Pełny tekst orzeczenia

aSygn. akt IV Ka 171/23

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 kwietnia 2023 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący sędzia Anna Dziergawka

Protokolant stażysta Damian Biesiekierski

przy udziale Antoniny Kasprowicz-Czerwińskiej - prokuratora Prokuratury Okręgowej w Bydgoszczy
P. T. – przedstawiciela Naczelnika (...)Skarbowego w P.

po rozpoznaniu dnia 17 kwietnia 2023 r.

sprawy J. A. (A.) s. E. i J. ur. (...) w W.

oskarżonego z art.107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 k.k.s.

B. W. s. W. i A. ur. (...) w B.

oskarżonego art.107 § 1 k.k.s.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońców oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

z dnia 6 października 2022 r. sygn. akt IV K 307/18

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  wymierza oskarżonemu J. A. opłatę w wysokości 3.600 (trzy tysiące sześćset) złotych, oskarżonemu B. W. opłatę w wysokości 1.200 (tysiąc dwieście) za II instancję i obciąża ich wydatkami poniesionymi przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym w częściach równych w kwocie po 40,00 (czterdzieści) złotych.

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 171/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 6 października 2022 roku sygn. akt
IV K 307/18

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

.

Obrońca oskarżonego J. A.

1.  Rażące naruszenie art. 107 § 1 kks poprzez jego zastosowanie, mimo iż w toku postępowania nie wykazano, by oskarżony dopuścił się popełnienia takiego przestępstwa, czyli w szczególności brak w kwestionowanym wyroku jakiegokolwiek wskazania, które konkretnie zachowania oskarżonego wyczerpywały znamiona tego przestępstwa;

2.  Nadto naruszenie art. 107 § 1 w zw. z art. 9 § 3 kks poprzez ich zastosowanie, mimo iż nie wykazano, by oskarżony dopuścił się popełnienia takiego przestępstwa, czyli w szczególności brak jest jakiegokolwiek wyjaśnienia, które zachowania oskarżonego wyczerpywały znamiona przestępstwa tak skonstruowanego;

3.  Dalej także naruszenie art. 107 § 1 kks w zw. z art. 4 § 2 kks, a to poprzez niczym nieuzasadnione przyjęcie, iż oskarżony dopuścił się wskazanego przestępstwa, działając umyślnie, chociaż takie ustalenie faktyczne nie znajduje jakiegokolwiek oparcia w materiale dowodowym zgromadzonym w postępowaniu;

4.  Nadto bezzasadne zastosowanie art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych (dalej: ugh), jako przepisu wypełniającego blankietową regulację art. 107 § 1 kks, mimo iż przepisy te nie mogły znaleźć zastosowania w sprawie, a to z uwagi na fakt, iż nie dotyczą one przestępstwa zarzucanego oskarżonemu w sprawie niniejszej;

5.  Dalej także naruszenie art. 107 § 1 kks, a to poprzez wadliwe przyjęcie, iż ową normę blankietową można wypełnić regulacją art. 23a ust. 1 ugh, chociaż przepis ten formułuje – w okolicznościach faktycznych sprawy niniejszej – wymóg obiektywnie niewykonalny, tj. stawia oskarżonemu takki warunek, którego spełnić on nigdy nie był w stanie, gdyż zasadniczo nie jest on jego adresatem;

6.  Dodatkowo, z daleko idącej ostrożności procesowej, również naruszenie art. 10 § 3 i ewentualnie § 4 kks poprzez ich niezastosowanie, mimo iż okoliczności prawne sprawy niniejszej determinują wniosek, iż oskarżony z pewnością kierował się usprawiedliwionym przekonaniem, że zachodzi okoliczność wyłączająca bezprawność czynu, a już w ostateczności dopuścił się czynu zabronionego w usprawiedliwionej nieświadomości jego karalności;

7.  Na końcu natomiast, z najdalej idącej ostrożności procesowej, także rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu w relacji do wagi czynów mu zarzucanych, co wynika między innymi z naruszenia art. 10 § 5 kks poprzez jego niezastosowanie, mimo iż jeśli błąd, na który powołuje się oskarżony w swojej linii obrony, okazuje się być nieusprawiedliwionym, to skutkować to powinno zastosowaniem dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary – czego sąd rejonowy jednak nie wziął pod uwagę w kwestionowanym obecnie orzeczeniu.

Obrońca oskarżonego B. W.

I. Obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść orzeczenia w postaci:

1. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie sprzecznej z zasadami logiki oraz prawidłowego rozumowania oceny dowodów w postaci opinii sporządzonej przez biegłego W. K. polegającej na nieprawidłowym uznaniu, że sporządzona opinia zasługuje na przyznanie jej waloru wiarygodności oraz może stanowić podstawę wyrokowania w sytuacji, gdy opinia cechowała się wieloma brakami oraz powierzchownością przeprowadzonych wniosków z badań urządzeń i platformy (...). Podkreślenia wymaga fakt, że biegły nie posiada wiedzy i kwalifikacji z zakresu instrumentów finansowych, toteż poza obiektywnymi granicami jego możliwości jest odpowiednie przebadanie urządzeń oraz sformułowanie poprawnych wniosków. W konsekwencji błędna analiza funkcjonowania urządzeń i platformy (...) sporządzona przez biegłego doprowadziła Sąd do nieprawidłowego ustalenia, że urządzenia służą do rozgrywania gier hazardowych, a w ostateczności przypisania oskarżonemu odpowiedzialności karnej.

