Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 marca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 26 marca 2014 r. w Gliwicach

sprawy A. B. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o prawo do świadczenia przedemerytalnego

na skutek odwołania A. B. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

z dnia 16 grudnia 2013 r. nr (...)-SP-SP5- (...)

oddala odwołanie.

(-) SSO Patrycja Bogacińska-Piątek

Sygn. akt VIII U 163/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 16 grudnia 2013r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. odmówił ubezpieczonemu A. B. (1) prawa do świadczenia przedemerytalnego uzasadniając tym, iż rozwiązanie z nim stosunku pracy nie nastąpiło zgodnie z ustawą z dnia 20 kwietnia 2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. Nr 99, poz. 1001 z późn. zm.), zatem brak było podstaw prawnych do przyznania świadczenia przedemerytalnego.

W odwołaniu od powyższej decyzji A. B. (1) wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie świadczenia przedemerytalnego, wskazując, że spełnia wymagane przesłanki.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji. W uzasadnieniu pisma wskazał, że rozwiązanie stosunku pracy z odwołującym nie nastąpiło z przyczyn dotyczących zakładu pracy, a na mocy porozumienia stron. ZUS nadmienił, iż ubezpieczony nie złożył wniosku o przyznanie świadczenia przedemerytalnego w terminie przepisanym prawem.

Sąd Okręgowy w Gliwicach ustalił, co następuje:

Ubezpieczony A. B. (1) urodził się (...)

W okresie od 1 września 1972r. 17 grudnia 2012r. był zatrudniony w (...) S.A. w K. Młynie. Stosunek pracy został rozwiązany na mocy porozumienia stron zgodnie z art. 30 § 1 pkt 1 k.p., o które wystąpił we wniosku do pracodawcy ubezpieczony.

Ubezpieczony w okresie zatrudnienia, pracował na różnych stanowiskach, w tym od 1 kwietnia 2003r. do 22 lipca 2012r. jako transportowy, a od 22 lipca 2012r. do 17 grudnia 2102r. na stanowisku operatora maszyn do produkcji wyrobów z tworzyw sztucznych.

Sąd ustalił, na podstawie zeznań odwołującego A. B. (1), iż zmiana stanowiska pracy wynikała ze zmian organizacyjnych. Pracodawca stworzył bowiem jedno stanowisko magazyniera łączącego obowiązki likwidowanego stanowiska transportowego, którzy dotychczas zajmował się m.in. przewozem czy załadunkiem towaru oraz obowiązki magazynierów zajmujących się obsługą magazynu, fakturowaniem ogólnie pracami biurowymi. Odwołujący, pracy na stanowisku magazyniera podjąć nie mógł, z uwagi na brak umiejętności fakturowania i obsługi komputera, dlatego pracodawca zaproponował mu stanowisko operatora maszyn w innym wydziale zakładu pracy. Ubezpieczony zgodził się, lecz nie wykonał badań okresowych i w rzeczywistości nigdy nie przystąpił do wykonywania pracy na tym stanowisku. W okresie od 23 lipca do 30 października 2012r. pozostawał bowiem na zwolnieniu lekarskim. Po wyczerpaniu okresu zasiłku, ubezpieczony nie stawił się do pracy, uznając, iż stan zdrowia nie pozwala mu podjąć pracy na wyznaczonym stanowisku. Wobec postępowania ubezpieczonego pracodawca przedstawił mu wybór pomiędzy rozwiązaniem stosunku pracy z wyłącznej winy pracownika a rozwiązaniem stosunku pracy za porozumieniem stron. Ubezpieczony 14 listopada 2012r. złożył pismo wnosząc o rozwiązanie stosunku pracy za porozumieniem stron.

Zmiany organizacyjne dotknęły także współpracowników odwołującego, wykonujących dotychczas prace transportowego. Niektórzy z nich podjęli prace na nowym stanowisku, a z niektórymi również rozwiązano stosunek pracy, na ich wniosek.

Z pisma przesłanego przez (...) S.A. na zarządzenie Sądu, wynika, że w okresie od dnia 1 lipca 2012r. do 31 marca 2013r. w spółce nie nastąpiły zmiany technologiczne lub organizacyjne, jak również nie zmniejszano stanu zatrudnienia z przyczyn ekonomicznych. W tym okresie zwolniono łącznie 16 osób (tylko z 3 osobami rozwiązano umowę o prace bez wypowiedzenia, pozostałe 13 osób bądź wypowiedziały umowę o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia bądź zawarły porozumienie stron), a zatrudniono 11. Ogólny stan zatrudnienia wynosił w tym czasie 141 osób.

