roku.

W ocenie Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego, z uwagi na to, iż orzeczeniem Komisji Lekarskiej Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego z dnia 29 czerwca 2021 roku nie została stwierdzona w przypadku wnioskodawczyni niezdolność do samodzielnej egzystencji, brak było podstaw do przyznania świadczenia uzupełniającego.

/decyzja z dnia 7 lipca 2021 roku – k. 75-75v załączonych akt KRUS/

W dniu 5 sierpnia 2021 roku odwołanie od powyższej decyzji złożyła H. S..

/odwołanie – k. 3/

W odpowiedzi na odwołanie złożonej w dniu 2 września 2021 roku, Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego wniósł o oddalenie odwołania wywodząc, jak w zaskarżonej decyzji.

/odpowiedź na odwołanie – k. 5-6 załączonych akt rentowych/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni H. S. urodziła się w dniu (...).

/bezsporne/

W dniu 22 marca 2021 roku H. S. złożyła wniosek o świadczenie uzupełniające dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji.

/wniosek – k. 61-64 załączonych akt KRUS/

Orzeczeniem Lekarza Rzeczoznawcy Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego z dnia 8 czerwca 2021 roku u H. S. stwierdzono trwałą niezdolność do samodzielnej egzystencji.

Lekarz Rzeczoznawca Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego, po przeprowadzeniu badania podmiotowo – przedmiotowego oraz po przeanalizowaniu przedstawionej dokumentacji leczenia i badań dodatkowych, stwierdził, iż stopień naruszenia sprawności organizmu H. S. powoduje u niej całkowitą trwałą niezdolność do samodzielnej egzystencji.

/orzeczenie Lekarza Rzeczoznawcy z dnia 8 czerwca 2021 roku – k. 67 załączonych akt KRUS/

W opinii Lekarza Rzeczoznawcy Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego z dnia 8 czerwca 2021 roku, u wnioskodawczyni rozpoznano przewlekłą niewydolność serca III wg (...), chorobę niedokrwienną serca, nadciśnienie tętnicze, implantowany stymulator serca, utrwalone migotanie przedsionków, cukrzycę typu 2 oraz otyłość dużego stopnia. Chorobę podstawową oznaczono symbolem I50.

Nadto, u H. S. stwierdzono zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa i wielopoziomową dyskopatię z zespołem bólowym lędźwiowym i ograniczeniem funkcji motorycznych układu ruchu.

Choroby współistniejące oznaczono symbolem M47.

/opinia Lekarza Rzeczoznawcy z dnia 8 czerwca 2021 roku – załączone akta KRUS/

(...) Inspektor Orzecznictwa Lekarskiego Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego zgłosił zarzut wadliwości orzeczenia Lekarza Orzecznika Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego.

/orzeczenie Lekarza Rzeczoznawcy z dnia 8 czerwca 2021 roku – k. 67 załączonych akt KRUS/

Orzeczeniem Komisji Lekarskiej Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego z dnia 29 czerwca 2021 roku w przypadku H. S. nie stwierdzono niezdolności do samodzielnej egzystencji.

Komisja Lekarska Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego, po przeprowadzeniu badania podmiotowo – przedmiotowego oraz po przeanalizowaniu przedstawionej dokumentacji leczenia i badań dodatkowych, nie stwierdziła naruszenia sprawności organizmu w stopniu powodującym całkowitą trwałą niezdolność H. S. do samodzielnej egzystencji.

/orzeczenie Komisji Lekarskiej z dnia 29 czerwca 2021 roku – k. 70 załączonych akt KRUS/

W opinii lekarskiej Komisji Lekarskiej Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego z dnia 29 czerwca 2021 roku, u H. S. rozpoznano przewlekłą chorobę wieńcową wielonaczyniową po angioplastyce z implantacją 2-ch stentów, utrwalone migotanie przedsionków, napadowy blok A-V III z implantacją kardiostymulatora – 2017 rok. Chorobę podstawową oznaczono symbolem I25.