Ponadto wskazano, że biegły sam ze sobą popadł w sprzeczność i na czym innym oparł rzekomo hazardowy charakter urządzeń i platformy (...) w opinii pisemnej, a na czymś zupełnie innym w ustnym uzupełnieniu tej opinii przedstawionym w trakcie przesłuchania na rozprawie – biegły K. stwierdził wówczas, że to jednak nie „kręcące się bębny” decydowały o wygranej (chociaż tak przyjął w opinii pisemnej), lecz fałszowanie wartości wykorzystywanych przez (...) przy budowie instrumentu bazowego i wykresu (któremu teraz przypisał jedyny wpływ na wynik uzyskiwany przez użytkownika). Biegły najpierw sugerował więc istnienie oprogramowania będącego generatorem losowym (choć go nie zidentyfikował) i to, że na podstawie układu graficznego dochodziło do uzyskania wygranej (a wykres i całe wyjaśnienia związane z instrumentami finansowymi traktował jako pozorowanie służące tuszowaniu losowości), by na rozprawie „zmienić zdanie” i wskazać, że grafiki bębnowe nie mają jednak z ustaleniem wygranej nic wspólnego, a za to odpowiada pominięty przez niego w opinii pisemnej wykres (któremu teraz zarzucił, że opiera się na fałszywych danych). Biegły K. zachował się więc tak, jakby nie mogąc obronić pierwotnie przyjętych przez siebie w opinii ustaleń, całkowicie je potem zmienił – byle tylko utrzymać niekorzystne dla oskarżonego wnioski, które pozostają jedynym niezmienionym przez biegłego K. istotnym elementem opinii.

Ostatecznie skarżący podniósł, że biegły K. jest całkowicie niewiarygodny, ze względu na długotrwałe uzależnienie finansowe od organów celno-skarbowych oraz fakt przyjmowania zleceń i wydawania opinii w liczbie, która jest fizycznie nieosiągalna. Obrona wskazała, że uzyskała urzędowe informacje potwierdzające, że biegły K. na przestrzeni szeregu lat pobierał wysokie wynagrodzenia za opinie w sprawach automatów do gier i to w takiej wysokości, że rok musiałby liczyć nie 365 dni, ale kilka tysięcy dni, żeby przepracowanie przez biegłego liczby godzin odpowiadającej temu wynagrodzeniu było w ogóle możliwe. W konsekwencji, zdaniem obrońcy, należy przyjąć, że biegły K. albo oszukiwał organy procesowe, wyłudzając pieniądze za opinie, których wykonanie w zasadzie jedynie pozorował (przygotowując je pod określoną tezę), albo w sposób niedopuszczalny podzlecał wykonanie opinii innym podmiotom. Zdaniem obrony ta okoliczność jest niezwykle istotna, bowiem pośrednio tłumaczy nagłą „zmianę zdania” biegłego co do platformy (...) wyrażoną w uzupełniającej opinii ustnej. Zważywszy zaś, że Sąd przypisał oskarżonemu winę, opierając się przede wszystkim na twierdzeniach biegłego K., okoliczność ta staje się wręcz kluczowa;

2. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oraz sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczeniem życiowym oceny dowodu z wyjaśnień oskarżonego B. W., oraz zeznań świadka A. G. polegającej na nieprzyznaniu im wiarygodności w zakresie charakteru urządzeń, w sytuacji, w której wyjaśnienia i zeznania były spójne, a nadto pozostawały w zgodzie z materiałem dowodowym przedstawionym przez obronę (w tym opinią jednostki badającej upoważnionej przez Ministra Finansów (...) Austria, opinią biegłego sądowego z zakresu informatyki A. W. czy dokumentami wydanymi przez upoważnione do tego organy krajowe i międzynarodowe), ale również opinią biegłego sądowego z zakresu instrumentów finansowych M. T., która sporządzona została do niniejszej sprawy,

co doprowadziło sąd do nieprawidłowego ustalenia, że urządzenie, poprzez możliwość wyświetlania platformy (...), służyły do rozgrywania gier hazardowych.

Tak samo potraktowano opinię biegłego sądowego z zakresu instrumentów finansowych M. T., która – choć sporządzona została na zlecenie Sądu – została uznana za nieprzydatną dla sprawy, chociaż nie wskazano żadnego fragmentu tez czy procesów analizy tego biegłego, które mogłyby powodować podważenie tej opinii. Sąd ograniczył się w tym względzie wyłącznie do stwierdzenia, że opinia biegłego K. (która dała odmienne wnioski), jest dla Sądu bardziej wiarygodna – i to w kwestii dotyczącej bezpośrednio instrumentów finansowych (co specjalizacją biegłego K. w ogóle nie jest);

3. art. 410 k.p.k. poprzez zupełne pominięcie w ocenie wskazywanych przez obronę dowodów z poniższych dokumentów tj. przede wszystkim:

- zaświadczenia wydanego przez Komisję Nadzoru Finansowego potwierdzającego fakt prowadzenia przez (...) Sp. z o.o. działalności biura usług płatniczych;

- wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wraz z odpowiedzią Dyrektora Departamentu Służby Celnej z dnia 13 grudnia 2010 roku;

- interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia 5 lipca 2011 roku;

- postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania w przedmiocie wydania decyzji rozstrzygającej czy korzystanie z platformy inwestycyjnej będącej stroną internetową instytucji finansowej działającej poza granicami Polski stanowi udział w grze losowej, zakładzie wzajemnym lub jakiejkolwiek innej formie z dnia 22 lipca 2011 roku;

- interpelacji poselskiej nr 25661 z dnia 1 kwietnia 2014 roku wraz odpowiedzią Ministra Finansów z dnia 13 maja 2014 roku;

- interpelacji poselskiej nr 26230 z dnia 5 maja 2014 roku wraz odpowiedzią Ministra Finansów z dnia 27 maja 2014 roku;

- interpelacji do Parlamentu Europejskiego z dnia 19 grudnia 2016 roku (E-00955-16) wraz z odpowiedzią Komisji Europejskiej z dnia 17 lutego 2017 roku;

- interpelacji eurodeputowanego do Parlamentu Europejskiego z dnia 19 grudnia 2016 roku ( E-009560-16) wraz z odpowiedzią Komisji Europejskiej z dnia 9 marca 2017 roku;

- opinii firmy (...) Sp. z o.o. wpisanej na (...) Izby (...) pod numerem: (...);

- ekspertyzy S. M. J., C. (...) – w zakresie kwalifikacji instrumentów oferowanych przez platformę (...) jako instrumentów finansowych;

- opinii biegłego z zakresu instrumentów finansowych M. T. z dnia 23 lipca 2018 roku sporządzona w sprawie prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Wałbrzychu ( sygn. akt II K 502/17);

- opinii biegłego z zakresu informatyki A. W. z dnia 8 lipca 2018 roku, sporządzona w sprawie Sądu Rejonowego w Bydgoszczy ( sygn. akt IX K 780/17);

- opinii biegłego z zakresu instrumentów finansowych M. T. z dnia 23 listopada 2018 roku, sporządzonej w sprawie prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Bydgoszczy (sygn. akt IX K 780/17);

- protokołu rozprawy z dnia 26 czerwca 2016 roku w sprawie prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Bydgoszczy (sygn. akt IX K 780/17);

- opinii biegłego z zakresu papierów wartościowych M. K. z dnia 8 lipca 2019 rokyu sporządzonej w sprawie prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Suwałkach (sygn. akt II K 1208/17);

- opinii prywatnej sporządzonej przez biegłego D. S.;

- zapisów rozmów (wywiadów) z osobami, które skutecznie inwestowały za pośrednictwem platformy (...);

- ankiet maklerów i doradców inwestycyjnych;

co doprowadziło Sąd do nieprawidłowego ustalenia, że urządzenia służą do prowadzenia gier hazardowych, pomimo że dokumenty przedstawione przez obronę wykazywały ich niehazardowy charakter, a w konsekwencji - przypisania oskarżonemu odpowiedzialności karnej.

W odniesieniu do art. 438 pkt 3 k.p.k. obrońca zaskarżonemu wyrokowi zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na skierowaniu ścigania oraz aktu oskarżenia przeciwko B. W., tj. osobie, której nie można przypisać sprawstwa zarzucanego czynu. Zważyć należy, zdaniem obrońcy, że w toku postepowania okolicznością niebudzącą wątpliwości okazało się – i to zarówno na podstawie dowodów noszonych przez obronę, ale też oskarżenie oraz tych przeprowadzanych przez Sąd – że to platforma (...) (wyświetlana w oknie przeglądarki uruchamianej na urządzeniach eksploatowanych przez oskarżonego) posiadała funkcjonalności, które poddane musiały zostać ocenie celem ustalenia, czy do popełnienia przestępstwa w ogóle doszło. Same urządzenia, tj. terminale internetowe – również w opinii biegłego K., któremu Sąd dał wiarę – nie pozwalały na organizowanie lub prowadzenie gier. To od oceny platformy (...) zależało rozstrzygnięcie i tylko dlatego, że Sąd – zdaniem obrony w sposób błędny- uznał ja za mającą charakter hazardowy, oskarżony został uznany winnym popełnienia zarzucanych mu czynów. Tymczasem B. W. nie miał żadnego wpływu na to, jakie treści wyświetlane będą w oknie przeglądarki na stronie (...) na którą użytkownik terminala zdecyduje się wejść. Okoliczność ta zdaniem obrony ma kapitalne znaczenie, bowiem jej zupełne pominięcie w toku postepowania i wadliwe przyjęcie, że terminal internetowy pozostaje tożsamy z platformą (...), prowadzi do niewłaściwej oceny tak samego sprawstwa, jak również wymierzenia nieadekwatnej kary. Zdaniem obrony fakt, że platforma (...) mogła uruchamiać się na dowolnym komputerze z dostępem do Internetu i działać na każdym z nich w taki sam sposób zmusza do przyjęcia zupełnie innej roli B. W. w całym przedsięwzięciu. Rola oskarżonego rozpoznana została zaś nie tylko błędnie, ale nawet nie dostrzeżono potrzeby jej weryfikacji, poprzez mechaniczne postawienie znaku równości pomiędzy dostarczeniem usług pośrednictwa pieniężnego przy pomocy terminali internetowych oraz platformą (...), która mogła na tych terminalach wyświetlać się tak jak na każdym innym urządzeniu pozwalającym na wyświetlanie stron www. Takie uproszczenie w sferze faktów całkowicie wypaczyło więc rolę B. W. i tym samym spowodowało błędne przypisanie mu sprawstwa w przedmiotowej sprawie.