Ubezpieczony został zarejestrowany jako bezrobotny w Powiatowym Urzędzie Pracy w T. 9 stycznia 2013r. Prawo do zasiłku dla bezrobotnych przyznano mu od 10 kwietnia 2013r. i wstrzymano 11 października 2013r. w związku z oświadczeniem odwołującego o przejściu na świadczenie przedemerytalne. W okresie pobierania zasiłku ubezpieczony nie odmówił bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w rozumieniu ustawy o promocji zatrudnienia albo zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych lub robót publicznych.

Powiatowy Urząd Pracy w T. dnia 11 października 2013r. wystawił ubezpieczonemu zaświadczenie potwierdzające powyższe informacje.

W dniu 14 listopada 2013r. ubezpieczony złożył wniosek o ustalenie prawa do świadczenia przedemerytalnego.

Zaskarżoną decyzją z dnia 16 grudnia 2013r. (...) Oddział w Z. odmówił ubezpieczonemu prawa do świadczenia przedemerytalnego.

Od powyższej decyzji odwołał się ubezpieczony.

Sąd ustalił, iż na dzień 11 lipca 2012r. ubezpieczony legitymuje się stażem 40 lat, 3 miesięcy i 6 dni okresów składkowych i nieskładkowych.

Powyższe okoliczności były bezsporne.

Powyższy stan faktyczny ustalono w oparciu o akta organu rentowego, zeznania ubezpieczonego złożone na rozprawie w dniu 26 marca 2014r. (k. 23), pisma (...) S.A. w K. Młynie (k. 12), akta osobowe A. B. (1). Sąd ocenił zgromadzony materiał dowodowy jako kompletny i wiarygodny, a przez to mogący stanowić podstawę ustaleń faktycznych w sprawie. Sąd dał wiarę zeznaniom odwołującego, które znajdują odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym.

Sąd Okręgowy w Gliwicach zważył:

Odwołanie ubezpieczonego nie zasługuje na uwzględnienie, z powodu braku spełnienia przez niego wszystkich prawem przewidzianych przesłanek do przyznania spornego świadczenia.

Na wstępie, zaznaczyć należy iż ustawa z dnia 30 kwietnia 2004r. o świadczeniach przedemerytalnych (t.j. Dz.U. z 2013r., poz. 170) w art. 2 ust. 1 zawiera 6 punktów, opisujących warunki jakie musi spełniać osoba ubiegająca się o prawo do świadczenia przedemerytalnego.

W ust. 2 art. 2 omawianej ustawy, ustawodawca wyjaśnił, iż za „okres uprawniający do emerytury”, uważa się okres ustalony zgodnie z przepisami art. 5-9, art. 10 ust. 1 oraz art. 11 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227, z poźn. zm.).

Ponadto w ust. 3 art. 2 wskazano, iż świadczenie przedemerytalne przysługuje osobie po upływie co najmniej 6 miesięcy pobierania zasiłku dla bezrobotnych, o którym mowa w ustawie o promocji zatrudnienia, jeżeli osoba ta spełnia łącznie następujące warunki:

1)nadal jest zarejestrowana jako bezrobotna

2)w okresie pobierania zasiłku dla bezrobotnych nie odmówiła bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, w rozumieniu ustawy o promocji zatrudnienia, albo zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych lub robót publicznych;

3)złoży wniosek o przyznanie świadczenia przedemerytalnego w terminie nieprzekraczającym 30 dni od dnia wydania przez powiatowy urząd pracy dokumentu poświadczającego 6-miesięczny okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych.

W przedmiotowej sprawie nie było sporne, że ubezpieczony jest zarejestrowany jako bezrobotny, a w okresie pobierania zasiłku nie odmówił przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia. Spornym nie było także, iż do dnia rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy nie osiągnął wieku 60 lat, tylko 56, stąd też spełnienie przesłanek wynikających z pierwszych czterech punktów art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004r. o świadczeniach przedemerytalnych, Sąd nie rozważał. Jak również Sąd nie rozważał spełnienia przesłanki wynikającej z pkt 6, z uwagi, iż pracodawca ubezpieczonego nie znajdował się w stanie likwidacji czy niewypłacalności. Natomiast z uwagi na fakt, iż ubezpieczony udowodnił ponad 40-letni staż pracy, to podstawą prawną dla ewentualnego przyznania ubezpieczonemu prawa do spornego świadczenia mógłby być pkt 5 ww. przepisu, zgodnie z którym do dnia rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy o promocji zatrudnienia, w którym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 35 lat dla kobiet i 40 lat dla mężczyzn .