Nadto, u H. S. rozpoznano cukrzycę typu II leczoną insuliną, nadciśnienie tętnicze, niedokrwistość, dyskopatię lędźwiową z rwą kulszową prawostronną oraz zespół okołobarkowy obustronny.

/opinia Komisji Lekarskiej z dnia 29 czerwca 2021 roku – załączone akta KRUS/

Z punktu widzenia kardiologicznego, u H. S. rozpoznaje się przewlekły zespół wieńcowy, stan po zabiegu angioplastyki (...) (gałęzi przedniej zstępującej z implantacją stentu i Dg (gałęzi diagonalnej z implantacją stentu (6 grudnia 2017 roku)), stan po implantacji kardiostymulatora M. z powodu napadowego bloku przedsionkowo – komorowego III stopnia (1 września 2017 roku), nadciśnienie tętnicze leczone farmakologicznie, utrwalone migotanie przedsionków, cukrzycę typu typu 2 (insulinoterapia), stan po strumektomii, otyłość, chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa z okresowym zespołem bólowym, stan po operacjach przepukliny pępkowej (2012 rok, 2014 rok, 2016 rok), żylaki kończyn dolnych i zmiany zwyrodnieniowe stawów biodrowych.

Wnioskodawczyni jest umiarkowanego ogólnego stanu zdrowia, obciążona schorzeniami kardiologicznymi i internistycznymi (choroby przewlekłe). Wnioskodawczyni przebywa po stałą opieką poradni kardiologicznej.

U odwołującej nie stwierdza się danych na zaawansowaną niewydolność serca, czy cechy znacznego uszkodzenia mięśnia sercowego. W przypadku wnioskodawczyni wykonano przezskórną angioplastykę tętnic wieńcowych (tj. koronaroplastyka) w 2017 roku. Zastosowana u wnioskodawczyni w/w metoda lecznicza (angioplastyka tętnic wieńcowych) była skuteczna, dała w odległej perspektywie dobry efekt. Dzięki skutecznym zabiegom udało się przywrócić prawidłową funkcję i przepływ w w/w tętnicach wieńcowych. Od 2017 roku nie było konieczności ponownych zabiegów angioplastyki. Wykonany zabieg angioplastyki zapobiegł uszkodzeniu mięśnia sercowego oraz rozwojowi zaawansowanej niewydolności serca. W ostatnim badaniu USG serca tj. ECHO (grudzień 2017 roku) nieznaczne zaburzenia kurczliwości z oszacowaną frakcją wyrzutową EF 48% tj. nieznacznie poniżej normy (norma 50-55%). Całościowo, oznacza to brak dużego uszkodzenia mięśnia sercowego.

Z uwagi na zaburzenia przewodnictwa, skarżąca miała implantowany kardiostymulator (1 września 2017 roku), funkcja urządzenia pozostaje prawidłowa (obecność kardiostymulatora nie warunkuje niezdolności do samodzielnej egzystencji).

H. S. ma rozpoznane nadciśnienie tętnicze, kontrola ciśnienia tętniczego pozostaje dobra.

Dodatkowo, wnioskodawczyni leczy się z powodu utrwalonego migotania przedsionków (wymaga przyjmowania leków przeciwzakrzepowych) - nie stanowi to jednak o niezdolności do samodzielnej egzystencji.

Schorzenia wnioskodawczyni wymagają przewlekłego leczenia i stałej kontroli (celem zmniejszenia np. ryzyka sercowo-naczyniowego i opóźnienia momentu wystąpienia dalszych powikłań), nie świadczy to o konieczności stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych. Na co dzień samodzielnie się porusza (w dłuższych spacerach, czy robieniu zakupów wymaga obecności innej osoby), jest zorientowana, co do własnej osoby, samodzielnie korzysta z ubikacji, nie jest osobą przewlekle leżącą, nie wymaga karmienia, czy podawania płynów do picia.

Mając na uwadze całościowy stan kliniczny u wnioskodawczyni nie stwierdza się niezdolności do samodzielnej egzystencji.