II. Z ostrożności procesowej, na wypadek uznania przez Sąd Odwoławczy, że urządzenie służyło do prowadzenia gier hazardowych (czemu obrońca oczywiście zaprzecza), na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 3 k.p.k. wyrokowi zarzucono błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, w postaci błędu:

- co do kwalifikacji strony podmiotowej czynu, polegający na nieprawidłowym uznaniu przez Sąd, że oskarżony działał umyślnie w sytuacji, w której z jego wyjaśnień wprost wynika, że:

1. Oskarżony był przekonany o legalności działania urządzeń,

2. Oskarżony był przekonany, że użytkownicy urządzeń łącząc się z platformą (...) ( (...) nabywają krótkoterminowe instrumenty finansowe,

3. Zebrał oraz zapoznał się z odpowiednią dokumentacją, która wykazywała brak hazardowego charakteru gier (i to przed podjęciem działalności), jak też dokładał szczególnej staranności po podjęciu rzeczonej działalności, aby weryfikować wszelkie pojawiające się wątpliwości co do legalności swoich poczynań,

co doprowadziło do nieprawidłowego przypisania mu odpowiedzialności karnej za czyn, który może być popełniony jedynie z winy umyślnej w zamiarze bezpośrednim lub ewentualnym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty podniesione w apelacjach obrońcy J. A. oraz obrońcy B. W. okazały się niezasadne. Sąd Odwoławczy nie znalazł także podstaw do zastosowania instytucji absorpcyjnego umorzenia postępowania, o co wnosił alternatywnie obrońca oskarżonego J. A. w środku odwoławczym.

Odnosząc się do apelacji obrońcy J. A..

W pierwszej kolejności jako niezasadny należy uznać zarzut rażącego naruszenie art. 107 § 1 kks poprzez jego zastosowanie, mimo iż w toku postępowania nie wykazano, by oskarżony dopuścił się popełnienia takiego przestępstwa, czyli w szczególności brak w kwestionowanym wyroku jakiegokolwiek wskazania, które konkretnie zachowania oskarżonego wyczerpywały znamiona tego przestępstwa. Łącznie należy rozpatrzyć także zarzut naruszenia art. 107 § 1 w zw. z art. 9 § 3 kks poprzez ich zastosowanie, mimo iż nie wykazano, by oskarżony dopuścił się popełnienia takiego przestępstwa, czyli w szczególności brak jest jakiegokolwiek wyjaśnienia, które zachowania oskarżonego wyczerpywały znamiona przestępstwa tak skonstruowanego. Uznać należy, że Sąd Rejonowy prawidłowo wykazał, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów i że pełniąc funkcję Prezesa Zarządu spółek (...) Sp. z o.o. we W. oraz (...) Sp. z o.o. we W., zajmując się sprawami gospodarczymi tych spółek, urządzał gry hazardowe na automatach do gier, nie posiadając koncesji na posiadanie kasyna gier oraz wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych.

Sąd Odwoławczy podziela pogląd, że „urządzanie gier hazardowych to ogół czynności działań stanowiących zaplecze logistyczne dla umożliwienia realizowania w praktyce działalności w zakresie gier hazardowych, w szczególności zorganizowanie i pozyskanie odpowiedniego miejsca na zamontowanie urządzeń, przystosowanie go do danego rodzaju działalności, umożliwienie dostępu do takiego miejsca nieograniczonej liczbie graczy, utrzymanie automatów w stanie stałej aktywności, umożliwiającym ich sprawne funkcjonowanie, wypłacanie wygranych, obsługę urządzeń, zatrudnienie i odpowiednie przeszkolenie personelu, zapewniające graczom możliwość uczestniczenia w grze” (por. I. Zgoliński, w: A. Bułat, V. Konarska-Wrzosek, T. Oczkowski, I. Zgoliński, Kodeks karny skarbowy. Komentarz, wyd. II, Warszawa 2021, art. 107).

Zdaniem Sądu Odwoławczego nie budzą wątpliwości ustalenia sądu meriti, że oskarżony prowadził wskazaną działalność i urządzał w ramach tej działalności gry na automatach.

Nie można również zgodzić się z kolejnym zarzutem obrońcy dotyczącym naruszenia art. 107 § 1 kks w zw. z art. 4 § 2 kks, a to poprzez niczym nieuzasadnione przyjęcie, iż oskarżony dopuścił się wskazanego przestępstwa, działając umyślnie.