Przyczyną, dla której organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do spornego świadczenia był fakt, iż rozwiązanie stosunku pracy z odwołującym nie nastąpiło z przyczyn dotyczących zakładu pracy, a na mocy porozumienia stron, nadto z powodu niedochowania przez odwołującego terminu do wniesienia stosownego wniosku.

Kwestia przekroczenia prawem przewidzianego 30-dniowego terminu od dnia wydania przez PUP zaświadczenia o 6-mieisęcznym okresie pobierania zasiłku, w ocenie Sądu nie może stanowić przyczyny odmowy przyznania ubezpieczonemu prawa do świadczenia. W niniejszej sprawie, w ocenie Sądu zachodzi bowiem szczególny przypadek, o którym mowa w art. 2 ust. 4 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych, uzasadniający przywrócenie przez organ rentowy terminu do wniesienia wniosku. Jest to uzasadnione krótkim okresem przekroczenia terminu (3 dni) oraz brakiem ogólnego rozeznania ubezpieczonego w przepisach prawa.

W tym miejscu zasadnym jest powołanie ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz.U.2008.69.415 w art. 1 29), gdzie ujęta została definicja przyczyn dotyczących zakładu pracy - oznacza to:

a) rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego z przyczyn niedotyczących pracowników, zgodnie z przepisami o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników lub zgodnie z przepisami ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm. ⁴⁾), w przypadku rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z tych przyczyn u pracodawcy zatrudniającego mniej niż 20 pracowników,

b) rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego z powodu ogłoszenia upadłości pracodawcy, jego likwidacji lub likwidacji stanowiska pracy z przyczyn ekonomicznych, organizacyjnych, produkcyjnych albo technologicznych,

c) wygaśnięcie stosunku pracy lub stosunku służbowego w przypadku śmierci pracodawcy lub gdy odrębne przepisy przewidują wygaśnięcie stosunku pracy lub stosunku służbowego w wyniku przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę i niezaproponowania przez tego pracodawcę nowych warunków pracy i płacy,

d) ⁽³⁷⁾ rozwiązanie stosunku pracy przez pracownika na podstawie art. 55 § 1 ¹ ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.) z uwagi na ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków wobec pracownika.

W przedmiotowej sprawie żadnych z wyżej wymienionych sytuacji nie zaistniała i nie stała się tym samym przyczyną rozwiązania stosunku pracy z ubezpieczonym, co niewątpliwie wykazało postępowanie dowodowe.

Dokonanie zmian organizacyjnych i likwidacja stanowiska pracy przez pracodawcę nie były powodem rozwiązania stosunku pracy z odwołującym, gdyż wobec braku zgody na wykonywanie pracy na stanowisku magazyniera z rozszerzonym zakresem obowiązków, zapewniono mu prace na stanowisku adekwatnym do posiadanych kwalifikacji i umiejętności, której jednak ubezpieczony nie podjął. Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy pozostaje kwestia powodów niepodjęcia pracy przez odwołującego na wyznaczonym stanowisku. Przyczyny rozwiązania stosunku pracy nie leżały po stronie pracodawcy, nie były związane z zakładem pracy, a jedynie z samym ubezpieczonym, o czym świadczą także dane podane przez spółkę dotyczące liczby zatrudnionych i zwolnionych pracowników w okresie od lipca 2012r. do marca 2013r.

Przyjąć należy zatem, iż pomimo spełnienia przez ubezpieczonego wymogów dotyczących okresu zatrudnienia i okresu uprawniającego do emerytury, to wyniki przeprowadzonego postępowania dowodowego jednoznacznie wskazały, iż z odwołującym nie doszło do rozwiązania stosunku z przyczyn leżących po stronie zakładu pracy, a przeciwnie z przyczyn leżących po stronie A. B. (2), z jego wyłącznej inicjatywy.

Wobec braku podstaw do zmiany zaskarżonej decyzji, Sąd na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c orzekł jak w sentencji wyroku i odwołanie oddalił.

SSO Patrycja Bogacińska-Piątek

Zarządzenie:

1.  uzasadnienie odnotować,

2.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć ubezpieczonemu,

3.  kalendarz 14 dni lub z wpływem.

G., dnia

SSO Patrycja Bogacińska-Piątek