/pisemna opinia biegłego z zakresu chorób wewnętrznych i kardiologii R. G. – k. 17-18/

Z punktu widzenia biegłego neurologicznego, u wnioskodawczyni rozpoznaje się zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne odcinka lędźwiowo – krzyżowego kręgosłupa bez istotnych deficytów neurologicznych.

Wnioskodawczyni od wielu lat odczuwa bóle kręgosłupa lędźwiowego oraz bóle wielostawowe. Leczona jest insuliną z powodu cukrzycy. Konsultujący H. S. neurochirurg nie zakwalifikował odwołującej do zabiegu operacyjnego. H. S. jest często rehabilitowana, skarży się na bóle kręgosłupa, bóle pod łopatką lewą. Wnioskodawczyni mieszka sama, w czasie badania pomaga jej wnuczka. Według skali B. wnioskodawczyni jest niezależna przy spożywaniu posiłków, samodzielna przy przemieszczaniu się z krzesła na leżankę i z powrotem. Jest w stanie utrzymać higienę osobistą i korzystać samodzielnie z toalety, przy kąpieli całego ciała wymaga pomocy. H. S. porusza się po powierzchniach płaskich za pomocą laski lub pomocą innej osoby, przy wchodzeniu i schodzeniu po schodach potrzebuje pomocy osoby drugiej, ubrać się i rozebrać jest w stanie samodzielnie, ale przy niektórych czynnościach z powodu otyłości potrzebuje pomocy osoby drugiej, jest w stanie kontrolować oddawanie stolca. Skarżąca ma problemy z częstym oddawaniem moczu i jest leczona z tego powodu antybiotykami.

H. S. nie wymaga stałej lub długotrwałej opieki i pomocy osoby drugiej w zaspakajaniu podstawowych potrzeb życiowych, nie stwierdza się u niej niezdolności do samodzielnej egzystencji.

/pisemna opinia biegłego neurologa J. B. – k. 21-23/

U wnioskodawczyni występuje także na stan po dawno przebytej strunektomii, stan po cholecystektomii laparoskopowej w 2012 roku, stan po leczeniu operacyjnym przepukliny pępkowej (2012 rok, 2014 roku, 2016 rok), obecnie z dobrym wynikiem, żylaki kończyn dolnych w stopniu zaawansowania C4/C5 w sześciostopniowej skali (...), cukrzycę typu 2 oraz otyłość I stopnia.

W zakresie oceny chirurgicznej, u H. S. nie stwierdza się naruszenia sprawności organizmu w stopniu powodującym konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych, a w konsekwencji niezdolności do samodzielnej egzystencji.

/pisemna opinia biegłego z zakresu chirurgii ogólnej, chirurgii naczyniowej i torakochirurgii M. G. – k. 26-26v/

Z punktu widzenia diabetologicznego, u wnioskodawczyni rozpoznaje się cukrzycę typu 2, leczoną insuliną, wyrównaną względnie, niepowikłaną. Nadto, u H. S. stwierdza się niewydolność serca zastoinową, przewlekły zespół wieńcowy, leczony inwazyjnie, otyłość, stan po usunięciu tarczycy, nadciśnienie tętnicze, żylaki kończyn dolnych, stan po wszczepieniu kardiostymulatora oraz utrwalone migotanie przedsionków.

Cukrzyca typu 2 w przypadku wnioskodawczyni jest wyrównana względnie i nie jest powikłana w stopniu istotnym. W. choruje na cukrzycę typu 2 od ponad trzydziestu lat, jest leczona insuliną w dwóch dawkach i lekami doustnymi. H. S. była wielokrotnie hospitalizowana, ale nie z powodu niewyrównanej cukrzycy. Z wywiadu zebranego od skarżącej wynika, że zbyt duży wysiłek fizyczny wywołuje u niej wystąpienie hipoglikemii (spadku cukru), nie powoduje to konieczności hospitalizacji, ani zmiany leczenia i wnioskodawczyni daje sobie z nią radę. Cukrzyca w przypadku odwołującej jest chorobą towarzyszącą. Podstawową jest niewydolność krążenia, przewlekła choroba wieńcowa i zaburzenia rytmu serca.