Należy bowiem zauważyć, że problem ewentualnej niepewności co do prawa został usunięty w dniu 3 września 2015 r., kiedy to weszła w życie ustawa zmieniająca ustawę o grach hazardowych. Tym samym po tej dacie prawidłowość stosowania przepisów art. 6 ust. 1, art. 14 ust. 1 i odpowiednio art. 23a ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych , nie mogły już budzić wątpliwości. Dotyczy to głównie osób, które profesjonalnie zajmowały się działalnością polegającą na urządzaniu gier hazardowych w zakresie gier na automatach. To właśnie od przedsiębiorców należy oczekiwać większego zainteresowania zmianami w przepisach oraz dążenia do ich prawidłowego stosowania. Oskarżony był świadomy nielegalności prowadzonej działalności, bowiem prowadzone były wobec niego liczne postępowania karnoskarbowe dotyczące jego działalności, w ich toku dochodziło wielokrotnie do zatrzymania automatów do gier, a także do skazywania przez różne sady na terenie kraju za tożsame czyny. Tym samym zarzuty bezzasadnego zastosowania art. 6 ust. 1 oraz art. 23a ust. 1 ustawy o grach hazardowych nie mogły zostać uwzględnione.

Nietrafny jest także zarzut naruszenia art. 10 § 3 i ewentualnie § 4 kks poprzez ich niezastosowanie, mimo iż okoliczności prawne sprawy niniejszej determinują wniosek, iż zdaniem obrońcy oskarżony z pewnością kierował się usprawiedliwionym przekonaniem, że zachodzi okoliczność wyłączająca bezprawność czynu, a już w ostateczności dopuścił się czynu zabronionego w usprawiedliwionej nieświadomości jego karalności. Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 29 listopada 2019 r. w sprawie o sygn. akt IV KK 481/19, powołując się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 grudnia 2017 r., V KK 516/17, OSNKW 2019, z. 2, poz. 11: „błąd co do oceny prawnej może być usprawiedliwiony, gdy polega na przyjęciu wadliwej interpretacji przepisu i braku świadomości, że sądy stosują inną wykładnię, albo w sytuacji, gdy sprawca działa pod wpływem dotychczasowego stanowiska judykatury, które nie uległo zmianie (…). O ile może się zatem zdarzyć, że na skutek zmiany dotychczasowej stabilnej i jednolitej linii orzeczniczej, określone zachowania zostaną zakwalifikowane jako czyn karalny w rozumieniu prawa karnego skarbowego, i wówczas sprawca takiego zachowania, który był przeświadczony na podstawie poprzednio wydanych orzeczeń, iż nie popełnia przestępstwa, może w sposób zasadny powoływać się na konstrukcję błędu co do prawa, to nie sposób takiej konstrukcji przyjąć jako prawidłowej wtedy, gdy takiej stabilnej i jednolitej linii orzeczniczej nie ma.” Nie sposób zatem budować konstrukcji błędu co do prawa na fakcie, iż zarówno organy wymiaru sprawiedliwości, jak również „doktryna długo nie mogą zająć jednolitego stanowiska”. Powoływanie się na zmienność wykładni prawa, wskazuje na fakt uświadamiania sobie niepewności co do rzeczywistości prawnej, gdy tymczasem błąd co do prawa to mylne przekonanie (pewność) o istniejącej rzeczywistości. Co istotne, okres dostosowawczy do 1 lipca 2016 r. dotyczył tylko osób prowadzących działalność w zakresie gier hazardowych już przed tym dniem, co nie ma zastosowania wobec oskarżonego. Nie ulega zatem wątpliwości, że wbrew twierdzeniom apelującego oskarżony działał z pełną świadomością, że urządza gry na automatach wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych, wyczerpując tym samym znamiona przypisanych mu czynów z art. 107 § 1 kks.

Sąd Odwoławczy nie podzielił także dodatkowego zarzutu stawianego zaskarżonemu wyrokowi dotyczącego rażącej niewspółmierności orzeczonej kary. Zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można podnosić w sposób zasadny w sytuacji, kiedy wymierzona kara, jakkolwiek mieszcząca się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy. Innymi słowy zarzut taki można podnosić, gdy w odczuciu społecznym kara taka byłaby karą niesprawiedliwą. Zatem „rażąca niewspółmierność kary” o jakiej traktuje treść art. 438 pkt 4 k.p.k. zachodzi wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można byłoby przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną, a tą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary wskazanych w art. 53 k.k. oraz zasad wymiaru kary ukształtowanych ugruntowaną praktyką orzeczniczą. Wskazać należy, że pojęcie „rażącej niewspółmierności kary” oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Rażąca niewspółmierność wymierzonej kary zachodzi wówczas, gdy prima facie odbiega ona od kary, jaka należałoby wymierzyć, mając na względzie całokształt okoliczności podmiotowo – przedmiotowych danej sprawy (por. wyrok SN z 13 lutego 2020 r., II DSK 7/19, LEX nr 3221469). Rażąca niewspółmierność kary zachodzi również wówczas, kiedy kara za przypisane przestępstwo nie uwzględnia należycie stopnia jego społecznej szkodliwości oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celów kary w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, z jednoczesnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych jakie ma ona osiągnąć wobec oskarżonego. Oczywistym przy tym pozostaje, iż w każdym wypadku sąd winien baczyć, aby całokształt represji karnej nie przekraczał stopnia winy tzn. by nie wymierzono kary ponad winę sprawcy, chociażby przemawiały za tym potrzeby prewencji indywidualnej i ogólnej. W rozpatrywanej sprawie zarzut w tym zakresie okazał się bezpodstawny i nieuzasadniony, albowiem po pierwsze sąd mógł zastosować instytucję nadzwyczajnego złagodzenia kary, co należy do dyskrecjonalnej władzy sędziego, a po drugie wymierzone kary jednostkowe i kara łączna grzywny w wymiarze 300 stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 120 złotych, znajduje uzasadnienie i nie jest rażąco surowa. W ocenie Sądu Okręgowego, kara, jak i pozostałe środki orzeczone wobec oskarżonego są słuszne, sprawiedliwe i czynią zadość zasadom i dyrektywom wymiaru kary, tak w zakresie prewencji indywidualnej jak i ogólnej oraz w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Zdaniem Sądu Odwoławczego analiza akt sprawy, w szczególności zaś wszystkich okoliczności dotyczących wymiaru kary pozwala zasadnie stwierdzić, iż wymierzona oskarżonemu kara wraz z orzeczonym przepadkiem automatów do gier, została ukształtowana prawidłowo, respektując w pełni zasady sądowego wymiaru kary.

W ocenie Sądu Okręgowego także wniosek subsydiarny obrońcy o absorpcyjne umorzenie postępowania nie zasługiwał na uwzględnienie. Instytucja tzw. umorzenia absorpcyjnego na podstawie art. 11 § 1 k.p.k., która w przedmiotowej sprawie może być brana pod uwagę z uwagi na odesłanie zawarte w art. 113 § 1 k.k.s., stanowi odstępstwo od zasady legalizmu. Rezygnacja ze ścigania podyktowana jest niemożnością osiągnięcia jakiegokolwiek celu kary za przypisane przestępstwo ze względu na znaczącą dysproporcję pomiędzy rodzajem i wysokością kary już orzeczonej prawomocnie za inne przestępstwo a karą, która zostałaby orzeczona w postępowaniu podlegającym umorzeniu (por. S. Steinborn, red. Kodeks postępowania karnego. Komentarz do wybranych przepisów, LEX 2016, teza 2 do art. 11). Zakłada się tym samym, że brak celowości ukarania sprawcy za przypisane przestępstwo może uzasadniać odstąpienie od ukarania sprawcy.

W ocenie Sądu Odwoławczego, w przedmiotowej sprawie na obecnym etapie postępowania, nie został spełniony warunek oczywistej niecelowości karania. Podnieść należy, że orzeczona kara grzywny jest surowa w porównaniu z karami już prawomocnie orzeczonymi, tym samym może mieć wpływ na ewentualny wyrok łączny, który nie został jeszcze orzeczony. Do czasu wydania ewentualnego wyroku łącznego kary jednostkowe podlegają wykonaniu. Zważyć należy, że umorzenie absorpcyjne zależy od uznania sądu w zakresie zastosowania tej instytucji, nawet przy spełnieniu przesłanek formalnych i materialnych. W ocenie Sądu Odwoławczego w przedmiotowej sprawie zastosowanie tej instytucji nie jest zasadne i celowe. Takie działanie może tylko utwierdzać oskarżonego w przyzwoleniu na działalność przestępczą oraz naruszać społeczne poczucie sprawiedliwości. Także konieczność orzeczenia obligatoryjnego przepadku przedmiotów i środków, o których mowa w art. 30 § 5 k.k.s. przemawia przeciwko zasadności absorpcyjnego umorzenia postępowania.

Odnosząc się do apelacji obrońcy B. W..

Przed analizą poszczególnych zarzutów związanych z oceną materiału dowodowego należy podnieść, że ocena ta zgodnie z treścią art. 7 k.p.k. winna być dokonana zgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia dowodowego. Obowiązek ten dotyczy nie tylko sądu orzekającego, ale także skarżącego, który nie może ograniczyć się do prostego jej zanegowania i arbitralnego stwierdzenia, że walorem wiarygodności winny być obdarzone wyłącznie dowody korzystne dla oskarżonego, w tym wyjaśnienia oskarżonego B. W., zeznania świadka A. G., czy też opinia biegłego M. T.. Obowiązkiem skarżącego jest wykazanie jakich konkretnych uchybień dopuścił się sąd meriti w kontekście zasad wiedzy, logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego, oceniając zebrany materiał dowodowy. Za oczywiście niewystarczające należy uznać samo przeciwstawienie dowodów przeciwnych, jeżeli przy tym nie zostanie wykazane, że to właśnie owe dowody przeciwne, ocenione w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego, winny uzyskać walor wiarygodności, zaś dowody stanowiące podstawę ustaleń sądu, w świetle tych samych zasad, są tego waloru pozbawione.

Skarżący podnosząc zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. odwołuje się do wybranych przez siebie dowodów, w zakresie sprawstwa oskarżonego oraz oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego. Odnosząc się do tego zarzutu należy zauważyć, iż sąd meriti dokonał kompleksowej oceny przeprowadzonych dowodów, we wzajemnym powiązaniu oraz dokonał ich wszechstronnej oceny. W ocenie Sądu Okręgowego, sąd rozpoznający sprawę dokonał wnikliwej i prawidłowej oceny dowodów oraz wskazał w uzasadnieniu jakie dowody uznał za wiarygodne i dlaczego. Tym samym sąd nie widzi potrzeby głębszego odnoszenia się do tego zarzutu, odsyłając w tym zakresie do oceny dokonanej przez sąd I instancji.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia normy art. 410 k.p.k. należy stwierdzić, że zgodnie z przyjętym orzecznictwem nie wszystkie przeprowadzone dowody muszą być istotne dla rozstrzygnięcia. Niektóre z nich mogą w ogóle nie stanowić podstawy ustaleń faktycznych, niemniej wszystkie one muszą być ujawnione na rozprawie w toku przewodu sądowego. Tak też było w niniejszej sprawie. Skarżący nie wskazuje w swej apelacji, jakie dowody nie zostały ujawnione w toku rozprawy, a tym samym nie wskazuje w oparciu o jakie nieujawnione dowody sąd meriti poczynił ustalenia faktyczne.