H. S. wymaga troskliwej opieki w Poradni Diabetologicznej, systematycznych wizyt, korekty dawki insuliny i ewentualnych leków doustnych, przestrzegania odpowiedniej diety, nie tylko cukrzycowej, ale pozwalającej na ubytek wagi nie związany z przewodnieniem.

Wnioskodawczyni jest osobą pozostającą pod opieką Poradni Kardiologicznej i dolegliwości z zakresu tej specjalności są dominujące.

/pisemna opinia biegłego diabetologa M. C. – P. – k. 28-29v/

Wnioskodawczyni cierpi również na zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne kręgosłupa z przewagą lędźwiowo – krzyżowego, chorobę zwyrodnieniową stawów kolanowych z przewagą prawego oraz przewlekłe zapalenie okołobarkowe obustronne z przewagą barku lewego.

Stwierdzone zmiany wymagają leczenia ortopedycznego i rehabilitacyjnego, ale nie naruszają sprawności narządu ruchu w stopniu dającym podstawę do orzekania o niezdolności do samodzielnej egzystencji. Według zmodyfikowanej skali B. wnioskodawczyni osiąga 90 punktów.

H. S. nie jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji i nie była ani w dacie złożenia wniosku ani w dacie wydania zaskarżonej decyzji.

/pisemna opinia biegłego w zakresie (...). F. – B. – k. 65-65v/

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie powołanych dowodów, na które składały się przede wszystkim dokumentacja znajdująca się w aktach Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (w tym dokumentacja medyczna wnioskodawczyni), jak również opinie biegłych kardiologa, neurologa, z zakresu chirurgii ogólnej, chirurgii naczyniowej i torakochirurgii, diabetologa oraz z zakresu ortopedii i rehabilitacji.

Wszyscy powołani w sprawie biegli zgodnie ocenili, iż w przypadku wnioskodawczyni H. S. nie stwierdza się niezdolności do samodzielnej egzystencji.

W piśmie procesowym złożonym w dniu 17 stycznia 2023 roku pełnomocnik wnioskodawczyni wniósł o dopuszczenie dowodu ze wspólnej opinii biegłych z zakresu ortopedii i rehabilitacji, kardiologii oraz neurologii celem ustalenia, czy suma schorzeń i dolegliwości, na które cierpi H. S. powoduje, iż wymaga ona długotrwałej opieki i pomocy drugiej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych, ze szczególnym uwzględnieniem możliwości podjęcia przez badaną wysiłku fizycznego związanego ze zrobieniem zakupów, ogrzania domu, a także samodzielnego przemieszczania się na dłuższych odcinkach pozwalających na załatwianie innych bieżących spraw życia codziennego

Powyższy wniosek dowodowy pełnomocnika wnioskodawczyni podlegał pominięciu na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 5 k.p.c., jako zmierzający jedynie do zbędnego przedłużenia postępowania. W realiach niniejszej sprawy, Sąd nie znalazł podstaw do zobowiązania biegłych z zakresu ortopedii i rehabilitacji, kardiologii oraz neurologii do wydania wspólnej opinii, natomiast argumentację strony skarżącej w tym zakresie Sąd uznał za bezzasadną. Zgodzić należy się z pełnomocnikiem odwołującej jedynie w tych granicach, w których powołuje się on na okoliczność, iż biegli w toku postępowania orzekają z punktu widzenia posiadanej specjalizacji lekarskiej. Nie mniej jednak, trzeba zwrócić uwagę, że jeżeli każdy z biegłych uznał wnioskodawczynię za zdolną do samodzielnej egzystencji, odmiennych wniosków nie należy spodziewać się w opinii sporządzonej łącznie przez ww. biegłych. Przyjęcie odmiennego stanowiska stałoby w sprzeczności z sytuacją (pojawiającą się na gruncie prowadzonych postępowań), w której tylko jeden z biegłych określonej specjalizacji oceniłby, iż H. S. jest zdolna do samodzielnej egzystencji, co w konsekwencji otwierałoby skarżącej możliwość skutecznego ubiegania się o prawo do świadczenia uzupełniającego.