W zakresie zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, Sąd Odwoławczy wskazuje, iż nie budzą żadnych wątpliwości właściwie dokonane ustalenia Sądu I instancji, które są oparte na analizie prawidłowo ocenionych dowodów. Jak wielokrotnie akcentowano w orzecznictwie, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, lecz musi wykazywać konkretne uchybienia w zakresie zasad logicznego rozumowania, jakich dopuścił się sąd w ocenie materiału dowodowego. Apelacja obrońcy oskarżonego, w zakresie postawionego zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, ma w istocie charakter polemiczny. Skarżący nie wskazuje bowiem na to, jakich uchybień w zakresie logicznego rozumowania miałby dopuścić się Sąd I instancji w ocenie materiału dowodowego. Ta okoliczność uzasadnia tezę, iż tak skonstruowany zarzut nie może być uwzględniony przez sąd odwoławczy.

Konkludując, ustalenia faktyczne, poczynione przez Sąd Rejonowy, a skutkujące koniecznością uznania, iż oskarżony B. W. dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu, Sąd Odwoławczy uznaje za prawidłowe. Z wymowy całości środka odwoławczego wynika, iż skarżący wadliwość rozstrzygnięcia upatruje przede wszystkim w dokonaniu przez Sąd I instancji nieprawidłowej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów. W ramach realizacji zasady zawartej w art. 7 k.p.k. sąd ma prawo m.in. uznać za wiarygodne zeznania świadka lub wyjaśnienia oskarżonego, co do niektórych przedstawionych przez niego okoliczności i nie dać wiary zeznaniom tego samego świadka czy też wyjaśnieniom oskarżonego, co do innych okoliczności, co dotyczy także opinii biegłego, pod warunkiem jednak, że swoje stanowisko w tej kwestii w sposób przekonywujący - jak ma to miejsce w niniejszej sprawie – uzasadni. Wszystkie te wymogi spełnia ocena dowodów, o których mowa w apelacjach, a także pozostałych zebranych w sprawie, dokonana przez Sąd I instancji i zaprezentowana w uzasadnieniu wyroku. Sposób jego sporządzenia nie tylko umożliwia przeprowadzenie kontroli odwoławczej, ale daje jednoznaczne wskazanie powodów wydania zaskarżonego rozstrzygnięcia, zarówno odnośnie przypisania B. W. sprawstwa jak i zawinienia zarzuconego mu występku. W realiach niniejszej sprawy Sąd Odwoławczy nie podzielił stanowiska apelującego zaprezentowanego w apelacji. Skarżący, wyrażając własną odmienną oceną dowodów nie wykazał skutecznie, aby ocena dowodów dokonana przez Sąd meriti nosiła cechy dowolności, wykraczając tym samym poza granice ocen swobodnych zakreślone wymogami art. 7 k.p.k. Apelacja obrońcy nie dostarcza rzeczowych i przekonujących argumentów mogących przemawiać za zasadnością jej uwzględnienia, a co za tym idzie, uzasadniać możliwości odmiennego rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

W szczególności nie budzi zastrzeżeń Sądu Odwoławczego dokonana przez Sąd I instancji ocena opinii biegłego W. K., zwłaszcza w kontekście przeprowadzonych eksperymentów procesowych i orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 18 maja 2022 r. w sprawie V KK 173/22, które przesądza o losowym charakterze gry na automacie związanej z wahaniami na rynkach finansowych. Sąd Rejonowy dokonał rzetelnej i szczegółowej oceny przedmiotowej opinii, a sąd odwoławczy w pełni ją podziela. Słusznie Sąd Rejonowy uznał, że opinia ta jest pełna, jasna, logiczna i zasługuje na aprobatę, a jej wnioski są zbieżne z pozostałym wiarygodnym materiałem dowodowym w kontekście aktualnego orzecznictwa sądowego w przedmiocie zawierania transakcji finansowych (por. wyrok WSA w Łodzi z dnia 19 maja 2018 r. w sprawie III SA/Łd 310/18, LEX nr 2517348; wyrok NSA z dnia 8 lutego 2017 r. w sprawie II GSK 5293/16, LEX nr 2226469).

Nie budzi też zastrzeżeń Sądu Odwoławczego ocena pozostałej części materiału dowodowego dotycząca prywatnych opinii, wyroków wydawanych w innych sprawach oraz pozostałych dokumentów, na które powołuje się skarżący. Sąd słusznie uznał, że nie były one istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, a co najważniejsze nie były dla sądu wiążące w aspekcie jego samodzielności jurysdykcyjnej. W realiach niniejszej sprawy żaden z dowodów ujawnionych w sprawie nie zdołał skutecznie zanegować tezy o losowości gier urządzanych na zatrzymanych w sprawie automatach. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, aby przedmiotowe urządzenie było wykorzystywane do zawierania terminowych operacji finansowych, instrumentów rynku pieniężnego lub papierów wartościowych. Brak jest jakichkolwiek dowodów, które świadczyłyby o tym, że w ramach prowadzonej działalności za pośrednictwem tego urządzenia zawierane były jakiekolwiek transakcje finansowe.