W ocenie Sądu Okręgowego, opinie powołanych w sprawie biegłych sporządzone zostały zgodnie z wymaganiami fachowości oraz niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot, a wynikające z nich wnioski są logiczne, prawidłowo uzasadnione, a nadto odpowiadają postawionej tezie dowodowej. Ostatecznie, opinie te stanowiły zatem podstawę merytorycznego rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie i podlega oddaleniu, jako bezzasadne.

W myśl art. 148 ¹ § 1 k.p.c., sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, sąd uzna – mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych – że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne.

W przedmiotowej sprawie, na mocy ww. przepisu, Sąd wydał wyrok na posiedzeniu niejawnym uznając, iż nie zachodzi konieczność wyznaczenia rozprawy.

Zgodnie z art. 1 ust. 3 ustawy z dnia 31 lipca 2019 roku o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji /według stanu prawnego obowiązującego na dzień wydania spornej decyzji - tj. Dz.U. z 2020 r. poz. 1936 z późn. zm./, świadczenie uzupełniające przysługuje osobom zamieszkującym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli są:

1)  obywatelami Rzeczypospolitej Polskiej lub

2)  posiadającymi prawo pobytu lub prawo stałego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej obywatelami państw członkowskich Unii Europejskiej, państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederacji Szwajcarskiej, lub

3)  cudzoziemcami legalnie przebywającymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 2 ust. 1 i 2 ustawy, świadczenie uzupełniające przysługuje osobom, które ukończyły 18 lat i których niezdolność do samodzielnej egzystencji została stwierdzona orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji albo orzeczeniem o niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym i niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo orzeczeniem o całkowitej niezdolności do służby i niezdolności do samodzielnej egzystencji, zwanym dalej „osobami uprawnionymi”.

Świadczenie uzupełniające przysługuje osobom uprawnionym, które nie posiadają prawa do świadczeń pieniężnych finansowanych ze środków publicznych albo suma tych świadczeń o charakterze innym niż jednorazowe, wraz z kwotą wypłacaną przez zagraniczne instytucje właściwe do spraw emerytalno-rentowych, z wyłączeniem renty rodzinnej przyznanej w okolicznościach, o których mowa w art. 68 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 291), zasiłku pielęgnacyjnego oraz innych dodatków i świadczeń wypłacanych wraz z tymi świadczeniami na podstawie odrębnych przepisów przed dokonaniem odliczeń, potrąceń i zmniejszeń, nie przekracza kwoty 1750 zł miesięcznie.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie była ustalenie, czy istniejące u wnioskodawczyni H. S. naruszenie sprawności organizmu powoduje u niej konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych.

W przypadku stwierdzenia naruszenia sprawności organizmu w stopniu powodującym konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych orzeka się niezdolność do samodzielnej egzystencji - art. 13 ust. 5 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2021 r. poz. 291 z późn. zm.) stosowany na podstawie art. 7 ustawy o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji.

Pojęcie niezdolności do samodzielnej egzystencji ma szeroki zakres i obejmuje opiekę i pomoc w załatwieniu elementarnych spraw życia codziennego. Jednak sam fakt, że osoba doznaje pewnych utrudnień w realizacji potrzeb życia codziennego czy też, że potrzebuje pomocy innych osób nie może przesądzać o uznaniu jej za niezdolną do samodzielnej egzystencji /wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 30 sierpnia 2017 roku, III AUa 62/17, Lex nr 2362730/. Do czynności zabezpieczających samodzielną egzystencję nie należą wyłącznie czynności tzw. samoobsługi jak mycie się, ubieranie, samodzielne jedzenie. Niezdolna do samodzielnej egzystencji jest zarówno osoba, która ze względu na naruszenie sprawności organizmu wymaga stałej lub długotrwałej opieki innej osoby, jak i osoba, która ze względu na naruszenie sprawności organizmu wymaga stałej lub długotrwałej pomocy innej osoby. W ramach zakresu pojęcia ”niezdolności do samodzielnej egzystencji” należy odróżnić opiekę, oznaczającą pielęgnację (czyli zapewnienie ubezpieczonemu możliwości poruszania się, odżywiania, zaspokajania potrzeb fizjologicznych, utrzymywania higieny osobistej itp.) od pomocy w załatwianiu elementarnych spraw życia codziennego, takich jak robienie zakupów, uiszczanie opłat, składanie wizyt u lekarza; wszystkie powyższe czynniki łącznie wyczerpują treść terminu ”niezdolność do samodzielnej egzystencji” /wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 7 listopada 2012 roku, III AUa 322/12, Lex nr 1236558, wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 31 stycznia 2019 roku, III AUa 269/17, Lex nr 2733459, wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 19 października 2017 roku, III AUa 872/16, Lex nr 2427732/.

Jeżeli stan zdrowia ubezpieczonego nie powoduje konieczności zapewnienia mu stałej ani długotrwałej opieki i pomocy innej osoby, by mogły zostać zaspokojone jego elementarne potrzeby życia codziennego i nie zostało wykazane, aby nie radził sobie z obowiązkami domowymi, sama okoliczność, że w związku z występującymi u ubezpieczonego schorzeniami doznaje on pewnych utrudnień w realizacji potrzeb życia codziennego, a czasem też potrzebuje pomocy innych osób, nie może uzasadniać uznania go za osobę niezdolną do samodzielnej egzystencji /por. odpowiednio wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 19 grudnia 2012 roku, III AUa 615/12, Lex nr 1286633/.

Przekładając powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy Sąd uznał, iż ustalenia dokonane w toku postępowania sądowego nie uzasadniają zmiany zaskarżonej decyzji. Przeprowadzone postępowanie wykazało bowiem, że wnioskodawczyni nie jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji. Wynika to w sposób jednoznaczny z opinii zarówno biegłego kardiologa, neurologa, z zakresu chirurgii ogólnej, chirurgii naczyniowej oraz torakochirurgii, diabetologa, a nadto z zakresu ortopedii i rehabilitacji, czyli specjalizacji lekarskich odpowiadających charakterowi schorzeń występujących u wnioskodawczyni. Powyższe potwierdza tym samym zasadność orzeczenia Komisji Lekarskiej Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego i w konsekwencji prawidłowość zaskarżonej decyzji Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego.

Stosownie do treści opinii biegłych, uznać należy, że stopień naruszenia sprawności organizmu spowodowany stwierdzonymi u wnioskodawczyni schorzeniami nie powoduje w jej przypadku konieczności stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu jej podstawowych potrzeb życiowych.