Nie był też zasadny zarzut, jakoby Sąd Rejonowy dopuścił się błędnych ustaleń faktycznych w zakresie umyślności działania oskarżonego. Sąd meriti w sposób prawidłowy zastosował normę i dokonał właściwej subsumpcji prawnej zachowania oskarżonego wskazując, iż jego zachowanie wyczerpało znamiona czynu z art. 107 § 1 k.k.s. Zabezpieczone automaty niewątpliwie służyły do uprawiania hazardu, a gra na nich miała charakter losowy, czego oskarżony miał świadomość, albowiem profesjonalnie i na skalę ogólnopolską organizował tego typu gry, a niniejsza sprawa jest kolejną i stanowi jedynie fragment jego działalności. Oskarżony jak prawidłowo ustalił sąd meriti działał w sposób umyślny. Jest on człowiekiem doskonale zorientowanym w zakresie funkcjonowania porządku prawnego w obszarze gier hazardowych i niewątpliwie zna poglądy jednoznacznie wskazujące na to, że gry prowadzone na urządzeniach wykorzystujących platformę (...) od dłuższego czasu uznawane są za gry na automatach w rozumieniu przepisów ustawy o grach hazardowych. Na powyższe wskazuje chociażby wyrok WSA w Warszawie z dnia 18 maja 2016 r. V SA/Wa 3333/15, z którego wynika w sposób jednoznaczny, że gry na automacie urządzane na platformie (...) z uwagi na ich losowy charakter, przy jednoczesnym spełnieniu pozostałych przesłanek wynikających z art. 2 ust. 3 ustawy o grach hazardowych, są grami hazardowymi w rozumieniu przepisów ustawy o grach hazardowych.

Niejednolite poglądy prawne i chaos prawny nie świadczą o usprawiedliwionej nieświadomości, ponieważ błąd dotyczy mylnego przekonania (pewności) o istniejącym stanie prawnym a nie niepewności prawnej. Oskarżony jako profesjonalista miał pełną świadomość co od rozbieżności w ocenie prawnej swojego zachowania. Jeśli był w błędzie to był on nieusprawiedliwiony, albowiem mógł go uniknąć. W szerszym zakresie Sąd Odwoławczy omówił kwestię dotyczącą umyślności działania przy oskarżonym J. A., i do powyższej analizy w tym miejscu się odwołuje.

W rozpatrywanej sprawie brak jest jakichkolwiek dowodów, które by świadczyły o tym, że w ramach prowadzonej działalności za pośrednictwem automatu do gier zawierane były jakiekolwiek transakcje finansowe. Nie ulega zatem wątpliwości, że wbrew twierdzeniom apelującego, oskarżony B. W. działał z pełną świadomością, że urządza gry na automatach wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych, wyczerpując tym samym znamiona przypisanego mu czynu z art. 107 § 1 k.k.s.

Wniosek

Obrońca oskarżonego J. A.:

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ostatecznie o zmianę wyroku co do wymiaru kary lub o uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania w sprawie na podstawie art. 11 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 kks.

Obrońca oskarżonego B. W.:

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro zarzuty podnoszone w apelacjach nie zasługiwały na uwzględnienie, to w rezultacie brak było podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku. Niezasadne były zarzuty w zakresie naruszenia prawa materialnego, prawa procesowego oraz rażącej niewspółmierności kary. Także apelacja dotycząca błędu w ustaleniach faktycznych była niezasadna i miała polemiczny charakter z prawidłowymi ustaleniami sądu meritii. Tym samym nie zasługiwały na uwzględnienie także wnioski, zarówno w zakresie uniewinnienia oskarżonych, jak i zmiany wymiaru kary. Sąd odwoławczy nie znalazł też podstaw do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, jak również uchylenia zaskarżonego wyroku i umorzenia postępowania w sprawie J. A. na podstawie art. 11 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 6 października 2022 roku sygn. akt IV K 307/18 w całości

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów apelacyjnych obrońców uznając obie apelacje za niezasadne. Ustalenia sądu meritii są prawidłowe, zarówno co do sprawstwa oskarżonych, jak i wymierzonej kary. Sąd nie znalazł też podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku i umorzenia postępowania w sprawie J. A. na podstawie art. 11 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s.

W sprawie nie stwierdzono okoliczności podlegających uwzględnieniu przez Sąd Odwoławczy z urzędu z art. 439 i art. 440 k.p.k., które musiałyby skutkować uchyleniem lub zmianą wyroku.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Sąd Odwoławczy w oparciu o treść art. 3 ust. 1 w zw. z art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych wymierzył oskarżonym opłatę, zaś w oparciu o treść art. 634 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. i art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. obciążył oskarżonych w częściach równych kosztami procesu za postępowanie odwoławcze, nie znajdując przesłanek do zwolnienia oskarżonych od ich ponoszenia.

7.  PODPIS