Biegły kardiolog rozpoznał u H. S. przewlekły zespół wieńcowy, stan po zabiegu angioplastyki (...) (gałęzi przedniej zstępującej z implantacją stentu i Dg (gałęzi diagonalnej z implantacją stentu (6 grudnia 2017 roku)), stan po implantacji kardiostymulatora M. z powodu napadowego bloku przedsionkowo – komorowego III stopnia (1 września 2017 roku), nadciśnienie tętnicze leczone farmakologicznie, utrwalone migotanie przedsionków, cukrzycę typu typu 2 (insulinoterapia), stan po strumektomii, otyłość, chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa z okresowym zespołem bólowym, stan po operacjach przepukliny pępkowej (2012 rok, 2014 rok, 2016 rok), żylaki kończyn dolnych i zmiany zwyrodnieniowe stawów biodrowych. Biegły stwierdził, iż wnioskodawczyni jest umiarkowanego ogólnego stanu zdrowia, obciążona schorzeniami kardiologicznymi i internistycznymi (choroby przewlekłe). Biegły podkreślał, iż wnioskodawczyni przebywa po stałą opieką Poradni Kardiologicznej. Biegły kardiolog zwrócił także uwagę, iż u H. S. nie stwierdza się danych na zaawansowaną niewydolność serca, czy cechy znacznego uszkodzenia mięśnia sercowego. U wnioskodawczyni wykonano przezskórną angioplastykę tętnic wieńcowych (tj. koronaroplastyka) w 2017 roku. Zastosowana u skarżącej w/w metoda lecznicza (angioplastyka tętnic wieńcowych) była skuteczna, dała w odległej perspektywie dobry efekt. Dzięki skutecznym zabiegom udało się przywrócić prawidłową funkcję i przepływ w w/w tętnicach wieńcowych. Od 2017 roku nie było konieczności ponownych zabiegów angioplastyki. Wykonany zabieg angioplastyki zapobiegł uszkodzeniu mięśnia sercowego oraz rozwojowi zaawansowanej niewydolności serca. W ostatnim badaniu USG serca tj. ECHO (grudzień 2017 roku) u H. S. stwierdzono nieznaczne zaburzenia kurczliwości z oszacowaną frakcją wyrzutową EF 48% tj. nieznacznie poniżej normy (norma 50-55%). Całościowo oznacza to brak dużego uszkodzenia mięśnia sercowego. Z uwagi na zaburzenia przewodnictwa, skarżąca miała implantowany kardiostymulator (1 września 2017 roku), funkcja urządzenia pozostaje prawidłowa (obecność kardiostymulatora nie warunkuje niezdolności do samodzielnej egzystencji). Biegły zaznaczał, iż H. S. ma rozpoznane nadciśnienie tętnicze, kontrola ciśnienia tętniczego pozostaje dobra. Dodatkowo, wnioskodawczyni leczy się z powodu utrwalonego migotania przedsionków (wymaga przyjmowania leków przeciwzakrzepowych), ale nie stanowi to o niezdolności do samodzielnej egzystencji. W ocenie biegłego, schorzenia skarżącej wymagają przewlekłego leczenia i stałej kontroli (celem zmniejszenia np. ryzyka sercowo-naczyniowego i opóźnienia momentu wystąpienia dalszych powikłań), nie świadczy to jednak o konieczności stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych. H. S. samodzielnie się porusza (w dłuższych spacerach, czy robieniu zakupów wymaga obecności innej osoby), jest zorientowana, co do własnej osoby, samodzielnie korzysta z ubikacji, nie jest osobą przewlekle leżącą, nie wymaga karmienia, czy podawania płynów do picia. Biegły ostatecznie uznał, iż z punktu widzenia kardiologiczno - internistycznego, w przypadku H. S. nie stwierdza się niezdolności do samodzielnej egzystencji.

Biegły neurolog zidentyfikował u odwołującej zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne odcinka lędźwiowo – krzyżowego kręgosłupa bez istotnych deficytów neurologicznych. Biegły podawał, iż wnioskodawczyni od wielu lat odczuwa bóle kręgosłupa lędźwiowego oraz bóle wielostawowe, leczona jest insuliną z powodu cukrzycy, konsultujący H. S. neurochirurg nie zakwalifikował odwołującej do zabiegu operacyjnego. H. S. jest często rehabilitowana, skarży się na bóle kręgosłupa i bóle pod łopatką lewą. Wnioskodawczyni mieszka sama, w czasie badania pomaga jej wnuczka. Według skali B., wnioskodawczyni jest niezależna przy spożywaniu posiłków, samodzielna przy przemieszczaniu się z krzesła na leżankę i z powrotem. Jest w stanie utrzymać higienę osobistą i korzystać samodzielnie z toalety, przy kąpieli całego ciała wymaga pomocy. Odwołująca porusza się po powierzchniach płaskich za pomocą laski lub z pomocą innej osoby, przy wchodzeniu i schodzeniu po schodach potrzebuje pomocy osoby drugiej, ubrać się i rozebrać jest w stanie samodzielnie, ale przy niektórych czynnościach z powodu otyłości potrzebuje pomocy osoby drugiej, jest w stanie kontrolować oddawanie stolca. Wnioskodawczyni ma problemy z częstym oddawaniem moczu i jest leczona z tego powodu antybiotykami. Z punktu widzenia neurologa, H. S. nie wymaga stałej lub długotrwałej opieki i pomocy osoby drugiej w zaspakajaniu podstawowych potrzeb życiowych, nie stwierdza się u niej niezdolności do samodzielnej egzystencji.

Z punktu widzenia biegłego z zakresu chirurgii ogólnej, chirurgii naczyniowej i torakochirurgii, u wnioskodawczyni rozpoznaje się stan po dawno przebytej strunektomii, stan po cholecystektomii laparoskopowej w 2012 roku, stan po leczeniu operacyjnym przepukliny pępkowej (2012 rok, 2014 roku, 2016 rok), obecnie z dobrym wynikiem, żylaki kończyn dolnych w stopniu zaawansowania C4/C5 w sześciostopniowej skali (...), cukrzycę typu 2 oraz otyłość I stopnia. W zakresie oceny chirurgicznej, u H. S. biegły również nie stwierdził naruszenia sprawności organizmu w stopniu powodującym konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych, a w konsekwencji niezdolności do samodzielnej egzystencji.

Biegły diabetolog ujawnił u wnioskodawczyni cukrzycę typu 2, leczoną insuliną, wyrównaną względnie, niepowikłaną, niewydolność serca zastoinową, przewlekły zespół wieńcowy, leczony inwazyjnie, otyłość, stan po usunięciu tarczycy, nadciśnienie tętnicze, żylaki kończyn dolnych, stan po wszczepieniu kardiostymulatora oraz utrwalone migotanie przedsionków. Biegły wskazywał, iż cukrzyca typu 2 w przypadku wnioskodawczyni jest wyrównana względnie i nie jest powikłana w stopniu istotnym. W. choruje na cukrzycę typu 2 od ponad trzydziestu lat, jest leczona insuliną w dwóch dawkach i lekami doustnymi. H. S. była wielokrotnie hospitalizowana, ale nie z powodu niewyrównanej cukrzycy. Z wywiadu zebranego od skarżącej wynika, że zbyt duży wysiłek fizyczny powoduje u niej wystąpienie hipoglikemii (spadku cukru), ale nie wywołuje konieczności hospitalizacji, ani zmiany leczenia i wnioskodawczyni daje sobie z nią radę. Cukrzyca w przypadku odwołującej jest chorobą towarzyszącą, podstawową jest natomiast niewydolność krążenia, przewlekła choroba wieńcowa i zaburzenia rytmu serca. Według biegłego, H. S. wymaga troskliwej opieki w Poradni Diabetologicznej, systematycznych wizyt, korekty dawki insuliny i ewentualnych leków doustnych, przestrzegania odpowiedniej diety, nie tylko cukrzycowej, ale pozwalającej na ubytek wagi niezwiązany z przewodnieniem. Wnioskodawczyni jest osobą pozostającą pod opieką Poradni Kardiologicznej i dolegliwości z zakresu tej specjalności są dominujące.

Ponadto, z punktu widzenia biegłego ortopedy, u wnioskodawczyni rozpoznaje się zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne kręgosłupa z przewagą lędźwiowo – krzyżowego, chorobę zwyrodnieniową stawów kolanowych z przewagą prawego oraz przewlekłe zapalenie okołobarkowe obustronne z przewagą barku lewego. W ocenie biegłego, stwierdzone zmiany wymagają leczenia ortopedycznego i rehabilitacyjnego, ale nie naruszają sprawności narządu ruchu w stopniu dającym podstawę do orzekania o niezdolności do samodzielnej egzystencji. Według zmodyfikowanej skali B. wnioskodawczyni osiąga 90 punktów. W konsekwencji, biegły uznał, iż H. S. nie jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji, a nadto nie była nią ani w dacie złożenia wniosku, ani w dacie wydania zaskarżonej decyzji.

W tym stanie rzeczy, na skutek przeprowadzonego postępowania dowodowego, Sąd uznał sporną decyzję Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego za prawidłową, w związku z czym odwołanie wnioskodawczyni, jako niezasadne, podlegało oddaleniu na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., o czym Sąd orzekł, jak w sentencji wyroku.